Το ρολόι δίπλα της έγραφε τρείς και το απαλό φως του φεγγαριού περνούσε μέσα απ' τα παράθυρα φωτίζοντας το σκοτεινό δωμάτιο.

Όσο κι αν προσπαθούσε, ο ύπνος δεν την έπαιρνε. Είχε βρεθεί σ αυτό το δωμάτιο κάποιες φορές στο παρελθόν, καμία όμως απ' αυτές δεν ήταν μόνη της. Τώρα ένιωθε πως οι τοίχοι την έπνιγαν, οι αναμνήσεις της με εκείνον της έκλειναν το λαιμό ώσπου δυσκολευόταν να αναπνεύσει. Θα γινόταν άραγε τα πράγματα όπως ήταν; Θα ξαναγυρνούσε πίσω σ αυτήν;

Δάγκωσε έντονα τα χείλη της και γεύτηκε κάτι αλμυρό. Τότε κατάλαβε πως δάκρυα είχαν αρχίσει να τρέχουν από τα μάτια της, δάκρυα που ποτέ δεν άφησε να πέσουν και δεν επέτρεψε σε κανέναν να τα δει. Η κατάσταση δεν έδειχνε να βελτιώνεται και βλέποντας τον σε αυτό το κρεβάτι του νοσοκομείου την τσάκισε. Συνειδητοποίησε πως ότι και αν κάνει δεν θα ήταν αρκετό. Ούτε για να τον σώσει, ούτε για να τον φέρει ξανά κοντά της.

Ένα απαλό χτύπημα στην πόρτα την έκανε να σηκωθεί απότομα από το κρεβάτι και να πιάσει το πιο κοντινό πράγμα που βρισκόταν κοντά της για να αμυνθεί. Δεν της άρεσε να ακούει ήχους από την πόρτα το βράδυ.

Πλησίασε σιγά και άνοιξε απαλά την πόρτα. Κοίταξε δεξιά της και είδε τον Νίκο, που μόλις είχε ξυπνήσει και κοιτούσε προς το μέρος της με το ίδιο μπερδεμένο ύφος. Είχε επιμείνει να του δώσουν το δωμάτιο δίπλα στο δικό της και του Μπράιαν, καθώς ήθελε να τον κάνει να νιώσει πιο άνετα. Αν γι' αυτήν ήταν πρόβλημα τα εχθρικά βλέμματα τους, δεν ήθελε να φανταστεί πως ένιωθε εκείνος, που ήταν ο χρόνιος εχθρός. Το ότι δέχτηκε να το κάνει αυτό για εκείνη μόνο συγκίνηση της προκαλούσε. Μια συγκίνηση που ποτέ δεν πρόβαλε, γιατί δεν ήξερε τον τρόπο.

Γυρνώντας προς τα αριστερά, είδε την Σαρλότ να στέκεται στην κορυφή της μεγάλης σκάλας. Στην αρχή, κοίταξε και τους δύο με ένα βλέμμα εχθρικό, όμως γρήγορα αυτό άλλαξε και τους έκανε νόημα να κατέβουν στο μεγάλο σαλόνι, πριν εξαφανιστεί μέσα στο σκοτάδι που επικρατούσε στον κάτω όροφο.

Ο Νίκο και η Ήβη κοίταξαν ο ένας τον άλλο. Δεν ήξεραν τι συνέβαινε, κατάλαβαν όμως πως θα έπρεπε να ακολουθήσουν. Και αυτό ακριβώς έκαναν. Κλείνοντας απαλά τις πόρτες των δωματίων τους, κατέβηκαν ήσυχα την μεγάλη σκάλα ώστε να μην κάνουν θόρυβο. Όταν έφτασαν όμως, αυτό που αντίκρισαν τους έκανε να σταθούν στην είσοδο και να μην κάνουν βήμα παρά πέρα.

Στην μέση του σαλονιού στεκόταν ο Άλεξ, ο οποίος μιλούσε σιγανά με την Σαρλότ για κάτι που κανείς δεν κατάλαβε. Δεν ήταν αυτό όμως που τους έκανε να σταθούν σαν αγάλματα στην είσοδο.

-Τι θέλει αυτήν εδώ; Ρώτησε η Ήβη, η αηδία εμφανής στην φωνή της καθώς κοιτούσε την Ίζαμπελ από πάνω μέχρι κάτω με μίσος. Στεκόταν εκεί ήσυχη, με ένα ποτήρι νερό στο χέρι και μιλούσε με τον Μπράιαν.

