Οι επόμενες 10 μέρες ταξιδιού ήταν πολύ δύσκολες. Ειδικά άμα σκεφτείτε ότι ξεκουραζόμασταν μόνο 5 ώρες ανά δύο μέρες και αυτές αν δεν ειμασταν αναγκασμένοι να κρατήσουμε σκοπιά.

Για καλή μου τύχη ήμουν από τα άτομα που δεν επιλέχτηκαν γι' αυτό, σε αντίθεση με τον Legolas και τον Aragorn που κρατούσαν συχνά.

Πέρναγα τις ώρες μου άλλοτε ξαπλώνοντας δίπλα στον Frodo και ακούγοντας τον να μιλάει για τις μέρες πέρα από τα λιμάνια τον ξωτικών, και άλλοτε ακουμπώντας το κεφάλι μου στον ώμο του Legolas αφήνοντας τον να μου χαϊδεύει τα μαλλιά καθώς συζητούσε με τον Aragorn.

Αυτή η μέρα όμως θα ήταν διαφορετική. Το δάσος του Mirkwood φαινόταν από νωρίς στον ορίζοντα και μέχρι αργά το μεσημέρι θα είχαμε φτάσει σε αυτό.

Έτσι και έγινε. Αργά το μεσημέρι πατήσαμε το χώμα του δάσους και παραδώσαμε τα άλογα μας στους φύλακες για να τα φροντίσουν.

"Καλωσήρθατε." μας υποδέχτηκε ο Thrandruil. "Πληροφορήθηκα από τον Gandalf πριν δυο μέρες ότι θα ερχόσασταν."

"Πατέρα. Υπάρχει σοβαρός λόγος που βρισκόμαστε εδώ." τον διέκοψε ο Legolas. "Το μόνο που θέλω από εσένα είναι να μας επιτρέψεις να περάσουμε την νύχτα μας εδώ και αύριο νωρίς το πρωί θα πάρουμε τον δρόμο για την Erebor."

"Το γνωρίζω γιε μου." o Thrandruil πέρασε το χέρι του γύρω από τον ώμο του Legolas. "O Gandalf με ενημέρωσε πλήρως για το τι πρόκειται να συμβεί στο μοναχικό βουνό. Μάλιστα του χορήγησα και ένα μέρος του στρατού μας. Το υπόλοιπο θα παραμείνει εδώ. Θα χρειαστεί μια κάποια αντίσταση στην Marion. Δεν θα της παραδώσω την πόλη μου αμαχητί."

"Και καλά θα κάνεις άρχοντα Thrandruil." του έδωσε το χέρι του για χειραψία ο Aragorn.

"Άρχοντας όχι. Αυτή η θέση ανήκει πια στον Legolas." του έδωσε το χέρι του.

Ύστερα με κοίταξε καλά καλά και με έβαλε στην αγκαλιά του. Με παραξένεψε λίγο το γεγονός αυτό αλλά δεν με χάλασε κιόλας. Ο πατέρας του Legolas με είχε πια αποδεχτεί.

"Έμαθα και για την μικρή σου περιπέτεια." είπε αφήνοντας με. "Με έβαλε να του υποσχεθώ ότι θα θεραπεύσω την πληγή σου." προσθέσε σηκώνοντας το μανίκι του δεξιού χεριού μου.

"Μα πως ήξερε ότι..." κοίταξα με απορία όλους όσους βρίσκονταν γύρω μου.

"Μην ξεχνάς ότι είναι μάγος." εξήγησε ο Faramir. "Ξέρει πολλά περισσότερα από ότι εμείς γνωρίζουμε."

"Χαλάρωσε τους μυς σου." άκουσα τον Thrandruil και έκλεισα τα μάτια μου παίρνοντας μία βαθιά ανάσα.

"Αυτό θα πονέσει λίγο." μου ψιθύρισε ο Legolas στο αυτί και ένωσε τις παλάμες μας.

Ένιωσα μια δροσιά στο χέρι μου και ύστερα άκουσα τον Thrandruil να ψιθυρίζει κάτι λόγια στην γλώσσα τον ξωτικών.

