Όταν το φως της μέρας φάνηκε στον ουρανό, αλλά πριν καλά καλά ξημερώσει, ετοιμαστήκαμε για αναχώρηση. Είχαμε ανέβει όλοι στα άλογα μας και ο Aragorn ετοιμαζόταν να ανέβει στο δικό του, όταν η αρχόντισσα Eowyn ήρθε να μας αποχαιρετήσει. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Ήταν ντυμένη σαν καβαλάρης και ζωσμένη με σπαθί. Στα χέρια της κρατούσε μια κούπα κρασί. Ήπιε μια γουλιά και μετά έδωσε την κούπα στον Aragorn.

"Έχε γεια αρχόντισσα του Rohan! Πίνω στην καλή τύχη την δίκια σου και όλου του λαού σου. Να πεις στον αδελφό σου: Πέρα απ' τις σκιές μπορεί να ανταμώσουμε ξανά."

"Θα πας;" τον ρώτησε η Eowyn.

"Θα πάω!" απάντησε ο Aragorn αμέσως.

"Τότε δεν θα με αφήσεις να έρθω μαζί σας, όπως σου ζήτησα;"

"Όχι!" απάντησε βιαστικά. "Γιατί κάτι τέτοιο δεν μπορώ να το κάνω χωρίς την άδεια του βασιλιά και του αδελφού σου."

"Σε ικετεύω!" είπε η Eowyn και έπεσε στα γόνατα.

"Οχι αρχόντισσα!" απάντησε ο Aragorn και πιάνοντας τα χέρια της την σήκωσε όρθια.

Υστέρα φίλησε το χέρι της, πήδησε στην σέλα του αλόγου του και ξεκίνησε. Οι υπόλοιποι τον ακολουθήσαμε. Το φως ήταν γκρίζο καθώς προχωρούσαμε, γιατί ο ήλιος δεν είχε βγει πάνω απότα στοιχειωμένα βουνά μπροστά μας. Ένας φόβος με κυρίεψε καθώς περνούσαμε ανάμεσα από τις αρχαίες πέτρες. Λίγο αργότερα βρήκαμε μια μικρή κοιλάδα να ξανοίγεται στους πρόποδες του βουνού και ακριβώς στο πέρασμα μας, υψωνόταν μια ολομόναχη τεράστια πέτρα.

Προχωράγαμε αμίλητοι. Τα άλογα δεν ήθελαν να περάσουν την απειλητική πέτρα και αναγκαστήκαμε να κατέβουμε, να τα τραβήξουμε. Και έτσι μπήκαμε βαθιά στην κοιλάδα. Εκεί υψωνόταν ενας πέτρινος τείχος και μία τεράστια μαύρη πέτρα.

"Αυτοί είναι η πόρτα του κάκου!" είπε ο Halbarad. "Και ο θάνατος μου βρίσκεται πέρα από αυτή. Παρ' όλα αυτά θα τολμήσω να περάσω, άλλα κανένα άλογο δεν θα θελήσει."

"Εμείς όμως πρέπει να μπούμε, επομένως τα άλογα πρέπει να έρθουν μαζί." απάντησε ο Arathorn. "Γιατί αν ποτέ περάσουμε αυτό το σκοτάδι, πολλές λεύγες απλώνονται μετά και κάθε ώρα που χάνεται θα φέρνει πιο κοντά τον θρίαμβο του Sauron. Ακολουθήστε με!"

Τα άλογα των περιφερώμενων φυλάκων ακολούθησαν τα αφεντικά τους μέσα, όμως το άλογο το δικό μου και του Legolas αρνήθηκαν να προχωρήσουν. Στεκόντουσαν στην είσοδο ιδρωμένα, τρέμοντας από τον φόβο τους. Τότε ο Legolas έβαλε τα χέρια του κοντά στα μάτια των αλόγων και τραγούδησε κάτι λόγια που ακούστηκαν απαλά στην σκοτεινιά, ώσπου τέλος αφέθηκαν να τα οδηγήσουν.

Ο Aragorn είχε φέρει δαυλούς απο το Dunharrow και έτσι προχώρησε μπροστά, κρατώντας έναν ψηλά. Τίποτα δεν όρμησε εναντίον μας, ούτε αντιστάθηκε στο πέρασμα μας. Ο δρόμος ήταν φαρδύς απο όσο μπορούσα να διακρίνω, αλλά ξαφνικά φτάσαμε σε ενα μεγάλο άδειο χώρο όπου δεν υπήρχαν πια τοίχοι δεξιά και αριστερά. Πέρα αριστερά κάτι γυάλισε στο σκοτάδι. Δεν έμαθα ποτέ τι ήταν και να πω την αλήθεια δεν ήθελα κιόλας.

"Κρατήστε τους θησαυρούς σας και τα μυστικά σας κρυμμένα στα καταραμένα χρόνια! Το μόνο που ζητάμε είναι ταχύτητα. Αφήστε μας να περάσουμε και μετά ελάτε. Σας καλώ στον βράχο του Erech*." φώναξε ο Aragorn κοιτώντας το σκοτάδι πίσω μας.

