Josephine's POV

3 μέρες μετά...

Μέσα σε όλα αυτά που συμβαίνουν και τους καυγάδες που έγινα πριν από λίγες μέρες, το καλό είναι πως τα τρία αδέρφια Σέργουντ τα βρήκαν.

Ο Κρις και ο Αλεξάντερ, είπαν τα πάντα στην Μαργαρίτα και εκείνη νευρίασε πάρα πολύ και δεν τους μιλούσε για μια ολόκληρη μέρα. Ειδικά στον Κρις. Αλλά ο Αλεξάντερ την έπεισε να τους ακούσει ξανά και εκείνη η συζήτηση... Πήγε αρκετά καλά. Η Μαργαρίτα βέβαια, ακόμα κρατάει λίγα μούτρα, αλλά τουλάχιστον μιλάνε. Και ο Αλεξάντερ της ζήτησε συγνώμη για την συμπεριφορά του και για την αδιαφορία και την αναισθησία που άθελα του έδειξε απέναντι της. Οπότε... Είναι εντάξει τώρα μεταξύ τους.

Αντιθέτως εγώ, δεν έχω ανταλλάξει ούτε ένα καλημέρα με τον Κρις. Μένει στο σπίτι μας, έχουμε ειδωθεί τόσες φορές και δεν έχουμε πει κάτι.

Θέλω να του μιλήσω... Αλλά τα λόγια του με πλήγωσαν πάρα πολύ. Αισθάνθηκα σαν να με έχει καρφώσει ένας έμπιστος άνθρωπος μου στην καρδιά με μαχαίρι. Το χειρότερο είναι, πως δεν μπορώ να τον μισήσω για όλα αυτά που ξεστόμισε. Με πλήγωσε ναι... Αλλά είναι αδερφός μου και τον έχω αγαπήσει, πολύ πριν το μάθω αυτό. Τον έχω ανάγκη. Πάντα ήθελα να έχω έναν μεγάλο αδερφό, κι ας μην το εξομολογήθηκα ποτέ σε κάποιον. Και τώρα που τον βρήκα... Δεν θέλω να τον χάσω.

Αλλά δεν θα πάω να του μιλήσω εγώ πρώτη. Ας έρθει αυτός να μου ζητήσει συγνώμη, για τρόπο που μου συμπερηφέρθηκε. Έχω και εγώ έναν εγωϊσμό, που δεν έχω σκοπό να τον ρίξω. Δεν θα κάνω εγώ το πρώτο βήμα για να τα βρούμε, σε κάτι που δεν φταίω. Θα περιμένω για μια δική του κίνηση.. Και τότε θα ξέρω πως να δράσω.

Πηγαίνω προς την κουζίνα για να βάλω ένα ποτήρι νερό και καθώς πλησιάζω, ακούω φωνές να προέρχονται από αυτήν. Μου φαίνονται όλο και πιο γνωστές... Ο Αλεξάντερ με την Μαργαρίτα τσακώνονται;! Πάλι;! Να μην ησυχάσουμε ποτέ σε αυτό το σπίτι;! Πάντα κάποιος θα βρίσκεται στα μαχαίρια με κάποιον άλλον;!

"Για το καλό σου το λέω!" της φωνάζει και μέσα από την λεπτή χαραμάδα που σχηματίζει η κλειστή πόρτα, μπορώ να την δω να ξεφυσάει.

"Το ξέρω ότι με νοιάζεσαι! Αλλά είμαι αρκετά μεγάλη για να αποφασίζω με ποιόν θα είμαι!"

"Αυτός είναι επικίνδυνος! Δεν μπορεί να σε κάνει ευτυχισμένη!" επιμένει και κάνω facepalm.

Αυτό το πείσμα του... Δεν μπορώ να καταλάβω για ποιόν λόγο προσπαθεί να απομακρύνει την Μαργαρίτα από τον Άρτσι. Εντάξει, δεν το ξέρω σχεδόν καθόλου, μιας και τον είδα μια φορά πριν λίγες μέρες, όταν ήρθε να πάρει την Μαργαρίτα για το ραντεβού της. Εκτός όμως από το ότι θέλω να τον γνωρίσω, αν βλέπω το πρόσωπο της κουνιάδας μου να φωτίζεται και τα λόγια που ξεστομίζει να είναι χαρούμενα, τότε εμένα αυτό που φτάνει και μου περισσεύει. Έχει το δικαίωμα μετά τόσα χρόνια, να φτιάξει την ζωή της. Ακόμα κι αν ο Αλεξάντερ δεν τον θέλει –που δεν το βρίσκω λογικό, δεν τον έχει γνωρίσει καν–, θα πρέπει να συμβιβαστεί, για χάρι της ευτυχίας της αδερφής του.

"Δεν σκέφτεται καθαρά! Δεν κάνει αυτός! Πρέπει να μείνεις μακριά του!"