-Η μάνα μου επέμενε να μείνει εδώ. Ξεκαθάρισε ο Άλεξ πριν προλάβει εκείνη να πει κάτι. Η Ήβη γύρισε τα μάτια της. Μα φυσικά. Τι περίμενε εξάλλου; Αυτή η γυναίκα θα έκανε τα πάντα για να την εξαφανίσει από την ζωή του γιου της. Πήρε μια βαθιά ανάσα και προχώρησε μέσα στο δωμάτιο προσπερνώντας τους πάντες. Κατευθύνθηκε προς την κάβα και γέμισε δύο ποτήρια. Η νύχτα προβλέπονταν πολύ μεγάλη και δεν υπήρχε περίπτωση να τους άντεχε όλους νηφάλια.

-Μπορώ να μάθω γιατί μας ξυπνήσατε; Ρώτησε ο Νίκο που τόση ώρα στεκόταν στην είσοδο χωρίς να τους πλησιάσει.

-Γιατί; Έβλεπες ωραίο όνειρο και στο χαλάσαμε; Είπε ειρωνικά η Σαρλότ, σηκώνοντας το φρύδι της. Ήθελε να τον προκαλέσει. Ο Νίκο όμως χαμογέλασε και πλησίασε πιο κοντά, ώσπου βρέθηκε λίγα μέτρα μακριά της. Η Σαρλότ έκανε ένα βήμα πίσω.

-Η αλήθεια είναι πως ναι. Έβλεπα πως σε έπνιγα. Το πιο ωραίο όνειρο που έχω δει ποτέ. Απάντησε και αυτός με τον ίδιο τόνο, εισπράττοντας ένα βλέμμα μίσους.

-Άκου να σου πω... Προσπάθησε να πει αλλά δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει.

-Θα σκάσετε επιτέλους; Θα ξυπνήσετε όλο το σπίτι. Είπε ο Άλεξ ρίχνοντας ένα αυστηρό βλέμμα στην Σαρλότ. Εκείνη αναστέναξε και κούνησε καταφατικά το κεφάλι.

-Και δεν το θέλουμε αυτό επειδή...;;;; Ρώτησε η Ήβη, η οποία είχε πλησιάσει και έδωσε το ένα ποτήρι στον Νίκο. Αυτός ήπιε αμέσως μια γουλιά και το βλέμμα του έπεσε πάλι πάνω στην Σαρλότ, η οποία τον κοιτούσε με αηδία. Την κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω και της έκλεισε το μάτι. Η Σαρλότ ήταν έτοιμη να του επιτεθεί, όμως το αυστηρό βλέμμα του Άλεξ την έκανε να πάρει μια ανάσα και να γυρίσει το βλέμμα από την άλλη.

-Έχω χάσει κάτι; Σχολίασε η Ήβη, η οποία κοιτούσε μια τον ένα και μια τον άλλον μπερδεμένη.

-Τίποτα απολύτως. Της αρέσει απλά να είναι υπερβολική. Σχολίασε ο Νίκο κάνοντας το κεφάλι της να γυρίσει απότομα.

-Υπερβολική;;;;;;; Με απήγαγες. Είπε όσο πιο σιγά μπορούσε, τα νεύρα της όμως ήταν εμφανή. Ο Νίκο γύρισε τα μάτια του.

-Ήσουν μέσα σε μια σουίτα ξενοδοχείου για 4 ώρες. Σταμάτα να κάνεις λες και σε έκλεισα σε κανένα μπουντρούμι. Απάντησε ο Νίκο.

-Σκάστε πια. Δεν ήρθαμε εδώ γι' αυτά. Είπε ξανά ο Άλεξ, αυτή την φορά όμως περιέργως τον άκουσαν.

-Τότε γιατί ήρθαμε εδώ; Ρώτησε η Ήβη.

-Ξέρεις πολύ καλά γιατί. Αυτή η ιστορία πρέπει να τελειώσει γρήγορα και να πάρει ο καθένας τον δρόμο του, πριν γίνει κανένα φονικό εδώ μέσα. Και γι' αυτό το λόγο πρέπει να δουλέψουμε όλοι μαζί. Εξήγησε ο Άλεξ κάτι που είχε ξαναπεί πολλές φορές. Θα ανεχόταν τα πάντα για να μην ξαναδεί έτσι τον αδερφό του. Ακόμα και τον μεγαλύτερο του εχθρό να μένει μέσα στο σπίτι του.

