Josephine's POV

Τρεις μέρες μετά...

Δεν ξέρω πια τι να κάνω. Δεν μπορώ να ηρεμήσω και ούτε να μην το σκέφτομαι.

Η νύχτα του φιλιού μας, τρεις μέρες πριν, γυρνάει στο μυαλό μου ξανά και ξανά, χωρίς να με αφήνει να δω καθαρά.

Με κρατούσε στα χέρια του με τέτοιον τρόπο, που... Ένιωθα ασφαλής. Ένιωθα πως όσο ήμουν κοντά του, δεν κινδύνευα από κανέναν. Ένιωθα πως έστω και για λίγο, θα μπορούσε να πάρει μακριά τις άσχημες αναμνήσεις, μαζί και τον πόνο που τις συνοδεύει όταν θυμάμαι. Όταν με φίλησε... Η γη χάθηκε κάτω από τα πόδια μου και για ένα λεπτό, ξέχασα όλα μου τα προβλήματα. Άφησα τον εαυτό μου να απολαύσει κάτι... Μετά από τόσα χρόνια.

Μου άρεσε πολύ αυτή η επαφή που είχαμε, έστω και για λίγα λεπτά. Και μάλιστα τρεις φορές. Αισθάνθηκα πως πετούσα στον παράδεισο, ενώ βρισκόμουν στην γη.

Πολύ φοβάμαι, πως αυτό που μου είχε πει η Νατάσα... Ισχύει. Έχω αρχίσει να αναπτύσσω αισθήματα για αυτόν τον άντρα. Και δεν πρέπει να το κάνω αυτό. Ρισκάρω τόσα πολλά, και μόνο που το παραδέχομαι στον εαυτό μου. Πόσο μάλλον... Να το κάνω στους γύρω μου. Θα χάσω την δουλειά, ενώ τα πράγματα έχουν ήδη φτιάξει αρκετά. Η Λούνα γελάει, και το κάνει από ενθουσιασμό. Όχι προσποιητά, για να μην στεναχωρήσει εμένα. Δεν μπορώ να της το κάνω αυτό. Η ευτυχία της αδερφής μου έμπαινε και θα μπαίνει πάντα πάνω από όλους και από όλα. Ακόμα και... Από τις δικές μου επιθυμίες.

Πάντως, αυτές τις τρεις μέρες, δεν έκανε ξανά κάποια κίνηση. Με κάρφωνε με το βλέμμα του για ώρες, μα δεν προχώρησε ούτε στο ελάχιστο. Ίσα ίσα, έτυχε να τον δω να φλερτάρει με την γραμματέα του. Νάταλι την λένε νομίζω. Δεν ξέρω γιατί το έκανε... Αλλά με ενόχλησε πολύ. Δηλαδή τι; Ξέχασε κιόλας τα λεπτά που με κρατούσε στα χέρια του ή τις στιγμές που με φιλούσε;

Αχ, μα γιατί παραπονιέμαι; Φυσικά και τα ξέχασε. Μια... Μια ξεπέτα είμαι για αυτόν στο κάτω κάτω. Ξέρω πολύ καλά ποιός είναι. Ο έξυπνος, δισεκατομμυριούχος, playboy, που κάνει ό,τι θέλει, όποτε το θέλει. Μπορεί να κρατάει στα χέρια και να φιλάει όποια γουστάρει. Όμως εγώ... Δεν είμαι υποχρεωμένη να το ανεχτώ αυτό.

Κατεβαίνω από το λεωφορείο και κατευθύνομαι προς το κτίριο, ελπίζοντας να μην έχουν προσέξει την αργοπορία μου σήμερα. Έμπλεξα σε κίνηση και τα νεύρα μου έσπασαν, αλλά δεν ξέρω τι άλλο να κάνω, από την στιγμή που το αυτοκίνητο είναι απαγορευτικό την συγκεκριμένη περίοδο.

Βλέποντας πως ακόμα δεν έχουν ξεκινήσει, τρέχω στο δωμάτιο με τα ρούχα, αγνοώντας όλα τα βλέμματα που έχω τραβήξει. Ανοίγω την πόρτα και την κλείνω βιαστικά, μπαίνοντας μέσα.

