Όλα πλέον ήταν έτοιμα για την μάχη. Ήμασταν στην ακρόπολη και κοιτούσαμε προς την Δύση, προς την Mordor. Η μέρα είχε αρχίσει να δίνει την θέση της στην νύχτα, όταν η μαύρη πόρτα της Mordor άνοιξε. Η μάχη θα ξεκίναγε από στιγμή σε στιγμή. Η Marion είχε σίγουρα πληροφορηθεί για τα κατορθώματα του Legolas και θα ήταν πολύ νευριασμένη.

Ο Aragorn, o Eomer, o Faramir και ο Gimli κατέβηκαν στην πύλη, εγώ, ο Thranduil και ο Legolas ανεβήκαμε στα τείχη.

Τα Orcs κινούνταν γρήγορα. Είχαν ήδη διανύσει την μισή απόσταση.

"Δεν επιτίθεστε μέχρι να μας δώσουν σύνθημα τα ξωτικά" άκουσα τον Aragorn να φωνάζει. "Και προσοχή στα troll." συνέχισε στον ίδιο τόνο.

"Ο στρατός δεν είναι πολύ μεγάλος." απάντησε ο Legolas στον ίδιο τόνο. "Αν δράσουμε συντονισμένα μπορούμε να κερδίσουμε χωρίς μεγάλες απώλειες."

"Με το σύνθημα σου τότε Legolas." ήταν σειρά του Faramir να φωνάξει.

Οι εχθροί έφτασαν και σταμάτησαν απέναντι από τον στρατό μας.

"Ετοιμάστε τα τόξα!" φώναξε ο Legolas. "Με το σύνθημα μου." είπε παρατηρώντας τους εχθρούς.

Έκανα ακριβώς το ίδιο.

"Στο κόκκαλο του λαιμού." φώναξα και τον σκούντηξα. "Εκεί η πανοπλία τους είναι τρωτή."

"Η Belle έχει δίκιο." με κοίταξε και χαμογέλασε.

Έριξα το πρώτο βέλος με το σύνθημα του Legolas για να υποδείξω το σημείο.

"Aragorn τώρα." φώναξε ο Legolas.

Δεν είχε περάσει πολύ ώρα όταν εγώ δεν και ο Legolas ξεμείναμε από βέλη. Βγάλαμε τα σπαθιά μας και κατεβήκαμε κάτω. Ακούσαμε μία γνωστή φωνή και τρέξαμε προς το μέρος της. Ένα Orc είχε πετάξει κάτω τον Aragorn  και είχε σηκώσει το σπαθί του για να τον σκοτώσει. Χωρίς δεύτερη σκέψη ο Legolas όρμηξε και αποκεφάλισε το Orc.

Έτρεξα στον Aragorn και τον βοήθησα να σηκωθεί. Η πληγή στο χέρι του έμοιαζε πολύ σοβαρή.

"Aragorn πρέπει να σε δει η Eowyn" είπα εξετάζοντας την πληγή.

"Μετα. Τώρα έχω μερικά Orcs να σκοτώσω." απάντησε πιάνοντας το σπαθί του.

"Μα..." δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω την πρόταση μου και ο Aragorn είχε και όλας εξαφανιστεί.

"Πρόσεχε!" φώναξε ο Eomer και με έσπρωξε δεξια, καρφώνοντας ένα Orc με το σπαθί του. "Μα καλά τι σκεφτόσουν.

"Τον Aragorn. Έχει τραυματιστεί και αρνείται να επισκεφθεί την Eowyn.

"Θα του μιλήσω εγω." είπε και σκότωσε άλλο ένα Orc που ερχόταν προς το μέρος μας.

"Ευχαριστώ!" του απάντησα. "Μου έσωσες την ζωή για δεύτερη φορά."

"Τρίτη!" μου λέει και απομακρύνετε.

Συνέχισα να Πολεμάω πιο ήρεμη, γιατί σκέφτηκα ότι όσο πιο γρήγορα τελείωνε η μάχη, τόσο πιο γρήγορα ο Aragorn θα έβλεπε την Eowyn.

Πράγματι μια ώρα μετά είχαμε εξολοθρεύσει όλο τον στρατό της Marion και χωρίς μεγάλες απώλειες. Είχαμε χάσει μόνο 5 στρατιώτες. Και οι τραυματίες ήταν και αυτοί ελάχιστοι και χωρίς κίνδυνο για ακρωτηριασμούς ή θάνατο. Ακόμα και το τραύμα του Aragorn δεν ήταν σοβαρό.

"Μην αγχώνεσαι άρχοντα μου." είπε η Eowyn. "Δεν πρόκειται να πεθάνεις από ένα κόψιμο στο χέρι. Θα στο δέσω όμως για να μην μολυνθεί."

