Όταν οι μέρες τις χαράς, τέλος, πέρασαν, οι σύντροφοι σκέφτηκαν το γυρισμό στα σπίτια τους. Όχι όμως εγώ και ο Aragorn. Δεν θέλαμε να γυρίσουμε πίσω. Θέλαμε να μείνουμε εδώ.

Μια μέρα ενώ καθόμασταν ο Legolas, εγώ, ο Aragorn και η Arwen κοντά στο σιντριβάνι και τραγουδούσαμε, ήρθε ο Frodo. Τον καλωσορίσαμε και ο Aragorn μίλησε.

"Ξέρω τι ήρθες να πεις, Frodo, θέλεις να επιστρέψεις στην πατρίδα σου." είπε. "Λοιπόν, πολύ αγαπημένε μου φίλε, κάθε δέντρο μεγαλώνει καλύτερα στην Γη των προγόνων του, αλλά εσένα όλοι οι τόποι της Δύσης θα σε καλοδέχονται πάντα. Και μόλο που ο λαός σου έχει μικρή θέση στις ιστορίες με τα κατωρθώματα των μεγάλων, τώρα θα γίνει πιο ξακουστός, από πολλά μεγάλα βασίλεια, που δεν υπάρχουν πια."

"Είναι αλήθεια πως θέλω να γυρίσω στο Shire." είπε ο Frodo. " Πρώτα όμως πρέπει να πάω στο Σκιστό Λαγκάδι. Αν λείπει κάτι από μέρες τόσο ευλογημένες, είναι ο Bilbo και λυπήθηκα, όταν είδα ότι εκείνος δεν είχε έρθει ανάμεσα σε όλους από το σπιτικό του Elrond."

"Και απορείς γι'αυτό;" τον ρώτησε η Arwen. "Εσύ ξέρεις την δύναμη που καταστράφηκε και όλα όσα είχαν δημιουργηθεί με αυτή, τώρα φεύγουν. Ο συγγενής σου όμως το είχε στην κατοχή του περισσότερο από εσένα, και σε περιμένει, γιατί πλέον δεν μπορεί να κάνει κανένα μακρινό ταξίδι, εκτός από το τελευταίο του."

"Τότε Aragorn, σου ζητώ την άδεια να φύγω σύντομα." είπε ο Frodo.

"Θα φύγουμε σε 7 μέρες." απάντησε ο Aragorn. "Γιατί θα ταξιδέψουμε μαζί σου πολύ δρόμο, ως την χώρα του Rohan. Σε τρεις μέρες από τώρα θα ξαναέρθει ο Eomer για να παραλάβει την σωρό του Theoden, ώστε να αναπαυθεί στο Mark και εμείς θα πάμε μαζί του για να τιμήσουμε τους πεσόντες. Τώρα όμως θα επιβεβαιώσω, αυτά που σου είπε ο Faramir, και θα είσαι ελεύθερος, να κυκλοφορείς στο βασίλειο της Gondor. Το ίδιο και οι υπόλοιποι σύντροφοι σού. Και αν υπήρχαν δώρα, αντάξια των έργων σας,να σας δώσω θα σας τα έδινα. Αλλά ότι επιθυμήσετε να το πάρετε και θα ταξιδέψετε με τιμές και ντυμένοι σαν πρίγκιπες της χώρας."

"Εγώ θα σου δώσω ένα δώρο." είπε η Arwen. Γιατί είμαι κόρη του Elrond. Εγώ δεν θα πάω μαζί του όταν φύγει για τα λιμάνια, διότι εγώ επέλεξα να μείνω εδώ. Αλλά θα πας εσύ στην θέση μου, Frodo, όταν η ώρα φτάσει και αν το επιθυμείς. Αν τα τραύματα σου εξακολουθούν να σέ πονούν και η θύμηση του φορτίου σε βαραίνει, τότε μπορείς να πας στην δύση, ώστε να γιατρευτούν οι πληγές σου και η κούραση να φύγει. Τώρα όμως, φόρεσε αυτό για να θυμάσαι τον Aragorn και το άστρο του δειλινού, που μαζί τους, έχει υφανθεί η ζωή σου." έβγαλε το πετράδι από το λαιμό της και το πέρασε στο λαιμό του Frodo. "Όταν η μνήμη του φόβου και της σκοτεινιάς σε βασανίζουν, αυτό θα σου δίνει βοήθεια."

