Ik begin zacht te snorren als iemand me over mijn oren aait. Meteen daarna doet mijn maag ongelofelijk veel pijn en ik begin te kreunen. Tranen komen in mijn ogen en ik probeer naar mijn buik te grijpen, als twee handen mijn polsen vastpakken. 'Niet doen, Snow.' Ik open met moeite mijn tranende ogen en zie het masker van Jack. Als ik mijn omgeving eindelijk kan inschatten zie ik dat we nog steeds in het hol zitten.  Een raar gevoel komt me tegemoet en ik begin bang te huilen. 'Huil alsjeblieft niet,' fluistert Jack, terwijl hij me tegen zich aan trekt. 'Z-Zijn de anderen nog steeds n-niet gekomen?' vraag ik bijna onhoorbaar. 'Nee... Je was een halve dag buiten westen en ik heb je buik verbonden met mijn shirt, zodat het niet meer zou bloeden. Ik heb ook geprobeerd om uit het gat te klimmen, maar de wanden zijn te steil en ik kan mijn voeten nergens kwijt,' legt hij uit. 'I-Ik wil naar Alina!' roep ik zwak uit, terwijl ik harder begin te huilen. 'Snow, wees stil,' sist Jack. 'Straks komt er nog iemand.' Maar ik kan niet stoppen. Het voelt alsof ik er niks meer tegen kan doen; ik heb honger, ik heb het koud. Jack moet zijn hand stevig voor mijn mond duwen om te zorgen dat ik niet te veel geluid maak. Na een half uur ben ik alweer kalmer en voel ik me schuldig. 'Het spijt me, Jack,' mompel ik. 'Maakt niet uit,' stelt hij me gerust. Ik denk weer aan wat hij net gezegd had. 

Klimmen...

Ik krabbel een beetje overeind en zeg: 'Jack, ik denk dat ik weet hoe we hier uit kunnen komen.' Ik ruik zijn verbazing als hij ook wat beter overeind komt en vraagt: 'Echt? Hoe dan?' 'Misschien kan ik proberen om omhoog te klimmen met mijn nagels,' stel ik voor, terwijl ik mijn klauwen uit. 'Gaat je dat wel lukken? Je bent nog heel erg zwak, Snow,' zegt Jack. 'M-Maar stel dat het lukt? Dan kunnen we hier weg,' smeek ik hem. Het blijft even stil, maar dan knikt hij. 'Oké. Laten we het dan maar proberen.' Ik probeer op te staan, maar zelfs dat lukt niet, dus Jack tilt me op en zet me overeind. Mijn benen zakken bijna in, maar ik vind de kracht om te blijven staan. 'Kun je me optillen?' vraag ik aan Jack. Hij knikt en zet me op zijn schouders. We wiebelen even, maar dan staat hij gelukkig stil. Ik kijk omhoog en zie dat de opening nog ruim twee meter boven ons is. 'Je kunt dit, Snow,' klinkt het onder me.  Ik adem even in, wetend dat dit pijn gaat doen, en zet dan mijn klauwen in de aarde van de wand. Jack probeert me te helpen dichter bij de rand te komen door mijn bovenbenen vast te pakken en me omhoog te duwen. Ik zet snel mijn nagels in de wand en boor mijn voeten zo ver mogelijk in de aarde. Jack pakt snel mijn onderbenen en houdt me daar nu vast. Als ik mezelf probeer in te spannen om verder omhoog te klimmen schiet er een vreselijk pijnlijke steek door mijn maag, waardoor ik bijna val. Ik duw mijn nagels verder in de aarde en hijg angstig. Jack merkt dat ik er moeite mee heb, maar hij kan nu ook niet veel doen. Ik neem even de tijd om mezelf te herpakken en probeer het dan nog eens. Ik zet mijn nagels in de aarde en probeer mezelf omhoog te hijsen aan de wand. Dit keer lukt het wel en ik zet snel mijn voeten weer in de aarde, want het doet ontzettend veel pijn. Ik begin te zweten en probeer mijn mond dicht te houden zodat ik het niet uitschreeuw van de pijn. 'Kom op,' zegt Jack zachtjes. Ik knik en klim verder omhoog. Na wat een eeuwigheid lijkt te duren kom ik eindelijk bij de rand aan. Ik zucht van opluchting en schuif het bladeren dakje weg, waarna iemand me ineens hard op mijn hand stapt. Ik geef een gil, maar blijf mezelf vasthouden. 'Snow? Wat gebeurt er?!' roept Jack. 'Ga terug het hol in,' zegt een man tegen me. Ik blijf mezelf vasthouden, ook al staat de man nog steeds op mijn hand. Een andere, modderige schoen duwt tegen mijn wang. 'Ga. Terug!' schreeuwt de man, waarna hij me met de schoen tegen mijn wang terug probeert te duwen. Ik begin te schreeuwen en bijt dan vervolgens keihard in de schoen. Mijn scherpe tanden gaan dwars door het leer heen en de man geeft nu ook een schreeuw van pijn. Razend pakt hij mijn arm vast en trekt me dan in een keer omhoog. Ik kijk hem angstig aan als ik voor hem hang. De man ziet het "verband" om mijn middel en grijnst. 

!!!WAARSCHUWING!!! 

!!!Martel scene, als je hier niet van houdt, skip dit stukje dan!!!

