Μπαίνω στο σπίτι και πρώτος από όλους, έρχεται τρέχοντας προς το μέρος μου, ο αγαπημένος και γλυκύτατος σκύλος μου, ο Μάρλεϊ. Στέκεται στα δύο πόδια και τα άλλα, τα ακουμπάει στην κοιλιά μου, κουνώντας την ουρά του από χαρά. Μου δίνει μερικά φιλιά στο πρόσωπο και εγώ γελώντας, του κάνω χώρο για να χωθεί ανάμεσα στα χέρια μου μαι να τον σφίξω με αυτά. Φαίνεται διαισθάνεται την καλή μου διάθεση και ήρθε να γιορτάσει μαζί μου... Είμαι τόσο χαρούμενη που αποφάσισα να τον υιοθετήσω δύο χρόνια πριν. Μωρό ήταν. Μικρό κουταβάκι. Και εκείνος φυσικά λατρεύτηκε από όλους μας. Είμαι σίγουρη ότι θα αγαπηθεί και από τον Αλεξάντερ μου... Όταν θα έρθει να ζήσει μαζί μου.

"Μάρλεϊ! Που να σε πάρει, έλα να φας τώρα!" του φωνάζει η Λούνα και εκείνος κατεβαίνει από πάνω μου. Κρύβεται πίσω από τα πόδια μου και μπορώ να ακούσω διάφορους ήχους από αυτόν... Κλαίει το μανάρι μου. Τι την έπιασε τώρα την Λούνα;

"Λούνα, γιατί μιλάς έτσι στον σκύλο μας; Τι σου έκανε;" την ρωτάω ψύχραιμα και συναντώ τα μάτια της, στα οποία η κόρη των ματιών έχει διασταλεί... Με τι έχει νευριάσει πάλι;

"Τον κυνηγάω εδώ και ώρα για να φάει, αλλά δεν κάθεται ήσυχος. Μου έχει σπάσει τα νεύρα. Έχω καθυστερήσει στο ραντεβού μου και φταίει αυτός. Τα κορίτσια θα... Τέλος πάντων, ανέβαλε εσύ, εγώ πρέπει να φύγω" μου λέει και δίνοντας μου το σακουλάκι με το φαΐ του, αρπάζει την τσάντα της και βγαίνει, πριν προλάβω καν να την σταματήσω.

Απογοητευμένη από την στάση της, κάνω νόημα στον Μάρλεϊ να με ακολουθήσει και του βάζω λίγα κομμάτια στο μπολ, αφήνοντας τον μόνο για να απολαύσει το γεύμα του. Ύστερα τακτοποιώ το μπουφάν στον καλόγερο και κατευθύνομαι προς το σαλόνι, ακούγοντας τις φωνές των φιλενάδων μου εκεί. Η Άλις είχε έρθει για να προσέξει τον Έντγκαρ και έστειλα μήνυμα και στην Μαργαρίτα να αφήσει για λίγο την δουλειά και να βρεθούμε λίγο οι τρεις μας... Θέλω να πω τα καλά νέα και στις δύο! Εξάλλου, η Μαργαρίτα μόνο δουλεύει. Νομίζω καλό θα της κάνει και εκείνης να μείνει για λίγες ώρες έξω από τον οίκο 

Θα το έλεγα πρώτα στην αδερφή μου, αλλά με καλωσόρισε με διαφορετικό τρόπο από αυτόν που περίμενα, έκανε παράπονα για τον σκύλο μας και μετά εξαφανίστηκε έτσι απλά, σαν να μην έγινε τίποτα... Πως άλλαξε έτσι η αδερφή μου; Η Λούνα πάντα φερόταν μέχρι και στα έντονα με αγάπη –εκτός από τις κατσαρίδες–. Έδειχνε τρυφερότητα και αγάπη. Δεν την ένοιαζε η γνώμη των άλλων και πάντα είχε τρόπους. Τώρα πια δεν σέβεται τίποτα. Βγαίνει με τους φίλους της και περνάει καλά –κάτι που προφανώς και με χαροποιεί–, αλλά μόλις γυρνάει σπίτι, συμπεριφέρεται αλλιώς. Μιλάει με αγένεια στις υπηρέτριες, δεν έχει καθόλου τρόπους όταν προσπαθώ να της μιλήσω.

Η μόνη μου παρηγοριά μέσα σε όλο αυτό, είναι ότι προσέχει και περνάει χρόνο με τον ανιψιό της. Όταν πρόκειται για τον Έντγκαρ, με βοηθάει πάντοτε. Και τότε βλέπω και εγώ για λίγο την μικρή μου Λούνα... Όχι πως δεν είναι πια. Δεν θα πάψω στιγμή να την αγαπάω. Απλώς επιλέγει να εμφανίζει πλέον μια άλλη μεριά του εαυτού της... Και ίσως φταίω και εγώ για αυτό. Ελπίζω η επιστροφή του Αλεξάντερ στην ζωή μας, να της κάνει καλό. Και θα δω τι μπορώ να κάνω εγώ, για να την βοηθήσω.

