Badend in het zweet word ik wakker. Weer een nachtmerrie. Ik zucht beverig en ga weer terug liggen. Het is waarschijnlijk nog nacht, maar ik kan nu niet meer slapen. Ik heb al nachten lang last van nare dromen en ze gaan maar niet weg. Ik wil naar Alina toe en ze is ook al wakker, maar haar wonden zijn nog zichtbaar en niemand wilt dat ik getraumatiseerd raak als ik dat al nog niet ben. Ik ben nog steeds niemand onder ogen gekomen, behalve Hoodie. Ik zucht weer zachtjes en sta dan voorzichtig op. Ik loop naar de deur toe en open hem zachtjes, waarna ik een donkere gang in kijk. Ik slik en doe de deur achter me dicht. Dan begin ik op mijn tenen de gang door te lopen, totdat ik bij die ene deur kom. Langzaam doe ik hem open en gluur naar binnen. Alina ligt vredig te slapen naast Jeff in het bed. Je kan bijna niet zien dat ze gewond is of was. Ik bedwing mezelf en ga niet naar binnen. Ik zet een paar stappen achteruit de gang in en sluit de deur dan weer. Ik loop verder de gang door en stop even bij Hoodies deur, erover nadenkend om misschien bij hem naar binnen te gaan, maar dat is ook niet het beste idee.

Misschien vindt hij het wel raar... Of hij wordt boos...

Ik wil niet dat Hoodie boos wordt, zeker niet omdat hij de laatste paar dagen zo goed voor me gezorgd heeft. Ik loop weer door en ga dan de trap af. Als ik beneden ben ruik ik allemaal verschillende geuren. Het gevecht komt terug mijn hoofd in en ik knijp mijn ogen stijf dicht, terwijl mijn oren omlaag gaan.

Niet aan denken! Niet aan denken!

Het komt gelukkig niet helemaal terug en al snel heb ik mezelf weer onder controle. Ik loop naar het bankje in de hal toe en ga daar op liggen. Het is doodstil beneden en het enige wat te horen is is het ruisen van de wind langs de muren van het grote huis. Het is zo vredig stil dat ik denk dat ik wel in slaap kan vallen. Opgerold en met mijn ogen gesloten lig ik rustig op de bank als er ineens een hard geluid vanuit de keuken komt, alsof er iets omvalt. Geschrokken schiet ik overeind met lage oren en ik kijk angstig naar de deur van de keuken, die dicht zit. Langzaam sta ik op en begin ik naar de deur toe te lopen. Ik hoor geen geluid meer, maar ik ruik wel iets. Ik sta nu voor de deur en mijn hangt ligt op de deurknop. Ik twijfel heel erg, maar dan klinkt er weer een geluid en mijn nagels worden langer en scherper. Ik ruk de deur open en schreeuw: 'Wie is daar?!' Het zachte, rammelende geluid houdt meteen op. Ik zie niemand. De keuken is best groot, en er zit een kookeiland aan de zijkant dat niet tegen de muur aan zit, waardoor ik dat gedeelte niet helemaal kan zien. Mijn pupillen versmallen als mijn oog op de open koelkast achter het kookeiland valt. Op mijn tenen sluip ik naar het kookeiland toe en duik daar snel achter. Het rammelende geluid gaat weer verder en daarna klinken er ook zachte smakgeluidjes. Ik haal even diep adem en spring dan bovenop het kookeiland. Geschrokken staar ik naar het ding dat de geluiden maakte. Nou ja, het is helemaal geen ding, maar een... persoon?! En niet zomaar een persoon. Ik staar met grote ogen naar het meisje dat nog banger dan ik terug staart. Ze heeft prachtig, lang blond haar en rode ogen die ook iets van roze in zich hebben. Mijn hart lijkt even stil te staan als ik haar dik opgezette oren zie en haar zwiepende staart, die dezelfde kleur hebben als haar haren. 

W-Weer iemand zoals ik?

Een plotseling gelukkig gevoel overvalt me, omdat ik weer iemand gevonden heb die hetzelfde is als ik en dan begin ik luid te snorren. Het meisje staart me alleen maar geschrokken aan en haar ogen worden ook groter als ze ziet dat ik hetzelfde ben als zij. Ik kan zien dat haar mooie ogen glazig zijn van de tranen waarmee ze gevuld zijn. Ik zie dat er iets op haar wang zit en haar handen zijn vies. Ik kijk naar de koelkast en zie dan wat er aan de hand is geweest; al het eten en drinken ligt nog half in de koelkast en de rest ligt over de vloer verspreid. Het is best koud in de keuken en ik voel mijn haar een beetje deinen op lucht. Als ik mijn hoofd wegdraai zie ik dat het raam open staat. Daardoor zal ze vast naar binnen geklommen zijn. 

En toen heeft ze zeker de koelkast geplunderd.

