Οι μέρες που πέρασαν ήταν ήρεμες. Βέβαια βαθιά μέσα μας ξέραμε πως όσο εμείς καθυστερούμε η Marion κερδίζει τόσο χρόνο όσο και χώρο. Δύο μέρες πριν είχε ήδη επιχειρήσει να πάρει το Ithilien, αλλά οι δυνάμεις τόσο της πόλης εκείνης, όσο και την Minas Tirith την απέτρεψαν.

Κατά τα άλλα ο καιρός πέρναγε ήρεμα και αργά. Μάλλον διανύαμε την νηνεμία πριν ξεσπάσει η καταιγίδα, αλλά δεν είχαμε άλλη λύση παρά να περιμένουμε. Όσο και αν αυτό μας έτρωγε μέσα μας.

Για καλή μας τύχη κανένας λαός της Μέσης Γης δεν είχε αναφέρει τυχόν επιθέσεις τον τελευταίο καιρό. Όσοι εκπρόσωποι ερχόντουσαν από τους διάφορους λαούς, ανάφεραν ότι η περιοχή τους δεν είχε γίνει στόχος καμίας επίθεσης, και ο δρόμος τους μέχρι εδώ ήταν καθαρός.

Αυτό όμως ήταν κάτι που ανησυχούσε τον Aragorn αντί να τον καθησυχάζει. Δεν του δίνω άδικο όμως. Πολλές μέρες τώρα πιστεύω ότι αυτή η ηρεμία σχετίζεται με την πληροφορία που ο Gandalf φυλάει πολύ καλά όλες αυτές τις μέρες.

Πρέπει να είναι κάτι πολύ σοβαρό. Κάτι που έχει στρέψει αλλού την προσοχή της Marion. Σε εδάφη μακριά από εμάς και καλό θα είναι να το μάθουμε σύντομα για να μπορέσουμε να την καταστρέψουμε. Να την στείλουμε να συναντήσει τον πατέρα της στην κόλαση, γιατί αυτός σίγουρα εκεί βρίσκεται μετά από όλα όσα έκανε.

Βγήκα από την αγκαλιά του Legolas και σηκώθηκα από τον κρεβάτι. Στάθηκα μπροστά στον καθρέφτη και χτένισα καλά τα μαλλιά μου. Ο Legolas με αγκάλιασε και μου έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο.

"Καλημέρα." χαμογέλασε κοιτώντας με στα μάτια από τον καθρέφτη.

"Καλημέρα." απάντησα ανταποδίδοντας το χαμόγελο και το βλέμμα.

"Είσαι έτοιμη για σήμερα;" με ρώτησε σοβαρά.

Το πρόσωπο μου σκοτείνιασε ξαφνικά. Είχα σχεδόν ξεχάσει ότι σήμερα ήταν το συμβούλιο και κατά πάσα πιθανότητα από αύριο θα αποχωριζόμουν και πάλι το απαλό κρεβατάκι μου.

Αλλά σημασία έχει το να σώσουμε τον κόσμο μας. Σκέφτηκα και ξανά χαμογέλασα.

"Πανέτοιμη." απάντησα και τον κοίταξα στα μάτια. "Άντε να δούμε και τι είναι αυτό που μας κρύβει ο Gandalf τόσο καιρό."

"Θα πάμε στην μεγάλη αίθουσα για πρωινό ή θέλεις να περάσουμε λίγο χρόνο οι δύο μας;" ψιθύρισε την ερώτηση του στο αυτή μου.

Έστρωσα τις τελευταίες μπούκλες των μαλλιών μου και γύρισα να τον κοιτάξω.

"Μόλις τελειώσει όλο αυτό θα έχουμε πολύ χρόνο να περάσουμε μαζί. Τώρα καλό θα είναι να βρούμε τους υπόλοιπους και να προετοιμαστούμε για τα χειρότερα."

Χαμογέλασε και έβαλε τα χέρια του στην μέση μου. Εγώ πέρασα τα δικά μου γύρω από τον λαιμό του και τον φίλησα για μια ακόμα φορά. Αφού απομακρυνθήκαμε έπιασε το χέρι μου και βγήκαμε μαζί από το δωμάτιο.

