Ik was mezelf bewust van de mensen die er waren, de witte lab-jassen en de plastic handschoenen. Ineens werd ik van het alles weggetrokken en landde ik in een zwarte wereld. 'Vind je me niet mooi?' 'Door jou is dit gebeurd!' 'Bedankt voor de koekjes!' De stemmen kwamen overal vandaan en ze zeiden dingen die ik al eerder gehoord had. Maar toen kwam die ene... Die ene die ik nooit meer zal vergeten... 

'JE GAAT NOOIT GELIEFD WORDEN SNOW! JE MAG ER NIET EENS AAN DENKEN! JE BENT MAAR EEN KLEIN STIPJE IN DEZE GROTE EN VERSCHRIKKELIJKE WERELD! JIJ BENT HET KLEINSTE STIPJE VAN ONS ALLEMAAL! EN DAAR ZAL NOOIT MEER VERANDERING IN KOMEN!'

Ik word wakker en rek me zachtjes uit. Dan realiseer ik me dat ik nog steeds naast Alina's bed lig. Ik kijk even naar haar en als ik me omdraai schrik ik. Jeff zit tegenover me op het bed naar ons te staren. Maar het lijkt wel alsof hij verlamd is ofzo. Ik zwaai naar hem. Hij blijft gewoon zitten. Ik denk even na. Zachtjes kruip ik naar Jeff toe en tik tegen zijn been. Hij doet nog steeds niks. Slaapt hij? Met zijn ogen open? Ineens kriebelt mijn neus en dan nies ik. Meteen daarna krijg ik bijna een schop tegen mijn hoofd aan. Snel spring ik weg voordat Jeff me kan raken. 'Jezus!' roept hij. Ik zit nu, net een meter van hem vandaan, voor hem op de grond. 'Oh. Jij bent het. Ik had verwacht dat je eigenlijk alweer weg zou zijn,' zegt Jeff, waarna hij gaapt en zich uitrekt. 'Ik wilde bij Alina blijven,' fluister ik, in de hoop dat hij het niet heeft gehoord. Maar natuurlijk heeft hij dat wel. 'Dat snap ik,' zucht hij. Verbaasd kijk ik hem aan. Zou Jeff me niet allang weggejaagd moeten hebben? 'Oh ja?' vraag ik. Hij knikt. 'Ze is de meest bijzondere persoon die ik ooit ontmoet heb. En ik hou van haar. Ik zou Alina voor geen goud kwijt willen.' Jeff kijkt naar Alina en ik voel medelijden voor hem. 'Ik vind haar ook heel aardig, ook al ken ik haar niet zo lang,' zeg ik. Ik kom onzeker dichterbij, maar zodra ik zie dat het Jeff toch niets uit maakt spring ik naast hem op het bed. 'Het spijt me dat dit is gebeurd,' zeg ik dan zacht. Jeff kijkt opzij naar mij en ik voel zijn ogen branden op mijn gezicht. Ik durf hem niet aan te kijken. 'Oké, Snow. Het is al goed,' zegt hij dan na een lange stilte. Ik kijk hem blij aan en geef hem een knuffel. Jeff maakt het niet uit. 

(PS: don't worry Do-stories ;) Snow is not gonna steal him from Alina.)

