Chris's POV

Στέκομαι έξω από το Orphans Home, προσπαθώντας να βρω την δύναμη, ώστε να καταφέρω να μπω μέσα στο κτίριο. Τα χέρια μου τρέμουν, λόγω του άγχους που έχει καταλάβει το σώμα μου και μπορώ να νιώσω τις μικρές σταγόνες ιδρώτα που κυλάνε αργά στο μέτωπο μου και προσγειώνονται πάνω στις παλάμες μου. Η καρδιά μου χτυπάει πάρα πολύ δυνατά από την αγωνία.

Κάτι μέσα μου, μου φωνάζει πως αυτό που πάω να κάνω είναι μεγάλο λάθος. Αλλά είμαι αποφασισμένος. Πρέπει να μιλήσω με της Άλις, για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα. Και μετά... Να της ζητήσω ένα μεγάλο συγνώμη για την συμπεριφορά μου τότε. Αν μου αντιμετώπιζα αυτήν την κατάσταση σήμερα, τα πράγματα θα ήταν τελείως διαφορετικά. Δεν θα πλήγωνα ποτέ μια γυναίκα έτσι. Αν μάθαινα τώρα που είναι έγκυος στο παιδί μου... Θα αναλάμβανα τις ευθύνες μου ως πατέρας.

Πόσα λάθη έκανα τότε... Δεν έχω την δικαιολογία της ηλικίας. Εικοσιεννιά χρονών ήμουν τότε. Ενήλικας άντρας πλέον. Έπρεπε να είχα φερθεί με ωριμότητα και λογική. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά έτσι; Θα μιλήσω με την Άλις και μετά θα πω τα πάντα στην Νατάσα. Θα της πάρει λίγο χρόνο, αλλά πιστεύω πως θα με συγχωρήσει.

Όταν τελειώσω και με αυτό... Θα έρθω σε επαφή με την κόρη μου. Έξι χρόνια είναι πολλά, το γνωρίζω, αλλά μπορούμε να αναπτύξουμε την σχέση πατέρας-κόρη. Με πολύ προσπάθεια, κυρίως από την δική μου πλευρά. Σίγουρα θα έχει αναζητήσει όλα αυτά τα χρόνια την πατρική φιγούρα. Η Άλις προφανώς δεν μπορούσε να της πει την αλήθεια και της είμαι ευγνώμων για αυτό. Ελπίζω μόνο τώρα, να μπορέσω να γίνω ο πατέρας μου η κόρη μου αξίζει να έχει... Και η Άλις να με συγχωρήσει και αυτή. Είναι σημαντικό για εμένα να το κάνει.

Με το που ανοίγω του κτιρίου και μπαίνω μέσα, στα αυτιά μου φτάνουν οι φωνές μικρών παιδιών που γελάνε. Κάποια περνάνε από μπροστά μου, εκ των οποίων το ένα κρατάει μια μπάλα στα χέρια. Με χαιρετάνε και συνεχίζουν να τρέχουν κατά μήκος ενός διαδρόμου.

"Γειά σας. Καλωσορίσατε στο Orphans Home. Πως μπορώ νας σας βοηθήσω;" με ρωτάει μια πολύ γνώριμη, γυναικεία φωνή... Η δική της.

Μπορεί να την άκουσα ξανά πριν λίγες μέρες, αλλά αισθάνομαι πως τώρα είναι η πρώτη φορά, μετά από έξι χρόνια. Τίποτα δεν έχει αλλάξει σε αυτήν. Είναι ένας συνδυασμός λεπτού και μπάσου τόνου, είναι ταυτόχρονα ακούγεται τόσο απαλή. Επιπλέον, χρησιμοποιεί ακόμα εκείνη την πολωνέζικη προφορά της, αφού η γιαγιά της από την πλευρά της μητέρας της είχε καταγωγή από εκεί.

Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, γυρνάω από την άλλη, αντικρίζοντας τα ορθάνοιχτα, πράσινα μάτια της να με κοιτάνε σοκαρισμένα. Το χέρι της κρατάει αυτό ενός μικρού αγοριού, το οποία δείχνει να είναι κοντά στην ηλικία της Λούνας. Έχει  καστανά μάτια και σκούρα καστανά μάτια, τα οποία πέφτουν ελάχιστα στο στρογγυλεμένο πρόσωπο του, το οποίο έχει γωνίες και τα χείλη του είναι λεπτά και μεγάλα. Αρκετά χαριτωμένος μπορώ να πω.

"Κρις, τι κάνεις εδώ;" με ρωτάει μετά από λίγα λεπτά, σπάζοντας την σιωπή.

"Θέλω να μιλήσουμε. Ιδιαιτέρως αν γίνεται" της απαντώ, προσπαθώντας παράλληλα να ανακτήσω τον έλεγχο των συναισθημάτων μου.

Δαγκώνει νευρικά το κάτω χείλος της και αφού αφήσει μια ανάσα, σκύβει προς το αγοράκι και το αγκαλιάζει σφιχτά, ψιθυρίζοντας κάτι στο αυτί του. Εκείνος, παίρνοντας μια απογοητευμένη έκφραση, ανταποδίδει την κίνηση.

"Θα έρθεις μετά για ταινία έτσι;" την ρωτάει και εκείνη τον φιλάει στην μύτη.

"Φυσικά Ράιαν. Μην ανησυχείς γλυκέ μου" του κάνει νόημα να φύγει ευγενικά και αφού ο μικρός με κοιτάξει για τελευταία φορά, μας αφήνει μόνους μας.

"Στο γραφείο μου" αποκρίνεται, χωρίς ίχνος συναισθήματος της και την ακολουθώ μέσα στον διάδρομο που διέσχισαν τα παιδιά πριν.

Σταματάμε έξω από μια πόρτα και κατεβάζοντας το χερούλι την ανοίγει, κάνοντας μου χώρο για να περάσω. Πιο διστακτικός από ποτέ, κάνω αργά βήματα μέσα στο δωμάτιο, βλέποντας την Άλις από πίσω μου να κλείνει την πόρτα με δύναμη και ύστερα να κατευθύνεται προς το μεγάλο, ξύλινο γραφείο της.

"Λέγε τι θες και γρήγορα. Έχω πολύ δουλειά" λέει, τακτοποιώντας παράλληλα μερικά χαρτιά μέσα στους φακέλους.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα, προετοιμασμένος να μιλήσω ανοιχτά και ειλικρινά, χωρίς υπεκφυγές.

"Άλις, θέλω να συζητήσουμε για... Για εσένα και το παιδί μας... Την κόρη μας" ξεφυσάω και περνάω τα χέρια από τα μαλλιά μου, υψώνοντας το κεφάλι μου προς τα πάνω και αντικρίζοντας τα καταπράσινα μάτια της, τα οποία έχουν γουρλώσει και με κοιτάνε σοκαρισμένα. Τα χαρτιά γλιστράνε μέσα από τις παλάμες της.

"Τόσα χρόνια δεν σε πήρε ο πόνος για εκείνη. Δεν νοιάστηκες τότε. Γιατί τώρα;" ρωτάει, με τόνο αρκετά ανεβασμένο.

Είναι σίγουρα ακόμα θυμωμένη μαζί μου και δεν την αδικώ. Της φέρθηκα απαίσια και σίγουρα η πρώτη της αντίδραση θα έχει να κάνει με το να μην γνωρίσω ποτέ την κόρη μας. Όμως δεν μπορεί να με κρατάει μακριά για πάντα, όσο δίκιο και αν έχει. Πρέπει να γνωρίσω την κόρη μου... Έτσι δεν είναι;

"Άλις... Έχεις όλα τα δίκια με το μέρος σου. Σε αντιμετώπισα με τον χειρότερο τρόπο και φάνηκα πολύ μικρός και ανίκανος απέναντι σου. Αλλά έχω μετανιώσει φριχτά και–"

