Alexander's POV

Είμαι τόσο χαρούμενος που κοιμήθηκε σπίτι μου το βράδυ. Και ανακουφισμένος που επιτέλους της είπα κάποια πράγματα για εμένα. Ξέρει πόσο αγαπώ... Τους ανθρώπους που νοιάζομαι πραγματικά. Θα συνεχίσω να της το αποδεικνύω κάθε μέρα, ώστε να μην νιώσει ξανά μόνη και αβοήθητη. Θα μείνω δίπλα της και θα την προστατεύσω. Από ότι κατάλαβα και στο χθεσινό τραπέζι... Η Ζοζεφίνα δεν πρέπει να νιώσει απόλυτα ασφαλής στην ζωή της. Αυτό έχω σκοπό να το αλλάξω. Θέλω... Θέλω να γίνω η οικογένεια της.

Μπαίνει στην τραπεζαρία και κάθεται στην καρέκλα μου. Τρίβει τα μάτια της, απόδειξη ότι νυστάζει ακόμα. Η αλήθεια είναι πως κανείς μας δεν κοιμήθηκε όσο θα έπρεπε... Τέλος πάντων, αυτή είναι άλλη συζήτηση.

"Καλημέρα..." ψελλίζει μέσα από το χασμουρητό της και πίνει μια γερή γουλιά καφέ. Σκύβω προς το μέρος της και την φιλάω πεταχτά στα χείλη, κερδίζοντας ένα χαμόγελο.

"Καλημέρα" αποκρίνομαι και ανταποδίδω το χαμόγελο.

Ξεκινάμε να πάρουμε το πρωϊνό μας μαζί, ρίχνοντας κλεφτές ματιές ο ένας στον άλλον συνέχεια. Πολύ σύντομα, θα έρθει η μέρα που δεν θα χρειαστεί να κρυβόμαστε άλλο. Θα παίρνουμε πρωϊνό κάθε μέρα μαζί και επιτέλους θα πάψουν να μας πολιορκούν και τους δύο άλλα άτομα, μιας και όλοι θα δούνε την σχέση μας.

"Έχεις το πιο άνετο κρεβάτι. Χρόνια έχω να κάνω τέτοιον ύπνο. Να φανταστώ το προτιμάς από το δικό μου" αστειεύεται και βάζει μια μπουκιά στο στόμα της.

"Δεν με νοιάζει το που θα ξαπλώνω, αλλά με ποιόν" της λέω και χασκογελάει.

"Πρέπει να πάω από το σπίτι, να δω και την Λούνα... Η Λούνα!!! Παναγία μου!!!" φωνάζει και αρπάζει το κινητό της από το τραπέζι.

"Δεν το πιστεύω! Έγιναν τόσα πολλά χθες μεταξύ μας και ξέχασα τελείως να μιλήσω με την αδερφή μου! Θεέ μου, κάνε να είναι καλά!" λέει, πιο ανήσυχη από ποτέ και ακουμπάει το κινητό στο αυτί της. Τα δάχτυλα της χτυπούν νευρικά πάνω στο τραπέζι καθώς το πόδι έρχεται σε σύγκρουση με το πάτωμα. Πρώτη φορά την βλέπω έτσι. Η μικρή Λούνα πρέπει να είναι τα πάντα για αυτήν. Και από ότι κατάλαβα... Η μόνη οικογένεια που της έχει απομείνει.

"Ναι! Κυρία Σοφία! Καλημέρα! Η Ζοζεφίνα είμαι. Το ξέρω ναι... Πείτε μου λίγο, είναι εκεί η Λούνα; Από πότε;! Είναι καλά τουλάχιστον; Ωωω Θεέ μου, σας ευχαριστώ. Είναι τεράστια ανακούφιση αυτό για εμένα... Το γνωρίζω και θα μιλήσω μαζί της τώρα που θα έρθω... Ναι. Σας ευχαριστώ και πάλι. Αντίο" ξεφυσάει και απομακρύνει το ακουστικό από το αυτί της, ακουμπώντας το κινητό της πάνω στο τραπέζι ξανά. Ακουμπάει το χέρι της στο μέτωπο της και με το άλλο, στηρίζει τον αγκώνα της πάνω στην ξύλινη επιφάνεια.

"Γύρισε από το σχολείο και δεν με βρήκε εκεί. Πήγε δίπλα στης κυρίας Σοφίας και κοιμήθηκε εκεί το βράδυ. Με έψαχνε και εγώ... Εγώ δεν ήμουν εκεί. Είμαι τόσο ανεύθυνη. Πως μπόρεσα να κάνω κάτι στην μικρή μου αδερφή; Δεν έχει κανέναν άλλον στον κόσμο..." λέει με σπασμένη φωνή και μερικά δάκρυα στάζουν από τα μάγουλα της.

