"Αντε ρε Αλίκη πες μας!"

"Ωραία με λεπτομέρειες ή χωρίς;" ρωτάω για να κερδίσω λίγο χρόνο και να ετοιμαστώ ψυχολογικά.

"Χωρίς", απαντάει κατευθείαν ο Γιάννης.

"Λοιπόν, και χτες και σήμερα..
παραλίγο να φιληθούμε"

"Με ποιον παραλίγο να φιληθείτε Αλίκη;" γυρνάω πίσω μου και βλέπω τον Λεωνίδα να με κοιτάζει οργισμένος. Ο Ιάσονας πιο πίσω περνάει τα χέρια του μέσα από τα μαλλιά του αγχωμένος.

"Λεωνίδα, μπορώ να σου εξηγήσω", λέω και ταυτόχρονα προσπαθώ να σκεφτώ κάποια δικαιολογία.

"Με τον Ιάσονα έτσι δεν είναι;" ρωτάει και σκύβω το κεφάλι μου.

"Αυτό είναι! Όντως τώρα Αλίκη;"

"Λεωνίδα, η Αλίκη δεν έφταιγε. Εγώ της την έπεσα και τις δύο φορές ενώ εκείνη μου έλεγε ότι δεν ήθελε", σηκώνω το κεφάλι μου και τον κοιτάζω με γουρλωμένα μάτια. Για ποιον λόγο το κάνει αυτό;

"Ρε μαλάκα", τον αρπάζει από την μπλούζα και τον ταρακουνάει, "δεν σας είχα πει να μην μπλέξετε μαζί της;" τον ρωτάει και του δίνει μια μπουνιά στο αριστερό μάγουλο που σκίζεται λίγο και τρέχει αίμα.

"Ρε Λεωνίδα ηρέμησε λίγο!" του λέω αλλά αυτός συνεχίζει να τον χτυπάει. Ο Ιάσονας δεν ανταποδίδει απλά καρφώνει τα μάτια του πάνω μου. Τα αγόρια προσπαθούν να τον ηρεμήσουν όπως κι άλλα άτομα από διπλανά τραπέζια.

"Λεωνίδα σταματά τώρα!" φωνάζω τραβώντας τον από την κουκούλα και γυρίζει σε εμένα, "σταματά να μπλέκεσαι στην ζωή μου! Είμαι ελεύθερη και μπορώ να κάνω ότι γουστάρω και με όποιον γουστάρω! Δεν είσαι μπαμπάς μου για να μου λες τι θα κάνω! Και ξέρεις και κάτι, ο Ιάσονας σου είπε ψέματα, δεν μου την έπεσε και η αλήθεια είναι ότι κι εγώ το ήθελα για αυτό τώρα σταματά να τον χτυπάς", σταματάω να φωνάζω και μόλις συνειδητοποιώ τι ξεστόμισα φεύγω γρήγορα από εκεί.

Βγαίνω έξω με προορισμό τον πίσω κήπο. Αυτήν την στιγμή θέλω να μείνω μόνη μου, με τις σκέψεις μου. Πότε δεν περίμενα ότι τα πράγματα θα κατέληγαν έτσι... Βασικά δεν πίστευα ποτέ ότι μπορεί να ένιωθα κάτι για κάποιον, αλλά τώρα έχει γίνει όλο αυτό με τον Ιάσονα... Με υπερασπίστηκε και μπροστά στον Λεωνίδα...

Μπορεί γενικά να μην άκουγα τον Μάστερ αλλά είχε δίκιο για εμένα και τις πιθανές σχέσεις μου. Όποιος είναι κοντά μου κινδυνεύει, πόσο μάλλον και το αγόρι μου... Και δεν θα το συγχωρούσα ποτέ στον εαυτό μου αν πάθαινε κάτι ο Ιάσονας, πρέπει να ξεκαθαρίσω τα πράγματα μαζί του.

Του στέλνω μήνυμα να έρθει στον πίσω κήπο και προετοιμάζω τι θα του πω. Μόλις τον βλέπω να καταφθάνει τα χάνω, όλο το αριστερό του μάγουλο έχει αίματα ενώ το μάτι του έχει μαυρίσει. Η δεξιά πλευρά είναι σε κάπως καλύτερη κατάσταση με ένα σκίσιμο μόνο λίγο κάτω από το μάτι.

