Είμασταν με τον Gandalf έξω από το φαράγγι, όταν ακούσαμε γνωστές φωνές. Γυρίσαμε και είδαμε τον Gimli και τον Eomer, αλλά και πολλούς ακόμα που είχαν αναγκαστεί να χωθούν βαθιά στο φαράγγι και τις σπηλιές. Ο Gimli δεν φόραγε κράνος αλλά γύρω από το κεφάλι του είχε ένα λινό επίδεσμο, σαν αυτό που είχα εγώ στο χέρι μου, ποτισμένο με αίμα.

"Σαράντα δύο!" φώναξε ενώ ήταν ακόμα μακριά. "Εσύ Legolas;"

"Με ξεπέρασες κατά έναν." απάντησε ο Legolas γελώντας. "Αλλά δεν σου κρατάω κακία. Είμαι χαρούμενος που σε βλέπω όρθιο."

"Καλώς ήρθες Eomer." είπε ο βασιλιάς Theoden. "Τώρα που σε βλέπω σώο και αβλαβή η χαρά μου δεν περιγράφεται."

"Χαίρε άρχοντα του Mark!" είπε ο Eomer και έκανε μια υπόκλιση. "Χαίρομαι που σας βλέπω ξανά όλους." συνέχισε και μετά γύρισε προς τον Gandalf. "Για άλλη μια φορά έρχεσαι σε ώρα ανάγκης χωρίς να σε περιμένουμε."

"Χωρίς να με περιμένετε;" ρώτησε ο Gandalf απορημένος. "Μα το είπα πως θα γυρίσω."

"Ναι αλλά δεν είπες ώρα." πρόσθεσε ξανά ο Eomer και όλοι μαζί γελάσαμε.

Φάγαμε όλο το πρωινό για να μαζέψουμε και να θάψουμε τους νεκρούς από το πεδίο τις μάχης. Στήθηκαν δύο τύμβοι. Ένας για εκείνους από τις ανατολικές κοιλάδες και ενας για εκείνους από το Westfold*. Σε ένα ξεχωριστό μικρότερο τύμβο βάλαμε την σωρό του Hama που έπεσε υπερασπιζόμενος την πύλη όπως μας είπε ο Eomer.

Ο ήλιος εγερνε προς την δύση του όταν μαζί με τον Gandalf ξεκινήσαμε για το περάσματα του Isen. Φτάσαμε κοντά στο "μαγικό" δάσος και άλογα και καβαλάρηδες σταμάτησαν απρόθυμοι να μπουν μέσα. Ο Gandalf όμως προχώρησε και οι υπόλοιποι ακολούθησαν. Μόλις περάσαμε το δάσος ο Aragorn επιτάχυνε για να φτάσουμε τον Legolas και τον Gimli. O Eomer μας ακολούθησε.

Ταξιδεύαμε χωρίς να βιαζόμαστε όταν το σκοτάδι άρχισε να απλώνετε. Το φεγγάρι ανέβηκε ψηλά στον ουρανό. Είχαν περάσει καπού στις 5 ώρες όταν φτάσαμε τα περάσματα. Οι καβαλάρηδες τα κοίταξαν και παραξενεύτηκαν γιατί όπως είπαν τα περάσματα ήταν πάντοτε ένα τόπος γεμάτος απότην ορμή του νερού. Τώρα όμως ήταν σιωπηλά και η κοίτη του ποταμού ξερή.

"Το μέρος έχει γίνει πολύ θλιβερό." είπε ο Eomer. "Ο Saruman έχει καταστρέψει πολλά όμορφα πράγματα."

"Έτσι φαίνεται." απάντησε ο Gandalf.

Κατεβήκαμε το ποτάμι και οι λύκοι που ακούγονταν σταμάτησαν να ουρλιάζουν. Καθώς ξεμακρύναμε τα ουρλιαχτά άρχισαν πάλι. Για πολύ ώρα προχωρούσαμε πλάι στο ποτάμι αλλά μετά απομακρυνθήκαμε τραβώντας ίσια για τις πύλες. Προχωρούσαμε τώρα πιο γρήγορα και τα μεσάνυχτα δεν απέχαμε παρά πέντε λεύγες από τα περάσματα. Τότε σταματήσαμε γιατί είμασταν κουρασμένοι.

