Είχε περάσει σχεδόν μία εβδομάδα από την αναχώρηση μας, από την Minas Tirith. Δεν σταματούσαμε καθόλου την πορεία μας παρά μόνο για να φάμε κάτι και να ξεκουραστούμε λιγάκι. Επρεπε να φτάσουμε νωρίς στο Shire ώστε να τους προειδοποιήσουμε και να απομακρυνθούν τα παιδιά και οι γυναίκες από την γύρω περιοχή.

Το βράδυ κατασκινώσαμε λίγο πριν από το Σχιστό Λαγκάδι (Rivendel). Όλη την νύχτα την έβγαλα στην αγκαλιά του Legolas. Φοβόμουν περισσότερο από τις άλλες φορές. Ίσως επειδή τα Hobbit είναι μικρά και απροστάτευτα. Ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ ένα Hobbit να παλεύει με Orc, εκτός και αν αυτό ήταν κάποιο από την χρυσή τετράδα. Έτσι αποκαλούσα εγώ τον Frodo, τον Sam, τον Merry και τον Pippin.

Με το πρώτο φως της μέρας πήραμε ξανά τον δρόμο. Ο Aragorn προχωρούσε μπροστά και εμείς ακολουθούσαμε. Φτάσαμε στον ποταμό που οδηγούσε στο Rivendel και εκεί σταματήσαμε.

"Εδώ λοιπόν θα χωρίσουμε." φώναξε ο Aragorn.

"Τι εννοείς; Αυτό δεν ήταν στα σχέδια μας." αναφώνησα αμέσως.

"Όχι δεν ήταν. Το αποφάσισα τώρα." μου απάντησε.

"Τι έχεις στο μυαλό σου;" τον ρώτησε ο Legolas.

"Θα σας πω." ξεκίνησε. "Σκέφτηκα πως καλό θα ήταν να ενημερώσουμε τον Elrohir και τον Elladan για το τι πρόκειται να συμβεί μιας και είναι στο δρόμο μας. Το Shire όμως βρίσκεται σε πολύ μεγάλο κίνδυνο και θα πρέπει να ενημερωθεί το συντομότερο. Αποφάσισα λοιπόν να θέσω εσένα και την Belle επικεφαλής ενός ικανοποιητικού στρατού  και να συνεχίσετε για το Shire, όσο εγώ με το υπόλοιπο μέρος του κατευθυνόμαστε προς το Σκιστό Λαγκάδι."

"Έχει μια λογική αυτό που λες, αλλά πιστεύει ότι είναι σωστή αυτή σου η απόφαση;" ρώτησα σκεπτική.

"Δεν ξέρω αν είναι σωστή η απόφαση μου, Belle. Ξέρω όμως ότι δεν έχω άλλη επιλογή. Αν οι σκέψεις μας δεν είναι λανθασμένες τότε το Shire βρίσκεται σε πολύ μεγάλο κίνδυνο. Και όσο καθυστερούμε τόσο περισσότερο θα κινδυνεύει. Μπορεί λοιπόν να μην είναι η πιο σωστή επιλογή, αλλά είναι η πιο σοφή."

"Τότε ας γίνει έτσι, Aragorn." απάντησε ο Legolas και πήδηξε ξανά στο άλογο του.

"Να προσέχεις." ψιθύρισε ο Aragorn στο αυτί μου.

"Και εσύ το ίδιο." απάντησα και ακολούθησα την κίνηση του Legolas.

"Λοιπόν ακούστε με όλοι." φώναξε ο Aragorn. "Θέλω 50 στρατιώτες της Minas Tirith να με ακολουθήσουν. Οι υπόλοιποι θα ακολουθήσετε την Belle και τον Legolas. Έγινα κατανοητός;"

"Μάλιστα άρχοντα." απάντησε ένας στρατιώτης και έδειξε 50 άτομα να ακολουθήσουν τον Aragorn.

