Μόλις τελείωσε το μάθημα έφυγα τρέχοντας για το μαγαζί. Άλλαξα και ξεκίνησα να παίρνω παραγγελίες. Δεν είχε περάσει πολύ ώρα όταν ο Jace μπήκε στο μαγαζί. Δεν του έδωσα σημασία και συνέχισα την δουλειά μου. Το κινητό μου δονήθηκε και το άνοιξα.

"Μπορούμε έστω να μιλήσουμε; Η τουλάχιστον να με ακούσεις;" και πάλι δεν έδωσα σημασία.

Στο διάλειμμα μου πήγα και έκατσα στην πίσω αυλή.

"Κάποιος σε ψάχνει." άκουσα τον αδελφό μου και γύρισα.

Ποιος να με έψαχνε άραγε; Μα φυσικά ο Jace. Ο Jason μου χαμογέλασε και εξαφανίστηκε στην κουζίνα κλείνοντας πίσω του την πόρτα.

"Τι θέλεις;" ρώτησα χωρίς καν να τον κοιτάξω.

"Να σου ζητήσω συγνώμη." έκατσε δίπλα μου. "Φέρθηκα σαν μαλάκας το ξέρω, αλλά το έχω μετανιώσει."

"Δεν μπορώ να σε πιστέψω πια Jace." για πρώτη φορά μετά από τόση ώρα τον κοίταξα. "Λυπάμαι."

"Τουλάχιστον δέξου αυτό σαν δώρο μετανοίας." μου πρόσφερε ένα κουτάκι.

"Όχι Jace... Δεν μπορώ."

"Αν δεν το πάρεις εσύ θα το αφήσω στον αδελφό σου." χαμογέλασε. "Εσύ διαλέγεις."

"Καλά καλά θα το πάρω." γέλασε. "Θα σε δω αύριο για την εργασία;" τον ρώτησα. "Ότι και να έχει γίνει μεταξύ μας δεν μπορώ να επιτρέψω στον εαυτό μου να πάρει κακό βαθμό."

"Τα λέμε αύριο." γέλασε και έφυγε χαμογελώντας.

Πήρα το κουτί από το τραπεζάκι και το άνοιξα. Μέσα περιείχε ένα ρολόι σε απόχρωση ροζ χρυσού με άσπρο καντράν και λατινικούς αριθμούς. Ήταν πάρα πολύ ωραίο. Προσεκτικά το τοποθέτησα στην θέση του και το έβαλα στην τσέπη μου. Ήταν μια πολύ ευγενική χειρονομία εκ μέρους του. Επέστρεψα στην δουλειά χαμογελώντας. Ο Jason το πρόσεξε, αλλά δεν είπε τίποτα. Μόλις τελειώσαμε επιστρέψαμε και οι δύο σπίτι.

"Θα μου πεις τι τρέχει τελικά με εσένα και τον Jace;" ρώτησε κλείνοντας την πόρτα πίσω του.

"Το θέμα είναι ότι δεν τρέχει. Μένει στάσιμο." τον κοίταξα. "Τσακωνόμαστε, τα βρίσκουμε και μετά ξανά το ίδιο."

"Μήπως κάποιος από τους δύο δεν θέλει και τόσο να προχωρήσει;" έκατσε στον καναπέ.

"Τι εννοείς;" έκατσα δίπλα του.

"Εννοώ ότι εκείνος λιώνει για εσένα." χαμογέλασε. "Με το παραμικρό τρέχει από πίσω σου να σου εξηγήσει και να σου ζητήσει συγνώμη." τόνισε. "Τον έχεις τρελάνει και δεν ξέρει πως να το διαχειριστεί."

"Και πώς είσαι τόσο σίγουρος;" τον ρώτησα περίεργη.

"Γιατί είμαι αγόρι. Έχω κάνει και εγώ τα ίδια λάθη. Έχω βάλει και εγώ στοίχημα για το αν θα ρίξω κάποια στο κρεβάτι. Και έχω μετανιώσει και εγώ πίκρα χάνοντας την. Ήμουν και εγώ στην ηλικία του. Υπήρξα και εγώ ανώριμος στα σχολικά μου χρόνια." με κοίταξε. "Και ξέρω ακριβώς πως νιώθει αυτή την στιγμή. Και μόνο το ότι θα μπορεί να σε βλέπει λόγω της εργασίας τον κάνει χαρούμενο." συνέχισε. "Ξέρεις και εμείς τα αγόρια έχουμε συναισθήματα, και εμείς πλυγωνόμαστε και κάνουμε λάθη, αλλά πάντα προσπαθούμε να τα διορθώσουμε." έκανε μια μικρή παύση. "Ξεκαθάρισε λοιπόν τα συναισθήματα σου και μην τον ταλαιπωρείς άδικα, αν δεν νιώθεις το ίδιο."

