Ik herinner me de aanraking van Alina toen ze me optilde. Maar nu is ze er niet. 'Alina....?' mompel ik zacht, bijna fluisterend. Geen antwoord, maar wel een ademhaling. Een arm die om me heen geklemd zit. Ik probeer mijn ogen te openen, alleen wil het niet lukken. Na een ontzettende inspanning krijg ik ze toch open. Het voelt alsof ik jaren geslapen heb en nog steeds niet goed uitgeslapen ben. Ik snuffel een beetje en ruik de muffe geur van Alina's kamer. Met een zucht van verlichting omdat ik eindelijk weer thuis ben sper ik mijn ogen nog iets wijder open. Een arm is om me heen geslagen. Ik probeer me om te draaien, maar als ik dat voor de helft doe voelt het alsof mijn maag open scheurt. Geschrokken begin ik te piepen en naar adem te happen, terwijl ik terug probeer te gaan liggen. Maar dat maakt het juist erger en snikkend rol ik mezelf kronkelend op mijn rug. 'Snow?' klinkt het, duidelijk verrast. 'H-Help,' fluister ik bijna onhoorbaar. De armen pakken me op en houden me in een greep vast alsof je een baby wiegt. Ik snik en open mijn ogen weer een klein stukje. Als ik Alina's bezorgde gezicht zie begin ik weer te snikken, maar dit keer van blijdschap. Zwak snorrend sluit ik mijn ogen weer. Ik voel dat Alina me terug legt op het bed in een comfortabele positie. 'Ik zal je verband even verschonen,' zegt ze zachtjes. Ik geef geen antwoord en houd mijn ogen gesloten. Ik spits mijn oren als ik Alina ergens heen hoor lopen, een la open hoor doen en haar dan weer terug hoor lopen naar het bed. Ze gaat op de bedrand zitten en doet voorzichtig mijn pyjama trui een stuk omhoog, waarna ze het verband verwijderd. 'Dit kan even pijn doen, Snow,' murmelt ze. Ik ben al lang blij dat ik het overleefd heb en dat ik weer bij haar ben, dus het maakt me nu eigenlijk niet zo veel uit hoeveel pijn ik moet lijden. Alina verwijderd het verband dat nu om mijn middel zit heel erg voorzichtig. Dan voel ik ineens iets koels op mijn maag wat aanvoelt als eens soort crème. 'Dit helpt de genezing,' stelt ze me gerust. Ik laat haar haar gang gaan en voel hoe ze de crème zachtjes met één vinger over de wond verspreidt. Alina tilt me iets naar voren toe en bindt het nieuwe verband om mijn middel heen. Dan legt ze me weer voorzichtig terug. Ik kan niet ophouden met snorren en ik ruik de verbaasde geur die van Alina af komt. Ik ben gewoon blij dat ik weer bij haar ben, na bijna een week in dat rothol. Mijn maag rammelt zacht en ik hoor haar gniffelen. 'Wil je wat te eten?' vraagt ze aan me. Ik knik alleen even licht. 'Oké. Dan ben ik zo terug,' zegt Alina rustig, waarna ze op staat en de kamer uit loopt. Ik trek de dekens over me heen en trek even met mijn oren en staart. Zoals Jack al eerder voorspelt had voel ik me vermoeider dan normaal gesproken.  

Jack?!

Ik bedenk me ineens dat ik hem helemaal niet meer gezien heb sinds ik uit het hol getild werd door die enge man. Ik wil opstaan, maar de steken in mijn buik zijn gewoon té erg, dus blijf ik liggen. Even later komt Alina de kamer weer in met wat eten. 'A-Alina,' roep ik zwak uit. 'Waar is Jack? Gaat het goed met hem?' Ze glimlacht en komt bij me op bed zitten. 'Het is lief dat je je zoveel zorgen om hem maakt en het gaat prima met hem,' stelt ze me gerust. Ik ga weer terug liggen en Alina geeft me telkens kleine lepeltjes soep. Ook heeft ze warme melk voor me meegenomen, zodat ik misschien door de pijn van mijn verwonding heen slaap. En gelukkig helpt de melk. 

