Η επόμενη μέρα ξεκίνησε όχι και τόσο ευνοϊκά για εμάς. Ο καιρός πάρα ήταν κακός και μαύρα σύννεφα ήταν μαζεμένα στον ουρανό. Έπρεπε επειγόντως όμως να επιστρέψουμε στην Minas Tirith, οπότε αυτό δεν μας πτόησε. Ο Aragorn έστειλε αγγελιοφόρους, σε όλους τους λαούς της Μέσης-Γης και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.

Πράγματι λίγο αργότερα το λιγοστό φως κρύφτηκε πίσω από τα σύννεφα και η βροχή άρχισε να πέφτει καταρρακτώδης πάνω από τα κεφάλια μας. Αναγκαστήκαμε να σταματήσουμε κάτω από μία συστάδα δέντρων, καθώς ήταν αδύνατον να συνεχίσουμε με αυτόν τον καιρό.

"Aragorn πρέπει να περιμένουμε εδώ να περάσει η καταιγίδα. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε με αυτόν τον καιρό." είπε ο Legolas.

"Θα σταματήσουμε εδώ. "φώναξε ο Aragorn κατεβαίνοντας από το άλογο του. "Μέχρι να περάσει η μπόρα."

Για καλή μας τύχη η καταιγίδα σταμάτησε σχετικά γρήγορα και πήραμε και πάλι τον δρόμο της επιστροφής.

Το βράδυ διανυκτερεύσαμε στις παρυφές του δάσους του Backland. Ανάψαμε μια μικρή φωτιά και καθίσαμε γύρω της. Ο Aragorn όρισε βάρδιες φρουρών και η πρώτη έλαχε σε εμένα και τον Legolas.

Καθίσαμε λίγο πιο πέρα από τους υπόλοιπους με τα τόξα έτοιμα δίπλα μας. Το βράδυ ήταν ήσυχο και τίποτα δεν πρόδιδε ότι θα έχουμε προβλήματα. Μέσα μου όμως με έκαιγε η αμφιβολία, αλλά χάρηκα όταν ξημέρωσε και το ένστικτο μου βγήκε λάθος.

Ξανά πήραμε το δρόμο της επιστροφής με κατεύθυνση βόρεια προς το δάσος του Fangorn και από εκεί στο Isengard, για να βγούμε με το πέρασμα του μεσημεριού στο Rohan.

Αφήσαμε τους στρατιώτες στο χωριό και ανεβήκαμε στο παλάτι.

"Καλώς ήρθατε φίλοι μου." μας καλωσόρισε ο Eomer. "Δεν σας περίμενα όμως.

"Κόψαμε δρόμο από το Fangorn γιατί πρέπει να επιστρέψουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται." απάντησα. "Ο Gandalf ανακάλυψε κάτι και δεν μας λέει τίποτα αν δεν βρεθούμε πίσω από τα ασφαλή τείχη της Minas Tirith."

"Θα πρέπει να είναι κάτι πολύ σοβαρό, τότε." κοίταξε τον Gandalf. "Και ποιος είναι ο μετέπειτα στόχος σας;"

"Δεν ξέρουμε." πήρε τον λόγο ο Aragorn. Έχω ήδη συγκαλέσει ένα ακόμα συμβούλιο σε 15 μέρες από σήμερα και με βάση την εξέλιξη αυτού θα αποφασίσω τον δρόμο μου."

"Θα ερχόμουν και εγώ σίγουρα αν μπορούσα μαζί σας, αλλά το χρέος μου είναι να προστατέψω τον λαό μου." απάντησε σοβαρά. "Πείτε μου όμως πως μπορώ να σας βοηθήσω."

"Άφησε μας να μείνουμε εδώ απόψε, φίλε μου." μίλησε ο Legolas. "Και αύριο πρωί πρωί θα πάρουμε ξανά τον δρόμο της επιστροφής.

"Φυσικά και μπορείτε να μείνετε εδώ. Θα στείλω τώρα να στήσουν και μερικές σκηνές για τους στρατιώτες έξω και θα γευτούν πλούσιο γεύμα επίσης." χαμογέλασε ο Eomer. "Σίγουρα όμως θα πεινάτε." παρατήρησε. "Ελάτε να καθίσετε."