"Ελάτε μικρή μου φίλοι." γύρισε προς τα Hobbits ο Legolas. "Πάμε να σώσουμε τα σπιτ και τους φίλους σας. Belle, είσαι έτοιμη;"

"Πάντα." τον κοίταξα και ξεκίνησα το άλογο μου.

Οι υπόλοιποι ακολούθησαν το παράδειγμα μου. Στο δρόμο μας συναντήσαμε μια μικρή ομάδα orc, την οποία εξολοθρευσαμε χωρίς καμία απώλεια. Εκείνο το βράδυ δεν ξεκουραστήκαμε παρά μόνο δύο ώρες και ύστερα συνεχίσαμε τον δρόμο μας.

"Όσο πιο γρήγορα φτάσουμε, τόσο το καλύτερο για το Shire." μου είπε ο Legolas καθώς προχωρούσαμε μπροστά μαζί.

Δεν του απάντησα. Απλά συνέχισα να προχωράω.

"Ανάψτε φωτιά." φώναξε ο Legolas. "Θα κατασκηνώσουμε εδώ για το υπόλοιπο της νύχτας. Άλλωστε το Shire δεν απέχει περισσότερο από δύο μερόνυχτα."

Κατέβηκα από το άλογο, το έδεσα σε ένα δέντρο και κάθισα λίγο πιο πέρα. Δεν είχα όρεξη να μιλήσω με κανέναν. Ο Legolas με είδε και ήρθε προς το μέρος μου.

"Τι έχεις;" με ρώτησε και έκατσε δίπλα μου.

"Τίποτα. Απλά φοβάμαι περισσότερο από κάθε άλλη φορά." τον κοίταξα.

"Έλα εδώ." είπε και με έβαλε στην αγκαλιά του. Όσο είμαι δίπλα σου δεν χρειάζεται να φοβάσαι τίποτα. Προσπάθησε να ξεκουραστείς λίγο τώρα."

Με κράτησε στην αγκαλιά του και έβαλα το κεφάλι του στον ώμο του.

"Legolas" ακούστηκε η φωνή του Frodo. "Σας έφερα λίγο φαγητό. Ότι κατάφερα να σώσω από αυτούς τους λαίμαργους εκεί πέρα.

"Σε ευχαριστούμε Frodo." χαμογέλασα. "Έλα κάθησε μαζί μας."

Την επόμενη μέρα το πρωί πήραμε ξανά τον δρόμο με το πρώτο φως της αυγής. Εκείνη την μέρα δεν συναντήσαμε κανένα κίνδυνο και ο καιρός προβλεπόταν καλός, με τον ήλιο να φέγγει ψηλά στον ουρανό. Όταν ο ήλιος όμως έπεσε ο φόβος και η αμφιβολία γέμισαν ξανά τις καρδιές μας.

Εκείνο το βράδυ δεν ξεκουραστήκαμε και με την ανατολή του ηλίου βρεθήκαμε λίγο έξω από το ξακουστό δάσος Backland στην ανατολική πλευρά του Shire. Το ίδιο βράδυ όλη η χώρα το Shire είχε ενημερωθεί και τα μικρά Hobbits άρχισαν να φεύγουν με  κατεύθυνση το Bree.

Δυο μέρες αργότερα όλη η χώρα είχε αδειάσει. Είχαν μείνει μόνο αυτοί που ήθελαν να υπερασπιστούν τα σπίτια και την πατρίδα τους. Καθόμασταν μαζί με τον Legolas στην αυλή του Pippin όταν ακούσαμε καλπασμους και βήματα. Σηκώθηκα αμέσως και άρπαξα το τόξο μου, αλλά το κατέβασα σχεδόν αμέσως, μόλις είδα τον Aragorn. Έτρεξα προς το μέρος του και τον αγκάλιασα.

"Που είναι όλοι;" ρώτησε.

"Όλοι έχουν φύγει για το Bree. Εκτός από αυτούς που θέλανε να μείνουν και να υπερασπιστούν την πατρίδα." ήρθε προς το μέρος μας ο Legolas.

