Ik lig naast Alina op het strand en ik kan maar niet uit mijn hoofd krijgen wat er daarstraks gebeurd is. Ik draai mijn hoofd om naar Alina en tik dan zachtjes tegen haar arm. Ze kijkt me aan en vraagt: 'Wat is er?' Eerst twijfel ik een beetje, maar dan vraag ik: 'Ken je die Liu?' Ze knikt. 'Heb ik iets met hem te maken gehad?' vervolg ik zachter. Het is even stil. 'Ehm... Niet echt, hoezo?' Ik merk dat Alina duidelijk liegt en vraag: 'Echt niet?' Ze zucht en zegt: 'Snow, er zijn een heleboel dingen gebeurd. En dit is nu niet het moment om alles op te noemen. Jij hebt iets te maken met ons allemaal.' Ik kijk weer voor me uit en knik. 'Ben je dan van plan om me het ooit te gaan vertellen?' Alina lijkt een beetje ongemakkelijk en geeft geen antwoord op mijn vraag. Ik zucht zachtjes en kijk dan weer naar het water. Na een korte tijd verbreekt ze de stilte alweer: 'Ik ga even zwemmen. Wil je mee?' Ik schud mijn hoofd. Alina staat op en loopt dan naar het water. Ik volg haar met mijn ogen en bloos een beetje als ze met een mooie duik het water in verdwijnt. 'Klaar met staren?' Ik schrik en draai me om. Jeff zit naast me. 'I-Ik staarde helemaal niet!' roep ik vernederd uit. Hij zucht en kijkt me aan. Ik kan niet goed liegen en mijn oren gaan dus ook vanzelf omlaag. Ik kijk naar de grond en mompel: 'Het spijt me. Ik vind Alina gewoon heel erg aardig...' 'Nee, voor jou is het meer dan haar alleen aardig vinden.' Verbaasd kijk ik naar Jeff. 'Hoezo dat?' vraag ik. 'Eerst was je echt niet van haar af te slaan. Het was toen ook wel duidelijk dat je haar leuk vond,' legt hij uit. 'Echt waar?' Hij knikt en vervolgt: 'Ik heb je toen ook wel eens aangevallen.'

Komt dat litteken op mijn rug dan door hem?

Alsof hij mijn gedachten kan lezen zegt Jeff: 'Nu weet je waar die kras op je rug vandaan komt.' Ik kijk hem aan. 'Mag ik je iets vertellen?' vraag ik zachtjes. 'Wat? Dat je me nu haat?' grapt hij. Ik zucht. 'Nee,' zeg ik. 'Het gaat over iets anders. Maar je mag het niet door vertellen.' Jeff kijkt nu wat serieuzer en knikt. 'Ik beloof het,' zegt hij. Ik kijk nog even naar Alina, maar gelukkig ligt die nog in het water. Mijn stem wordt automatisch zachter als ik begin te vertellen: 'Die jongen, Liu. Ik weet niet wat het is, maar volgens mij is er ooit iets gebeurd tussen ons.' Ik pauzeer even. 'Daarnet ging ik dus terug naar ons huisje en toen... Toen was hij daar. En hij was boos en daarna was hij verdrietig. En toen...' Ik voel mezelf wat onzeker worden. Jeff merkt het ook en zegt: 'Rustig maar. Je kan het gewoon vertellen.' Ik blijf even stil, maar zeg dan nog zachter dan daarnet: 'T-Toen kuste hij me.' Mijn oren gaan nog verder omlaag en ik merk dat ik weer verdrietig begin te worden. 'Oh.' Jeff gaat naast me op de ligbank zitten en geeft me een knuffel. 'En wilde je dat?' vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. 'Dat is dan best wel raar. Want er is wel iets gebeurt voordat je verdween. Maar daardoor ga je niet bepaald meer van je houden,' zegt hij. 'Wat dan?' vraag ik aan Jeff. 'We hadden je toen bij Liu afgezet, omdat wij met de rest ergens heen gingen. Een dag later kregen we een telefoontje van hem dat jij ineens weg was. Hij was daar ook niet bepaald blij mee. Maar verder hebben jullie nooit echt iets gehad met elkaar,' legt hij uit. 'Oh.' 

Waarom deed hij dat dan?

Vanuit mijn ooghoek zie ik Alina weer naar ons toe lopen. 'We bedenken er wel iets op. Oké, Snow?' vraagt Jeff snel aan me. Ik knik en hij gaat van het ligbed af. Hij loopt naar Alina toe, waarna ze hem ineens lachend in het water trekt. Ik voel iets opborrelen in mijn maag. Een raar gevoel. Mijn ogen lichten even rood op en zachtjes fluister ik: 'She will be mine...' Dan worden mijn ogen weer blauw. Een beetje verbaasd van wat er net gebeurd is ga ik liggen en slaap ik even later in. 