Κάναμε μια βόλτα στον κήπο και ύστερα πήγαμε στην μεγάλη αίθουσα. Καθίσαμε μαζί με τους υπόλοιπους και χαμογέλασα.

"Καλημέρα." είπα καθώς ο Aragorn μου πρόσφερε ένα πιάτο.

"Καλημέρα." απάντησε η Arwen χαμογελώντας.

"Λοιπόν σε πόση ώρα είναι το συμβούλιο;" ρώτησε ο Frodo.

"Νωρίς το απόγευμα." σοβάρεψε ο Aragorn. "Πρώτα πρέπει να μιλήσω εγώ προσωπικά με έναν έναν από τους εκπροσώπους και να δω αν μπορώ να μάθω κάτι από τον Gandalf." μας κοίταξε όλους. "Για την ώρα δεν θα σας χρειαστώ. Μπορείτε να περάσετε την μέρα σας όπως επιθυμείτε."

Μόλις τελειώσαμε το πρωινό μας έδωσα ένα φιλί στον αδελφό μου και μαζί με τον Legolas βγήκαμε έξω. Κατεβήκαμε ξανά στον κήπο και καθίσαμε στο γρασίδι. Ακούμπησα το κεφάλι μου στον ώμο μου και εκείνος πέρασε το χέρι του γύρω μου.

Καθίσαμε έτσι χωρίς να μιλάμε για αρκετή ώρα. Ξαφνικά ο Gimli και τα hobbits εμφανίστηκαν και ο Merry με τον Pippin άρχισαν να κάνουν χαζομάρες με αποτέλεσμα να μαζευτεί κόσμος γύρω μας.

Με τον Legolas γελάσαμε πολύ και αυτό έδωσε δύναμη και στους δύο μας. Ευχαρίστησα τα δύο μικρά hobbits και έκανα μία αγκαλιά στον καθένα.

Νωρίς το απογευματάκι ανεβήκαμε στην μεγάλη αίθουσα και καθίσαμε. Ο Aragorn και ο Gandalf δεν είχαν έρθει ακόμα, βρίσκονταν όμως στην αίθουσα πολλά πρόσωπα που δεν γνώριζα. Το μόνο γνωστό πρόσωπο που αναγνώρισα μέσα στο πλήθος ήταν ο Faramir.

Ήρθε προς το μέρος μας και έκατσε δίπλα στον Frodo.

"Λοιπόν προς τι όλη αυτή η αναστάτωση;" μας κοίταξε περίεργα.

Μακάρι να ήξερα να του απαντήσω, αλλά ήμουν και εγώ στην ίδια θέση με εκείνον και αυτό ίσως με εκνεύριζε και λίγο.

"Ούτε εμείς ξέρουμε." απάντησε ο Sam.

"Παραξενιές του Gandalf." γέλασε ο Gimli.

"Είπε πως έμαθε κάτι πολύ σοβαρό, αλλά δεν μας έχει πει ούτε λέξη όλες αυτές τις μέρες." παρέμεινε σοβαρός ο Legolas.

Εκείνο την στιγμή άνοιξε η πόρτα και στην αίθουσα μπήκε ο Aragorn και ο Gandalf. Οποιαδήποτε ομιλία σταμάτησε και απόλυτη ησυχία απλώθηκε στον χώρο.

"Σας κάλεσα λοιπόν εδώ σήμερα γιατί υπάρχει κάτι πολύ σημαντικό που ανακαλύψαμε αυτές τις μέρες που πέρασαν. Εγώ όμως θα δώσω τον λόγο στον Gandalf για να σας εξηγήσει περί τίνος πρόκειται γιατί είναι εκείνος που το ανακάλυψε." κοίταξε γύρω του όλους τους παρευρισκόμενους. "Πριν από αυτό όμως θα ήθελα να μάθω αν κάποιος από εσάς έχει να αναφέρει τυχόν επιθέσεις των Orks στις περιοχές σας."

Κανένας δεν είχε να αναφέρει τίποτα. Αυτό μου φάνηκε πολύ περίεργο, τόσο σε εμένα όσο και στον Legolas που με κοίταξε αμέσως.