Τον ακολουθήσαμε και καθίσαμε γυρω από το μακρύ τραπέζι. Ένας υπήκοος πλησίασε και άρχισε να μας σερβίρει.

"Δεν είναι κάτι πλούσιο γιατί δεν σας περιμέναμε, αλλά σίγουρα είναι αρκετό για να διώξει το αίσθημα της πείνας μέχρι να ετοιμαστούν τα ψητά." ο Eomer έκατσε στην κορυφή του τραπεζιού.

"Μην σε βάζουμε σε κόπο, Eomer." πήρα τον λόγο. "Μπορούμε να αρκεστουμε σε αυτό." τον κοίταξα.

"Κανένας κόπος αρχόντισσα. Άλλωστε και οι στρατιώτες που σας ακολουθούν θα πρέπει να φάνε κάτι να πάρουν δυνάμεις."

"Θα γίνει όπως επιθυμείς τότε φίλε μου." χαμογέλασε ο Legolas. "Αλλά θα θέλαμε να βοηθήσουμε και εμείς τότε."

"Θα γίνει όπως επιθυμείτε, τότε." είπε και σήκωσε το ποτήρι του.

Κάναμε και εμείς το ίδιο. Το βράδυ μας πέρασε πολύ ωραία χωρίς την έγνοια του επερχόμενου πολέμου να γυρίζει στο κεφάλι μας.

Το πρωί με το πρώτο φως του ήλιου αποχαιρετήσαμε τον Eomer και ξανά πήραμε τον δρόμο για την Minas Tirith. Νωρίς το μεσημέρι είχαμε διανύσει περίπου την μισή διαδρομή και σταματήσαμε στο ύπαιθρο να ξαποστάσουμε για λίγη ώρα.

Λίγο αργότερα και αφού είχαμε ξεκουραστεί ελάχιστα ξανά ξεκινήσαμε το ταξίδι μας. Στα μισά περίπου τις διαδρομής μια μικρή ομάδα από orcs μας επιτέθηκε, αλλά καταφέραμε να τους αντιμετωπίσουμε με μόνο μία απώλεια.

"Αυτό ήταν αντιπερισπασμός." φανέρωσε την σκέψη του ο Legolas και τον κοίταξα τρομαγμένη.

"Που λες να επιτίθονται Legolas;" ρώτησε αμέσως ο Aragorn βγάζοντας τον χάρτη από την τσέπη του.

"Δεν ξέρω να σου πω σίγουρα." είπε απογοητευμένος.

"Τα orcs μας επιτέθηκαν από τα δυτικά." τους κοίταξα και τους δύο. "Ποιες περιοχές έχουμε από εκεί;" ρώτησα παίρνοντας τον χάρτη στα χέρια μου.

"Όχι πολλά πράγματα. Μόνο τις όχθες του Emin Muil όπου πλέον κατοικούν άνθρωποι που ψάχνουν έναν ήσυχο τόπο να ζήσουν. Κυρίως μεγάλοι σε ηλικία άνθρωποι, που δεν έχουν την δυνατότητα να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους." πήρε τον λόγο ο Gandalf.

"Ακολουθήστε με." φώναξε ο Aragorn και πήδηξε πάνω στο άλογο του. "Εσύ και εσύ θα πάτε στην Minas Tirith και θα ενημερώσετε. Για το τι συμβαίνει." διάλεξε δύο στρατιώτες. Οι υπόλοιποι ετοιμαστείτε για μάχη."

Πήραμε τον δρόμο δυτικά και πολύ σύντομα άρχισαν να αντηχούν από τον ποταμό απελπισμένες κραυγές που καλούσαν για βοήθεια. Φτάσαμε στο σημείο και επιτεθήκαμε στα Orcs από πίσω.