"Ο Λεωνίδας στο έκανε αυτό;" ρωτάω κοιτάζοντας τον σοκαρισμένη.

"Ναι, τι με ήθελες;" ρωτάει και κάθεται κάτω.

"Απλά ήθελα να ξεκαθαρίσουμε λίγο τα πράγματα μεταξύ μας" κουνάει το κεφάλι του για να δείξει ότι συμφωνεί και συνεχίζω, "κοίτα δεν ξε-"

"Αλίκη, ξέρω τι θες να πεις και είναι εντάξει. Σε καταλαβαίνω κι εσύ το είχες πει από την αρχή ότι δεν θέλεις σχέση. Εκτός αυτού δεν μου αρέσει να είμαι έτσι με τον Λεωνίδα. Πάντως μπορούμε να παραμείνουμε φίλοι", λέει και γνέφω καταφατικά. Δεν λέει τίποτα άλλο, απλά φεύγει.

Μόνο φίλοι...
Αυτό ήθελα κι εγώ, υποθέτω...

[...]

Μόλις φτιάχνω τον καφέ τον πηγαίνω στον Ηλιόπουλο.

"Ορίστε, ελπίζω να είναι καλός", λέω και κάθομαι. Βρισκόμαστε στο γραφείο του Μάστερ γιατί είναι το πιο επίσημο δωμάτιο σε αυτό το κτίριο.

"Λέγε με Λουκά, άλλωστε δεν έχουμε και μεγάλη διαφορά στην ηλικία", δεν έχει κι άδικο... Είναι σίγουρα κάτω από τριάντα.

Έχει μαύρα μαλλιά αρκετά περιποιημένα, αν κρίνω από το ζελέ που γυαλίζει με το φως του ήλιου. Τα μάτια του είναι κατάμαυρα, σαν το κάρβουνο ενώ το υπόλοιπο πρόσωπό του αρκετά ανοιχτόχρωμο. Γενικά δεν είναι πολύ ψηλός, αλλά πρέπει να είναι γυμνασμένος. Όλοι όσοι έχουμε απομείνει είμαστε γυμνασμένοι, αν δεν ήμασταν δεν θα είχαμε επιβιώσει.

"Λοιπόν ας μπούμε στο σημαντικό κομμάτι. Λίγο πριν φτιάξετε αυτήν την πετυχημένη 'σχολή' ο Μάστερ είχε επικοινωνήσει μαζί μου. Μου ζήτησε αν συνέβαινε το οτιδήποτε να αναλάμβανα εγώ το πόστο του εδώ πέρα και είμαι διατεθειμένος να το κάνω. Απλά θέλω να φτιάξουμε μαζί ένα πρόγραμμα για τις προπονήσεις τόσο τις δικές σου όσο και των υπολοίπων παιδιών"

"Τι εννοείς πρόγραμμα;"

"Για παράδειγμα, εφτά το πρωί το πρωινό, μετά κατά τις δέκα εξάσκηση οι μαχητές του ανέμου, στις έντεκα της γης και πάει λέγοντας", κάνει μια παύση και πίνει λίγο καφέ, "δεν μου είπες όμως, τι συνέβη στον Μάστερ;"

"Είχαν έρθει δύο άτομα, ένας μαχητής του νερού και ένας άλλος. Κάτι έψαχναν στον υπολογιστή, δεν κατάλαβα ακριβώς αλλά ξέρω ότι δεν ήταν στόχος τους ο Μάστερ, νομίζω το έκαναν πιο πολύ γιατί είδε τι πήραν", εξηγώ τα γεγονότα εκείνης της μέρας και κλείνω τα μάτια μου για να μην δακρύσω μπροστά του.