-Η Σαρλότ παρατήρησε κάτι στο νοσοκομείο. Είπε, δίνοντάς της τον λόγο. Αυτή φαινόταν ακόμα θυμωμένη, προσπαθούσε όμως με νύχια και με δόντια να μην το δείξει.

-Οι άνδρες που επιτέθηκαν στον Λουκ είχαν ένα τατουάζ επάνω τους. Ένα τατουάζ που εγώ και η οικογένεια μου μάθαμε πολύ καλά να αναγνωρίζουμε. Δείχνει ένα κοράκι καρφωμένο σε ένα πάσσαλο. Είναι το τατουάζ μιας συμμορίας η οποία μας πολεμά εδώ και χρόνια στο Μεξικό. Aguilas Doradas. Το κοράκι συμβολίζει μια άλλη συμμορία, την οποία εξαφάνισαν και πήραν την θέση τους. Από τότε, τα μέλη τους σταμπάρουν κάποιο μέρος του σώματος τους με αυτό το τατουάζ. Εξήγησε η Σαρλότ.

-Γι' αυτό επιτέθηκαν στον Λουκ; Ρώτησε η Ήβη με ανησυχία.

-Είναι πολύ πιθανό να κατάλαβαν ποιος είναι. Πριν φύγει για την Αγγλία, είχε ξεσπάσει πόλεμος αναμεσά μας. Ο Ντέιβιντ τους έστειλε για να μας βοηθήσουν. Εξήγησε η Σαρλότ, δείχνοντας με τον αντίχειρα της τον Άλεξ.

-Μάλιστα. Από την στιγμή λοιπόν που ξέρουμε ποιοι είναι..

-Θα ήταν κρίμα να μην ανταποδώσουμε την χάρη. Ο Νίκο συμπλήρωσε την πρόταση της Ήβης. Κοίταξαν ο ένας τον άλλο με ένα διαβολικό χαμόγελο στα πρόσωπα τους. Ο Μπράιαν, οποίος στεκόταν λίγο πιο πέρα με την Ίζαμπελ, άκουγε όμως την συζήτηση πολύ καλά, αναστέναξε. Όχι πάλι.., σκέφτηκε.

-Αύριο το πρωί, θα φύγω για Μεξικό. Η ομάδα μου με περιμένει εκεί, έτοιμη να παραδώσει το μήνυμα. Σχολίασε η Σαρλότ, η οποία για πρώτη φορά στην διάρκεια της νύχτας, χαμογέλασε. Το χαμόγελο αυτό όμως δεν διήρκησε πολύ.

-Τέλεια. Ο Νίκο θα σε βοηθήσει. Είπε η Ήβη αγνοώντας πλήρως την Σαρλότ, της οποίας τα μάτια κόντευαν να πεταχτούν από το σοκ, και εστίασε την προσοχή της στον Νίκο. Δεν ήταν εύκολο να καταλάβει τι σκεφτόταν, την κοιτούσε λες και βαριόταν, και αυτό όμως για την Ήβη ήταν απάντηση. Ούτε μια ενόχληση;;; Ενδιαφέρον...

-Δεν υπάρχει περίπτωση. Με το που πατήσει το πόδι του στο Μεξικό, είναι νεκρός. Η Σαρλότ προσπάθησε να αντισταθεί αλλά μάταια. Κανείς άλλος δεν είπε τίποτα.

-Είμαι σίγουρη πως μπορείς να το διαχειριστείς. Απ' ότι κατάλαβα από την απουσία τους, Ο Ντέιβιντ και ο Γκάμπριελ δεν έχουν ιδέα για αυτή μας την... παρέμβαση. Σχολίασε η Ήβη και γύρισε να την κοιτάξει. Η Σαρλότ δεν ήξερε τι να πει πλέον. Έπρεπε πάση θυσία να βρει κάποια δικαιολογία για να μην έρθει μαζί της.

-Δουλεύω μόνη μου. Είπε στο τέλος με αποφασιστικότητα. Δεν θα επέτρεπε σε κανέναν, πόσο μάλλον στην Έβελιν Άνταμς να την διατάξει.