Ik laat hem weer los en ik sta op om weer naar Alina's bed te lopen. Jeff pakt mijn arm vast. Ik blijf een beetje zenuwachtig staan en draai me naar hem om. 'Ken wel je plaats,' zegt hij, terwijl hij me strak aankijkt. 'Je bent maar een huisdier.' Dan laat hij me los. Het fijne gevoel dat ik eerst had is nu weer helemaal weg. Ik kijk naar de grond. 'Begrijp je dat?' vraagt Jeff. Ik knik en zeg zacht, eigenlijk meer tegen mezelf: 'Ik ben maar een huisdier.' Jeff knikt en zegt: 'Goed zo. Onthoud dat.' Ik voel me heel erg kleingemaakt door Jeff op dit moment en het liefst zou ik nu naast Alina willen liggen, of tenminste op de grond naast haar bed. 'Je mag nu gaan,' zegt hij ineens. Ik kijk op en stamel: 'M-Maar ik wilde-' Jeff breekt mijn zin af. 'Je kunt nu gaan,' zegt hij met een strenge ondertoon in zijn stem. Er branden tranen achter mijn ogen, maar ik gehoorzaam hem en loop de kamer uit. Want ik ben maar een huisdier dat moet luisteren naar bevelen en naar wat anderen zeggen. Eenmaal op de gang durft Jeff ook nog eens te vragen of ik de deur van zijn kamer dicht wil doen. Plotseling woedend draai ik me om en sla de deur keihard dicht. 'Hé! Doe eens normaal met de deur!' Ik draai me met een ruk om en zie Masky staan, de andere persoon die ik niet mag. Hij staat me raar aan te kijken en doet er nog een schepje bovenop: 'Ze hoeven niet kapot, hoor.' Dat is de druppel. Ik voel de woede en de opgekropte, nare gevoelens helemaal terugkomen. Mijn ogen worden rood. Ik merk dat ik een soort van sta te hijgen. Dan klinkt Masky's stem weer: 'Wat ben jij een raar mens.' Ik begin te krijsen en storm op hem af. 'Oh shit!' Hij probeert zijn pistool nog te pakken, maar ik gooi hem hard tegen de muur en spring op zijn buik, zodat hij nergens heen kan. 'Doe normaal! En ga van me af!' schreeuwt hij, nu ook woedend. Maar ik laat me door niks meer tegen houden. Mijn nagels worden langer en ik begin zijn shirt kapot te scheuren. 'Hé!' Masky probeert me weg te duwen, maar het lukt hem niet. Ik begin als een gek door zijn huid te harken. Zijn woedende geschreeuw gaat over in kreten van angst en pijn. Ik hoor deuren opengaan en er wordt naar me geschreeuwd, maar het maakt me allemaal niks meer uit. Er zit bloed over zijn hele buik en het zit ook aan mijn nagels. 'Nu is het genoeg!' hoor ik iemand ineens hard en woedend schreeuwen. Een zwarte tentakel wikkelt zich om mijn middel en ik word van Masky afgetrokken. 'Waar denk je wel mee bezig te zijn?' Ik kijk recht in het gezicht van Slenderman. Ineens koelt de woede af en mijn ogen worden weer normaal. Ik kijk naar Masky en zie dan wat ik heb aangericht. Met grote ogen kijk ik weer naar Slenderman. Die ziet er trouwens uit alsof hij me wil gaan wurgen. Ook al zie ik zijn gezicht niet, ik weet zeker dat hij hartstikke boos is. 'H-Het spijt me,' stamel ik. 'Nee. Dat kun je nu niet meer als excuus gebruiken,' zegt Slenderman. In paniek begin ik te zeggen dat het me echt spijt en dat ik er niks aan kan doen. Vanuit mijn ooghoek zie ik de deur van de kamer van Jeff open gaan. Vervolgens komen Jeff en Alina er allebei uit lopen om te kijken wat er aan de hand is. 

Ze is wakker!

'Wat is hier gebeurd?' vraagt Alina met grote ogen. 'Dat stomme dier probeerde me zowat te vermoorden!' roept Masky boos uit. Intussen wordt hij geholpen en naar de badkamer gebracht door Hoodie en Clockwork. 'Alina! Het ging echt per ongeluk. Ik kon er niks aan doen,' zeg ik met een smekende stem. Ze ziet er twijfelachtig uit.

Gelooft ze me nu niet?