Toby zit op een stoel naast mijn bed. Alina is weg. Ze is met de anderen op jacht. Ze heeft ervoor gezorgd dat iedereen een avond op mij moet passen als ze zelf weg is, zodat ze niet de hele tijd thuis hoeft te blijven. Dus vanavond is het Toby's beurt. Het is al een tijdje stil, totdat er een soort kauwend geluid klinkt. Ik draai mijn hoofd om naar Toby en zie dan dat hij op zijn hand aan het bijten is. 'Wat ben je aan het doen?' vraag ik zacht. Hij lijkt me niet te horen en gaat door met bijten, alsof hij in een soort trans zit. Ik zeg nog een paar keer zijn naam, en hij blijft doorgaan met het bijten, totdat zijn hand begint te bloeden. 'T-Toby, hou ermee op!' roep ik angstig uit. Hij luistert nog steeds niet naar me en ik begin me zorgen te maken. Toby staart alleen maar voor zich uit, terwijl hij gewoon door blijft bijten. Ik vergeet mijn verwonding en probeer overeind te komen, mijn hand naar hem uitstekend. Het lukt me om op te staan en ik pak zwak Toby's pols vast, waarna ik zijn hand weg wil trekken. Ineens voel ik iets warms op mijn voet druipen en Toby lijkt ook uit zijn soort van trans te komen. Ik zie zijn ogen naar mijn maag glijden en daarna worden ze groot. Ik kijk ook naar mijn maag en zie dat mijn pyjama trui helemaal doorweekt is van het bloed. Mijn hoofd begint erg licht aan te voelen en even kan ik niet helder zien. Ik zak door mijn benen heen en dan ben ik weer weg.   

Ik open vermoeid mijn ogen en zie Alina naast mijn bed staan. Zo te zien overlegt ze iets met Slenderman, maar ik kan niet verstaan waar ze het over hebben. 'Wat is er gebeurd...?' murmel ik. Alina draait zich met een ruk om en zie haar ogen groot worden van blijdschap. Ze gaat snel bij mij op bed zitten en legt uit: 'Je wond ging weer eens open toen je Toby wilde stoppen. Maar dit keer ging hij ook echt goed open, dus je moet echt in bed blijven liggen.' Ik voel me schuldig, want nu door mezelf kom ik weer eens in de problemen. 'Maar we hebben er iets op bedacht,' zegt Alina als ze mijn teleurgestelde blik ziet. Ik kijk op. 'Slenderman kan je een soort van laten inslapen voor een bepaalde tijd, zodat je wond de tijd heeft om te genezen. Je bent niet dood dan, maar je slaapt gewoon heel erg diep,' vertelt ze. Het klinkt op zich best wel als een goed idee... Ik knik. 'Oké, dan doen we het.' Alina probeert een glimlach op te zetten, maar ik zie aan haar ogen dat ze het niet helemaal leuk vindt. 'W-Wat is er?' vraag ik, bang dat ik iets verkeerd heb gezegd of gedaan. 'Dan moet ik je een maand lang missen,' pruilt ze. Ik snor en strek mijn armen uit voor een knuffel. Alina buigt voorover en geeft me dan voorzichtig een knuffel. Ik knuffel haar terug en adem even diep haar geur in, ook al zal ik niet doorhebben dat ik een maand zal slapen. 'Slaap lekker dan maar, Snow,' fluistert ze in mijn oor. Ik glimlach naar haar en dan gaat Alina van het bed af. Slenderman gaat naast me staan en legt zijn hand op mijn schouder. Een felle schok gaat door mijn lichaam heen en ik begin te schreeuwen en te huilen van de pijn. Alina schiet ook geschrokken naar voren, maar ze wordt tegengehouden door Slender. Dan vallen mijn ogen dicht. 

Drie maanden later

Ik open met moeite mijn ogen en het licht in de kamer doet pijn aan mijn ogen. Ik zie Alina's kamer, maar ik weet niet meer waarom ik hier lig of hoe ik hier terecht ben gekomen. Ik wil overeind gaan zitten, maar mijn lichaam voelt erg slap aan. 

Waarom voel ik me zo?...

