Την επόμενη μέρα ξύπνησα από τον Legolas που στριφογυρνούσε γύρω μου. Τον τελευταίο καιρό πάντα κοιμόταν ανήσυχα αλλά όχι τόσο έντονα.

Ακούμπησα το χέρι μου στο στήθος του και αμέσως το πρόσωπο του χαλάρωσε και σταμάτησε τα πέρα δώθε.

"Legolas, πλησιάζει η ώρα να φύγουμε." ψιθύρισα στο αυτί του και ακούμπησα το κεφάλι μου στο στήθος του. "Είσαι καλά;" τον ρώτησα ύστερα.

"Τώρα που σε βλέπω, σε ακούω και σε αισθάνομαι είμαι μια χαρά."χαμογέλασε και με φίλησε στο κεφάλι.

Σηκωθίκαμε και μαζέψαμε τα πράγματα μας. Κατεβήκαμε κάτω και συναντήσαμε τους υπόλοιπους να ετοιμάζουν τα άλογα.

"Δεν θα μας ενημερώνατε." έκανα και καλά παράπονα.

"Μα φυσικά και θα σας ενημέρωνα αρχόντισσα." έκανε μία μικρή υπόκλιση ο Faramir.

"Για εσάς είμαι απλώς η Belle." τον κοίταξα αυστηρά.

"Όπως επιθυμείς." χαμογέλασε και σηκώθηκε.

"Πάρτε γρήγορα το πρωινό σας και ξεκινάμε για το μοναχικό βουνό." πήρε τον λόγο ο Aragorn κάνοντας μου μια μικρή αγκαλιά.

"Σήμερα έχουμε μεγάλο δρόμο." συνέχισε ο Legolas. "Για να σταματήσουμε, για ξεκούραση θα πρέπει να έχουμε διασχίσει τον ποταμό κατά μήκος μέχρι την λίμνη. Και ο δρόμος προβλέπεται μακρύς."

"Γι'αυτό δεχτείτε την προσφορά μου σε φαγητό. Μαζί με την αρχόντισσα Galadriel αλλά και τους δύο άρχοντες του Rivendell σας προσφέρουμε ξωτικοφαγητό που με λίγες μόνο μπουκιές θα σας κάνει να νιώσετε χωρτάτοι." εμφανίστηκε ξαφνικά ο Thrandruil.

"Ευχαριστούμε πατέρα." πήρε τα δύο σακίδια από τα χέρια του πατέρα του ο Legolas. "Αλλά πατέρα αυτά είναι πάρα πολλά τρόφιμα δεν χρειάζονται."

"Χρειάζονται γιέ μου. Όλοι σας χρειάζεστε δυνάμεις για να αντιμετωπίσετε την Marion όταν φτάσει η ώρα. Και αυτά τα τρόφιμα θα σας την δώσουν. Το ξέρεις πολύ καλά αυτό."

"Έχει δίκιο ο Thrandruil." Ακούμπησα το χέρι μου στον ώμο του Legolas.

Ύστερα ξανά βγήκαμε στον δρόμο και αρχίσαμε να ακολουθάμε τον ποταμό. Η μέρα σιγά σιγά περνούσε και ο ήλιος είχε ανέβει ψηλά στον ουρανό, με αποτέλεσμα να δυσκολεύει πολύ την πορεία μας καθώς η ζέστη ήταν αφόρητη.

"Aragorn. Πρέπει να κάνουμε μια μικρή στάση εδώ. Χρειαζόμαστε λίγη ξεκούραση και αυτός ο ήλιος δεν βοηθάει. Ας περιμένουμε να πέσει λίγο και συνεχίζουμε μετά." φώναξα στον αδελφό μου.

"Εντάξει. Θα σταματήσουμε εδώ για λίγο, μέχρι ο ήλιος να αρχίσει να πέφτει." με κοίταξε. "Θα σταματήσουμε εδώ για λίγο." φώναξε μετά στον στρατό.

Ανακουφισμένη έδεσα το άλογο σε ένα δέντρο και έκατσα κάτω. Ο ήλιος ήταν πολύ ζεστός και το κεφάλι μου έκαιγε. Ένιωθα ότι θα σκάσω.

"Είσαι καλά;" ο Legolas έκατσε δίπλα μου.

"Τώρα ναι." χαμογέλασα και τον κοίταξα. "Αυτός ο ήλιος παρά είναι ζεστός για να προχωρήσουμε. Νιώθω το κεφάλι μου βαρύ."

"Πλησιάζει καλοκαίρι και όσο παίρνει ο καιρός ο ήλιος θα είναι ακόμα πιο ζεστός." μουρμούρησε ο Legolas κοιτώντας τον ουρανό.

"Ο δρόμος θα είναι δύσκολος αν ο καιρός συνεχίσει έτσι." κάθισε δίπλα μας ο Faramir. Αν δεν δροσίσει σύντομα θα χρειαστεί να προχωρήσουμε μέσα από το ποτάμι και όχι δίπλα." αστειεύτηκε λίγο και γέλασα.

"Σε ευχαριστούμε φίλε μου που ποτέ δεν χάνεις την ελπίδα σου." ο Aragorn ακούμπησε το χέρι του στην πλάτη του Faramir και κάθισε δίπλα μας.

"They have passed like rain on the mountain, like a wind in the meadow;
The days have gone down in the West behind the hills into shadow.
Who shall gather the smoke of the dead wood burning,
Or behold the flowing years from the Sea returning?" ακούσαμε και γυρίσαμε στο στρατό για να δούμε τον Eomer να έχει εμφανιστεί.

