Η νύχτα πέρασε σιωπηλά. Ούτε φωνή δεν ακούστηκε από την απέναντί όχθη. Μαζεμένοι όλοι μαζί στις βάρκες νιώσαμε τον καιρό να αλλάζει. Ο αέρας έγινε ζεστός και μεγάλα, υγρά σύννεφα ήρθαν από τον Νοτιά. Τα κλαδιά των δέντρων από πάνω μας άρχισαν να στάζουν.

Σαν ήρθε η μέρα η διάθεση του κόσμου γύρω μας είχε γίνει μαλακή και λυπημένη. Αργά αργά η αυγή άπλωσε το χλωμό της φως. Καταχνιά απλωνόταν στο ποτάμι πάνω και μία άσπρη ομίχλη τύλιξε την ακτή. Η αντίπερα όχθη δεν φαινόταν.

"Δεν την χωνεύω την ομίχλη." είπε ο Sam. "Αλλά αυτή εδώ φαίνεται τυχερή. Τώρα μπορεί να τα καταφέρουμε να περάσουμε δίχως να μας δούνε εκείνοι οι καταραμένοι καλικάντζαροι." συνέχισε

"Μπορεί." απάντησε ο Aragorn. "Αλλά θα είναι δύσκολο να βρούμε το μονοπάτι αν δεν σηκωθεί λίγο η ομίχλη αργότερα. Και πρέπει οπωσδήποτε να βρούμε το μονοπάτι αν είναι να περάσουμε το Sarn Gebir και να φτάσουμε στο Emyn Muil."

O Boromir για πολύ ώρα έφερνε αντιρρήσεις σε αυτή την απόφαση, αλλά μετά συμφώνησε, αφού είδε ότι ο Frodo θα ακολουθούσε τον Aragorn.

"Δεν το έχουν συνήθειο οι άντρες της Minas Tirith να εγκαταλείπουν τους φίλους τους στην ανάγκη." είπε ο Boromir. "Θα έρθω ως εκείνο το ψηλό νησί, αλλά όχι πιο κάτω. Από εκεί θα πάρω τον δρόμο για την πατρίδα μου."

Η μέρα προχωρούσε τώρα και η ομίχλη σηκώθηκε λιγάκι. Αποφασίστηκε να προχωρήσουν αμέσως ο Legolas και ο Aragorn πιο κάτω στην παραλία, ενώ εμείς θα περιμέναμε στις βάρκες.

"Οι βάρκες των ξωτικών μπορεί να μην βουλιάζουν, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι εμείς βγούμε ζωντανοί από το Sarn Gebir. Οι άνθρωποι τις Gondor δεν έχουν φτιάξει δρόμο σ' αυτή την περιοχή, γιατί ακόμα και τις μέρες της δόξας τους, το βασίλειο τους δεν έφτανε πιο μακριά από το Emyn Muil, αλλά υπάρχει ένα πέρασμα κάπου, αν μπορέσω να το βρω. Δεν μπορεί να έχει χαθεί γιατί ελαφριές βαρκούλες συνήθιζαν να έρχονται από την χώρα της ερημιάς ως την Osgiliath, μέχρι που τα Ork της Mordor άρχισαν να πληθαίνουν." είπε ο Aragorn.

"Σπάνια από όσο ξέρω έχει φτάσει βάρκα σε εμάς από τον Βορρά και οι Ork παραφυλάνε στην ανατολική ακτή." είπε ο Boromir. "Αν προχωρήσετε μπροστά ο κίνδυνος θα μεγαλώνει συνέχεια ακόμα και αν βρείτε το μονοπάτι."

"Ο κίνδυνος παραμονεύει σε κάθε δρόμο για το Νοτιά." του απάντησε ο Legolas. "Να μας περιμένετε μια μέρα. Αν δεν γυρίσουμε θα ξέρετε ότι μας βρήκε κακό. Σ' αυτή την περίπτωση θα πρέπει να διαλέξετε νέο αρχηγό και να τον ακολουθήσετε πίστα."

Με βαριά καρδιά κοίταγα τον Legolas και τον Aragorn καθώς απομακρύνονταν, αλλά οι φόβοι μου αποδείχτηκαν αβάσιμοι. Μόνο δύο ώρες πέρασαν και οι δυο τους επέστρεψαν.

"Όλα καλά." είπε ο Aragorn "Υπάρχει ένα δρομάκι που βγάζει σε μία καλή αποβάθρα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί ακόμα. Η απόσταση δεν είναι μεγάλη. Η πιο μεγάλη μας δυσκολία θα είναι να ανεβάσουμε τις βάρκες και τις αποσκευές μας στο παλιό πέρασμα."

Η επιχείρηση αποδείχτηκε και με το παραπάνω δύσκολη αλλά στο τέλος τα καταφέραμε. Οι αποσκευές βγήκαν από τις βάρκες και τοποθετήθηκαν στο ίσωμα. Υστέρα τραβήξαμε τις βάρκες έξω απο το νερό. Ήταν πολύ πιο ελαφριές από ότι περιμέναμε. Ο Merry και ο Pippin μόνοι τους μπορούσαν να μεταφέρουν με ευκολία την βάρκα τους στο ίσωμα. Όμως χρειάστηκε η δύναμη των ανθρώπων για να τις σηκώσουμε και να τις περάσουμε από το δρόμο που είχαμε τώρα να διασχίσουμε. Ήταν μια ανηφόρα γεμάτη ασβεστολιθικά βράχια και κρυμμένες από ξερόχορτα τρύπες.

