Πλευρά συγγραφέα-αναγνώστη

6 χρόνια πριν...

Πήρε μια βαθιά ανάσα και τα δάχτυλα έπιασαν το τεστ εγκυμοσύνης που είχε ακουμπήσει πάνω στον νιπτήρα του μπάνιου, πριν από δέκα λεπτά, αφού το είχε κάνει.

Προτού κοιτάξει, έκλεισε τα μάτια της σφιχτά και όλες οι στιγμές που είχε ζήσει μαζί του μέσα σε αυτούς τους έξι μήνες, πέρασαν από το μυαλό της, η μία μετά την άλλη, σαν ταινία. Όλες ήταν όμορφες και ξεχωριστές, η κάθε μια για τον δικό της λόγο.

Είχαν γελάει μαζί, είχα μαλώσει μερικές φορές, είχαν καταφέρει να κάνουν 2-3 ταξίδια, έβγαιναν μαζί... Δεν υπήρχε κάτι που να μην έχουν κάνει. Το σημαντικότερο όμως από όλα αυτά, ήταν πως βρίσκονταν αυτοί και ανάμεσα τους, ο έρωτας που είχαν αισθανθεί από την πρώτη στιγμή που κοίταξαν ο ένας τον άλλον στα μάτια.

Αν αυτό το τεστ ήταν θετικό... Θα δινόταν άλλο νόημα στις ζωές και των δύο. Θα ήταν οι γονείς ενός μωρού. Η ίδια βέβαια δεν ήξερε αν χαιρόταν που το όνειρο θα πραγματοποιούνταν... Ή αν φοβόταν και μόνο στην ιδέα να γίνει μητέρα στα εικοσιτέσσερα της.

Πως θα κατάφερνε να αναλάβει έναν τόσο σημαντικό ρόλο, σε μια τόσο νεαρή ηλικία; Μόλις που είχε προλάβει να ολοκληρώσει τις σπουδές τις και είχε σκοπό να ξεκινήσει το μεταπτυχιακό της, ώστε μια μέρα να αναλάβει το ίδρυμα Orphans Home, που τώρα διοικούσε η μητέρα της. Ήθελε να φροντίσει αυτά τα παιδιά που η μοίρα τους είχε παίξει άσχημο παιχνίδι και να τους προσφέρει τα πάντα. Λάτρευε τα παιδιά όσο τίποτα άλλο και αδημονούσε να αποκτήσει ένα. Που να φανταζόταν όμως θα συνέβαινε τόσο ξαφνικά...

Άνοιξε τα μάτια της και κοίταξε το τεστ. Αντίκρισε τις δύο γραμμές που είχαν εμφανιστεί... Και ακούμπησε την πλάτη της στα πλακάκια του μπάνιου, γλιστρώντας προς τα κάτω. Ώστε είχε δίκιο. Ήταν θετικό... Η γλυκιά, καστανόξανθη

Το καλό μέσα σε αυτό το χάος, ήταν πως γνώριζε ότι η μητέρα θα ήταν κοντά της σε όλο αυτό. Δεν την πίεζε να απαλλαγεί από αυτό το μωρό, αλλά ούτε και να το κρατήσει, αν δεν ήταν επιλογή της. Θα υποστήριζε όποια απόφαση και αν έπαιρνε.

Αυτό ήταν αρκετό για την Άλις και την ανακούφιζε. Το βάρος της αποδοχής είχε φύγει και δεν χρειαζόταν να το σκέφτεται.

Διότι το ήθελε αυτό το παιδί. Είχε αποφασίσει να το κρατήσει και να το μεγαλώσει με κάθε δυνατό τρόπο. Το αγαπούσε ήδη.

Το μόνο που έπρεπε να κάνει από εδώ και πέρα, ήταν να βρει έναν τρόπο να το πει στον αγαπημένο της χωρίς να τον ταράξει. Της είχε πριν από λίγο, πως το να γίνει πατέρας δεν ήταν στα άμεσα σχέδια του. Δεν ονειρευόταν κάτι τέτοιο γενικά για την ζωή του. Εκείνη ήλπιζε πως με τον καιρό και αφού θα ήταν μαζί για ένα μεγάλο διάστημα, θα το ξανασκεφτόταν. Ίσως θα είχε αλλάξει γνώμη. Ήταν σίγουρη πάντως θα χαιρόταν με αυτό το γεγονός.

