Το πρωί με ξύπνησε ο Aragorn. Είδα πως ήμουν ξαπλωμένη και καλά τυλιγμένη με την κουβέρτα μου, κάτω από κάτι ψηλά δέντρα με γκρίζα φλούδα, σε μια ήσυχη γωνία του δάσους, στην δυτική όχθη του ποταμού Anduin*. Είχα κοιμηθεί βαριά την προηγούμενη νύχτα και τώρα το γκρίζο πρωινό έφεγγε ανάμεσα στα γυμνά κλαδιά.

"Καλημέρα." μου λέει.

"Θα δείξει." λέω και του χαμογελάω.

Ξεκινήσαμε πάλι πριν ξημερώσει για τα καλά. Όχι πως βιαζόμασταν να πάμε στον Νοτιά. Ο Aragorn μας άφηνε να ταξιδεύουμε αργά με το ρεύμα του ποταμού, όπως θέλαμε. Επέμενε όμως να ξεκινάμε νωρίς κάθε μέρα και να μην σταματάμε ως αργά το βράδυ, γιατί μέσα του ένοιωθε πως ο καιρός περνούσε και ο Μαύρος Άρχοντας δεν είχε μείνει με σταυρωμένα χέρια τον καιρό που αυτή καθυστερούσαν στο Lorien.

Παρ' όλ' αυτά όμως δεν είδαμε κανένα εχθρικό σημάδι εκείνη την μέρα, ούτε και την επόμενη. Οι μονότονες γκρίζες ώρες πέρασαν χωρίς να συμβεί τίποτα. Την τρίτη ημέρα του ταξιδιού μας το τοπίο άλλαξε. Τα δέντρα χάθηκαν τελείως και την θέση τους στην ανατολική όχθη πήραν οι καφετιές και ξεραμένες πλαγιές. Είχαμε φτάσει στα κόκκινα χώματα, που απλώνονταν ατελείωτα και έρημα. Τι επιδημία, ή πόλεμος, ή κακόβουλο έργο του εχθρού είχε αφανίσει έτσι την περιοχή, κανένας μας δεν ήξερε να πει.

Στην Δύση η περιοχή ήταν και αυτή άδεντρη, αλλά ήταν επίπεδη και σε πολλά σημεία πράσινη. Από αυτή την πλευρά του ποταμού περάσαμε δάση από ψηλές καλαμιές που δεν μας επέτρεπαν να δούμε προς την Δύση όπως οι βάρκες μας ταξίδευαν πλάι τους. Δεν υπήρχε σημάδι ή κίνηση από ζώα, εκτός από πουλιά. Μια δυο φορές ακούσαμε το θόρυβο από φτερούγες κύκνων και κοιτάζοντας ψηλά είδαν μερικούς να σκίζουν τον ουρανό.

Τις επόμενες δύο μέρες, ενώ συνεχίζαμε να προχωράμε σταθερά για τον Νοτιά, ένα αίσθημα ανασφάλειας απλώθηκε στην ομάδα. Για μια ολόκληρη μέρα ταξιδεύαμε βιαστικά. Γρήγορα ο ποταμός πλάτυνε και έγινε πιο ρηχός και παρουσιαστήκαν βράχια σκορπισμένα από εδώ και από εκεί, που δημιούργησαν την ανάγκη να οδηγούμε τις βάρκες με προσοχή.

Την τέταρτη μέρα το βράδυ κατασκηνώσαμε σε ένα μικρό νησάκι του ποταμού κοντά στην Δυτική όχθη. Η νύχτα πέρασε χωρίς να γίνει τίποτα το ιδιαίτερο. Τώρα όμως σύμφωνα με τον Aragorn κωπηλατούσαμε πολλές ώρες και οι όχθες έφευγαν γρήγορα. Αλλά πολύ λίγο βλέπαμε τις περιοχές που περνούσαμε γιατί ταξιδεύαμε κυρίως την νύχτα και ξεκουραζόμασταν την μέρα. Μ' αυτόν τον τρόπο πέρασα χωρίς να μας συμβεί τίποτα μέχρι και την έβδομη μέρα.

Ο καιρός ήταν ακομα μουντός και ο ουρανός φορτωμένος σύννεφα, αλλά καθώς το δειλινό γινόταν νύχτα ο ουρανός στην Δύση καθάρισε και το φεγγάρι γυάλιζε στις απομακρυσμένες λίμνες. Την ώρα που βασίλευε ο ήλιος και ετοιμαζόμασταν να ξεκινήσουμε ξανά ο Aragorn είδε μια μαύρη κηλίδα προς τα εκεί που έσβηνε το φως: Ενα μεγάλο πουλί που πέταγε ψηλά και μακριά.

"Τι να είναι αυτό εκεί;" ρωτάει o Aragorn τον Legolas. "Αετός;"

"Ναι." απαντάει ο Legolas ανήσυχος.