Ik kijk om me heen, maar er is echt niemand in de kamer. Ik wil Alina's naam roepen. Er komt alleen een schor, piepend geluid uit mijn keel. In lichte paniek probeer ik nog eens overeind te komen. Mijn armen en benen voelen aan als drilpudding. Ik haal een paar keer diep adem en kalmeer mezelf. Dan probeer ik me iets te herinneren wat er gebeurde voordat ik wakker werd, maar niks schiet me te binnen. Ik spaar mijn stem even en probeer dan opnieuw te roepen. Een zacht "Alina" ontsnapt mijn keel. Geen antwoord. Ik kijk hulpeloos de kamer rond en zie dan een stoel staan, niet heel ver van mij vandaan. Ik draai me om op het bed en sla mijn benen langzaam over de rand. Als ik wil staan zak ik meteen door mijn benen heen en val ik terug op mijn bed. Ik wacht even en probeer het dan nog eens. Als ik weer ga staan pak ik de rugleuning van het bed stevig vast met twee handen. Mijn benen trillen en even voelt het alsof ik opnieuw om ga vallen, maar ik dwing mezelf om te blijven staan. De stoel is nu nog maar twee/drie meter van me vandaan, zonder iets om mezelf aan vast te houden in die afstand. Ik merk dat ik zweet door de inspanning die het me kost om alleen maar al te blijven staan. 

Wat als ik val?...

Ik knipper even met mijn ogen en waag het dan om een stapje te zetten, terwijl ik mezelf nog steeds goed vast houdt aan de rugleuning van het bed. En zo gaat het dan vervolgens; voetje voor voetje schuifel ik naar voren, totdat ik mezelf niet meer vast kan houden. Ik laat de rugleuning los en dan sta ik met mijn armen licht zwaaiend om in balans te blijven in de kamer. De stoel is nog maar een meter van me vandaan en ik steek mijn handen uit, terwijl ik voorzichtig naar voren schuifel. Net als ik voel dat ik begin om te vallen pak ik de stoel vast en hijs ik mezelf er snel op. Uitgeput zak ik in elkaar op de stoel en kom even op adem. Nu kan ik de stoel gebruiken als hulp, zodat het me makkelijker af gaat met lopen. Na even vijf minuten uitgerust te hebben sta ik langzaam op en pak ik de rugleuning van de stoel vast. Het werkt gelukkig en sneller dan voorheen loop ik door de kamer naar de deur. Ik doe de deur open en kijk de gang in. Alle deuren zijn nog dicht, maar het is al wel ergens tussen de ochtend en de middag. Zo lang slapen ze toch nooit? Ik loop naar de deur tegenover Alina's kamer en doe die open. De kamer is van Masky, maar hij is er niet. Ik voel dat mijn stem terug begint te komen en roep zachtjes de gang in: 'Hallo?' Opnieuw geen antwoord. Ik loop verder de gang in en check nog een paar kamers, maar er is echt niemand hier. 

Ze zullen toch niet allemaal op jacht zijn en vanavond pas terug komen?

Ik schrik van mijn gedachte en kijk geschrokken rond. Dan moet ik Alina voor een hele dag missen! Dat gaat helemaal niet! Ik begin in paniek te raken en snikkend loop ik met de stoel als steun door de gang en naar de trap. Als ik na een kwartier pas beneden ben aangekomen roep ik weer. Maar er is echt niemand thuis. Dan krijg ik ineens honger, dus laat ik het zoeken maar even en loop naar de keuken. Door mijn half verlamde armen en benen gaat eten maken nu ook een stuk lastiger. Uiteindelijk kan ik aan de keukentafel gaan zitten en genieten van mijn half afgemaakte ontbijt. Tijdens het eten bedenk ik wat ik vandaag eigenlijk zou kunnen doen, aangezien er toch niemand thuis is en iedereen waarschijnlijk vanavond laat pas thuis komt. Er is niet veel dat ik kan doen. Ik kan niet koken, schoonmaken of andere klusjes doen door mijn verzwakte lichaam. Ik zucht als ik erachter kom dat ik eigenlijk alleen maar onafgemaakt eten kan eten, slapen of tv kijken. Zodra ik mijn ontbijt op heb schuifel ik met de stoel naar een van de vele woonkamers en ga dan op de bank zitten. Ik zet de tv aan en leg mezelf met moeite op de bank. 

