Alexander's POV

Βάζω τους φακέλους στο συρτάρι μου, γνωρίζοντας πως το βλέμμα του μικρού μου αδερφού, του Κρις, με καίει εδώ και πάρα πολύ ώρα.

Μα καλά, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί επιμένει. Η απόφαση μου ήταν σαφέστατη και δεν αλλάζει. Είναι οριστική και αμετάκλητη. Είναι ο μικρός που αδερφός και μου κάνει εντύπωση που μου ζήτησε κάτι τέτοιο.

"Έλα ρε αδερφούλη!" συνεχίζει να με παρακαλάει πιο έντονα και πραγματικά αγανακτώ με την αυτήν του την επιμονή. Αλλά ο Κρις είναι πολύ πεισματάρης. Όσο ξεκάθαρος και αν προσπαθήσεις να είσαι μαζί του, αυτός δεν θα σε αφήσει στην ησυχία σου μέχρι να πεις ναι σε αυτό που σου ζήτησε.

"Κρις, η κουβέντα έχει λήξει ώρα τώρα. Δεν καταλαβαίνω γιατί συνεχίζεις. Και ακόμα περισσότερο, δεν καταλαβαίνω πως σου ήρθε αυτή η ιδέα" τον ρωτάω παραηξενεμένος και αφήνει μια ανάσα, με τα καφέ μάτια του να παραμένουν καρφωμένα πάνω μου.

"Μα ρε Αλεξάντερ, ως πότε θα ψάχνεις; Είσαι χωρίς γραμματέα εδώ και τόσες εβδομάδες. Έχεις ανάγκη από έναν. Έχω κάνει τις απαραίτητες σπουδές και αποκτήσει όλα τα προσόντα που χρειάζονται. Στο κάτω κάτω, δεν θα είναι για πάντα. Μόνο μέχρι να βρεις έναν μόνιμο για την θέση. Έλα, έχω ανάγκη για δουλειά αυτήν την περίοδο και εσύ χρειάζεσαι βοήθεια για να τρέξεις πολλά θέματα. Δεν μπορείς να τα κάνεις όλα μόνος σου" λέει και ξεφυσάω, γνωρίζοντας πως έχει δίκιο.

Από τότε που έδιωξα την Νάταλι, επικρατεί ένας χαμός μέσα στην εταιρεία. Έχω καταφέρει να τα φέρω βόλτα τα πράγματα ως τώρα, αλλά δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα το κάνω. Δεν μπορώ να τα καταφέρω όλα μόνος μου, συμφωνώ σε αυτό. Και όντως, δεν γίνεται να το κάνω για πάντα. Αλλά να προσλάβω τον αδερφό μου... Ως γραμματέα μου; Που ακούστηκε αυτό; Δεν... Δεν το θεωρώ και πολύ σωστό.

"Κρις, η μεγάλη μας αδερφή δουλεύει στο σπίτι μου ως οικιακή βοηθό μου. Η κοπέλα μου δουλεύει στην Sergud Studios. Να βάλω και εσένα να δουλέψεις για εμένα;"

"Γιατί όχι; Θα περνάμε και χρόνο μαζί. Θα σε ξεκουράζω κιόλας. Ελα, μην το σκέφτεσαι. Σε συμφέρει. Και τους δύο μας συμφέρει. Πάρε με δοκιμαστικά, αν πιστεύεις ότι δεν μπορώ να ανταπεξέλθω" μου απαντάει και αισθάνομαι ότι έχω αρχίσει να το σκέφτομαι σοβαρά.

Ίσως... Ίσως αξίζει να το τολμήσω. Και όπως μου βγει. Στο κάτω κάτω, δεν γίνεται να ψάχνω γραμματέα για πάντα. Τώρα πρέπει να αρπάξω την ευκαιρία και ταυτόχρονα να συνεχίσω να ψάχνω, απλά με πιο αργούς ρυθμούς και χωρίς να αγχώνομαι.

"Εντάξει. Νίκησες. Μπορείς από αύριο να ξεκινήσεις κανονικά και να αναλάβεις όλες τις εκκρεμότητες. Αν έρθει οποιοσδήποτε ειδοποίηση σχετικά με ταινία ή σειρά, με ενημερώνεις αμέσως" του ζητάω και κουνάει το κεφάλι του καταφατικά, ικανοποιημένος από την απάντηση μου και με ένα νικητήριο χαμόγελο στο πρόσωπο του.