"Είδες;" γύρισε το κεφάλι του προς το μέρος μου. "Δεν είναι τίποτα. Έβαλες και τον Eomer να προσπαθήσει να με πείσει, να παρατήσω την μάχη." οι υπόλοιποι γελάσανε.

Γύρισα την πλάτη μου και έφυγα και καλά θυμωμένη.

"Belle." άκουσα τον Legolas να φωνάζει αλλά συνέχισα να προχωράω.

"Άστο! Πάω εγώ." τον διέκοψε ο Aragorn και χαμογέλασα, αλλά δεν σταμάτησα.

Ένιωσα τα ζεστά χέρια του αδελφού μου να με τυλίγουν σε μια σφικτή αγκαλιά.

"Το ξέρεις ότι αστειεύομαι μικρή μου." μου ψιθυρίζει.

"Και εγώ το ίδιο." Του λέω και του ρίχνω μια απαλή μπουνιά αφού απελευθερώνομαι από τα χέρια του.

Έτρεξα προς τον Legolas και πήδηξα στην πλάτη του. Μέσα σε δευτερόλεπτα χάσαμε και οι δύο την ισορροπία μας και βρεθήκαμε στο πάτωμα. Όλοι άρχισαν να γελάνε. Ακόμα και ο βασιλιάς Thranduil.

"Κάρμα λέγεται αυτό!" μου λέει ο Aragorn που είχε ξανά έρθει κοντά.

Ο Legolas σηκώθηκε και μετά σήκωσε και εμένα. Του έδωσα ένα γρήγορο φιλί και μετά αγκάλιασα τον Aragorn. Μετά από αυτό το περιστατικό επιστρέψαμε στην βαρετή αλλά και επείγουσα συζήτηση μας για την μάχη.

"Λοιπόν τι λέτε; Ήταν όντως αυτή όλη η δύναμη της ή πρόκειται για μια παραπλανητική κίνηση, ώστε να πιστεύουμε πως είναι αδύναμη;" ρώτησε ο Eomer.

"Αν ρωτάς εμένα προσωπικά θεωρώ ότι προσπαθεί να μας ξεγελάσει. Έχει στην διάθεση της 9 Nazgul και ούτε καν σκέφτηκε να τα στείλει στην μάχη. Εκτός και αν κάποιος από εσάς πιστεύει ότι από μόνη τους αποφάσισαν να εγκατασταθούν κοντά στο Rohan τον τελευταίο μήνα."

"Εγώ θα συμφωνήσω μαζί σου, κόρη μου!" χαμογέλασε ο Thranduil και τον κοίταξα μπερδεμένη.

"Λοιπόν λέγε ποιός είσαι και τι έχεις κάνει στον πατέρα μου;" τον ρώτησε ο Legolas και παρατήρησα τους άλλους να απομακρύνονται.

"Εγώ είμαι αγόρι μου, ο πατέρας σου."

"Όχι δεν είσαι. Ο πραγματικός μου πατέρας δεν θα αποκαλούσε ποτέ την Belle κόρη του, ούτε θα γελούσε."

"Αν θέλεις μπορώ να επιστρέψω στις παλιές μου συνήθειες." γέλασε ξανά.

"Όχι, όχι! Νομίζω ότι μπορώ να ζήσω με αυτή την αλλαγή." γελάσαμε και οι τρεις.

Ύστερα ακολουθήσαμε το παράδειγμα των υπολοίπων και μπήκαμε μέσα στο κτήριο στα δεξιά μας. Εκεί βρήκαμε τους άλλους να κάθονται γύρω από ένα χρόνο τραπέζι.

Μετά το δείπνο η Eowyn μας έδειξε τα δωμάτια μας. Μαζί με τον Legolas ξαπλώσαμε στο κρεβάτι μας και με κράτησε στην αγκαλιά του. Άρχισε να σιγοτραγουδάει.

"A sudden tree or standing stone

Let them pass! Let them pass!
Pass them by! Pass them by!
Still round the corner there may wait
A new road or a secret gate
And though we pass them by today
Tomorrow we may come this way
And take the hidden paths that run

Let them go! Let them go!
Fare you well! Fare you well!
Home is behind, the world ahead
And there are many paths to tread
Through shadows to the edge of night
Then world behind and home ahead

Away shall fade! Away shall fade!
And then to bed! And then to bed!"

Όταν πλέον τελείωσε είχα ήδη κλείσει τα μάτια μου έτοιμη να αποκοιμηθω. Ένιωσα τα χείλη του να φιλάνε το κεφάλι μου.

"Καληνύχτα αρχόντισσα της καρδιάς μου!" ψιθύρισε και με τράβηξε πιο κοντά του.

--------------
Τέλος κεφαλαίου.

Ελπίζω να σας αρέσει.

Θα τα πούμε σύντομα σε ένα επόμενο κεφάλαιο.

Μέχρι τότε να περνάτε καλά και να προσέχετε τον εαυτό σας.