'Ik had er geen controle over! Het kwam echt-' Jeff gaat beschermend voor Alina staan met een boze blik in zijn ogen. 'Wat probeer je nou te bewijzen? Je moet gewoon naar ons luisteren, zo moeilijk is dat toch niet?' vraagt hij met een verwijtende stem. Ik kijk naar Alina, maar die blijft stil achter hem staan, terwijl ze zich duidelijk afvraagt wat ze hiermee aan moet. Of tenminste. Wat ze met mij aan moet... 'Alina, ze is van jou. Clockwork vroeg toen of jij voor haar wilde zorgen en jij stemde hier mee in,' zegt Slenderman. 'Jij moet nu dus ook bepalen wat haar straf wordt.' Een straf? Ik kijk naar Alina. Gaat ze me echt straffen? Uiteindelijk neemt ze een besluit: 'Ze moet voor twee dagen in de kamer met de stalen deur zitten.' Ik voel dat Slenderman verrast is. 'Is dat alles?' vraagt hij. 'Ik moest toch voor haar zorgen,' krijgt hij scherp opgemerkt terug. Hij lijkt even confused te zijn, maar dan knikt Slenderman toch en neemt me mee naar de kamer. Ik loop snel naar binnen en hij doet de deur dicht en op slot. Het licht is al aan. Dat is ook wel handig; deze kamer heeft namelijk geen ramen. Ik ga op het bed liggen en staar voor een tijdje naar het plafond. Ineens hoor ik de sloten klikken en de deur gaat open. Ik pik meteen de geur van Alina op en meteen schiet ik overeind. Zoals ik waargenomen staat Alina in mijn kamer, terwijl ze de deur weer achter zich dicht doet. 'Alina!' roep ik blij uit. Ik spring van het bed af en knuffel haar. Ze glimlacht en gaat dan op mijn bed zitten. Ik ga braaf naast haar zitten. 'Waarom heb je mij zo'n lichte straf gegeven?' vraag ik nieuwsgierig. 'Ik heb Masky bijna dood gekrabd.' Alina zucht en kijkt me aan. 'Luister, Snow. Ik heb je een lichte straf gegeven, omdat ik snap wat je voelt.' Ik kijk haar verbaasd aan en vraag: 'Hoezo dat?' 'Omdat ik mezelf eerst ook niet onder controle had. Dat is eigenlijk zo'n beetje de reden waarom mijn slachtoffers het nooit overleefden. Maar nu gebeurd dat bijna niet meer, omdat ik met Clockwork train,' legt ze uit. Dan lichten Alina's ogen ineens op. 'Ik heb een idee. Misschien kun je mee trainen. Dat heeft mij ook heel erg geholpen,' zegt ze. Mijn oren komen overeind en ik zwaai zachtjes met mijn staart. 'Het is op zich wel een idee,' stem ik dan in. 'Geweldig! Dan kom ik je morgenochtend halen,' zegt Alina. Ze staat op, wat een teken is dat ze weg wil gaan. 'Alina,' roep ik haar zacht terug. Ze draait zich om voordat ze de deur uit kan lopen en vraagt: 'Wat is er? Ik schuif ongemakkelijk op het bed heen en weer. 'Bedankt dat je me niet echt een straf hebt gegeven,' zeg ik dan. Alina glimlacht naar me en wil weer weglopen. 'A-Alina?' vraag ik weer. Ze blijft weer staan en draait zich weer om. 'Wat?' vraagt ze, nu wat ongeduldiger. 'Wil je me aaien zodat ik sneller in slaap val?' vraag ik nog zachter. Ik verwacht een nee, maar in plaats daarvan komt Alina naast me op het bed zitten. Ik kijk haar blij aan en ga snel onder de dekens liggen. Alina begint me zachtjes over mijn oren te aaien. 'Bedankt,' fluister ik nog, voordat ik in slaap val. 