"Ωστόσο εμείς σαν Minas Tirith έχουμε να αναφέρουμε δύο επιθέσεις που συνέβησαν χωρίς κάποια προειδοποίηση και μια σκληρή μάχη που συνέβη στο Shire, την χώρα των μικρών hobbits. Στην τελευταία χάσαμε μεγάλο αριθμό στρατιωτών και άλλοι τόσοι τραυματίστηκαν. Στις άλλες δύο όμως η τύχη ήταν περισσότερο με το μέρος μας. Καταφέραμε να κερδίσουμε χωρίς μεγάλες απώλειες. Θα δώσω τον λόγο όμως τώρα στον Gandalf να μας πει γι'αυτό που έμαθε."

"Λοιπόν.." πήρε τον λόγο ο Gandalf. "Βασικά δεν έχω να σας πω και παρά πολλά. Ότι έχω να πω έχει να κάνει με την Erebor και προφανώς με την Marion. Θα πάρω τα πράγματα όμως από την αρχή. Όταν είχα πάει στην Mordor για να ψάξω για πληροφορίες για την Marion βρήκα μια περγαμηνή που είχε να κάνει με το Arkenstone, την πέτρα που βρίσκεται στον θρόνο της Erebor. Στην αρχή δεν πολύ έδωσα σημασία αλλά μετά το σύνδεσα. Το Arkenstone σε συνδυασμό με τα κατάλληλα μαγικά ξόρκια μπορεί να αναστήσει όποιον επιθυμεί ο κάτοχος του. Σκοπός της Marion λοιπόν πριν κυρήξει πόλεμο σε εμάς, θέλει να αναστήσει τον πατέρα της, γιατί μόνο έτσι πιστεύει ότι θα μπορέσει να μας νικήσει. Με λίγα λόγια αυτό που σχεδιάζει αυτή την στιγμή είναι να καταφέρει να μπει στα έγκατα της Erebor και να κλέψει την πέτρα από τον θρόνο." ολοκλήρωσε και με τον Legolas ανταλλάξαμε και πάλι ένα ανήσυχο βλέμμα.

"Εσείς λοιπόν το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να επιστρέψετε στους λαούς σας να αναφέρετε το νέο αυτό στους αφέντες σας και να ετοιμάσετε ένα στρατό που θα ξεκινήσει άμεσα με κατεύθυνση την Erebor." ξαναπήρε τον λόγο ο Aragorn. "Αν καταφέρουμε και συγχρονιστούμε σωστά θα καταφέρουμε να φτάσουμε έγκαιρα στην Erebor και να προστατέψουμε το Arkenstone. Μπορεί όλες αυτές τις μέρες που δεν ξέραμε η Marion να κατέστρωσε προσεκτικά το σχέδιο της, αλλά αν δράσουμε συντονισμένα έχουμε αρκετές πιθανότητες να την προλάβουμε. Μην απελπίζεστε λοιπόν φίλοι μου, όπως μου έμαθε και ένας καλός φίλος ξωτικό, που βρίσκεται σήμερα εδώ κοντά μας." κοίταξε τον Legolas και όλη η αίθουσα έκανε το ίδιο. "Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία."

"Aragorn ποίο είναι το σχέδιο σου;" ρώτησα περίεργη. "Άκουσα για τους άλλους λαούς τι πρέπει να κάνουν, για εμάς όμως δεν άκουσα τίποτα. Που θα βοηθήσει η Minas Tirith σε όλο αυτό;"

"Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο όπως και όλοι οι υπόλοιποι." με κοίταξε χαμογελώντας. "Αύριο κιόλας θα συγκεντρώσουμε έναν ικανοποιητικό στρατό τόσο από την Minas Tirith όσο και από το Ithilien, αν συμφωνεί και ο Faramir και θα ξεκινήσουμε για την Erebor. Σας προειδοποίω όμως, ο δρόμος είναι πολύ μεγάλος και το ταξίδι τεράστιο. Όποιος αποφασίσει να μας ακολουθήσει δεν έχει τα περιθώρια μετανοίας. Θα πρέπει να ακολουθήσει μέχρι το τέλος. Τα λάθη μας στερούν χρόνο και δεν είναι αποδεκτά, τουλάχιστον όχι αυτή την στιγμή. Όποιος ακολουθήσει πρέπει να είναι σίγουρος ότι θα καταφέρει να φτάσει μέχρι το τέλος."