Δεν είχε σκοπό πάντως να κάνει έκτρωση. Αυτό το μωρό θα γεννιόταν και θα μεγάλωνε με την αγάπη της οικογένειας Μπράις... Και ευχόταν και με την αγάπη της δικής του οικογένειας, για την οποία γνώριζε πολύ λίγα πράγματα.

[...]

"Αγάπη μου ήρθα!" άκουσε την φωνή και αφού σκούπισε τα χέρια της με την πετσέτα για να διώξει τα νερά, έτρεξε έξω από την κουζίνα και πήδηξε στην αγκαλιά του, φιλώντας τον τρυφερά.

Εκείνος έκπληκτος ανταπέδωσε, σφίγγοντας την ταυτόχρονα στην αγκαλιά του. Ήταν μια από τις ελάχιστες φορές που αυτή έπαιρνε την πρωτοβουλία να τον φιλήσει ή να τον αγκαλιάσει. Ήταν γενικά ένας ντροπαλός και ευαίσθητος χαρακτήρας. Αυτό όμως της προσδέδιδε και μια χαριτωμενιά. Τα πάντα πάνω σε αυτήν την γυναίκα... Τον τραβούσαν. Αλλά ακόμα και έτσι, δεν τολμούσε να παραδεχτεί, ούτε καν στον εαυτό του, πως την είχε ερωτευτεί βαθιά και αληθινά. Το αρνιόταν. Πίεζε κάθε μέρα την καρδιά του, να μην ερωτευτεί και να νοιαστεί για καμία. Αυτήν την φορά όμως... Δεν τον άκουσε.

"Έχεις πολλά κέφια σήμερα Άλις μου. Συνέβη κάτι;" απόρησε αφού χωρίστηκαν τα χείλη τους και αυτή έκανε μερικά βήματα πίσω, κρατώντας τα χέρια του μέσα στις χούφτες της.

Οι ματιές τους κλείδωσαν και για μερικά λεπτά, η σιωπή είχε απλωθεί στο δωμάτιο. Η καρδιά της Άλις χτυπούσε πολύ δυνατά. Από το άγχος. Όπως και να αισθανόταν παρόλα αυτά, ο Κρις είχε κάθε δικαίωμα να ξέρει. Είτε το δεχόταν είτε όχι, τουλάχιστον θα είχε καθαρή την συνείδηση της και θα ήξερε πως ήταν ειλικρινής μαζί του. Βαθιά μέσα της όμως, ευελπιστούσε να το ήθελε όσο και η ίδια και να μεγάλωναν μαζί αυτό το μωρό.. Το μωρό τους.

"Κρις, πρέπει να σου πω κάτι σημαντικό. Κάτι που θα αλλάξει την ζωή και τον δυό μας" του είπα και με το βλέμμα της να χαμηλώνει και ο Κρις έβαλε τα δάχτυλα του στο πιγούνι της, ώστε να κοιταχτούν ξανά. Την φίλησε, ώστε να της δώσει θάρρος να ξεστομίσει αυτό που ήθελε. Του είχε εξάψει την περιέργεια και ήταν έτοιμος να την ακούσει.

"Πες μου αγάπη μου" την παρότρυνε και έβαλε μια τούφα πίσω από το αυτί της.

Η Άλις πήρε μια βαθιά ανάσα, οπλίζοντας τον εαυτό της με θάρρος. Ήταν κατάσταση που δήλωνε ξεκάθαρα το 'Ή τώρα ή ποτέ!'.

"Κρις, είμαι έγκυος. Έκανα κάποια τεστ πριν από μερικές ώρες και βγήκαν όλα θετικά. Μέσα μου... Μεγαλώνει το μωράκι μας. Ο γιός ή η κόρη μας" είπε με μια ανάσα και δεν δοκίμασε να απομακρύνει τα μάτια της από τα δικά του. Ήθελε να έχουν έχουν οπτική επαφή και να δει την αντίδραση του.

"Τι... Τι είπες;" ρώτησε μετά από λίγα λεπτά, σπάζοντας την σιωπή και εκείνη ανοιγόκλεισε μερικές φορές τα μάτια της, υποθέτοντας πως ήταν έτσι λόγο του σοκ.

