Η μέρα ήρθε επιτέλους. Με το χάραμα φάγαμε όπως όπως το πρωινό μας και στο φως που δυνάμωνε, ετοιμαστήκαμε να ψάξουμε τον τόπο ξανά για ίχνη των Hobbit.

"Και μην ξεχνάτε εκείνο τον γέρο." είπε ο Gimli. "Θα ήμουν πιο ευτυχισμένος αν μπορούσα να δω το αποτύπωμα κάποιας μπότας."

"Γιατί θα σε έκανε ευτυχισμένο κάτι τέτοιο;" τον ρώτησε ο Legolas, αφού σταμάτησε να με φυλάει.

"Γιατί ένας γέρος που τα πόδια του αφήνουν σημάδια μπορεί και να μην είναι τίποτα παραπάνω από ότι φαίνεται." απάντησε ο Gimli. "Αν και είμαι σίγουρος ότι πρόκειται για τον Saruman, ακόμα και τώρα που ξημέρωσε θεωρώ ότι τα μάτια του μας παρακολουθούν μέσα από το Fangorn."

"Είναι αρκετά πιθανό." είπε ο Aragorn. "Όμως δεν είμαι σίγουρος. Σκέφτομαι τα άλογα. Είπες χτες Gimli, πως τρόμαξαν και έφυγαν. Αλλά εγώ δεν έχω την ίδια γνώμη. Εσύ Legolas τα άκουσες; Σου φάνηκαν σαν τρομαγμένα;"

"Οχι." είπε ο Legolas. "Αν δεν ήταν σκοτάδι θα έλεγα πως έκαναν σαν ζώα τρελά από κάποια ξαφνική χαρά. "

"Το ίδιο σκέφτηκα και εγώ." ξανά είπε ο Aragorn. "Αλλά δεν μπορώ να το εξηγήσω εκτός και αν τα άλογα γυρίσουν πίσω. Ελάτε όμως. Το φως δυναμώνει. Δουλειά μας είναι να βρούμε τα Hobbit. Πρέπει να κοιτάξουμε ξανά."

Για αρκετή ώρα ψάχναμε την γη. Σιγά σιγά ξεμάκρυνα και έφτασα τις στάχτες της μεγάλης φωτιάς και ύστερα άρχισα να πηγαίνω πίσω προς το λοφάκι που έγινε η μάχη. Ένοιωθα το βλέμμα του Aragorn να με ακολουθεί οπότε συνέχισα να προχωράω. Ξαφνικά κάτι κάτω μου τράβηξε την προσοχή και έσκυψα να το σηκώσω. Ύστερα φώναξα τους άλλους, οι οποίοι ήρθαν τρέχοντας. Σήκωσα το κομματιασμένο φύλλο για να το δουν και οι υπόλοιποι.

"Να ενα φύλλο από Mallorn του Lorien και έχει πάνω του μικρά ψυχούλα. Και δείτε! Εδώ δίπλα έχει κάτι κομμένα σχοινιά."

"Και να το μαχαίρι που τα έκοψε!" είπε ο Gimli σκύβοντας και βγάζοντας απ' τα χορτάρια μια πριονωτή λάμα.

"Τώρα είμαστε σίγουροι ότι τουλάχιστον ένας από τους δύο Hobbit είναι ζωντανός." είπε ο Legolas.

"Και είναι υποχρέωση μας να τον βρούμε και να τον βοηθήσουμε πριν επιστρέψουμε στο Rohan." είπε ο Aragorn.

"Τότε ας πάμε στο δάσος!" είπα αποφασιστικά.

Δεν πέρασε πολύ ώρα και ο Aragorn βρήκε καινούρια σημάδια, αλλά ήταν πολύ ξέθωρα για να βγάλει συμπεράσματα. Ύστερα ξανά κάτω από τον κορμό ενός μεγάλου δέντρου στην άκρη του δάσους.

"Επομένως πρέπει και εμείς να μπούμε." είπε ο Gimli.