Σηκώνομαι από την θέση μου και της λέω να κάνει το ίδιο. Πάω μπροστά της και με τους αντίχειρες μου, σκουπίζω τα δάκρυα της.

"Το μόνο πράγμα που δεν σε χαρακτηρίζει Ζοζεφίνα, είναι η ανευθυνότητα. Το πράγμα που κάνεις από την πρώτη στιγμή που σε γνώρισα, είναι να παλεύεις και να δίνεις ότι έχεις και δεν έχεις, προκειμένου η Λούνα να μεγαλώσει σωστά. Την λατρεύεις και την αγαπάς όσο κανέναν άλλον. Ένα λάθος δεν σε καθιστά ανεύθυνη. Είσαι η πιο καλοσυνάτη γυναίκα που ξέρω και αυτό με κάνει να σε αγ... Ερωτεύομαι όλο και περισσότερο" της λέω και ακουμπάει το κεφάλι της στο στήθος μου, με τα χέρια της να τυλιχθεί γύρω από το λαιμό μου. Την κλείνω στην αγκαλιά μου και μένουμε έτσι για μερικά λεπτά.

Πήγα να πω την λέξη αγαπώ. Δεν ξέρω όμως είναι ήταν η σωστή στιγμή να το κάνω. Εδώ εγώ δεν ξέρω καλά καλά αν ισχύει κάτι τέτοιο ακόμα. Είμαι σίγουρα ερωτευμένος μαζί της και την θέλω σαν τρελός. Την ποθώ περισσότερα από έχω ποθήσει ποτέ κάποια γυναίκα. Την κοιτάζω στα όμορφα μπλε ματάκια της και λιώνω. Νιώθω πως θα μπορούσα να κάνω τα πάντα για αυτήν.

Παρόλα αυτά... Φοβάμαι ότι το να παραδεχτώ την αγάπη μου για την Ζοζεφίνα... Είναι ένα μεγάλο βήμα, το οποίο δεν ξέρω αν είμαι έτοιμος να κάνω. Τρομάζω και μόνο στην σκέψη ότι μπορεί να συμβεί κάτι και αυτό να αλλάξει. Δεν θέλω να την χάσω με τίποτα.

"Πήγαινε να βρεις την αδερφή σου. Και τα υπόλοιπα θα λυθούν" απομακρύνω τα χέρια μου και αυτή κοιτάζει στα μάτια.

"Σε ευχαριστώ για όλα" πριν προλάβω να της απαντήσω, φεύγει από το δωμάτιο.

"Δεν κάνει τίποτα... Ζόζι μου..." ψελλίζω σιγανά, γνωρίζοντας πως δεν με άκουσε.

Josephine's POV

Μπαίνουμε στο σπίτι και πετάει κάτω την σχολική της τσάντα.

Δεν έχει πει λέξη τόση ώρα. Πρέπει να είναι πολύ θυμωμένη μαζί μου. Δεν την αδικώ.

"Λούνα μου... Αγάπη μου, θες να το συζητήσουμε;" ρωτάω διστακτικά και κάνοντας μια πλήρη στροφή, καρφώνει το βλέμμα της πάνω μου, χαλαρώνοντας τους μυς της.

"Ξέρω πόσο με αγαπάς και ότι κάνεις τα πάντα για εμένα, παρόλο που ποτέ δεν σου ζήτησα να σταματήσεις να ζεις για χάρη μου" σκουπίζει τα ματάκια της και αισθάνομαι ακόμα πιο άσχημα.

Η Λούνα κλαίει πολύ σπάνια. Προτιμάει να μην κρατά κακίες στους άλλους και να χαίρεται την κάθε στιγμή. Όχι να χαραμίζει λεπτά από την ζωή της κλαίγοντας. Όταν όμως το κάνει... Σημαίνει πως πραγματικά πληγώθηκε.

"Όμως θέλω τουλάχιστον... Να μου το λες όταν θα θες να βρίσκεσαι με κάποιον. Να μην ανησυχώ πως η μεγάλη μου αδερφή έπαθε κάτι κακό..." η φωνή της τρέμει και τρέχει στην αγκαλιά μου. Την σφίγγω και την αφήνω να ξεσπάσει, αφού δεν μπορώ να κάνω κάτι. Δεν μου αρέσει να πληγώνεται. Ειδικά όταν ξέρω πως φταίω εγώ.

