Ταξιδεύαμε κάπου 5 και είχαμε διανύσει μεγάλη απόσταση όταν η νύχτα έπεσε. Καθίσαμε σε ένα μεγάλο κύκλο χωρίς να ανάψουμε φωτιά γιατί δεν είμασταν σίγουροι για το τι συνέβαινε. Ο βασιλιάς Theoden έστησε φρουρούς και έστειλε ανιχνευτές μπροστά. Με τον Legolas, τον Aragorn και τον Eomer μείναμε ξύπνιοι έως αργά συζητώντας. Η νύχτα πέρασε χωρίς νέα ή κίνδυνο. Την αυγή τα βούκινα αντήχησαν και πήραμε το δρόμο ξανά.

Ο ήλιος που έβγαινε ήταν θαμπός και ο ουρανός είχε πολλά σύννεφα. Κάποια καταιγίδα θα ξεσπούσε σύντομα. Ο Gandalf μας πλησίασε.

"Legolas! Έχεις τα διαπεραστικά μάτια της φυλής σου." είπε. "Πες μου μπορείς να δεις τίποτα εκεί πέρα μακριά στο Isengard;"

"Είναι πολύ μακριά." είπε ο Legolas κοιτώντας προς τα εκεί. "Μπορώ να δω μια σκοτεινιά. Σιλουέτες κινούνται μέσα της, μεγάλες σιλουέτες, μακριά στις όχθες του ποταμού, αλλά δεν ξεχωρίζω τι είναι. Δεν είναι καταχνιά ή σύννεφο που τα κρύβει. Υπάρχει μια σκιά που κάποια δύναμη έχει απλώσει στην γη και προχωράει αργά κατηφορίζοντας το ποτάμι."

"Και πίσω μας έρχεται μια άγρια καταιγίδα της Mordor." είπε ο Gandalf. "Η νύχτα προβλέπεται σκοτεινή."

Καθώς η μέρα έδυε ένας κατακουρασμένος άνδρας με την ασπίδα του σκισμένη ήρθε προς το μέρος μας.

"Είναι εδώ ο Eomer;" ρώτησε αμέσως. "Έρχεστε επιτέλους αλλά με πολύ λίγη δύναμη και πολύ αργά. Από τότε που έπεσε ο Theodret η κατάσταση χειροτέρεψε. Μας ανάγκασαν να υποχωρήσουμε με μεγάλες απώλειες. Νικηθήκαμε! Που είναι ο Eomer; Πείτε του πως δεν έχει ελπίδες μπροστά θα πρέπει να γυρίσει πίσω στο Edoras πριν φτάσουν οι λύκοι του Isengard."

"Έλα στάσου μπροστά μου Keorl!" είπε ο βασιλιάς Theoden βγαίνοντας μπροστά. "Ο τελευταίος στρατός τον Eorlingas* έχει εκστρατεύσει. Δεν θα γυρίσει πίσω χωρίς να δώσει μάχη."

Το πρόσωπο του ανθρώπου φωτίστηκε από χαρά.

"Διατάξτε κύριε!" είπε αμέσως. "Και συγχωρήστε με νόμισα...."

"Νόμιζες πως έμειναν στο Meduseld σκυφτός σαν γέρικο δέντρο. Έτσι ήταν όταν ξεκίνησες για το πόλεμο. Δώστε σε αυτόν τον άντρα ένα ξεκούραστο άλογο."

"Τρέξε Theoden." είπε ο Gandalf. "Τρέξε στο φαράγγι του Helm (Helm's Deep). Μην πας στα περάσματα του Isen και μην καθυστερήσεις στον κάμπο. Εγώ πρέπει να σας αφήσω για λίγο." γύρισε προς το μέρος μας. "Να προσέχετε τον άρχοντα του Mark. Να με περιμένετε στην πύλη. Έχετε γεια!"

Είπε κάτι στο αυτί του Ίσκιου και το άλογο ξεκίνησε να τρέχει.

Αφήσαμε τον δρόμο για τα περάσματα του Isen και πήραμε την κατεύθυνση δυτικά. Η νύχτα έπεσε αλλά συνεχίσαμε να προχωράμε. Βρισκόμασταν ακόμα στην κοιλάδα όταν σαλπίσματα από τους ανιχνευτές ακούστηκαν. Ένας από αυτούς φάνηκε και ανέφερε πως λυκοκαβαλάρηδες είχαν ξεχυθεί στην κοιλάδα και οτι στρατός από Orcs ερχόταν από τον Νοτιά.

"Ξέρουμε πόσο μεγάλος είναι ο στρατός που έρχεται;" ρώτησε ο Theoden.

"Είναι πολύ μεγάλος. Η κύρια δύναμη του εχθρού είναι πολλές φορές μεγαλύτερη απο όσους έχουμε εδώ." είπε ο καβαλάρης.

"Τότε ας βιαστούμε." είπε ο Eomer. "Ας περάσουμε ανάμεσα από όσους βρίσκονται στον δρόμο μας και ας πάμε στο φαράγγι. Εκεί υπάρχουν κρυφά περάσματα που οδηγούν ψηλά στους λόφους."

