-Είναι εδώ. Η φωνή στο τηλέφωνο αποκρίθηκε, πράγμα που έκανε να σχηματιστεί στα χείλη του ένα χαμόγελο.

-Τέλεια. Κράτα τα μάτια σου πάνω της. Θα μιλήσουμε ξανά. Είπε τελειώνοντας την κλίση.

Εδώ και τόσο καιρό αυτή ήταν η επικοινωνία τους. Δεν ήθελε να ρισκάρει. Δεν ήθελε να αφήσει τίποτα στην τύχη. Ήξερε πολύ καλά τους αντιπάλους του. Τους μελέτησε χρόνια, έμαθε τις δυνατότητες τους. Όμως παράλληλα έμαθε και τις αδυναμίες τους. Έμαθε τον τρόπο να τους διαλύσει, να τους εξαφανίσει. Να κάνει αυτό που ο Πέτροβιτς δεν κατάφερε εδώ και 30 χρόνια.

Γνώριζε πολύ καλά αυτή την ιστορία. Γνώριζε τι συνέβει 5 χρόνια πριν. Και το πιο σημαντικό... Γνώριζε πως δεν έπρεπε να τους υποτιμήσει. Ο Πέτροβιτς έπαιξε και έχασε γιατί δεν υπολόγισε τους αντιπάλους. Στηρίχθηκε αποκλειστικά στο πλεονέκτημα που του έδινε ο στημένος θάνατος του. Δεν σκέφτηκε ποτέ πως κάποιος άλλος, κάποιος πέρα από αυτούς που ήθελε να καταστρέψει, θα μπορούσε να στήσει τόσο καλά την παγίδα του που θα τον τραβούσε μέσα.

Στα δικά του μάτια, ο Πέτροβιτς ήταν ένας αποτυχημένος. Και όχι γιατί απέτυχε να μελετήσει να κοροϊδέψει τους εχθρούς του, αλλά γιατί απέτυχε να κάνει το ίδιο με τους φίλους του. Είχε μάθει καλά πλέον πως οι πράξεις του καθενός στηρίζονται στα κίνητρα τους. Πως κανένας δεν πρόκειται να βοηθήσει κάποιον άλλον χωρίς να επωφεληθεί και ο ίδιος απ αυτή τη βοήθεια. Ήξερε πολύ καλά να διαβάζει τα σημάδια. Έμαθε να διακρίνει τα κίνητρα του καθενός και να τους δίνει αυτό που θέλουν εφόσον τα δικά του σχέδια ικανοποιούνταν.

Έμαθε όμως να διακρίνει και κίνητρα σε καταστάσεις που δεν είχαν καμία σχέση με τα δικά του σχέδια. Για παράδειγμα, το κίνητρο του Πέτροβιτς ήταν να εκδικηθεί το χαμό του πατέρα του, το χαμό της περιουσίας. Το κίνητρο της Άνταμς ήταν να εκδικηθεί την μάνα της. Δύο διαφορετικές εκδοχές της ίδιας ακριβώς κατάστασης.

Γι αυτό τους θεωρούσε αποτυχημένους. Γιατί έγιναν εχθροί παρόλο που είχαν τον ίδιο στόχο. Σκοτώθηκαν μεταξύ τους και οι πραγματικοί αυτουργοί κατάφεραν να ξεγλυστρήσουν χωρίς γρατσουνιά. Πόσο ηλίθιοι...

Όμως δεν θα μπορούσε ποτέ να κάνει τα ίδια λάθη. Παρά την ηλιθιότητα που επέδειξε η Άνταμς σ εκείνη την κατάσταση, δεν μπορούσε να την υποτιμήσει. Είδε την δουλειά που έκανε πίσω στο Λονδίνο, τα στόματα που έκλεισε, το χαμό που προκάλεσε. Ήταν μεθοδική και στρατηγική, πριν να έρθει στην Νέα Υόρκη. Πριν να φτάσει κοντά στο στόχο της, πριν να ερωτευτεί. Πριν να γίνει προσωπικό...