"Είναι πολλά;"

"Όχι πάνω από 100 και όλα σε νεαρή ηλικία και άντρες." απάντησα.

"Belle έχεις κάτι;" με ρώτησε παίρνοντας με ξανά αγκαλιά.

"Δεν ξέρω φοβάμαι ότι κάτι δεν πάει καλά. Έχουν περάσει 20 μέρες και πέρα από μια μικρή ομάδα Orc που συναντήσαμε όπως ερχόμασταν, όλα είναι πολύ ήσυχα. Μήπως κάναμε λάθος τελικά;"

"Εσύ θεωρείς ότι κάναμε λάθος;" με ρώτησε σοβαρά.

"Δεν ξέρω αν κάναμε λάθος, αλλά έχουν περάσει τόσες μέρες και δεν έχουμε ίχνος των Orc. Η σχεδιάζουν κάτι, ή ναι έχουμε κάνει λάθος."

"Δεν νομίζω να έχουμε κάνει λάθος." φώναξε ο Legolas και έδειξε στην είσοδο του Shire.

Τρέξαμε γρήγορα στο στρατό που είχαμε και τους παραταξαμε για μάχη. Ο Aragorn, o Gimli, o Legolas και εγώ μπήκαμε μπροστά. Μια σχετικά μικρή δύναμη των Orc είχε κάνει την εμφάνιση της. Δεν ήταν πάνω από 1000. Θα ήταν πολύ εύκολο να τους κερδίσουμε αν μέναμε αφοσιωμένοι.

Τα Orc σταμάτησαν περίπου 30 βήματα μπροστά μας και μας κοίταζαν άγρια. Ακούστηκαν κραυγές από ψηλά και μια παγωνιά απλώθηκε.

"Frodo οδήγησε τα hobbit σε ασφαλές μέρος." φώναξα. "Sam, Merry και Pippin ακολουθήστε και εσείς τον Frodo. Προβλέπεται δύσκολη μάχη."  γύρισα προς τον Aragorn.

"Όχι και τόσο." με κοίταξε. "Πάρε τα ξωτικά και πηγαίνετε να βρείτε φωτιά. Αν ρίξουμε τα Nazgul μπορούμε να κερδίσουμε. Πήγαινε τώρα."

Γύρισα το άλογο μου και έκανα νόημα στα ξωτικά να με ακολουθήσουν. Τα Nazgul από πάνω μας έκαναν βόλτες.

"Ακούστε με προσεκτικά." φώναξα καθώς άναψα μια φωτιά. "Περάστε τα τόξα σας από την φωτιά και στοχεύστε τα Nazgul. Αν τα ρίξουμε η νίκη είναι δική μας." φώναξα και έριξα την πρώτη σαΐτα η οποία βρήκε αμέσως στόχο.

Οι κραυγές τις μάχης πλέον ακούγονταν δυνατά και μόνο ένα Nazgul είχε μείνει στον αέρα.

"Belle πρέπει να το ρίξεις αμέσως." φώναξε ο Legolas από μακριά. "Έχουμε χάσει πολλούς πολεμιστές εξαιτίας του.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και πέρασα ένα ακόμα τόξο μέσα από την φωτιά. Σημάδεψα όσο καλύτερα μπορούσα και άφησα την χορδή του τόξου. Έβγαλε μια εκκωφαντική κραυγή και έπεσε με κρότο στο έδαφος. Μετά από αυτό τα Orc εξολωθρεύτηκαν πολύ γρήγορα.

"Aragorn" φώναξα όταν πλέον η μάχη είχε τελειώσει, αλλά δεν πήρα καμία απάντηση. "Aragorn" ξανά φώναξα.

Ένα κακό προαίσθημα με κατέκλυσε και άρχισα να ψάχνω ανάμεσα στους νεκρούς και τους τραυματίες. Λίγο πιο πέρα είδα  το άλογο του Aragorn, τον Brego, να κείτεται νεκρό και από κάτω κάποιος σάλευε.