"Τέλεια!" αναφωνεί και γελάω με την αντίδραση του.

"Τώρα που το σκέφτομαι, ξεκινάς από σήμερα. Πρέπει να πάω από το σπίτι. Εδώ, είναι ένα χαρτί με όλες τις οδηγίες. Και όπως είπαμε. Με ενημερώνεις για τα πάντα, ότι ώρα και αν είναι" του λέω και σηκώνεται και αυτός όρθιος.

"Άστα όλα πάνω μου. Δεν θα σε απογοητεύσω" μου υπόσχεται και αφού αποχαιρετήσουμε ο ένας τον άλλον, φεύγω από την εταιρεία και πάω προς στο σπίτι μου, όπου με περιμένει η Ζοζεφίνα μου και η αξιολάτρευτη Λούνα.

[...]

Βγαίνω από το αμάξι και κατευθύνομαι προς την έπαυλη. Χαιρετώ τον φύλακα στην πύλη και περνάω την καγκελόπορτα. Βλέπω την Μαργαρίτα να βρίσκεται ανάμεσα στα φυτά και τα λουλούδια, φροντίζοντας. Κανένας κηπουρός δεν φτάνει την Μαργαρίτα. Η Μαργαρίτα ξέρει να κάνει τα πάντα. Μπορεί να τα κάνει όλα σωστά. Το μόνο κακό με αυτήν, είναι ότι δεν είχε επιτυχία στα συναισθηματικά της.

"Κύριε επιστρέψατε" με ειρωνεύεται και την τραβάω προς τα πάνω, βοηθώντας την να σταθεί στα πόδια της.

"Χάχα, πολύ αστείο. Η Ζοζεφίνα ναι η Λούνα που είναι;"

"Η Λούνα είναι στο δωμάτιο της μαι ζωγραφίζει. Η Ζοζεφίνα, τελευταία φορά που την είδα ήταν στην κουζίνα και μαγείρευε. Πήγαινε να την δεις" μου λέει και αφού την τσιμπήσω στα μάγουλα, μπαίνω μέσα στο σπίτι.

Ησυχία. Κάποτε μου άρεσε μα... Τώρα το απεχθάνομαι.  Υπάρχουν πολλά πράγματα, χωρίς τα οποία δεν μπορώ να φανταστώ πια την ζωή μου.

"Γύρισα!"

"Στο σαλόνι!" μου απαντά μια φωνή. Είναι σαν γλυκιά μελωδία στα αυτιά μου. Θα μπορούσα να κάθομαι ξια να την ακούω να μου μιλάει για ώρες. Για τα όνειρα της, την ζωή της, τα σχέδια για το μέλλον της... Ακόμα και για το πόσο αγαπά την αδερφή της. Είναι εξίσου σημαντικό. Θεέ μου την έχω πατήσει άσχημα μαζί της. Είμαι πολύ ερωτευμένος και την αγαπώ όσο τίποτα άλλο. Δεν... Δεν το περίμενα να μου συμβεί κάτι τέτοιο. Η Ζοζεφίνα... Είναι αυτό που έψαχνα, χωρίς να το ξέρω. Δεν με ενδιαφέρουν καθόλου τα σχόλια που ακούγονται για εμάς. Θα καταφέρω να πείσω και την Ζοζεφίνα να το κάνει.

Μπαίνω στο σαλόνι και την βλέπω να κάθεται στον οκλαδόν στον καναπέ, κρατώντας στα χέρια της ένα μπλοκ σχεδίου. Στο τραπέζι, υπάρχουν σκορπισμένες ξυλομπογιές, σε ουδέτερα και έντονα χρώματα, μαζί με μολύβια και γόμες. Πάνω στο χαρτί, διακρίνω πολλά σχέδια με ρούχα και φιγούρες, με ενδυμασίες. Δεν ήξερα πως την αρέσει να σχεδιάζει ρούχα. Νόμιζα πως απλά ήξερε να τα διαλέγει σωστά.

"Έπρεπε να έρθω και εγώ στην δουλειά" μου λέει, σταματώντας το χέρι της και με κοιτάζει. Χαμογελώντας, κάθομαι δίπλα της και περνάω το χέρι μου από τους ώμους της.

"Ζόζι μου, σου αξίζει η άδεια μετά από τόσο σκληρή δουλειά. Εξάλλου, το ψάξιμο για νέα γραμματέα είναι δική μου υπόθεση. Ευτυχώς όμως βρήκα"

"Αλήθεια; Ποιά είναι η τυχερή;" ρωτάει με υφάκι και ακουμπάω το δάχτυλο μου στην μύτη.

