Josephine's POV

Μερικές ακόμα πινελίες στο μακιγιάζ μου και είμαι έτοιμη να φύγω για το γκαλά. Είναι αρκετά νωρίς, αλλά προτιμώ να φτάσω εκεί λίγο νωρίτερα, παρά να βρεθώ αργά ανάμεσα στους επισήμους και να μην μπορώ να σκεφτώ μια καλή δικαιολογία για την καθυστέρηση μου.

Κάθε εκδήλωση, κάθε γκαλά, κάθε επίδειξη, είναι πολύ σημαντική πλέον για εμένα. Οφείλω να μην λείπω από κανένα μεγάλο γεγονός. Αν χρειαστεί, τότε πρέπει ο λόγος να είναι πάρα πολύ σοβαρός. Τόσες πολλές υποχρεώσεις... Και όλα αυτά, για να διατηρηθεί η εικόνα μου στον έξω κόσμο. Γιατί οι άνθρωποι πρέπει να δουν αυτό που θέλουν. Πρέπει να τους δώσω την Ζοζεφίνα που ανήκει στον κόσμο των διάσημων. Τα λάθη είναι ανεπίτρεπτα. Κανένας δεν πρέπει να δει πέρα από αυτό που επιλέγω εγώ να παρουσιάσω.

Και δεν το λέω μόνο για το φαίνεσθαι που θα δουν οι άλλοι. Κανείς δεν πρέπει να ανακαλύψει την αλήθεια για τον γιό μου. Λίγα άτομα μόνο ξέρουν για την ύπαρξη του και έτσι πρέπει να παραμείνει. Αν το παιδί μου χαθεί σε αυτόν τον κόσμο από τόσο μικρή ηλικία, θα είναι καταστροφικό για την πορεία του στην ζωή αργότερα. Είναι ακόμα πολύ παιδί, για να βρεθεί κάτω από τα φώτα της δημοσιότητας. Εδώ εγώ σε μια μεγαλύτερη ηλικία και αισθάνομαι τεράστια.

Αναρωτιέμαι πως θα νιώθουν τα παιδιά που σε μικρή ηλικία διεισδύουν σε κάτι τέτοιο. Είτε στο μόντελιγκ, είτε στην υποκριτική, είτε στο τραγούδι. Είμαι σίγουρη πως αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα και όταν πια έχουν χάσει την ελευθερία που είχαν κάποτε, ψάχνουν διεξόδους, ώστε να βρουν και εκείνα λίγες προσωπικές στιγμές χαλάρωσης και ηρεμίας. Απορώ μερικές φορές... Αν είναι πραγματικά δική τους επιλογή ή αν πληρώνουν τα απωθημένα των γονιών τους;

Εγώ πάντως έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου πως ποτέ δεν θα αναγκάσω την αδερφή μου ή τον γιό μου να ακολουθήσουν τα δικά μου βήματα ή να κάνουν πραγματικότητα τα δικά μου όνειρα. Θα τα στηρίξω σε όποια επιλογή κι αν κάνουν στην ζωή τους. Θα είμαι δίπλα τους σε κάθε τους βήμα. Σαν αδερφή και σαν μάνα... Είναι αυτό που πρέπει να κάνω. Το καταφέρνω δεκατρία χρόνια μόνη μου... Θα το κάνω και τώρα.

Φοράω την ασημένια καμπαρντίνα μου και περνάω το μικρό τσαντάκι σε σχήμα τριαντάφυλλου στον ώμο μου, ενώ, αφού έχω βγει από το δωμάτιο και διασχίσει τον μακρύ διάδρομο, κατεβαίνω με προσοχή τα σκαλιά για το ισόγειο, ώστε να μην πατήσω καταλάθος το φόρεμα που επέλεξα για την αποψινή βραδιά στο.

Ομολογώ πως είναι ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχω φτιάξει. Ο σχεδιασμός είναι ο κατάλληλος για την λεπτή, σωματική διάπλαση μου, ενώ κάνοντας μια σκέψη τότε, τόλμησα να αφήσω όλη την πλάτη έξω, κάτι που δίνει στην εμφάνιση μου μια δραματική άνθηση. Φυσικά, για ακόμα μια φορά, επέλεξα να μην συνδυάσω κάποιο κόσμημα, ξέροντας πως αυτό που φοράω είναι ήδη υπερβολή, πέρα από ένα ζευγάρι διαμαντένια σκουλαρίκια.

Ξόδεψα πολύ χρόνο στον συγκεκριμένο κομμάτι, γιατί ήξερα πως θα το χρειαζόμουν για μια απαραίτητη περίσταση. Σκέφτηκα να το εμφανίσω, αλλά μου άρεσε τόσο πολύ το αποτέλεσμα, που αποφάσισα να το κρατήσω για εμένα. Το ασήμι είναι ένα υπέροχο χρώμα και δεν ασχολούμαι μαζί του κάθε μέρα. Αν και είναι διαφανές, δεν αποκαλύπτει τα σημεία του σώματος που δεν θα ήθελα να φαίνονται. Ο τρόπος που το έφτιαξα, μου επιτρέπει να γυρνάω το κεφάλι μου από κάθε γωνία, για να είμαι πάντα και παντού παρών.

Αφήνοντας τα μαλλιά για το τέλος, αποφάσισα να καρφώσω τις ανακατωμένες ξανθιές τούφες μου και τις κλειδώσω σε έναν ατημέλητο και ταυτόχρονα καλόγουστο κότσο. Στο μακιγιάζ, κατέληξα σε ένα γυαλιστερό ροζ χείλος και σε καπνιστές αποχρώσεις σκιάς.

Φτάνω κάτω και την στιγμή που πλησιάζω στην υποδοχή για να φύγω, από την είσοδο του σαλονιού, εμφανίζεται η Άλις, με τον Έντγκαρ στα χέρια της.

"Δεν είναι πανέμορφη η μαμά Έντγκαρ; Ωωω ναι, είναι. Απόψε θα πάει σε ένα μεγάλο πάρτι και θα λάμπει περισσότερο από όλους" του λέει και εκείνος αρχίσει να γελάει, χτυπώντας τα χέρια τους μεταξύ τους.