"Από εσάς πρέπει να μείνω μακριά! Με έχετε πρήξει εσύ και ο Κρις! Σας βαρέθηκα! Εσείς δηλαδή να βρείτε έναν άνθρωπο και να κάνετε οικογένεια;! Εγώ όχι;! Θα φύγω και δεν θα με δείτε ξανά!" φωνάζει η Μαργαρίτα και τα μάτια μου βουρκώνουν.

Όχι... Όχι, δεν θα δεχτώ να χάσω και άλλον σημαντικό άνθρωπο στην ζωή μου. Ήδη κινδυνεύω να χάσω την καλύτερη μου φίλη. Η Νατάσα θέλει να βγει από τις ζωές όλων μας και μπορεί να μην την ξαναδώ. Θα πονέσει πολύ. Αν όμως φύγει και η Μαργαρίτα... Δεν θα το αντέξω. Με στηρίξει με κάθε τρόπο. Ήταν κοντά μου σε όλες τις δύσκολες στιγμές. Ένιωσα... Ένιωσα σαν να βρήκα μια φίλη, όχι όπως την Νατάσα ή την Άλις, αλλά ένα διαφορετικό είδος... Που δεν μπορώ να εξηγήσω με μια μια λέξη.

Νευριασμένη και με υγρά μάγουλα, σπρώχνω την πόρτα για να κάνω αισθητή την παρουσία μου και γυρνάνε και οι δύο σοκαρισμένοι, εστιάζοντας τα βλέμματα τους πάνω μου. Ο Αλεξάντερ με κοιτάζει ανήσυχος, ενώ η Μαργαρίτα προσπαθεί να καταλάβει τι μου συμβαίνει.

Η αλήθεια είναι, πως ούτε και εγώ είμαι σίγουρη. Μπορεί αυτή η ένταση, να οφείλεται και στις ορμόνες. Τον τελευταίο καιρό, βιώνω αρκετές ανωμαλίες λόγω της εγκυμοσύνης. Τρώω πολύ περισσότερο, έχω πάρει κιλά, τα πόδια μου με πονάνε και συνέχεια έχω την ανάγκη να κλάψω.

"Δεν θα πας πουθενά! Δεν θα φύγεις έτσι! Δεν δέχομαι να χάσω και κάποιον άλλον! Αλεξάντερ, η αδερφή σου θα κάνει αυτό νιώθει σωστό! Δεν θα αποφασίσεις εσύ για αυτήν!" ουρλιάζω μέσα στους λυγμούς μου και βλέπω τον Αλεξάντερ κάνει βήματα προς το μέρος μου, αλλά του κάνω νόημα να μην πλησιάσει άλλο.

"Σας ακούω να μαλώνεται, θα κατηγορείται ο ένας τον άλλον... Ενώ τα πάντα πίσω μας διαλύονται; Έχασα τους γονείς μου νωρίς, χάνω τώρα την κολλητή μου λόγω των όσων έγιναν... Δεν θα αντέξω να χάσω και την οικογένεια μου! Σταματήστε να μαλώνετε επιτέλους! Μόνο εγώ προσπαθώ να τα λύνω όλα με τον διάλογο;!" ουρλιάζω και αρπάζω ένα κουτί με μπισκότα, τρέχοντας πάνω στο δωμάτιο μας.

Κοπανάω την πόρτα και πέφτω στο κρεβάτι, ξεσπώντας σε δυνατό κλάμα. Τα δάκρυα μου, μουσκεύουν τα σεντόνια και έχω την ανάγκη να σπάσω και να σκίσω το καθετί εδώ μέσα. Θέλω να κραυγάσω σαν να μην υπάρχει αύριο και... Θέλω την μαμά μου! Θέλω την μανούλα μου να με αγκαλιάσει και με στηρίξει, όπως έκανε πάντα!

Γιατί με άφησε; Γιατί έφυγε τόσο νωρίς από την ζωή μου; Σε όποια ηλικία κι αν ήμουν, δεν θα έπαυα να την έχω ανάγκη. Την χρειάζομαι ακόμα στην ζωή μου. Αν ποτέ πάθει κάτι το μωρό μου... Δεν θα το αντέξω. Ούτε θέλω εγώ να το αφήσω, για κανέναν λόγο και σε καμία ηλικία.

Ακούω την πόρτα και από την αύρα του, καταλαβαίνω πως είναι ο Αλεξάντερ. Με πλησιάζει και κάθεται δίπλα μου, χαϊδεύοντας απαλά τον ώμο του με την παλάμη του, φιλώντας με τρυφερά στα μαλλιά.

"Μωρό μου... Τι έχεις; Μίλα μου για αυτό το ξέσπασμα" με παροτρύνει και γυρνάω αργά, με προσοχή, προς το μέρος του και η επιθυμία μου να κλάψω αρχίζει σκαρφαλώνει ξανά προς τα έξω.

