-Να μπούμε κρυφά στο τμήμα; Αυτήν ήταν η μεγάλη σου ιδέα; Ρώτησε ο Αλεξ χωρίς να μπορεί να συγκρατήσει το γέλιο του.

-Μπορείς να σταματήσεις να φωνάζεις; Θα μας ακούσουν οι φύλακες. Τον παρακάλεσε η Ελίζαμπεθ.

-Και θα τους φανεί περίεργο που μια ντετέκτιβ μπήκε στο γραφείο της; Ρώτησε ξανά ο Αλεξ, πιο σοβαρά αυτήν την φορά. Η Ελίζαμπεθ πάγωσε. Τι θα του έλεγε τώρα;

-Δεν θα τους φανεί περίεργο το γεγονός ότι μπήκα από την πίσω πόρτα; Απάντησε γρήγορα προσπαθώντας να δικαιολογηθεί. Ο Αλεξ δεν πείστηκε, αποφάσισε όμως να μην μιλήσει.

Συνέχισαν να περπατάνε στον σκοτεινό διάδρομο, με τον φακό από το κινητό της Ελίζαμπεθ να είναι ο μόνος τους οδηγός. Πέρασαν από πολλά γραφεία, στις πόρτες των οποίων βρισκόταν ένα καρτελάκι με διαφορετικό όνομα κάθε φορά. Ο Αλεξ παρατηρούσε μια μια αυτές τις πόρτες. Πως συνεννοούνται άραγε όλοι αυτοί μεταξύ τους, αναρωτήθηκε.

Η απορία του όμως έμεινε αναπάντητη καθώς η Ελίζαμπεθ σταμάτησε ξαφνικά μπροστά από μία πόρτα. Το βλέμμα του έπεσε αμέσως πάνω στο όνομα που αν αναγράφονταν σε αυτήν.

Ντέρεκ Σμιθ.

Η Ελίζαμπεθ προσπάθησε να ανοίξει την πόρτα, όμως αυτή ήταν κλειδωμένη. Ενας αναστεναγμός ξέφυγε από το στόμα της και έπειτα γύρισε προς το μέρος του.

-Ξέρεις μήπως πως να.. να.. ξέρεις... πως να μας βάλεις μέσα; Παρακάλεσε χαμηλόφωνα. Το φρύδι του Αλεξ σηκώθηκε αυτόματα.

-Θέλεις να διαρρήξω την πόρτα του γραφείου του άνδρα σου; Ρώτησε ειρωνικά. Η Ελίζαμπεθ μαρμάρωσε. Γύρισε και τον κοίταξε με ένα βλέμμα που έσταζε παράκληση και έπειτα κούνησε καταφατικά το κεφάλι.

-Και πως γίνεται να μην έχεις το κλειδί; Ξαναρώτησε ο Αλεξ, σταυρώνοντας τα χέρια του στο στήθος. Η Ελίζαμπεθ άρχισε να εκνευρίζεται.

-Να σου πω, θα το κάνεις ή όχι; Αντε γιατί αρκετά σε ανέχτηκα. Είπε αυτήν τη φορά πιο δυνατά. Δεν είχε να δικαιολογηθεί για τίποτα, ειδικά στον συγκεκριμένο. Ο Αλεξ χαμογέλασε. Με το δεξί του χέρι, έβγαλε από την πίσω τσέπη του παντελονιού του ένα μικρό μαχαίρι. Πάτησε την λαβή και το άνοιξε μπροστά της, χωρίς να πάρει τα μάτια του από πάνω της. Με μια κίνηση την έκανε στην άκρη, πλησίασε την πόρτα και έβαλε την λαβή μέσα στην κλειδαριά. Με δύο κινήσεις, η πόρτα άνοιξε διάπλατα μπροστά τους.

Η Ελίζαμπεθ τον προσπέρασε γρήγορα και όρμησε μέσα στο δωμάτιο. Πήγε κατευθείαν στο γραφείο και άρχισε να ψάχνει γρήγορα τα χαρτιά που βρισκόταν πάνω, ψιθυρίζοντας πράγματα στον εαυτό της. Όταν έλεγξε όλα τα χαρτιά του γραφείου, άρχισε να ψάχνει στα συρτάρια.

-Παρακαλώ. Είπε ο Αλεξ, που στεκόταν τόση ώρα ακίνητος έξω από την πόρτα.

-Τι θα γίνει τώρα; Θα στέκεσαι εκεί σαν άγαλμα ή θα με βοηθήσεις να τα βρούμε; Του είπε χωρίς να σταματήσει το ψάξιμο.

-Ευχαρίστως να βοηθήσω. Αν ήξερα τι ψάχνουμε. Απάντησε πάλι ειρωνικά ο Αλεξ.

-Ότι έχει να κάνει με την υπόθεση του αδερφού σου. Τι άλλο θα ψάχναμε δηλαδή; Απάντησε συνεχίζοντας ανελλιπώς το ψάξιμο.

-Μάλιστα. Είπε ο Αλεξ και κάθισε στην καρέκλα πίσω από το γραφείο. Ψάχνανε για αρκετή ώρα, ώσπου η Ελίζαμπεθ αναφώνησε ένα αχα και κράτησε με το χέρι της ψιλά ένα φάκελο. Μετακινήθηκε γρήγορα και τον προσγείωσε στο γραφείο. Άρχισε να τραβά φωτογραφίες, ώσπου η ασχολία που είχε βρει ο Αλεξ της τράβηξε την προσοχή.