Ik ga deze dag skippen, omdat poor Snow niet veel doet XD

Ik zit met halfopen ogen op de bank. De tv staat nog aan en ik heb waarschijnlijk het grootste deel van de tijd geslapen. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo veel geslapen heb op een dag, ondanks het feit dat ik een soort kat ben. Ik gaap en trek even met mijn oren. Het belletje dat Alina me gaf voor mijn verjaardag rinkelt zachtjes aan mijn staart. Het klinkt wel leuk en ik snor, mijn staart harder zwiepend zodat het belletje ook harder rinkelt. Ineens klinkt het geluid van de voordeur die open gaat en ik schrik me helemaal rot. Ik draai me om en er klinken lachende stemmen en voetstappen. De eerste die de woonkamer binnenkomt is Jeff. Zijn halve gezicht is bedekt met bloedspetters en hij lacht non-stop. Ik word er eigenlijk een beetje nerveus van, ook al heb ik het vaker gezien. Zodra hij mij in het oog krijgt staat hij stil. Van achter botst er iemand tegen hem aan. 'Au! Jeff, waarom sta je nou stil?' klinkt het gedempt. 'Ehm... Alina?' vraagt Jeff. 'Wat is er?' Hij wijst naar mij en dan zie ik in de lichte avond schemering die het huis ook wat donkerder maakt twee roodgloeiende ogen over Jeffs schouders spieken. Meteen daarna stormt er een rode flits op me af, die me meteen omhelst. 'Je bent eindelijk wakker!' klinkt het dolblij. Ik realiseer me nu pas dat dit Alina moet zijn en meteen knuffel ik haar ook. Maar ik snap niet waarom ze dat zegt. 'Wat bedoel je met "eindelijk"?' vraag ik een beetje verbaasd. Alina laat me los en kijkt me aan, terwijl ze zegt: 'Je had eigenlijk maar een maand moeten slapen, maar je sliep drie maanden lang.' 'Waarom moest ik zo lang slapen?' 'Je bent het denk ik vergeten, maar je zat in een val samen met Jack. Vijf dagen lang, dus je gaf hem een nier omdat hij anders zou sterven van de honger. Toen probeerden jullie te ontsnappen en heeft een of andere...' Ze stopt even en kijkt boos. 'Een of andere stomme vent had je in elkaar geslagen. Je buik lag helemaal open en we moesten iets verzinnen om het sneller te laten genezen, zonder dat de wond weer open zou gaan. Dus Slenderman heeft je in een slaap gebracht die eigenlijk een maand zou moeten duren, maar je sliep drie maanden lang,' vertelt Alina. 'Oh.' Ik kijk naar de grond. 'Sorry...' Ze gniffelt en legt een hand op mijn schouder. 'Je hoeft toch geen sorry te zeggen omdat je lang slaapt?' zegt Alina met een glimlach op haar gezicht. Ik snor en knuffel haar nog eens. Ondertussen zijn de anderen ook binnengekomen. Lazari komt op me afrennen en geeft me een dikke knuffel. 'Ik heb je gemist, Snow!' roept ze uit. 'Echt waar?' vraag ik. Ze knikt en zegt: 'Clockwork kan helemaal niet lekker koken.' Sommige lachen. 'Dat is niet aardig.' Lazari draait zich om en ziet Clockwork achter zich staan. Ze gilt en rent weg, waarna Clockwork achter haar aan rent. Alina grinnikt en tilt me op. Ik voel me blij nu ik haar geur weer ruik. Ze brengt me naar boven en dan haar kamer in. 'Wat ga je doen?' vraag ik nieuwsgierig. 'Ik ga kijken of je wond nu wel goed geheeld is,' antwoordt Alina. Ze legt me neer op het bed, doet mijn pyjama trui omhoog en begint het verband weg te halen. Ik zie dat haar ogen beginnen te glimmen en ik probeer ook te kijken. Als ik eindelijk zie waarom ze zo blij kijkt begin ik ook te spinnen; mijn wond is niks meer dan een vaag litteken. Alina knuffelt me weer en ik knuffel haar terug. Jeff komt binnen en ziet ons. 'Gaan we straks nog weg, Alina?' vraagt hij. Ze laat me snel los en kijkt naar hem. 'En Snow dan?' Ik zie Jeff een beetje teleurgesteld kijken en zeg snel: 'Ik red me echt wel, Alina. Ga er vanavond gewoon op uit.' Ze kijkt me aan en ik zie de twijfelende blik in haar ogen. 'Weet je het zeker? Ik kan gewoon hier blijven als je dat wilt.' Ik schud mijn hoofd en glimlach naar haar. 'Oké dan,' zegt Alina. 'Als je het echt zeker weet. Wil je dan naar beneden?' vraagt ze. Ik knik en Alina tilt me op. Als we de kamer uit lopen en ik kijk naar Jeff zie ik dat hij me dankbaar aankijkt. Ik snor en dan lopen we met z'n drietjes naar beneden. Alina zet me op de bank in de woonkamer naast Toby, die tv aan het kijken is. Ik kruip tegen hem aan en hij legt met een glimlach zijn hand op mijn oren. 'We zijn over een paar uur terug,' stelt Alina me gerust. Ik knik weer en dan lopen zij en Jeff de woonkamer uit. 'Doei, Kitten!' roept hij me nog na. Dan hoor ik de voordeur open en weer dicht gaan. Ik zie Masky en Hoodie ook achter hen aan lopen.