'Kom Snow! Je slaapt al veel te lang!' roept iemand. Koppig trek ik de deken over mijn hoofd en mompel iets van "ik heb geen zin". Het volgende moment worden de dekens van me afgetrokken. 'Hé!' roep ik verontwaardigd uit. Ik hoor iemand grinniken en doe mijn ogen open. Het is Alina. 'Alina, wat doe je nou?' vraag ik met een slaperige stem. Ze kijkt me met zo'n blik aan van "serieus?" Dan pakt ze maar gewoon mijn voeten en trekt me zo uit het bed. Ik verbaas me over de kracht van dit meisje als ik voor haar op de grond lig. 'We gaan trainen! Weet je nog?' zegt ze. De herinneringen van gisteravond komen weer terug. Ik stotter: 'B-Bedoelde je zo vroeg in de ochtend?' Alina knikt met een grijns op haar gezicht. Ik kijk haar met zielige ogen en laaghangende oren aan. 'Ik voel me gepest,' zeg ik dan. 'Dat zal wel meevallen. Kom Snow.' Mokkend kleed ik me aan. Ik moest kleding van Alina lenen; ik heb alleen maar jurken en wollen truien in mijn kast liggen. Dus nu loop ik naar beneden met een zwart jack, daaronder een rood T-shirtje, een grijze broek en zwarte gympen. Ik voel me totaal niet op mijn gemak in deze kleding. Ook het zwarte en het rode zijn niet echt mijn ding. Maar ja, ik moet het er voor vandaag mee doen. Zodra Alina en ik beneden zijn zien we Clockwork aan tafel zitten. Ze eet boterhammen. Zodra Clockwork ons ziet wenkt ze ons. Alina gaat naast haar zitten en ik ga tegenover hen zitten. Clockwork pakt iets uit een koeltas die naast de tafel op de grond staat en geeft het aan Alina. Ik zie dat het een zak met bloed is en ik begin nu al misselijk te worden van de geur. Alina bedankt haar en zet haar tanden in de zak. Ik zie het bloed verdwijnen. Dan realiseert Clockwork zich dat ik ook eten nodig heb. 'Ehm... Eet jij dierenvoer?' vraagt ze aan me met een twijfelende blik. 'Want dat hebben we volgens mij niet.' Ik voel me een beetje gegeneerd, omdat Clockwork nu ook al zo'n opmerking maakt waardoor het lijkt alsof ik een huisdier ben. Nou ja, dat is ook wel een beetje zo, maar ik voel me er niet bepaald fijn bij als zo'n opmerking wordt gemaakt. Mijn oren staan al omlaag en Alina merkt het ook. Snel wendt ze zich tot Clockwork en zegt: 'Snow eet gewoon normale dingen, net zoals jij.' Dan draait ze zich om naar mij. 'Zal ik brood voor je maken?' vraagt ze. Ik knik. Alina staat op en loopt de keuken in. Clockwork kijkt me lichtelijk schuldig aan. 'Sorry,' zegt ze. Ik probeer te glimlachen en zeg: 'Het maakt niet uit.' Maar diep vanbinnen voel ik dat het wel uitmaakt. Ik schud mijn hoofd en knipper met mijn ogen; het is nu niet het moment om iemand pijn te doen. Ik denk aan de verwondingen die ik Jeff en Masky al toe heb gebracht. Daar heb ik ook spijt van gekregen. Ik zet de gedachte van me af en wacht totdat Alina klaar is met mijn eten. Ondertussen blijft het stil aan tafel. Na drie minuten komt Alina terug met boterhammen en een glas melk. 