"Γειά σας!" τους λέω εύθυμα, καθώς περνάω την είσοδο του σαλονιού.

"Ζοζεφίνα! Λίγο αργά βέβαια!" λέει η Άλις, έχοντας τον Έντγκαρ στην αγκαλιά της.

Το έχει πάρα πολύ με τα παιδιά. Δεν απορώ που όλα στο Orphans Home την αγαπούν. Ο γιό μου, έχει ήδη γίνει ένας από τους θαυμαστές της. Βέβαια, άλλος έχει προτεραιότητα. Και έχω την εντύπωση πως τώρα, που εγώ και ο Αλεξάντερ είμαστε και πάλι μαζί, σίγουρα θα βρεθεί κάποια ευκαιρία ώστε να έρθουν κοντά και να λυθεί η παρεξήγηση, που τους κρατάει χωριστά τόσο καιρό... Ευελπιστώ μόνο η φίλη μου, να δεχτεί να ακούσει τον μεγάλο μου αδερφό.

"Ναι... Τελικά αυτή η βόλτα που έκανα για λίγο μόνη μου, με βοήθησε πολύ περισσότερο από όσο νόμιζα. Και έτσι, έπρεπε να κάνω μια στάση. Έκατσα παραπάνω από όσο υπολόγιζα βέβαια"  της λέω και μεταφέρει τον Έντγκαρ στα δικά μου χέρια... Ένας τρόπος για να φτιάξει η διάθεση μου, ακόμα πιο πολύ!

"Φαίνεται ότι είσαι καλύτερα... Αλλά για πες μας, που πήγες; Φαντάζομαι ότι και για αυτό μου έστειλες μήνυμα, για να έρθω εδώ. Ακούμε, που ήσουν;"  με ρωτάει και οι δύο με κοιτούν με ανυπομονησία στο βλέμμα τους, ώστε να μάθουν τι ήταν αυτό το γεγονός που έφερε ξανά το χαμόγελο στο πρόσωπο μου... Και εγώ θέλω όσο τίποτα άλλο να τους το πω, για να μοιραστώ την χαρά μου μαζί τους!

"Λοιπόν... Επισκέφτηκα την Sergud Studios" της απαντώ και τα μάτια τους ανοίγουν διάπλατα, καθώς ξεστομίζω αυτά τα λόγια... Χεχε, που να ακούσουν και την συνέχει μετά από αυτό.

"Και; Τι έκανες εκεί βρε Ζοζεφίνα μου;" με ρωτάει η Μαργαρίτα ανήσυχη και πιάνω το χέρι της, καθώς τα χείλη μου σχηματίζουν ένα πλατύ χαμόγελο.

"Με φοβάσαι, όλα είναι καλά. Απλώς... Εγώ και ο Αλεξάντερ είμαστε πάλι μαζί" τους λέω και το κινητό πέφτει από τα χέρια της Μαργαρίτας, ενώ η Άλις βήχει έντονα για μερικά δευτερόλεπτα, προτού ακουμπήσει το ποτήρι με το νερό στο τραπεζάκι.

"Με ποιόν είναι μαζί μαμάκα; Και τι κάνετε;"με ρωτάει ο Έντγκαρ και τα δάχτυλα μου μπλέκονται στα ξανθά μαλάκια του, μια κίνηση που αν κρίνω το γέλιο του, τον χαλαρώνει πολύ.

Κάποιον μου θυμίζει... Στον πατέρα σου θα μοιάζεις εσύ καρδούλα μου, να μου το θυμηθείς. Από τώρα έχω αποδείξεις για αυτό. Και δεν θα μπορούσα να νιώθω πιο περήφανη. Μακάρι και τα παιδάκια μας στο μέλλον, να είναι ολόιδια με τον Αλεξάντερ μου. Να είναι γερά και ευτυχισμένα. Μόνο αυτό επιθυμώ για εκείνα. Και ξέρω ότι, σε οποιονδήποτε κι αν μοιάσουν, άμα βρουν αυτόν έναν άνθρωπο να ερωτευτούν βαθιά, όπως εγώ και ο Αλεξάντερ βρήκαμε ο ένας τον άλλον, θα τον αγαπήσουν αληθινά, θα του προσφέρουν τα πάντα και δεν παύουν λεπτό να βρίσκονται στο πλάι τους. Έτσι είναι και ο αγαπημένος μου... Δεν βλέπω την ώρα να γίνουμε ξανά οικογένεια!