"Η νονά σου είναι επίσης όμορφη" αποκρίνομαι εγώ και τον παίρνω στα χέρια μου, ενώ τα μικρά του δαχτυλάκια αρχίζουν να παίζουν με τις αλυσίδες του φορέματος μου.

Ότι κι αν φορέσω, πάντα θα βρει μια μικρή λεπτομέρεια να πειράξει στο ρούχο μου. Αλλά δεν με ενοχλεί. Παιδί είναι ακόμα στο κάτω κάτω. Αλίμονο αν περίμενα από ένα παιδάκι τριών χρονών να καταλαβαίνει τα πάντα και να ακούει όλα όσα του λέω. Εξάλλου, έχω φροντίσει να διατηρείται κάθε μέρα το πρόγραμμα του, για να μην αναστατώνεται. Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει πως είναι πάντα τόσο εύκολος. Μου φαίνεται θα μοιάσει στο κρεβάτι πατέρα του όταν μεγαλώσει ο μικρός μου.

"Το φόρεμα είναι υπέροχο Ζοζεφίνα. Θέλω οπωσδήποτε να το δανειστώ κάποια στιγμή"

"Όποτε θες Άλις μου... Αγαπούλα μου, όχι τα μαλλιά της μανούλας" λέω γλυκά στον Έντγκαρ και εκείνος μουτρώνει ακουμπώντας το κεφαλάκι του στον ώμο μου.

"Μα θέλω να παίξω..." παραπονιέται με την λεπτή φωνούλα του και αφήνω ένα φιλί στα μαλλιά του, βλέποντας τον μα τρίβει τα ματάκια του. Ναι, σίγουρα θέλει να παίξει, ενώ δεν βλέπει μπροστά του από την νύστα.

"Θα παίξεις με την νονά Άλις και σε μια ώρα θέλω να κοιμηθείς, εντάξει αγόρι μου;" τον ρωτάω και υψώνει το κεφάλι του προς τα πάνω, φιλώντας με στο μάγουλο.

"Ναι μανούλα..." μου απαντάει και τον επιστρέφω στην Άλις.

"Θα τα πούμε όταν γυρίσεις υποθέτω"

"Ναι. Δεν έχω σκοπό να κάτσω πολύ. Για καμιά ώρα, το πολύ για δύο. Οι περισσότεροι τόσο μένουν συνήθως. Αλλά για καλό και για κακό, εσύ θα κοιμηθείς εδώ εντάξει;" την ρωτάω και μου γνέφει θετικά.

Αφού κάνουμε μια αγκαλιά η μια την άλλη, φεύγω από το σπίτι και κατευθύνομαι μέχρι την λιμουζίνα που έχει έρθει για να με πάρει. Ο σοφέρ, αφού με δει να πλησιάζω, ανοίγει την πόρτα για τα πίσω καθίσματα και ένα από τους σώματοφύλακες μου, απλώνει το χέρι και με βοηθάει να μπω στο αμάξι. Η πόρτα κλείνει και λίγα δευτερόλεπτα μετά, το όχημα αρχίζει να τρέχει στον δρόμο.

Στην καθημερινότητα μου γενικά, μετακινούμαι μόνη μου. Δεν χρειάστηκα ποτέ κάποιον για να κάνω τις μετακινήσεις μου. Μια χαρά μπορώ να κυκλοφορώ μόνη μου. Είναι και ένας τρόπος για να παραμένω διακριτική. Μόνο σε παρόμοιες με αυτήν περιστάσεις, χρησιμοποιώ τον σοφέρ που έχω προσλάβει. Αλλά και όταν δεν εργάζεται, τον πληρώνω κανονικά, όπως και τους άντρες που με συνοδεύουν πάντα, εκτός από όταν πάω στην δουλειά και κάνω κοντινές αποστάσεις από σπίτι κάπου αλλού και αντίστροφα. Είναι και αυτοί άνθρωποι, που πρέπει να στηρίξουν τις οικογένειες τους... Οφείλω να τους βοηθήσω, μιας και εγώ κάποτε πάλευα για να ζήσω.

Δεν έχω ξεχάσει από που ξεκίνησα. Είναι σημαντικό να μην το κάνω, γιατί αλλιώς μπορεί να με απορροφήσει αυτή η καινούργια ζωή. Και φυσικά, δεν πρέπει να επαναπαύομαι, επειδή τώρα υποθετικά είμαι κάπου στην κορυφή, δεν σημαίνει θα ισχύει κάτι τέτοιο για πάντα. Θα είμαι έτοιμη για όλα όμως... Ώστε να μην πεινάσουμε. Να μην χρειαστεί να βγούμε στους δρόμους για να ζήσουμε.

Η Λούνα θέλει πάντα βέβαια να έχει τον οδηγό στην διάθεση της, αλλά της έχω εξηγήσει πως αυτό δεν γίνεται... Μακάρι να με άκουγε. Ότι και αν της πω πλέον, με αγνοεί εντελώς και πράττει ότι της κατέβει στο κεφάλι. Έχει πάψει να σκέφτεται πριν κάνει ή ξεστομίσει το οτιδήποτε. Δεν την ενδιαφέρει αν πληγώνει τους άλλους και συνεχώς ζητάει κάτι καινούργιο. Με άλλα λόγια.. Κακομαθημένη.

Ξέρω πως φταίω και εγώ για αυτό. Από τον φόβο μου μην επιστρέψουμε ξανά στην παλιά μας ζωή, αφότου περπάτησε ξανά, άρχιζα να της προσφέρω τα πάντα, χωρίς να μπορώ να βάλω όριο ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό. Η ζωή μας ήταν τέλεια και θεώρησα πως αξίζαμε κάθε άνεση. Δεν της έλεγα όχι για ένα αρκετά μεγάλο διάστημα. Όταν συνειδητοποίησα το λάθος μου... Ήταν πια αργά. Δεν μπορούσα πλέον να την εμποδίσω. Ακόμα και τώρα, μου είναι πάρα πολύ δύσκολο να της πω όχι.