"Δεν νομίζω πως το δάσος είναι κακό." είπε ο Legolas καθώς μπήκε κάτω από τα πρώτα δέντρα κοιτώντας τριγύρω. "Οχι δεν είναι κακό, και ότι κακό υπάρχει βρίσκεται μακριά. Κοντά μας δεν υπάρχει κακία, υπάρχει όμως θυμός."

"Πάντως δεν το θύμωσα εγώ." είπε ο Gimli. "Δεν του έχω κάνει κακό."

"Πάντως έχει υποφέρει κακό." ξανά είπε ο Legolas. "Κάτι γίνεται ή πρόκειται να γίνει μέσα. Δεν νιώθετε την ένταση;"

Νιώθω την ατμόσφαιρα βαριά!" είπα εγώ. "Αυτό το δάσος είναι παλιό, δεν είναι;"

"Είναι γέρικο, πολύ γέρικο." απάντησε ο Legolas περνώντας το χέρι του γύρω από τους ωμούς μου. "Τόσο γέρικο που εγώ νιώθω ξανά νέος. Είναι γέρικο και γεμάτο αναμνήσεις."

Και έτσι μπήκαμε μέσα στο δάσος. Το χώμα ήταν στεγνό και σκεπασμένο με ξερά φύλλα. Σε ένα μέρος κοντά στο ποτάμι είδαμε ξεκάθαρα τα αποτυπώματα από δύο Hobbit.

"Αυτά είναι καλά νέα!" είπα αμέσως.

"Όμως τα σημάδια είναι δύο ημερών. Και φαίνεται πως οι Hobbit άφησαν το νερό μετά από εδώ." πρόσθεσε ο Aragorn.

Τέλος φτάσαμε σε μια απότομη ανηφοριά και συναντήσαμε ενα βραχότοιχο με σκαλιά που οδηγούσαν πάνω. Οι ακτίνες του ηλίου διαπέρασαν μερικά σύννεφα και το δάσος φάνηκε λιγότερο θλιβερό.

"Ελάτε να ανέβουμε και να κοιτάξουμε γύρω μας." είπε ο Legolas. "Θα ήθελα να αναπνεύσω λίγο καθαρό αέρα ξανά."

Ανεβήκαμε πάνω ένας ένας.

"Κάναμε ένα μεγάλο κύκλο."ξανά είπε ο Legolas. "Θα μπορούσαμε όλοι μαζί να είχαμε έρθει εδώ ασφαλισμένα, αν αφήνανε το Μεγάλο Ποταμό την τρίτη μέρα και τραβούσαμε δυτικά."

"Αλλά δεν θέλαμε να έρθουμε εδω!" είπε ο Gimli.

"Ναι, όμως εδώ είμαστε." είπε ο Legolas. "Κοίτα."

"Τι να κοιτάξω;" τον ρώτησε ο Gimli.

"Εκεί στα δέντρα." είπε ο Legolas δείχνοντας. "Κάτω στο δάσος από εκεί που ήρθαμε τώρα μόλις. Αυτός είναι. Δεν τον βλέπεις;"

"Τώρα βλέπω! Δες Aragorn. Είναι ο γέρος."

Ο Aragorn και εγώ που τόση ώρα εξετάζαμε τα ίχνη στις σκάλες κοιτάξαμε κάτω. Είδαμε μία σκυφτή μορφή να προχωράει αργά. Δεν ήταν πολύ μακριά.

"Το τόξο σου Legolas. Τέντωσε το! Ετοιμάσου! Είναι ο Saruman. Μην τον αφήσεις να μιλήσει. Χτυπά πρώτος."

Ο Legolas πήρε το τόξο του και το ετοίμασε. Έκανα το ίδιο.

"Γιατί περιμένετε; Τι σας έπιασε;" ψιθύρισε ο Gimli.