'Alsjeblieft,' zegt ze als ze het voor me op de tafel zet. Ik bedank haar en begin snel te eten zodat we wegkunnen. Als ik net aan mijn glas melk begin zie ik dat Alina en Clockwork al opstaan. Snel probeer ik mijn glas leeg te drinken, maar ik ben net iets te snel. Het glas glijdt ineens uit mijn handen en de melk komt op de broek en het T-shirt. Geschrokken kijk ik naar de twee andere meisjes; Clockwork ziet eruit alsof ze me wil slaan. Zwaar geïrriteerd staat ze met haar armen over elkaar naar me te kijken. Meteen krijg ik een schuldgevoel en ik weet zeker dat Alina het ook niet al te prettig vindt. Maar als ik naar haar kijk zie ik dat ze met twinkelende ogen haar lach probeert in te houden. Ik blijf even onhandig zitten. Clockwork fluistert iets in het oor van Alina, waarna Alina naar mij toe loopt. 'Kom, Snow. Ik ga je even andere kleren aandoen,' zegt ze. Ik sta snel op en volg Alina naar boven. Als we eenmaal in haar kamer zijn begint Alina keihard te lachen. Ik weet niet zo goed wat ik moet doen, dus sta ik daar maar voor het bed een beetje ongemakkelijk naar haar te kijken. 'Sorry,' zegt Alina als ze klaar is. 'Maar hoe krijg je het in hemelsnaam voor elkaar om dat glas melk over je kleren heen te gooien?' Ik sta daar met mijn mond vol tanden. 'Ik eh... Het viel gewoon uit mijn handen,' zegt ik dan zacht. Alina heeft ook wel door dat ik me onzeker voel op dit moment. 'Het maakt niet uit. Kom, Clockwork staat beneden nog te wachten.' Alina trekt wat kleren voor me uit haar kast. Gelukkig heeft ze ook een wit T-shirtje. Ik verwissel snel van kleding en trek het shirt en nog een zwarte broek eronder aan. 'Cherry?' klinkt het ineens vanuit de badkamer. Ik draai me om en kruip in de kast. Alina snapt het niet, maar laat mij mijn gang gaan. Ik trek de deur dicht en kijk door een kiertje naar wat er gebeurd. Jeff komt uit de badkamer lopen. Zijn haar is nog nat. 'Ga je vandaag weer trainen met Clockwork?' vraagt hij. Alina knikt en vult aan: 'En ook met Snow.' Jeffs gezicht vertrekt een beetje. 'Pas je wel op? Straks scheurt ze jou ook nog open,' zegt hij. Alina glimacht naar hem en geeft hem een kus. 'Komt wel goed. En als ze het zou doen zou ik toch wel weer snel genezen,' stelt ze hem gerust. Jeff lijkt nog niet helemaal overtuigd, maar knikt dan. 'En als ze het toch gedaan heeft moet je het zeggen,' zegt hij. 'Oh ja? Wat doe je dan?' vraagt Alina nieuwsgierig. Jeff grijnst: 'Dan zorg ik ervoor dat ze je nooit meer aan zal raken.' Alina geeft hem een por in zijn zij en knuffelt hem dan. 'It's gonna be okay,' zegt ze. Dan draait Alina zich ineens om naar de kast en vraagt: 'Kom je, Snow?' In shock blijf ik zitten. Deed ze dat nou echt? Zenuwachtig duw ik de kastdeur open en klim er uit. Ik kijk niet naar Jeff en loop meteen de kamer uit, de gang door en naar beneden. Clockwork staat al bij de voordeur. 'Wat duurde er zo lang?' vraagt ze als ze mij aan ziet komen. 'Niks.' Ik ga aan de andere kant van de deur staan en samen wachten we totdat Alina naar beneden komt. 'Hè hè, daar ben je eindelijk. Kunnen we nu gaan?' vraagt Clockwork. Ik draai me om naar haar om "ja" te zeggen. Dan valt mijn oog ineens op haar oog. Nou ja, het oog waar de klok in zit dan. Ik raak helemaal in trans door de kleine wijzertjes. 