Καμία απάντηση. Μόνο απόλυτη σιωπή, πιο φοβερή και από τους προηγούμενους ψίθυρους. Ύστερα φύσηξε ενα ρεύμα και οι δάδες έσβησαν. Ξαφνικά ακούσαμε το κελάρυσμα νερού και έναν δυνατό και ξεκάθαρο ήχο, σαν μια πέτρα που πέφτει. Αμέσως το φως δυνάμωσε ξανά και περάσαμε από μια άλλη πύλη φαρδιά και καμαρωτή.

Ένα ρυάκι κυλούσε μαζί μας. Πιο πέρα πέρα κατηφορίζοντας απότομα, υπήρχε ένας δρόμος ανάμεσα από κάθετους βράχους, με κορφές κοφτερές σαν μαχαίρια στον φόντο τ' ουρανού πολύ ψηλά. Τόσο βαθύ και στενό ήταν εκείνο το άνοιγμα, που ο ουρανός φαινόταν σκοτεινός και πάνω του έλαμπαν μικρά αστέρια.

Περπατούσαμε ο ένας πίσω από τον άλλον. Το δειλινό προχώρησε και ενα σκούρο γαλάζιο λυκόφως έπεσε.

"Οι νεκροί ακολουθούν!" είπε ο Legolas καθώς κοίταζε πίσω. "Βλέπω μορφές ανθρώπων και αλόγων και χλωμές σημαίες σαν συννεφοκούρελα και κοντάρια σαν χειμωνιάτικα σύδεντρα καταχνιασμένης νύχτας. Οι νεκροί ακολουθούν!"

Τελικά βγήκαμε από την χαράδρα απότομα. Μπροστά μας απλώθηκαν τα υψώματα μιας μεγάλης κοιλάδας και το ρυάκι δίπλα μας κατηφόριζε κελαρύζοντας πάνω από πόλους καταρράκτες. Τότε ο Aragorn χωρίς να στραφεί πίσω φώναξε δυνατά για να τον ακούσουμε.

"Φίλοι, ξεχάστε την κούραση σας! Καλπάστε τώρα, καλπάστε. Πρέπει να φτάσουμε στον βράχο του Erech πριν τελειώσει αυτη η μέρα και ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς. "

Φτάσαμε τελικά στον βράχο στην μέση της νύχτας. Τότε ο Aragorn σάλπισε σε ένα ασημένιο βούκινο. Μου φάνηκε πως άκουσα και άλλα βούκινα να απαντούν, σαν αντίλαλος σε σε βαθιές σπηλιές μακριά. Δεν ακούσαμε κανέναν άλλο θόρυβο, όμως ένιωσα πως γύρω μας είχε συγκεντρωθεί ενας μεγάλος στρατός. Ένας κρύος άνεμος, σαν την ανάσα φαντασμάτων, κατέβαινε από τα βουνά. Ο Aragorn αφού ξεπέζεψε και στάθηκε πλάι στο βράχο, φώναξε.

"Επίορκοι, γιατί ήρθατε;"

"Για να εκπληρώσουμε τον όρκο μας και να βρούμε ανάπαυση!" ακούστηκε μια φωνή από μακριά.

"Η ώρα έφτασε, επιτέλους. Τώρα πηγαίνω στο Pelargir* στον Anduin, κι εσείς θα με ακολουθήσετε. Και όταν όλη αυτή η περιοχή καθαριστεί απο τους υπηρέτες του Sauron, θα θεωρήσω τον όρκο σας εκπληρωμένο και εσείς θα βρείτε ανάπαυση και θα φύγετε για πάντα. Γιατί εγώ είμαι ο Elessar, ο κληρονόμος του Isildur της Gondor." είπε ο Aragorn.

Μετά από αυτό καθίσαμε δίπλα στο βράχο για να ξεκουραστούμε και να περάσει η νύχτα. Την άλλη μέρα όμως δεν χάραξε η αυγή και προχωρήσαμε μέσα στο σκοτάδι της της καταιγίδας της Mordor. Οι νεκροί όμως μας ακολουθούσαν.

Τέλος κεφαλαίου

Ελπίζω να σας αρέσει.

*The name Erech, like so many names in Gondor, was of unknown Mannish pre-Númenórean origin.

*Pelargir is Sindarin for "Garth of (the) Royal Ships". Christopher Tolkien has noted that the first element derives from the Elvish element/root pel- ("go round, encircle") the two other elements appear to be ar(a) ("royal, noble") + cîr ("ships").

Είμαι τόσο συγκινημένη. Το βιβλίο μου σε 4 κεφάλαια φτάνει στο τέλος του και απλά στεναχωριέμαι που πρέπει να αποχαιρετήσω τους χαρακτήρες μου προς το παρόν, γιατί το sequel θα αρχίσει να ανεβαίνει το Σεπτέμβριο και δεν προλαβαίνω νωρίτερα. Και απλά στεναχωριέμαι αφάνταστα.