Μην υπολογίζεις στα κρυφά περάσματα." απάντησε ο Aragorn. "O Saruman φυσικά και γνωρίζει γι' αυτά. Πάντως εκεί η άμυνα μπορεί να κρατήσει περισσότερο. Πάμε."

Πηγαίναμε μαζί με τον Eomer μπροστά. Πίσω μας η αντάρα του πολέμου δυνάμωνε.

"Φέρνουν φωτιά." είπε πίκρα ο Theoden. "Και όπως περνούν καίνε σπίτια και δέντρα. Αλίμονο στο λαό μου."

"Μακάρι να ήταν μέρα και να μπορούσαμε να τους ριχτούμε!" είπε ο Aragorn. "Πολύ στεναχωριέμαι που αναγκαζόμαστε να υποχωρούμε."

Δεν είχε αστέρια ούτε φεγγάρι όταν φτάσαμε στο φαράγγι. Περάσαμε το μεγάλο τείχος και αφήνοντας τα άλογα πήραμε θέσεις μάχης.

"Είναι πολύ σκοτεινά για τοξοβολία." είπε ο Gimli καθώς ο Legolas μου έδειχνε κάποιες κινήσεις με το σπαθί του. "Στην πραγματικότητα είναι ώρα για ύπνο. Νιώθω την ανάγκη του, όπως ποτέ δεν πίστευα ότι θα την ένιωθα. Η ιππασία είναι κουραστική δουλειά. Όμως το τσεκούρι μου δεν θέλει να καθίσει ήσυχο στο χέρι μου. Δώσε μου μια σειρά από λαιμούς Orcs και αρκετό χώρο για να το δουλέψω και όλη η κούραση θα φύγει από πάνω μου."

Η ώρα περνούσε αργά. Ξαφνικά από το χαντάκι ξέσπασαν φωνές και ιαχές μάχης. Αντρές ήρθαν καλπάζοντας, ανέβηκαν την ράμπα και πέρασαν την πύλη του φρουρίου.

"Ο εχθρός έφτασε." φώναξε ένας από αυτούς.

"Ελπίζω να σας ξαναδώ όλους στο τέλος αυτής της μάχης." είπε ο Eomer και απομακρύνθηκε.

Ήταν περασμένα μεσάνυχτα όταν δυνατή βροχή άρχισε να πέφτει. Τα πρώτα βέλη των Orcs πέρασαν της πολεμίστρες και έπεσαν χτυπώντας τις πέτρες. Μερικά βρήκαν στόχο, αλλά δεν τραυματίστηκε κανένας θανατηφόρα. Ο Legolas με πήρε αγκαλιά και μου έδωσε ενα φιλί. Μετά ετοιμάσαμε τα τόξα μας. Χάλκινες σάλπιγγες αντήχησαν. Ο εχθρός όρμησε μπροστά, μερικοί ενάντια στα τείχει και άλλη προς την ράμπα και την πύλη. Για μια στιγμή κοντοστάθηκαν. Μετά όμως έπεσαν ορμητικά πάνω στην πόρτα.

Τότε ήταν που ο Legolas τόξεψε το πρώτο βέλος και όλοι οι τοξότες τον ακολουθήσαμε. Αντήχησαν ξανά σάλπιγγες και αμέτρητοι άνδρες όρμησαν μπροστά. Κρατούσαν τις ασπίδες τους σαν σκέπη, ενώ κουβαλούσαν δυο κορμούς από τεράστια δέντρα. Πίσω τους τοξότες Orcs έριχναν τα βέλη τους σε μας.

Η βροχή σταμάτησε, ο ουρανός καθάρισε και το φεγγάρι φάνηκε στον ουρανό. Το φως του όμως δεν έφερε πολλές ελπίδες. Εκατοντάδες σκάλες άρχισαν να στήνονται και οι Orcs τις ανέβαιναν σαν πίθηκοι. Τα βέλη μας είχαν τελειώσει. Πλέον παλεύαμε μόνο με τα σπαθιά. Όταν η έφοδος από τον αγωγό απέτυχε η μάχη κόπασε για λίγο.

Μαζί με τον Legolas πήγαμε στον Aragorn και τον Eomer. Έκατσα κάτω και αυτοί ακολούθησαν το παράδειγμα μου. Είμασταν όλοι πολύ κουρασμένοι. Γύρισα και κοίταξα τον ουρανό. Το φεγγάρι έγερνε στην δύση του.

"Η αυγή πλησιάζει." είπα αμέσως. "Όχι ότι αυτό θα μας βοηθήσει." πρόσθεσα μετά.

"Η αυγή όμως είναι πάντα η ελπίδα των ανθρώπων." είπε ο Eomer χαμογελώντας αμυδρά.

"Αλλά αυτά τα πλάσματα του Isengard δεν θα υποχωρήσουν όταν βγει ο ήλιος." απάντησε ο Aragorn. "Ούτε και οι άγριοι άντρες των λόφων. Δεν ακούς τις φωνές τους;"

"Τις ακούω!" ξανα είπε ο Eomer. "Αλλά στα δικά μου αυτιά δεν είναι παρά κραυγές."

