Ψάχνω με το βλέμμα μου τον Eric μέσα στο γυμναστήριο, αλλά δεν το βρίσκω πουθενά.

"Four" φωνάζω καθώς τον βλέπω στην άκρη του δωματίου. "Ξέρεις που είναι ο Eric;" τον ρωτάω καθώς έρχεται κοντά μου.

"Φαντάζομαι στο γραφείο ή στο διαμέρισμα του." μου απαντάει αμέσως. "Εσύ πως είσαι; Μου είπε ότι δεν ένιωθες καλά."

"Βασικά κάτι άλλο έγινε, αλλά θα σου πω αργότερα. Τώρα αυτό που προέχει είναι να βρω τον Eric. Πρέπει να του μιλήσω."

"Στον τελευταίο όροφο αριστερά το γραφείο και δεξιά το διαμέρισμα του." μου λέει σιγά για να μην τον ακούσει κανένας άλλος. "Πρόσεχε μην σε δει κανένας από τους άλλους αρχηγούς. Αν σε δουν πες ότι σε έστειλα εγώ να τον φωνάξεις." μου λέει.

"Ευχαριστώ." λέω και βγαίνω γρήγορα από το γυμναστήριο.

Ανεβαίνω δυο δυο τα σκαλιά προς τον τελευταίο όροφο. Χτυπάω πρώτα την πόρτα του γραφείου του. Τίποτα απόλυτη ησυχία. Χτυπάω την πόρτα του διαμερίσματος του. Πάλι τίποτα.

"Που στο καλό είσαι ρε Eric;" λέω σιγά.

"Εδώ." ακούω την δυνατή του φωνή από πίσω μου. "Θες κάτι;"

"Ναι θέλω να μιλήσουμε." λέω με θάρρος.

"Τα είπες όλα στο γυμναστήριο, δεν χρειάζομαι κάτι άλλο. Πήρα τίς απαντήσεις μου."

"Δεν μπορούμε να μιλήσουμε εδώ έξω θα μας δει κανένας." ο Eric ανοίγει την πόρτα και κάνει στην άκρη για να περάσω.

"Σαν στο σπίτι σου." λέει.

Οφείλω να παραδεχτώ ότι έχει υπέροχο διαμέρισμα. Είναι όλα σε αποχρώσεις του γκρί του μαύρου και του μπλέ. Έχει ένα μεγάλο καναπέ και ένα τραπεζάκι του καφέ. Λίγο πιο πέρα υπάρχει μια μικρή βιβλιοθήκη γεμάτη από βιβλία.

"Διαβάζεις;" ρωτάω περίεργη.

"Ναι όταν έχω ελεύθερο χρόνο, άλλωστε γεννήθηκα στην πολυμάθεια μην ξεχνάς. Θες να σου φέρω κάτι;"

"Πες μου ότι έχεις μπύρα. Μου έχει λείψει πολύ η γεύση της."

"Έχω. Επιστρέφω σε ένα λεπτό." λέει και εξαφανίζεται πίσω από μια πόρτα.

Πηγαίνω στην βιβλιοθήκη του. Είχε τα τα πάντα. Από ρομαντικά μέχρι και εγκυκλοπαιδικά.

Ο Eric επιστρέφει με δύο μπύρες και ένα ποτήρι.

"Πίνεις την μπύρα με ποτήρι;" ρωτάω και κρατήθηκα να μην γελάσω.

"Βασικά... Νόμιζα... Μήπως το ήθελες εσύ..."

"Εμμ οχι. Ευχαριστώ πάντως." λέω και κάθομαι στον καναπέ.

"Λοιπόν τι ήθελες να μου πεις;" με ρωτάει ακουμπώντας τα πράγματα στο τραπεζάκι.

"Μου άρεσε..." με κοίταξε περίεργα. "Το φιλί σου Eric... Μου άρεσε." του είπα γλυκά.

"Και τότε, γιατί;" λέει με παράπονο.

"Τρομοκρατήθηκα Eric, φοβήθηκα... Με φίλησες μέσα σε όλους τους άλλους διαγωνιζόμενους... Φοβήθηκα μην μας δει κάποιος και μας καρφώσει στον Max. Δεν θέλω να μείνω χωρίς φατρία Eric. Ούτε εσύ θέλεις, το ξέρω. Και είναι και...." κοιτάζω άλλου και παίζω με τα μαλλιά μου.

"Τι είναι Jess;" πιάνει το κεφάλι μου και με αναγκάζει να τον κοιτάξω στα μάτια.