"Και γιατί δεν ήρθες τότε όλα αυτά τα χρόνια να με βρεις;! Γιατί έμεινες έξω από την ζωή μου, σαν να μην είχα καμία αξία για εσένα;! Δεν σε πιστεύω Κρις! Γιατί αν όντως είχες μετανιώσει, θα γύριζες ξανά κοντά μου!" φωνάζει με δάκρυα στα μάτια και μπλέκει τα δάχτυλα της στα καστανόξανθα μαλλιά της, ανασαίνοντας βαριά.

"Άλις σε παρακαλώ, καταλαβαίνω πως ο χωρισμός μας σε πόνεσε. Και εγώ... Και εγώ πόνεσα–"

"Είμαι σίγουρη!" με διακόπτει ξανά και ακουμπάει τις παλάμες της πάνω στην ξύλινη επιφάνεια.

"Ήμουν πιο νέος και πιο χαζός από ότι είμαι τώρα. Δεν θα έκανα το ίδιο λάθος ξανά αν είχα την ευκαιρία. Δεν έπρεπε να σε είχα αφήσει, ενώ σε αγαπούσα. Φοβήθηκα όμως. Ξέρω ότι αυτό δεν αλλάζει κάτι, αλλά έπρεπε να το πω"

Έχει γίνει κατακόκκινη. Όλο το σώμα της τρέμει. Και σίγουρα όχι από κρύο, αλλά την ένταση της στιγμής.

Μόνο εγώ... Αισθάνομαι την καρδιά μου να χτυπάει πολύ δυνατά; Οι παλμοί μου έχουν ξεπεράσει τους φυσιολογικούς τους ρυθμούς. Βλέπω αυτήν την γυναίκα απέναντι μου να υποφέρει και το μόνο που θέλω να κάνω είναι να την βάλω στην αγκαλιά μου και την παρηγορήσω... Όπως έκανα και τότε, όταν την έβλεπα να πονάει ή όταν κατέρρεαι μπροστά στα μάτια μου, επειδή της έρχονταν στο μυαλό άσχημες αναμνήσεις, καθώς μου διηγούνταν το παρελθόν της.

Χωρίς δεύτερη σκέψη, τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τους ώμους της, κλείνοντας την στην αγκαλιά μου. Το άρωμα της εισβάλει στα ρουθούνια μου και πιάνω τον εαυτό μου... Να το απολαμβάνει. Δεν τον έχει αλλάξει από τότε. Άρωμα καρύδας. Ήταν το αγαπημένο της και είναι ακόμα.

Απομακρύνει το κεφάλι της από τον στέρνο μου και συνειδητοποιώ πως τα πρόσωπα μας δεν είναι και τόσο μακριά το ένα από το άλλο.

Όχι... Όχι δεν πρέπει να σκέφτομαι αυτά που σκέφτομαι. Είμαι με την Νατάσα. Αυτή είναι η γυναίκα που αγαπώ και θέλω να παντρευτώ και να ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου μαζί της. Με την Άλις έχουμε τελειώσει εδώ και έξι χρόνια.

"Άλις... Ξέρω ότι σε πλήγωσα και μισώ τον εαυτό μου όλο και περισσότερο κάθε μέρα για τον τρόπο που σε φέρθηκα. Σε παρακαλώ όμως... Μην με απομακρύνεις από την κόρη μου. Θα κάνω τα πάντα για αυτήν. Έχω αλλάξει, δεν είμαι πια το ίδιο άτομο" της ζητάω και γελάει, απομακρύνοντας ελάχιστα από κοντά μου τον εαυτό της.

"Δεν θα την γνωρίσεις ποτέ..."

"Τι; Άλις, έχω κάθε δικαίωμα να το κάνω!" ασυναίσθητα αρχίζω να την ταρακουνάω, κάτι που μόνο θετικά αποτελέσματα δεν έχει.