Dan geeft hij er een keiharde stomp in. Ik hap naar adem en voel Jacks shirt warm worden van mijn eigen bloed. Ik begin te snikken, waarna de man me nog een klap in mijn maag verkoopt. Dan slingert hij me met een grote kracht vijf meter verder, waardoor ik met een klap op de grond beland. Ik begin panisch te hijgen en tuf bloed uit. Achter me hoor ik voetstappen en ik probeer angstig weg te kruipen. 'Hier blijven, jij!' De man pakt mijn voet vast en trekt me terug. Daarbij blijft er een tak aan de mouw van mijn jurk haken, waarna er een grote scheur in komt. Hij draait me om in de houdgreep en geeft met zijn knie meerdere stoten tegen mijn gewonde buik aan. Ik schreeuw van de pijn en huil ook, maar het lijkt hem niet veel te doen. Dan stopt de man eindelijk, terwijl hij me op de grond legt. 

!!!Martel scene voorbij!!!

Uitgehongerd en gewond blijf ik zwak ademend op mijn zij liggen. 'Blijf met je poten van Snow af!' hoor ik Jack, die nog in het hol zit, schreeuwen. 'Als ik hieruit kom zal je wensen dat je haar nooit pijn had gedaan!' 'Houd je mond!' is het enige wat de man terug roept. 'Je kleine vriendin gaat voorlopig toch even niks meer uithalen,' grinnikt hij daarna. Ik doe ook niks meer; gebroken blijf ik op de grond liggen. Ik hoor de man naar me toe lopen en dan voel ik hoe een schoen op mijn rug gezet wordt, die me vervolgens om duwt zodat ik op mijn buik kom te liggen. Takjes en naalden van de bomen prikken in de wond en ik hap naar adem. 'Wat? Geen aanvallen meer? Geen gebijt of gekrab?' klinkt hij honend. Ik geef geen antwoord en hijg alleen maar zwak. 'Hm...' Hij pakt me op, gooit me over zijn schouder en loopt dan naar een boom naast ons. Uit een rugzak die naast de boom staat pakt de man een touw en zet me dan tegen de boom aan, waarna hij me snel en strak aan de stam vastbindt met het touw. Ik laat mijn hoofd hangen, omdat het teveel pijn doet om hem overeind te houden. 

Alina... Waarom kom je me niet halen?...

Het is alweer nacht en ik kom zowat om van de honger, dorst en van de pijn. Mijn maag rammelt non-stop en ik ben te zwak om ook maar een paar centimeter te verplaatsen. Ik moet ook ongelofelijk erg naar de wc, maar die is hier niet. De man is voor me in slaap gevallen en Jack slaapt denk ik ook, want er komt geen geluid meer uit het hol. Het bloeden van mijn buik is opgehouden, maar het doet nog steeds erg veel pijn. Ik kan het niet meer ophouden en fluister naar de man: 'M-Meneer... Kunt u alsjeblieft wakker worden?' Hij gromt even en kijkt dan op. 'Wat moet je?' Ik probeer het op te houden en piep zacht: 'Ik moet naar de wc.' Hij grinnikt en zegt: 'Je blijft daar maar zitten. Ik ga je echt niet los maken.' Ik kijk hem smekend aan en gelukkig doen mijn zielige oogjes wel iets met hem. De man zucht en zegt: 'Best, ik draai me wel om.' Hij draait zich om en ik probeer wat beter te gaan zitten. Even later voelt de plaats waar ik zit warm en vochtig aan en ik walg van mezelf. 'Gadver,' lacht de man als ik klaar ben. 'Dat is zeker heel erg onplezierig.' Ik zeg niks en probeer weer te slapen. 

Ik word wakker van een druipend geluid. Als ik opkijk staat mijn hart zowat stil. Alina staat voor me, terwijl ze het levenloze lichaam van de man net neer legt. Er druipt bloed van haar mond af, op de bosbodem. 'Snow!' roept ze uit, zodra ze mij eindelijk in het oog krijgt. Als ik mijn oren spits hoor ik meerdere voetstappen. Ik kijk om en zie dan dat er nog meer bij zijn van ons. Ze zijn Jack aan het helpen om uit het hol te komen. Alina rent op me af en knuffelt me meteen. Ik kreun en ze laat snel los. Dan ziet ze de extreem open gebeukte wond op mijn buik. Verschrikt pakt ze snel een zakmesje dat ze bij zich heeft, waarmee ze het touw los snijdt. 'Wat heeft die man je aangedaan?' roept Alina geschrokken uit, terwijl ze mij in haar armen neemt. De pijn is meteen over als ik dicht tegen haar aangedrukt word. Snorrend begraaf ik mijn neus in een paar laaghangende, rode krullen. 'S-Snow?' Ik heb mijn ogen dicht en ik hoor Alina nauwelijks. 'Snow?! Blijf alsjeblieft wakker! Ga niet weg!' klinkt een angstige gil. Maar ik wil niet luisteren. Als ik nu hier sterf, sterf ik op de plek waar ik mezelf het fijnst voel; in Alina's armen, omgeven door haar geur en aura. 'Jeff! Toby! Kom snel-....' 

De rest van haar woorden gaan verloren in een gedempte waas, waarna de wereld zwart en vredig wordt...

_______________________________

Hewwo guys!

Maak je vooral geen zorgen, hoor. Snow overleeft het wel :3

Ik wilde even sorry zeggen voor dit vrij korte hoofdstuk. En ik wilde er ook even bij zeggen dat dat "Martel scene" dingetje eigenlijk een idee was van Do-writes. Ik heb niet gevraagd of ik het idee mocht gebruiken, dus het spijt me daar ook heel erg voor...

Do-writes gebruikte dit idee bij haar nieuwe verhaal: Sticky blood. Het is echt een geweldig verhaal! Ik raad het jullie zeker aan! 

Maar dit is het voor vandaag, want ik ben moe en ik wil slapen.

Bye bye <3

_______________________________