"Ο τυχερός, είναι ο πολυαγαπημένος μου αδερφός, ο Κρις Σέργουντ" της απαντώ και με κοιτάζει ξανά, έκπληκτη και ταυτόχρονα λίγο ντροπιασμένη.

Πόσο χαίρομαι όταν ζηλεύει το μωρό μου...

"Πλάκα κάνεις. Ο αδερφός σου θα είναι ο καινούργιος γραμματέας; Άλλο πάλι και τούτο" αστειεύεται και αφήνει ένα απαλό φιλί στα χείλη μου, στρέφοντας ξανά τα μπλε ματάκια της στις εικόνες πάνω στο χαρτί.

"Μην τα κάνεις αυτά τώρα. Δεν ξέρεις τα αποτελέσματα" της λέω πονηρά και βάζω το κεφάλι μου στον λαιμό της, φιλώντας την ασταμάτητα.

"Τώρα να το ξεχάσεις. Έχω έμπνευση. Δεν έχει σήμερα σεξ"

Έλα μου; Πλάκα κάνει! Έχουμε να βρεθούμε ερωτικά από τότε στο μαγαζί! Και αυτό ήταν χθες! Δηλαδή εντάξει! Την θέλω... Την θέλω όσο τίποτα στην ζωή μου!

"Ρε Ζόζι, έχουμε να το κάνουμε–"

"Από χθες το μαγαζί. Δηλαδή χθες Και... Είναι απόγευμα σήμερα. Ρε Αλεξάντερ, το κάνουμε εφτά φορές την εβδομάδα. Έλα να κάνουμε ένα διάλλειμα" μου λέει και προσπαθώ να βγάλω από το μυαλό μου ότι σκεφτόμουν, παρατηρώντας τα σχέδια της.

"Έχεις πολύ ταλέντο" παραδέχομαι και τα μάγουλα της κοκκινίζουν αρκετά. Από ότι κατάλαβα, δεν έχει ακούσει και πολλά τέτοια σχόλια.

"Σε ευχαριστώ. Είναι σημαντικό για μια στυλίστρια να ξέρει από μόδα" αποκρίνεται με ένα πλατύ χαμόγελο. Όχι μην χαμογελάς! Μου το κάνεις χειρότερο!

Αφήνει το μπλοκ στο τραπέζι και περνάει το ένα πόδι της από πάνω μου, τυλίγοντας τα χέρια της γύρω από τον λαιμό μου. Πόσο με ανάβει όταν τα κάνει αυτά. Την αγαπώ σαν τρελός αυτήν την γυναίκα.

"Λοιπόν... Ραντεβού στο σπίτι. Τι θες να κάνουμε;"

"Εμ..."

"Αλεξάντερ, αλήθεια τώρα μόνο, το σεξ σκέφτεσαι όταν είσαι μαζί μου;" ρωτάει παρεξηγημένη και αρχίζω να πανικοβάλλομαι.

Όχι όχι, δεν θέλω να σκέφτεται έτσι. Η Ζοζεφίνα είναι τα πάντα για εμένα. Είναι πολλά περισσότερα από μια βραδιά σεξ για εμένα. Την βλέπω και κάθε φορά, νιώθω τα αισθήματα μου να μεγαλώνουν όλο και περισσότερο. Αν μου ζητήσει όλο τον κόσμο, θα της τον δώσω. Αν μου ζητήσει όλο τα αστέρια του ουρανού, θα ανέβω εκεί ψηλά και θα της τα κατεβάσω όλα στην γη... Γιατί αξίζει τα πάντα.

"Τι; Ζοζεφίνα μου όχι! Σκέφτομαι πόσο σε πολύ αγαπώ! Πόσο υπέροχος άνθρωπος είσαι! Πόσο ευτυχισμένος είμαι κάθε φορά που είμαι μαζί σου! Σκέφτομαι... Το ότι δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα" σπεύδω να απολογηθώ, αλλά η ίδια ξεσπάει σε δυνατά γέλια και πιάνει το πρόσωπο μου.

"Πλάκα σου κάνω. Και εγώ σε αγαπώ. Και σε λατρεύω. Μου έχεις αποδείξει πως είμαστε πολλά περισσότερα από αυτό. Χαύτεις πολύ εύκολα τα αστεία που σου κάνουν" εξηγεί και παρασέρνει και εμένα να γελάσω.