"Καλημέρα. Καλέ, γιατί είσαι λαχανιασμένη; Μισό... Πάλι με τις συγκοινωνίες ήρθες; Γιατί δεν θες να περνάω το πρωΐ, ώστε να ερχόμαστε μαζί;"

"Νατάσα, να χαρείς, μια μια οι ερωτήσεις" της απαντώ βιαστικά, κοιτάζοντας ξανά κάποια σχέδια για τα σημερινά γυρίσματα.

"Απλά δεν καταλαβαίνω την επιμονή σου σε αυτό το θέμα. Γιατί θες να ταλαιπωρείς τον εαυτό σου;" ρωτάει με ανησυχία στον τόνο της.

"Αρκετά έχεις κάνει για εμένα Νατάσα. Τα υπόλοιπα, θα τα λύσω μόνη μου" της απαντώ, με τα μάτια μου στραμμένα πάνω της. Παίρνει ένα λαστιχάκι από τον καρπό της, πιάνοντας τα μαλλιά της σε μια ψιλή κοτσίδα.

"Αυτό το πείσμα σου... Τέλος πάντων. Ο Σέργουντ πέρασε από εδώ πριν λίγο και σε ζητούσε" λέει χαλαρά και το πρόσωπο της στολίζεται με ένα λοξό χαμόγελο.

"Πάω... Και άσε αυτό το ύφος!"

"Μπορεί να πέσει φιλί νούμερο τέσσερα!" φωνάζει ενθουσιασμένη και της πετάω ένα από τα μαξιλάρια του καναπέ για να σκάσει. Πρέπει να πάψω να της λέω τα πάντα!

Παίρνω το ασανσέρ για τον τελευταίο όροφο και μετά από λίγα λεπτά, η πόρτα του ανοίγει, αποκαλύπτωντας τον, στρωμένο με μπλε μοκέτα, διάδρομο. Το κόλλημα αυτού του άντρα με τις μπλε αποχρώσεις...

Φτάνω απ' έξω και χτυπάω την πόρτα, όμως δεν παίρνω απάντηση. Χτυπάω ξανά. Και πάλι τίποτα. Επαναλαμβάνω το ίδιο, αλλά ξανά τίποτα. Σπρώχνω ελάχιστα την πόρτα, ώστε να μπορώ να διακρίνω μέσα στο δωμάτιο.

Δεν τον βλέπω πουθενά. Και ούτε ακούγεται κάποιος ήχος από την τουαλέτα. Με ζήτησε και τώρα δεν είναι εδώ; Και δηλαδή που είναι; Και αν... Και αν έχει πάθει κάτι; Είναι καλά;

Μπαίνω κανονικά μέσα, παρατηρώντας τον χώρο. Όλα πεντακάθαρα και τέλεια τακτοποιημένα, στην θέση τους. Τίποτα δεν ξεφεύγει από αυτήν, κάνοντας το να ξεχωρίζει. Κάποιος εντελώς άγνωστος, θα μπορούσε να πει πως είναι τελειομανής και ότι έχει μεγάλο κόλλημα με την καθαριότητα. Ούτε ένας κόκος σκόνη πάνω στα έπιπλα.

Άξαφνα, ένας αναστεναγμός διαταράσει την απόλυτη αρμονία που υπήρχε ένα δευτερόλεπτο πριν στον χώρο, κάνοντας την καρδιά μου να χτυπήσει γρήγορα, αλλά όχι από αδρεναλίνη ή ενθουσιασμό, μα... Από φόβο και αγωνία. Το σώμα αναστατώνεται στην σκέψη που μόλις έκανα... Για το τι συμβαίνει. Στρέφω το κεφάλι μου προς τα αριστερά, προσπαθώντας να ακούσω πιο καθαρά. Και άλλοι αναστεναγμοί...

