Josephine's POV

"Δεν μπορώ να σε καταλάβω... Γιατί δέχτηκες να βγεις μαζί με τον αδερφό του;" με ρωτάει η Νατάσα, ενώ εγώ μακιγιάρομαι. Θα περάσει να με πάρει σε λίγη ώρα, οπότε πρέπει να βιαστώ.

"Γιατί μου φάνηκε καλός και πιστεύω πως δεν θα έχει καμία σχέση με τον... Αλεξάντερ" Προφέρω το όνομα του τελείως υποτιμητικά. Και αντί να τον μισώ για αυτήν την συμπεριφορά και για τον τρόπο που έπαιξε μαζί μου... Τα αισθήματα μου για αυτόν γίνονται όλο και πιο δυνατά. Και αυτό είναι μεγάλο λάθος. Νομίζω πως... Έχω αρχίσει να τον ερωτεύομαι. Είναι ένας από τους λόγους που δέχτηκα να βγω μαζί με τον Κρις. Ίσως με βοηθήσει να σταματήσω... Πριν να είναι αργά.

"Ζοζεφίνα, μήπως να μιλήσεις με τον Αλεξάντερ; Συνήθως αυτές οι κόντρες, δεν βγαίνουν σε καλό"

"Σε υπάρχει περίπτωση!" της φωνάζω και ξεφυσάει, φορώντας τα παπούτσια της.

"Δεν θέλεις να χάσεις ξανά τον έλεγχο έτσι; Γιατί αυτό νομίζω πως γίνεται, όταν βρίσκεσαι κοντά του. Φοβάσαι πως θα σε φιλήσει ξανά ή κάτι άλλο και μπορεί να μην υπάρχει γυρισμός;" με ρωτάει και αφήνω τα καλλυντικά μου να πέσουν στο πάτωμα. Έχει δίκιο και το ξέρω καλά. Αν αφήσω αυτό που συμβαίνει να προχωρήσει... Όντως δεν θα υπάρχει μετά γυρισμός.

"Καλά το κατάλαβα... Είσαι απόλυτα σίγουρη για αυτό που κάνεις Ζοζεφίνα;"

"Είμαι Νατάσα. Εξάλλου, δεν μπορώ να το ακυρώσω τελευταία στιγμή. Και κανείς δεν μου λέει ότι αυτό το ραντεβού θα εξελιχθεί σε κάτι παραπάνω" της απαντώ και βάζω τα πράγματα πίσω στο νεσεσέρ μου. Κλείνω το παράθυρο του δωματίου μου και μαζί με την Νατάσα, βγαίνουμε από το δωμάτιο μας.

"Λούνα, η Νατάσα θα μείνει μαζί σου μέχρι να γυρίσω"

"Με αυτόν που σε φίλησε τις προάλλες θα βγεις;" με ρωτάει χαλαρά και το σοκ αποτυπώνεται στο πρόσωπο μου, όπως και της Νατάσας. Πως τα ξέρει όλα αυτά η δεκάχρονη αδερφή μου;

"Γλυκιά μου, εσύ... Πως ξέρεις για αυτό;" την ρωτάει η Νατάσα και η Λούνα, πατώντας στο πάτωμα με δύναμη, σηκώνει το κεφάλι της και μας κοιτάει στα μάτια.

"Έλα τώρα Νατ. Καταρχάς, γύρισε στο σπίτι με μια λιμουζίνα, από εδώ μέχρι απέναντι. Δεύτερον, παραπατούσε σε σχεδόν κάθε της βήμα, χωρίς να είναι μεθησμένη. Τρίτον, τα χείλη της ήταν πιο κόκκινα και από ντομάτα. Και τέλος... Μουρμούριζε κάτι περίεργα στον ύπνο της" Η απάντηση της, μας έχει αποστομώσει και τις δύο. Η αδερφή μου είναι το πιο έξυπνο παιδί μου έχω γνωρίσει ποτέ. Πριν προλάβεις να μιλήσεις, έχει ήδη βγάλει τα δικά της συμπερίσματα, σχετικά με την κατάσταση που επικρατεί. Και τις περισσότερες φορές, βγαίνει σωστή.

"Άντε, να φύγω και εγώ. Δεν θέλω να τον στήσω. Τα λέμε αργότερα κορίτσια"

Αφού αποχαιρετηθούμε, βγαίνω από το σπίτι. Καθώς κατεβαίνω μερικά σκαλιά, κερδίζω κοπλιμέντα από αρκετά άτομα και πολλοί με κοιτάζουν, με τον θαυμασμό να κυριαρχεί στο βλέμμα τους. Χαιρετώντας τους, κατεβαίνω τα σκαλάκια μπροστά από την έξοδο.

Σηκώνοντας το κεφάλι μου για να δω που είναι, τα μάτια μου αντιρκίζουν μια μεγάλη, κατάμαυρη Πόρσε να έχει σταθμεύσει ακριβώς απέναντι από το κτίριο και ανοίγουν διάπλατα από την έκπληξη. Μετά από την λιμουζίνα που μπήκα πριν τρεις μέρες, είναι το δεύτερο μεγάλη αμάξι που έχω δει στη ζωή μου.

Κάνω μερικά βήματα πιο κοντά ένας άντρας εμφανίζεται από την θέση του οδηγού. Τα μάτια μας συναντιούνται και του χαρίζω ένα χαμόγελο συμπάθειας.

"Γειά Κρις" του λέω και αυτός με κοιτάει από πάνω μέχρι κάτω και καταλαβαίνω πως του έχω αφήσει καλή εντύπωση.

"Είσαι πανέμορφη απόψε. Χαίρομαι που δέχτηκες να βγεις μαζί μου" λέει χαρούμενος και απλώνει το χέρι του προς το μέρος μου, κάνοντας μου νόημα να το πιάσω. Υπακούω και πάμε μαζί προς το αμάξι. Ανοίγει την πόρτα του συνοδηγού και μπαίνω μέσα, σχολιάζοντας θετικά αυτή του την κίνηση. Επιστρέφει στην δική του θέση.

"Θα αποφασίσουμε τώρα που θα πάμε ή έχεις κανονίσει κάτι εσύ;" τον ρωτάω και με κοιτάζει με σηκωμένο φρύδι, καθώς τα χείλη του σχηματίζουν ένα χαμόγελο.

"Μάθε τώρα ένα πράγμα για εμένα... Ξέρω πως να αντιμετωπίσω μια γυναίκα που με ενδιαφέρει" απαντά και ξεκινάει το αμάξι, αυξάνοντας την ταχύτητα.

Μέχρι τώρα, έχω καταλάβει πως ο Κρις είναι πολύ ευγενικός και πολύ προσεκτικός απέναντι στις γυναίκες. Γίνεται γλυκός, χωρίς να φτάνει στο άλλο άκρο και έχει μέτρο όταν την πέφτει σε μια γυναίκα. Πιστεύω θα τα πάμε καλά. Παρόλα αυτά, δεν με πιάνει αμηχανία κοντά του. Δεν αισθάνομαι πεταλούδες στο στομάχι μου. Οι παλμοί της καρδιάς μου παραμένουν σταθεροί και δεν φοβάμαι πως θα λυγίσω. Όχι όπως στον...

Αχ, Θεέ μου, δεν πρέπει να τα συγκρίνω. Είναι ακόμα πολύ νωρίς άλλωστε, για να βγάζω συμπεράσματα για τον Κρις. Ίσως... Ίσως στην πορεία, να αισθανθώ κάτι για αυτόν. Αλλά πως μπορώ να το κάνω, όταν η καρδιά μου νιώθει πολύ δυνατά πράγματα, μόνο για ένα συγκεκριμένο πρόσωπο;

[...]

Χτυπάω μερικές φορές, διακριτικά πάντα, το χέρι στο τραπέζι, προσπαθώντας να ηρεμήσω από τα γέλια. Πρέπει να παραδεχτώ, πως ο Κρις έχει απίστευτο χιούμορ. Μπορεί να φέρει το απόλυτο γέλιο, λέγοντας κάτι απλό.

"Είσαι πολύ αστείος, σου το έχουν πει;"

"Ουυυ, κάθε μέρα. Λένε πως είναι το δυνατό μου σημείο" μου απαντά γελώντας και πίνει και γουλιά από το ποτό του.

Μετά το φαγητό, αποφασίσαμε να έρθουμε για ένα ποτό στο κέντρο. Το μαγαζί είναι υπέροχο. Είναι η πρώτη που μπαίνω σε αυτό το είδος μαγαζιού. Για οικονομικούς λόγους πάντα. Έχω μείνει άφωνη. Λες και βρισκομις σε παραμύθι. Το ταβάνι στολίζουν λαμπάκια, τα οποία αλλάζουν χρώμα, ανάλογα με την εποχή. Μπροστά από τα μεγάλα παράθυρα, στέκουν μερικά φυτά, στα οποία έχουν ρίξει ψεύτικο χιόνι. Τους πετρόχτιστους τοίχους, διακοσμούν κάδρα, τα οποία απεικονίζουν τοπία από διάφορες χώρες του κόσμου. Τόσα όμορφα μέρη... Που πάντα ήθελα να πάω και ποτέ δεν μπορούσα.

"Πάντως, πρέπει να παραδεχτώ πως μου κάνει εντύπωση το γεγονός ότι είμαστε μαζί αρκετές ώρες και δεν έχει αναφέρει τίποτα για τον αδερφό μου" τον ακούω τον Κρις να λέει και βάζω μια τούφα πίσω από το αυτί μου.

"Μα δεν βγήκα για να γνωρίσω τον αδερφό σου. Αλλά εσένα. Αν δεν σε θεωρούσα ενδιαφέρον, δεν θα ήμουν μαζί σου τώρα" λέω πίσω, νιώθοντας κάποιες τύψεις. Σαφώς και αυτό που δεν είναι ψέμα, μα δεν είναι και όλη η αλήθεια. Ο άλλος λόγος που δέχτηκα να βγούμε, ήταν γιατί ήθελα να ζηλέψει ο Αλεξάντερ και να καταλάβει πως είναι να πονάει μια πληγωμένη καρδιά. Δεν νομίζω όμως να κατάφερα κάτι. Ούτε που τον ένοιαξε.

"Ουάου... Πρώτη φορά μου το λέει αυτό γυναίκα. Συνήθως, ο αδερφός μου με επισκιάζει στο θέμα γυναίκες... Δεν παραπονιέμαι ούτε ζηλεύω όμως. Είχα και εγώ τις κατακτήσεις μου στο παρελθόν. Εξάλλου, είναι η... Οικογένεια μου" λέει πίνοντας την τελευταία γουλιά από την βότκα του και κάνω το ίδιο με το κρασί μου.

"Πως είναι σαν αδερφός;"

"Είναι ο καλύτερος αδερφός που κάποιος θα μπορούσε να έχει. Έτσι το βλέπω εγώ τουλάχιστον. Μπορεί κάποιες φορές να γίνεται λιγάκι απότομος ή διπολικός... Αλλά είναι ένας πολύ καλός άνθρωπος. Μην τον παρεξηγήσεις εάν φέρεται αλλοπρόσαλλα. Έχει περάσει πολλά" απαντάει στην ερώτηση μου και η ανάγκη να μάθω τι εννοεί, μεγαλώνει. Όχι όμως από περιέργεια.

"Δεν ξέρω αν θα έπρεπε να σου τα λέω όλα αυτά όμως. Είναι αφεντικό και δεν σε ενδιαφέρει η ζωή του... Έτσι δεν είναι;" με ρωτάει και από τον τόνο του, καταλαβαίνω πως δεν το έκανε στην τύχη, αλλά σκόπιμα.

"Ναι, έχεις δίκιο. Είναι το αφεντικό. Απορώ που... Που το συζητάμε. Όντως δεν είναι ένα θέμα που με αφορά" Δεν είμαι και πολύ σίγουρη αν ισχύει αυτό που είπα. Εννοώ, σίγουρα δεν με αφορά αλλά... Όντως δεν με νοιάζει;

"Χεχεχε... Έλα, να σε πάω σπίτι τώρα που είναι νωρίς. Έχετε δουλειά αύριο. Αλλά θα ήθελα να βγούμε ξανά κάποια στιγμή... Αν δεν έχεις πρόβλημα"

Για λίγα δευτερόλεπτα, μένω να τον κοιτάζω. Δεν θέλω να του δώσω ελπίδες, όμως δεν μπορώ να είμαι και σίγουρη για την εξέλιξη αυτής της σχέσης.

"Φυσικά. Θα σου πω όμως εγώ πότε. Καταλαβαίνεις, λόγω της δουλειάς" του απαντώ και κουνάει το κεφάλι του καταφατικά.

Πληρώνει και βγαίνουμε έξω από το μαγαζί.

"Πάμε;"

"Ναι" απαντώ και μπλέκει τα δάχτυλα μας, χαρίζοντας μου ένα χαμόγελο. Δεν αισθάνομαι καμία ανατριχίλα. Ούτε νιώθω σαν να μου έχουν κοπεί τα πόδια. Οι σκέψεις που δεν είναι ανακατεμένες και δεν δυσκολεύομαι τόσο στο να μιλήσω. Το σώμα μου δεν... Δεν τρέμει.

Φτάνουμε έξω από το σπίτι μου και ανοίγω την πόρτα για να βγω.

"Πέρασα τέλεια μαζί σου. Εσύ;"

"Ναι. Ήταν διασκεδαστικά. Ανυπομονώ να το επαναλάβουμε" του απαντώ με ειλικρίνεια στην φωνή μου και βγαίνω από το αμάξι, γυρνώντας προς το μέρος του.

"Καληνύχτα"

"Καληνύχτα" τον ακούω να φωνάζει πίσω, καθώς το αμάξι απομακρύνεται.

Το σημερινό... Θα το εκλάβω ως ένα ραντεβού ανάμεσα σε δύο φίλους. Είναι νωρίς για να πω οτιδήποτε άλλο.

Γειά σας δελφινάκια🐬🐬🐬🐬🐬

Τι κάνετε;

Παρακολουθώ τις ειδήσεις και βλέπω όλες αυτές τις καταστροφές με την φωτιά στην Ελλάδα. Αυτό με θλίβει βαθύτατα. Τόσες αδικοχαμένες ζωές... Οι νεκροί, που άφησαν πίσω δικούς τους... Και τώρα, τι θα κάνουν όλοι όσοι είδαν τα σπίτια να παραδίδονται στις φλόγες; Που θα μείνουν;

Τι κατάσταση είναι αυτή... Πότε θα τελειώσει;😖😢

Ουφ... Απλά ήθελα να το σχολιάσω.
💙💙💙

Τώρα...

Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Ο Κρις και η Ζοζεφίνα βγήκαν. Και... Πέρασαν καλά😁

Θα θέλατε να δείτε μια εξέλιξη στην σχέση τους;

Εγώ πάντως το σκέφτομαι🤔

Ετοιμαστείτε, γιατί σας ετοιμάζω στο επόμενο σας έχω κάτι😉

Μέχρι το τότε...

Peace✌️