"Λούνα μου... Συγνώμη που το πέρασες όλο αυτό. Δεν είχα καμία πρόθεση να σε πονέσω. Σε παρακαλώ μην κλαις. Είσαι το πιο σημαντικό άτομο στην ζωή μου και δεν θα μπει ποτέ κάποιος πάνω από εσένα"

"Μα δεν θέλω κάτι τέτοιο. Τόσα χρόνια, έχεις κάνει στην άκρη κάθε προσωπική σου ανάγκη. Αυτό δεν μου αρέσει. Όπως εσύ, θέλω και εγώ να είσαι εσύ καλά. Αν το αγόρι σου σε κάνει ευτυχισμένη, τότε είμαι και εγώ. Απλά θέλω να μου το λες... Για να μην ανησυχώ" εξηγεί χαμογελώντας δειλά και βγάζω ένα μαντιλάκι από την τσάντα μου, για να σκουπίσω τα μάγουλα της.

Θυμάμαι την μέρα που γεννήθηκε χαρακτηριστικά. Ήταν μια από τις καλύτερες εμπειρίες της ζωής μου. Σπούδαζα εκείνα τα χρόνια. Σχεδόν είκοσι χρονών. Είχα βγει από το μάθημα, όταν το κινητό– από αυτά με τα κουμπιά– μου άρχισε να χτυπάει. Το σήκωσα και ήταν ο μπαμπάς μου, δηλαδή ο πατέρας της Λούνας και κοθ είπε πως ήταν η ώρα. Κάποια στιγμή, τον είχα αποκαλέσει έτσι καταλάθος και χάρηκε πολύ, που αποφάσισα να το κρατήσω. Έτρεξα στο νοσοκομείο και μαζί με τον μπαμπά μου, περιμέναμε απ' έξω για αρκετές ώρες. Όταν πια είχε πάει αργά το βράδυ, μια κρύα νύχτα του Νοέμβρη, ήρθε στον κόσμο ένα υπέροχο μωρό με κόκκινα μαλλιά και δύο πανέμορφα καφέ μάτια. Το όνειρο μου για αδερφάκι είχε επιτέλους πραγματοποιηθεί. Εκείνη την μέρα, ορκίστηκα πως θα γίνω τα πάντα για αυτήν. Που να ήξερα... Πως όντως θα έπρεπε να γίνει έτσι. Είναι απαίσιο που δεν κατάφερε να γνωρίσει ποτέ τους γονείς μας.

"Θες σήμερα να πάρω άδεια και να κάτσουμε μαζί όλη μέρα;" ρωτάω, θέλοντας να επανορθώσω.

"Όχι! Έχεις μια ταινία να ολοκληρώσεις! Θα πας εκεί και μόλις γίνει και η πρεμιέρα, τότε θα αναπληρώσεις τον χαμένο χρόνο" με φιλάει στο μάγουλο και γελάω. Είναι η καλύτερη αδερφή που θα μπορούσα να έχω στον κόσμο.

"Σε κάνει ευτυχισμένη; Αυτός ο άντρας;" ρωτάει και νιώθω περήφανη που έχω μια τόσο έξυπνη αδερφή.

"Ναι" της απαντάω μονολεκτικά και μέσα μου το πιστεύω στα αλήθεια πως ο Αλεξάντερ θα με κάνει ευτυχισμένη.

"Φέρε να τον γνωρίσω. Θέλω να ξέρω σε ποιόν παραδίδω την αδερφή μου" ζητάει μεταξύ σοβαρού και αστείου, κάνοντας με να σκάσω στα γέλια. Θα φροντίσω να μην πληγωεί ξανά αυτός ο μικρός, κοκκινομάλης άγγελος.

[...]

Περπατώ στον διάδρομο μέχρι το γραφείο του Αλεξάντερ, ώστε να του δώσω τα απαραίτητα έγγραφα που χρειαζόμαστε, ώστε να αρχίζει να ολοκληρώνεται η διαδικασία. Η πρεμιέρα πλησιάζει και πρέπει να αρχίσουν οι προετοιμασίες. Και πρέπει να πάω με την Νατάσα για ψώνια κάποια στιγμή. Με έχει ζαλίσει λίγο, αλλά τι να κάνουμε τώρα; Θέλει να προλάβουμε καλά κομμάτια.

Κοντεύω να φτάσω στην πόρτα, όταν μια λεπτή φωνή με κάνει να γυρίσω.

"Ζοζεφίνα! Πας στο γραφείο του κυρίου Σέργουντ;" με ρωτάει, κοιτώντας με υποτιμητικά, από πάνω μέχρι κάτω. Μπορώ να πω πως η Νάταλι είναι μια πολύ εντυπωσιακή γυναίκα, με στυλ. Φοράει πάντα τα πιο ακριβά ρούχα, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως της πάνω όμως.

"Ναι Νάταλι. Χρειάζομαι την υπογραφή του" της απαντώ, υιοθετόντας το ίδιο ύφος. Ας μιλάει όπως θέλει και εγώ θα φέρομαι αναλόγως.

