Την επόμενη μέρα σηκώθηκα αρκετά νωρίς. Πριν ακόμα να έρθει ο Four να μας ξυπνήσει. Πήγα και έκανα ένα μπάνιο και ντύθηκα. Φόρεσα ένα μαύρο σκισμένο τζιν με μια μαύρη μπλούζα και τα μαύρα μποτάκια μου. Έπιασα τα βρεγμένα ακόμα μαλλιά σε μια ψηλή αλογοουρά και επέστρεψα στον κοιτώνα, ώστε να περιμένω και τους άλλους να σηκωθούν.

Ο Four δεν άργησε να έρθει και όταν πλέον όλοι είχαν σηκωθεί μίλησε.

" Έχετε μια ώρα στην διάθεση σας να ετοιμαστείτε και να πάτε για πρωινό μετά θα πρέπει όλοι να βρίσκεστε στο χωλ." είπε και έφυγε.

Όλοι άρχισαν να ετοιμάζονται γρήγορα και μόλις ο Alex ήταν έτοιμος ανεβήκαμε μαζί στην καφετέρια να συναντήσουμε τους υπόλοιπους. Ο Alex όπως συνήθως έκατσε δίπλα στην Maggie και εγώ δίπλα στον Al αφού ήταν μαζί μας.

"Καλημέρα." λέω και χαμογελάω.

"Καλημέρα." λέει και παίζει με το φαγητό του.

"Τι έχεις;" τον ρωτάω.

"Τίποτα σπουδαίο. Απλά να φοβάμαι." απάντησε. "Πέρασα την προηγούμενη φαση στους τελευταίους και φοβάμαι ότι ίσως αυτή την φορά να μην τα καταφέρω και να κοπώ"

"Μην σκέφτεσαι αρνητικά Al. Όλα θα πάνε καλά, θα δεις."

"Μήλας εσύ που είσαι στην κορυφή της βαθμολογίας." μου απαντάει γελώντας.

"Να σου θυμίσω από πού ξεκίνησα εγώ και που κατέληξα;" μπήκε στην συζήτηση μας ο Jeffrey. "Ήμουν προτελευταίος μαζί με την Tris και τελικά καταλήξαμε και οι δύο στην τελική δεκάδα. Μην απογοητεύεσαι λοιπόν. Τα πάντα μπορούν να αλλάξουν."

Ο Al μας χαμογέλασε και σηκώθηκε.

"Ευχαριστώ. Θα τα πούμε." είπε και έφυγε.

"Γιατί να μην έχει ούτε τόση δα αυτοπεποίθηση;" ρώτησα τον Jeffrey. "Πως γίνεται να διάλεξε να βρίσκεται εδώ, αλλά να μην πιστεύει στις δυνατότητες του; Γιατί αν πιστέψει στον εαυτό του είμαι σίγουρη ότι θα πάει πολύ καλά."

"Δεν ξέρω τι να σου πω αλήθεια. Και όλο αυτό τον καταστρέφει. Φοβάμαι μήπως κάποια στιγμή βλάψει τον εαυτό του."

"Δεν μπορούμε να κάνουμε όμως τίποτα γι'αυτό, αφού δεν μας ακούει." λέω και σηκώνομαι. "Τι λέτε, πάμε σιγά σιγά;" γυρνάω και κοιτάω τους υπόλοιπους.

Όλοι έγνεψαν θετικά και κατευθυνθήκαμε προς το χωλ. Εκεί ήταν μόνο ο Four. O Eric έλειπε.

"Ακολουθήστε με." είπε και αμέσως το κάναμε.

Κατεβήκαμε μερικούς ορόφους και βρεθήκαμε σε μία μεγάλη αίθουσα με καρέκλες.

"Θα καθίσετε εδώ και έναν έναν που θα φωνάζω θα με ακολουθεί μέσα στο άλλο δωμάτιο. Βολευτείτε. Ο πρώτος που θα έρθει είναι ο Edward." είπε και εξαφανίστηκε μαζί με τον Edward στο δωμάτιο.

Καθ'όλη την διάρκεια άλλαζα συχνά θέσεις και συζητούσα με όλους μέχρι που είχα μείνει στο δωμάτιο μόνο εγώ και η Tris.  Μιλούσαμε μεταξύ μας όταν η πόρτα άνοιξε και ο Four έβγαλε την Alicia έξω σε κακή κατάσταση.

"Jess!" φώναξε αφού την έβαλε να καθίσει σε μια καρέκλα.

Μπήκα μέσα και έκατσα στην καρέκλα. Ο Four μου χορήγησε τον όρο με μια σύριγγα στο λαιμό.

"Να είσαι γενναία." τον άκουσα να λέει πριν μαυρίσουν όλα γύρω μου.

Όταν άνοιξα τα μάτια μου βρισκόμουν, σε ένα σκοτεινό μικρό δωμάτιο. Ξαφνικά οι τοίχοι άρχισαν να κινούνται και το δωμάτιο άρχισε να μικραίνει. 'Κλειστοφοβία' σκέφτηκα και έψαξα γύρω μου για να βρω κάτι που θα σταματούσε τους τοίχους. Βρήκα κάτι πρόκες και άρχισα να τις βάζω στην σχισμή που υπήρχε μεταξύ του πατώματος και του τοίχου.