"Δεν πρόλαβα ούτε εγώ να την γνωρίσω! Για ποιόν πιστεύεις είναι πιο άδικο;!" ουρλιάζει και ο εγκέφαλος μου προσπαθεί να επεξεργαστεί αυτές τις λέξεις.

Είπε... Είπε στα αλήθεια αυτό που μόλις άκουσα;

"Τι... Τι εννοείς;" η φωνή μου ίσα ίσα βγαίνει από το στόμα μου.

"Το μωρό μου πέθανε πολύ πριν γεννηθεί. Ήμουν στον... Στον έκτο μήνα. Πήγαινα για υπέρηχο και... Ένα φορτηγό έπεσε πάνω μου... Έπεσα σε κόμμα για μερικούς μήνες και όταν ξύπνησα... Μου είπαν ότι... Ότι... Ήταν πέθανε εξαιτίας των θραυσμάτων..." ψελλίζει και το χέρι της ακουμπάει στο σημείο πάνω από το στομάχι.

Ξαφνικά, το σώμα αρχίζει να χάνει ύψος και προτού προλάβει να πέσει στο πάτωμα, την πιάνω με τα χέρια μου. Οι ανάσες βγαίνουν με δυσκολίες από τα χείλη της και το στήθος ανεβοκατεβαίνει αργά. Το κορμί κάνει συσπάσεις σε κάποια σημεία, κάνοντας με να ανησυχήσω περισσότερο. Κάτι παρόμοιο είχε συμβεί και στον αδερφό μου... Χριστέ μου, παθαίνει κρίση πανικού.

Την βοηθάω να κάτσει στον καναπέ για να είναι πιο άνετα. Τρέχω στο μικρό μπάνιο που βλέπω και αφού γεμίσω ένα ποτήρι με νερό, επιστρέφω κοντά της, προσφέροντας το.

"Άλις, ηρέμησε, σε εκλιπαρώ. Ανάσα Άλις. Μην πάθεις κάτι, δεν..."

Κάθομαι δίπλα της και την βάζω ξανά στην αγκαλιά μου. Ξεσπάσει σε λυγμούς και από το πουθενά, τα χέρια χτυπούν με ορμή πάνω στο στήθος μου.

"Εσύ φταις! Εσύ με άφησες! Αν ήσουν ακόμα δίπλα μου... Το μωρό μου θα ζούσε!!!"

Τα δάκρυα της μουσκεύουν το ύφασμα της μπλούζας μου, όμως δεν με νοιάζει καθόλου. Θα την αφήσω όλα όσα ένιωθε για εμένα τόσα χρόνια, να τα βγάλει πάνω μου.

Τα λόγια της ακούγονται στο μυαλό μου ξανά και ξανά, σαν ταινία. Συγκεκριμένα, ταινία τρόμου. Θρίλερ, με τις χειρότερες σκηνές που θα μπορούσε κάποιος να παρακολουθήσει. Μόνο να φανταστώ μπορώ τι πέρασε αυτό το γλυκό κορίτσι και τώρα πια γοητευτική γυναίκα... Η γλυκιά μου Άλις. Η δική μου Άλις. Που όταν την πλησίαζαν άλλοι, γινόμουν θεριό από μέσα μου και ήθελα να σπάσω τα πάντα.

Έχει δίκιο. Είναι και δικό μου το λάθος. Δεν έπρεπε να την είχα αφήσει. Έπρεπε να είχα αναλάβει τις ευθύνες μου και να την στήριζα. Θα την πρόσεχα και τώρα... Το κοριτσάκι μας θα ήταν έξι χρονών. Θα πήγαινε δημοτικό και θα της διοργανώναμε τα πιο τέλεια πάρτι. Θα έπαιρνε όλη την αγάπη του κόσμου από την οικογένεια μου. Και της δίναμε το όνομα της γιαγιάς μου από την πλευρά του πατέρα μου... Σιέννα. Θα γυρίζαμε τον κόσμο μαζί... Θεέ μου τι έκανα;! Πόσο μαλάκας ήμουν;! Έχασα κάθε ευκαιρία! Και η Άλις μου στερήθηκε την μητρότητα εξαιτίας μου! Είμαι το χειρότερο είδος ανθρώπου που θα μπορούσε να υπάρξει! Γιατί δεν πιστεύω πως κάποιος άλλος στην θέση μου... Θα φερόταν έτσι.

