Σήμερα ήταν η μέρα. Σήμερα αργά το το βράδυ θα επιτεθούμε στην Πολυμάθεια από όλες τις πλευρές. Η Tris είχε σωθεί και μας είχε δώσει λεπτομέρειες για το πώς θα μπούμε μέσα. Θα περικυκλωναμε το κτήριο και εγώ με τον Eric θα είμασταν αυτή που θα πηγαίναμε στην Jeanine.

Περιμέναμε πως και πως να νυχτώσει για να ανέβουμε στο τρένο και να ξεκινήσουμε την αποστολή μας.

"Jess;" άκουσα τον Eric και κούνησα το κεφάλι μου για να διώξω τις σκέψεις μου. "Δεν ξέρω αν μπορώ να το κάνω. Όλοι στηρίζονται πάνω μου για να σκοτώσω την Jeanine, αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να το κάνω."

"Eric... σκότωσε την οικογένεια σου. Την αδελφή σου που δεν ήταν ικανή να πειράξει ούτε ζώο. Την μητέρα σου που την αγαπούσες όσο τίποτα στον κόσμο και τον πατέρα σου που σε έμαθε να αγαπάς τα βιβλία, αλλά και τους ανθρώπους. Σκότωσε εσένα μαθαίνοντας σε να ζεις μέσα στον πόνο. Στην ουσία σε χρησιμοποίησε Eric... Σε χρησιμοποίησε για να μαθαίνει τι συμβαίνει στην γενναιότητα. Δεν ήσουν τίποτα άλλο παρά ένα όπλο για εκείνη... Και δεν θα διστάσει να σε καταστρέψει ολοσχερώς αν σταθείς εμπόδιο στα σχέδιά της." του είπα κοιτώντας τον στα μάτια.

Δεν μίλησε... Με πλησίασε και με φίλησε γλυκά.

"Τι θα έκανα χωρίς εσένα;" με ρώτησε μετά.

Του χαμογέλασα και τον φίλησα ξανά.

"Jess... Ξέρω ότι εδώ μέσα έχεις το παιδί μου." είπε δείχνοντας την κοιλιά μου και εγώ πάγωσα. Θα ήθελα να σου απαγορεύσω να έρθει μαζί μας απόψε αλλά ξέρω ότι δεν θα το τηρήσεις, οπότε προτιμώ να είσαι μαζί μου παρά να μην ξέρω που βρίσκεσαι."

"Πως το έμαθες, αφού σου είχα πει ότι το τεστ ήταν αρνητικό και ότι είχα μια απλή ίωση.."

"Και εγώ σε είχα πιστέψει. Αλλά τις προάλλες σε άκουσα να μιλάς γι' αυτό με την Maggie." με πείραξε αυτό που άκουσα και έκανα μια γκριμάτσα ενόχλησης. "Μην νευριάζεις. Δεν ήθελα να σας κρυφακούσω. Το μόνο που άκουσα είναι ότι είσαι έγκυος και ότι θα μου το έλεγες όταν εσύ θα θεωρούσες ότι είναι η κατάλληλη στιγμή." χαμογέλασα που δεν κρυφάκουσε επίτηδες και το πρόσωπο μου γλύκανε ξανά. Θέλω να μου πεις αλήθεια, σκεφτόσουν να το ρίξεις;"

"Όχι Eric ούτε μια στιγμή δεν σκέφτηκα κάτι τέτοιο. Είναι το παιδί μου και δικό σου... Δεν είχα κανένα απολύτως λόγο να σκεφτώ κάτι τέτοιο..."

Η πόρτα χτύπησε και σηκώθηκα να ανοίξω. Ήταν ο Tobias.

"Είστε έτοιμοι πρέπει να ξεκινήσουμε σιγά σιγά. Jess καλύτερα να μείνεις εδώ. Δεν θέλω να χάσεις το παιδί..."

