Josephine's POV

Μερικές φορές, όταν ήμουν πιο νέα, αναρωτιόμουν αν η καρδιά μπορεί να εκραγεί στα αλήθεια, χωρίς να βρεθεί έξω από το στήθος. Όχι εξαιτίας κάποιας πάθησης, αλλά λόγω της μεγάλης συναισθηματικής φόρτισης και του πόνου που έχει υποστεί. Αν μία στιγμή είναι αρκετή, ώστε αυτή να σκάσει και να καταστρέψει ό,τι έχει απομείνει μέσα σε έναν άνθρωπο. Είτε αυτό είναι τα υπόλοιπα όργανα του, είτε ολόκληρος ο ψυχικός του κόσμος.

Αναρωτιόμουν επίσης αν είναι εξίσου δυνατό κάποιος να αρπάξει την καρδιά με δύναμη και να ξεριζώσει ένα μέρος της, πετώντας το κάτω στην συνέχεια και συνθλίβοντας το με όλη του την δύναμη, λες και είναι απλώς ένα σιχαμένο έντομο που δεν του αξίζουν ούτε πέντε λεπτά ζωής...

Πλέον, γνωρίζω καλά πώς είναι και στις δύο περιπτώσεις. Διότι το αποτέλεσμα, είναι το ίδιο. Νιώθω εντελώς κενή. Σαν να έχει ρουφήξει κάποιος όλη την ζωή από μέσα μου. Κανένα συναίσθημα δεν υπάρχει πια μου... Εκτός από τον πόνο. Είμαι ανίκανη να κατανοήσω οτιδήποτε, διότι αυτός με καταπίνει σταδιακά. Από την στιγμή που η μικρή μου αδερφή χάθηκε, εγώ βυθίζομαι όλο και περισσότερο σε αυτόν, αδιαφορώντας για τις συνέπειες που μπορεί να έχει αυτό. Γιατί σε αντίθεση με τα προηγούμενα χρόνια, δεν είμαι και πολύ σίγουρη ότι θέλω να σωθώ αυτήν την φορά.

Μπορεί να έχω τα μάτια μου ορθάνοιχτα από την ώρα που έφτασα στη κλινική, αλλά δεν μπορώ να δω κανένα χρώμα. Η όραση μου, μου επιτρέπει να αντικρίσω μόνο το μαύρο. Να επεξεργαστώ το μαύρο. Να αγαπήσω το μαύρο... Γιατί μόνο αυτό υπάρχει για εμένα τώρα. Δεν έχω την δυνατότητα να και μάλλον δεν μου αξίζει κιόλας να απολαύσω κάποιο άλλο χρώμα.

Πριν το καταλάβω, καυτά δάκρυα αρχίζουν να κυλάνε στο πρόσωπο μου και μετά κατά μήκος του λαιμού μου, χαράζοντας υγρές ραβδώσεις στην επιδερμίδα μου. Τα δάχτυλα μου τυλίγονται γύρω από το κρύο κάγκελο του κρεβατιού και το σφίγγουν τόσο πολύ, που οι αρθρώσεις που ασπρίζουν. Καταπνίγω κάθε επιθυμία να ουρλιάξω, δαγκώνοντας το εσωτερικό από το μάγουλο μου, μέχρι που το μόνο που γεύομαι είναι η μεταλλική γεύση του αίματος. Τα χείλη μου τρέμουν και ο πρώτος λυγμός ξεμυτίζει από αυτά. Ύστερα, ακολουθούν κι άλλοι.

"Ζοζεφίνα; Ζοζεφίνα με ακούς;"

Μία ζέστη φωνή με επαναφέρει στην πραγματικότητα, τραβώντας με μακριά από τις πιο μύχιες και σκοτεινές σκέψεις μου. Αναγκάζει το κορμί μου να χαλαρώσει και βγει από την κατάσταση πανικού στην οποία βρισκόταν και να εστιάσει σε ό,τι συμβαίνει στο παρόν... Και δεν θέλω. Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να επιστρέψω στο τώρα. Διότι η πραγματικότητα που περιμένει με ανυπομονησία να με υποδεχτεί, είναι πολύ επίπονη και σκληρή. Δεν είμαι έτοιμη να κάνω αυτό το βήμα.

Τα μάτια μου αντικρίζουν μία μπλε θάλασσα. Τόσο μυστήρια και γαλήνια, που θα μπορούσα να χαθώ μέσα της... Όμως δεν είναι η σοκολατί απόχρωση που η καρδιά μου έχει αγαπήσει τόσο πολύ.

"Με αναγνωρίζεις;"

Μιλάει ξανά... Και όντως, η φωνή είναι οικεία, παρόλο που έχω την εντύπωση ότι δεν την έχω ακούσει πολλές φορές στην ζωή μου. Αλλά το πρόσωπό, δυσκολεύομαι να το αναγνωρίσω.

"Ο Σεμπάστιαν είμαι. Ο γιατρός και φίλος του Αλεξάντερ" μου εξηγεί σε ήπιο τόνο, ελέγχοντας παράλληλα κάτι στα μηχανήματα δίπλα μου.