Die willen zeker ook nog even naar buiten...

Ik nestel mezelf wat dichter tegen Toby aan en sluit dan mijn ogen, terwijl hij me over mijn oren aait.

Ik word wakker van de voordeur die open gaat. Als ik opkijk zie ik dat Toby in slaap is gevallen en Clockwork, Sally en Ben zitten bij ons op de twee banken van deze woonkamer. Sally slaapt ook al. Ik hoor voetstappen en draai mijn hoofd enthousiast om naar de deur. Maar het zijn Masky en Hoodie die binnenkomen. Ik blijf naar de deur kijken en wacht. Na een half uur gaat de deur weer open en mijn oren komen overeind. Dit keer is het Jeff. Hij wordt niet gevolgd door iemand en ik kijk achter hem. 'Waar is Alina?' vraag ik. Hij kijkt mij nu ook verbaasd aan en vraagt: 'Is ze niet al hier dan? Tegen mij had ze gezegd dat ze om half twaalf terug zou zijn.' Ik schud mijn hoofd en zeg: 'Misschien komt ze wat later?' Jeff gaat naast me op de bank zitten en dan wachten we samen op Alina. Na nog een anderhalf uur is het al bijna 1 uur in de nacht en Alina is nog steeds niet terug. Clockwork heeft net Sally naar bed gebracht en zij, Ben en Toby zitten nu ook samen met ons op Alina te wachten. We beginnen allemaal een beetje achterdochtig te worden. Na nog een half uur val ik bijna in slaap tijdens het wachten als Jeff ineens gebeld wordt. Hij pakt razendsnel zijn telefoon en ik kijk naast hem mee. "Alina" staat op het lichtgevende scherm en Jeff swiped snel over zijn telefoon. Meteen daarna zet hij hem op de speaker. 'Alina?' vraagt hij afwachtend. Ik en de anderen zijn ook naar voren gebogen en we luisteren stil mee. Ineens klinkt het alsof iemand geslagen wordt aan de andere kant van de telefoon en dan klinkt er gekreun. 'Is dat hem?' vraagt een onbekende stem. Er klinkt alleen een zwaar gehijg, maar dan begint er iemand zacht te praten. Een vrouw. 'We hebben jullie gevonden~' zingt ze. 'Wie the fuck ben jij?' snauwt Jeff in de telefoon. 'Niet zo onaardig,' krijgt hij terug gesnauwd. 'We hebben jullie roodharige vriendinnetje gevonden en nu blijft ze lekker even bij ons. Leuk hè?' Ik word bang als ze met "roodharige vriendinnetje" waarschijnlijk Alina bedoelt en Jeff heeft het ook door. 'Als je haar ook maar met één vinger aanraakt zorg ik ervoor dat je spijt gaat krijgen,' sist hij. Er klinkt weer een slag en dit keer gekrijs. 'Laat haar met rust!' schreeuwt Clockwork, die haar vriendin ook mist. 'Kom haar maar halen,' fluistert de vrouw aan de andere kant uitdagend, waarna ze ophangt. Ik kijk naar de anderen. Jeff heeft een verdrietige blik in zijn ogen, die al snel veranderd in een moorddadige killer-blik. Bij de rest gebeurt hetzelfde.

Dit wordt strijd...