Ξεχνώντας κάθε ενδοιασμό, περπατάω μερικά βήματα προς εκείνη την μεριά του δωματίου, όπου ο χώρος αρχίζει να στενεύει. Προσπερνώντας την πόρτα του WC, συνεχίζω να βηματίζω προς το ήχο, με το χέρι μου να τρέμει και να ακουμπά τον τοίχο. Πάλι καλά που δεν έβαλα τακούνια σήμερα. Φτάνω στην άκρη του τοίχου και κολλάω το σώμα μου πάνω του. Βγάζω το κεφάλι μου από την κρυψώνα και αντικρίζω μια άλλη πόρτα, η οποία είναι ανοιχτή. Αυτό που αντικρίζω αμέσως μετά.. Κάνει την καρδιά μου να ραγίσει.

Ένα αντρικό σώμα κουνιέται μπρος και πίσω με αρκετή ταχύτητα , ενώ τα πόδια του έχουν μπλεχτεί με άλλα δύο... Γυναικεία.

"Μμμ... Αλεξάντερ..." την ακούω να λέει και τα συσσωρευμένα δάκρυα τρέχουν από τα μάτια μου σαν χείμαρρος, βρέχοντας τα μάγουλα μου. Φέρνω το χέρι μου στο στόμα μου, εμποδίζοντας τους λυγμούς μου να ξεφύγουν. Απομακρύνομαι από εκεί όσο πιο γρήγορα και αθόρυβα μπορώ, επιστρέφοντας στην πόρτα, με τους ήχους να χαμηλώνουν.

Ξέρω πως δεν έχω δικαίωμα να ρωτάω κάτι τέτοιο... Αλλά πως μπόρεσε να το κάνει αυτό;! Πως μπόρεσε να φερθεί έτσι;! Με ποιό δικαίωμα άπλωσε χέρι μου πάνω μου, ενώ ταυτόχρονα το έκανε και σε άλλες;! Γιατί με φίλησε και τώρα αυτά τα χείλη ακουμπούν άλλα;! Γιατί... Γιατί με πλήγωσε έτσι;! Γιατί έπαιξε μαζί μου;!

Βγαίνω έξω από το γραφείο, κοπανόντας την πόρτα. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου αν το πήρε χαμπάρι ή όχι. Δεν ήμασταν κάτι, αλλά... Δεν το πιστεύω πως αυτός ο ναρκισσιστής με ελκύει! Μου φαίνεται τόσο απίστευτο που αναπτύσσω αισθήματα για έναν τέτοιον άνθρωπο!

Αλλά δεν πειράζει. Δεν πειράζει καθόλου, μα καθόλου όμως. Το ταγκό χορεύεται με δύο, έτσι δεν είναι;

Αυτός ο άντρα, με κάνει ήδη να χάνω τον εαυτό μου! Ποτέ στην ζωή μου δεν θέλησα να εκδικηθώ κάποιον, ότι και αν μου είχε κάνει! Αλλά για όλα υπάρχει πρώτη φορά, σωστά;! Ας δούμε ποιός θα παραμείνει όρθιος και ψυχολογικά ανέγγιχτος από όλο αυτό!

Hello my little dolphins🐬🐬🐬

Τι μου κάνετε;😊

Παιδιά, είμαι σε υπερένταση και δεν νομίζω να κοιμηθώ όλο το βράδυ!

Το πρωΐ φεύγω για Κρήτη! Επιτέλους διακοπές!
🎉🎉🎉🎉🎉🎉🎉🎉🎉🎉🎉

Απλά να σας ενημερώσω πως για τις επόμενες δύο εβδομάδες, ίσως να μην μπορώ να ανεβάζω καθημερινά, αλλά θα προσπαθώ συχνά😉

Τώρα...

Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Η Ζοζεφίνα παραδέχτηκε πως αναπτύσσει αισθήματα και πήγε να τον δει με όλη την καλή διάθεση😍

Αλλά... Δεν είδε αυτό που περίμενε😐
Ο Αλεξάντερ έκανε πάλι το θαύμα του🙄

Θεωρείται υπερβολική την αντίδραση της;

Χμ... Έχω να σας πω πάντως, πως ο Αλεξάντερ θα το πληρώσει με το ίδιο νόμισμα... Στο περίπου😅

Θα μάθουμε στο επόμενο😝

Μέχρι τότε...

Peace✌️