Ακουμπάει το μέτωπο της πάνω στο δικό μου. Αυτή η γυναίκα που έχει δημιουργήσει πολλά ερωτηματικά, τα οποία έχω πάρει απάντηση... Τουλάχιστον στα περισσότερα. Αλλά αυτήν την στιγμή, ένα επιπλέει μέσα στο μυαλό μου. Άραγε, έχει ταξιδέψει ποτέ;

"Ζοζεφίνα να σου κάνω μια ερώτηση;"

"Τι;"

"Έχεις ταξιδέψει ποτέ σου;" την ρωτάω και αρχίζει να φυσάει τα μαλλιά της, ενώ χτυπάει με νευρικότητα τα δάχτυλα της. Οι ανάσες τις βγαίνουν με δυσκολία από τα όμορφο χειλάκια της.

"Και που να πάω δηλαδή; Είχα... Πάει μόνο μια φορά στην Νέα Υόρκη. Ως εκεί. Τα λεφτά ποτέ δεν έφταναν για ταξίδια. Πόσο μάλλον όταν έμεινα μόνο εγώ και η Λούνα" μου λέει και ένα δάκρυ κυλάει από στο μάγουλο της.

Οι φριχτές αναμνήσεις από τα παλιά χρόνια, την χτύπησαν μάλλον ξανά. Αχ, γλυκιά μου, πόσα έχεις περάσει...

"Μην κλαις αγάπη μου. Τι θα έλεγες... Να πάμε ένα ταξίδι; Εγώ και εσύ;" την ρωτάω και υψώνει το κεφάλι της προς τα πάνω, εστιάζοντας τα μάτια της σε εμένα.

"Ταξίδι; Ε-εννοείς... Όχι κάπου στην Αμερική;!" με ρωτάει με αγωνία στην φωνή. Η γλυκούλα μου, δεν μπορεί να πιστέψει ακόμα πως η ζωή της έχει πάρει άλλη τροπή και μπορεί να κάνει τώρα όλα τα όνειρα της πραγματικότητα.

"Όπου θες μπορώ να σε πάω. Πες το πρώτο μέρος που σου έρχεται στο μυαλό και φεύγουμε αύριο κιόλας με το ιδιωτικό μου αεροπλάνο" της λέω και δείχνει σκεπτική και ξύνει νευρικά τον σβέρκο της.

"Αχ δεν ξέρω. Υπάρχουν μέρη που πάντα ήθελα να πάω, αλλά τώρα κόλλησα" μου λέει γελώντας και βάζω μια τούφα πίσω από το αυτί της.
Δαγκώνει το κάτω χείλος της και κοκκινίζει. Είναι τόσο χαριτωμένη όταν το κάνει αυτό.

"Χμ... Τι θα έλεγες... Να αρχίζαμε με την Ελλάδα;"

Τα χείλη της σχηματίζουν ένα χαμόγελο... Το πιο όμορφο που έχω δει ποτέ μου!

"Ναι! Πάντα ήθελα να πάω στην Ελλάδα! Ναι ναι! Να πάμε στην Κρήτη!" μου ζητάει και παραξενεύομαι.

"Στην Κρήτη; Πως και έτσι;"

"Η γιαγιά μου από την πλευρά της μαμάς μου έχει καταγωγή. Μου έλεγε ιστορίες από αυτόν τον πανέμορφο τόπο. Πάντα ονειρευόμουν να πάω" μου εξηγεί, πιο χαρούμενη από ποτέ. Σαν μικρό παιδί κάνει.

"Πότε φεύγουμε;" ρωτάει, σαν καλή ανυπόμονη που είναι.

"Πρώτα πρέπει να κανονίσουμε τα της δουλειάς. Αυτό θα πάρει... Τρεις μέρες"

"Δηλαδή μπορούμε να φύγουμε σε τρεις μέρες;! Ναι!" αναφωνεί και χτυπάει τα χέρια της παλαμάκια. Έτσι έκανε και ο Κρις πάντα... Όταν κέρδιζε στα παιχνίδια μου παίζαμε μαζί ή όταν του παίρναμε ένα καινούργιο παιχνίδι ή... Όταν η μητέρα μου τον επιβράβευε για κάτι. Σπανίως γίνοταν αυτό βέβαια.

Με κάνει μια αγκαλιά και την σφίγγω πάνω μου. Δεν θα την αφήσω να φύγει ποτέ. Δεν σταματήσω ποτέ να το λέω από μέσα μου ή να το λέω στην ίδια την Ζοζεφίνα.