"Δεν θέλω να χάσω ξανά ανθρώπους από την ζωή μου. Αλλά εσείς πάτε γυρεύοντας έτσι να γίνει. Γιατί, τι σας έχω κάνει; Αν φύγω εγώ, τότε θα είναι καλύτερα; Κουράστηκα Αλεξάντερ..." ψελλίζω μέσα από τα δάκρυα μου και κλείνει το πρόσωπο μου στα χέρια του, σκουπίζοντας τα.

"Ζόζι μου, άκουσε με, δεν θα χάσεις κανέναν. Δεν θα φύγουμε από την ζωή σου. Δεν πρόκειται να συμβεί κάτι. Ακόμα όμως και να φύγουν όλοι... Εγώ θα στέκομαι για πάντα στο πλάι σου. Γιατί σε αγαπώ πάρα πολύ. Διάολε, σε αγαπώ περισσότερο από την ζωή μου. Είμαι έτοιμος να εγκαταλείψω τα πάντα για χάρη σου. Να είσαι σίγουρη πως αν χρειαστεί να πεθάνω για εσένα και την Λούνα, θα το κάνω χωρίς δεύτερη σκέψη. Όπως και για την Σιέννα μας. Σε παρακαλώ, μην φοβάσαι για τίποτα, φως της ζωής μου" τα μάτια μου βουρκώνουν ξανά από την συγκίνηση, καθώς οι ματιές μας κλειδώνουν.

Ακουμπάει το μέτωπο του πάνω στο δικό μου και μπορώ να αισθανθώ την ανάσα να χτυπάει απαλά στο πρόσωπο μου, σαν αεράκι. Τα μάτια του ανοίγουν ελάχιστα και εστιάζουν στα δικά μου, θέλοντας να με ηρεμήσει περισσότερο. Ξέρει πως έτσι γίνεται όταν δεν είμαι στα καλύτερα μου. Μου χαμογελάει αφήνει ένα φιλί στην μύτη μου. Ξαφνικά... Κάνει πάρα πολύ ζέστη.

"Αλεξάντερ... Κάνει πολύ ζέστη" του λέω και τα χέρια αρχίζουν να κατεβαίνουν προς τα κάτω, αγγίζοντας διάφορα σημεία στο κορμί μου.

"Κάνει λίγο ναι..." ο τόνος με κάνει να θέλω να βάλω τα γέλια. Δεν εννοούσα κάτι τέτοιο.

"Αλεξάντερ, κυριολεκτικά ζεστένομαι. Άνοιξε το παράθυρο να μπει λίγος αέρας" του λέω και ξεφυσάει ξενερωμένος, πηγαίνοντας προς το παράθυρο για να κάνει αυτό που το ζήτησα, καθώς εγώ ξεσπάω σε δυνατά γέλια.

"Τουλάχιστον σε έκανα να γελάσεις Ζόζι μου"

"Χεχε... Πάμε καμιά βόλτα; Βαριέμαι εδώ μέσα. Είναι αποπνικτικά" προτείνω και επιστρέφει κοντά μου, απλώνοντας το χέρι του προς το μέρος μου, για να με βοηθήσει να σηκωθώ.

"Ότι θέλει η γυναίκα μου! Το ακούσατε;! Αυτή είναι η μελλοντική σύζυγος μου και δεν την πλησιάζει κανείς! Είναι δική μου..."

"Και είναι δικός μου. Και όποιος έχει πρόβλημα, μπορεί να πάει στον διάολο" συμπληρώνω την φράση και το αρπάζω από το πουκάμισο, δίνοντας του ένα παθιασμένο φιλί.

Είμαι εντελώς σίγουρη πως αν δεν ήμουν έγκυος, δεν θα έπαιρνα με τόση ευκολία αυτήν την πρωτοβουλία. Αλλά αυτήν την περίοδο, οι ορμόνες κάνουν πάρτι μέσα μου και δράση αναλαμβάνει το κορμί μου και όχι το μυαλό μου. Νιώθω ικανή να του κάνω τα πάντα. Πάντα όμως, χωρίς να βάλω σε κίνδυνο το μικρό μωράκι που κουβαλάω μέσα μου... Την Σιέννα μου. Την γλυκιά μου κορούλα. Αυτό το συναίσθημα... Το ένιωσα όταν ήρθε η Λούνα μου στον κόσμο. Δεν πίστευα ότι θα ξαναγέμιζε την ψυχή μου.

[...]

"Αλεξάντερ, δώσε μου το σακάκι σου, πάγωσα"

"Μα, πριν από λίγο είπες πως κρυώνεις" συγνώμη, μόλις μου αντιμίλησε και με αμφισβήτησε;

"Αλεξάντερ... Το σακάκι σου. Και πάμε σε εκείνον τον πωλητή για παγωτό" του λέω και ξεφυσάει, ενώ το πρόσωπο του στολίζει ένα πανέμορφο χαμόγελο... Νομίζω γίνομαι πολύ σκύλα.

