Μια εβδομάδα αργότερα

"Αλίκη! Εδώ είμαστε" φωνάζει ο Ηλίας από μακριά και βρίσκω το τραπέζι τους.

"Καλημέρα", λέω μονότονα τρώγοντας το τοστ μου.

"Γιατί είσαι έτσι;" με ρωτάει ο Διονύσης.

"Δεν είμαι κάπως", απαντώ στον ίδιο τόνο.

"Σήμερα γυρίζει", με πληροφορεί ο Λεωνίδας και ασυναίσθητα χαμογελάω.

"Ναι, δεν με νοιάζει", προσπαθώ να ακουστώ χαλαρή αλλά δεν το καταφέρνω.

"Φαίνεται", με ειρωνεύεται ο Γιάννης και του ρίχνω μια αγριεμένη ματιά.

Σηκώνομαι από το τραπέζι και βγαίνω έξω στο προαύλιο. Κάθομαι σε ένα παγκάκι και σκέφτομαι τα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Υποτίθεται ότι όσο δεν θα έβλεπα τον Ιάσονα θα τον ξεχνούσα, όμως απεναντίας το μόνο που κατάφερα ήταν να μου λείπει υπερβολικά πολύ. Δεν ξέρω πώς θα αντιδράσω σήμερα που θα τον δω ξανά μετά από τόσο καιρό αλλά-

Οι σκέψεις μου διακόπτονται από τον θόρυβο που κάνει το χτύπημα της καγκελόπορτας. Ύστερα από λίγα δευτερόλεπτα βλέπω τον Λουκά να πηγαίνει στην πόρτα και να ξεκλειδώνει. Μέσα μπαίνει ένας ψηλός καστανομάλλης. Μόλις γυρίζει το κεφάλι του σε εμένα καταλαβαίνω ότι είναι ο Ιάσονας. Σηκώνομαι γρήγορα από την θέση μου και σχεδόν τρέχω προς το μέρος του.

Μόλις φτάνω σταματώ απότομα για να τον παρατηρήσω. Τίποτα δεν έχει αλλάξει πάνω του, τα μάτια του έχουν την ίδια καστανοπράσινη απόχρωση ενώ τα μάγουλά του έχουν πάρει ξανά το απαλό ροζ χρώμα τους. Τα χείλη του, λεπτά και μισάνοιχτα στολίζουν μικρές πληγές, μάλλον από το κρύο.

"Αλίκη!" αναφωνεί μόλις με βλέπει και με τραβάει στην αγκαλιά του. Τυλίγω τα χέρια μου στην μέση του και την σφίγγω καθώς εκείνος τα τοποθετεί γύρω από το λαιμό μου. Το γνώριμο πλέον άρωμα του εισέρχεται απότομα στα ρουθούνια μου.

"Εγώ να σας αφήσω να τα πείτε", λέει ο Λουκάς και απομακρύνεται διακριτικά.

Βγαίνω από την αγκαλιά του και ξεροβήχω λίγο.

"Λοιπόν, πώς πήγε;" ρωτάω καθώς μπαίνουμε μέσα στο κτίριο.

"Όλα καλά, στην αρχή ήταν λίγο διστακτικοί αλλά κατάφερα να τους πείσω"

"Ήταν σίγουρος ο Λουκάς", του απαντάω και χαμογελάει.

"Εδώ πώς πήγε; Με εκείνο το τεστ;"

"Α ναι! Να ξέρεις τα παιδιά είναι εδώ μια χαρά, το πέρασαν με μεγάλη επιτυχία. Από την φωτιά έφυγαν τρία παιδιά, όπως κι από τον αέρα, από το νερό τέσσερα και από την γη έξι. Αλλά να ξέρεις τα πράγματα είναι πολύ πιο αυστηρά από ότι τα άφησες ", του εξηγώ και με κοιτάζει χαμογελώντας. Για ποιον λόγο χαμογελάει έτσι;

"Τι;", τον ρωτάω έχοντας μπερδευτεί.

"Είσαι πολύ όμορφη", κολλάω λίγο στο βλέμμα του ενώ πάλι νιώθω τις ηλιθιες πεταλούδες στην κοιλιά μου.

"Αλίκη!"

Βλέπω τον Παναγιώτη να έρχεται προς το μέρος μας και χωρίς να το περιμένω με αγκαλιάζει και μου δίνει ένα φιλί στο μάγουλο. Ο Ιάσονας μας κοιτάζει μπερδεμένος και ταυτόχρονα νευριασμένος.