"Αγαπούλα μου... Θυμάσαι έναν άντρα που έχει περίπου πριν από μια εβδομάδα επίσκεψη;"

"Ναι... Καλός ήταν μαμά. Τον... Συ... Συ... Συμπάθησα"

Μωράκι μου... Δεν ξέρω τι του συμβαίνει. Είναι στιγμές που για κάποιον λόγο, αγχώνεται και απλά δεν μπορεί να μιλήσει με ευκολία. Ίσα που καταφέρνει να ξεστομίσει μερικές λέξεις και μετά γίνεται κατακόκκινος, επειδή ντρέπεται... Ο γιός μου δεν θέλω να αισθάνεται έτσι. Θα τον πάρω πρώτα σε έναν ειδικό για να ελέγξει εάν υπάρχει κάποιο πρόβλημα και μετά, θα φροντίσω να αγαπήσει τον εαυτό του, όπως κι αν είναι αυτός. Θέλω να αποδεχτεί τον εαυτό του πλήρως, μεγαλώνοντας. Έτσι έμαθα κι στην αδερφή μου. Για αυτό και τα πειράγματα που μπορεί να δέχεται, δεν την έχουνε κάνει να παραιτηθεί.

Δεν θα επιτρέψω λοιπόν, να μείνει περιθώριο, επειδή μπορεί κάποιοι να εκμεταλλευτούν αυτήν του την αδυναμία... Και νομίζω πως ούτε η Λούνα θα το ανεχτεί αυτό.

"Σσσσσ... Μην ανησυχείς γιέ μου, κατάλαβα. Σου άρεσε δηλαδή... Απάντα με νόημα" του ψιθυρίζω και μου γνέφει θετικά.

"Ναι... Έπαιξε.. Μαζί μου" μου λέει και τον φιλάω στα μαλλιά... Λατρεία μου εσύ!

"Κορίτσια, πάω να τον βάλω για ύπνο και έρχομαι να τα πούμε" τους λέω και φεύγω με γοργό βήμα, πριν προλάβουν να με εμποδίσουν.

Είμαι σίγουρη πως αυτήν την στιγμή, μέσα τους έχουν τεράστια περιέργεια να ακούσουν λεπτομέρειες. Εννοείται πως θα το κάνω. Είναι οι καλύτερες μου φίλες. Και με ποιόν μοιράζεται ένας άνθρωπος τις χαρές και τις λύπες του, αν όχι με τους φίλους του; Και είμαι σίγουρη πως θα χαρούν για εμένα... Παρόλο που αντιμετωπίζουν τα προβλήματα τους με τους αδερφούς Σέργουντ. Αλλά θέλω να πιστεύω ότι τώρα που εγώ και ο Αλεξάντερ κάναμε το πρώτο βήμα, κάποια στιγμή θα φτιάξουν τα πράγματα για όλους.

Φτάνω έξω από το δωμάτιο του μικρού και σπρώχνω την πόρτα με τον ώμο μου, μπαίνοντας μέσα. Σκύβω και τον αφήνω με προσοχή στο πάτωμα, πλάι στα παιχνίδια και στα είδη ζωγραφικής του. Βλέπω πως έχει ηρεμήσει το μανάρι μου.

"Έντγκαρ, η μανούλα θα πάει λίγο κάτω και μετά θα έρθει για παιχνίδι, εντάξει;" τον ρωτάω και ένα αμυδρό χαμόγελο αποτυπώνεται στο πρόσωπο του.

"Ναι μαμάκα... Θα ξαναέρθει εκείνος ο άντρας, έτσι;" τον δίνω ένα ακόμα φιλί στο μάγουλο, πριν βρεθώ ξανά να στέκομαι στα δυό μου πόδια.

"Φυσικά παιδί μου. Αυτός ο άντρας... Ήρθε στις ζωές μας για να μείνει. Σου υπόσχομαι ότι κανείς δεν θα τον πάρει μακριά" του απαντώ και καθώς αποχωρώ, το δυνατό γέλιο του διαπερνά τα αυτιά μου, κάνοντας την καρδιά μου να λιώσει από την τόση αγάπη.

Ανυπομονώ να αναπληρώσουμε όλο τον χαμένο χρόνο. Εγώ, ο Αλεξάντερ, ο Έντγκαρ και η αδερφή μου, έχουμε πολλά να ζήσουμε ως οικογένεια και αμέτρητες ιστορίες να διηγηθούμε για τις ζωές μας αυτό το διάστημα που πέρασε... Και θέλω να είναι μπροστά και οι άλλοι. Όλοι μαζί, να αναβιώσουμε παλιές στιγμές. Εκείνες που κάποτε γέμιζαν την ψυχή μας, όχι επειδή είχαμε πολλά αγαθά, αλλά γιατί ήμασταν ενωμένοι και αυτό ήταν αρκετό... Και νομίζω πως ξέρω πως θα ξεκινήσουμε. Έχω μια απλή ιδέα, την οποία σαφώς και θα προτείνω στα κορίτσια, αφού τους πω τα όσα συνέβησαν σήμερα.

Επιστρέφω στο σαλόνι και ενώ πλησιάζω την θέση που βρισκόμουν πριν, τα βλέμματα τους ακολουθούν κάθε μου κίνηση, παραμένοντας καρφωμένα απάνω μου.