"Aragorn." φώναξα και έτρεξα προς τα εκεί.

Με την βοήθεια του Legolas μετακινήσαμε το άλογο και γονάτισε δίπλα στον αδελφό μου.

"Belle φρόντισε να παραμείνεις ασφαλείς. Εγώ δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω." κατάφερε να πει.

"Σσσσς. Μην μιλάς. Θα σε φροντίσω εγώ." του είπα γλυκά. "Legolas σε παρακαλώ μπορείς να μου βρεις λίγο Athelas;"

"Ναι φυσικά. Πάω."

"Belle..." ξεκίνησε ο Aragorn.

"Σσσσς" τον διέκοψα. "Δεν χρειάζεται να πεις τίποτα." Έβαλα το κεφάλι του στα γόνατα μου και του έπιασα το χέρι.

Εκείνη την ώρα είδα από μακριά τον Gandalf να έρχεται και αμέσως ένιωσα καλύτερα. Ο Aragorn σάλεψε το χέρι του και επέστρεψα την προσοχή μου σε αυτόν.

"Belle, σ' αγαπώ. Πάντα θα σ' αγαπώ και πάντα θα είμαι δίπλα σου. Ότι και να γίνει. Να το θυμάσαι αυτό."

"Aragorn σταματά" του είπα νευριασμένη. "Δεν πρόκειται να πεθάνεις. Δεν θα σ' αφήσω εγώ να πεθάνεις. Legolas." φώναξα.

"Ορίστε. Το έχω βράσει και είναι ήδη έτοιμο." απάντησε δίνοντας μου ένα κουβά.

Πήρα τον κουβά και ακούμπησα τα φύλλα στην πληγή του αδελφού μου. Η έκφραση του σκλήρυνε. Ήξερα ότι πονούσε αλλά μόνο έτσι θα γινόταν καλά. Ο Legolas γονάτισε δίπλα μου.

"Άσε με να το κάνω." μου είπε και απομακρύνθηκα.

Ακούμπησε το χέρι του πάνω από τα φύλλα Athelas και άρχισε να ψιθυρίζει κάτι στην γλώσσα του. Δεν ξέρω τι έλεγε, αλλά έβλεπα τον Aragorn να υποφέρει. Δεν μπορούσα να κοιτάω άλλο και γύρισα από την άλλη να αποφύγω το θέαμα.

"Θα γίνει καλά." είπε ο Legolas μετά από λίγο και ήρθε προς το μέρος μου. Το δηλητήριο των Orc έχει φύγει από το κορμί του." με αγκάλιασε. "Θα μείνουμε εδώ μέχρι να ξυπνήσει ο Aragorn. "φώναξε δυνατά για να τον ακούσουν όλοι. "Βολευτείτε στα σπίτια των μικρών hobbit. Θα χαρούν πολύ να σας φιλοξενήσουν."

Πήρε τον Aragorn στα χέρια του και μπήκαμε στο σπίτι του Frodo, όπου τον ακούμπησε σε ένα κρεβάτι.

.............
Τέλος κεφαλαίου...

Ναι θυμήθηκα ότι έχω και αυτό το βιβλίο.

Όχι εντάξει είχα έτοιμο κεφαλαιο σε χαρτί, αλλά βαριόμουν τόσο πολύ να το αντιγράψω γιατί ήταν 1500 λέξεις..

Να ευχηθώ σε όλους σας λοιπόν καλή Ανάσταση και καλές γιορτές, αν και λίγο διαφορετικά από τα προηγούμενα χρόνια, αλλά μπορούμε να τα καταφέρουμε...

Σε λίγο καιρό όλα θα γίνουν και πάλι όπως πριν. Και θα μπορούμε και πάλι να δούμε τους φίλους και τους συγγενείς μας και να πούμε τα νέα μας μαζεμένοι γύρω από ένα τραπέζι.

Μπορούμε να τα καταφέρουμε τώρα που έχουμε μπει πλέον στην τελική ευθεία...