Περνάει το ρούχο στους ώμους μου, παράλληλα με το χέρι του και με φιλάει στα μαλλιά, καθώς πλησιάζουμε τον παγωτατζή. Παγωτό μεσ' τον χειμώνα δεν είναι και ότι πιο λογικό, αλλά ποιός ορίζει τι είναι φυσιολογικό και τι όχι; Έχω όρεξη για να τσακίσω όλες τις γεύσεις παγωτού που θα μου πει ο καλός κύριος, ο οποίος είναι ντυμένος στα λευκά και περιμένει να μας εξυπηρετήσει με ένα χαμόγελο καλωσορίσματος.

Αφού πάρω το μεγαλύτερο κυπελάκι και το γεμίσω με γεύσεις βανίλια, σοκολάτα, φράουλα, παρφέ, λεμόνι, καταΐφι, πραλίνα, σορμπέ και καρύδα, αρχίζω να τρώω από όλες τις σχέσεις, συνδυάζοντας ταυτόχρονα και τα χρώματα, ώστε οι γεύσεις να δένουν ωραία μεταξύ τους. Ο Αλεξάντερ με παρατηρεί σοκαρισμένος, ρωτώντας με πως τα καταφέρνω και τα τρώω όλα συγχρόνως, ενώ αυτός με το ζόρι καταφέρνει προσπαθεί να φάει την σοκολάτα με την βανίλια.

"Τι σύμπτωση! Εδώ κύριες και κύριοι, βλέπουμε τον Αλεξάντερ Σέργουντ και την Ζοζεφίνα Ράινχαρτ να απολαμβάνουν το παγωτό τους ένα τόσο όμορφο χειμωνιάτικο πρωϊνό! Και περνάνε χρόνο μαζί, προτού υποδεχτούν το μωράκι τους!"

Σηκώνω το βλέμμα μου από τα γλυκό και αντικρίζω έναν δημοσιογράφο να μας κοιτάζει, περιμένοντας απάντηση και κάνοντας νόημα στο αγόρι με την κάμερα να εστιάσει πάνω μας. Τα πρόσωπα μερικών περαστικών έχουν στραφεί πάνω μας, λες και είμαστε κάποιο αξιοθέατο που έχει ανάγκη να το θαυμάσουν. Αλλά δεν είμαστε αυτό... Οι άλλοι δεν έχουν καμία δουλειά να μας παρατηρούν σαν να είμαστε έργα τέχνης στο Βατικανό!

"Θα κάνετε κάποιο σχόλιο;" μας ρωτάει και ο Αλεξάντερ τυλίγει το χέρι του γύρω από την μέση μου, παίρνοντας ένα άγριο ύφος... Έτσι τους κοιτάζει πάντα. Τουλάχιστον από τότε που όλος ο κόσμος έμαθε για εμάς.

"Δεν νομίζω πως αφορά τον κόσμο το τι κάνουμε στην ζωή μας. Είμαστε σαν όλους εσάς και απολαμβάνουμε μια τόσο όμορφη μέρα, τρώγωντας παγωτό. Δεν μας κάνει αυτό θέμα συζήτησης" του λέει απότομα και ο δημοσιογράφος συνεχίζει να μας κοιτάζει, περιμένοντας μια απάντηση. Σαν να μην κατάλαβε αυτό που του είπε τώρα ο Αλεξάντερ.

"Οι θαυμαστές σας θέλουν να μάθουν. Όλος ο κόσμος θέλει να ξέρει για το πιο δυνατό ζευγάρι του πλανήτη"

Καλά, αυτό το βρίσκω υπερβολικό. Σίγουρα υπάρχουν πολύ πιο διάσημα ζευγάρια από εμάς. Με περισσότερη φήμη και δύναμη. Έχω γνωρίσει κάποια από αυτά, μέσα σε όλο το διάστημα που είμαστε μαζί με τον Αλεξάντερ. Και όλα τους... Τραβάνε το ίδιο πρόβλημα. Αντιμετωπίζονται, σαν να μην ανήκουν στο ανθρώπινο είδος. Δεν μπορούν να απολαύσουν ούτε μια απλή βόλτα στην πόλη. Πόσο τους καταλαβαίνω όλους τώρα πια...

Σηκώνομαι όρθια και τον πλησιάζω, σταυρώνοντας τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου. Με ένα χαμόγελο στα χείλη, ανυπομονεί να ακούσει τον απάντηση μου... Ή μάλλον, αυτήν που εκείνος περιμένει να του δώσω. Όμως δεν έχω καμία πρόθεση να αποκαλύψω την γίνεται στην ζωή μας. Τουλάχιστον, όχι στον συγκεκριμένο. Υπάρχουν δημοσιογράφοι που συμπαθώ και είμαι πρόθυμη να μιλήσω μαζί τους. Ξέρω ακριβώς τι θα πω τώρα.