"Πες τα μας όλα αυτήν την στιγμή"

"Ναι μην παραλείψεις ούτε μια λεπτομέρεια" συμπληρώνει Μαργαρίτα και αφού αφήσω να μου ξεφύγουν μερικά χαχανητά, αρχίζω να τους εξιστορώ τα πάντα, από την στιγμή που ξεκίνησε η μέρα μου μέχρι και τώρα.

Βέβαια, παρέλειψα να αναφέρω το κομμάτι με τον Έντουαρντ και μίλησα μόνο για τον Ραφ. Αν μιλούσα για τον Έντουαρντ, σίγουρα θα ήθελαν να μάθουν παραπάνω πράγματα για το ποιός ήταν, πως και από πότε γνωρίζει τον Αλεξάντερ... Μα το κυριότερο είναι, ότι δεν θα μπορούσα να μην τους αποκαλύψω και τι δουλειά κάνει. Θα επιθυμούσαν σίγουρα να ξέρουν. Και πως λες σε κάποιον ότι ο σύντροφος σου, παρόλο που έχει φύγει πια από την παρανομία, διατηρεί επαφές με τον αρχηγό της αμερικανικής μαφίας;

Τότε εκατό της εκατό, δεν θα ήταν διατεθειμένες να προσπαθήσουν να τα βρουν μαζί τους. Και θα έκαναν τα πάντα, για να πείσουν και εμένα να μείνω μακριά. Εγώ όμως το ξέρω, ότι ο αγαπημένος μου και ο αδερφός μου έχουν ξεμπερδέψει μια και καλή με όλα αυτά... Πρέπει να τους δείξω εμπιστοσύνη, αν υπάρχει έστω και μια πιθανότητα να φτιάξουν τα πράγματα για όλους μας.

Και στην τελική, είναι μια ανάμνηση που κρατήσω για εμένα. Ούτε στον Αλεξάντερ θα το πω. Δεν χρειάζεται να το μάθει. Ελπίζω ο Έντουαρντ να έχει το ίδιο σκεπτικό με εμένα και να μην του αποκαλύψει κάτι ούτε εκείνος. Δεν είναι ανάγκη να μαθευτεί... Το πόσο με βοήθησε η συζήτηση μαζί του.

Ευτυχώς, με πίστεψαν όταν τους εξήγησα γιατί ήθελα να πάω μια βόλτα από την παλιά μου γειτονιά. Ήταν απαραίτητο να βρεθώ για λίγο μόνη μου και να σκεφτώ. Στην συνέχεια, ήρθε και αυτός ο παράξενος, άγνωστος άντρας, ο οποίος με τις συμβουλές του, μου έδωσε ώθηση για να πάρω την σωστή απόφαση... Τουλάχιστον για εμένα και την οικογένεια μου. Οι άλλοι ας πιστέψουν ότι θέλουν. Στεναχωριέμαι που βέβαια που, πάνω στην βιασύνη μου, δεν πρόλαβα να ζητήσω κάποιο προσωπικό στοιχεία, για να μπορέσουμε να ειδωθούμε και πάλι. Είμαι σίγουρη πως και ο Αλεξάντερ θα ήθελε να τον γνωρίσει... Ποιός ξέρει; Ίσως τα φέρει έτσι η ζωή, που θα συναντηθούμε ξανά. Αυτός ο άνθρωπος, μου ενέπνευσε εμπιστοσύνη και θα ήθελα να τον έχω στην ζωή μου ως φίλο.

"Θεέ και κύριε... Ζοζεφίνα μου, δεν ξέρεις τι χαρά μου δίνεις!" μου λέει η Άλις, κλείνοντας με σε μια αγκαλιά... Χεχεχε, το ήξερα πως θα χαρεί.

Γυρνάω προς την Μαργαρίτα και βλέπω ότι δεν έχει τον ίδιο ενθουσιασμό με την άλλη φίλη μου... Το βλέμμα της είναι ανήσυχο και με τα χέρια της, κρατάει σφιχτά το πάνω μέρος της φούστας της. Ανασαίνει βαριά και τα μάτια της ανοιγοκλείνουν πολύ γρήγορα... Σαν να προσπαθούν να διώξουν κάτι... Μισό λεπτό... Αυτά είναι δάκρυα;

"Μαργαρίτα μου, κλαις;" την ρωτάω και με την Άλις, καθόμαστε δίπλα της, βολεύοντας την ανάμεσα μας.

"Δεν... Δεν ξέρω... Ζοζεφίνα μου, χαίρομαι τόσο πολύ για εσένα. Ξέρεις ότι θέλω να είσαι ευτυχισμένη. Κατάφερες να τον συγχωρέσεις. Απλώς... Εγώ δεν νομίζω πως θα καταφέρω να κάνω το ίδιο. Παρόλα αυτά... Μου λείπουν κορίτσια. Μου λείπει η τριάδα που ήμασταν κάποτε και λέγαμε τα πάντα. Μου λείπουν οι στιγμές που μιλούσαμε σαν φίλοι... Μου λείπει η οικογένεια μου..."