"Ξέχασε το Four." είπα και άρπαξα το jacket της γενναιότητας που είχα κρατήσει.

Ο Eric σηκώθηκε και άρπαξε και εκείνος το jacket του. Πέρασε το χέρι του γύρω μου και ακολουθήσαμε τον Four.

Βγήκαμε έξω από το κτίριο και μαζί με τους υπόλοιπους αρχίσαμε να τρέχουμε για να ανέβουμε στο τρένο που έφτανε αυτή την στιγμή.

Αφού ανεβήκαμε ο Four μου έδωσε ένα μαχαίρι και ένα όπλο. Τα πήρα διστακτικά στο χέρι μου.

"Είσαι καταπληκτική στο στόχο. Χρησιμοποίησε τα σωστά αν χαθούμε.."

"Eric... μου ζητάς να σκοτώσω άνθρωπο;"

"Όχι άλλα αν ο άλλος σου επιτεθεί δεν έχεις άλλη επιλογή και το ξέρεις. Αλλά μην αγχώνεσαι γι'αυτό. Όσο είσαι κοντά μου θα είμαι εγώ αυτός που θα σε προστατεύει." τον αγκάλιασα και τον φίλησα.

"Ομάδα Α ετοιμαστείτε." φώναξε ο Alex που ήταν αρχηγός της.

"Θα σας δω μετά παιδιά..." είπα καθώς σηκώθηκαν και οι 4.

"Ας το ελπίσουμε." φώναξε ο Jeffrey καθώς κατέβαινε από το κινούμενο τρένο.

Ησυχία επικράτησε τώρα στο τρένο. Όλοι πλέον κατάλαβαν ότι η αποστολή άρχισε.

"Ομάδα Β τώρα" φώναξε η Cris κατεβαίνοντας πρώτη από το κινούμενο τρένο.

Λίγο αργότερα ήταν σειρά της Tris και της ομάδας της για να πάνε στην φατρία της Ομόνοιας. Φίλησε τον Tobias και κατέβηκε κάνοντας νόημα στους δικούς της.

Μετά από λίγο κει ο Four με τους δικούς τους κατέβηκαν από το τρένο. Είχαμε μείνει πλέον ο Eric και εγώ μαζί με μια ομάδα 10 ατόμων. Ο Eric φόρεσε το jacket του και έκανα και εγώ το ίδιο.

"Απαιτώ από εσάς να ατρόμητοι. Μόνο αυτό είναι που θα σας σώσει. Αν φοβάστε να σκοτώσετε τότε να μην κατέβετε ποτέ από αυτό το τρένο γιατί δεν θα έχετε ελπίδα να ζήσετε. Θυμηθείτε ότι όλο αυτό γίνεται για την ελευθερία της χώρας μας." λέει κοιτώντας τους ένας προς έναν.

Μετά τον βλέπω να κάνει μια ανάποδη κωλοτουμπα και να βγαίνει από το τρένο.

"Αυτό είναι το σύνθημα." λέω και κάνω κάτι ανάλογο θαυμασμού.

"Τα φώτα της πολυμαθειας λάμπουν ακόμα που σημαίνει ότι πρέπει να περιμένουμε τον Four να φτάσει στις εγκαταστάσεις ρεύματος." είπε ένας από την ομάδα μας.

"Ακριβώς αλλά θα πρέπει να κάνουμε ησυχία γιατί δεν βρισκόμαστε σε μεγάλη απόσταση από τα σύνορα της πολυμαθειας." τον κοίταξα άγρια.

Καθίσαμε κάτω και εγώ έγειρα στον ώμο του Eric.

Τέλος κεφαλαίου...

Ελπίζω να σάς αρέσει και απομένουν 4-5 κεφάλαια ακόμα για το τέλος του βιβλίου.

Απολαύστε τά...

Γιατί έρχονται πολλές εξελίξεις και ένα ανατρεπτικό τέλος...

Μέχρι το επόμενο κεφάλαιο πολλά φιλιά...