Πράγματι 3 μέρες μετά ήρθε ο Eomer. Τον καλωσορίσαμε και καθίσαμε όλοι μαζί στο τραπέζι, στην μεγάλη αίθουσα των συμποσίων. Μιλούσαμε όλοι μαζί με ενθουσιασμό, χωρίς τις έννοιες του πολέμου στο κεφάλι μας.

"Gimli, γιε του Gloin έχεις έτοιμο το τσεκούρι σου;" ρώτησε ο Eomer.

Όχι άρχοντα." απάντησε ο Gimli. "Αλλά μπορώ γρήγορα να το φέρω αν είναι ανάγκη."

"Εσύ θα κρίνεις." απάντησε ο Eomer. "Γιατί υπάρχουν ακόμα κάτι απερίσκεπτες κουβέντες ανάμεσα μας σχετικά με την Αρχόντισσα του χρυσαφένιου δάσους. Και τώρα την έχω δει με τα Μάτια μου."

"Λοιπόν, άρχοντα και τι λες τώρα;" ρωτήσε αμέσως ο Gimli.

"Αλίμονο. Δεν θα πω, πως είναι η ωραιότερη κυρά που υπάρχει."

"Τότε πρέπει να πάω να φέρω το τσεκούρι μου." είπε ο Gimli και ο Legolas γέλασε δυνατά.

"Πρώτα όμως πρέπει να δώσω μια εξήγηση." απάντησε ο Eomer. "Εάν την είχα δει σε διαφορετική συντροφιά, θα είχα πει όλα όσα θα ήθελες να ακούσεις. Τώρα όμως θα βάλω την Βασίλισσα Arwen, το αστέρι του πρώτη και είμαι έτοιμος να πολεμήσω όποιον μου το αρνηθεί. Να πω να μου φέρουν το σπαθί μου;"

Τόσο ο Aragorn, όσο και όλοι μας παρακολουθούσαμε την συζήτηση σιωπηλά και μετά από αυτό γελάσαμε δυνατά.

"Όχι, από εμένα είσαι συγχωρεμένος άρχοντα." είπε ο Gimli κάνοντας μια βαθιά υπόκλιση. "Έχεις διαλέξει το δειλινό, ενώ η δική μου αγάπη είναι δοσμένη στο πρωινό."

Τρεις μέρες αργότερα αφήσαμε την πόλη με κατεύθυνση το Rohan. Τοποθετήσαμε το φορείο με την σωρό του Theoden στην χρυσή νεκροφόρα από καβαλάρηδες. Ύστερα από ένα μεγάλο ταξίδι 15 ημερών φτάσαμε στο Edoras και εκεί ξεκουραστήκαμε όλοι.

Μετά οι άντρες του Mark ετοίμασαν την κηδεία του Theoden και τον τοποθέτησαν σε ένα πέτρινο σπίτι μαζί με τα όπλα του και άλλα πράγματα που ήταν δικά του. Από επάνω ύψωσαν ένα μεγάλο γήλοφο που σκέπασαν με πρασινάδες και λευκά λουλούδια.

Όταν τελείωσε ο ενταφιασμός του Theoden μαζευτήκαμε όλοι στην μεγάλη αίθουσα και καθίσαμε σε ένα μεγάλο τραπέζι. Λίγο αργότερα, η Eowyn ζήτησε από τους υπηρέτες να γεμίσουν με κρασί τα κύπελλα και όλοι όσοι είμασταν συγκεντρωμένοι, σηκωθήκαμε και ήπιαμε στην υγεία του νέου βασιλιά του Mark. Τέλος όταν το δείπνο κόντευε ο Eomer σηκώθηκε.