"Αγάπη μου συγκεντρώσου σε μένα. Κοιτάμε στα μάτια σε παρακαλώ." ο Legolas έσφιξε περισσότερο τα χέρια μας.

Εκείνη την στιγμή ένας οξύς πόνος δημιουργήθηκε σε όλο το δεξί μου χέρι και εγώ ούρλιαξα. Ο Legolas τοποθέτησε το άλλο του χέρι γύρω από την μέση μου, αλλά δεν είχα καθόλου κουράγιο να χωθώ στην αγκαλιά του.

Ο πόνος υποχώρησε και εγώ γονάτισα στο πάτωμα μαζί με τον Legolas. O Thrandruil έφυγε και ύστερα επέστρεψε κρατώντας ένα πολύ μικρό ποτήρι με ένα πορτοκάλι υγρό μέσα. Ο Legolas άπλωσε το χέρι του και το πήρε.

"Πιες αυτό θα σε κάνει να αισθανθείς καλύτερα." μου ψιθύρισε και κατέβασα το υγρό από το ποτήρι.

Αμέσως ένιωσα την δύναμη μου να επανέρχεται και γρήγορα κατάφερα και στάθηκα στα πόδια μου.

"Νιώθεις καλύτερα;" με ρώτησε ο Aragorn και με αγκάλιασε.

"Ναι είμαι καλά τώρα." ανταπέδωσα.

"Και καθαρή. Δεν ξέρω αν ο σκοπός της ήταν απλά να σε τρομάξει η κάτι, αλλά δεν σε είχε δηληριάσει, όπως πίστευε ο Gandalf."

"Ωραία." μουρμούρησε ο Legolas. "Τώρα αν δεν σας πειράζει θα ήθελα να περάσω λίγο χρόνο με την κοπέλα μου." συνέχισε. "Έλα μαζί μου." έπιασε ξανά το χέρι μου και βγήκαμε έξω από το παλάτι.

Καθίσαμε μαζί στην άκρη του ποταμού και με έβαλε στην αγκαλιά του. Έδιωξα όλες τις αρνητικές μου σκέψεις και ακούμπησα το κεφάλι μου στον ώμο του. Μείναμε έτσι για πολύ ώρα χωρίς να μιλάμε όταν ακούσαμε βήματα από πίσω μας.

"Μην ενοχλήστε μια βόλτα κάνουμε δεν θα καθίσουμε." δικαιολογήθηκε ο Aragorn.

"Καθίστε άμα θέλετε." τους κοίταξε ο Legolas.

Καθίσαν δίπλα μας και αρχίσαμε να συζητάμε για άσχετα θέματα. Από το πόσο όμορφα είναι εδώ στο Mirkwood όσο και για το πόσο ωραία είναι και πίσω στο δάσος του Lorien, με τα χρυσά φύλλα.

Περάσαμε το απόγευμα μας έτσι συζητώντας και χαζεύοντας τον ποταμό που με έκανε να ξεχάσω ποιος είναι ο πραγματικός λόγος που βρισκόμασταν εδώ.

Μόλις άρχισε να σκοτεινιάζει και τα φώτα του δάσους άρχισαν να ανάβουν, μόνο τότε αποφασίσαμε πως είναι καιρός να επιστρέψουμε στο κάστρο. Και έτσι και έγινε.

Μπαίνοντας μέσα όμως μείναμε άφωνοι από το τεράστιο αυτό τραπέζι που είχε στηθεί μπροστά μας και είχε όλα τα καλά. Από λαχανικά και φρούτα μέχρι και ψητές γαλοπούλες.

"Αυτό είναι ένα μικρό δείγμα της φιλοξενίας που προσφέρει το Mirkwood εν καιρό ειρήνης." πήρε τον λόγο ο Thrandruil όταν όλοι βρισκόμασταν γύρω από το τεράστιο αυτό τράπεζι. "Δυστυχώς τα δωμάτια μας δεν επαρκούν για να ξεκουραστείτε όλοι σας, αλλά τα κελιά μας στο μπουντρούμι, έχουν ετοιμαστεί και δεν θυμίζουν σε τίποτα φυλακές. Ξεκουραστείτε σήμερα γιατί ποιος ξέρει τι σας περιμένει από αύριο." πρόσθεσε. "Στην υγειά σας και με την νίκη." σήκωσε το ποτήρι του στον αέρα και όλοι αντιγράψαμε την κίνηση τού.