Ik voel dat ik gedragen word en word daardoor wakker. Als ik mijn ogen open doe zie ik als eerst Alina's roodgloeiende ogen. Ze schijnen feller dan normaal, dus waarschijnlijk is het al avond. 'Alina?' vraag ik zacht. Ze kijkt me aan. 'Hoi, Snow! Het is al avond, maar we waren nog op het strand. En je lag heel diep te slapen, dus ik wilde je niet wakker maken,' zegt Alina met een glimlach. Het rare gevoel van daarstraks komt weer terug en ik druk me snorrend dichter tegen Alina aan. Als ik even om me heen kijk zie ik dat ons huisje even verderop al opdoemt. Naast ons loopt Jeff mee. Ik sluit mijn ogen weer en een paar minuten later hoor ik een deur open gaan. 'Wil je al slapen?' vraagt Alina aan me. Ik knik en ze loopt met mij naar boven. Zodra ik omgekleed en wel in mijn bed ga liggen slaat ze de dekens over me heen. 'Slaap lekker, Snow,' zegt ze zachtjes, terwijl ze me over mijn oren aait. Ik snor en kruip tegen haar aan. 'Wil je alsjeblieft nog even hier blijven?' vraag ik met een zielige stem. Alina kijkt even bedenkelijk, maar knikt dan. Ze loopt om het bed heen en klimt er aan de andere kant op. Dan komt ze naast me liggen en aait ze me weer. Snorrend val ik in slaap.

She'll be mine...

Als ik de volgende ochtend wakker word is het nog best donker buiten. Maar na een tijdje op mijn bed gelegen te hebben besluit ik toch om naar beneden te gaan. Ik trek wat andere kleren aan en loop dan zachtjes de trap af. Zodra ik beneden ben loop ik de woonkamer in en kijk ik op de klok. Het is zes uur in de ochtend. Maar ik wil ook niet meer slapen. Dus besluit ik om eerst ontbijt te maken voor Alina en Jeff, en dan zie ik wel wat ik ga doen. Nadat ik het eten klaargemaakt heb en alles op tafel gezet heb loop ik naar buiten toe. Ik heb gezien dat er achter het meer een bos ligt. Ik heb geen idee hoe ik daar ga komen, maar dat zien we wel als ik bij het meer ben. Na een paar minuten lopen ben ik op het strand aangekomen en staar ik naar de overkant. De boten liggen nog steeds hier aan de kant. Een gestoord idee komt in me op en ik ren naar een van de boten. Ik klim er in en zoek naar iets om de boot mee te starten. Tot mijn verbazing zit de sleutel nog in het slot. Ik start de boot en als ik ergens op druk gaat hij al redelijk snel vooruit. Ik klim snel achter het stuur en vaar dan een beetje voorzichtiger naar de overkant. Na best een redelijk lange tijd kom ik eindelijk aan bij de bosrand, zonder de boot te hebben beschadigd. Ik klim weer uit de boot en voel mezelf best wel opgelucht als ik de boslucht inadem. Het ruikt vertrouwd en op zoek naar een prooi loop ik stil verder het bos in. Na een paar stappen vang ik al de geur op van een dier. Maar ik heb deze geur nog nooit eerder geroken. Ineens hoor ik iets ritselen, naast me. Nog zachter loop ik op het geluid af en zie ik ineens twee zwarte oren boven de struiken uit komen. Van welk dier kan ik niet prijs geven, maar misschien wordt dit de grootste prooi die ik ooit gevangen heb! Dan zal Alina vast trots op me zijn. Ik span mijn spieren aan en wacht nog even. Als de oren verdwijnen spring ik in één keer over de struik heen en land ik aan de andere kant op iets. Een gil ontsnapt mijn prooi en ik kijk verbaasd neer op wat ik zojuist gevangen heb. 

'D-Doe me alsjeblieft niks!' Ik kijk naar de angstige, paars-rode ogen van het meisje onder me. Ze staart angstig terug. Ik knipper een paar keer met mijn ogen. Ze lijkt precies op mij, maar dan in andere kleuren. Het meisje heeft een lichte huid, lange zwarte haren en paars-roodgloeiende ogen. Haar zwart-wit gevlekte oren staan angstig omlaag. Er zitten pareltjes aan, zie ik. Ik voel een staart langs mijn benen strijken en als ik achter me kijk zie ik dat ze een zwarte staart heeft. 

