"Jess.... Eric..." φώναξε η Tris με την τσιριχτή φωνή της.

"Σκάσε.. Ξυπνήσαμε." άκουσα έναν αγουροξυπνιμένο Eric.

"Αυτό ήταν πολύ αγενές εκ μέρους σου Eric." είπα τρίβοντας τα μάτια μου. "Ζητά συγγνώμη."

"Τι λες καλέ; Δεν πειράζει." απαντάει η Tris. "Και εγώ την ίδια αντίδραση θα είχα αν με ξυπνούσαν στις 6 το πρωί."

"Αλήθεια γιατί μας ξύπνησες;" ρωτήσε ο Eric.

"O Four μου το ζήτησε. Είπε μέχρι τις 7 να έχουμε μαζευτεί όλοι στην πόρτα για να φύγουμε. Εγώ με τον Four θα πάμε στην ειλικρίνεια. Οι υπόλοιποι αν θέλετε μπορείτε να μην έρθετε."

"Θα έρθουμε." είπα αμέσως. "Τα λέμε σε λίγο."

Η Tris βγαίνει από το δωμάτιο και μας αφήνει μόνους μας.

"Καλημέρα μωρό μου." λέει ο Eric και μου δίνει ένα γλυκό φιλί.

"Καλημέρα." λέω τραγουδιστά.

Ο Eric γελάει καθώς ντύνεται. Κάνω και εγώ το ίδιο. Είχα μόλις ντυθεί όταν η πόρτα χτύπησε. Ο Eric πήγε να ανοίξει.

"Evelyn;" τον ακούω να λέει και πάω δίπλα του.

"Τι θες εδώ;" ρωτάω ψυχρά.

"Ήρθα να πάρω μια απάντηση θα με βοηθήσετε ναι η όχι;" ρωτάει ήρεμα.

"Μόνο αν ο Four αποφασίσει ότι πρέπει να σε βοηθήσουμε." απαντάω και της κλείνω την πόρτα στην μούρη.

Ο Eric γελάει ξανά. Κατευθύνομαι στον καθρέφτη και αρχίζω να φτιάχνω τα μαλλιά μου σε μια πλαϊνή κοτσίδα.

"That's my girl." τον ακούω να ψιθυρίζει στον εαυτό του και χαμογελάω.

Μετά από λίγο έρχεται από πίσω μου και περνάει τα χέρια του γύρω από την μέση μου και με φιλάει στο λαιμό. Γυρνάω για να τον κοιτάω στα μάτια.

"Τι θέλεις;" τον ρωτάω και περνάω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του.

"Εσένα. Αλλά δεν προλαβαίνουμε τώρα, είναι παρά δέκα." λέει και ενώνει τα χείλη μας για μια ακόμα φορά. "Πάμε;"

"Πάμε!"

Βγήκαμε από το δωμάτιο και συναντήσαμε τους υπόλοιπους στην είσοδο. Αρχίσαμε να σκαρφαλώνουμε σε βράχους και μπάζα από κατεστραμμένα κτίρια.

"Tris, εγώ δεν θα έρθω μαζί σας." είπε ξαφνικά ο Caleb. "Θέλω να δω το σπίτι μας."

"Caleb, δεν υπάρχει πια σπίτι." είπε η Tris αγκαλιάζοντας τον. "Αλλά είσαι ελεύθερος να κάνεις ότι θέλεις. Αντίο." πρόσθεσε και συνεχίσαμε τον δρόμο μας."

Δεν αργήσαμε και πολύ να φτάσουμε στην ειλικρίνεια. Όλοι οι υπόλοιποι της γενναιότητας που είχαν καταφύγει εκεί έτρεξαν και μας αγκάλιασαν. Μαζί τους και η Cristina, αλλά δεν είδα πουθενά τον Will.

"Έχετε δει τον Will;" ρώτησε η Cristina.

"Οχι." απάντησα. "Νομίζαμε ότι θα ήταν μαζί σας."

"Έχω να τον δω από την επίθεση στην φατρία της αυταπάρνησης. Έχω ένα κακό προαίσθημα." με αγκάλιασε.

"Ας μην βγάζουμε βιαστικά συμπεράσματα." είπε ο Eric περνώντας το χέρι του γύρω μου.