Ik kijk weer naar het meisje. Ze heeft nog steeds niks gezegd en staart me nog steeds aan. Zonder erbij na te denken zeg ik vrolijk: 'Hoi! Ik ben Snow. Hoe heet jij?' Ze zegt nog steeds niks en blijft naar me kijken. Ik bedenk me dat dit waarschijnlijk een beetje vreemd overkomt, omdat dit meisje zojuist ingebroken heeft bij ons en omdat ik haar nu wel heel erg blij begroet. 'Wacht hier even,' zeg ik gehaast, terwijl ik van het kookeiland afspring. 'Ik ben zo terug!' Dan ren ik de keuken uit en de trappen op, naar Alina's kamer. Ik gooi de deur open en roep enthousiast: 'Alina! Ik heb iets gevonden!' Onder de dekens van het bed beweegt er wat en dan komt Alina met halfdichte, slaperige ogen overeind. 'Snow?' mompelt ze. 'Wat-' Ze wordt onderbroken door zichzelf als ze gaapt. 'Wat ben je aan het doen?' vraagt ze dan. 'Ik heb een meisje gevonden en ze is net zoals ik!' zeg ik. Haar ogen gaan meteen verder open en ze vraagt verbaasd: 'Waar?' 'In de keuken.' Ze komt meteen overeind en dan zie ik haar echt helemaal voor de eerste keer in een paar dagen tijd. Haar linkerarm zit verwikkeld in verband en ook om haar middel zit veel verband. Haar rechterbeen is ook helemaal ingepakt. Alina's gezicht vertrekt een beetje als ze opstaat en ze loopt wat scheef naar me toe. 'Cherry?' Ze staat stil en draait zich om. Ik kijk ook en we zien dat Jeff nu ook rechtop in het bed zit. 'Wat zijn jullie nou aan het doen?' vraagt hij met een rare blik in zijn ogen. 'Snow heeft een meisje gevonden in de keuken,' antwoordt Alina snel, waarna ze de kamer uit loopt. Ik ga snel achter haar aan en ik hoor voetstappen achter me, wat betekent dat Jeff ons waarschijnlijk volgt. Alina is de trap al afgelopen en als ik net halverwege de trap ben zie ik haar de keuken in lopen. Ik spring achter haar aan de keuken in en wijs naar de koelkast, die nog steeds open staat. Ze kijkt er even naar, maar draait dan haar hoofd richting mij en trekt één van haar wenkbrauwen omhoog. 'En... Waar is ze?' vraagt ze. Ik loop snel naar de andere kant van het kookeiland toe en schrik dan. Er zit niemand meer. Het meisje is weg en bijna alles is uit de koelkast verdwenen en/of ligt op de grond. Ik draai me om naar Alina en stotter: 'Z-Ze was echt hier!' Jeff is ondertussen ook de keuken in gekomen staart uit het raam. 'Heb je ons hiervoor wakker gemaakt?' vraagt Alina een beetje chagrijnig. 'Snow? Ik denk dat ze daar is,' zegt Jeff ineens, terwijl hij naar het raam wijst. Ik ren snel naar het raam toe en ga op mijn tenen staan om bij de onderkant van het glas te komen, zodat ik door het raam kan kijken. Ik grom zacht als ik een lichte gestalte hard weg zie rennen. 'Wat gebeurt hier?' klinkt het achter ons. Als we ons hebben omgedraaid zien we dat Jack en Masky ook binnen zijn gekomen. 'I-Ik had een meisje gevonden en ze was hetzelfde als ik,' begin ik een beetje trillend uit te leggen. 'Maar ze is weggerend.' Ik wijs naar het raam. Masky zucht en wrijft met zijn handen even over zijn ogen. 'Ik ga haar wel halen.' Hij zucht nogmaals en loopt dan zo de keuken uit en even later zie ik hem buiten rennen. Hij heeft zijn pyjama nog aan. Ik kijk schuldig naar Alina met laaghangende oren en zeg zacht: 'Sorry... Ik dacht dat ze wel zou blijven zitten.' Ze geeft me verbazend genoeg een warme glimlach en zegt kalm: 'Maakt niet uit, Snow. Zullen we in de woonkamer op Masky wachten?' Ik knik en loop naar haar toe. Jack is alweer naar boven gegaan omdat hij verder wilde slapen en nu lopen we met z'n drieën naar de woonkamer toe, waarna we op een van de banken gaan zitten. Na ongeveer tien minuten hoor ik de voordeur open gaan en dan voetstappen. 'We zijn hier, Masky!' roept Alina, die hem ook binnen heeft horen komen. De voetstappen komen dichterbij en dan loopt hij de woonkamer in. Het meisje ligt in zijn armen en ik kan zien dat haar ogen gesloten zijn. 'Wat is er met haar gebeurd?' vraag ik. 'Ik was haar achterna aan het rennen en ze keek even achter zich, waardoor ze tegen een boom aanbotste en op de grond viel. Toen ik bij haar kwam was ze bewusteloos en nu zit er een kleine wond op haar voorhoofd,' legt hij uit. 'En ze had een pak melk van ons gestolen, dus dat ligt nu ook ergens kapot in het bos,' voegt hij er snel aan toe. Jeff staat op en zegt: 'Ik kan haar wel in de kamer met de stalen deur leggen.' Masky schudt zijn hoofd en antwoordt snel: 'Dat doe ik wel. Jij moet voor Alina zorgen.' Dan loopt hij zonder verder nog iets te zeggen de kamer uit. Alina staat ook op, rekt zich uit en geeft meteen een grote gaap. 'Wij gaan ook weer naar bed. En jij ook Snow,' zegt ze wat streng. Ik knik snel, want zelf ben ik ook moe. We gaan naar boven en Alina en Jeff verdwijnen in hun kamer nadat ze me gedag gezegd hebben. Ik zeg hen ook snel gedag, net voordat hun deur dicht gaat en loop naar mijn eigen kamer toe. Ik kom langs de badkamer en het valt me op dat het licht aanstaat en de deur open staat. Ik sta stil en kijk naar binnen. Het meisje ligt op de grond en Masky plakt net een grote pleister op de zijkant van haar voorhoofd. Ik voel me gelukkig, omdat ik nu iemand gevonden heb die net zoals ik is en die waarschijnlijk niet weggaat. Snel loop ik door naar mijn eigen kamer en duik met een grote sprong vrolijk mijn bed in. Ik sla de dekens over me heen en kijk naar mijn gesloten deur. Even later zie ik het licht dat van de badkamer afkomstig is verdwijnen en dan klinken er zachte voetstappen.