Τον κοίταξα ενθουσιασμένη. Δεν ήξερα τι να πω. O Jason δεν μίλαγε ποτέ για τα σχολικά του χρόνια και τώρα καταλαβαίνω το γιατί. Δεν ένιωθε περίφανος γι' αυτά.

"Δεν ξέρω τι νιώθω για τον Jace." μουρμούρησα. "Έχω κάνει σχέσεις στο παρελθόν και το ξέρεις, αλλά ποτέ δεν ένιωσα όπως τώρα." έκανα μια παύση. "Αυτό που νιώθω μου είναι πολύ πρωτόγνωρο. Είναι κάτι δυνατό που με τρομάζει." πήρα μια βαθιά ανάσα. "Κάθε φορά που ο Jace είναι δίπλα μου νιώθω πολύ περίεργα και οπότε τσακωνόμαστε νιώθω ένα κομμάτι της καρδιάς μου να σπάει." o Jason μου χαμογέλασε.

"Αυτό ονομάζεται έρωτας." μουρμούρησε και μου έκανε μια σφιχτή αγκαλιά. "Η μικρή μου αδελφή μεγάλωσε."

"Και πώς το χειρίζεσαι αυτό;" τον κοίταξα.

"Αυτό αγάπη μου δεν το χειρίζεσαι. Το αφήνεις να σε κάνει ότι θέλει. Μερικές φορές σε πληγώνει και μερικές σε ανεβάζει στα σύννεφα." έκανε μια παύση. "Καλωσόρισες στο παιχνίδι του έρωτα αδελφούλα μου. Το τι θα κάνεις από εδώ και πέρα εξαρτάται από εσένα."

"Πώς έλυσες εσύ το πρόβλημα με το στοίχημα Jason;"

"Εμμ βασικά δεν το έλυσα ποτέ. Ήμουν πολύ δειλός που δεν τόλμησα να της ξαναμιλήσω. Μου έφτανε μόνο που την έβλεπα καθημερινά στην τάξη." σταμάτησε για λίγο. "Γι' αυτό να είσαι χαρούμενη που σε θέλει τόσο και δεν υπολογίζει τα εμπόδια που του βάζουν."

"Δηλαδή πρέπει να τον συγχωρήσω;"

"Αν όντως νιώθεις όπως μου είπες ναι." χαμογέλασε. "Αλλά κρατά του λίγο ακόμα μούτρα. Να δεις που μπορεί να φτάσει για εσένα."

"Σε ευχαριστώ." τον αγκάλιασα. "Πάω να ξαπλώσω."

"Ότι θέλεις." μου ανταπέδωσε την αγκαλιά. "Καλή ξεκούραση." πρόσθεσε.

Μπήκα στο δωμάτιο μου ανοίγοντας το τηλέφωνο.

"Συγνώμη Jace. Αλλαγή σχεδίων. Αύριο θα είμαι πηγμένη στο μαγαζί. Δεν έχω χρόνο για την εργασία." έστειλα ψέματα και περίμενα την απάντηση.

"Μπορώ να έρθω να βοηθήσω. Να τελειώσεις νωρίτερα." ήρθε η απάντηση αμέσως.

"Όχι θα το κάνουμε άλλη μερα. Άλλωστε μην ξεχνάς, είμαστε ακόμα τσακωμένοι."

"Όπως θέλεις! Στείλε μου όταν μπορείς. Και δεν είμαστε τσακωμένοι, εσύ δεν με έχεις συγχωρήσει ακόμα."

"Το ίδιο είναι." έστειλα γελώντας στην σκέψη ότι τον παιδεύω άδικα.

"Όχι δεν ειναι! Καληνύχτα." διάβασα χαμογελώντας αλλά δεν απάντησα.

Έλεγξα αν είναι ενεργό το ξυπνητήρι μου για αύριο, έβαλα μια ταινία στο λάπτοπ και ξάπλωσα στο κρεβάτι μου. Το κινητό μου δονήθηκε ξανά και το άνοιξα.

"Εε θα βρεθούμε αύριο;! Μου έχει λείψει η κολλητή μου." είχε στείλει ο Ander.

"Αν θέλεις έλα από το μαγαζί. Θα έχω πολύ δουλειά."

"Ωραία θα έρθω από εκεί. Καληνύχτα μικρή μ..."

"Καληνύχτα μεγάλε!" απάντησα γελώντας και έκλεισα το τηλέφωνο για να κοιμηθώ.

Ναι παιδιά το ξέρω είμαι ασυγχώρητη αλλά σας ανέβασα ..

Έστω και τόσο καθυστερημένα έχετε ένα ολοκαίνουριο κεφάλαιο...

Μην ξεχνάτε να ψηφίζετε αν σας αρέσει, πατώντας το αστεράκι...

Και ελπίζω το επόμενο κεφάλαιο να έρθει σύντομα...

Love you..