Μαζί με την Αλις, την αγκαλιάζουμε και την αφήνουμε με ξεσπάσει... Νιώθω πως είμαι απαίσια φίλη. Τόσο καιρό, την ρωτάω συνέχεια αν είναι καλά ή μήπως χρειάζεται κάτι και μένω στο όχι της. Ποτέ δεν σκέφτηκα να επιμείνω. Να μάθω περισσότερα για τον πόνο που βαραίνει την ψυχή της... Παίζει ρόλο και το ότι δεν έχει ξεπεράσει ακόμα τον θάνατο της Ορόρας, της μητέρας της. Κανείς μας δεν το έχει κάνει, αλλά η Μαργαρίτα βασανίζεται περισσότερο από όλους μας... Ένα βράδυ μου το εξομολογήθηκε. Κλάψαμε μαζί, αλλά μετά δεν έφερε ξανά την συζήτηση προς τα εκεί... Αισθάνομαι χάλια. Η φίλη μου περνάει δύσκολα και εγώ άθελα μου, τα έχω αγνοήσει όλα αυτά. Ξέρω ότι έχει ανάγκη τους αδερφούς της... Αλλά τα ψέματα τους την πλήγωσαν. Έχασε το στήριγμα της και δεν ήξερε ποιόν να εμπιστευτεί στην αρχή.

Θεέ μου, είχε δίκιο ο Αλεξάντερ. Σκέφτηκα πολύ εγωϊστικά. Τα γεγονότα κάποτε, δεν επηρέασαν μόνο εμένα... Κοίταξα μόνο τα δικά μου προβλήματα, ενώ οι φίλοι μου υπέφεραν. Ήθελα να απαλύνω τον δικό μου πόνο και της αδερφής μου, αλλά δεν σκέφτηκα πως υπάρχουν και άλλοι γύρω μου. Η Μαργαρίτα ζει δύσκολες καταστάσεις... Και εγώ τόσο καιρό έκανα πως δεν το έβλεπα. Καλά μου τα έλεγε ο Αλεξάντερ... Εγώ φταίω... Που δεν βοήθησα τις φίλες μου όσο έπρεπε.

"Θα ξαναφτιάξουμε αυτήν την οικογένεια Μαργαρίτα μου. Μα αυτό που πρέπει να κάνεις... Είναι τα αφήσεις πίσω σου όλα και να δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία στα αδέρφια σου να σου αποδείξουν πόσο άλλαξαν"  της λέω, δίνοντας της ένα χαρτομάντιλο μέσα από το πακέτο.

"Δεν ξέρω αν γίνεται πλέον... Εξάλλου ο Κρις ήδη με μισεί που κράτησα το μυστικό σου κρυφό. Πολύ πιθανόν και ο Αλεξάντερ... Δεν μετανιώνω όμως"

"Μαργαρίτα μου, τι λες; Τα αδέρφια σου σε λατρεύουν. Με ρώτησαν πολλές φορές αν είσαι καλά. Και εδώ συγχώρεσαν εμένα, που εγώ έχω το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης"

"Δεν είναι το ίδιο. Ο Αλεξάντερ είναι σύντροφος σου και σε αγαπάει πιο πολύ και από την ζωή του. Και ο Κρις είναι αδερφός σου" μου λέει και την χαϊδεύω στα μαλλιά, στην προσπάθεια μου να την συμπονέσω.

"Και εσύ είσαι. Υπάρχει χρόνος να τα βρείτε, αν το θες στα αλήθεια" της λέω και μου χαμογελάει αδύναμα, σκουπίζοντας τα δάκρυα της.

"Θέλω... Θέλω πολύ... Τι κάνω πενήντα χρονών γυναίκα; Κάθομαι και κλαίω σαν έφηβη"

"Τα συναισθήματα δεν έχουν ηλικίες. Και όλοι έχουνε δικαίωμα στο να εκφράζονται. Αν πρέπει να κατηγορούμε τον εαυτό μας για κάτι, τότε ας το κάνουμε, επειδή δεν είμαστε ειλικρινής. Και πρώτα από όλα με τον εαυτό μας" λέει η Άλις στην Μαργαρίτα τρυφερά και εκείνη την κοιτάει με σηκωμένο φρύδι.

"Μην ασκείς το επάγγελμα σου σε εμένα, Άλις" την απειλεί όσο πιο σοβαρά μπορεί, αλλά καταλήγουμε να βάλουμε τα γέλια.