"Το μόνο που χρειάζεται ο κόσμος να ξέρει, είναι ότι είμαστε πολύ καλά και ετοιμαζόμαστε για τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής μας. Η δουλειά μας πάει θαυμάσια και πολύ σύντομα, σύμφωνα με τα πλάνα μας, η επόμενη δημιουργία της Sergud Studios θα παίζεται στους κινηματογράφους. Καλή σας μέρα"

Επιστρέφω στον Αλεξάντερ και τον παίρνω από το χέρι, ώστε να φύγουμε, αφήνοντας τους πάντες να μας κοιτάνε άφωνοι.

Εγκαταλείπουμε το πάρκο πίσω μας, ξεκινώντας να περπατάμε κατά μήκος του μεγαλύτερου δρόμου της πόλης, μετά από εκείνος στο Μπέιβερλι Χιλς που είχαμε διασχίσει. Αυτός εδώ, είναι γεμάτος με περισσότερα ρεστοράν και λιγότερα καταστήματα. Οι ανακατεμένες μυρωδιές εισβάλουν στα ρουθούνια μου και αισθάνομαι ξανά την κοιλιά να γουργουρίζει έντονα... Το παγωτό δεν βοήθησε και πολύ.

"Αλεξάντερ... Μπορούμε να κάτσουμε κάπου να φάμε;" τον ρωτάω ναζιάρικα και γελάει, μπλέκοντας τα δάχτυλα μας μεταξύ τους

"Πάμε όπου θέλει το κορίτσι μου. Χαίρομαι που έμαθες πια να αντιμετωπίζεις τις καταστάσεις με τους δημοσιογράφους και όλους τους θαυμαστές. Είμαι πολύ περήφανος για εσένα"

"Ευχαριστώ μπαμπά" αστειεύομαι και με κλείνει στην αγκαλιά του, φιλώντας με στον λαιμό.

Τα γέλια μου είναι το δυνατά, που κάποιοι περαστικοί σταματάνε για λίγα δευτερόλεπτα και μας κοιτάνε, προτού συνεχίσουν την βόλτα τους. Ακουμπάει τα χείλη του πάνω στα δικά μου, ζητώντας πρόσβαση με την γλώσσα του... Η ευχαρίστηση που νιώθει το κορμί μου όταν αυτός το αγγίζει, είναι τεράστια.

"Σε αγαπώ" του λέω και μου χαμογελάει.

"Εγώ σε αγαπώ περισσότερο" μου λέει πίσω και η μέρα μας εξακολουθεί να πηγαίνει ακόμα καλύτερα.

Chris's POV

Βάζω το κινητό πίσω στην τσέπη μου και περιμένω υπομονετικά, έξω από την είσοδο του ιδρύματος, την Άλις να βγει για να μιλήσουμε.

Μετά από όσα έγιναν τότε στο γραφείο... Χάσαμε κάθε επαφή. Δεν μιλούσαμε. Πολλές φορές πήγα να της στείλω μήνυμα, όμως την τελευταία στιγμή το έσβηνα τελευταία στιγμή. Το μετάνιωνα. Δεν ξέρω καν γιατί σκέφτηκα να το κάνω. Θέλω... Θέλω να την βγάλω από την ζωή μου, για να γίνει καλύτερη. Δεν μας συνδέει τίποτα πια. Ένα παιδί ίσως απαιτούσε μια τυπική σχέση. Τώρα, δεν υπάρχει τίποτα.

Παρόλα αυτά, η καρδιά μου δεν μου επιτρέπει να κάνω αλλιώς... Τον τελευταίο καιρό, δεν μπορώ να την βγάλω από το μυαλό μου. Δεν ξέρω γιατί. Απωθημένο; Εγωϊσμός; Έρωτας; Η ανάγκη να κάνω την Νατάσα να ζηλέψει; Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν έχω ιδέα τι αισθάνομαι πια για εκείνη. Την αγαπώ και την νοιάζομαι, αλλά... Μπορώ να καταλάβω πως η έλξη και ο έρωτας μπορεί να έχουν χαθεί. Θέλω στα αλήθεια... Να είμαι πάλι μαζί της, αν εκείνη μου το επιτρέψει; Και γιατί μπορώ μετά από τόσα χρόνια, να νιώσω περίεργα κοντά στην Άλις;

Είμαι έτοιμος να φύγω, αλλά την τελευταία στιγμή, την βλέπω να βγαίνει έξω και να κάνει αργά βήματα προς το μέρος μου, κοιτώντας με σοκαρισμένη. Δεν με περίμενε.

"Πρέπει... Πρέπει να γυρίσω σύντομα στην δουλειά. Πες μου, τι θες;" με ρωτάει βιαστικά, χωρίς όμως να έχει οπτική επαφή μαζί μου.

"Θέλω... Θέλω να μιλήσουμε. Θέλω να σου ζητήσω συγνώμη για τον τρόπο που σου μίλησε η Νατάσα. Αν κάποιος δεν φταίει καθόλου, εσύ είσαι. Λυπάμαι πολύ" της λέω και γελάει ειρωνικά.

"Εγώ το ξέρω πως δεν φταίω. Αλλά σε ευχαριστώ που ήρθες" κάνει να γυρίσει στο κτίριο, αλλά τελευταία στιγμή την αρπάζω από τον καρπό, προσπαθώντας να μην την πονέσω, φέρνοντας της κοντά μου.