'Ehm...' Ik kijk haar nog eens aan. Haar gezicht zit helemaal onder de opgedroogde modder, haar haren zijn vies en haar ogen staan dof. Ze heeft een witte, door de modder bruin gevlekte sweater aan en een zwarte broek. Toch lijkt ze me springlevend. Nu ik haar zo aan staar zie ik dat ze mijn oren en staart onderhand ook heeft opgemerkt. Ik klim van haar af en ga tegenover haar staan. Het meisje blijft bang op de grond zitten. Na een lange en ongemakkelijke stilte zeg ik: 'Eh... Hoe kom je hier?' 'Ik was verdwaald, m-maar hier zag ik een heleboel mensen die ook iets ongewoons hadden, net als ik. Dus ik dacht dat ik misschien h-hier heen kon. Maar ik kon alleen niet naar de overkant,' antwoordt ze met een trillende stem. Ik merk dat het meisje echt totaal niet op haar gemak is. Misschien kom ik ook best streng over. 'Hoe heet je?' vraag ik met een zachtere stem. 'Ivy,' zegt het meisje verlegen. Ze ziet er erg breekbaar uit, ook al lijkt ze rond dezelfde leeftijd als ik. Ik kan het niet laten gebeuren om haar hier achter te laten. Maar wat zal Alina ervan zeggen als ik een vreemde mee naar huis neem? Maar iemand hulpeloos achter laten op een plek als deze is toch ook niet goed? Na alles snel overwogen te hebben steek ik mijn hand naar haar uit. Ivy kijkt me even onzeker aan, maar pakt dan toch mijn hand vast. Als ik haar optrek valt ze slap tegen me aan. Ik voel dat haar lichaam licht beeft en met een hand kan ik haar ribben voelen. 

Dat arme meisje heeft zeker al lang niet meer gegeten.

Toch hangt de geur van konijn rond haar en zie ik een paar stukjes vlees tussen haar tanden als Ivy haar mond open doet en even flink gaapt. Ik weet dat ik me schuldig ga voelen als ik nu beweeg, dus blijf ik staan. Even later voel ik helemaal geen beweging meer in haar lichaam. 'Ehm... Ivy?' vraag ik. Het enige wat ik hoor is haar rustige ademhaling. Het meisje moet in slaap gevallen zijn. Ik wil haar nu echt niet wakker maken. Dit is misschien wel de eerste keer in een paar weken tijd dat het arme kind eindelijk rustig slaapt. Ik steek een arm onder haar benen door, leg mijn andere hand om haar schouders en til haar dan voorzichtig op. Ik loop terug naar de boot. Waarschijnlijk wordt ze wakker door mijn gehobbel, want zodra ik op de boot stap opent Ivy haar ogen en kijkt ze verbaasd om zich heen. 'Wat is dit voor een ding?' vraagt ze, om zich heen kijkend. 'Dat is een boot,' antwoord ik met een geamuseerde glimlach. Ivy lijkt niet op haar gemak, zo op het water. Net als ik blijft ze zich stevig aan de reling vasthouden. Zodra ik de boot start en een paar meter vaar hoor ik angstige snikken. Geschrokken kijk ik om en dan zie ik dat het arme meisje huilend op het bankje zit. Snel stop ik de boot en ga ik naast haar zitten. Ik sla mijn armen om haar heen en druk Ivy tegen me aan. 'Rustig maar,' probeer ik haar te sussen. 'Er gebeurt echt niks, beloofd.' Ze kijkt me met tranen in haar ogen aan en ik voel medelijden voor haar. 'Ivy, het spijt me. Maar ik moet echt de boot besturen. Anders komen we helemaal niet meer aan land,' zeg ik. Ze knikt beverig en ik laat haar voorzichtig los. Dan ga ik weer snel achter het stuur zitten en na een paar minuten zijn we weer op het strand aangekomen. Ik kan nu al zien dat Ivy veel te zwak is om te lopen, dus til ik haar weer op en klim dan voorzichtig van de boot af. Ik loop over het strand en ik voel dat ze zichzelf stevig tegen me aanklemt. Naarmate ik weer bij het huis aankom kijk ik even door het raam en zie ik dat er gelukkig nog niemand beneden is. Ook het ontbijt staat nog onaangetast op de tafel. Zo zachtjes mogelijk doe ik de deur open, loop ik naar binnen en doe dan de deur weer dicht. Onder mijn voet kraakt een plank. Het heeft niet erg veel geluid gemaakt, maar natuurlijk klinken er voetstappen op de trap. 'Hallo?'

Verdorie, Alina met haar vampierzintuigen...