"Ξέρεις... Ξαφνικά έχω όρεξη" μου λέει ενώ ξεκουμπώνει το πουκάμισό μου. Φέρνει κοντά το πρόσωπο της στο δικό μου και οι μύτες μας ακουμπούν η μία την άλλη.

"Μμμ... Να σου λέω πως θα πάμε ταξίδι πιο συχνά τότε" της λέω και ενώνω τα χείλη μας.

Ακούμε βήματα και σπάμε αμέσως. Σχεδόν ξέχασα πως μένει και μια μικρή κοκκινομάλλα, με σκουρόχρωμα ματάκια μαζί μας. Αλλά δεν πειράζει... Θα περιποιηθώ την Ζοζεφίνα αργότερα.

"Ωχ... Θέλατε να κάνετε κάτι και σας διέκοψα;" ρωτάει και η Ζοζεφίνα ανοίγει το στόμα της για να απαντήσει.

"Όχι αγαπούλα μου... Χρειάζεσαι κάτι;"

"Όχι. Απλά ήθελα να σας δείξω αυτήν την ζωγραφιά. Πως σας φαίνεται;" μας ρωτάει και κάθεται ανάμεσα μας.

"Ουάου είναι πανέμορφη!" της απαντώ και μου χαρίζει το πιο αληθινό και παιδικό χαμόγελο που έχει δει ποτέ μου.

"Στην μέση είμαστε εγώ και η Ζοζεφίνα. Από αυτήν την μεριά, είσαι εσύ που κρατάς το άλλο της χέρι. Το δικό μου, το κρατάει η Νατάσα, η οποία κρατιέται και με τον Κρις. Η Μαργαρίτα κρατάει εσένα" μας εξηγεί και την κοιτάζουμε με απορία.

"Και γιατί μας ζωγράφισες όλους;" την ρωτάει η Ζοζεφίνα.

"Γιατί είστε η οικογένεια μου" της απαντάει και αυτά τα λόγια μπαίνουν μέσα στο αυτί μου με ταχύτητα, μεγαλύτερη του φωτός.

Η μικρή Λούνα... Με θεωρεί οικογένεια της; Θεέ μου, πρώτη φορά μου λέει κάτι τέτοιο ένα παιδί. Ακόμα και ο Κρις, ενώ έχουμε μεγαλώσει μαζί, δεν το έχουμε πει ποτέ. Θεωρείται αυτονόητο άλλωστε. Μου το λέει τώρα ένα εννιάχρονο κοριτσάκι... Που με ξέρει μόνο δύο εβδομάδες και κάτι μέρες;

Χωρίς δεύτερη σκέψη, την βάζω στην αγκαλιά μου και προς μεγάλη μου έκπληξη, ανταποδίδει.

"Σε ευχαριστώ που κάνεις ευτυχισμένη την αδερφή μου... Και φροντίζεις και εμένα" ψιθυρίζει και με την άκρη του ματιού μου, κοιτάω την Ζοζεφίνα.

Το πρόσωπο της όλο ευτυχία. Βολεύεται πιο κοντά και τυλίγει τα χέρια της γύρω από την Λούνα.

Οικογένεια... Πόσο καιρό να νιώσω μέλος κάποιας.

Γειά σας και πάλι δελφινάκια μου🐬🐬🐬🐬🐬

Αύριο πρώτη μέρα σχολείο!

Πως αισθάνεστε για αυτό;

Εγώ προσωπικά ανυπομονώ😃🎉

Αν και έχω λίγο άγχος. Ξεκινάω το Λύκειο φέτος και φοβάμαι λίγο.

Ποιός άλλος αρχίζει Λύκειο φέτος;😊

Anyway!

Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Νομίζω πως ο Κρις ως γραμματέας είναι κάτι που θα γελάσουμε😂😂😂

Τα πιτσουνάκια μου πάνε ταξίδι μαζί, στην Κρήτη!

Θα δούμε μερικά κεφάλαια από το ταξίδι τους, ξεκινώντας από το επόμενο😘

Τέλος, σας άρεσε η σκηνή με την Λούνα;

Μου φάνηκε τρυφερή❤️

Θέλετε να έχουμε περισσότερες σκηνές με Αλεξάντερ και Λούνα; Να δούμε μια όμορφη εξέλιξη στην σχέση τους;
🤗🤗🤗

Αυτά!

Μέχρι το επόμενο...

Peace❤️💛✌️