"Είμαι έγκυος Κρις" είπε ξανά και ο Κρις τράβηξε τα χέρια του προς τα πίσω, πισωπατώντας μακριά από την Άλις.

"Όχι... Όχι αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει! Δεν μπορώ να το πιστέψω!" φωνάξε και χτύπησε με το πόδι του τον τοίχο.

"Κρις, θα γίνουμε γονείς. Δεν χαίρεσαι;" ρώτησε διστακτικά και αυτός γύρισε ξανά προς το μέρος της και την κοίταξε, διαφορετικά αυτήν τη φορά. Ο θυμός ξεχείλιζε από τα μάτια του και οργή του φαινόταν από την φλέβες που είχαν πεταχτεί από όλα τα εμφανή σημεία του σώματος.

"Να χαίρομαι;! Να χαίρομαι;! Να χαίρομαι που η ζωή μου μπορεί να καταστραφεί;! Δεν θέλω να κάνω παιδιά! Δεν μπορώ να γίνω πατέρας! Δεν γουστάρω κάτι τέτοιο!" ούρλιαξε μέσα στο πρόσωπο της και η Άλις τρόμαξε.

Πρώτη φορά τον έβλεπε έτσι. Πρώτη φορά, μετά από έξι μήνες σχέσεις, της έδειχνε αυτή του την πλευρά. Τόσος θυμός... Τόσα νεύρα! Από στιγμή, θα μπορούσε να κάψει τα πάντα γύρω τους και να μην νοιαστεί για τα ερείπια που αφήνει πίσω του.

"Πως μπόρεσες να μου το κάνεις αυτό;! Μετά από αυτά που όσα σου είπα και ότι σου έχω διηγηθεί;! Έχω πολλά τραύματα σαν παιδί!"

"Κρις, λυπάμαι για ότι έχεις περάσει! Και καταλαβαίνω τους φόβους σου! Όμως δεν το έκανα μόνη μου! Έβαλες και εσύ το χεράκι σου, για να μην κάτι άλλο! Δεν είναι μόνο δικό μου το φταίξιμο!"

"Έχεις δίκιο! Για να είμαστε εντάξει μεταξύ μας, αύριο κιόλας, θα πας για έκτρωση! Τέλος συζήτησης!"

Ένιωσε την καρδιά της να σπάει σε χίλια κομμάτια. Θα προτιμούσε να της έλεγε να χωρίσουν, παρά αυτό. Για αυτήν, δεν υπήρχε επιλογή. Ηταν ξεκάθαρο το τι θα έκανε και κανένας δεν μπορούσε να της αλλάξει γνώμη. Ήταν αποφασισμένη.

"Όχι Κρις! Αυτό το μωρό θα γεννηθεί! Δεν δέχομαι να σκοτώσω ένα αθώο πλάσμα ή να το χάσω!" πέρασε στην αντεπίθεση. Ήταν έτοιμη για το οτιδήποτε.

"Δεν με ενδιαφέρει Άλις! Δεν το θέλω αυτό το παιδί! Δεν το θέλω γαμώτο! Είναι ή εγώ ή αυτό!" την απείλησε και αυτή χλώμιασε για κάποια δευτερόλεπτα.

Όμως και πάλι. Δεν θα άλλαζε τίποτα στις αποφάσεις της. Το σώμα της ήταν δικό της και δεν είχε κανένα δικαίωμα να της επιβάλει κάτι. Αν το έριχνε, θα ήταν καθαρά δική της απόφαση. Δεν θα της χάραζε αυτός την πορεία της. Έτσι, αν έπρεπε να διαλέξει ανάμεσα σε έναν μεγάλο έρωτα και το παιδί της... Τότε θα διάλεγε το παιδί της.

"Αυτό που το λες εσύ έτσι, είναι το παιδί μας! Και δεν θα την πληρώσει αυτό για την απροσεξία μας! Αφού εσύ μου βάζεις επιλογές, τότε δεν διστάζω να σου πω πως διαλέγω το παιδί μου! Και θα το προστατεύσω με κάθε κόστος!" του απάντησε αποφασιστικά και με θάρρος.