Σεμπάστιαν... Τώρα θυμάμαι, ναι. Τώρα γυρίζουν ξανά στο μυαλό μου όλες οι αναμνήσεις από μία ζωή που είχα, πριν συμβούν όλα αυτά. Από μία ζωή γεμάτη γέλιο, χαρές και πρόσωπα που αγαπώ και θεωρώ οικογένεια μου. Εισβάλουν στο μυαλό μου με βίαιο τρόπο και μου υπενθυμίζουν ότι έχω πολλούς λόγους για να παλέψω. Ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει και δεν πρέπει να τα παρατήσω. Κι αν είναι όμως ψευδαισθήσεις; Είναι αυτές οι ελπίδες που θέλουν να αναθερμανθούν μέσα μου, δεν είναι αληθινές; Φοβάμαι τόσο πολύ...

"Ναι... Θυμάμαι τώρα" του απαντώ και μου χαμογελάει.

"Ωραία. Χαίρομαι. Βέβαια, έχω και άλλα καλά νέα. Το μωρό σου είναι μία χαρά. Και σωματικά, δεν υπάρχει κάποιο σοβαρό τραύμα" μου λέει και χαϊδεύω απαλά την κοιλιά μου.

Αισθάνομαι ανακουφισμένη που το μωρό μου είναι υγιές, ειδικά μετά από όλα αυτά που περάσαμε... Παρόλα αυτά, ούτε αυτό το γεγονός δεν αρκεί για να καλύψει το κενό μέσα μου.

"Συλλυπητήρια για την Λούνα. Λυπάμαι πάρα πολύ για ό,τι έγινε. Είναι πολύ άδικο όταν νέοι άνθρωποι φεύγουν από την ζωή. Και ο Αλεξάντερ μου είχε μιλήσει για εκείνη... Ήταν ένας άγγελος για την οικογένεια"

Αντί για λόγια, απλώς αφήνω τις άκρες των χειλιών μου να σχηματίσουν ένα μειδίαμα, καθώς σκέφτομαι την αδερφή μου. Και το πόσο μουντός θα είναι πλέον ο κόσμος χωρίς την ζωντάνια της. Η αισιοδοξία της, δεν θα δώσει ξανά χρώμα σε όλους όσους νομίζουν ότι δεν  υπάρχουν και όμορφα πράγματα που να τους δίνουν δύναμη.

"Δεν θα σε απασχολήσω άλλο. Ξέρω ότι έχεις ανάγκη να πενθήσεις με την ησυχία σου. Ωστόσο, υπάρχει ένα άτομο το οποίο με παρακάλεσε να του επιτρέψω να σε επισκεφθεί σήμερα. Και φυσικά, δεν του αρνήθηκα. Θα έρθει σε λίγο να τα πείτε. Όσο για εμένα, θα ξαναπεράσω το βράδυ"

Μου χτυπάει φιλικά τον ώμο, προτού απομακρυνθεί και βγει από το δωμάτιο μου.

Ποιός μπορεί να περιμένει για να με δει; Από όσο μου είπαν όταν με έφεραν, το επισκεπτήριο δεν λειτουργεί μέχρι να ολοκληρωθούν πλήρως οι εξετάσεις κάποιου ασθενούς... Πολιτική της κλινικής λένε, την οποία έχει επιβάλει ο διευθυντής και ιδιοκτήτης της.

Πριν προλάβω να το αναλύσω περισσότερο, η πόρτα ανοίγει... Και μέσα μπαίνει φουριόζος ο Αλεξάντερ. Ο άντρας που δεν χρειάστηκε να κάνει πολλά, για να κάνει την καρδιά μου να σκιρτήσει. Ο άντρας που αγάπησα και αγαπώ πιο πολύ και από την ζωή μου. Ο άντρας που μου έδειξε και την άλλη, την πιο φωτεινή πλευρά των πραγμάτων και με βοήθησε όταν χρειαζόμουν ένα στήριγμα. Ο άντρας που με έκανε να πιστέψω στο εαυτό μου και να κυνωηησω τα όνειρα μου, χωρίς να με αγχώνει το ρίσκο. Ο άντρας... Που με είδε γι' αυτό που είμαι και αντί να τρέξει μακριά, μου πρόσφερε την αγάπη του, δίχως να θέλει αντάλλαγμα. Πάρα τα ελαττώματα μου, έμεινε στο πλάι μου.

Κοιτάζουμε κατάματα ο ένας τον άλλον. Η έκφραση του αντιστοιχεί με χίλιες λέξεις. Ανοίγω το στόμα μου για να μιλήσω. Τότε εκείνος, μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, διασχίζει το χώρο και φτάνει κοντά μου. Πριν προλάβω να αντιδράσω, κλείνει το πρόσωπό μου στα χέρια του και κολλάει τα χείλη του πάνω στα δικά μου... Και οτιδήποτε άλλο γύρω μας χάνεται.