'Tik tak, hoeveel tijd heb je nog? Tik tak, het is zo veel fijner, toch?'  zingt een stem zachtjes in mijn oor.

Ik schrik op als Alina me een zacht duwtje geeft. 'Gaat alles goed?' vraagt ze. Ik kijk haar even zielloos aan, maar knipper dan met mijn ogen en zeg: 'Ja, hoor. Het gaat prima met mij.' Ik kijk even rond en merk dat we nog steeds binnen staan. 'Gaan we nu trainen?' vraag ik. Clockwork knikt en trekt de deur open. Samen lopen we naar buiten. Alina en Clockwork lopen voor mij en ik hoor ze fluisteren, maar ik ben druk bezig met het gebied in me op te nemen. Het is redelijk zonnig buiten en er waait een zacht windje. Na best wel een tijdje stoppen Clockwork en Alina. Ik ben zo druk bezig met om me heen kijken dat ik tegen hen aan loop. 'Sorry,' zeg ik snel, terwijl ik weer overeind ga staan. We zijn bij een bos aangekomen. 'Hier gaan we trainen,' legt Clockwork uit. Plotseling enthousiast begin ik allemaal vragen te stellen: 'Wat gaan we doen dan? Hoelang blijven we hier? Mag ik straks in het bos lopen? Moet ik met Alina trainen?' Alina slaat haar hand even voor mijn mond en we moeten er alle drie om lachen. Dan zegt Clockwork: 'Ten eerste ga ik Alina trainen om haar bloedlust in te houden en ik ga jou trainen om niet zo snel boos te worden.' Ik ben het niet eens met de term dat ik zo snel boos word, maar ik houd mijn mond dicht. 'Ten tweede blijven we hier tot vijf uur trainen,' gaat ze verder. Alina kreunt. 'Oh kom op, Alina. Ik weet zeker dat je deze zeven uurtjes wel zonder Jeff kan doorbrengen,' grinnikt Clockwork. 'Ha ha, erg grappig,' krijgt ze sarcastisch terug. 'Als we tijd over hebben mag je in het bos lopen. En misschien kun je even met Alina trainen, maar ik weet niet of dat goed gaat,' sluit Clockwork af. Even later zijn we bezig met het testen van onze behendigheid. 'Alina doet voor wat je moet doen, oké?' vraag Clockwork aan mij. Ik knik en samen kijken we naar Alina. 'Je kan beginnen,' zegt Clockwork tegen haar. Alina draait zich om naar een boom niet heel ver van haar vandaan. Binnen vijf seconden is ze naar de boom gerend en erin geklommen. Ik kijk haar bewonderend aan. Alina zit op een tak, hoog in de boom. Ineens laat ze zich eruit vallen, maar ze landt perfect op de grond en loopt weer naar ons toe. 'Goed gedaan Alina,' prijst Clockwork haar. De meiden draaien zich om naar mij. 'Nu jij,' zegt Alina. Wacht, wat? Wil ze dat ik ook in die boom klim? Ik kijk Alina en Clockwork vragend aan. 'Probeer maar.' Ik loop naar de boom en zet onzeker mijn klauwen in de stam. Ik concentreer me op het klimmen en binnen no time ben ik ineens helemaal boven. Niet zo snel als Alina uiteraard, maar wel sneller dan dat ik verwacht had. Ik kijk naar beneden en klem mezelf meteen weer vast aan de boomstam. 'Goed gedaan, Snow. Je mag weer naar beneden komen, hoor,' roept Clockwork naar mij. Angstig kijk ik naar de twee meiden. 'Maar het is zo hoog!' roep ik naar beneden. 'Oh god.' Dat was Alina. Ik zie Clockwork en Alina even overleggen. Dan loopt Alina naar de boom toe waar ik in zit, terwijl Clockwork roept: 'Blijf zitten! Alina komt je halen!' Alsof ik ergens heen zou gaan. Ik blijf op de tak zitten terwijl ik mezelf stevig aan de stam vast blijf houden. Alina begint omhoog te klimmen en zit hartstikke snel een paar takken onder me. 'Kom maar,' zegt ze. Ik laat me langzaam zakken. Ik zet mijn voet op een tak, die natuurlijk meteen afbreekt. Alina pakt snel mijn arm vast voordat ik helemaal naar beneden donder. Ze zet me op haar rug en springt in één keer naar beneden. Ik heb meer het gevoel dat we vallen, ondanks dat ik weet dat Alina het onder controle heeft. Toch klem ik mijn armen stevig om haar heen. 'Je kan me nu wel loslaten, Snow.' Ik laat mezelf van haar rug afglijden. 'Sorry,' zeg ik. Alina legt een hand op mijn schouder en glimlacht naar me. 'Je hoeft niet overal sorry voor te zeggen. Soms zijn dingen gewoon zoals ze zijn,' stelt ze me gerust. Ineens komt Clockwork ertussen: 'Zijn jullie nu klaar? Dan kunnen we verder gaan.' Alina laat me los en we gaan tegenover Clockwork staan. 'Oké, door naar het volgende,' zegt ze.