Το ίδιο βράδυ φωνές ακούστηκαν και κάποια πιστά άτομα της Jeanine έκαναν επίθεση στην ειλικρίνεια. Έψαχναν για αποκλίσεις και σκότωσαν 2 άτομα.

Η Tris ευτυχώς την γλύτωσε και επιστρέψαμε όλοι στους χωρίς φατρία. Ο Four αποφάσισε να συνεργαστούμε με την μητέρα του για να κατατροπώσουμε την Jeanine.

H Evelyn εκείνη την μέρα χάρηκε τόσο πολύ που ο Tobias ήταν ο πρώτος που απόρησε αν αυτή είναι όντως η μητέρα του. Όρισε εμένα, τον Eric, τον Four και την Tris ως εκπαιδευτές του στρατού.

Όλοι μαζί σκεφτήκαμε πως έχουμε περισσότερες ελπίδες αν εκπαιδεύσουμε το στρατό, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο όπως εκπαιδευτικαμε και εμείς. Είχαμε περίπου 6 μήνες στην διάθεση μας για να δημιουργήσουμε ένα στρατό, έτοιμο για μάχη.

"Baby;" ακούω τον Eric να μου φωνάζει καθώς μπαίνω στο δωμάτιο μας.

"Πες μου!" πλησιάζω και τον φιλάω.

"Πώς λες να τους ξεκινήσουμε την προπόνηση;"

"Όπως την είχα ξεκινήσει και εγώ όταν διάλεξα την γενναιότητα."

"Δεν έχουμε το περιθώριο να χάσουμε άτομα. Είμαστε που είμαστε λιγότεροι."

"Ο Eric νοιάζεται για τις απώλειες;" ρωτάω παιχνιδιάρικα.

"Όχι βέβαια. Εμένα με ενδιαφέρει να ρίξουμε την Jeanine και το να χάσουμε τον μισό στρατό από την πρώτη κιόλας προπόνηση δεν θα βοηθήσει καθόλου." με φίλησε γλυκά.

"Τώρα ναι. Βλέπω τον Eric που γνώρισα." γέλασα.

"Θέλω να σου κάνω μία ερώτηση."

"Τι;" τον κοίταξα με απορία.

"Τι σου αρέσει σε εμένα;"

"Πολλά Eric.." χαμογέλασα. "Από την πρώτη στιγμή, τότε που έπεσα πάνω στο τοίχο μου συμπεριφέρθηκες πολύ καλά. Δεν ξέρω πως αντιμετώπιζες τους άλλους, αλλά με εμένα ήσουν πάντα καλός. Αυτό ήταν που με κέρδισε σε εσένα. Το ότι ποτέ δεν με ανάγκασες να κάνω κάτι και ότι πάντα σεβόσουν τις επιλογές μου, όπως τότε που με φίλησες και εγώ σηκώθηκα και έφυγα. Το σεβάστηκες απόλυτα και ήμουν εγώ αυτή που ήρθε και σε βρήκε."

"Μου ήταν αδύνατο από την πρώτη στιγμή το να σου φερθώ άσχημα. Δεν μου έβγαινε. Κάθε φορά που σε έβλεπα και ήθελα να σου κάνω κάποια παρατήρηση ή να σε μειώσω για να σου ρίξω λίγο το ηθικό και να απογοητευθείς απλά δεν μπορούσα. Μαζί σου ένοιωσα πρωτόγνωρα συναισθήματα και όταν συνειδητοποίησα το ότι αυτά είναι αμοιβαία, νομίζω πως έγινα ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου." έσκυψε το κεφάλι του.

Ακούμπησα το χέρι μου στο σαγόνι του και του το σήκωσα για να με κοιτάει.

"Eric. Αξίζεις... Αξίζεις πολλά. Και θέλω να είμαι αυτή που θα σου προσφέρει τα πάντα για το υπόλοιπο της ζωής μας."

Τα μάτια του έλαμψαν και με φίλησε με πάθος. Με ξάπλωσε απαλά στο κρεβάτι και νομίζω πως όλοι καταλάβατε τι επακολούθησε...

Τέλος κεφαλαίου...

Ελπίζω να σας αρέσει και τα λέμε σε ένα επόμενο κεφάλαιο.