Αυτό τους αιφνιδίασε και καταφέραμε εύκολα να νικήσουμε. Βοηθήσαμε τους κατοίκους να μαζέψουν όλους τους τραυματίες και τους νεκρούς και ξανά πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

Νωρίς το βραδάκι βρεθήκαμε έξω από το τείχος της Minas Tirith. Οι φυλακές άνοιξαν αμέσως την πύλη αφού αναγνώρισαν τον Aragorn και ανεβήκαμε γρήγορα στην μεγάλη αίθουσα σε μερικές μέρες από σήμερα ήταν το συμβούλιο, αλλά μέχρι τότε είχαμε καιρό να χαλαρώσουμε λίγο.

Τουλάχιστον κάποιοι από εμάς γιατί ο Gandalf ώρα με την ώρα ήταν όλο και πιο ανήσυχος, αλλά όσο και να τον ρωτούσαμε τι συμβαίνει, ποτέ δεν μας απαντούσε.

"Θα τα μάθετε όλα στην ώρα τους." είπε για ακόμα μία φορά στον Legolas. "Δεν έχετε μάθει ότι η περιέργεια σε γερνάει γρηγορότερα;"

Προσπάθησα να συγκρατήσω τα γέλια μου, αλλά ήταν σχεδόν αδύνατον, ξέροντας ότι ο Legolas είναι ξωτικό και τα ξωτικά δεν γερνάνε ποτέ. Ο Gandalf με κοίταξε και χαμογέλασε ελαφρώς.

Αυτό ήταν καλό σημάδι γιατί τον τελευταίο καιρό σπάνια χαμογελούσε. Έριξα ένα βλέμμα στον Legolas και ύστερα στον Aragorn και κατάλαβα πως και αυτοί είχα προσέξει το ελαφρύ χαμόγελο στο πρόσωπο του Gandalf.

Εκείνη την στιγμή ο Gimli και τα 4 μικρά hobbit μπήκαν στην αίθουσα. Ταυτόχρονα με αυτούς μπήκε στην αίθουσα και η Arwen με έναν υπήκοο.

"Το δείπνο είναι έτοιμο." είπε γλυκά πλησιάζοντας τον Aragorn. "Τι θα λέγατε να με συνοδέψετε στο τραπέζι;"

Ο Aragorn την έπιασε από την μέση και όλοι μπήκαμε στην τραπεζαρία και καθίσαμε γύρω από το μεγάλο τραπέζι. Το δείπνο ήταν πλούσιο και περιείχε κάθε λογής τρόφιμα.

Μετά από το δείπνο μαζί με τον Legolas αποσυρθήκαμε στην κάμαρα μας για να ξεκουραστούμε, καληνυχτίζοντας τους υπόλοιπους.

Ξάπλωσα στην αγκαλιά του και εκείνος μου χάιδευε τα μαλλιά. Πάντα μου άρεσε αυτό. Ήταν ένα από τα πράγματα που μας χαρακτήριζε σαν ζευγάρι. Με φίλησε στο μέτωπο και χώθηκα πιο βαθιά στην αγκαλιά του.

"Καληνύχτα αρχόντισσα μου." μου ψιθύρισε στο αυτί και τον κοίταξα.

"Καληνύχτα Legi μου." είπα δυνατά για να τον πειράξω λίγο.

Ποτέ δεν του άρεσε να τον αποκαλούν έτσι. Τον εκνεύριζε απίστευτα και εγώ το ήξερα αυτό. Γέλασα παιχνιδιάρικα και ύστερα τον κοίταξα.

"Καληνύχτα Legolas." πρόσθεσα δίνοντας του ένα γλυκό φιλί.

.............

Τέλος κεφαλαίου

Μετά από πάρα πολύ καιρό κατάφερα επιτέλους να ολοκληρώσω το κεφάλαιο.

Με επισκέφθηκε φαίνεται η έμπνευση.

Θα τα πούμε στο επόμενο κεφάλαιο το οποίο θα ξεκινήσω αμέσως τώρα και ευελπιστώ να έχω ολοκληρώσει την επόμενη εβδομάδα.

Μέχρι τότε πολλά φιλάκια και μην ξεχνάτε να πατάτε το αστεράκι αν σας αρέσει το βιβλίο.