"Ζοζεφίνα... Είσαι σίγουρη πως δεν είναι αργά;"

"Ποτέ δεν είναι αργά, για να βρεθείς ξανά κοντά με τους ανθρώπους που αγαπάς"

Πιστεύω κάθε λέξη που βγαίνει από το στόμα μου... Είναι μια από τις φορές που πραγματικά νιώθω ότι είμαι ειλικρινής με τους γύρω μου... Αλλά κυρίως με τον εαυτό μου. Δεν είναι πάντα εύκολο. Η αποδοχή της πραγματικότητας. Όλοι θέλουμε τον χρόνο μας... Και νομίζω πως ο δικός μου φτάνει στο τέλος του σιγά σιγά.

Alexander's POV

"Δεν της είπες τίποτα για το λέμφωμα;!" φωνάζει έκπληκτος ο αδερφός μου, καθώς τακτοποιούμε μαζί κάποιους φακέλους στα ράφια.

"Πιο σιγά Κρις" τον εκλιπαρώ, μη θέλοντας να ακούσει αυτό το μυστικό κάποιος που μπορεί να περνάει τυχαία έξω από το γραφείο μου.

Όχι... Όχι δεν το έκανα. Εκείνη το μόνο που ζήτησε, ώστε να είμαστε ξανά μαζί, είναι να βασιστούμε στην ειλικρίνεια και όχι στο ψέμα. Και ενώ μια φωνή μέσα μου, ούρλιαζε και παρακαλούσε με όλη την θέληση να της το πω, εγώ της υποσχέθηκα ότι δεν υπήρχε τίποτα άλλο που χρειαζόταν να ειπωθεί... Κρύβοντας της μια αρρώστια, η οποία εδώ και δύο χρόνια, μου έχει κάνει την ζωή κόλαση και δεν λέει να με αφήσει, παρόλες τις χημειοθεραπείες και τα ραντεβού στον γιατρό.

Πόσο βλάκας παίζει να είμαι, που να πάρει να με σηκώσει; Έχω μια δεύτερη ευκαιρία να φτιάξω τα πράγματα με την γυναίκα που αγαπώ όσο τίποτα άλλο σε αυτόν τον κόσμο, και δεν της αποκάλυψα το πιο σοβαρό πρόβλημα που αντιμετωπίζω; Έτσι θα νομίζει... Πως το για πάντα είναι δεδομένο για εμάς τους δύο. Δεν λέω πως δεν προσπαθώ, αλλά έχω αποδεχτεί το γεγονός ότι μπορεί να μην πετύχει η όλη διαδικασία... Και πρέπει να βοηθήσω την Ζοζεφίνα, για να κάνει το ίδιο, αν χρειαστεί... Αλλά δεν θέλω να χρειαστεί γαμώτο. Θέλω να γεράσουμε μαζί και κάποτε να λέμε την ιστορία μας, στα εγγόνια μας. Δεν μπορώ να φανταστώ για δεύτερη φορά τις ζωές μας χωρίς ο ένας τον άλλον. Όχι τώρα, που οι ελπίδες έγιναν πολλές και η αγάπη μας παίρνει τον δρόμο της.

Ξέρω πως είναι λάθος που της το έκρυψα... Και πρέπει να της μιλήσω σύντομα, πριν περάσει πολύς καιρός. Σήμερα κιόλας, εάν υπάρχει δυνατότητα. Δεν ξέρω ακόμα τον τρόπο ή αν θα αντέξει να ακούσει τέτοια νέα... Αλλά ξέρω πως δεν έχω επιλογή. Πρέπει να ελπίζουμε μαζί για το καλύτερο... Και να προετοιμαστούμε για το χειρότερο, ο ένας πλάι στον άλλον.

"Ρε Αλεξάντερ, έλεος. Αυτό που έπρεπε να της πεις από την πρώτη στιγμή–"

"Κρις, σταμάτα. Λες να μην το ξέρω; Έπρεπε να της μιλήσω. Απλώς κάτι... Κάτι με σταμάτησε. Πες το φόβο, δειλία, μπορεί να οφείλεται στο οτιδήποτε. Δεν ήθελα να την τρομάξω... Αλλά πρέπει να της πω την αλήθεια και σύντομα μάλιστα, προτού χτιστεί ξανά ένας τοίχος ανάμεσα μας, φτιαγμένος" του λέω και με χτυπάει φιλικά στον ώμο.

"Από το στόμα μου το πήρες, αδερφούλη. Βρες τρόπο να της το φέρεις, αλλιώς δεν μας βλέπω καλά και πάλι θα έχουμε προβλήματα. Πρόσεχε Αλεξάντερ. Δεν θέλω να χάσω ξανά την αδερφή μου..." μου λέει και στο μυαλό μου, έρχεται η μορφή της Μαργαρίτας...