"Κ-Κρις... Τι... Τι κάνεις;" τραυλίζει και οι ματιές μας κλειδώνουν.

Και παλιά το έκανε αυτό. Όταν βρισκόμασταν μαζί, πολλές φορές δεν ήξερε τι να πει και ξεστόμιζε κάθε άσχετη λέξη, χωρίς να είναι σίγουρη αν την προφέρει σωστά. Και τώρα το ίδιο συμβαίνει δηλαδή. Ακόμα άραγε... Έχει αισθήματα για εμένα;

"Άλις εγώ... Λυπάμαι τόσο πολύ που σε άφησα τότε. Λυπάμαι τόσο πολύ που επέστρεψα τότε στον εγωϊσμό μου να μπει ανάμεσα μας και να με εμποδίζει να παραδεχτώ έναν τόσο δυνατό έρωτα. Έπρεπε να είχα αναλάβει τις ευθύνες μου, αλλά δεν το έκανα. Έπρεπε να ήμουν εκεί, αλλά σε εγκατέλειψα. Έχασες το μωρό μας εξαιτίας μου. Αν δεν έφευγα... Τώρα η κόρη μας θα ήταν έξι ετών και εμείς θα ζούσαμε ευτυχισμένοι και πιο αγαπημένοι από ποτέ. Η οικογένεια μας... Θα υπήρχε. Συγχώρεσε με Άλις... Συγχώρεσε αγάπη μου" τα μάτια και των δύο ανοίγουν διάπλατα, ένα δευτερόλεπτο αφού έχω ξεστομίσει αυτά τα λόγια.

Χωρίς να μπορώ να ελέγξω τον εαυτό μου, ενώνω τα χείλη μας και εκείνη ανταποδίδει, σαν να μην έχει συνειδητοποιήσει ακόμα τι έγινε μόλις τώρα.

Φόβο. Μόνο αυτό μπορώ να διακρίνω. Τα χείλη μας κινούνται ρυθμικά, σαν να χορεύουν μεταξύ τους, όμως είναι λες και έχουμε ξεχάσει και οι δύο πως είναι να φιλάμε. Δεν το πιστεύω πως νιώθω έτσι... Μαζί της πρέπει να είμαι προσεχτικός. Διότι με μια λάθος κίνηση, μπορεί να καταρρεύσουν τα πάντα. Και δεν θέλω να την πληγώσω. Όχι ξανά.

Θεέ μου, τι σκέφτομαι; Έχουν περάσει τόσα χρόνια. Έχουν μεσολαβήσει τόσα πράγματα. Δεν θα μπορούσαμε να είμαστε μαζί. Την έχω πληγώσει όσο κανένας άλλος. Εξαιτίας μου πόνεσε κάποτε. Έχασε ότι πιο σημαντικό είχε. Η γλυκιά μου... Δεν θα ήταν σωστό να κάναμε σχέση. Αλλά η ψυχή μου, μου λέει άλλα πράγματα. Το μυαλό μου... Μου λέει τώρα περπατώ σε τεντωμένο σκηνή και ότι η πτώση δεν θα φέρει καλά αποτελέσματα.

Κι αν... Κι αν έχω ακόμα αισθήματα για αυτήν; Την Νατάσα την αγάπησα. Την αγάπησα πολύ. Την ερωτεύτηκα. Αλλά... Ήταν εκείνη ο μεγάλος μου έρωτας;

Σπάω το φιλί και απομακρύνω το κεφάλι μου αργά, αντικρίζοντας τα βουρκωμένα μάτια της. Μπορώ και εγώ να νιώσω τα μάτια μου να υγραίνονται.

Φεύγει μέσα από τα χέρια μου και τρέχει γρήγορα μέσα, αφήνοντας με μόνο, καθώς οι σταγόνες τις βρέχεις ξεκινάνε να πέφτουν με δύναμη πάνω μου. Ανακατεύονται με τα δάκρυα μου και απογοητευμένος, γυρνάω την πλάτη μου για να φύγω.

Έκανα μια πρώτη κίνηση... Που δεν ξέρω αν θα μου βγει σε καλό. Μα προτού συνεχίσω με το οτιδήποτε, πρέπει πρώτα να ξεκαθαρίσω τα πάντα μέσα μου.. Και ύστερα με την Νατάσα. Μόνο τότε θα ξέρω και εγώ το πραγματικά θέλω.

Πλευρά συγγραφέα-αναγνώστη

Η τριαντάχρονη κοκκινομάλλα, έχωσε το χέρι της στην τσάντα της και έψαξε για λίγο να βρει την κάρτα που της είχε δώσει η Νάταλι εκείνη την μέρα στο καφέ.