"Δεν θα μας συστήσεις με το παιδί;" ρωτάει τοποθετώντας το χέρι του στον ώμο μου. Επίτηδες το κάνει αυτό;

"Παναγιώτη αυτός είναι ο Ιάσονας, φίλος μου και Ιάσονα αυτός είναι ο Παναγιώτης το α-" τα λόγια κολλάνε στον λαιμό μου.

"Το αγόρι της", λέει ο Παναγιώτης και τα μάτια του Ιάσονα ανοίγουν διάπλατα από την έκπληξη. Το σαγόνι του σφίγγεται και στο κούτελο του εμφανίζεται μια φλέβα από τον θυμό του.

"Χάρηκα", απαντάει σαρκαστικά και από τον τόνο της φωνής του καταλαβαίνεις ότι έχει θυμώσει.

"Κι εγώ", κάνουν φιλική χειραψία και νομίζω ότι σφίγγουν τα χέρια λίγο παραπάνω από χρειάζεται.

"Πάω να μιλήσω και με τα παιδιά", λέει ο Ιάσονας χωρίς καν να με κοιτάξει και φεύγει.

"Μου φάνηκε ή δεν χάρηκε και τόσο που με γνώρισε;" με ρωτάει ο Παναγιώτης καθώς προχωράμε στον διάδρομο.

"Όχι καλέ, απλά τώρα γύρισε από το ταξίδι και ήταν γενικά λίγο στην τσίτα", τον δικαιολογώ και βγαίνω διακριτικά από την αγκαλιά του.

"Πάντως αν δεν σε ήξερα θα έλεγα ότι κι εσύ είσαι κάπως σήμερα", αυτός με έχει καταλάβει και τώρα με δουλεύει.

Πλευρά Ιάσονα

Μπαίνω μέσα στο δωμάτιο και χτυπάω την πόρτα δυνατά.

"Γεια και σε εσένα", με χαίρεταει ο Ηλίας.

"Γιατί δεν μου είπατε ότι τα έφτιαξε με αυτόν τον μαλάκα;" ρωτάω και χτυπάω τον τοίχο για να ξεσπάσω κάπου τα νεύρα μου.

"Θες να ηρεμήσεις λίγο;"

"Όχι ρε μαλάκα δεν θέλω! Με τον μαλάκα! Και μισό αυτή δεν έλεγε ότι δεν ήθελε σχέσεις;"

Εμένα γιατί μου ζήτησε να μείνουμε μόνο φίλοι; Δηλαδή πώς της άλλαξε αυτός γνώμη;

"Χαλάρωσε λίγο ρε Ιάσονα, δεν τον γουστάρει αυτόν", μου λέει ο Λεωνίδας και μπερδεύομαι γιατί δεν ήθελε να έχω καμία σχέση με την Αλίκη.

"Αλήθεια τώρα; Γιατί τα έχουν τότε; Για να περνάει την ώρα της;" τον ειρωνεύομαι και κάθομαι στο κρεβάτι. Γιατί ρε Αλίκη γαμώτο, γιατί μου το κάνεις αυτό;

"Ιάσονα χαλάρωσε λίγο και άκουσε, όσο έλειπες ήταν χάλια, δεν την έχω δει χειρότερα και μόλις έμαθε ότι γυρνάς δεν ξέρεις πόσο χάρηκε"

Δεν το πιστεύω, σιγά αφού έχει το αγόρι της τι την ένοιαζε που δεν ήμουν εδώ.

"Παιδιά αφήστε το, δεν πειράζει", απαντώ και ξαπλώνω στο κρεβάτι.

"Ιάσονα;" ξεκινάει ο Γιάννης και κουνάω το κεφάλι για να συνεχίσει, "ποτέ θα της πεις ότι την έχεις ερωτευτεί;"

"Δεν ξέρω αν την έχω ερωτευτεί. Μου αρέσει αλλά δεν ξέρω... Τέλος πάντων αφήστε με να κοιμηθώ", ζητάω και φεύγουν όλοι από πάνω μου.

Κλείνω τα μάτια μου όμως οι ενοχλητικές σκέψεις δε με αφήνουν στην ησυχία μου. Πρέπει να μιλήσω στην Αλίκη.

"Άκυρο φεύγω", σηκώνομαι βιαστικά και βγαίνω έξω. Κατευθύνομαι σχεδόν τρέχοντας προς τον πίσω κήπο και ευτυχώς την βρίσκω εκεί.