Τελευταία φορά, την είδα στην κηδεία της Ορόρας, τρία χρόνια πριν. Μετά εξαφανίστηκε και δεν είχε ξανά νέα της... Ποτέ δεν έτυχε να βρεθούμε έστω έξω, στην πόλη. Σαν να χάθηκε από προσώπου γης. Άκουσα για αυτήν πρώτη φορά, όταν ο Κρις μου είπε για την συνάντηση τους έξω στον δρόμο, η οποία εξελίχθηκε σε καυγά... Διότι η Μαργαρίτα άθελα της, του είπα για το παιδί... Εκείνος είναι ακόμα κάπως θυμωμένος μαζί, αλλά φαίνεται ξεκάθαρα πόσο θα ήθελε να συζητήσει και μαζί της, ώστε να τα βρουν.

Μακάρι να μπορούσα να κάνω και εγώ το ίδιο... Αλλά είμαι σίγουρος πως η αδερφή μου δεν θα θέλει να με δει στα μάτια της, μετά από τα ψέματα της είπα, και μάλιστα για δεύτερη φορά. Εξάλλου, τα δικά μου λάθη έμαθε η Ορόρα και πέθανε... Δεν τα  άντεξε όλα αυτά η καρδούλα της και... Δεν θέλω να τα σκέφτομαι αυτά. Καιρός να το αποδεχτώ... Όσο μπορεί κάποιος να αποδεχτεί το γεγονός ότι έχασε την μητέρα του. Η Μαργαρίτα είναι ότι μου έχει απομείνει... Με πονάει να μην έχω επαφές μαζί της.

"Μην ανησυχείς. Θα της μιλήσω... Μέχρι την επόμενη εβδομάδα, θα ξέρει"

"Ωραία... Τώρα πάω έξω, γιατί έχω μια δουλειά. Να της το πεις, ε;"

"Ναι βρε Κρις, θα της το πω" τον διαβεβαιώνω και την ίδια στιγμή, καθώς φεύγει, ακούω τον ήχο του κινητού μου, που δηλώνει ότι κάποιος μου έστειλε μήνυμα. Το παίρνω στα χέρια μου και ανοίγω την οθόνη.

Από: Ζόζι μου😍💜💙
Μπορείς να βρεθούμε αύριο το πρωΐ; Θέλω να μιλήσουμε για κάτι. Έλα να με πάρεις από το σπίτι μου, αλλά με απόλυτη προσοχή και να μην σε ακολουθήσει κανείς... Σου έχω και μια έκπληξη! Τα λέμε στις δέκα, αν μπορέσεις! Σε αγαπώ❤️

Της απαντώ πως δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα και ότι ευχαρίστως θα περάσω... Αναρωτιέμαι τι να ετοιμάζει αυτός ο ξανθός άγγελος, που έχω ευτυχώς για άλλη μια φορά την τιμή, να αποκαλώ σύντροφο μου... Είμαι ευγνώμων για αυτό το δώρο που μου προσφέρουν ξανά και αυτήν ηνν φορά, δεν έχω σκοπό να το αφήσω να φύγει, ούτε να το επιστρέψω σε κανέναν. Η Ζοζεφίνα είναι δική μου... Και είμαι δικός της. Αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ. Δεν θα χωρίσουμε ξανά... Δεν θα το επιτρέψω εγώ.

Επιστρέφω στο γραφείο μου και ξαφνικά, ακούω το τηλέφωνο να χτυπάει δυνατά και πετάγομαι από την τρομάρα... Ίσως πρέπει να βάλω διαφορετικό ήχο τελικά. Πατάω το κουμπί και μου κάνει εντύπωση που η φωνή του Κρις φτάνει στα αυτιά μου, εφόσον το γραφείο του είναι ακριβώς δίπλα.

"Έλα Αλεξάντερ. Συγγνώμη που δεν έρχομαι να σε ενημερώσω, αλλά τελικά έχω πολύ δουλειά. Θέλω απλώς να σε ενημερώσω ότι σε ζητάει κάποιος στο τηλέφωνο. Να τον περάσω;" με ρωτάει και παραξενεύομαι.

"Ποιός με ζητάει;"

"Δεν ξέρω. Δεν μου είπε όνομα" μου απαντάει και ξεφυσάω... Τι είναι αυτό τώρα;

"Ναι, να με συνδέσεις" του λέω και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, η γραμμή αλλάζει και τώρα ακούω βαριές ανάσες από τον συνομιλητή μου, όποιος κι αν είναι, στην απέναντι γραμμή.

"Αλεξάντερ Σέργουντ εδώ. Ποιός με ζητάει;"

"Καλησπέρα κύριε Σέργουντ... Ονομάζομαι Άλεκ Απελίντο. Θα ήθελα να κανονίσουμε μια συνάντηση. Πρόκειται για ένα πολύ σοβαρό ζήτημα" μου λέει ψυχρά και αυτό αυξάνει την περιέργεια μου ακόμα περισσότερο.