Σταμάτησε για ένα λεπτό και συλλογίστηκε... Ήταν σωστό αυτό που πήγαινε να κάνει; Θα ένιωθε ευτυχισμένη μετά από αυτό; Η ψυχή της θα ηρεμούσε αν έπραττε τις επόμενες κινήσεις της; Θα δικαιωνόταν για όλα όσα είχε χάσει, εξαιτίας της οικογένειας Σέργουντ; Η αμφισβήτηση για το αν κάνει λάθος, γέμισε ξανά την σκέψη της. Δεν ήταν εκδικητικός άνθρωπος. Τουλάχιστον, όχι έτσι. Ήθελε έναν πιο ήπιο τρόπο, για να τους κάνεις όλους να πονέσουν, όπως πόνεσε και εκείνη.

Τότε, της ήρθαν στο μυαλό οι εικόνες που αντίκρισε το πρωΐ. Πρώτα την κολλητή με τον μελλοντικό σύζυγο της να διασκεδάζουν στην πόλη... Και αργότερα τον πρώην της να φιλιέται με την πρώην του. Εκείνος, που της ορκιζόταν πως δεν συνέβαινε τίποτα ανάμεσα τους και ήθελε να την ξανακερδίσει, τον είδε να είναι με την Άλις... Πήγαινε να της ζητήσει και συγνώμη!

Πόσο χαζή ένιωθε! Ήταν έτοιμη να τα βρει με όλους και πρόσεξε πως όλοι έκαναν την ζωή τους, χωρίς να νοιάζονται για το πόσο σκατά είχε γίνει η δική της. Η Ζοζεφίνα δεν της είχε στείλει ούτε ένα μήνυμα για να βεβαιωθεί πως είναι καλά. Και ο Κρις, που την έλεγε πόσο την αγαπούσε, τώρα κυνήγαγε ένα απωθημένο.

Ήταν όλοι τους εγωϊστές. Εκείνη ήταν χάλια και κανένας τους, δεν ενδιαφερόταν να επικοινωνήσει μαζί της. Όλοι την είχαν αφήσει με παλεύει μόνη της. Μια πιο πολύ, θύμωνε με την Ζοζεφίνα. Πως μπόρεσε να την αφήσει έτσι; Ήταν στήριγμα για εκείνη όλη της την ζωή... Και η Ζοζεφίνα της το ξεπλήρωνε με αυτόν τον τρόπο;!

Έφταιγαν οι Σέργουντ. Όλα ήταν πάνω τους. Ο μεγαλύτερος της έκλεψε τον έρωτα της ζωής της και ο μικρότερος της ράγισε την καρδιά. Θα τους πονούσε... Ακόμα κι αν έπρεπε να φτάσει στα άκρα.

Πληκτρολόγησε τον αριθμό στο κινητό της και έβαλε το ακουστικό στο αυτί της, περιμένοντας για κάποια απάντηση, χωρίς να έχει μέσα της ούτε έναν ενδοιασμό για αυτό που ήταν έτοιμη να κάνει. Τίποτα δεν θα την σταματούσε.

Η λεπτή φωνή της Νάταλι ακούστηκε από την άλλη πλευρά της γραμμής, δημιουργώντας στην Νατάσα μια ανατριχίλα... Ένας Θεός ήξερε τι έκανε εκείνη την στιγμή. Ή ίσως, ούτε και αυτός θα ήθελε να μάθει

"Ήξερα ότι θα αλλάξεις γνώμη" της είπε και η αναπνοή της Νατάσας, κόπηκε για λίγο... Όχι, δεν θα σταματούσε εδώ.

"Τι πρέπει να κάνω;" ρώτησε κοφτά, μπαίνοντας κατευθείαν στο θέμα.

Ήθελε να τελειώνει με αυτήν την επικοινωνία όσο πιο σύντομα γινόταν. Θα έκανε αυτό που θα της ζητούσαν και μετά θα εξαφανιζόταν από παντού. Κανείς δεν θα την έβρισκε ποτέ, μετά από αυτό. Θα έκανε μια νέα αρχή και ήλπιζε η Ζοζεφίνα μια μέρα να την αναζητούσε και αν έμεναν ξανά οι δυό τους. Ένα παντοτινό όνειρα ήταν αυτό... Που δεν θα άλλαζε ποτέ.

"Ουάου, είσαι γρήγορη. Μου αρέσει αυτό. Είσαι σίγουρη πως η Ζοζεφίνα θα ήταν η μόνη γυναίκα που θα έκανες κάτι;" την πείραξε και η Νατάσα δεν επέτρεψε στον εαυτό της να απαντήσει αναλόγως. Δεν θα άφηνε αυτήν την γυναίκα να παίξει και σε αυτό το επίπεδο με το μυαλό της.

"Νάταλι... Δεν έχω χρόνο για τα ερωτικά σου παιχνίδια και τις βλακείες σου. Πες μου απλά τι χρειάζεται να κάνω... Για να εκδικηθώ τους Σέργουντ" απαίτησε σε πιο έντονο τόνο, κάνοντας την ξανθιά να ξεφυσήξει.