"Δεν θα ξεκινήσουμε αν δεν πέσει το σκοτάδι." ξαναλέει ο Aragorn

Η ογδόη νύχτα του ταξιδιού μας έφτασε. Ήταν σιωπηλή και δίχως άνεμο. Το φεγγάρι είχε πέσει από νωρίς στο χλωμό ηλιοβασίλεμα αλλά ο ουρανός ήταν καθαρός. Πλησίαζαν μεσάνυχτα και προχωρούσαμε εδώ και αρκετή ώρα, χωρίς να χρησιμοποιήσουμε καθόλου τα κουπιά, όταν ο Sam από την μπροστά βάρκα έβγαλε μια κραυγή. Λίγο πιο μπροστά μας μαύρες σιλουέτες υψώθηκαν και ακούσαμε το θόρυβο του νερού που τρέχει ορμητικά. Ενα δυνατό ρεύμα μας γύριζε προς τα αριστερά και οι βάρκες μας βρέθηκαν όλες κοντά.

"Ε εκεί Aragorn." είπε ο Boromir. "Δεν μπορούμε να διακινδυνεύσουμε τους Υφαλοστρόβιλους την νύχτα."

"Πίσω, πίσω." φώναξε ο Aragorn. "Γυρίστε αν μπορείτε."

Με μεγάλη προσπάθεια σταμάτησαν τις βάρκες και τις γύρισαν πίσω.

"Όλοι μαζί στα κουπιά." φώναξε ο Boromir. "Τραβάτε κουπί αλλιώς θα πέσουμε στα ρηχά."

Εκείνη την στιγμή ακούστηκε θόρυβος απο χορδές τόξων και βέλη έκαναν την εμφάνιση τους πάνω από τα κεφάλια μας.

"Οrk" φώναξε ο Legolas

Όλοι αρχίσαμε να τραβάμε κουπί. Μέσα στο σκοτάδι δεν ήμασταν σίγουροι αν προχωράγαμε καθόλου, αλλά σιγά σιγά το στριφογύρισμα του νερού λιγόστεψε. Ύστερα μυσογυρίζοντας τις βάρκες τις οδηγήσαμε κατά την δυτική όχθη και εκεί σταματήσαμε. Ο Legolas άφησε το κουπί και έπιασε το τόξο του. Έβαλε ένα βέλος στην χορδή του αλλά δεν έβλεπε τίποτα να κινείτε για να στοχεύσει.

Γρήγορα φάνηκε ένα μεγάλο φτερωτό πλάσμα να πλησιάζει και μια παγωνιά απλώθηκε τριγύρω. Ο Legolas άφησε το βέλος και το πλάσμα έπεσε και χάθηκε στην ανατολική ακτή.

Υστέρα από λίγη ώρα ο Aragorn οδήγησε τις βάρκες αντίθετα στο ρεύμα σε ένα ρηχό κόλπο.Εκεί αποφασίσαμε να μείνουμε και να περιμένουμε την αυγή.

"Πολλά μπράβο στο τόξο της Galadriel και το χέρι του Legolas." Είπε ο Gimli μασουλώντας λίγο από το lembas. "Ήταν φοβερή σαΐτα μέσα στο σκοτάδι."

"Αλλά, ποιος μπορεί να μας πει τι χτύπησε;" είπε ο Legolas που καθόταν δίπλα μου.

"Εγώ δεν μπορώ. Αλλά χαίρομαι που η σκιά δεν ήρθε πιο κοντά. Μου θύμιζε πολύ την σκιά που είδαμε στην Moria." ξανά είπε ο Gimli.

"Δεν ήταν Balrog*," είπε ο Frodo. "Ήταν κάτι ακόμα πιο παγωμένο. Νομίζω πως ήταν..." σταμάτησε αμέσως.

"Τι νομίζεις ότι ήταν;" ρώτησα περίεργη καθώς φανταζόμουν τι μπορεί να ήταν.

"Νομίζω... Οχι δεν θα το πω. Πάντως ότι και να ήταν το πέσιμο του απέλπισε τους εχθρούς." ξανά είπε ο Frodo

"Έτσι φαίνεται." είπε ο Aragorn σκεφτικός. "Αλλά ακόμα δεν ξέρουμε ούτε που είναι, ούτε πόσοι είναι, ούτε τι σκοπεύουν να κάνουν. Αυτή τη νύχτα κανείς μας δεν πρέπει να κοιμηθεί. Μας κρύβει τώρα το σκοτάδι. Αλλά ποιος ξέρει τι θα δείξει η μέρα; Να έχετε τα όπλα σας πρόχειρα.

Τέλος κεφαλαίου

Ελπίζω να σας αρέσει.

Αποφάσισα να γράψω το κεφάλαιο σε δύο παρτ γιατί είναι πολύ μεγάλο κεφάλαιο και δεν θέλω να γράψω ένα κεφάλαιο 5000 λέξεων και να σας κουράσω.

*Anduin is a Sindarin word that means"Long River" or "Great River".

*In Sindarin, the word Balrog means "Demon of Might", from the words bal ("power") and raug, rog ("demon"). Balrogs are called Valarauko or Valaraukar in Quenya, from the words vala ("power") and rauco ("demon").