Χωρίς να το πολύ σκεφτώ σηκώθηκα και τον αγκάλιασα. Ξαφνιάστηκε λίγο αλλά φάνηκε να του άρεσε.

"Χαίρομαι που σας ξαναβλέπω φίλοι μου." κάθισε και εκείνος δίπλα μου. "Είδα φωτιές από την Mordor και στρατιές Orc έβγαιναν από μέσα. Πριν 10 μέρες περίπου. Πρέπει να βιαστούμε."

"Περίμενε αν εσύ ήσουν πίσω από τα Orcs αυτό σημαίνει ότι ο στρατός έχει ήδη φτάσει στην λίμνη." τον κοίταξε ο Frodo.

"Όχι ο στρατός δεν έχει φτάσει ούτε στο Mirkwood ακόμα." τον κοίταξε παίρνοντας το φαγητό που του πρόσφερε ο Legolas. "Ήρθα από τα στενά περάσματα του Isengard.  Αυτά που ακόμα και ο πιο θαρραλέος φοβάται να διασχίσει αλλά είναι ο πιο σύντομος δρόμος."

"Και τι υπάρχει εκεί μέσα;" ρώτησε περίεργος ο Faramir.

"Δεν έχουμε χρόνο γι' αυτό τώρα φίλε μου, αλλά υπόσχομαι να σου πω τα πάντα όταν όλο αυτό θα τελειώσει." τον κοίταξε. "Aragorn πρέπει να ξανά αρχίσουμε το ταξίδι. Τα οrcs σίγουρα θα έχουν διανύσει μεγάλη απόσταση και πρέπει να φτάσουμε στην Erebor σύντομα. Αν θέλουμε να βοηθήσουμε."

Ο Aragorn πήδηξε πάνω στο άλογο του και όλος ο στρατός σηκώθηκε.

"Ακούστε με όλοι. Δεν έχουμε το χρονικό περιθώριο να περιμένουμε άλλο. Ο εχθρικός στρατός βρίσκεται ήδη πολύ κοντά μας. Δεν θα ξεκουραστούμε λοιπόν μέχρι να αντικρίσουμε τις πύλες της Erebor.

Όλοι ακολουθήσαμε το παράδειγμα του και ανεβήκαμε στα άλογα. Ταξιδεύαμε πέντε μέρες περίπου και η μοναδικές στάσεις που κάναμε ήταν για να φάμε λίγο.

Το απόγευμα της Πέμπτης μέρας φτάσαμε στην, κατεστραμμένη από τον Νοσφιστή, Λιμνούπολη και μπαίνοντας στις βάρκες που βρίσκονταν εκεί πέράσαμε απέναντι στην Erebor.

Προχωρήσαμε λίγο ακόμα με τα πόδια και τότε ήταν που εμφανίστηκαν μπροστά μας οι λαμπρές πύλες την Erebor η οποίες άνοιξαν διάπλατα για να περάσουμε και ύστερα έκλεισαν πίσω μας με κρότο.

"Καλώς ήρθατε φίλοι μου." ακούστηκε η φωνή του Gimli και χαμογέλασα διάπλατα. "Χαίρομαι που σας βλέπω όλους καλά." τόνισε τις τελευταίες λέξεις κοιτώντας με.

"Και εγώ χαίρομαι που σε ξανά βλέπω Gimli." του απάντησα. "Που είναι όλοι η υπόλοιποι;"

"Belle." ακούστηκαν τα τρία μικρά hobbit και γέλασα.

"Το ήξερα ότι θα γυρίσεις." πρόσθεσε ο Pippin.

"Ναι ειμασταν σίγουροι ότι θα επιστρέψεις." συνέχισε ο Merry.

"Είσαι καλά;" ρώτησε ανήσυχος ο Sam.

"Είστε όλοι υπέροχοι." τους κοίταξα όλους έναν προς έναν. "Είμαι μια χαρά σας ευχαριστώ όλους. Τώρα όμως έχουμε ένα πολύ σοβαρό θέμα τα συζητήσουμε. Ο στρατός της Marion είναι κοντά." μουρμούρησα ύστερα.

"Λοιπόν που είναι ο Gloin;" ρώτησε ο Aragorn.

"Ακολουθήστε με." είπε ο Gimli και αρχίσαμε να προχωράμε.

"Για πιο πράγμα μίλαγαν τα Hobbit πριν;" πήρε τον λόγο ο Eomer.

"Είχα μία μικρή περιπέτεια με την Marion." του έλυσα την απορία.

"Είσαι καλά;" με κοίταξε αγχωμένος.

"Ναι είμαι μία χαρά. Και αυτό το οφείλω στον Thrandruil και τον Legolas."

"Χαίρομαι. Έχω και εγώ νέα να σας πω. Αλλά ας τα συζητήσουμε μετά αυτά." χαμογέλασε και πέρασε το χέρι του γύρω από τον ώμο του Legolas που ήρθε δίπλα μας.

"Ελπίζω να είναι όλα καλά, φίλε μου." του απάντησε εκείνος και μπήκαμε στην αίθουσα του θρόνου μαζί με τους υπόλοιπους.

Τέλος κεφαλαίου

Ελπίζω να σας αρέσει.

Όπως είδατε έβαλα και τον Eomer ξανά γιατί ξέρω ότι σας έλειψε.

Το τραγούδι στα αγγλικά είναι το τραγούδι τον Rohirrim.

Τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο που θα είναι το προτελευταίο.

Καλό υπόλοιπο ημέρας και απολαύστε τις τελευταίες ημέρες του καλοκαιριού σας.