Γι αυτό και αυτός το έκανε ξανά προσωπικό.

Νέα Υόρκη

-Τι θα γίνει πια; Πόση ώρα θα βρίσκεται εκεί μέσα; Εγώ είμαι η μάνα του και δεν με άφησαν να περάσω και ήρθε ξαφνικά αυτή και περνάει με το έτσι θέλω; Η Μαίρη παραπονέθηκε για ακόμα μια φορά ενώ έκανε βόλτες πέρα δώθε στο διάδρομο του νοσοκομείου. Ήταν η τρίτη φορά μέσα σε δέκα λεπτά που έλεγε το ίδιο ακριβώς πράγμα με την ίδια ακριβώς σειρά λέξεων, πράγμα που έκανε τους πάντες να αναστενάξουν από αγανάκτηση.

-Τι θα γίνει ρε μάνα; Θα συνεχίσεις για πολύ το ποιηματάκι αυτό ή να σε χειροκροτήσουμε τώρα; Είπε ο Αλεξ ειρωνικά, κάνοντας την Μαίρη να τον κοιτάξει έξαλλη. Δεν φτάνει που τους έφερε την άλλη μες τα πόδια τους είχε και το θράσος να παραπονιέται.

-Ελάτε κυρία Μαίρη, πάμε στο κυλικείο να σας κεράσω ένα καφέ. Είπε η Ίζαμπελ με ένα αθώο ύφος, πιάνοντας την απαλά από την μέση. Η Μαίρη την κοίταξε και χαμογέλασε με καλοσύνη.

-Κι άλλη ηθοποιός.. Σαπουνόπερα το κάναμε. Είπε ο Αλεξ ψιθυριστά όμως τόσο όσο ώστε να ακουστεί στις δύο γυναίκες. Η Ίζαμπελ του πέταξε ένα βλέμμα μίσους καθώς έφευγαν και αυτός της χαμογέλασε ειρωνικά. Να το το πραγματικό σου πρόσωπο.

Την στιγμή που γύρισε το κεφάλι του, είδε την Ελίζαμπεθ να κάνει κάτι περίεργες εκφράσεις. Εσμιξε τα φρύδια του και προσπάθησε να διακρίνει μέσα από το κλείσιμο των ματιών και το κούνημα των χειλιών της τι προσπαθούσε να του πει. Κάποια στιγμή προσπάθησε να του δείξει με τα χέρια της, η κίνηση της όμως έκανε τον άντρα της να γυρίσει να την κοιτάξει και αυτή, για να μην την καταλάβει, έκανε πως και καλά ζεσταίνετε και πως πάει να πάρει ένα νερό. Ο Αλεξ ήθελε να σκάσει στα γέλια. Την είδε να τον κοίτα επίμονα καθώς έφευγε και απ αυτό κατάλαβε πως έπρεπε να την ακολουθήσει.

Προσπάθησε στα γρήγορα να σκεφτεί μια δικαιολογία, κοιτώντας όμως ένα ένα τα άτομα που βρισκόταν στο διάδρομο, κατάλαβε πως εν τέλει δεν τον ένοιαζε η γνώμη κανενός και γι αυτό έφυγε γρήγορα χωρίς να πει κουβέντα σε κανένα. Καθώς περπατούσε στους διαδρόμους, την είδε να στέκεται σε μια γωνίτσα στην μέση του πουθενά.

-Υποθέτω πως δεν ήθελες να με δεις επειδή σου έλειψα. Ειπε αφού στάθηκε ακριβώς μπροστά της.

-Μπορείς να σταματήσεις για μια φορά και να μιλήσουμε λίγο σοβαρά. Έχουμε πρόβλημα. Του είπε κοιτώντας δεξιά και αριστερά. Ο Αλεξ κατάλαβε πόσο αγχωμένη είναι και έγειρε πάνω της πιάνοντας την από τα χέρια για να την καθησυχάσει. Η κίνηση του αυτή τους έφερε πολύ κοντά, κανείς όμως δεν το παρατήρησε εκείνη την στιγμή.