Πως να την συγκρατήσω; Τι να κάνω; Δεν ξέρω ποιός είναι ο σωστός τρόπος για να την αντιμετωπίσω. Και το χειρότερο; Δεν μου μιλάει; Δεν μου ανοίγεται. Τα τελευταία δύο χρόνια, η επικοινωνία ανάμεσα μας με δυσκολία υπάρχει ανάμεσα μας. Το μόνο που είχα μάθει και είχα επέμβει, είναι οι ενοχλήσεις που δεχότανε από κάποιους συμμαθητές της, λόγω των σεξουαλικών της προτιμήσεων. Το σκέφτομαι και μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι... Δεν πρέπει να θυμώσω τώρα. Σε πολύ λίγα λεπτά, θα βρίσκομαι σε κοινή θέα. Τα προβλήματα μου... Δεν πρέπει να περάσουν το αποτυπωμένο στο πρόσωπο μου χαμόγελο.

"Φτάσαμε κυρία" η φωνή του Ρόμπερτ -έτσι λένε τον σοφέρ-, με επαναφέρει στην πραγματικότητα και στρέφω το βλέμμα μου έξω από το παράθυρο.

Οι ομιλίες μεταξύ των δημοσιογράφων, οι ήχοι από τις φωτογραφικές μηχανές, τα πατήματα τους, τα γέλια τους... Όλα μου ακούγονται τόσο συνηθισμένα τώρα πια. Δεν αγχώνομαι για τίποτα. Δεν με φοβίζουν. Ξέρω τι να πω, πως να το πω και πότε. Για άλλη μια φορά... Είμαι έτοιμη να αντιμετωπίσω τα πάντα που θα αντικρίσω εκεί μέσα.

Ο Ρόμπερτ ανοίγει ξανά την πόρτα και πατάω τα πόδια μου στο έδαφος, βγαίνοντας από την λιμουζίνα. Πριν προλάβουν οι δημοσιογράφοι να πέσουν πάνω μου σαν τα κοράκια, ώστε να κάνουν ερωτήσεις, οι σωματοφύλακες μπαίνουν μπροστά μου, προστατεύοντας με από την τις αντιδράσεις τους. Με αυτούς γύρω μου, βαδίζω με σταθερότητα σε όλη την διαδρομή, μπαίνοντας μέσα στο ξενοδοχείο που λαμβάνει μέρος το γκαλά. Θα γίνει στην μεγάλη αίθουσα, όπως και την προηγούμενη φορά.

Αφού διασχίσω τον μακρύ διάδρομο και αφού πω στους άντρες ότι δεν θα τους χρειαστώ για το επόμενο δίωρο, προσπερνάω την υποδοχή, το καθιστικό και τα δωμάτια του ισογείου και φτάνω λίγα μέτρια μακριά από την είσοδο, η οποία είναι ορθάνοιχτη. Μπορώ ήδη να αφουγκραστώ πολλά πράγματα, αμυδρά βέβαια, μιας και είμαι κάπως μακριά ακόμα. Η καρδιά μου χτυπάει πολύ δυνατά... Έχω ένα πολύ δυνατό προαίσθημα ότι κάτι θα συμβεί.

Βλέπω μια γυναίκα ντυμένη στα μαύρα να έρχεται προς το μέρος μου και της χαρίζω ένα αχνό χαμόγελο.

"Κυρία Ράινχαρτ! Χαίρομαι πολύ που σας βλέπω! Πριν περάσετε, επιτρέψτε μου να πάρω την καμπαρντίνα και τα πράγματα σας" μου ζητάει ευγενικά και εγώ της τα δίνω.

Αφού βρεθώ ξανά μόνη μου, παίρνω μια βαθιά ανάσα και μερικά βήματα, δεν αργώ να περάσω μέσα, νιώθοντας το φως που λούζει ολόκληρο το δωμάτιο να τυφλώνει και εμένα για λίγο, μέχρι να το συνηθίσω.

Η φασαρία γίνεται έντονη αμέσως. Διάσημοι από ολόκληρο τον κόσμο συζητάνε μαζί, άλλοι χορεύουν στο κέντρο, πάνω στο εντυπωσιακό με ανατολίτικα σχέδια δάπεδο, κάποιοι τρυγυρνάνε στον μπουφέ και εξυπηρετούνται από τα νεαρά παιδιά που έχουν αναλάβει αυτό το πόστο. Η ορχήστρα παίζει μερικά κλασσικά κομμάτια, τα οποία πολύ εύκολα μπορεί κάποιος να αφήσει να τον καθοδηγήσουν μέσα στην τέχνη του χορού. Απαλά και μελωδικά... Ότι πρέπει για να ακούσουν οι πάντες απόψε.

Ξεκινάω να περιφέρομαι ανάμεσα στο πλήθος και να στέκομαι μπροστά σε μερικούς καλεσμένους, μιλώντας μαζί τους, καθώς πίνω την σαμπάνια που μου πρόσφερε ένας σερβιτόρος τόσο ευγενικά, όταν μπήκα μέσα. Το ξενοδοχείο είναι καλύτερο από όλες τις απόψεις και για αυτό αποφάσισαν να γίνει για δεύτερη χρονιά εδώ. Όλοι το διασκεδάζουν.

Κοιτάζω γύρω μου και πολλές από τις ενδυμασίες, τις αναγνωρίζω κατευθείαν. Διόλου παράξενο, διότι πολλές από αυτές, ήταν παραγγελίες του οίκου μου. Χωρίς να θέλω να χαρακτηριστώ φαντασμένη από κάποιους, νιώθω πολύ υπερήφανη και δεν μπορώ να μην θαυμάσω τις δημιουργίες μου. Επιτέλους, χωρίς φόβο και αμφιβολία, λέω πως τα έχω καταφέρει. Πως έχω πετύχει ότι ονειρεύομουν από μικρό κοριτσάκι, καθώς έβλεπα την μητέρα μου να φτιάχνει τα δικά της σχέδια και να υλοποιεί πολλά από αυτά. Ήθελα όσο τίποτα άλλο να ακολουθήσω τα βήματα της και να κάνω ότι δεν μπόρεσε η ίδια... Εγώ θα ολοκληρώσω τα δικά της όνειρα, εφόσον είναι και δικά μου.

"Ζοζεφίνα!" το σώμα μου κάνει μια πλήρης στροφή και βλέπω μια πολύ γνωστή, γυναικεία φυσιογνωμία να με πλησιάζει και οι άκρες των χειλιών μου ανασηκώνονται, σχηματίζοντας ένα χαμόγελο.

"Κέιτ, αγαπητή μου" αποκρίνομαι και ανοίγω τα χέρια μου, κάνοντας της μια σφιχτή αγκαλιά.