"Εσύ χάνεις... Λοιπόν, απλώς θα σε καλέσω για να συζητήσουμε όλες τις λεπτομέρειες, όταν θα έρθει η στιγμή. Η απόδραση θα γίνει αύριο. Οπότε να είσαι έτοιμη και τα μάτια σου συνέχεια στο κινητό, για όταν σε καλέσω. Και που ξέρεις... Ίσως η επόμενη συνάντηση μας μετά από αυτό, για γίνει πιο... Διασκεδαστική" γέλασε σατανικά και η Νατάσα απέκτησε ξαφνικά την ανάγκη να κάνει εμετό. Δεν θα πήγαινε μαζί της, ακόμα κι αν ήταν η τελευταία γυναίκα στην γη.

Έκλεισε το τηλέφωνο αφού συνεννοήθηκε μαζί της και το πέταξε στον φθαρμένο καναπέ της. Ακόμα δεν είχε καταφέρει να συμμαζέψει όλο το σπίτι. Μόνο τα δύο τρίτα τουλάχιστον.

Σηκώθηκε από την καρέκλα της κουζίνας και, κρατώντας την κούπα με τον καφέ στα χέρια της, κατευθύνθηκε προς το παράθυρο.

Δεν μπορούσε να βγάλει από το μυαλό της ούτε για ένα λεπτό αυτό που μόλις έκανε. Το σίγουρο πάντως ήταν, πως καμία τύψη δεν κατέτρωγε τα σωθικά της. Κανένα βάρος δεν ενοχλούσε την ψυχή της. Όλα όσα είχε περάσει τόσα χρόνια, την έφεραν τώρα στο σημείο να βγάλει τον πραγματικό της εαυτό. Το μίσος που ένιωθε μέσα της, πολύ σύντομα θα στέγνωνε την καρδιά της από κάθε συναίσθημα. Αλλά δεν την πείραζε. Καιρός και αυτήν να δικαιωθεί.

Όλοι τους θα πλήρωναν... Εκτός από την μικρή Λούνα. Ήταν μόνο ένα παιδί. Δεν ήξερε τα μισά από τα μυστικά που της κρατούσε η αδερφή της. Κάποια στιγμή όμως θα τα μάθαινε, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Και θα μισούσε την Ζοζεφίνα, για όλο αυτό το κρύψιμο τόσων χρόνων. Ουδέν κρυφόν κάτω από τον ήλιο. Έτσι έλεγε μια φράση που είχε ακούσει σε ένα ταξίδι της στην Ελλάδα πριν από χρόνια.

Πάντως, η Νατάσα και να ήθελε τώρα, δεν μπορούσε να κάνει πίσω στις αποφάσεις της. Και στην τελική, δεν μετάνιωνε για αυτές. Δεν μπορούσε, κι ούτε τολμούσε, να φανταστεί τις τρομερές συνέπειες που θα ακολουθούσαν στην πορεία... Και τον πόνο που θα προκαλούσε η προδοσία της στο μέλλον. Γιατί αυτήν την στιγμή, ακόμα και ασυνείδητα, δεν πλήγωνε μόνο τον εαυτό της, αλλά και τους γύρω της. Να έπεφταν όλοι μαζί της. Το πρώτο βήμα είχε γίνει. Θα το άντεχε άραγε;

Γειά σας όμορφα δελφινάκια🐬🐬🐬🐬🐬

Τι κάνετε;

Εμείς σήμερα κάναμε πορεία στο κέντρο της περιοχής😂

Έγινε, για να ακούσουν επιτέλους με κάποιον τρόπο τα αιτήματα μας και να φτιάξουν το σχολείο μας!

Σε λίγο θα μας πέφτουν τα ταβάνια στο κεφάλι😬

Ένιγουεϊ!

Πως σας φάνηκε το σημερινό κεφάλαιο;

Είχα πολύ καιρό να ανεβάσω εδώ.

Αλλά δεν είναι και λίγα αυτά που είδαμε😊

Η Ζοζεφίνα και ο Αλεξάντερ κάνανε μια όμορφη βόλτα και έδειχναν να το χαίρονται, παρόλη την σύντομη διακοπή τους😅

Θα κρατήσουν πολύ όμως αυτές οι μικρές στιγμές χαράς τους;

Ο Κρις πήγε να βρει την Άλις... Και την φίλησε🙂🙃

Δεν ξέρω ποιός θα το πάρει ως καλό, πάντως το μόνο που θα πω είναι έχω πολλά ακόμα για αυτούς στα πλάνα μου😜

Θα καταφέρουν όμως να γίνουν πραγματικότητα;

Δεν ξέρω αν η Νατάσα θα τους αφήσει να ευτυχίσουν.

Ίσα ίσα... Νομίζω πως η προδοσία της θα ταράξει κατά πολύ τα νερά💔

Δεν θα πω λεπτομέρειες... Θα μάθετε πολύ σύντομα😞

Μέχρι το επόμενο...

Peace❤️💛✌️