Πριν το καταλάβω, τα δάκρυα ξεφεύγουν από τα μάτια μου και προσγειώνονται στα μαλλάκια της.

"Συγνώμη... Άλις μου συγνώμη..." ψιθυρίζω και κλείνω το πρόσωπο της στα χέρια μου. Οι ματιές μας κλειδώνουν μπορώ να ακούσω τους χτύπους της καρδιάς της.

"Κρις εγώ... Φύγε σε παρακαλώ..." λέει σιγανά και είμαστε μια ανάσα μακριά.

Είναι λάθος... Είναι λάθος και μόνο που σκέφτομαι να κάνω κάτι τέτοιο. Όχι μόνο επειδή δεν αξίζω σε μια γυναίκα σαν την Άλις. Αλλά και επειδή θα πληγωθεί η Νατάσα μου. Και δεν το θέλω αυτό. Την Νατάσα την αγαπώ. Δεν θέλω να την χάσω. Όμως η Άλις.... Πάω στοίχημα πως και η ίδια έχει τι ίδιες σκέψεις

"Κρις;"

Όχι... Όχι αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει! Δεν είναι η γνωστή φωνή! Δεν μπορεί να είναι η φωνή της!

Μαζεύω γρήγορα τα χέρια μου κοντά στο σώμα και πετάγομαι όρθιος, αντικρίζοντας τα βουρκωμένα μάτια της Νατάσας μου... Δαγκώνει το κάτω χείλος της και κάνει βήματα πίσω, απαγορεύοντας μου και μόνο με το βλέμμα της να την αγγίξω.

"Νατάσα τι κάνεις εδώ;" δεν ξέρω γιατί αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που μου ήρθε να ρωτήσω.

"Ήρθα να μάθω την αλήθεια από αυτήν, αφού εσύ δεν καταδεχόσουν να μου την πεις. Όμως μάλλον ήταν απασχολημένη" αγριοκοιτάζει την Άλις και τα χέρια της σχηματίζουν δύο γροθιές.

"Εσύ... Εσύ εμφανίστηκες για να καταστρέψεις τις ζωές μας! Δεν με νοιάζει αν βρήκες πως είναι αδερφός της κολλητής μου! Δεν θα σε αφήσω να μου πάρεις τα πάντα, ρε ηλίθια!" φωνάζει και η Άλις την κοιτάζει σοκαρισμένη.

"Νατάσα φτάνει! Αυτό είναι ανάμεσα σε εμένα και σε εσένα! Μην την ανακατεύεις! Εγώ ήρθα να την βρω και–"

"Εσύ;! Με έχεις στα σκοτάδια και μου λες ψέματα, ενώ έρχεσαι να βρεις αυτήν;! Δεν μετράω καθόλου για εσένα;! Πως μπορείς μετά από τόσο καιρό σχέσης που έχουμε μοιραστεί τα πάντα, να μου κρύβεις πράγματα;! Τόσο πολύ με υπολογίζεις;!" με διακόπτει φωνάζοντας και αφήνει μια κραυγή πόνου.

"Νατάσα, ηρέμησε! Πάμε σπίτι μας και  θα σου πω τα πάντα!"

"Έρχομαι εδώ για να μάθω τι είναι αυτό που σε βασανίζει και βλέπεις εφιάλτες στον ύπνο σου... Και σε βλέπω να ετοιμάζεσαι να φιλήσεις μια πρώην σου... Δεν μου αξίζει αυτό" το κλάμα της χαράζεται με τόσο άσχημο τρόπο στην ψυχή μου.