"Είχα καιρό να σε δω. Μου έλειψες πάρα πολύ" μου λέει γελώντας και ομολογώ πως και εμένα μου έλειψε. Δεν είμαστε τόσο κοντά, αλλά είναι ευχάριστη παρέα και της έχω πει κάποια πράγματα για εμένα μ

"Και εγώ χαίρομαι που σε βλέπω. Για πες, σε βόλεψε το φόρεμα;"

"Φυσικά. Και όχι μόνο αυτό, αλλά είναι και ντελικάτο και κομψό μαζί. Εφαρμόζει τέλεια πάνω μου. Νομίζω θα γίνω μόνιμη πελάτισσα του styling love" μου απαντάει και η ικανοποίηση που αισθάνομαι μέσα μου, δεν περιγράφεται με λόγια.

Είναι τιμή μου, που η ίδια η Κέιτ θέλει να γίνει μια από τις γυναίκες που με εμπιστεύονται για να γεμίσω την γκαρνταρόμπα τους με όμορφα κομμάτια. Το κάνω και θα συνεχίσω να το κάνω μέχρι να φτάσω στα βαθιά γεράματα ή όσο αντέξουν το μυαλό και τα χέρια μου.

Συνεχίζουμε να μιλάμε και να πίνουμε μικρές παράλληλα από το αλκοολούχο, αφρώδες ποτό μας, όταν η παλάμη της ακουμπάει στον ώμο μου και το ύφος σοβαρεύει απότομα.

"Κέιτ, τι συμβαίνει;" την ρωτάω παραξενεμένη και τα μάτια της επιστρέφουν ξανά σε εμένα.

"Κάποιος άντρας στο μπαρ σε κοιτάζει επίμονα ώρα τώρα. Από την ώρα που αρχίσαμε να μιλάμε σχεδόν. Και οι δύο τον γνωρίζουμε πολύ καλά... Κοίτα διακριτικά, χωρίς να σε καταλάβει" ψελλίζει σιγανά, για να μην ακουστεί και το κεφάλι αρχίζει να κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση αργά, για να αντικρίσει τελικά ένα άτομο που δεν περίμενα να δω από κοντά, ξανά στην ζωή μου, να πίνει το ποτό του και τα σοκολατί του μάτια να προσπαθούν να εισβάλουν στον καταγάλανο κόσμο των ματιών μου.

Πλευρά συγγραφέα-αναγνώστη

Η ηρεμία και η αυτοπεποίθηση που αισθανόταν μέχρι εκείνη την στιγμή, εξαφανίστηκαν μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα, όταν συνειδητοποίησε ποιός ήταν ο άντρας που στεκόταν λίγα μέτρα μακριά της και την παρατηρούσε. Όλα γύρω της χάθηκαν και ήταν σαν να βρίσκονταν μόνο αυτοί οι δύο στην αίθουσα.

Δεν άκουγε και δεν έβλεπε κανέναν άλλον... Πέρα από τον μεγάλο έρωτα της ζωής της. Συναισθήματα, τα οποία χρειάστηκε πολύς χρόνος και δύναμη για να θάψει και να αποτρέψει από το να αναδυθούν ξανά, τώρα μια έκρηξη έριχνε όλες τις προσπάθειες στο κενό, καίγοντας τες παράλληλα. Δεν ήξερε πως και γιατί. Ήταν τόσο ξαφνικό. Τα πάντα μέσα της κινούνταν σαν ένας ανεμοστρόβιλος και μια ενόχληση δημιουργούσε μια ανακατωσούρα στο στομάχι, σαν να φτερούγιζαν χιλιάδες πεταλούδες εκεί.

Η καρδιά της χτυπούσε τόσο έντονα και γρήγορα, που θα μπορούσε να βγει έξω από ώρα σε ώρα. Ο ήχος από τους παλμούς της, έφτανε στα αυτιά της, ενώ ταυτόχρονα η ροή του αίματος στις φλέβες της, σαν να είχε αυξήσει ταχύτητα. Άξαφνα έκανε πολύ ζέστη, κι ας ήταν μέσα του φθινοπώρου.

Το άγχος είχε καταλάβει το σώμα της και η ψυχή της έτρεμε, όμως έπρεπε να με νύχια και με δόντια να διατηρήσει την ψυχραιμία της, κρατώντας την ισορροπία. Γύρω της ήταν ολόκληρο το Λος Άντζελες και τα μάτια όλων στων πλανήτη μπορούσαν να τους δουν, μέσω των κάμερων που τους μαγνητοσκοπούσαν. Δεν είχε την πολυτέλεια να επιτρέψει στην καρδιά της να πάρει τον έλεγχο του εαυτού της. Έπρεπε να συνεχίσει ότι έκανε και να αντισταθεί στην πιο μεγάλη της επιθυμία... Να τρέξει στην αγκαλιά του και να του μιλήσει.

Γιατί βαθιά μέσα της τον αγαπούσε ακόμα. Δεν έπαψε ποτέ να το κάνει αυτά τα τρία χρόνια. Ήθελε να τον ξεγράψει, μα ηθελημένα δεν το έκανε. Μπόρεσε να το αφήσει πίσω της και αφοσιωθεί στην δουλειά και στα παιδιά που τόσο αγαπούσε, αλλά το υποσυνείδητο της, δεν την άφησε ποτέ να ξεχάσει εκείνον που της χάρισε τις πιο ευτυχισμένες της ζωής της. Κάθε φορά που πήγαινε το καταλάβει όμως, αρνιόταν πεισματικά να το δεχτεί έστω και σαν σκέψη και για ένα διάστημα, το πίστευε. Το μοτίβο αυτό, για μια ολόκληρη τριετία.

Πόσο ακόμα όμως θα το συντηρούσε μέσα της, για να προφυλάξει τον εαυτό της; Θα κέρδιζε στο τέλος η λογική, η οποία της έλεγε να τον αποφύγει πάση θυσία και αγνοήσει για άλλη μια φορά αυτούς τους χτύπους που την βασάνιζαν... Ή η ακόμα ερωτευμένη μαζί του καρδιά της, που της παρότρυνε να υποκύψει και να τον πλησιάσει;

"Ζοζεφίνα! Μα καλά, δεν με ακούς;" η φίλη της την σκούντηξε λίγο πιο δυνατά για να την συνεφέρει και το κατάφερε, αφού είδε πως η Ζοζεφίνα στράφηκε ξανά προς το μέρος της.