-Τι έγινε; Την ρώτησε με ενδιαφέρον.

-Η Άνταμς. Είσαι σίγουρη πως δεν θα μας υποψιαστεί; Πως δεν θα μας καρφώσει; Γιατί αν μάθει πως δουλεύουμε μαζί και το πει στο πατέρα μου η σε κάποιον άλλο τότε εγώ... Συνέχισε να λέει η Ελίζαμπεθ αγχωμένη, ο Αλεξ όμως την σταμάτησε.

-Σσσσ ηρέμησε. Τίποτα δεν θα μάθει. Άμα ρωτήσει για τον οδηγό, θα της πω πως το έμαθα μόνος μου. Δεν θα το αμφισβητήσει. Δεν χρειάζεται να κάνεις έτσι. Της είπε και την είδε σιγά σιγά να χαλαρώνει. Τότε αντιλήφθηκε και την απόσταση που τους χώριζε. Πριν προλάβει όμως να αντιδράσει, μια φωνή τους διέκοψε.

-Μα τι συγκινητική εικόνα. Και εγώ που νόμιζα πως ο άντρας σου περιμένει έξω απ το δωμάτιο του Λουκ. Είπε η Ήβη η οποία στεκόταν λίγο πιο πέρα κάνοντας το αίμα και των δύο να παγώσει. Την κοίταξαν και οι δύο παγωμένοι, αυτή όμως είχε ένα χαμόγελο στο πρόσωπο της.

-Μα πόσο ηλιθια νομίζεις πως είμαι; Δεν θα το αμφισβητούσα; Σε παρακαλώ. Συνέχισε να λέει με το ίδιο ύφος.

-Έτσι και τολμήσεις να μιλήσεις Ήβη, στο υπόσχομαι πως ούτε ο αδερφός μου δεν θα με σταματήσει. Απείλησε ο Αλεξ, ο οποίος ένιωθε ξαφνικά ένα περίεργο συναίσθημα να του τρώει τα σώθηκα. Να ήταν άγχος; Όχι όχι ήταν κάτι άλλο. Κάτι που τον έκανε να προχωρήσει και να μπει μπροστά από την Ελίζαμπεθ σαν να την προστατέψει, ακόμα και αν ήξερε πως δεν υπήρχε σωματική απειλή. Κάτι που τον έκανε να θέλει να εξαφανίσει οποιονδήποτε μίλησε ποτέ με την Ήβη αν άνοιγε το στόμα της. Κάτι που δεν κατάλαβε τι ήταν.

-Μην κάνεις τον κόπο. Δεν θα πω κάτι. Είναι καλό να έχουμε κάποιον από την Ιντερπολ με το μέρος. Όμως εσύ Ελίζαμπεθ... Είπε η Ήβη προσπερνώντας τον Αλεξ που στεκόταν στην μέση και πηγαίνοντας κατευθείαν προς την Ελίζαμπεθ.

- Είσαι διατεθειμένη να κάνεις το σωστό, ακόμα και αν μάθεις πράγματα για μας που καταπατούνε έναν έναν τους κανόνες ηθικής σου; Την ρώτησε τώρα με σοβαρό ύφος. Και παρόλο που η Ήβη ήταν χαλαρή, η Ελίζαμπεθ έμοιαζε τρομοκρατημένη. Πρώτη φορά είχε έρθει σε τόσο στενή επαφή μ αυτή την γυναίκα και, παρόλο που δεν έμοιαζε τόσο τρομακτική, οι ιστορίες που άκουσε γι αυτήν ήταν αρκετές για να της παγώσουν το αίμα. Όμως, έσφιξε τα δόντια και έγνεψε καταφατικά με αυτοπεποίθηση, ή μάλλον έτσι νόμιζε, γιατί στα μάτια της φάνηκε η αβεβαιότητα.

-Θα το δούμε αυτό. Σύντομα. Είπε η Ηβη και, ρίχνοντας ένα τελευταίο βλέμμα στον Αλεξ, απομακρύνθηκε.

ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ.
ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕ.

KISSES ❤