-Τι κάνεις εκεί; Είπε και τον κοίταξε με μάτια γουρλωμένα. Είχε σταυρώσει τα πόδια του, είχε ακουμπήσει όλη την πλάτη του πίσω στην καρέκλα και διάβαζε με προσήλωση ένα φάκελο. Τον δικό του φάκελο.

-Τι; Να μην ξέρω τι στοιχεία έχετε για εμένα; Ρώτησε και τα χείλη του στόλισε ένα ειρωνικό χαμόγελο.

-Άφησε τον φάκελο κάτω. Απαίτησε η Ελίζαμπεθ και πήγε προς το μέρος του. Ο Αλεξ αμέσως σηκώθηκε όρθιος και κράτησε τον φάκελο ψηλά με το ένα του χέρι. Η Ελίζαμπεθ προσπάθησε να το αρπάξει, όμως ήταν μάταιο. Δεν είχαν το ίδιο ύψος. Τον έπιασε από τα μανίκια και προσπάθησε να κατεβάσει τα χέρια του. Μάταια όμως.

-Βλέπω έχεις μια συνήθεια να έρχεσαι κοντά μου ντετέκτιβ. Κάτι μπορούμε να κάνουμε για αυτό. Είπε χαμογελώντας πονηρά. Η Ελίζαμπεθ τον κοίταξε στα μάτια. Είχαν βρεθεί σε σημείο αναπνοής, κάτι που δεν είχε παρατηρήσει όμως την έκανε να κοκκινίσει σαν ντομάτα και να κάνει ένα βήμα πίσω.

Πριν προλάβει όμως να πει κάτι, βήματα ακούστηκαν από τον διάδρομο και τα φώτα άρχισαν σιγά σιγά να ανοίγουν. Η Ελίζαμπεθ άρχισε να πανικοβάλεται. Έπιασε αμέσως τον Αλεξ και τον έσυρε ουσιαστικά μέσα στο μικρό μπάνιο που είχε κάθε γραφείο. Στάθηκαν εκεί, πρόσωπο με πρόσωπο, με την Ελίζαμπεθ να του κάνει νόημα να μην κάνει ούτε κιχ. Το χαμόγελο δεν έσβησε ποτέ από το πρόσωπο του.

-Ξέρεις, είσαι πολύ επιθετική. Δεν μπορώ να πω πως δεν μ αρέσει. Της είπε, σκύβοντας στο αυτί της, πάλι με τον ίδιο τόνο. Η ανάσα του έσκασε στον λαιμό της κάνοντας την να ανατριχιάσει. Συγκεντρώσου Ελίζαμπεθ, τι στο καλό έχεις πάθει; Σκέφτηκε.

Τα βήματα του φρουρού που μπήκε για τον καθορισμένο έλεγχο άρχισαν να απομακρύνονται και η Ελίζαμπεθ κατάλαβε πως είχε φύγει. Άφησε έναν δυνατό αναστεναγμό ενώ έκλεισε τα μάτια της.

-Στο τσακ γλιτώσαμε. Είπε, χωρίς να σχολιάσει οτιδήποτε είχε προηγηθεί και βγήκε από το δωμάτιο, χωρίς να του ρίξει ούτε ένα βλέμμα. Ο Αλεξ την κοίταξε με απορία. Ώστε θέλει να φανεί σκληρή.

Αμέσως έβγαλε φωτογραφίες όσα έγραφα είχαν μείνει, έβαλε τον φάκελο ξανά στην θέση του και του έκανε νόημα να την ακολουθήσει. Βγήκαν λοιπόν ξανά στο διάδρομο, έτοιμοι να φύγουν από εκεί μέσα.

-Δεν καταλαβαίνω σε τι μπορεί να βοηθήσει αυτό που κάναμε τώρα. Αφού μου είπες πως μελέτησες τα στοιχεία. Της είπε καθώς κατευθυνόταν προς την έξοδο.

-Ναι, αλλά μια φρέσκια ματιά μπορεί να βοηθήσει. Ίσως βρεις εσύ κάποιο στοιχείο που εγώ δεν μπόρεσα να εντοπίσω.

-Δεν το νομίζω. Της είπε και αυτήν γύρισε να τον κοιτάξει. Τι εννοούσε τώρα με αυτό;

-Έχουμε δύο μήνες να βρούμε κάτι που θα αθωώσει τον αδερφό σου. Μέχρι στιγμής έχει αστυνομική προστασία αλλά μόλις γίνει η δική και βγει στον γενικό, δεν σου εγγυώμαι για την διαβίωση του. Του είπε αλλάζοντας τελείως θέμα.

-Αστυνομική προστασία; Από που και ως που; Απόρησε ο Αλεξ. Πρώτη φορά άκουγε κάτι τέτοιο.

-Ο πατέρας μου το ζήτησε από την πρώτη κιόλας μέρα. Δεν έχω ιδέα γιατί. Απάντησε βάζοντας τον σε σκέψεις. Κανένας αστυνομικός δεν θα έπαιζε την θέση του ώστε να προστατέψει κάποιον που έχει ομολογήσει. Για να το κάνει αυτό κάποιος σαν τον Χιλς σημαίνει πως...απειλήθηκε;;

-Έχω εγώ. Απάντησε αφού άφησε ένα πνιχτό γέλιο. Αυτή η κοπέλα είναι πιο τρελή απ όσο περίμενα, σκέφτηκε.

ΑΥΤΌ ΉΤΑΝ ΤΟ ΚΕΦΆΛΑΙΟ.
ΕΛΠΊΖΩ ΝΑ ΣΑΣ ΆΡΕΣΕ.

KISSES ❤️