"Αχ, τι κρίμα! Δεν έχει έρθει ακόμα. Πρέπει να έρθεις πιο μετά"

"Δεν πειράζει. Θα περιμένω μέσα" της λέω και κατεβάζω το χερούλι, ανοίγοντας την πόρτα.

"Είναι πολύς καλός πάντως ε; Και σαν αφεντικό... Και σαν άντρας" την ακούω να λέει και το αίμα παγώνει στις φλέβες μου. Αυτό τώρα γιατί το είπε; Δεν νομίζω να το ξεστόμισε στην τύχη.

"Δεν με αφορά πως είναι σαν άντρας. Το μόνο που με ενδιαφέρει, είναι ότι χαρης αυτόν μπορώ να ζήσω" μιλάω όσο πιο ανέκφραστα μπορώ, χωρίς ίχνος χρώματος στην φωνή μου. Ο πανικός με έχει καταβάλει και μικρές σταγόνες ιδρώτα κυλάνε στο μέτωπο μου, όμως κάνω μεγάλη προσπάθεια να μην το δείξω. Δεν πρέπει η Νάταλι να καταλάβει κάτι... Αν δεν έχει καταλάβει ήδη.

"Ωωω είμαι σίγουρη... Αλλά φιλάει ωραία έτσι δεν είναι; Πρέπει να το παραδεχτείς" συνεχίζει θεέ μου!

"Δεν σου επιτρέπω!" φωνάζω έξαλλη. Ευτυχώς ο όροφος είναι άδειος αυτή την στιγμή!

"Δεν είσαι η πρώτη που προσπαθεί να κάνει μακρόχρονη σχέση μαζί του. Η τελευταία έφυγε από την έτσι άρον άρον από ότι ξέρω"

"Δεν... Δεν ξέρω για ποιό πράγμα μιλά" τραυλίζω και αυτό δεν είναι καθόλου καλό. Ζοζεφίνα, μην χάσεις την ψυχραιμία σου... Δεν πρέπει να χάσω τώρα τον έλεγχο των συναισθημάτων μου.

"Μην κάνεις την χαζή, αν και είσαι. Ξέρω πολύ καλά τι γίνεται. Και να είσαι σίγουρη..." με πλησιάζει και χαμογελάει διαβολικά. "Πως θα τον διεκδικήσω. Εσύ απλά δεν του ταιριάζεις. Είναι θέμα χρόνου να χωρίσετε" ολοκληρώνει και κάνοντας μεταβολή, απομακρύνεται με βήματα πασαρελέ.

Έτσι μου έρχεται να πάω εκεί και να την αρπάξω από το μαλλί, σβήνοντας αυτό το χαμόγελο από το πρόσωπο της! Μα ποιά νομίζει πως είναι;! Με ποιό δικαίωμα πιστεύει ότι μπορεί να μπουκάρει στις ζωές μας και να τα κάνει όλα άνω κάτω;! Γιατί την νοιάζει τόσο με ποιά θα είναι ο Αλεξάντερ;! Ο Αλεξάντερ έχει σταματήσει να κάνει ότι έκανε πριν από εμένα, οπότε τι ελπίδες τρέφει αυτή;!

Παίρνω βαθιές ανάσες, ώστε να ηρεμήσω. Πρέπει να το κάνω, ώστε να μιλήσω με τον Αλεξάντερ. Πρέπει να μάθει και να δούμε τι θα κάνουμε με την Νάταλι. Γνωρίζει και αυτό την καθιστά μεγάλο πρόβλημα. Ξέρει πολλά... Και αυτό δεν είναι καλό.

Γειά σας δελφινάκια μου🐬🐬🐬🐬🐬

Λοιπόν, πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Ο Αλεξάντερ και η Ζοζεφίνα είχαν ακόμα μια τρυφερή στιγμή💕

Αλλά γιατί ο Αλεξάντερ δίστασε να πει σε αγαπώ;

Για τον λόγο που είπε;

Η Ζοζεφίνα και η Λούνα τα βρήκαν γρήγορα😄

Το θεώρησα λίγο κρίμα να τσακωθούν άσχημα, μιας και η μία είναι η οικογένεια της άλλης💜💛

Θα έχουμε βέβαια 2-3 τσακωμούς ανάμεσα τους😂😂😂

Είχαμε και μια... Ενδιαφέρον συνομιλία ανάμεσα στην Ζοζεφίνα και την Νάταλι, η οποία γνωρίζει.

Και αυτό... Δεν είναι όντως καλό😥

Μπορεί άραγε να δημιουργήσει πρόβλημα στο ζευγάρι; Θα το φτάσει στα άκρα;

Χμ... Για να δούμε αν οι φίλοι μας βρουν λύση.

Μέχρι το επόμενο...

Peace✌️❤️💛