-Μα τι σύμπτωση. Και ο Νίκο το ίδιο λέει. Τι λες να δουλέψει ο καθένας μόνος του...ταυτόχρονα;; Απάντησε η Ήβη και σταύρωσε τα χέρια στο στήθος. Περίμενε αυτή την αντίδραση από μέρους της, η έλλειψη αντίδρασης του Νίκο όμως την παραξένευε. Δεν υπήρχε περίπτωση να...ήθελε να πάει;;;;

-Εντάξει. Η Σαρλότ ενέδωσε μετά από πολύ ώρα έντονης οπτικής επαφής. Η Ήβη χαμογέλασε. Ήξερε πως να παίρνει πάντα αυτό που ήθελε.

-Υπέροχα. Όσον αφορά τα υπόλοιπα, εγώ και ο Μπράιαν ψάχνουμε τον οδηγό. Είμαι σίγουρη πως αυτός γνωρίζει πολλά. Εσύ Άλεξ θέλω να ερευνήσεις τον Λι Ζιάν. Από τις κάμερες ασφαλείας, βρήκαμε πως πήγαινε να συναντήσει κάποιον. Ίσως τελικά δεν ήταν τόσο αθώος όσο πιστεύαμε. Είπε η Ήβη συνοπτικά.

-Και πως θα το κάνω εγώ αυτό; Ρώτησε ο Άλεξ. Δεν ήθελε να εμπλακεί κανένας από την ομάδα του πατέρα του, σε περίπτωση που του ξεφύγει κάτι. Δεν ήταν πως δεν τον εμπιστευόταν, είχε αποδείξει όμως περίτρανα πως δεν λειτουργούσε καλά υπό πίεση.

-Είμαι σίγουρη πως η πράκτορας κοπέλα σου μπορεί να βοηθήσει. Είπε η Ήβη χαμογελώντας. Ο Άλεξ γύρισε τα μάτια του.

-Δεν είναι κοπέλα μου. Σχολίασε χαμηλόφωνα, κοιτώντας την με ένα βλέμμα που έλεγε Αλήθεια τώρα;;;;

-Εγώ άλλα είδα. Απάντησε ξανά η Ήβη, το χαμόγελο δεν έφυγε ποτέ από τα χείλη της.

-Ποια κοπέλα σου; Ποια πράκτορας; Ρώτησε η Σαρλότ, γυρνώντας να τον κοιτάξει έντονα. Ο Άλεξ αναστέναξε όμως δεν της απάντησε. Δεν της πήρε πολύ ώρα όμως για να ενώσει τα κομμάτια.

-Μην μου πεις....Είπε γουρλώνοντας τα μάτια της. Ο Άλεξ συνέχισε να την αγνοεί, όμως γι' αυτήν αυτό ήταν η επιβεβαίωση. Το σαγόνι της άγγιξε το πάτωμα.

-Κι όμως. Το αγόρι μας από δω συνεργάζεται με την Ελίζαμπεθ Χίλς. Ξέρεις, αυτήν που τον συνέλαβε. Είπε ξανά η Ήβη χιουμοριστικά, επιβεβαιώνοντας τις υποψίες της.

-Πας καλά; Και άμα σε δώσει;

-Την εμπιστεύομαι πιο πολύ απ' τους περισσότερους εδώ μέσα. Απάντησε ο Άλεξ, το βλέμμα του προς την Ήβη. Δεν ήξερε γιατί, όμως για κάποιο λόγο ένιωσε την ανάγκη να υπερασπιστεί την Ελίζαμπεθ. Ένιωθε πως όλοι την κατηγορούσαν χωρίς λόγο, την έκριναν από την δουλειά της και μόνο, ενώ αυτή το μόνο που προσπαθούσε να κάνει ήταν να τον βοηθήσει. Ναι, έκανε ένα λάθος, ήταν πρόθυμη όμως να το αποδεχτεί και να προσπαθήσει να το διορθώσει. Το άλλο μέρος όμως του εαυτού του, το κατεστραμμένο, τον έβριζε που υπερασπιζόταν μια πράκτορα. Κάποια που τον έβλεπε σαν τέρας.

-Άμα μου έδινες μια ευκαιρία αυτό θα άλλαζε. Είπε πάλι χιουμοριστικά, αυτή την φορά όμως η φωνή της έκρυβε και κάτι άλλο. Κάτι που έκανε τον Άλεξ να την κοιτάξει ξανά, αυτή την φορά σοβαρά. Η Ήβη έσφιξε τα χείλη της και έβρισε από μέσα της. Ήπιε μονορούφι όσο απ' το ποτό είχε μείνει στο ποτήρι και το άφησε πάνω στο μικρό τραπεζάκι στο κέντρο του σαλονιού. Έπρεπε να φύγει από εκεί πέρα, πριν ο Άλεξ συνεχίσει την κουβέντα. Πριν όμως προλάβει να απομακρυνθεί, μια φωνή την σταμάτησε. Η τελευταία φωνή που ήθελε να ακούσει.