"Τούτο εδώ είναι το επικήδειο δείπνο του βασιλιά Theoden." είπε. "Όμως, πριν φύγουμε,θα σας πω χαρούμενα νέα, γιατί ούτε και σε εκείνων θα κακό φαινόταν να το κάνω, επειδή υπήρξε πάντοτε πατέρας για την αδελφή μου, την Eowyn. Ακούστε λοιπόν, όλοι εσείς οι καλεσμένοι μου. Ο Faramir, ο επίτροπος της Gondor και πρίγκιπας το Ithilien, ζητά γυναίκα του την Eowyn, αρχόντισσα του Rohan, και εκείνη δέχεται με όλη της την καρδιά. Έτσι η φιλία του Mark και της Gondor συσφίγγεται με ένα ακόμα δεσμό και εγώ χαίρομαι ακόμα περισσότερο."

Τότε η Eowyn κοίταξε στα μάτια τον Aragorn.

"Ευχήσου μου ευτυχία άρχοντα και θεραπευτή μου." είπε

"Ευχόμουν να ευτιχίσεις από τότε που σε είδα για πρώτη φορά." απάντησε ο Aragorn. "Είναι βάλσαμο στην καρδιά μου να σε βλέπει τώρα τρισευτιχισμένη."

Όταν τελείωσε το δείπνο ο Eomer μας έδειξε τις καμάρες μας. Ξεκουραστήκαμε και την επόμενη μέρα το πρωί πήραμε το δρόμο για το Isengard, για να δούμε πως είχαν δουλέψει οι Ent.

Μετά αφού ξαναγυρίσαμε στα περάσματα ο Aragorn μίλησε πρώτος.

"Εδώ λοιπόν έφτασε το τέλος της συντροφιάς του δαχτυλιδιού." είπε ο Aragorn.

"Μακάρι να είχαμε μια σφαίρα να μπορούσαμε να δούμε όλους τους φίλους μας μέσα της." είπε ο Pippin και χαμογέλασα ελαφρώς. "Και να μπορούσαμε να τους μιλάμε από μακριά."

"Μόνο μια μένει τώρα." απάντησε ο Aragorn. "Αλλά θα την κρατήσω εγώ για να μπορώ να βλέπω τι γίνεται στην επικράτεια μου και τι κάνουν αυτοί που με υπηρετούν. Γιατί μην ξεχνάς Peregrin Took, πως είσαι ιππότης της Gondor και δεν σε απαλλάσσω από τα καθήκοντά σου. Τώρα φεύγεις με άδεια, μπορεί όμως να σε ανακαλέσω. Και να θυμάστε αγαπημένοι μου φίλοι από το Shire πως η επικράτεια μου απλώνεται και στον Βοριά και θα έρθω και εκεί μια μέρα." όλοι μαζί γελάσαμε μετά από αυτό.

"Θα σας περιμένουμε με μεγάλη χαρά." χαμογέλασε ο Merry.

Τα δάκρυα έτρεχαν στα μάτια μου. Γονάτησα στο χώμα και αγκάλιασα τα μικρά Hobbits. Όσο και να σας φαίνεται περίεργο θα μου λείψουν. Έκαναν τις δύσκολες στιγμές λίγο πιο υποφερτές με τα αστεία τους.

Αμέσως μετά έκανα μια σφιχτή αγκαλιά στον Aragorn. Με τον Legolas αμέσως μετά από την καρδιά του Fangorn, που ήταν στοίχημα με τον Gimli, θα πηγαίναμε στο Mirkwood.

"Να προσέχεις την αδελφή μου Legolas." είπε ο Aragorn και οι δυο τους έκαναν μια φιλική αγκαλιά.

"Θα την προσέχω... Μείνε ήσυχος." απάντησε ο Legolas με χαμόγελο.

"Και εσύ Gimli μην ξεχνάς την υπόσχεση σου."

"Δεν την ξεχνάω Aragorn. Σε 30 μέρες θα έχεις τους τεχνίτες με την καινούρια πύλη έξω από την πόλη σου." είπε ο Gimli και έδωσαν τη α χέρια.

Ο Aragorn χαμογέλασε και εκεί χωρίσαμε....

THE END.

Αυτό ήταν παιδιά το πρώτο μου ολοκληρωμένο βιβλίο μόλις τελείωσε.

Ελπίζω πραγματικά να σας άρεσε....