Z dedykacją do każdego kto to przeczyta💖

Przepraszam was, że w ogóle to powstało. Zamuliło mi mózg :)
I żeby nie było, że nie ostrzegałam!

Ostrzegam. Będzie trochę niewielkich spojlerów do Księgi Boba Fetty.

Fennec nie czuła satysfakcji.

A miała powody, by takową czuć. W końcu teraz miała władzę nad całą, może niemal całą, Mos Espą.

Nawet Boba Fett nie mógł stanąć jej na drodze.

Boba Fett leżał całkiem martwy pod jej stopami, a ona siedziała na tronie, który całkiem niedawno właśnie do niego należał. Tron był całkiem wygodny, mimo że trochę zimny, tak jak sine ciało jej byłego "przełożonego".

I wcale nie czuła satysfakcji. A było to mocno dołujące.

Tak, zdecydowanie czuła się jakby wpadała w jakiś dół.

Mogłaby przynajmniej spadać razem z tronem, ale tron został w górze. A ona obudziła się, zaplątana w szorstki koc, w swoim łóżku, w pałacu, na Tatooine.

Obudził ją sssyk otwieranych drzwi, prowadzących do jej komnat. Światło włączonych, świecących jasną czerwienią lamp raziło ją w oczy. Zamrugała kilkakrotnie, wciąż z trudem przetrawiając wszystkie myśli, które pojawiały się w jej głowie, po tym dziwnie i nieprzyjemnie realistycznym śnie. Jednak już po chwili opamiętała się, sięgając po niewielki blaster, który zazwyczaj miała schowany przy udzie. Wycelowała w otwarte drzwi, lecz zanim pociągnęła za spust, poznała postać stojącą u progu.

Westchnęła chowając broń.

– Fennec, wstawaj – rozległ się zmodyfikowany przez jego hełm głos Boby Fetta – Trzeba się pozbyć paru niesprzyjających istotek... czeka cię kilka zabójstw.

– Ta – mruknęła kobieta, wyplątując się z pościeli i wstała, sięgając po cały swój asortyment broni i w ogóle wszystkiego. Miała szczęście, że nie rozplątała włosów przed położeniem się spać, bo zanim by je ponownie związała nastałby ranek. Wciąż kręciło jej się w głowie, powieki jej się kleiły, ale myśli o sposobności, użycia gnatów, podnosiły ja na duchu. Poprzedniego dnia, o ile nie był to już ten, poszła spać późno, na rozmowy z całą szychą Mos Espy zeszło trochę czasu, a niemal kolejne tyle zajęło jej i Bobie rozmyślanie nad planem wykończenia Pyków.

A teraz Daimyo obudził ją po niecałej godzinie niespokojnego snu. Nawet jeśli perspektywa kilku szybkich, celnych i morderczych strzałów była kusząca, ciemnowłosa znacznie bardziej wolałaby teraz spać.

I naprawdę miała ochotę strzelić do Fetta i wrócić do łóżka, szczególnie gdy wyszli na zewnątrz, za pałac, na szorstki i nieprzyjemny piasek, gdzie wiatr wiał mocno i był zimny.

– Dank ferrik – warknęła, gdy niewielkie ziarenka piasku prawie wleciały jej do oczu – Załatwmy to szybko.

The end

Jeszcze raz przepraszam, a tak by the way, to jak wrażenia po tych pięciu odcinkach?

Ja jestem totalnie zachwycona, właściwie to wszystkimi no więc...

May the force be with you.