'H-Hoi,' stotter ik. Ivy kijkt alleen even zwakjes op als ze Alina hoort, maar doet verder niet veel. Als ze helemaal onder aan de trap is gekomen kijkt ze me geschrokken aan. 'Snow?' vraagt ze op een intimiderende toon. 'Wie is dat?' Ik kijk haar een beetje zenuwachtig aan. 'Dit is Ivy,' zeg ik zachtjes. Als ik haar naam zeg pak ik haar wat steviger vast, omdat ik niet weet wat Alina gaat doen. 'Au...' klinkt het zacht. Ik kijk naar Ivy en dan voel ik ineens iets kleverigs op mijn hand, die op haar arm rust. Dan zie ik pas dat een gapende wond haar arm bedekt. 'Ivy?' roep ik geschrokken uit. 'Waarom heb je niks gezegd?' Alina is me al voor, neemt Ivy in een plotseling reflex van me over en legt haar op de bank in de woonkamer. 'Snow, ga verband en een nat washandje halen!' roept ze. Ik snel naar boven en zoek in de badkamer naar de dingen die ze vroeg. Als ik de deur uit wil lopen word ik tegengehouden door Jeff. 'Wat is er aan de hand?' Ik heb geen tijd om alles aan hem uit te leggen, dus glip ik langs hem heen en dan zo naar beneden. Jeff volgt me de trap af en dan de woonkamer in. 'What the hell is dit nou weer?' vraagt hij verbaasd. Ik loop snel naar Alina toe en geef de spullen aan haar. Met het washandje maakt ze de wond schoon en dan wordt het duidelijk wat het veroorzaakt heeft; een kogel heeft zich ooit een gat geboord in haar arm. En zo te zien is het nooit goed schoongemaakt. Het vlees rond de schotwond is helemaal ontstoken. Alina voelt aan Ivy's arm en ze kijkt me even aan. Aan haar blik is te zien dat de kogel nog steeds in haar arm zit. 'Hij is rond,' zegt Alina. 'Misschien kun je beter even op de gang wachten.' Ik knik en loop snel de kamer uit. Het laatste wat ik zie voordat ik de deur sluit is dat Alina Jeff iets opdraagt, waarna hij naast haar gaat zitten. Dan sluit de deur.

Ik loop achter Alina aan de trap op. Ivy bungelt in haar armen. Ze heeft verband om haar arm zitten en ze haalt vermoeid adem. Het is Alina gelukt om de kogel uit haar arm te krijgen. Het slechte nieuws is dat we een nieuwe bank nodig hebben. Als we boven staan wil Alina naar een kamer lopen die niemand nog uitgekozen heeft. Ik pak haar arm vast en ze draait zich om. 'Wat is er?' vraagt ze. 'M-Mag ik haar van je overnemen?' vraag ik zachtjes. Alina kijkt me even indringend aan, maar glimlacht en knikt dan. 'Dat is goed. Ik snap het wel,' zegt ze, waarna ze me even achter mijn oren krabbelt. Ik begin te snorren en het rare gevoel komt weer terug. Ik schud het dit keer even van me af en loop mijn eigen kamer in. Nadat ik een witte pyjama uit een van de tassen heb gehaald en Ivy omgekleed heb leg ik haar in mijn bed. Ik blijf wachten totdat ze slaapt en loop dan de kamer uit. Ik kijk nog even naar haar om er zeker van te zijn dat ze slaapt en sluit dan de deur. 

De rest van de dag verloopt redelijk rustig. Ik ben nog een paar keer bij Ivy gaan kijken en heb haar wat te eten gegeven. Tegen de avond besluit ik om al vroeg naar bed te gaan. Als ik Alina en Jeff welterusten heb gezegd loop ik naar boven. Maar ik blijf halverwege de trap staan als ik gedempte stemmen vanuit de woonkamer hoor. Ik spits mijn oren beter en luister dan mee: 'Ik weet niet of dit gaat lukken.' Dat is de stem van Alina. 'De vorige keer dat Snow een vreemde meenam heeft die het niet gehaald.' 

Wat?...

'Het komt wel goed, Alina. Dit meisje lijkt heel erg op Snow.' Ik hoor gezucht en dan zegt Alina: 'Ja, maar wat nou als zij dezelfde woede-aanvallen als Snow gaat krijgen? Dan moeten ze misschien wel allebei weg.' De rest wil ik niet meer horen. Alina verzwijgt dus wel dingen die ik zelf niet meer weet. Missschien is het maar beter als ik ze niet weet, maar toch voelt het een soort van alsof ik verraden ben. Eenmaal op mijn kamer kleed ik me om en ga ik naast Ivy in bed liggen. Ik zie voor de eerste keer een rustige uitdrukking op haar gezicht, en dat stelt mij automatisch ook gerust. Onder de dekens pak ik haar hand vast en knijp ik er zachtjes in. Ik kijk nog even naar haar gezicht, denk aan Alina en val dan in slaap.

Gelukkig wel in een fijne slaap. 

______________________________

Hello peoples!

Zoals jullie waarschijnlijk al wel gelezen hebben heb ik een nieuw karakter aan The Pet toegevoegd. Ik zal haar informatie later toevoegen in dit verhaal of in een van mijn andere verhalen. 

Een meisje dat erg lijkt op Snow. Zal het fijner voor Snow worden? Of zal het alleen maar meer ellende met zich mee brengen?

Je leest het in het volgende hoofdstuk! 

Bye! <3

______________________________