Αμέσως το τοπίο άλλαξε. Βρισκόμουν πίσω στην γενναιότητα και μπροστά μου ήταν δεμένοι ο πατέρας μου και η μητέρα μου. Δύο άτομα ήταν εκεί και τους φύλαγαν.

"Λυπάμαι Jess." ακούστηκε η φωνή του Max από πίσω μου. "Οι γονείς σου ήταν ενάντια στην γενναιότητα και την πολυμάθεια και πρέπει να πληρώσουν γι'αυτό." είπε ο Max και μου έδωσε ένα όπλο. "Αυτή θα είναι η τιμωρία τους να πάνε από το χέρι της ίδιας τους της κόρης."

Πήρα το όπλο και τους κοίταξα και τους δύο στα μάτια. Σημάδεψα το κεφάλι του πατέρα μου και αφού γύρισα το κεφάλι μου και κοίταξα άλλου πάτησα την σκανδάλη. Έκανα ακριβώς το ίδιο και για την μητέρα μου.

Το τοπίο πάλι άλλαξε. Βρισκόμουν σε ένα σπίτι με δύο μικρά παιδιά. Ξαφνικά το σπίτι έπιασε φωτιά. Οι αναθυμιάσεις έκαναν τα παιδιά να λιποθυμήσουν. Έπιασα το ένα παιδί και προσπάθησα να το βγάλω έξω. Ήταν αδύνατο. Η έξοδος ήταν καλυμμένη από φλόγες. Άφησα το παιδί κάτω και κοίταξα γύρω μου για κάτι που θα μπορούσε να σβήσει τίς φλόγες. Βρήκα έναν πυροσβεστήρα σε μια γωνιά του δωματίου και τον άρπαξα αμέσως. Έσβησα αμέσως τις φλόγες που έκλειναν την είσοδο και άρπαξα τα δύο παιδιά και τα έβγαλα έξω.

Μετά από αυτό ξύπνησα στο μικρό δωμάτιο με το Four να σημειώνει κάτι καθώς παρακολουθεί την εικόνα μπροστά του.

"Τα πήγες αρκετά καλά για πρώτη φορά." μου είπε χαμογελώντας. "Ξέρεις πόση ώρα περίπου σου πήρε για να τα καταφέρεις;"

"Περίπου 30 λεπτά;" ρωτάω.

"15!" μου λέει χαμογελώντας. "Νιώθεις καλά;" με ρωτάει καθώς σηκώνομαι.

"Μια χαρά... Λίγο ζαλισμενη μόνο." λέω και ξανά κάθομαι.

"Έλα να σε βοηθήσω." λέει και μου δίνει το χέρι του.

Ανοίγει την πόρτα και μπροστά μας εμφανίζεται ο Eric.

"Αναλαμβάνω εγώ τώρα." λέει και περνάει το χέρι του γύρω από τους ώμους μου. "Είσαι καλά;" με ρωτάει καθώς παραπατάω λίγο.

"Μια χαρά! Λίγο ζαλισμενη μόνο." του απαντάω και χαμογελάω.

Με σταματάει και μου σηκώνει με το χέρι του το πρόσωπο μου, ώστε να τον κοιτάω. Μειώνει την απόσταση μεταξύ μας και μου δίνει ένα γλυκό αλλά και ταυτόχρονα παθιασμένο φιλί.

"Καλύτερα τώρα;" με ρωτάει αφού απομακρυνθούμε για να πάρουμε ανάσα.

"Ναι." απαντάω και αφού του δώσω ένα ακόμα φιλί φεύγω για να βρω τους υπόλοιπους.

Μπαίνω στο κοιτώνα και τους βρίσκω να κάθονται στο κρεββάτι το δικό μου και του Alex.

"Γεια." λέω καθώς πλησιάζω.

"Πως πήγε;" με ρωτάει ο Peter που καθόταν και αυτός μαζί μας.

"Πολύ καλά. Θεωρώ πως τα 15 λεπτά για πρώτη προσομοίωση είναι πολύ καλά." είπα χαρούμενη. "Εσείς;" πρόσθεσα μετά.

"Πάνω κάτω είμαστε όλοι στα ίδια. 20-25 λεπτά" είπε η Maggie.

"Καλά είναι νομίζω." απάντησα. "Η Alicia που ήταν πριν από εμένα ήταν σχεδόν μία ώρα μέσα και από ότι φαίνεται την πήγανε αμέσως στο ιατρείο μετά." είπα και έριξα μια ματιά γύρω μου για να βεβαιωθώ.

"Ποιοι άλλοι είναι στο ιατρείο;" ρώτησε περίεργος ο Matt.

"Νομίζω και ο Al. Όλοι οι άλλοι είναι στο εδώ απ' ότι βλέπω." απάντησε ο Peter.

"Λείπει και η Tris." συμπλήρωσε ο Jeffrey.

"Η Tris ήταν μετά από εμένα." είπα εγώ. "Ίσως είναι ακόμα στην αίθουσα προσομοίωσης. Πάμε να φάμε κάτι όμως, γιατί πεινάω;"

"Πάμε." είπανε όλοι με μια φωνή και πήραμε τον δρόμο προς την τραπεζαρία.

Πάει και αυτό το κεφάλαιο.

Ελπίζω να σας αρέσει.

1060 λέξεις.