Tα κατάμαυρα μαλλιά της πέφτουν χαλαρά στους ώμους της. Φτάνω δίπλα της αθόρυβα και την παρατηρώ. Τα γάλανα εκφραστικά ματιά της είναι επικεντρωμενα στον ουρανό. Γαμωτο, από την μέρα που είδα αυτά τα μάτια ήξερα ότι δεν θα μπορούσα να τα ξεχάσω. Τα χαρακτηριστικά της είναι σφιγμένα και το μέτωπό της έχει ζαρώσει.

Είναι τόσο προσηλωμένη στις σκέψεις τις που ακόμη δεν έχει καταλάβει ότι κάθομαι δίπλα της.

"Είναι ωραίος ο ουρανός έτσι;" την ρωτάω και αναπηδάει στην θέση της από την τρομάρα.

"Ναι, όντως", απαντάει και στρέφει ξανά το κεφάλι της στον ουρανό. Ξαφνικά σαν να θυμάται κάτι σηκώνεται γρήγορα πάνω.

"Πρέπει να φύγω σόρυ", λέει χωρίς να με κοιτάζει στα μάτια και περνάει από δίπλα μου για να φύγει.

"Γιατί; Δεν σε αφήνει ο γκόμενός σου να μου μιλάς;" της φωνάζω εκνευρισμένος και σταματάει απότομα. Εγώ ήρθα να της μιλήσω κι αυτή με παρατάει πάλι για αυτόν;

"Είσαι χαζός; Δεν μου λέει με ποιον θα κάνω παρέα και με ποιον όχι. Εσένα ποιο είναι το πρόβλημά σου;" με ρωτάει θυμωμένη και έρχεται ξανά προς το μέρος μου.

"Αυτό θα σε ρωτούσα κι εγώ! Εσύ έλεγες ότι δεν κάνεις σχέσεις, τώρα με αυτόν τι γίνεται;" δεν μπορώ να ελέγξω τα νεύρα μου και η φωνή μου τρέμει από τον θυμό.

"Μην ανακατεύεσαι στην ζωή μου εντάξει;"

"Μην αγχώνεσαι, δεν θα σε ενοχλήσω ξανά!" την κοιτάζω για τελευταία φορά και φεύγω από εκεί.

Ήρθα εδώ για να ηρεμήσω και καταλήξαμε να τσακωθούμε. Δηλαδή τι της έχει κάνει αυτός ο μαλάκας και την έριξε έτσι; Είμαι -η μάλλον ήμουν- απόλυτα σίγουρος ότι κάτι είχε νιώσει πριν φύγω, το έβλεπα στα μάτια της...

Φτάνω στο δωμάτιο χωρίς να το συνειδητοποιήσω. Μόλις μπαίνω μέσα πέφτω μπρούμυτα στο κρεβάτι.

"Ιάσονα τι έγινε;" με ρωτάει ο Ηλίας και ξαπλώνει δίπλα μου.

"Πήγα να της μιλήσω και και τσακωθήκαμε", απαντάω και χώνω το κεφάλι μου μέσα στο μαξιλάρι.

"Θα τα ξαναβρείτε, αυτό είχε γίνει και την προηγούμενη φορά", λέει ο Γιάννης καθώς μπαίνει μέσα στο δωμάτιο με τον Διονύση και τον Λεωνίδα.

"Μπορείτε να μου εξηγήσετε πώς την κατάφερε;" ρωτάω και σηκώνομαι από το κρεβάτι.

"Δεν ξέρουμε και εμείς, απλά μια μέρα ήρθε και μας είπε ότι τα έφτιαξαν", αποκρίνεται ο Λεωνίδας και βηματίζω πάνω κάτω.

"Ρε κάτσε ηρέμησε και βρες τι θα κάνεις! Τώρα τέρμα τα λόγια, άρχισε τις πράξεις", με παροτρύνει ο Διονύσης και ξαπλώνω ξανά.

"Παιδιά δεν νομίζω ότι θα καταφέρω κάτι. Για να τα έφτιαξε μαζί του σημαίνει ότι τον θέλει πραγματικά", απαντάω και αλλάζω πλευρό. Κλείνω τα μάτια μου για να ξεκουραστώ λίγο. Δεν ήταν και εύκολο το ταξίδι...

—•—

Γεια σας αγαπητοί αναγνώστες μου❤️

Τι κάνετε? Επιτέλους έφτασαν οι διακοπές του Πάσχα να χαλαρώσουμε λίγο και εμείς😎

Πώς σας φάνηκε το σημερινό κεφάλαιο? Περιμένατε τέτοιες εξελίξεις?

Μην ξεχάσετε να ψηφίστε και να σχολιάσετε😍

Καληνύχτες💋✨