"Μισό λεπτό, κύριε Απελίντο. Δεν σας καταλαβαίνω. Ευχαρίστως να κανονίσουμε μια συνάντηση, αλλά θέλετε να με διαφωτίσετε στο περίπου για ποιό πράγμα μιλάτε;"

"Δεν μπορώ να πω τίποτα μέσω τηλεφώνου. Όλα πρέπει να ειπωθούν, όταν θα βρεθούμε... Και σας παρακαλώ αυτή η συνάντηση, να γίνει κρυφά. Να κανονίσουμε τα πάντα μεταξύ μας. Έχω λόγο που σας το ζητάω"

Χμ... Ενώ στα λόγια του διακρίνω παράκληση να γίνει αυτό που θέλει, στον τόνο δεν αισθάνομαι τίποτα. Είναι λες και μιλάει, χωρίς να αισθάνεται το παραμικρό συναίσθημα. Κανένα ίχνος χρώματος στην φωνή του και παραμένει σταθερή, σε κάθε λέξη που ξεστομίζει. Αυτό με βάζει σε υποψίες... Αλλά ταυτόχρονα, η αγωνία μου να μάθω πιο πολλά για αυτόν τον Αλεκ, με έχει κερδίσει και δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.

"Εντάξει κύριε Απελίντο... Το επόμενο Σάββατο στο γραφείο μου, αργά το βράδυ. Μετά τις έντεκα, που θα φροντίσω να έχουν φύγει όλοι. Φαντάζομαι, γνωρίζετε που βρίσκονται τα γραφεία της Sergud Studios" του λέω και αφήνει μια ανάσα... Ανακούφισης;

"Ωραία. Μια αρκούν οι μέρες. Θα σας δω τότε. Καλή σας μέρα" μου απαντάει και το κλείνει, αφήνοντας με σύξυλο και με ένα σωρό ερωτηματικά να τριβελίζουν το μυαλό μου.

Δεν το περίμενα αυτό... Δηλαδή, ποιός νομίζει ότι είναι; Με καλεί, ζητάει συνάντηση, η οποία θέλει να γίνει κρυφά και να μην παρευρεθεί κανένας άλλος, και στο τέλος μου το κλείνει στα μούτρα, έχοντας πρώτα ανοίξει συζήτηση που κράτησε μόνο λίγα λεπτά; Ποιός φέρεται με τόση αγένεια στις μέρες μας... Τώρα που το σκέφτομαι λίγο παραπάνω, και εγώ έκανα το ίδιο στα νιάτα μου. Ειδικά σε ανθρώπους που δεν με ενδιέφερε να συνεργαστώ μαζί τους ή να κρατήσω κάποια επαφή. Δεν αδιαφορούσα βέβαια... Όταν το τηλεφώνημα αφορούσε κάποια γυναίκα... Ας μην το αναφέρω αυτό ποτέ στην Ζόζι μου. Έτσι κι αλλιώς, γνωρίζω πως είναι η μία και μοναδική για εμένα πολύ καλά πλέον.

Τώρα... Νιώθω ότι θα συμβεί πάλι. Τι μπορεί να θέλει αυτός ο άντρας τώρα; Δεν μπορώ όμως να κάνω πίσω πια. Ας γίνει αυτή η.. Πολυπόθητη συνάντηση ανάμεσα, έστω και χωρίς να το μάθει κάποιος... Στην Ζοζεφίνα ίσως το πω βέβαια... Αλλά να μου μιλήσει για ποιό θέμα; Το βλέπω εγώ... Προβλήματα θα μου δημιουργήσει αυτό το περίεργο τηλεφώνημα.

Γειά σας δελφινάκια μου🐬🐬🐬🐬🐬

Τι μου κάνετε;

Το καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του σιγά σιγά... Πως θα το περάσετε λοιπόν;

Εμείς θα κλείσουμε να τα γενέθλια του αγαπημένου μου αδερφού🤩🤩🤩

Ανυπομονώ!

Τώρα... Πως σας φάνηκε το σημερινό κεφάλαιο;

Συγγνώμη για την καθυστέρηση, απλώς άρχισα ξανά τα αγγλικά και έχω πέσει με τα μούτρα, γιατί δίνω εξετάσεις τον Δεκέμβριο😁

Είδαμε όμως ωραία πράγματα!

Την ιδέα της Ζοζεφίνας, θα την μάθουμε στο επόμενο😆😆😆

Βέβαια, θα εμφανιστεί και ένα πρόσωπο, το οποίο σίγουρα θα σας σπάσει τα νεύρα στα επόμενα κεφάλαια😅

Δεν μιλάω για την Ήρα... Αν και θα μπει και αυτή😂😂😂

Ποιός ήταν αυτός ο καινούργιος χαρακτήρας στο τηλέφωνο άραγε;

Ένα σας λέω...

Έρχεται για να ταράξει τα νερά και να αποκαλύψει πράγματα, που κανένας από εσάς δεν είχε φανταστεί!

Θα τα μάθουμε όλα πολύ σύντομα...

Μέχρι το επόμενο...

Peace❤️💛✌️