"Είναι που... Να... Ακόμα σε φοβάμαι Eric. Φοβάμαι αυτόν τον Eric που βλέπω την ώρα της προπόνησης, με το παγωμένο βλέμμα και το σαρκαστικό τόνο στην φωνή. Τον Eric που όλοι οι άλλοι εκτός από εμένα ξέρουν." είπα και κοίταξα πάλι άλλου.

"Jess." με τα χέρια του με ανάγκασε ξανά να τον κοιτάζω στα μάτια. "Είσαι το μοναδικό άτομο που ποτέ δεν πρόκειται να του κάνω κακό. Από την πρώτη στιγμή που σε είδα ένιωσα κάτι να αλλάζει μέσα μου. Ένιωσα συναισθήματα που δεν έχω ξανανιώσει ποτέ και για κανέναν. Όταν σου μίλησα για πρώτη φορά, τότε που έπεσες πάνω στον τοίχο, το στομάχι μου είχε γίνει κόμπος και η καρδιά μου χτύπαγε σαν τρελή." έκανε μια μικρή παύση. "Όταν τις προάλλες μου έδωσε αυτό το φιλί στο μάγουλο, τα πάντα έγιναν ξεκάθαρα για εμένα. Είσαι το μοναδικό άτομο που θέλω στην ζωή μου. Είσαι η μοναδική κοπέλα που θα μπορούσα να  δώσω και την ζωή μου για να σε σώσω. Θέλω να είσαι εσύ αυτή που θα με βοηθήσει να αλλάξω."

Έβαλε τα χέρια του στα μάγουλα μου και εγώ στα δικά του. Για μερικές στιγμές μείναμε και οι δύο έτσι να κοιτάμε ο ένας τον άλλο στα μάτια. Το βλέμμα του ήταν γεμάτο συναίσθημα. Φώναζε από μακριά είμαι ερωτευμένος.

Ήμουν εγώ αυτή που μηδένισε την απόσταση μεταξύ μας. Μετακίνησε τα χέρια του στην μέση μου και εγώ τύλιξα τα δικά μου γύρω από τον λαιμό του. Με τράβηξε πιο κοντά του και δάγκωσε το κάτω χείλος μου για να αποκτήσει πρόσβαση στο στόμα μου, την οποία και του έδωσα. Οι γλώσσες μας χόρευαν στον ρυθμό του έρωτα. Η πόρτα χτύπησε και ο Eric διέκοψε το φιλί μας.

"Ποιος ειναι;" ρωτήσε αμέσως αρπάζοντας το ποτήρι και το ένα μπουκάλι μπύρας και πετώντας τα στο κάδο.

"Ο Max είμαι." ακούγεται η βαριά φωνή του.

Ο Eric παει να ανοίξει και εγώ μπαίνω στο υπνοδωμάτιο του. Τα χρώματα ήταν στις ίδιες αποχρώσεις με το σαλόνι, αλλά κάτι ήταν διαφορετικό εδώ. Ίσως έκανε την διαφορά το λευκό πάπλωμα και τα μαξιλάρια.

"Που χάθηκες ρε Eric; Σε ψάχνω εδώ και ώρα. Η Jeanine ζήτησε να μας δει. Είναι επείγον λέει. Πρέπει να φύγουμε τώρα." άκουσα τον Max να λέει.

"Ναι φυσικά θα . Μισό λεπτό να αλλάξω μια μπλούζα."

Κρύβομαι στην γωνία του δωματίου καθώς ανοίγει την πόρτα. Μου δίνει ένα γρήγορο φιλί.

"Έλα πάλι μετά το δείπνο. Φέρε και τους φίλους σου αν θες." λέει καθώς αρπάζει τα κλειδιά και μια μπλούζα. "Θα αφήσω την πόρτα ανοιχτή, ώστε να μπορέσεις να φύγεις τώρα." Ξαναλέει και φορώντας την μπλούζα του φεύγει από το δωμάτιο.

Βγήκα από το δωμάτιο του Eric σιγά για να μην κάνω φασαρία και κατέβηκα μερικούς ορόφους για να πάω στην τραπεζαρία, αφού το καμπανάκι είχε χτυπήσει εδώ και δέκα λεπτά.

Βλέπω τα παιδιά μαζί με την Tris και τον Will και κάθομαι μαζί τους.

"Μετά θέλω να σας πω." λέω στον Jeffrey.

"Οκ." μου απαντάει χαμογελώντας.

Τέλος κεφαλαίου

Ελπίζω να σας αρέσει.

Έχουμε και ερωτική εξομολόγηση. Έχω να πω ότι το κομμάτι της εξομολόγησης είναι το αγαπημένο μου πάρτι σε αυτό το κεφάλαιο.

Τι λέτε να γίνει στην συνέχεια;