"Κέιτ... Συγνώμη δεν.... Θεέ μου, γιατί;" απόρησε με λόγια και όχι από μέσα της, κάνοντας της Κέιτ να καταλάβει αμέσως για ποιό πράγμα μιλούσε. Ήξερε πως η Ζοζεφίνα κουβαλούσε πολλά βάρη από το παρελθόν της, κι ας μην της τα είχε εμπιστευτεί όλα. Για τον Αλεξάντερ Σέργουντ γνώριζε όμως, και πολύ καλά μάλιστα.

"Βαθιά ανάσες Ζοζεφίνα. Δεν μπορεί να κάνει κάτι. Θες να πω να σου φέρουν τα πράγματα σου για να φύγεις μήπως" την ρώτησε τρυφερά, χαϊδεύοντας της στον ώμο. Η Ζοζεφίνα όμως ήθελε απλώς να τρέξει στο μπάνιο και να κλειστεί εκεί για το υπόλοιπο της βραδιάς. Να σκουπίσει τον ιδρώτα με το μέτωπο της και να διώξει από πάνω αυτό το τρέμουλο.

Αφού ενημέρωσε την Κέιτ για το πλάνο της αυτό, χώθηκε ξανά μέσα στο πλήθος και κατευθύνθηκε προς τις γυναικείες τουαλέτες. Πάτησε μερικούς καλεσμένους καταλάθος, πάνω στην βιασύνη της. Λες και είχε χάσει τον εαυτό της. Δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί σε τίποτα άλλο... Πέρα από εκείνον και τις αναμνήσεις, που περνούσαν μπροστά από τα μάτια σαν ταινία μικρό φιλμ.

Άνοιξε την πόρτα και την έκλεισε γρήγορα, τρέχοντας κατευθείαν προς τους νιπτήρες. Στήριξε τα χέρια της πάνω στο κρύο και εντυπωσιακό μάρμαρο και άρχισε να παίρνει βαθιές ανάσες, ώστε να ηρεμήσει. Θα το έκανε. Ήταν υποχρεωμένη. Για τα μάτια όλων των ανθρώπων, έπρεπε να δείχνει τέλεια. Ήρεμη και χαλαρή. Κανείς δεν έπρεπε να καταλάβει. Έπρεπε να τον αποφύγει για όλο το υπόλοιπο. Θα έβρισκε τρόπο. Αν δεν το έκανε, ποιός ξέρει τι θα έβλεπε στις ειδήσεις την επόμενη μέρα...

Κάποια στιγμή θα συνέβαινε και αυτό, έτσι δεμ είναι; Ο κόσμος είναι πολύ μικρός και δύσκολο να μην συναντηθείς με κάποιον, όσο κι αν το αποφεύγεις. Αλλά ήταν αυτή η μια φορά. Πόσο άσχημα μπορούσε να πάει; Θα εμένα μακριά μέχρι την ώρα που θα αποφάσιζε να αποχωρήσει και ύστερα δεν θα τον έβλεπε ποτέ ξανά στην ζωή της... Δεν τους ένωνε πλέον κάτι ούτως ή άλλως... Έτσι δεν είναι;

"Πόσο θα ήθελα να είμαι στο εργαστήριο μου τώρα" μονολόγησε και έξυσε νευρικά το χέρι της. Μόνο αυτό θα την ηρεμούσε πραγματικά... Και το να βρεθεί κοντά στον γιό της.

Ύψωσε το κεφάλι της προς τα πάνω για να δει το πρόσωπο της και φρεσκαριστεί σε κάποια σημεία... Και τότε τον είδε και πάλι, σε πιο κοντινή απόσταση. Μέσα από τα γυαλί, τα βλέμματα τους συναντήθηκαν ξανά και έμειναν ακίνητοι εκεί, σαν να είχε σταματήσει ο χρόνος. Ίσως αυτό να επιθυμούσαν και οι δύο στην τελική. Να μπορούν να κοιτάζονται έτσι για πάντα, χωρίς φόβο. Όπως την πρώτη φορά, στην πρώτη τους συνάντηση... Τέσσερα χρόνια πριν, στο γραφείο του Αλεξάντερ Σέργουντ.

"Αυτές είναι γυναικείες τουαλέτες, κυρίε Σέργουντ" είπε όσο πιο ψυχρά. Δεν έπρεπε να του δείξει το πόσο είχε αναστατωθεί. Και φυσικά, δεν έπρεπε να τον αφήσει να την πλησιάσει... Για καλό και για κακό.

"Νομίζω πως ο πληθυντικός δεν είναι αναγκαίος ανάμεσα μας, όταν είμαστε μόνοι... Ζοζεφίνα" είπε πολύ σοβαρά και τα δάχτυλα του έπιασαν το πόμολο, γυρνώντας το από την άλλη.

Η Ζοζεφίνα γούρλωσε τα μάτια, όταν κατάλαβε πως είχε κλειδώσει. Έπιασε μια τούφα από τα μαλλιά που είχε αφήσει κάτω και άρχιζε να παίζει μαζί της. Νευρικότητα τόση, είχε να νιώσει από τότε που περπάτησε στον χώρο του τότε και τον είδε και πάλι από κοντά. Ξεκίνησε το ταξίδι του έρωτα τους εκείνη την μέρα... Ποτέ δεν σκέφτηκε αν το είχε μετανιώσει ή όχι. Δεν θέλησε να το αναλύσει μέσα της... Γιατί μπορεί η απάντηση να μην της άρεσε.

Τον είδε να πλησιάζει προς το μέρος της και πανικός ήταν πλέον εμφανής στην έκφραση της. Δεν μπορούσε να τον κρύψει και αυτόν τον έκανε να χαμογελάσει πονηρά, καθώς έφτανε από πίσω της. Το σώμα του ακούμπησε στην πλάτη της και τοποθέτησε τα χέρια πάνω, στο πλάι των μηρών της. Έπαιζε με τις αλυσίδες του φορέματος και άρχιζε να το ανεβάζει σχεδόν αργά και βασανιστικά, με μικρές κινήσεις. Μπορούσε να ακούσει τις ανάσες της και δάγκωσε το κάτω χείλος του, ενώ κοίταξαν ξανά ο ένας τον άλλον μέσα από την αντανάκλαση.