"Δεν μπορούμε να χτυπήσουμε ένα γέροντα έτσι. Ανύποπτο και δίχως προειδοποίηση, οποιαδήποτε αμφιβολία και αν μας κατέχει." είπα γυρνώντας προς το μέρος του.

Ο γέρος έφτασε κάτω από τον βράχο.

"Θέλω πολύ να σας μιλήσω φίλοι μου. Θα κατεβείτε εσείς ή να ανέβω εγω;" είπε ο γερός.

Χωρίς να περιμένει απάντηση άρχισε να ανεβαίνει. Τα τόξα μας ήταν τεντωμένα σημαδεύοντας τον.

"Δεν είπα πως θέλω να σας μιλήσω; Αφήστε τα τόξα σας." ξανά είπε ο γέροντας.

Ταυτόχρονα μαζέψαμε τα βέλη μας και αφήσαμε τα τόξα δίπλα μας.

"Τι γυρεύεις εδώ γέροντα και ποιο είναι το όνομα σου;" ρώτησε ο Aragorn

"Το όνομα μου! Δεν το έχετε μαζέψει ακόμα. Το έχετε ξανά ακούσει νομίζω. Ναι το έχετε ξανα ακούσει. Άλλα τώρα πείτε μου την ιστορία σας."

Στεκόμασταν σιωπηλοί χωρίς να απαντάμε.

"Ευτυχώς ξέρω περί τίνος πρόκειται. Ακολουθείτε τα χνάρια από δύο μικρά Hobbit. Λοιπόν σκαρφάλωσαν εδώ προχθές και συνάντησαν κάποιον που δεν περίμεναν. Σας παρηγορεί αυτό; Ίσως μπορώ να σας δώσω κάποιες πληροφορίες γι' αυτό. Αλλά γιατί στεκόμαστε ας καθίσουμε πιο βολικά."

Ο γέροντας γύρισε και πήγε ένα σορό πεσμένες πέτρες στον γκρεμό. Αμέσως καταφέραμε να κουνηθούμε. Ο Legolas και εγώ αρπάξαμε τα τόξα μας, ο Aragorn έβγαλε το σπαθί του και οGimli το τσεκούρι του.

"Saruman!" φώναξε ο Gimli. "Μίλα που είναι οι φίλοι μας;"

Ο γέρος ανέβηκε σε ένα βράχο και πέταξε το γκρίζο μανδύα του. Τα άσπρα ρούχα του άστραψαν. Σήκωσε ψηλά το ραβδί του και το τσεκούρι του Gimli τινάχτηκε από το χέρι του και η λαβή του σπαθιού του Aragorn άρχισε να τον καίει. Εγώ και ο Legolas τοξέψαμε δύο βέλη, αλλά και αυτά έγιναν σπίθες και χάθηκαν.

Όλοι τον κοιτάξαμε. Τα μαλλιά του ήταν κάτασπρα και τα μάτια του γυάλιζαν. Με απορία, χαρά και φόβο στεκόμασταν και δεν βρίσκαμε λόγια να πούμε.

"Gandalf!" είπε μετά από πολύ ώρα ο Aragorn. "Μας ξανάρχεσαι ανέλπιστα τώρα που έχουμε ανάγκη. Τι πέπλο σκέπαζε τα μάτια μου;"

Κατέβηκε από το βράχο και του είπαμε τα πάντα από τότε που χάθηκε στις φωτιές της Moria. Ύστερα αποφασίσαμε ότι πρέπει να επιστρέψουμε στο Rohan, ώστε να τηρήσουμε την υπόσχεση που δώσαμε στον Eomer. Ο Gandalf σφύριξε μια φορά και τρία άλογα εμφανίστηκαν. Τα δύο που μας είχαν δώσει και ένα τρίτο που φαντάζομαι ότι θα είναι ο Ίσκιος, που μας ειχε πει ο Eomer.

Τέλος κεφαλαίου

Ελπίζω να σας αρέσει.

1135 λέξεις. Πότε δεν πίστευα ότι εγώ θα έγραφα τόσο πολύ.