"Άρχοντα μου." πήρε τον λόγο ο Faramir. "Η απόφαση έχει ήδη παρθεί λοιπόν, αυτό που θέλετε αυτό θα γίνει ποιος είμαι εγώ για να σας το αρνηθώ."

"Ωραία λοιπόν λήξη συμβουλίου. Επιστρέψτε όλοι στις περιοχές σας και κάντε όπως είπαμε. Ας ελπίσουμε ότι θα συναντηθούμε και πάλι όλοι μαζί σε 40 μέρες έξω από τα τείχη της Erebor. Όσο για εσένα Faramir μπορείς να επιστρέψεις στο Ithilien και να μαζέψει στρατό. Θα συναντηθούμε και πάλι εδώ σε 2 μέρες από σήμερα και θα ξεκινήσουμε μαζί το μεγάλο αυτό ταξίδι."

Όλοι σιγά σιγά άρχισαν να φεύγουν αφού πρώτα έκαναν υπόκλιση στον Aragorn. Μετά από λίγο είχαμε μείνει μόνο η εναπομένουσα συντροφιά του δαχτυλιδιού στην αίθουσα.

"Και εσείς φίλοι μου πηγαίνετε να ξεκουραστείτε και να εκμεταλλευτείτε αυτή την μέρα όσο καλύτερα μπορείτε." μας χαμογέλασε και τον αγκάλιασα.

"Και εσύ Aragorn καλό είναι να περάσεις λίγες ώρες με την γυναίκα της ζωής σου." του ψιθύρισα στο αυτί και βγήκα έξω με τον Legolas.

Ανεβήκαμε στο δωμάτιο μας και καθίσαμε μαζί αγκαλιά.

"Τι σκέφτεσαι;" με ρώτησε καθώς χάιδευε τα μαλλιά μου.

"Και αν δεν καταφέρω να βγω ζωντανή από όλο αυτό Legolas;" τον κοίταξα βουρκωμένη. "Έχω ένα κακό προαίσθημα για όλο αυτό." του εκμυστηρεύτηκα.

"Θυμάσαι κάποτε πριν 5 χρόνια που σου είχα δώσει μια υπόσχεση;" έβαλε τα χέρια του στο πρόσωπο μου και με ανάγκασε να τον κοιτάω.

Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου φέρνοντας στην μνήμη μου εκείνη την στιγμή. Εμένα να κλαίω στους κήπους του Rivendell και εκείνον να με παρηγορεί και στο τέλος να μου υπόσχεται ότι δεν θα αφήσει κανέναν να με πειράξει. Χαμογέλασα και μόνο στην σκέψη ότι από τότε άρχισε να δημιουργείται όλο αυτό που έχουμε χτίσει σήμερα με τον Legolas.

"Να ξέρεις ότι ακόμα ισχύει." είπε ακουμπώντας το πρόσωπο του στο δικό μου. "Ποτέ δεν θα αφήσω κανέναν να σου κάνει κακό. Και αν ποτέ συμβεί αυτό πρώτος εγώ θα είμαι αυτός που θα τον αποτελειώσει."

Τον κοίταξα βαθιά μέσα στα μάτια και τον αγκάλιασα σφιχτά. Όλα αυτά που έχουν συμβεί με έχουν κάνει να δω με άλλο την ζωή και όλα όσα συνεπάγονται με αυτή.

Μείναμε έτσι αγκαλιά για πολύ ώρα και αυτό ήταν κάτι με έκανε ήδη να νιώσω πολύ καλύτερα.

..............
Τέλος κεφαλαίου

1600 λέξεις. Το μόνο σίγουρο ότι η έμπνευση έχει επιστρέψει για τα καλά πλέον.

Ελπίζω να σας αρέσει.

Θα τα πούμε σύντομα στο επόμενο κεφάλαιο.