Αργά την νύχτα οι φρουροί έβαλαν τις φωνές και όλοι ξυπνήσαμε. Το φεγγάρι είχε χαθεί. Τα αστέρια έλαμπαν ψηλά, άλλα στην γη σερνόταν μια σκοτεινιά πιο μαύρη και από την νύχτα. Και απ' τις δύο όχθες του ποταμού ερχόταν προς το μέρος μας.

"Σταθείτε εκεί που βρίσκεστε." φώναξε ο Gandalf. "Μην τραβήξετε όπλα! Περιμένετε και θα σας προσπεράσει."

Η καταχνιά μας τύλιξε. Μέσα της ακούγονταν φωνές, ψίθυροι και βογγητά. Η γη κάτω από τα πόδια μας έτρεμε. Πλησίασα τον Aragorn που ήταν δίπλα μου. Πέρασε τα χέρια του γύρω μου και με κράτησε στην αγκαλιά του. Μετά από αρκετή ώρα η σκοτεινιά πέρασε και χάθηκε στα βουνά.

Την αυγή συνεχίσαμε τον δρόμο μας και το μεσημέρι φτάσαμε στις πύλες του Isengard οι οποίες ήταν σπασμένες. Μπροστά μας η μεγάλη κάμαρα στεκόταν, αλλά οδηγούσε σε ένα ξεσκέπαστο χάσμα. Εκεί υπήρχαν δύο μικρούλες μορφές ντυμένες στα γκρίζα ξαπλωμένες. Το χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου. Ο ένας από τους δύο σηκώθηκε.

"Καλωσορίσατε άρχοντες μου στο Isengard." είπε ο Merry. "O άρχοντας Saruman είναι μέσα με κάποιο φιδόγλωσσο, ειδάλλως θα βρισκόταν εδώ να σας καλωσορίσει."

"Σίγουρα θα το έκανε!" γέλασε ο Gandalf. "Και σας έβαλε να φυλάτε τις πύλες;"

"Όχι καλέ μου Gandalf. Ο δεντρογένης μας έδωσε την εντολή. Μου είπε να σας πω, πως αν ο άρχοντας του Mark και ο Gandalf πάνε ως το βορινό τείχος θα τον βρουν εκεί και θα είναι καλοδεχούμενοι." απάντησε ο Pippin.

Ο Gandalf γέλασε και μαζί με τον Theoden και την συνοδεία του απομακρύνθηκαν. Εμείς αμολήσαμε τα άλογα να βοσκήσουν και καθίσαμε με τα Hobbit.

"Λοιπόν το κυνήγι τελείωσε και να που ξανά συναντιόμαστε στο πιο απρόσμενό μέρος." είπε ο Aragorn.

"Και τώρα που οι μεγάλοι πήγαν να κουβεντιάσουν τις υποθέσεις τους ίσως και εμείς μπορούμε να πάρουμε απάντηση στα δικά μας ερωτήματα." συνέχισε ο Legolas.

"Ακολουθούσαμε τα ίχνη σας ως το δάσος, αλλά υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν έχω καταλάβει ακόμα." συμπλήρωσα εγω.

"Και υπάρχουν αλλά τόσα που θέλουμε να μάθουμε για εσάς." απάντησε ο Pippin.

"Πιο υστέρα όμως." μας διέκοψε ο Gimli. "Θα τα ακούσουμε καλύτερα μετά το φαγητό. Αν βέβαια μπορείτε να μας βρείτε λιγο."

"Φυσικά. Ακολουθήστε μας." απάντησε ο Pippin.

Καθίσαμε σε ενα μακρόστενο τραπέζι και τα Hobbit έφεραν ενα σωρό φαγητα. Φάγαμε και μετά βγήκαμε έξω γιατί τα μικρά Hobbit με τον Aragorn και τον Gimli ήθελαν να καπνίσουν. Ο Legolas με έβαλε στην αγκαλιά του. Ο Merry και ο Pippin άρχισαν να μας εξιστορούν την περιπέτεια τους. Για να είμαι ειλικρινής δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα γιατί με πήρε ο ύπνος στην αγκαλιά του Legolas. Ήμουν τόσο κουρασμένη που δεν άντεξα άλλο.

Τέλος Κεφαλαίου

Ελπίζω να σας αρέσει....

Δυο κεφάλαια σε μία μέρα.

*The Westfold was the western part of Rohan, close to the White Mountains and lying between the river Isen and the Folde. The North-South Road ran through the Westfold from the Fords of Isen to Edoras. Its stronghold was Helm's Deep.