Είχε περάσει ένας μήνας και ο Aragorn δεν είχε επιστρέψει ακόμα. Κάθε μέρα τις τελευταίες 3 βδομάδες βγαίνω στο μπαλκόνι μου και κοιτάω προς το ποτάμι μήπως εμφανιστεί. Ο Legolas ήταν δίπλα μου σε όλο αυτό. Καθόταν με τις ώρες δίπλα μου χωρίς να μιλάει και με ανάγκαζε να φάω έστω και λίγο. Από την αγωνία μου το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Ο Aragorn γυρνούσε συνέχεια στο μυαλό μου. Είναι καλά; είναι ζωντανός; Μήπως κινδυνεύει;

Σήμερα το πρωί, μετά από πολύ καιρό η κοιλιά μου άρχισε να παραπονιέται και αποφάσισα να κατέβω στην τραπεζαρία. Ο Legolas καθόταν μαζί με τον Merry και τον Pippin. Ήταν πολύ αστεία Hobbit. Μόλις με είδε ο Legolas μου χαμογέλασε.

"Καλημέρα" λέω και κάθομαι δίπλα του.

"Καλημέρα.." λένε τα δύο Hobbit ταυτόχρονα και ο Legolas μου χαμογελάει.

Ήταν κάτι σαν κολλητός μου όλον αυτόν τον καιρό. Του χαμογελάω και τρώω λίγο από το πρωινό μου.

----Time Skip----

Ήταν τέλη Νοέμβρη. Ο Aragorn και οι υπόλοιποι ανιχνευτές δεν είχαν ακόμα επιστρέψει. Καθόμουν κάτω στον κήπο με τον Legolas και συζητήσουμε για διάφορα θέματα αν και το μυαλό μου δεν έλεγε να ξεκολλήσει από τον Aragorn.

"Μην ανησυχείς. Είμαι σίγουρος ότι θα γυρίσει." μου λέει κοιτώντας μέσα στα μάτια μου.

"Δεν μπορώ να μην ανησυχώ. Πάνε 4 μήνες τώρα και δεν έχω κανένα νέο του." λέω εγώ.

"Είμαι σίγουρος ότι θα γυρίσει και μάλιστα σύντομα. Θα το δεις." μου χαμογελάει

"Το ελπίζω." λέω μετά από λίγο.

Ο Legolas σηκώνεται και ξαναπαίρνει το τόξο του. Κάνω και εγώ το ίδιο για να ξεχαστώ λίγο. Λίγο αργότερα χτύπησε το κουδούνι που μας ενημερώνει ότι το φαγητό είναι έτοιμο και όσοι θέλουν μπορούν να παρευρεθούν στην τραπεζαρία. Με τον Legolas αφήσαμε τα τόξα στο δωμάτιο μου που ήταν πιο κοντά και μπήκαμε στην τραπεζαρία.

Καθίσαμε σε ένα τραπεζάκι. Ο Legolas με κοίταγε που έπαιζα με τα μακαρόνια μου.

"Δεν σ' αρέσει;" με ρωτάει μετά από λίγο

"Δεν είναι αυτό. Απλά δεν κατεβαίνει τίποτα κάτω." του απαντάω αμέσως.

"Belle, πρέπει να φας κάτι. Είσαι δυο μέρες νηστική. Τι θα σκεφτεί ο Aragorn άμα το μάθει αυτό. Του υποσχέθηκες κάτι θυμάσαι; Το να μην τρως δεν σε βοηθάει."

Εδώ που τα λέμε έχει ένα δίκιο. Υποσχέθηκα στον αδερφό μου ότι θα προσέχω τον εαυτό μου και με το να μην τρώω δεν κερδίζω τίποτα. Ανάγκασα τον εαυτό μου να φάει τουλάχιστον το μισό πιάτο. Ο Legolas με κοίταξε χαρούμενος. Του χαμογέλασα και σηκωθήκαμε να πάμε μια βόλτα στους κήπους του κάστρου. Αυτό θα με έκανε να ξεχαστώ λίγο σκέφτηκα.

Την ώρα που επιστρέψαμε ακούσαμε καλπασμούς από την μπροστά πλευρά του κάστρου. Και οι δύο τρέξαμε προς την κεντρική είσοδο και βγήκαμε έξω. Ένα καφέ άλογο με έναν καβαλάρη έκανε την εμφάνιση του. Καθώς πλησίαζε τον αναγνώρισα. Ήταν ο Aragorn. Μόλις κατεβαίνει και δένει το άλογο σε ένα δέντρο, τρέχω προς το μέρος του και πηδάω στην αγκαλιά του. Με κάνει δυο σβούρες και με αφήνει κάτω.

"Legolas, μπορείς να πας το άλογο στον στάβλο ο βασιλιάς Elrond θα με περιμένει. Μικρή να τα πούμε αργότερα;" γνέφω θετικά και του κάνω μία ακόμα αγκαλιά.