"Είναι άγριος λαός." είπε ο Legolas που μόλις μπήκε στην συζήτηση. "Τώρα δεν θα υποχωρήσουν ούτε δειλινό, ούτε αυγή, μέχρι να πιάσουν τον Theoden ή να πέσουν."

"Πάντως εμένα η μέρα θα μου δώσει ελπίδα." είπα ξανά.

Ξαφνικά ακούστηκαν σάλπιγγες και σηκωθήκαμε αμέσως με τα σπαθιά στο χέρι. Ύστερα ακούστηκε ένας εκκωφαντικός θόρυβος και είδαμε καπνό. Τα νερά από το ρέμα χύθηκαν έξω ανεμπόδιστα μια μεγάλη τρυπά έχασκε στον ανατιναγμένο βράχο. Ο Aragorn πήδηξε κάτω στο ρήγμα. Ταυτόχρονα εκατοντάδες σκάλες σηκώθηκαν πάνω στις επάλξεις. Η αμυνά μας σαρώθηκε. Αναγκαστήκαμε να υποχωρήσουμε. Τρέχαμε προς το εσωτερικό φρούριο. Πολλοί έπεσαν καθώς υποχωρούσαμε. Ένιωσα μια λάμα μαχαιριού να περνάει ξυστά από το χέρι μου. Ένας οξύς πόνος έκανε την εμφάνιση του. Έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα και μπήκα στην μεγάλη αίθουσα.

Την ώρα που μου καθάριζαν και μου έδεναν το χέρι μπήκαν μέσα ο Aragorn και ο Legolas και έτρεξαν προς το μέρος μου.

"Είσαι καλά;" ρώτησε ο Aragorn αμέσως.

"Ναι είναι απλά μια γρατζουνιά." είπα και ο Legolas με αγκάλιασε. "Ο Gimli;" ρώτησα όταν ο Legolas με άφησε.

"Δεν ξέρω!" είπε ο Aragorn. "Τελευταία τον είδα να πολεμάει πίσω από το τείχος αλλά ο εχθρός μας χώρισε."

"Αλίμονο αυτά είναι άσχημα νέα." απάντησα λυπημένα.

"Είναι γερός και δυνατός." με ενθάρρυνε ο Aragorn

"Ούτε ο Eomer έχει φτάσει εδώ." είπε ο Legolas αφού έριξε μια ματιά τριγύρω.

"Πολλοί από τους άντρες υποχώρησαν προς τις σπηλιές και μερικοί λένε πως ο Eomer ήταν ανάμεσα τους. Ίσως καταφέρουν να φτάσουν εκεί. Τι ελπίδες έχουν ύστερα δεν ξέρω." είπα αμέσως.

Περισσότερες από εμάς." είπε ο βασιλιάς Theoden που μόλις εμφανίστηκε. "Έχουν πολλές προμήθειες λένε. Και ο αέρας είναι καθαρός εκεί γιατί έχει αεραγωγούς ανάμεσα στις ρωγμές των βράχων!"

Με την αυγή το βούκινο του Helm αντήχησε ξανά και οι Orcs έπεσαν κάτω και έκλεισαν τα αυτιά τους. Εκεί ξαφνικά σε μια ράχη απέναντι φάνηκε ενας λευκός καβαλάρης. Πίσω του κατέβαιναν τις πλαγιές 1000 άντρες πεζοί με σπαθιά στο χέρι.

"Να ο άσπρος καβαλάρης." φώναξε ο Aragorn. "Ο Gandalf επέστρεψε."

Οι άγριοι άντρες έπεσαν καταγής μπροστά στον Gandalf. Οι Orcs πέταξαν τα όπλα τους και σκόρπισαν σαν το μαύρο καπνό που τον παρασέρνει ο άνεμος. Όσοι από αυτούς επέζησαν, θρηνώντας μπήκαν κάτω από την σκιά των δέντρων και κανείς τους δεν ξανά βγήκε.

"Πάντως περίεργο δεν θυμάμαι να περάσαμε αυτό το δάσος εχθές." είπα όταν πλέον το φως του ήλιου ανέβηκε στον ουρανό.

"Καλά θυμάσαι." είπε ο Legolas περνώντας το χέρι του γύρω μου. "Πρόκειται για τους Ent τα δέντρα που είχαν ξυπνήσει, πριν πολλά χρόνια τα ξωτικά, στο δάσος του Fangorn. Πάντως δεν χρειάζεται να ανησυχούμε άλλο για τώρα. Η μάχη στο φαράγγι μόλις έλαβε τέλος."

Τέλος Κεφαλαίου

Ελπίζω να σας αρέσει....

04:46 το πρωί και εγώ ανεβάζω κεφάλαιο. Δεν πάω καλά.

*Eorlingas was a name sometimes the Rohirrim used for themselves, as followers and descendants of their first King, Eorl.