Έχει δίκιο... Δεν την αντιμετωπίζω όπως της αξίζει. Της λέω ψέματα και της κρύβω κάτι τόσο σοβαρό... Αλλά φοβάμαι, όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται. Αν μάθει την αλήθεια, μπορεί θα να την χάσω. Ένας Θεός ξέρει τι θα σκεφτεί για εμένα και το πόσο σκάρτος είμαι. Είμαι τελικά τόσο άχρηστος στο θέμα γυναίκες...

Θεέ μου, τα έχω κάνει χάλια... Έχω πληγώσει την οικογένεια μου. Είναι σαν να χάνω  τους πάντες γύρω μου. Πρώτα την Άλις, μετά την Μαργαρίτα, σίγουρα η Ζοζεφίνα θα με μισήσει... Και τώρα μπορεί να χάσω την Νατάσα. Γιατί όλα αυτά συμβαίνουν στην οικογένεια Σέργουντ;

"Νατάσα... Άκουσε με... Δεν είναι αυτό που νομίζεις" προσπαθώ να πω και πάω να πιάσω το χέρι της, αλλά το τραβάει και σκουπίζει τα μάτια της για να διώξει τα δάκρυα, χωρίς κάποια επιτυχία.

"Πρέπει να μείνω μόνη μου... Άσε με Κρις" ψελλίζει και φεύγει από το δωμάτιο, κοπανόντας την πόρτα με δύναμη.

Γυρνάω προς την Άλις και βλέπω ξανά τα δάκρυα να καλύπτουν τα κατακόκκινα μάγουλα της.

"Φύγε... Κρις φύγε!"

Μη έχοντας άλλη επιλογή, υπακούω σε αυτό που μου είπε και αποχωρώ, κλείνοντας την πόρτα πίσω μου.

Τι έκανα... Βασικά όχι. Τα λάθη του παρελθόντος δεν αλλάζουν. Το τι έπραξα δεν μπορεί να αντιστραφεί και ο πόνος που προκάλεσα σε άτομα που αγαπούσα... Δεν μπορεί να σβηστεί. Οι στιγμές πόνου που άθελα μου χάρισα δεν μπορούν να διαγραφούν από καμιά μνήμη. Το θέμα είναι... Τι κάνω τώρα;

Hello my little dolphins🐬🐬🐬🐬🐬

Yes I'm talking to you!

Πως είστε;

Βαριέμαι να πάω αύριο και θέλω να κοιμηθώ😫

Αλλά δεν πειράζει, υπομονή μέχρι το επόμενο τριήμερο😁

Τεσπα!

Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Ήταν από την μεριά του Κρις μας!

Πήγε να βρει την Άλις και... Έμαθε την αλήθεια, κάτι που τον πλήγωσε πολύ.

Θεωρείται πως έκανε καλά που πήγε;

Δυστυχώς, τους είδε η Νατάσα και τα συμπεράσματα που έβγαλε, δεν ήταν τα καλύτερα.

Τώρα, η κατάσταση είναι μπρος γκρεμός και πίσω ρεύμα.

Τι θα συμβεί με τον Κρις και την Νατάσα;

Υπάρχει ακόμα άραγε κάτι
ανάμεσα στην Άλις και τον Κρις;

Όλα θα τα μάθουμε πολύ σύντομα!

Τίποτα δεν μένει κρυφό!

Ετοιμαστείτε, γιατί από το επόμενο, ξεκινάνε όλα!

Επιστρέφουν παλιά πρόσωπα και νέες αποκαλύψεις έρχονται στο φως, για να ταράξουν τα νερά!

Είστε έτοιμοι; Γιατί εγώ ναι🥳🤓

Μέχρι το επόμενο...

Peace❤️💛✌️