Από το πρώτο λεπτό που το μάτι του την πρόσεξε ανάμεσα στο πλήθος... Κάτι έσπασε μέσα του. Είχε ορκιστεί πως ακόμα κι αν την έβλεπε ξανά, δεν θα έκανε καμία κίνηση να της μιλήσει, έστω να την κοιτάξει. Δεν ήθελε να επέμβει στην ζωή της και να δημιουργήσει προβλήματα. Αλλά όταν την είδε... Συνειδητοποίησε ότι ήταν πάνω από τις δυνάμεις τους. Την αγαπούσε ακόμα πολύ, ίσως και περισσότερο από πριν. Ίσως και περισσότερο από όσο γίνεται να αγαπήσει κάποιος την αδερφή ψυχή. Έτσι την έβλεπε... Από πάντα. Η καρδιά του χτυπούσε ασταμάτητα και μόνο που την έβλεπε. Την ήθελε... Ήθελε να την κάνει ξανά δικιά του.

Το στόμα του κατέβηκε προς τα κάτω και δάγκωσε τον λοβό του αυτιού της, κάτι που έκανε το σώμα της να ανατριχιάσει. Μια κίνηση μόνο έφτανε για να συμβεί αυτό.

"Αλεξάντερ... Φύγε σε παρακαλώ... Δεν πρέπει να μας δουν μαζί. Εγώ και εσύ... Απλά... φ-φ-φύγε" είπε τραυλίζοντας και εκείνος γέλασε ξανά.

"Θες στα αλήθεια να φύγω... Ζόζι μου;"

Η καρδιά της έλιωσε στο άκουσμα αυτής της λέξης... Έτσι την αποκαλούσε. Το λάτρευε αυτό το υποκοριστικό. Την έκανε να νιώθει όμορφα και ότι ήταν μοναδική στα δικά του τα μάτια. Την άναβε πολύ. Ήθελε να το ακούσει ξανά... Και αυτό δεν της άρεσε καθόλου. Ήθελε να αντισταθεί, μα κάτι μέσα της, υποστήριζε έντονα να αφεθεί στο άγγιγμα του.

"Λοιπόν... Θα μου απαντήσεις μικρή μου Ζόζι;" την ρώτησε ξανά και ανέβασε ακόμα περισσότερο το ρούχο.

Την γύρισε και τα πρόσωπα τους τώρα, απείχαν μόνο λίγα εκατοστά. Δεν έκανε καμία κίνηση να τον σπρώξει. Το κλίμα είχε αλλάξει πια. Ο Αλεξάντερ απέκτησε την ανάγκη να της εξομολογηθεί πολλά πράγματα. Ότι κατάφερε να κρατήσει μέσα τόσα χρόνια, απειλούσε να βγει στην επιφάνεια. Δεν ήθελε όμως να το αποτρέψει κιόλας. Δεν ήξερε πόσος χρόνος του απέμενε. Θα είχε ξανά την ευκαιρία να βρεθεί τόσο πολύ κοντά της;

"Ζοζεφίνα μου, μου λείπεις. Μου λείπεις πάρα πολύ. Συναντηθήκαμε ξανά... Σε σκέφτομαι συνέχεια Ζόζι μου. Δεν μπορώ να σε βγάλω από το μυαλό μου. Κάποτε έβρισκα παρηγοριά στον κόσμο της δουλειάς μου, τώρα ούτε εκεί μπορώ. Σαν να έχουν περάσει αιώνες μου φάνηκε το διάστημα που μείναμε χωριστά" ψέλλισε και έβαλε το χέρι του στο πιγούνι της, ώστε να διατηρήσει την οπτική επαφή.

"Αλεξάντερ σταμάτα, σε εκλιπαρώ. Σταμάτα εδώ πριν μας υποψιαστεί κάποιος" του ζήτησε όσο πιο ψύχραιμα γινόταν και την κοίταξε παραξενεμένος.

"Από πότε σε νοιάζει η γνώμη του κόσμου;" την ρώτησε και τα χείλη άφησαν αρκετά, υγρά φιλιά στον λαιμό της, ηλεκτρίζοντας αυτόματα το κορμί της. Έγειρε το κεφάλι της προς τα πίσω και έκλεισε τα μάτια της, αφήνοντας μια ήρεμη ανάσα να ξεμυτίσει από το στόμα της.

"Από... Από τότε που... Που... Που έγινα δημόσιο πρόσωπο" του απάντησε αδύναμα, νιώθοντας από το πουθενά την ανάγκη να απολαύσει κι άλλο το άγγιγμα του.

Το σώμα της είχε ανάγκες που δεν κάλυπτε για τρία χρόνια και εκείνος αντίστοιχα. Δεν τόλμησαν να προχωρήσουν την ζωή τους σε αυτόν τον τομέα. Είχαν υποσχεθεί πως άνηκαν ο ένας στον άλλον. Μπορεί να προσπάθησαν, μα κανένας τους δεν προχώρησε στην επόμενη σχέση. Είχαν καταφέρει να τιθασεύσουν την φλόγα τους, μα όχι να την σβήσουν. Η φωτιά του έρωτα πάντα μένει αναμμένη και είναι θέμα χρόνου... Μέχρι να φουντώσει ξανά.

"Μόνο εγώ ξέρω τι σε ενδιαφέρει όμως πραγματικά... Έτσι δεν είναι;" την ρώτησε με την αισθησιακή φωνή του δάγκωσε τον λοβό του αυτιού της, γνωρίζοντας πως της άρεσε... Μια κίνηση που πάντα έκανε... Πριν καταλήξουν να κάνουν έρωτα.

Δεν του απάντησε. Οι άμυνες της πλέον είχαν καταρρεύσει. Χωρίς να χάσει άλλο χρόνο, σφράγισε τα χείλη της με τα δικά του.