4 uur later

We hebben superhard getraind. Ik voel me wel sterker, maar ik ben doodop. Ook Alina ziet eruit alsof ze even een pauze nodig heeft. Clockwork daarentegen zit met een grote grijns op haar gezicht naar ons te kijken. Zij vindt het natuurlijk superleuk om ons zo af te matten met haar training. 'Nou, vooruit dan. We houden even pauze, dan kunnen jullie ook even eten,' zegt Clockwork dan. Uitgeput gaan Alina en ik op een omgevallen boomstam zitten. Clockwork heeft haar koeltas meegenomen en geeft Alina een kleine fles die voor de helft gevuld is met bloed. Alina kijkt haar even chagrijnig aan, maar pakt dan het flesje over en drinkt het leeg. 'Sorry Alina. Als we thuis zijn mag je weer drinken,' zegt Clockwork. 'Ik hoef niet op dieet hoor,' zegt Alina sarcastisch. Ik kijk naar Clockwork en hoop dat ze ook iets voor mij mee heeft genomen. Clockwork merkt het niet en neemt een hap van een boterham die ze zelf mee heeft genomen.

Had ik ook zelf eten moeten maken?

Alina onderbreekt mijn gedachte en duwt een papieren zakje op mijn schoot. Ik ruik iets zoets, kijk nieuwsgierig in het zakje en zie dat Alina aardbeien voor me heeft meegenomen. 'Je bent tenslotte mijn verantwoordelijkheid,' zegt ze. Bedoelt ze dat alsof ik een lastpost ben? Ik kijk Alina aan, maar in haar rode ogen kan ik alleen maar vriendelijkheid bespeuren. Ze draagt ook geen kwade geur bij zich of iets dergelijks. 'Dankjewel,' zeg ik tegen haar en dan begin ik de aardbeien op te eten, want ik barst van de honger. Intussen heeft Alina haar flesje al leeg. Ik zie dat ze best chagrijnig kijkt. Waarschijnlijk omdat ze nog steeds honger heeft. Ik reik haar een aardbei aan en ze neemt hem aan. Nadat we gegeten hebben gaan we weer aan de slag. Na lang getraind te hebben begint het te schemeren. 'We gaan zo weer naar huis,' zegt Clockwork. Ik zucht; ik heb er totaal geen zin in om dat hele eind weer terug te lopen. 'Hé, Snow? Wilde je nog in het bos lopen?' vraagt Alina. Ik schud snel mijn hoofd. Ze grinnikt en vraagt: 'Wil je nog wel met mij trainen?' Ik kijk haar met zielige ogen aan. Ze lacht weer en zegt dan: 'Kom, dan gaan we naar huis.' Clockwork houdt ons tegen. 'Sinds wanneer heb jij dat voor het zeggen?' vraagt ze aan Alina. 'Kom op zeg. Wat wil je nou dat wij gaan doen?' Alina kijkt haar chagrijnig aan. Clockwork haalt haar schouders op en zegt: 'We kunnen altijd nog in bomen klimmen, of dieren in het bos op gaan zoeken en er dan op jagen.' Ze gaat nog wel een tijdje door, maar Clockwork heeft niet door dat wij er ondertussen al onderuit geknepen zijn. Als Clockwork merkt dat we aan het weglopen zijn rent ze achter ons aan en pakt mij bij mijn kraag. Ik val bijna, maar weet mijn evenwicht te bewaren. 'Laat me niet achter. Het was maar een grapje,' zegt ze. Alina maakt me van Clockwork los. 'Kunnen we dan nu naar huis?' vraagt Alina. Clockwork knikt en samen beginnen we terug naar huis te lopen. Na een tijdje ben ik redelijk moe. Ik loop half tegen een boom aan en blijf even staan. Alina gaat gniffelend naast me staan en vraagt: 'Lukt het?' Ik knik en probeer een glimlach op te zetten. 'Het gaat helemaal prima,' gaap ik. 'Aw. Wil je naar bed?' Alina kijkt me geamuseerd aan. 'Ik vind het niet grappig,' zeg ik. 'Dan is het maar goed dat je een bed bij je hebt.' Ik kijk haar vragend aan. Alina pakt me vast en zet me op haar rug. Dan loopt ze naar Clockwork die even verderop op ons staat te wachten. Als Alina bij haar is lopen ze weer verder. Ik word slaperig van Alina's loopritme. Ik nestel mijn hoofd zachtjes tegen haar nek en val in slaap.