Μία μία ο Boromir και ο Aragorn κουβάλησαν τις βάρκες, ενώ οι άλλοι ακολουθούσαμε όπως όπως με τις αποσκευές. Ύστερα προχωρήσαμε όλοι μαζί. Η ομίχλη μας σκέπαζε ακόμα και ακούγαμε το ποτάμι να τρέχει ορμητικά, αλλά δεν μπορούσαμε να το δούμε. Χρειάστηκε να κάνουμε δύο διαδρομές για να τα μεταφέρουμε όλα ασφαλισμένα στην Νότια αποβάθρα.

Εκεί το πέρασμα κατηφόριζε ομαλά, ως την άκρη μιας μικρής ρηχής λιμνούλας. Πέρα απ' τη λιμνούλα δεν υπήρχε παρακάτω πέρασμα για πεζούς. Το απομεσήμερο είχε κιόλας περάσει και ενα θαμπό συννεφιασμένο λυκόφως άρχισε να απλώνετε. Καθίσαμε πλάι στο νερό και ακούγαμε το βούισμα των Υφαλοστρόβιλων που ήταν κρυμμένοι στην ομίχλη. Είμασταν κουρασμένοι και νυσταγμένοι.

"Λοιπόν εδώ είμαστε, και εδώ πρέπει να περάσουμε άλλη μια νύχτα." είπα. "Έχουμε ανάγκη από ύπνο. Το ξέρω ότι ο Aragorn θέλει να περάσουμε τις πύλες του Argonath νύχτα, αλλά είμαστε πολύ κουρασμένοι."

"Ας ξεκουραστούμε όσο πιο καλά μπορούμε τότε." είπε ο Aragorn κοιτώντας με. "Αύριο πρέπει να ταξιδέψουμε μέρα ξανά. Αν δεν αλλάξει ο κάθε θα μπορέσουμε να ξεγλυστρίσουμε, χωρίς να μας δει κανένα μάτι απο την ανατολική ακτή. Αλλά απόψε πρέπει να φυλάμε με την σειρά δυο δυο φρουροί. Τρεις ώρες ξεκούραση και μία σκοπιά."

Τίποτα χειρότερο δεν έγινε εκείνη την νύχτα εκτός από μια ψηλή βροχή μια ώρα πριν την αυγή. Μόλις έφεξε καλά ξεκινήσαμε. Η ομίχλη είχε κιόλας αρχίσει να αραιώνει. Κατά τις 10 η ώρα τα σύννεφα χαμήλωσαν περισσότερο και άρχισε να βρέχει για τα καλά. Απλώσαμε δερμάτινα καλύμματα πάνω στις βάρκες για να μην πλημμυρίσουν και συνεχίσαμε.

Η βροχή όμως δεν κράτησε πολύ. Αργά αργά ο ουρανός φώτησε και τα σύννεφα και η ομίχλη χάθηκαν. Μπροστά μας φανερώθηκε ένα φαράγγι με μεγάλα πέτρινα άκρα και μερικά ταλαιπωρημένα δέντρο από εδώ και από εκεί. Το φαράγγι στένεψε και το ρεύμα έγινε πιο γρήγορο. Τώρα έτρεχαν με μεγάλη ταχύτητα.

"Δείτε το Argonath. Οι στήλες των βασιλέων." φώναξε ο Aragorn για να τον ακούσουμε όλοι. "Κρατήστε τις βάρκες στην μέση του ποταμού."

Καθώς πλησιάζαμε οι στήλες υψώθηκαν σαν πύργοι. Φαίνονταν σαν θεόρατες απειλιτικές μορφές. Πλησιάζοντας είδα πώς ήταν λαξεμένες και είχαν μορφή. Σε μεγάλα βάθρα στέκονταν δύο μεγάλοι πέτρινοι βασιλιάδες. Το αριστερό χέρι του καθενός ήταν σηκωμένο με την παλάμη προς τα έξω σε μία κίνηση προειδοποίησης. Στο δεξί τους χέρι κρατούσαν ένα πελέκι (τσεκούρι). Στα κεφάλια τους είχαν σπασμένα κράνη και κορώνες.

Περνώντας ανάμεσα τους το τοπίο άλλαξε. Και από τις δυο πλευρές υψώνονταν φοβεροί γκρεμοί σε ανυπολόγιστα ύψη. Πολύ μακριά ο ουρανός μόλις που φαινόταν. Τα μαύρα νερά μούγκριζαν και αντηχούσαν κάτω από τον λιγοστό ήλιο. Τα νερά του ποταμού χύθηκαν στην λίμνη Nen Hithoel που ήταν κλεισμένη από απόκρημνους λόφους.

Ξεκουραστήκαμε για λίγο πλέοντας νότια με το ρεύμα που κυλούσε στην μέση της λίμνης. Φάγαμε κάτι και ύστερα πιάσαμε τα κουπιά και προχωρήσαμε γρήγορα. Οι πλαγιές των δυτικών λόφων μπήκαν στην σκιά και ο ήλιος έγινε στρογγυλός και κόκκινος. Εδώ και εκεί άρχισαν να εμφανίζονται αστέρια. Οι τρεις κορφές μπροστά μας σκοτείνιαζαν στο λυκόφως. Η νύχτα είχε κιόλας απλωθεί στα νερά όταν φτάσαμε τέλος κάτω από την σκιά των λόφων.

Η δέκατη μέρα του ταξιδιού μας τελείωσε. Η χώρα της Ερημιάς βρισκόταν πίσω μας. Δεν μπορούσαμε να πάμε παρακάτω χωρίς να επιλέξουμε αν θα ακολουθήσουμε την Ανατολική ή την Δυτική πορεία. Η τελευταία φάση της αποστολής μας βρισκόταν μπροστά μας.

Τέλος Κεφαλαίου

Ελπίζω να σας αρέσει....

*Nen Hithoel was Sindarin for"Water misty" or perhaps"Misty water".