Το φιλί τους, δεν μπορούσε να χαρακτηριστεί απλώς γλυκό και τρυφερό. Ξεχείλιζε από πάθος και ένταση. Ήταν λες και ξεσπούσαν ο ένας στον άλλον. Εκείνη άνοιξε το στόμα της και του έδωσε πρόθυμα την πρόσβαση που επιζητούσε εκείνος. Οι γλώσσες τους τώρα χόρευαν τον δικό τους χορό. Τα χέρια της τυλίχτηκαν γύρω από τον λαιμό του και στην συνέχεια ανέβηκαν προς τα πάνω, αγγίζοντας τα μαλλιά του. Τα τράβηξε και αυτός να αναστέναξε μέσα στο στόμα της. Εκείνος ανέβασε κι άλλο το φόρεμα της προς τα πάνω. Πίεσε τα δάχτυλα του πάνω στους γλουτούς της και με μια κίνηση, την έβαλε να κάτσε πάνω στον πάγκο με τους νιπτήρες. Κατέβασε αργά το εσώρουχο της αφού το πέταξε κάτω, το αριστερό του χέρι ακούμπησε στο εσωτερικό των ποδιών της και ξεκίνησε να χαϊδεύει την κλειτορίδα της.

"Α... Αλεξάντερ..." είπε σχεδόν ξέπνοα και τοποθέτησε τα πόδια της γύρω από την μέση του.

"Ζοζεφίνα... Ήσουν και ακόμα είσαι τόσο υγρή για εμένα..."της ψιθύρισε και έβαλε δύο δάχτυλα μέσα της, κάνοντας κυκλικές κινήσεις. Μόλις είδε πόσο της άρεσε, χαμογέλασε.

"Αλεξάντερ... Σε θέλω μέσα μου" είπε μέσα από το φιλί τους και άνοιξε ακόμα περισσότερο τα πόδια της, για να του δώσει τον χώρο του.

Ο Αλεξάντερ αφαίρεσε το σακάκι του και αφού το πετάξει και αυτό κάτω, έβγαλε την ζώνη του και ξεκούμπωσε το παντελόνι του, την τράβηξε πιο κοντά του και πριν προλάβει να αντιδράσει η Ζοζεφίνα, το επόμενο λεπτό βρέθηκε μέσα της, εμβαθύνοντας το φιλί τους. Έβαλε και μια δώσει κτητικότητας κάπως ηθελημένα, ώστε να της υπενθυμίσει πως κανείς άλλος δεν μπορούσε να της προκαλεί αυτήν την αίσθηση και να κάνει το κορμί της να τραντάζεται. Και μόνο στην σκέψη πως κάποιος άλλος την αγγίζει, τρελαινόταν. Όχι την αγαπημένη του Ζόζι...

Συνέχισε να μπαίνει και να βγαίνει μέσα της με τον ίδιο ρυθμό, τσιτώνοντας της όλο και περισσότερο. Κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια, για να μην αφήσει τα αγχομαχητά της να ξεφύγουν και να ακουστούν. Της γινόταν όμως όλο και πιο δύσκολο, καθώς τα πόδια της έτρεμαν και αισθάνθηκε να φτάνει στην κορύφωση. Δεν έπρεπε να γίνει αυτό με τίποτα. Οι συνέπειες θα ήταν καταστροφικές και για τους δύο... Και αυτός όμως επίτηδες της το έκανε αυτό; Ήθελε να ουρλιάξει από την ευχαρίστηση. Χρόνια είχε να αισθανθεί αυτόν τον εκρηκτικό συνδυασμό.

Ο Αλεξάντερ το πρόσεξε και έσπασε το φιλί, δίχως να διακόψει αυτήν την επαφή που ένωνε με τέτοιον τρόπο τα σώματα τους.

"Θέλω να ακούσω τις φωνές σου για αυτό που σου κάνω... Γιατί αυτό κάνεις και εσύ σε εμένα" ψέλλισε ανασαίνοντας βαριά, όπως και εκείνη.

Δεν ήταν ανάγκη να πει τίποτα άλλο. Στο άκουσμα αυτών των λέξεων, και οι δύο τελείωσαν μαζί και άφησαν τους αναστεναγμούς να ταξιδέψουν στον χώρο και φώναξαν το όνομα του άλλου.

Βγήκε αργά μέσα της και αφού έσκυψε πάνω από την θυληκότητά της, ήπιε όλα τα υγρά και ύστερα επέστρεψε στο σημείο που ήταν πριν. Απομακρύνθηκε ελάχιστα από κοντά της και μάζεψε ξανά τα πράγματα τους, ώστε να σουλουπωθεί λίγο. Η Ζοζεφίνα, κατέβηκε από τον πάγκο αλλά ένιωσε τα πόδια της αδύναμα και πήγε να πέσει. Ο Αλεξάντερ πρόλαβε να την κρατήσει, προτού συγκρουστεί με τα πλακάκια της τουαλέτας.

"Νομίζω σου έκανα ζημιά" αστειεύτηκε, μα βλέποντας πως εκείνη δεν γελούσε, σοβάρεψε απότομα.

"Κόψε την πλάκα Αλεξάντερ... Αυτό δεν έπρεπε να συμβεί... Γαμώτο, αυτό είναι αδύνατο" είπε πανικόβλητη και φόρεσε ξανά το εσώρουχο, κοιτώντας ξανά τον εαυτό της στον καθρέφτη. Ευτυχώς η εμφάνιση της δεν πάθει ιδιαίτερη ζημιά... Τίποτα που σε λίγα λεπτά δεν διορθώνεται.

"Ζοζεφίνα, δεν κάναμε τίποτα. Αυτό, το είχαμε και οι δύο ανάγκη και επίσης... Δεν σε είδα να μην το απολαμβάνεις"

"Δεν έχει σημασία, με ακούς; Ήταν ένα λάθος. Δεν αλλάζει την κατάσταση ανάμεσα μας. Εγώ και εσύ παραμένουμε χωρισμένοι. Δεν υπάρχει τίποτα πλέον που να μας ενώνει" του εξήγησε, θέλοντας να ακουστεί θυμωμένη, καθώς διόρθωνε της ατέλειες που είχε προσέξει.

Όταν τελείωσε, έκανε μερικά βήματα προς την πόρτα για να φύγει, αλλά το χέρι του, την άρπαξε από τον καρπό και την κόλλησε πάνω στον τοίχο, με προσοχή πάντα, ώστε να μην την τραυματίσει. Δεν ήθελε με κανέναν τρόπο να την πληγώσει ξανά...