Het water raakte mijn lichaam. Het hield me gevangen. Toen kwamen de handen op mijn schouders die me zachtjes onder water duwden.

Geschrokken word ik wakker. Ik zie dat ik in bad zit en ik voel dat iemand mijn schouders vast heeft. 'Snow! Doe niet zo moeilijk en blijf zitten. Het is maar water.' Ik herken de stem van Alina. 'Wat ben je aan het doen?' schreeuw ik zowat. 'Chill out,' zegt ze. 'Je was helemaal vies na de training. En je was zo heerlijk aan het slapen dat ik je niet wakker wilde maken.' 'Dus in plaats van mijn toestemming te vragen duw je me gewoon zo een bad in?' vraag ik ongelovig. 'Zo erg is het toch niet?' Mokkend blijf ik zitten en laat ik Alina haar gang gaan. 'Moet ik ook je oren doen?' vraagt ze. 'Nee! Ik kan het zelf wel! En ik had dit allemaal zelf gekund!' zeg ik boos. Het blijft even stil en meteen heb ik door dat het geen slim idee was om tegen Alina uit te vallen. Daarna hoor ik achter me de deur open en weer dicht gaan. 'Alina?' vraag ik zacht. Ik draai me om en zie dat ze weg is. Ik krijg een vreselijk schuldgevoel. Ook al is dit een raar geval, ze bedoelde het goed. Snel stap ik uit het bad, droog me af en trekt mijn kleren aan. Vervolgens ga ik de gang op. Is ze in haar kamer? Of beneden? Ik besluit om eerst beneden te gaan zoeken. Ik loop de trap af en ga naar de keuken. Daar zitten Clockwork, Toby, Eyeless Jack en Sally aan de tafel te eten. 'Hebben jullie Alina gezien?' vraag ik. Toby knikt en zegt: 'Ze ging net met Jeff naar buiten. Ze zeiden dat ze wel even een tijdje weg zouden blijven.' 'Oh, oké. Bedankt,' zeg ik. Ik loop weer naar boven en meteen door naar Alina's kamer. 

Het kan me niet schelen hoe lang ze wegblijven. Ik blijf hier totdat ze komt. En dan zal ik mijn excuses aanbieden.

Na een tijdje zijn ze nog steeds niet terug. Ik kijk door het raam naar buiten en zie dat het al nacht is. De maan schijnt helder achter de bomen. Gapend rol ik me op op het bed en val in slaap.