-Εγώ γιατί είμαι εδώ; Ρώτησε η Ίζαμπελ, που τόση ώρα δεν είχε αρθρώσει λέξη.

-Αυτό αναρωτιόμαστε όλοι. Απάντησε η Ήβη και γύρισε να την κοιτάξει. Η Ίζαμπελ δάγκωσε τα χείλη της και κοίταξε το πάτωμα. Δεν είχε ακούσει πολλά γι' αυτήν, τα λίγα όμως που ήξερε ήταν αρκετά για να την κάνουν να μην θέλει να την προκαλέσει.

-Ήβη. Προειδοποίησε ο Άλεξ. Αυτή γύρισε τα μάτια της και κοίταξε προς το μέρος του.

-Εσύ Ίζαμπελ, θα είσαι κοντά στον Λουκ. Θα τον επισκέπτεσαι καθημερινά και θα του μεταφέρεις τα νέα. Είπε αυτός κάνοντας την Ήβη να τα χάσει. Δεν ήξερε τι είχε γίνει μεταξύ τους, ο χρόνος τους ήταν περιορισμένος και είχαν καλύτερα πράγματα να κάνουν απ' το να μιλάνε για την πρώην του, αυτό όμως δεν σήμαινε πως την ήθελε κοντά στον Λουκ.

-Δεν. Υπάρχει. Περίπτωση. Είπε σιγά αλλά απειλητικά στον Άλεξ.

-Είναι η μόνη που έχει πρόσβαση στις φυλακές. Προσπάθησε να την λογικεύσει.

-Αν θέλω πάω αύριο και το ξέρεις. Απάντησε η Ήβη, η οποία δεν πρόκειται να την άφηνε δευτερόλεπτο μόνη της με τον Λουκ.

-Ξέρεις ότι θα μαθευτεί και θα το χρησιμοποιήσουν κατά του. Είπε ξανά ο Άλεξ και η Ήβη αναστέναξε.

-Αν σε κάνει να νιώθεις καλύτερα, μπορώ να του δίνω το κινητό μου και να σε καλεί κάθε φορά που πηγαίνω. Είπε η Ίζαμπελ. Καταλάβαινε για ποιο λόγο η Ήβη συμπεριφερόταν έτσι, και η ίδια στην θέση της μπορεί να έκανε τα ίδια. Η Ήβη την κοίταξε για μερικά δευτερόλεπτα χωρίς να μιλήσει. Ήξερε πως αυτή ήταν η καλύτερη επιλογή, κάθε φορά όμως που τους σκεφτόταν μαζί της ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι. Έπρεπε όμως να κάνει την καρδιά της πέτρα. Για τον Λουκ..

-Ας είναι. Είπε και έφυγε αμέσως από το σαλόνι. Δεν ήθελε να πει κάτι που θα μετάνιωνε.

-Τα λέμε στο αεροπλάνο. Είπε ο Νίκο χιουμοριστικά στην Σαρλότ πριν αποχωρίσει. Αυτήν τον κοίταξε με μάτια που πετούσαν φωτιές.

-Έφυγα και εγώ. Είπε ο Άλεξ και κατευθύνθηκε προς την μεγάλη σκάλα. Κάθισε στο κρεβάτι του και άθελα του το μυαλό του περιπλανήθηκε στην κοκκινομάλλα πράκτορα που αναφέρθηκε πριν από λίγο. Το κορίτσι μου; Πόσο ηλίθιο ήταν αυτό... Σκέφτηκε καθώς έπεσε πίσω στο κρεβάτι με την πλάτη του. Ένα χαμόγελο στόλισε το πρόσωπο του και πριν προλάβει να το καλοσκεφτεί, έπιασε το κινητό του και βρήκε το όνομα της. Πληκτρολόγησε κάτι και αμέσως πάτησε αποστολή. Ήξερε πως αν το ανέλυε δεν θα το έκανε ποτέ του. Άφησε το κινητό του στο κομοδίνο και πήγε για ύπνο.

'Αύριο στο γραφείο μου, μικρή πράκτορα ;) ' 

Αυτό ήταν το κεφάλαιο.
Ελπίζω να σας άρεσε.

Kisses❤