"Σήμαινε πολλά και μέσα σου το ξέρεις. Το είδα πως με αγαπάς ακόμα, όπως και εγώ. Λαχταρούσες αυτήν την στιγμή, όπως και εγώ. Μην αρνείσαι αυτό που συνέβη ανάμεσα πριν από λίγο. Ήταν αμοιβαίο. Διέψευσε με αν κάνω λάθος" της είπε κάπως επιτακτικά και έκλεισε το πρόσωπο της στις παλάμες του.

Δεν τόλμησε να του απαντήσει, παρόλο που μια φωνή μέσα της, την πίεζε να φωνάξει πως συμφωνούσε απόλυτα μαζί του και ότι της είχε λείψει και εκείνης αφάνταστα. Μα φοβόταν να πει το οτιδήποτε. Ήταν λάθος να μπει ξανά σε αυτό το παιχνίδι και να τα δώσει όλα. Δεν ήταν μόνη της πια. Ο γιός της ήταν μια από τις προτεραιότητες της και έπρεπε πάση θυσία να τον κρατήσει κρυφό. Όσο χρειαζόταν. Δεν ήταν δυνατό να το αποφεύγει για πάντα, μα ήταν απαραίτητο για την ώρα.

"Αλεξάντερ, άσε με να φύγω. Εγώ και εσύ έχουμε τελειώσει και ξέρεις πολύ καλά τους λόγους. Δεν έχουμε να πούμε τίποτα άλλο" αποκρίθηκε ψύχρα, νιώθοντας την ανάσα του να χτυπάει το πρόσωπο της.

"Ξέρω ότι μου λες ψέματα. Σε έμαθα πολύ καλά. Από εμένα, δεν μπορείς να κρυφτείς Ζοζεφίνα... Σε παρακαλώ, ας βρούμε μια ευκαιρία να μιλήσουμε τις επόμενες μέρες. Δεν μπορούμε να το αγνοήσουμε όλο αυτό που συνέβη. Δεν το καταλαβαίνεις;"

"Μπορούμε και έτσι πρέπει να κάνουμε Αλεξάντερ..." ψέλλισε και χάιδεψε το μάγουλο του με τα δάχτυλα της. Τα μάτια της γυάλιζαν, αλλά απαγόρευσε αυστηρά στον εαυτό της να χύσει έστω ένα δάκρυ. Ήταν η λάθος ώρα, στο λάθος μέρος για κάτι τέτοιο.

"Μην με αφήνεις ξανά γαμώτο... Τώρα που σε βρήκα, δεν μπορώ και ούτε θέλω να σε χάσω. Δεν είναι αυτό το τέλος της ιστορίας μας. Και τώρα που σε κρατάω ξανά, θα σιγουρευτώ πως θα αλλάξει"

Την φίλησε και πάλι, αλλά τρυφερά και γλυκά αυτήν την φορά. Εκείνη ανταπέδωσε, μετανιώνοντας λίγο μέσα της. Αλλά δεν αντιστάθηκε. Της είχε λείψει πάρα πολύ, κι ας μην το παραδεχόταν στον εαυτό της. Ήταν το μεθυστικό... Κάποτε δεν άντεχε ούτε για μια στιγμή χωρίς αυτό. Ίσχυε και τώρα, κι ας μην ήθελε ακόμα να το πει.

"Θα επιμείνω"

"Μην το κάνεις. Ας μπλέξουμε κι άλλο τα πράγματα. Ο καθένας την ζωή του, όπως... Όπως τόσον καιρό. Τέλος συζήτησης" δήλωσε, σχεδόν με λίγη αναποφασιστηκότητα στο ύφος της και αυτός γέλασε.

"Κι όμως όχι... Τώρα ξεκινάμε"

Αποχώρησε από τις τουαλέτες, αφήνοντας την εκεί. Θα έφευγε και εκείνη σε λίγο, ώστε να μην τραβήξουν υποψίες. Πήρε μερικές βαθιές ανάσες, σκεπτόμενη ότι διαδραματίστηκε. Η καρδιά της χτυπούσε ξανά. Εξαιτίας κάτι άλλου. Και αυτό... Ήταν τρόμος. Προαισθανόταν ότι κάτι ερχόταν. Οι εξελίξεις θα ήταν καθοριστικές. Αυτό που μόλις άρχιζε, θα άλλαζε τα πάντα.

Το γκαλά... Ήταν μόνο η αρχή.

Γειά σας δελφινάκια μου🐬🐬🐬🐬🐬

Τι μου κάνετε;

Περίοδος εξετάσεων!

Πως τα πάτε εσείς με τα μαθήματα;

Εμένα μου μένουν ακόμα τρία. Και όλα είναι... Χάρμα😂

Αλλά δεν πειράζει. Τα δύσκολα πέρασαν. Και είμαι απόλυτα σίγουρη πως όλοι θα πετύχετε!

Καλή επιτυχία και σε όσους δίνουν πανελλήνιες😉😉😉

Τώρα...

Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Όπως είδατε, δεν άργησα καθόλου να φτάσω στο γκαλά... Και γιατί να το κάνω άλλωστε; Δεν νομίζω να είναι τόσο νωρίς🤷‍♀️

Επειδή μπορεί να εμφανίζονται ονομαστικά κάποια άτομα, να ξέρετε ότι δεν είναι όλοι απαραίτητα νέοι χαρακτήρες😂

Ήταν πολύ βόμβα η τριτοπρόσωπη αφήγηση ή μου φάνηκε;

Παιδιά, εγώ πρώτη φορά αισθάνομαι περήφανη για ερωτική σκηνή μου! Δεν ξέρω για εσάς😜

Αλλά εσάς σας άρεσε;
😍

Ο Αλεξάντερ λέει πως θα επιμείνει... Θα το κάνει στα αλήθεια; Κι αν ναι, η Ζοζεφίνα θα ανταποδώσει;

Ετοιμαστείτε, γιατί στην συνέχεια θα έχουμε πολλές και διάφορες εξελίξεις... Και αποκαλύψεις😝😝😝

Μέχρι το επόμενο...

Peace❤️💛✌️

Υ. Σ. : Επειδή είμαι τούβλο, τώρα θυμήθηκα τι άλλο ήθελα να βάλω!

Τα ρούχα του Josander φυσικά!

Ζοζεφίνα💜

Αλεξάντερ💙