"Μάλιστα, θα πρέπει κάποιος να πάει στο Ανώτατο Συμβούλιο και να ζητήσει μεγαλύτερη ασφάλεια. Όμως η αποστολή θα είναι μυστική, μόνο εγώ, εσύ κι αυτός θα ξέρουμε που πηγαίνει. Έχεις κανέναν να προτείνεις;"

Αμέσως σκέφτομαι την καλύτερη λύση. Θα πάει ο Ιάσονας πρέπει να είμαστε για λίγο καιρό μακριά, οπότε αυτό ικανοποιεί το προσωπικό μου όφελος, αλλά και είναι ένας από τους καλύτερους της φωτιάς.

"Για την ακρίβεια έχω κάποιον στο μυαλό μου, θα θέλετ- συγνώμη θέλεις να τον γνωρίσεις φαντάζομαι"

"Ναι, φυσικά", απαντάει ενθουσιασμένος που σκέφτηκα τόσο γρήγορα.

Του κάνω νόημα να με ακολουθήσει και φτάνουμε στην τραπεζαρία. Ο Ιάσονας κάθεται σε ένα τραπέζι και μιλάει με τα αγόρια. Κατευθύνομαι προς τα εκεί με την συνοδεία του Λούκα.

"Γεια παιδιά, από εδώ ο κύριος Ηλιόπουλος", τον συστήνω και τα παιδιά τον χαιρετάνε.

"Μπορείτε να με λέτε Λουκά. Λοιπόν Αλίκη ποιον μου προτείνεις;" με ρωτάει ενώ οι άλλοι μας κοιτάζουν σαν χάνοι.

"Τον Ιάσονα", απαντώ και τον δείχνω με το χέρι μου. Εκείνος με κοιτάζει μπερδεμένος.

"Για ποιο πράγμα με προτείνεις;"

"Για μυστική αποστολή. Πριν του κάνω ένα τεστ για να δω ότι είναι όντως ο κατάλληλος, Αλίκη έλα να σε ρωτήσω κάτι"

Απομακρυνόμαστε λίγο και εγώ περιμένω να μου εξηγήσει τι συμβαίνει.

"Θέλω να μου πεις την αλήθεια, δεν τον διάλεξες μόνο και μόνο επειδή είναι καλός μαχητής, έτσι δεν είναι;"

"Τι εννοείς;" ρωτάω παίζοντας την χαζή.

"Ξέρεις Αλίκη, τα μάτια δεν λένε ποτέ ψέματα και αυτό που είδα στα μάτια σου όταν τον κοίταζες δεν είναι απλή συμπάθεια", αναστενάζω απογοητευμένη και λέω:

"Έχεις δίκιο, όμως πρέπει να φύγει. Όσοι είναι δίπλα μου κινδυνεύουν και το ξέρεις καλύτερα από όλους", δεν μου απαντάει μόνο πηγαίνει στο τραπέζι των παιδιών.

"Ιάσονα, έλα στο γραφείο μου να συζητήσουμε για να δούμε αν θα πας τελικά. Αλίκη μπορείς να περιμένεις εδώ"

Κάθομαι σε μια καρέκλα και περιμένω με ανυπομονησία να γυρίσουν. Δεν είναι ότι θέλω να φύγει ο Ιάσονας αλλά αν δεν φύγει δεν ξέρω πως θα σταματήσω να νιώθω ότι σκατά νιώθω. Αν δεν τον βλέπω κάθε μέρα θα τον ξεχάσω έτσι όταν επιστρέψει θα είμαστε κομπλέ.

Πάνω στην ώρα μπαίνει μέσα στην τραπεζαρία χαμογελώντας.

"Θα πάω! Θα λείψω για μια εβδομάδα περίπου από ότι μου είπε", ανακουφίζομαι με τα νέα που έφερε και κάθομαι μαζί με τα παιδιά χαλαρή πλέον να απολαύσω την παρέα τους.

-•-

Hello my friends💖

How are you? I hope good😊

Εντάξει σταματάω το αγγλικό τώρα😂

Σας λέω από τώρα ότι στο επόμενο θα βάλω κατευθείαν την επιστροφή του Ιάσονα και θα γίνουν πράγματα και θαύματα... Απλά ελπίζω να μην με σκοτώσετε😅

Ελπίζω να σας άρεσε το σημερινό!

Σας χαιρετώ🥺🤎