Δεν είχε ιδέα που βρήκε την δύναμη, για να υπερασπιστεί έτσι τον εαυτό της. Συνήθως της ήταν πολύ δύσκολο να αντιδράσει και τελικά, επέστρεφε απλά στην γωνιά της, διατηρώντας σιγή ιχθύος. Όμως τώρα ήταν αλλιώς. Δεν υπερασπιζόταν μόνο εκείνη... Αλλά και το παιδί, που έφερε μέσα της.

"Όπως έκανες και με το παιδί του βιαστή σου;! Και αυτό το έσωσες;! Γιατί αν θυμάμαι, μου είχες πει πως σκοτώθηκε σε ατύχημα! Και ότι έφταιγες εσύ!"

Τώρα έπεσαν οι μάσκες. Τώρα είδε το αληθινό του πρόσωπο. Την ίδια στιγμή που ανέφερε αυτό -Το τραύμα που απέκτησε στα δεκαπέντε της, το οποίο κατέστρεψε τότε την αθώα, παιδική ψυχή της... Και που κατάφερε να το φανερώσει σε αυτόν... Στον άντρα που είχε αγαπήσει-, διέλυσε και ότι υπήρχε μεταξύ τους. Όταν του το αποκάλυψε, τον όρκησε να μην το αναφέρει ποτέ, ότι και αν συνέβαινε ανάμεσα τους. Αυτός όμως δεν κράτησε την υπόσχεση. Ένα πράγμα στον κόσμο μπορούσε να την πληγώσει πολύ... Και ήταν αυτό. Το ήξερε και το εκμεταλλεύτηκε, ώστε να την πονέσει.

Τον χαστούκισε με όλη της την δύναμη, αγνοώντας τις αξίες της. Αν αυτός που είχε απέναντι της δεν έδειχνε σεβασμό, δεν είχε κάποιον λόγο να το κάνει αυτή.

"Πως μπόρεσες... Πίστεψα σε εσένα Κρις... Σε εμπιστεύτηκα... Σε αγάπησα γαμώτο! Και εσύ γκρέμισες τα πάντα! Χάσου από τα μάτια μου! Τελειώσαμε!" του είπε, καθώς τα δάκρυα έτρεχαν σαν αγριεμένο ποτάμι από τα μάγουλα της.

Δεν την ένοιαζε τίποτα πια. Ήθελε μόνο να φύγει από το σπίτι και να μην τον ξαναδεί ποτέ.

"Δεν με χωρίζεις εσύ... Εγώ σε χωρίζω Άλις! Ότι και να κάνεις με το παιδί, να ξέρεις πως εγώ δεν θέλω καμία ανάμιξη! Δεν με ενδιαφέρει! Και μην τολμήσεις να με πλησιάσεις για διατροφή ή για οτιδήποτε άλλο! Βγάλε τα πέρα μόνη σου! Αντίο!" της είπε και πέταξε τα κλειδί στο παρκέ. Έφυγε κοπανώντας την πόρτα πίσω του.

Τα λόγια του και οι φωνές του, αιωρούνταν ακόμα στην ατμόσφαιρα. Ακόμα μπορούσε να αισθανθεί τις λέξεις να περνάνε από το αυτί και ύστερα να αποθηκεύονται στην μνήμη της.

Σκούπισε τα μάτια της και μάζεψε τα κλειδιά από το πάτωμα, ενώ κατευθύνθηκε προς το δωμάτιο της, μπαίνοντας μέσα. Τράβηξε την πόρτα της ντουλάπας της, αποκαλύπτωντας πολλά ρούχα, σε διάφορες αποχρώσεις. Πήρε την βαλίτσα της από το πάνω ράφι και αφού την άνοιξε, άρχισε να πετάει μέσα μερικά από τα υφάσματα της.

Δεν μπορούσε να μένει άλλο εκεί. Θα μετακόμιζε στις μητέρας της για ένα διάστημα και μετά θα έβλεπε τι θα έκανε. Δεν ήταν άλλωστε πια μόνη.

Δεν θα ξεχνούσε εκείνη την μέρα ποτέ. Ήταν η πιο άθλια της ζωής της. Που να ήξερε όμως... Ότι τα χειρότερα που θα μπορούσαν να της συμβούν... Δεν είχαν εμφανιστεί ακόμα για να την βάλουν άλλη μια φορά στον δρόμο της κατάθλιψης και του πόνου.