Masky is vast het meisje naar de kamer aan het brengen...

Ik hoor een deur zacht open en dicht gaan en dan blijft het stil. Ik voel me nu haast niet meer ongerust. Ik voel me blij. Nu heb ik iets anders om aan te denken dan het gevecht. Morgenochtend zal ik bij het meisje gaan kijken. Moe geworden van wat er zojuist gebeurd is trek ik de dekens verder over me heen en even later val ik in slaap.

Ik word langzaam wakker en knipper met mijn ogen. Gapend ga ik overeind zitten. Ik voel dat ik iets moet doen, maar ik weet niet meer wat...

Oh ja!

Ik spring meteen met een opgewekt gezicht van mijn bed af en ren naar de deur toe. Even later sta ik voor de ijzeren deur. Ik haat deze kamer heel erg en ik kan het me best voorstellen dat dat meisje er ook niet al te blij mee is dat ze hier nu opgesloten zit. Ik maak zo zachtjes mogelijk de sloten los en doe de deur langzaam open. Ik gluur de kamer in, maar ik zie helemaal niemand. 

Waar is ze?...

Ineens word ik naar binnen getrokken. Het meisje staat plots voor me en ze houdt me stevig vast, terwijl ze me hard tegen de muur aan duwt. Mijn oren gaan omlaag van angst en ik staar haar naar adem happend aan. 'Luister,' sist ze in mijn oor. 'Ik weet niet wie je bent, maar je gaat me hier nu uit laten, anders gaat dit niet zo leuk voor je eindigen, ja?' Ik kijk haar bang aan en schreeuw: 'Alina!' Ze drukt meteen haar hand voor mijn mond en ze blaast naar me. Gelukkig heeft ze me wel gehoord toen ik riep en staat binnen no-time al in de kamer. Ze rukt het blonde meisje van me weg en tilt haar dan op, zodat ze een paar centimeters boven de grond bungelt. 'Luister even heel goed naar me,' sist Alina zacht, maar toch goed hoorbaar. 'Durf nog eens aan Snow te komen, en je zult het berouwen.' Het meisje kijkt haar zonder enige emotie te tonen aan. 'Ga maar alvast, Snow.' Ik knik en loop snel de kamer uit. Als ik weer in de gang sta draai ik me om en ik zie dat Alina me tegemoet komt gelopen. Ze heeft de deur al gesloten. 'Moet ze daar nu opgesloten blijven zitten?' vraag ik haar, als ze eenmaal bij mij is aangekomen. Ze lijkt even na te denken en antwoordt dan: 'Als ze zich zo blijft gedragen, dan ja. Maar als er verandering in komt en ze zich braaf gedraagt mag ze wel naar buiten komen.' Ik knik weer en krijg dan eindelijk pas de kans om Alina nog eens te bekijken, maar nu in het licht. Haar arm zit nog steeds ingepakt, net zoals haar been. Ik denk dat de grootste wond zich nog steeds bij haar maag bevindt, waar waarschijnlijk ook nog verband omheen zit. Alina merkt dat ik naar haar verwondingen kijk en legt snel een hand op mijn schouder. 'Ga anders nog maar even slapen,' stelt ze voor met een lieve glimlach. Ik geef haar nog een knuffel en loop dan terug naar mijn eigen kamer. Misschien is het inderdaad een beter idee om vanmiddag pas bij haar te gaan kijken en om nog even te slapen. 

Ze zal straks vast wel wat rustiger zijn...