Ακολουθώ τον Legolas στον στάβλο καθώς ο αδερφός μου μπαίνει μέσα.

"Είδες που γύρισε." μου λέει καθώς χτένιζε το άλογο.

Δεν του απάντησα. Απλά συνέχισα να ταΐζω το άλογο που φαινόταν αρκετά ταλαιπωρημένο. Ο Legolas με κοιτάει και προσπαθεί να μαντέψει τι σκέφτομαι πάλι. 4 μήνες τώρα με έχει μάθει πολύ καλά. Καταλαβαίνει πότε με προβληματίζει κάτι και πότε είμαι πραγματικά καλά. Τώρα που ο Aragorn είχε επιστρέψει, στο μυαλό μου γυρνούσε πάλι η υπόσχεση που του είχα δώσει. Φοβάμαι ότι δεν θα μπορέσω να την κρατήσω.

"Legolas, φοβάμαι." λέω μετά από λίγο.

"Θέλεις να μου μιλήσεις;" ρωτάει και αφήνει το άλογο και έρχεται δίπλα μου.

"Φοβάμαι. Ότι δεν θα τα καταφέρω, ότι δεν θα μπορέσω να ξαναδώ τους γονείς μου."

"Θυμάσαι την υπόσχεση που σου είχα δώσει εκείνη την μέρα, που σε είδα να κλαις στην είσοδο;" με ρωτάει. "Θα την τηρήσω μέχρι το τέλος." συνεχίζει

"Δεν είσαι υποχρεωμένος." του λέω κοιτώντας τον.

"Δεν το κάνω από υποχρέωση. Το κάνω επειδή το θέλω." απαντάει ο Legolas καθώς επιστρέφαμε.

Από μακρυά είδα τον Aragorn να κάθεται στα σκαλιά της εισόδου. O Legolas μας χαιρέτησε και μπήκε μέσα. Έκατσα δίπλα του.

"Μου έλειψες Aragorn. Κάθε μέρα ανησυχούσα για το αν θα σε ξαναδώ." λέω και ξαπλώνω στον ώμο του.

"Το ξέρω Belle. O Elrond μου είπε ότι είχαν τρεις βδομάδες να σε δουν στην τραπεζαρία, αλλά μετά εμφανίστηκες, αν και παρόλα αυτά πάλι δεν έτρωγες αρκετά. Γιατί;"

"Ο φόβος μου για εσένα είχε δέσει κόμπο το στομάχι μου για πολύ καιρό. Φαντάζομαι ότι θα σου είπανε ότι σήμερα κατάφερα να φάω έστω και το μισό από το φαγητό μου."

Ναι το έμαθα. Και χάρηκα τόσο πολύ γι'αυτό. Belle, είσαι σίγουρη ότι θες να με ακολουθήσεις σε όλο αυτό.;"

"Αragorn, δεν το ξανά περνάω όλο αυτό. Προτιμώ να είναι μαζί σου και να κινδυνεύουμε μαζί, παρά να σκέφτομαι κάθε μέρα αν είσαι καλά ή όχι." του λέω κοιτώντας τον στα μάτια.

"Θα είναι ένα πολύ δύσκολο ταξίδι."

"Τότε θα κινδυνεύσουμε μαζί και όχι ο καθένας μόνος του."

"Εντάξει. Πήγαινε να ξεκουραστείς έχουμε μεγάλο ταξίδι αύριο."

"Καληνύχτα..." λέω και του δίνω ένα φιλί στο μάγουλο.

"Καληνύχτα." λέει και μου ανταποδίδει το φιλί.

Τέλος Κεφαλαίου

Ελπίζω να σας αρέσει.

Αυτό το κεφάλαιο στην πραγματικότητα δεν υπάρχει στο βιβλίο του Tolkien, γιατί αυτό αναφέρεται στην αναμονή μέχρι την αναχώρηση των Hobbit. Αποφάσισα λοιπόν αφού το δικό μου Fanfiction πρόκειται για το πως αντιλαμβάνεται τα πράγματα η Belle και αυτή είναι η πρωταγωνίστρια, να αλλάξω το κεφάλαιο και να δημιουργήσω ένα ώστε να δείξω τις ανησυχίες και τους φόβους της Belle για τον αδελφό της που δεν είχε καθόλου νέα του τον τελευταίο καιρό.

Επίσης ετοιμάζω και μία άλλη ιστορία αλλά θέλω να έχω γράψει αρκετά κεφάλαια πριν την ανεβάσω γιατί δεν έχω την πολυτέλεια του χρόνου να γράφω δύο κεφάλαια την εβδομάδα.

Επόμενο κεφάλαιο την Τετάρτη ή το Σάββατο.

Τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο.