Alexander's POV

3 μέρες μετά...

"Το αμάξι βρέθηκε εγκαταλειλημένο κάτω από ένα τούνελ!"

"Όλα τα προσωπικά αντικείμενα ήταν μέσα στην τσάντα που βρέθηκε στην τσάντα!"

"Ποιός το έκανε;!"

"Που είναι η Ζοζεφίνα Ράινχαρτ;! Τι της συνέβη;!"

Σταματήστε! Που να πάρει ο διάβολος, σταματήστε και εξαφανιστείτε από το κεφάλι μου! Δεν αντέχω άλλο!

Παίρνω βαθιές ανάσες στην προσπάθεια μου να ηρεμήσω, μα ο θυμός και ο οργή που με καταβάλει, ξεπερνούν κάθε όριο! Δεν... Δεν μπορώ να συγκρατήσω τον εαυτό μου! Είναι απλά ανούσιο να το κάνω στην τελική! Δεν μπορώ να αντέξω αυτό που μου συμβαίνει!

Κοιτάζω τον εαυτό μου μέσα από τον καθρέφτη του τοίχου στο δωμάτιο για μερικά δευτερόλεπτα, προτού χτυπήσω την σφιγμένη γροθιά μου πάνω στο γυαλί και τον σπάσω σε χίλια, μικρά κομματάκια. Μερικά από τα θραύσματα πιέζουν πάνω στο δέρμα των γυμνών χεριών μου, ενώ κάποια διαπερνούν το λεπτό ύφασμα από το άσπρο φανελάκι μου.

Κάθομαι στο κρεβάτι με δύναμη και περνάω τα χέρια μου από τα μαλλιά μου, στηρίζοντας τους αγκώνες μου στα πόδια. Παρατηρώ μερικές σταγόνες αίμα, όμως ο πόνος αυτός, δεν είναι τίποτα σε αυτόν που με βασανίζει τις τελευταίες τρεις μέρες.

Τα μάτια μου βουρκώνουν, καθώς η ανάμνηση από εκείνο το βράδυ που κάναμε έρωτα για τελευταία φορά πριν... Πριν εξαφανιστεί η Ζοζεφίνα μου... Περιστρέφεται στο μυαλό μου ξανά και ξανά. Για πρώτη φορά, εύχομαι να μην μπορούσα να σκεφτώ. Πονάει πάρα πολύ... Και ξέρω πως όλα είναι δικό μου λάθος. Εγώ φταίω που την απήγαγαν. Εγώ φταίω... Που δεν ξύπνησα για την εμποδίσω να φύγει. Έπρεπε να είμαι κοντά της κάθε λεπτό... Και δεν τα κατάφερα. Την απογοήτευσα... Και δεν ήμουν κοντά της!

Και πέρα από αυτό... Αυτό το εμπόριο μας κατέστρεψε. Με κατέστρεψε. Τώρα ο κίνδυνος μας αφορά όλους. Ποιός μου λέει εμένα πως δεν θα θελήσουν να κάνουν κακό και σε κάποιο άλλο μέλος της οικογένειας μου; Πρέπει να προστατέψω την Λούνα... Τις είπαμε πως η αδερφή της έπρεπε να φύγει για ένα ξαφνικό ταξίδι. Θα επικοινωνήσει εκείνη μόλις μπορέσει. Δεν ξέρω για πόσο ακόμα... Δεν μπορούμε να καθυστερούμε αυτήν την αναπόφευκτη συζήτηση μαζί της.

Γαμώτο... Ζοζεφίνα μου... Τι θα κάνω τώρα, χωρίς εσένα δίπλα μου; Η κορούλα μας είναι καλά; Αν πάθει κάτι το μωρό μου, θα καταρρεύσω. Το να χάσω μια από τις δύο, θα είναι επίπονο. Μα το να χάσω και τις δύο... Θα είναι ακατόρθωτο να το δεχτώ. Η Ζόζι μου και η Σιέννα μου είναι στα χέρια τους. Και εγώ δεν έχω ιδέα πως να τους σώσω.

Τα δάκρυα μου ξεφεύγουν το ένα μετά το άλλο από τα μάτια μου και προσγειώνονται στο πάτωμα, δημιουργώντας μικρές λιμνούλες. Τόσα πολλά είναι, που μοιάζουν με χειμάρρους. Προσπαθώ να φαίνομαι δυνατός μπροστά στους υπόλοιπους, αφού όλοι βρίσκονται σε άθλια ψυχολογική κατάσταση. Αλλά και η δική μου έχει φτάσει στα τάρταρα. Και πρέπει να περιμένω από την αστυνομία να κάνει κάτι... Ενώ θα έπρεπε ήδη να είχε κάνει! Αν είχαν φερθεί με περισσότερη εγρήγορση και προσοχή, η αγάπη της ζωής μου θα βρισκόταν εδώ, στο κρεβάτι μαζί μου και θα κάναμε έρωτα, αδημονώντας για τον ερχομό της κόρης μας!

Θεέ μου, τι λέω; Εγώ χώθηκα ξανά σε εκείνα τα σκατά του υποκόσμου. Εγώ συνέχισα τις παρανομίες με τα όπλα, παρόλο που ήξερα ότι έβαζα την Ζοζεφίνα μου και όλους τους άλλους σε κίνδυνο. Λες και είχα ανάγκη να τα παραπάνω χρήματα. Πίστευα πως έπρεπε να αποκτήσω ακόμα περισσότερα, προκειμένου να βοηθήσω την Ζοζεφίνα και την Λούνα. Στην πραγματικότητα, απλώς ήθελαν να είμαστε οικογένεια.

Ήμουν... Ήμουν άπληστος. Νόμιζα κάποτε πως είχα τα πάντα. Όταν ήρθε όμως η Ζοζεφίνα στην ζωή μου, κατάλαβα πως είχα ανάγκη κάποιον να τα μοιραστώ. Παρόλα αυτά, συνέχισα και να τα αποτελέσματα. Τι πήγα και έκανα γαμώτο; Εγώ... Εγώ φταίω για όλα.

Margarita's POV

"Τακτοποιήθηκες;" ρωτάω την Άλις, μπαίνοντας μέσα στο δεύτερο ξενώνα, στον οποίο την φιλοξενούμε.

Μετά από αυτό που έγινε, αποφασίσαμε να μείνουμε όλοι μαζί, για να είμαστε σίγουρα για την ασφάλεια μας. Εγώ το πρότεινα και τα αγόρια συμφώνησαν, από την στιγμή που είναι και φίλη της Ζοζεφίνας. Είναι κολλητή της θεωρώ, πολύ περισσότερο από την Νατάσα. Έχει εξαφανιστεί και δεν έχουμε μάθει ακόμα νέα της. Δεν μπορώ να μην ανησυχώ για εκείνη. Σίγουρα δεν θα έχει ιδέα για την απαγωγή της Ζοζεφίνας. Μόλις το μάθει, θα ξεχάσει έχθρες και τα πάντα. Θα συνεχίσω την προσπάθεια για επικοινωνία μαζί της. Ελπίζω μόνο... Να μην της έχει συμβεί κάτι.

Πάντως, από την στιγμή που η Άλις ήρθε να μείνει μαζί μας, ο Κρις δεν βγαίνει συχνά από το δωμάτιο του. Και έχω προσέξει πως στο φαγητό, την παρατηρεί για αρκετά λεπτά. Όταν εκείνη θέλει να ανταλλάξει κάποια κουβέντας του, εκείνος βρίσκει συνήθως μια δικαιολογία για να αποχωρήσει από τον χώρο που βρισκόμαστε. Την αποφεύγει, πληγώνοντας έτσι και τους δύο. Στεναχωρήθηκα που χώρισαν με την Νατάσα, δεν το αρνούμαι. Αλλά αν μπορούν να είναι ξανά μαζί και να είναι ευτυχισμένοι... Τότε και εγώ θα σταθώ στο πλάι τους και θα τους στηρίξω με όποιον τρόπο μπορώ.

"Μια χαρά, Μαργαρίτα μου. Μην ανησυχείς. Έτσι κι αλλιώς, δεν είχα φέρει πολλά πράγματα μαζί μου. Μόλις... Μόλις γυρίσει η Ζοζεφίνα, θα επιστρέψω στο σπίτι μου και στην ζωή μου. Ελπίζω μόνο τα παιδιά στο Orphans Home να μην στεναχωριούνται που έφυγα" μου απαντάει και εκπλήσσομαι από αυτό που μόλις άκουσα. Ξέρω από την Ζοζεφίνα πως αγαπάει την δουλειά της.

"Γιατί έφυγες;"

"Τα παιδιά και οι άνθρωποι του ιδρύματος, είναι σαν οικογένεια για εμένα. Δεν μπορώ να ρισκάρω καθημερινά τις ζωές όλων τους. Σίγουρα όποιος κι αν απήγαγε την φίλη μου, θα γνωρίζει και τον περίγυρο της. Μόλις λοιπόν τελειώσει όλο αυτό, θα επιστρέψω κοντά τους" μου απαντάει ξανά, χωρίς όμως να με κοιτάζει στα μάτια.

Δεν την ξέρω καλά, μα μπορώ να κατανοήσω τους λόγους που διστάζει να μας εμπιστευτεί. Κάποτε πληγώθηκε βαθιά από την οικογένεια Σέργουντ, μια περίοδο που είχε ανάγκη περισσότερο από ποτέ την βοήθεια μας. Ο έρωτας της ζωής της την εγκατέλειψε. Εκείνη και το αγέννητο παιδί τους... Που τελικά δεν κατάφερε να έρθει στον κόσμο. Επιπλέον, η καλύτερη της φίλη δεν είναι εδώ για να την στηρίξει, τώρα που περνάει όλα αυτά τα σκαμπανεβάσματα με τον Κρις.

Έχει κάθε δίκιο με το μέρος της. Ομως αυτήν την στιγμή, πρέπει να μείνουμε ενωμένοι για παν ενδεχόμενο. Η Ζοζεφίνα την θεωρούσε οικογένεια της και θέλω να κάνω και εγώ. Θέλω... Θέλω να γίνω φίλη της. Και εκτός από αυτό, αν υπάρχει έστω και μια πιθανότητα να τα βρουν ξανά με τον αδερφό μου, πιστεύω πως πρέπει να είμαι εκεί για να τους βοηθήσω. Ο αδερφός μου δεν είναι στα καλύτερα του και ξέρω πως οφείλεται σε εκείνη. Θα κάνω μια κουβέντα και μαζί του κάποια στιγμή.

Κάθεται στην άκρη του κρεβατιού και κρύβει το πρόσωπο της στις παλάμες της. Πάω κοντά της και περνάω το χέρι μου στους ώμους της, αγκαλιάζοντας την.

"Όλα θα πάνε καλά... Θα γυρίσει κοντά μας Άλις. Θα τα βρούμε όλα"

"Δεν είναι μόνο αυτό... Είναι και η μητέρα μου. Οι γιατροί της δίνουν... Το πολύ έναν μήνα ζωής. Είναι ο μοναδικός άνθρωπος που δεν έχει φύγει ποτέ από δίπλα μου Μαργαρίτα. Αν χάσω και αυτήν... Θα μείνω μόνη μου"

Γέρνει πάνω μου και αρχίζω να την χαϊδεύω απαλά στα μαλλιά, για να την παρηγορήσω. Το ξέρω πολύ καλά αυτό το συναίσθημα. Όταν έχασα τον πατέρα μου... Ένιωσα πως είχα χάσει τα πάντα. Όλος μου ο κόσμος κατέρρευσε. Και κάποια μέρα, θα χάσω και την μητέρα μου. Το ξέρω πως αυτό θα συμβεί, μα δεν είμαι έτοιμη να το βιώσω και αυτό. Ήμουν εικοσιεφτά όταν πέθανε ο Μάρκος... Μεγάλη το ξέρω, αλλά σε όποια ηλικία κι αν χάσεις τον γονιό σου, είναι επίπονο. Οπότε συμπάσχω μαζί της.

"Όλα θα πάνε καλά... Να ξέρεις πως εγώ θα σταθώ δίπλα σου σε όλα. Ξέρεις πόσο σε συμπαθώ. Είσαι φίλη μου... Ή τουλάχιστον, ευελπιστώ να γίνω" της λέω και μου χαμογελάει αδύναμα, κουνώντας το κεφάλι της καταφατικά.

Αφού την αφήσω να ξεκουραστεί, πηγαίνω προς το δωμάτιο του για να τον δω. Αυτός βρίσκεται στην χειρότερη κατάσταση από όλους μας. Κλαίει, σπάει πράγματα φωνάζει... Ευτυχώς μπροστά στην Λούνα, παραμένει ψύχραιμος και της συμπαραστέκεται. Όμως όταν βρεθεί μόνος του... Είναι σαν να βλέπω άλλο άνθρωπο. Δεν τρώει, δεν κοιμάται... Είναι σαν έχει αδυνατίσει, χωρίς όμως να το έχει κάνει. Στην εταιρεία δεν πατάει το πόδι του, αλλά τα κανονίζει όλα από εδώ. Τι μας βρήκε χρονιάρες μέρες θεέ μου...

Μπαίνω στο δωμάτιο του και τον βλέπω καθισμένο στην πλάτη του κρεβατιού τους, με το ένα πόδι απλωμένο και γόνατο του άλλου ακουμπισμένο στο στήθος του. Είναι άθλια αυτή η εικόνα που αντικρίζω. Το βλέμμα του, απλανές, χαζεύει στο κενό. Κανένα συναίσθημα, καμία κίνηση. Η τάξη που επικρατούσε στο δωμάτιο τους, έχει πάει περίπατο. Ωωω θεέ μου...

Τον πλησιάζω και βολεύομαι δίπλα του, ακουμπώντας την παλάμη μου στον ώμο του.

"Αλεξάντερ; Πως είσαι;" τον ρωτάω, γνωρίζοντας την απάντηση του παρόλα αυτά.

Ένα ειρωνικό χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο του και γρήγορα εξαφανίζεται, καθώς βλέπω ένα δάκρυ να κυλάει από το μάτι του.

"Εγώ φταίω... Εγώ φταίω για όλα Μαργαρίτα μου..."

Τον αγκαλιάζω και ξεσπάει σε λυγμούς, πιέζοντας τα χέρια πάνω του. Οι ανάσες του βγαίνουν με δυσκολία από το στόμα του, αλλά δεν δείχνει να τον ενδιαφέρει και πολύ.

"Δεν φταις εσύ αδερφέ μου... Δεν φταις"

"Δεν την προστάτεψα... Έπρεπε να είχα ξυπνήσει μαζί της... Η γλυκιά μου Ζόζι..."

Υψώνει το κεφάλι του προς τα πάνω και αντικρίζω τα κατακόκκινα μάτια του. Δείχνει τόσο... Κουρασμένος. Ίσως τελικά να μην έχει κοιμηθεί και καθόλου αυτές τις τρεις μέρες.

"Την θέλω εδώ Μαργαρίτα... Το μωρό μας..." ψελλίζει και αφήνω ένα φιλί στα μαλλιά του.

Θεέ μου, σε εκλιπαρώ για ένα πράγμα και μόνο. Βοήθησε να επιστρέψει αυτή η γυναίκα κοντά μας. Όχι μόνο για το καλό όλων μας... Μα και για το καλό του αγαπημένου μου αδερφού. Είναι η μόνη γυναίκα που του έδωσε τον αληθινό πλούτο. Η μοναδική που τον έκανε πραγματικά ευτυχισμένο. Σε παρακαλώ, μην του την πάρεις μακριά. Μην πάρεις αυτό που το δίνει ζωή.

[...]

Περιμένω στο πάρκο κοντά στον σπίτι τον Άρτσι. Έχω ανάγκη να τον εδώ και να του μιλήσω για όλα όσα συμβαίνουν. Είναι το μόνο άτομο που μπορεί να δει τα πράγματα από μια διαφορετική οπτική γωνία, σαν εξωτερικός παράγοντας. Γενικά χρειάζομαι να συζητήσω με κάποιον που δεν έχει καμία σχέση με την οικογένεια μου και ο Άρτσι είναι το κατάλληλο άτομο. Κάποια στιγμή, θα του μιλήσω και για το παρελθόν της οικογένειας μου. Όταν γυρίσει η Ζοζεφίνα δηλαδή...

Αυτός ο άντρας είναι το μόνο καλό που συμβαίνει στην ζωή μου αυτήν την στιγμή. Είναι εκεί για εμένα και με στηρίζει στα πάντα. Δεν με έχει πιέσει για τίποτα και το εκτιμώ αφάνταστα. Δεν με ρωτάει προσωπικά πράγματα και με αφήνει να πω ότι θελήσω εγώ. Είναι... Είναι νομίζω αυτό που έψαχνα. Έχουμε κάποια χρόνια διαφορά βέβαια, μα αυτό είναι το λιγότερο που με νοιάζει. Είμαι ευτυχισμένη κοντά του.

Τον βλέπω να με πλησιάζει χαμογελαστός και βγάζω τα ακουστικά από τα αυτιά μου. Σηκώνομαι όρθια και αφού φτάσει κοντά μου, τον αγκαλιάζω, αφήνοντας τον να κάνει το ίδιο. Πόσο ανάγκη το έχω...

"Πως είσαι αγάπη μου; Ακούστηκες κάπως ανήσυχη στο τηλέφωνο" μου λέει και τον φιλάω πεταχτά στο στόμα, αφήνοντας τα χέρια να χαϊδέψουν την πλάτη μου. Με χαλαρώνει αυτό πάρα πολύ.

Καθόμαστε στο παγκάκι και αρχίζω να του εξιστορώ τα πάντα, σχετικά με την απαγωγή της Ζοζεφίνας. Νομίζω την είχε γνωρίσει κιόλας, μια μέρα που είχε έρθει να με πάρει για το ραντεβού μας. Εκείνη την περίοδο που ήμασταν στα μαχαίρια με τον Αλεξάντερ.

"Απίστευτη ιστορία Μαργαρίτα. Εκείνη η γυναίκα πρέπει να υποφέρει πολύ αυτήν την στιγμή"

"Μην μιλάς έτσι, δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι τι μπορεί να της συμβαίνει όσο εμείς το συζητάμε" τον παρακαλάω και σηκώνεται ξανά όρθιος, κάνοντας μερικά βήματα μπροστά.

"Λυπάμαι... Αλλά νομίζω πως έχω μια ιδέα που μπορεί βρίσκεται" μου λέει και πετάγομαι από την θέση μου.

Τι ξεστόμισε μόλις τώρα;! Αυτός... Αυτός ξέρει;! Από που και ως που;! Τι σχέση μπορεί να έχει ο Άρτσι με την απαγωγή της Ζοζεφίνας;! Εκτός κι αν... Εκτός ξέρει πολλά περισσότερα από όσο αφήνει να εννοηθεί. Μα γιατί όμως; Όσο κι αν σκεφτώ, δεν μπορώ να βρω καμία σύνδεση μεταξύ τους.

"Τι εννοείς Άρτσι;" τον ρωτάω παραξενεμένη και προσπαθώ να προετοιμάσω για τον εαυτό για την οποιαδήποτε απάντηση.

"Δεν θα σου απαντήσω εγώ... Αλλά οι δύο πολυαγαπημένοι αδερφοί. Αλλά θα χαρώ να σου πω εγώ την αρχή της ιστορίας μας"

Δεν είναι το χαμόγελο που μου χάρισε όλες τις προηγούμενες φορές. Δεν είναι πια ευγενικό, αλλά ειρωνικό. Δεν υπάρχει η καλοσύνη που αντικρίζω άλλες φορές. Στα μάτια δεν βλέπω πια καλοσύνη και συμπόνια... Αλλά μόνο μίσος και πονηριά. Είναι σαν να βλέπω έναν εντελώς διαφορετικό άνθρωπο. Ο Άρτσι που γνώρισα εκείνη την μέρα ο σούπερ μάρκετ, έχει εξαφανιστεί. Δεν είναι... Δεν είναι αυτός που αγάπησα.

Επιπλέον... Το μόνο που συναίσθημα που μου βγάζει αυτήν την στιγμή, αυτό το λεπτό... Είναι ο τρόμος και η αγωνία.

Josephine's POV

Τρεις μέρες τώρα, ο μόνος λόγος που τρώω μια μπουκιά φαΐ και πίνω μερικές γουλιές νερό, είναι για να μην πάθει κάτι το μωρό που κουβαλάω μέσα μου. Αλλιώς δεν θα τολμούσα Ν; βάλω τίποτα στο στόμα μου. Δεν εμπιστεύομαι αυτούς τους ανθρώπους που με έχουνε κλεισμένη εδώ. Ένας Θεός ξέρει τι μπορεί να έχουν ρίξει μέσα στο υγρό ή να έχουν προσθέσει μέσα στα υλικά του φαγητού. Όχι πως έτσι θα είναι καλύτερα το παιδί... Αλλά τουλάχιστον κάνω κάτι για να το βοηθήσω. Τα χέρια μου βρίσκονται συνεχώς σε εκείνο το σημείο. Δεν επιτρέπω σε κανέναν να ακουμπήσει εκεί.

Όταν ξύπνησα μετά την νάρκωση... Βρισκόμουν μέσα σε αυτό το μεγάλο δωμάτια. Οι τοίχοι του είναι κατεστραμένοι και παντού υπάρχουν ρωγμές. Το πάτωμα βρώμικο, μέσα στην σκόνη. Και στο δωμάτιο δεν υπάρχει τίποτα, πέρα από ένα κρεβάτι για να κοιμάμαι και ένα μικρό παράθυρο, από το οποίο περνάνε οι ακτίνες του ήλιου. Η μοναδική πηγή φωτός που έχω εδώ μέσα.

Φοβάμαι... Φοβάμαι για την ζωή μου, να περισσότερο για την ζωή της μικρής μου Σιέννας. Δεν με ενδιαφέρει να πάθω κάτι εγώ. Αλλά αν αυτό το αθώο πλασματάκη δεν έρθει στον κόσμο... Θα καταρρεύσω. Δεν αξίζει αυτό στην κορούλα μας... Δεν μπορώ να μην σκέφτομαι και την αδερφή μου. Θα πρέπει να έχει τρελαθεί από την ανησυχία της. Είμαι σίγουρη πως ο Αλεξάντερ θα έχει βρει τρόπο να την καθησυχάσει, όμως και πάλι την έχω έννοια... Όπως όλους τους. Αλεξάντερ μου... Μακάρι να είμαστε ξανά κοντά σύντομα. Μόνο αυτό θέλω....

Πονάω... Πονάω πάρα πολύ σε όλο μου το σώμα. Δεν με πείραξε κανείς αυτές τις μέρες που με <<πρόσεχαν>>, όμως από τις εκφράσεις, μπορούσα να καταλάβω πως ήθελαν να μου κάνουν ότι χειρότερο μπορούσε να σκεφτεί το βρώμικο μυαλό τους. Όχι... Όχι, δεν θα επιτρέψω σε κανέναν να με αγγίξει. Με κανέναν τρόπο. Ο μοναδικός άντρας που έχει το απόλυτο δικαίωμα να με αγγίζει σε όλα τα σημεία, είναι ο Αλεξάντερ. Μόνο εκείνος μπορεί να αφήνει τα σημάδια του πάνω στο κορμί μου. Θα σκοτώσει οποιονδήποτε τολμήσει να μου κάνει κακό...

Ακούω χτυπήματα στην πόρτα και σκουπίζω βιαστικά τα βουρκωμένα μάτια μου. Δεν θα επιτρέψω σε κανέναν να με να λυγίζω. Σε αυτό θα βασιστούν, είμαι σίγουρη.

Ο ίδιος που με πρόσεχε χθες, με πλησιάζει και αφήνει έναν δίσκο μπροστά μου. Είναι αηδιαστικό χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο του και δεν ξέρω αν θέλω να κάνω εμετό λόγω της εγκυμοσύνης ή λόγω της απαίσιας εμφάνιση του.

"Το αφεντικό θέλει να σε δει..." λέει σιγανά και γλείφει τα χείλη του. Ανώμαλε...

"Άσε μας μόνους"

Αυτή η φωνή... Την ξέρω πολύ καλά αυτήν την φωνή! Και δεν μου αρέσει καθόλου! Ξυπνάει αναμνήσεις που δεν θέλω να θυμάμαι! Αναμνήσεις που ακόμα μου δημιουργούν εφιάλτες! Όλες μου οι μέρες ήταν άνω κάτω και συνέχεια έχανα τον ύπνο μου! Δεν μπορεί να είναι αυτός... Δεν γίνεται να αυτός, δεν θα το αντέξω!

Μπαίνει μέσα στο δωμάτιο και όλες μου οι υποψίες επιβεβαιώνονται. Και το τελευταίο δείγμα αυτοπεποίθησης που ένιωθα, έχει πετάξει μακριά, όπως τα πουλιά όταν θέλουν να μεταναστεύσουν σε άλλη χώρα. Η διαφορά σε αυτήν την περίπτωση είναι, πως δεν έχει σκοπό να επιστρέψει σύντομα. Μπορεί και ποτέ όμως.

"Καλησπέρα.. Κόρη μου" μου λέει και αρχίζει να γελάει χαιρέκακα.

Τρόμος... Αυτό είναι το μόνο πράγμα που μπορώ να αισθανθώ. Μακάρι να τελειώσει γρήγορα αυτός ο εφιάλτης.

Γειά σας δελφινάκια μου γλυκά🐬🐬🐬🐬🐬

Πως είστε;

Έχετε σχέδια για το τριήμερο;

Εγώ πολλά και ανυπομονώ να περάσω καλά🤪

Λεπόν!

Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Είδαμε πως ο Αλεξάντερ είναι σε άθλια ψυχολογική κατάσταση.

Κατηγορεί τον εαυτό του... Και εγώ, όσο κι αν τον αγαπώ, θεωρώ πως έχει ένα μερίδιο ευθύνης σε όλα αυτά.

Αλλά για να δούμε τι θα συμβεί, τώρα που αποκαλύπτονται όλα!

Η Μαργαρίτα έμαθε άρχισε να καταλαβαίνει πως ο Άρτσι δεν είναι αυτό που έδειχνε. Και από ότι φάνηκε... Θα γνωρίζει πολύ σύντομα τις βλακείες των αδερφών της.

Πως λέτε να αντιδράσει;

Μετά, περάσαμε και στην Ζοζεφίνα μας!

Νομίζω όλοι μπορούμε να φανταστούμε τι θα τραβήξει... Ή μήπως όχι;😂

Σπόιλερ: Κι άλλη απαγωγή😢

Μέχρι το επόμενο...

Peace❤️💛✌️