Μετά το δείπνο βγήκαμε στην αυλή του παλατιού και καθίσαμε στο φρέσκο γρασίδι για λίγο. Ο Thrandruil έκατσε απέναντι μας.

"Ελπίζω μετά το τέλος της μάχης, οπότε και αν γίνει αυτή να σας δω όλους και πάλι μαζεμένους εδώ με ελάχιστες απώλειες." είπε κοιτώντας τόσο τον Legolas, όσο και όλους τους υπόλοιπους. "Πηγαίνετε να ξεκουραστείτε τώρα. Εγώ έχω κάτι τελευταίες εκκρεμότητες να τακτοποιήσω ακόμα."

"Τι εκκρεμότητες, πατέρα;" ρώτησε περίεργος ο Legolas.

"Πρέπει να ορίσω την φρουρά της πόληι στην είσοδο της, τούς στρατιώτες που θα επιτεθούν στο δάσος, την φρουρά του παλατιού, αλλά και αυτούς που θα παραφυλάνε στο τέλος της πόλης." τον κοίταξε. "Θέλω να ξέρετε πως θα κάνω ότι καλύτερο μπορώ για να φτάσει σε εσάς όσο πιο μικρός στρατός των εχθρών γίνεται."

"Το εκτιμώ πολύ αυτό Thrandruil. Αλλά ποτέ δεν θα σου ζητούσα να θυσιάσεις τον στρατό σου για να σώσεις εμάς." πήρε τον λόγο ο Aragorn. "Το μόνο που σου ζητάω είναι μόλις ο στρατός τους φτάσει στην πόλη σας να μου στείλεις κάποιον να μας ενημερώσει."

"Θα γίνει όπως επιθυμείς, αλλά μην περιμένεις να περνάει ο εχθρικός στρατός από την πόλη μου και εγώ να του αφήσω τον δρόμο ανοιχτό και να κάτσω να τον κοιτάω, γιατί δεν θα το κάνω. Θα υπερασπιστώ την πόλη μου, όπως θα έκανες και εσύ με την δικιά σου." μίλησε λίγο πιο δυνατά.

"Αυτό να κάνεις, άρχοντα." τον κοίταξε ο Faramir. "Αν αυτό νιώθεις να πράξεις έτσι."

"Πηγαίνετε όμως τώρα να ξεκουραστείτε. Θα χρειαστείτε πολύ ενέργεια για να συνεχίσετε." ξανά πήρε το λόγο ο Thrandruil.

O Legolas δεν σηκώθηκε από την θέση του και εγώ τον κοίταξα με απορία. Ο Thrandruil τον είδε και ξανά κάθισε.

"Πατέρα, όταν τελειώσει όλο αυτό, θα ήθελα να μας δώσεις την ευχή σου." είπε και κοίταξα και εγώ τον Thrandruil σοβαρά.

"Από την αρχή την έχεις την ευχή μου παιδί μου." μας αγκάλιασε. "Μπορεί στην αρχή να μου ήταν δύσκολο να το αποδεχτώ ότι μεγάλωσες, αλλά εξακολουθείς να είσαι παιδί μου και χαίρομαι να σε βλέπω ευτυχισμένο. Αν η Belle είναι η ευτυχία σου εγώ δεν πρόκειται να σταθώ εμπόδιο σε αυτό." με κοίταξε στα μάτια. "Εμπρός, όμως, ξεκούραση τώρα."

Μπήκαμε στο δωμάτιο του Legolas και ξάπλωσε στο κρεβάτι του κάνοντας χώρο να ξαπλώσω και εγώ δίπλα του. Πέρασε το χέρι του γύρω από τον ώμο μου και ξάπλωσα στην αγκαλιά του.

............
Τέλος κεφαλαίου

Ελπίζω να σας αρέσει.

Τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο.

Μέχρι τότε φιλάκια πολλά 😘❤️