Με τραβάει ακόμα πιο κοντά, με τα χέρια του να περνούν μέσα από τα  μαλλιά μου, καθώς το σώμα μου κολλάει πάνω μου. Είναι σαν να γινόμαστε ένα μετά από τόσο καιρό και μόνο με αυτό το φιλί. Είναι τόσο απαλό και τρυφερό, που νιώθω ότι στις φλέβες μου κυλά γλυκό μέλι και όχι αίμα. Μπορώ σχεδόν να ακούσω τους χτύπους της καρδιάς του, οι οποίοι είναι απόλυτα συγχρονισμένοι με τους δικούς μου. Μία καρδιά μαζί, χωρισμένη σε δύο σώματα. Είναι ξεκάθαρο ότι δεν σκοπεύει να με αφήσει. Ούτε τώρα, ούτε ποτέ.

Με αγκαλιάζει τόσο σφιχτά, που ξέρω ότι θα είμαι προστατευμένη για πάντα μέσα σε αυτά τα δύο χέρια. Διότι μαζί του, έμαθα ότι σπίτι δεν είναι κάποιο απλό διαμέρισμα ή κάποια πολυτελή κατοικία, αλλά οι άνθρωποι που σε λατρεύουν και σε αγαπούν... Και εγώ βρίσκομαι στο σπίτι μου. Και αυτή η γλυκιά αίσθηση, με κάποιον τρόπο, με σπρώχνει με πιο ομαλό τρόπο στο παρόν και πάλι.

Μετά από λίγη ώρα, απομακρύνει το στόμα του σταδιακά από το δικό μου τα βλέμματα μας συναντιούνται ξανά

"Ζόζι μου..." ψελλίζει και χαϊδεύει το πρόσωπό μου με το ένα χέρι, ενώ το τα δάχτυλα του άλλου παραμένουν μπλεγμένα στα μαλλιά μου.

Προσπαθώ να πω κάτι, αλλά η ικανότητα μου να αρθρώσω σωστά με εγκαταλείπει και απλώς βγάζω μερικούς, αδύναμους ήχους, ανακατεμένους με δάκρυα.

"Αγάπη μου, όλα καλά... Είμαι εδώ τώρα..." ψιθυρίζει και ακουμπάει το μέτωπο του πάνω στο δικό μου.

"Αλεξάντερ..." συνεχίζω να κλαίω, χωρίς να σπάσω την οπτική επαφή.

"Ζόζι μου, λυπάμαι τόσο πολύ..."

"Δεν της άξιζε αυτό... Ήταν τόσο νέα... Με τόσο πολλά όνειρα..."

Κόκκινα μαλλιά. Υπέροχο χαμόγελο. Μάτια που λάμπουν από ευτυχία. Κινήσεις όλο χάρη. Ένα εύθυμος τόνος που εδιχωνε μακριά όλα τα σύννεφα της μιζέριας. Ευφράδεια στο λόγο, που σου έδινε ελπίδα... Έναν κανονικός μικρός άγγελος, τον οποίο έχασα από την ζωή μου για πάντα.

"Έχεις δίκιο, αγάπη μου"

"Εγώ φταίω για όλα... Απέτυχα..."

"Όχι, μην το λες αυτό. Η Λούνα δεν θα ήθελε να σκέφτεσαι έτσι" επιδιώκει να με καθησυχάσει, αλλά είναι μάταιο.

Οι ενοχές τρυπάνε την καρδιά μου, σαν μικρές βελόνες και επιδεινώνουν τον πόνο, κάνοντας με νε γυρίσω στα βάθη της θλίψης και απόγνωσης μου. Η σκέψη ότι πρέπει να ζήσω σε έναν κόσμο χωρίς την αδερφή μου, είναι ανυπόφορη και μου προκαλεί μόνο δυστυχία.

"Έδωσα μια υπόσχεση στην μητέρα μου και δεν την κράτησα. Είμαι άχρηστη..."

"Ζοζεφίνα, αν είναι δυνατόν! Αυτός ο όρος δεν σε χαρακτηρίζει σε καμία περίπτωση. Έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους και εσύ δεν ανήκεις σε αυτήν την κατηγορία, με ακούς; Ζοζεφίνα, κοίταξε με... Ζοζεφίνα!"

Με πιάνει από τους ώμους και με γυρνάει προς το μέρος του, αρκετά δυνατά να είναι όλη μου η προσοχή στραμμένη σε αυτόν, αλλά όχι τόσο ώστε να με πονά.

"Δεν έχω συναντήσει πιο άξια και δυνατή γυναίκα από εσένα. Παρά τα όσα είχες περάσει, δεν έσκυψες το κεφάλι όταν έχασες την μητέρα και τον μπαμπά σου. Οι δυσκολίες δεν σε εμπόδισαν ούτε μία στιγμή. Ανέλαβες μία πολύ μεγάλη ευθύνη για χρόνια, έβαλες στην άκρη κάθε προσωπική σου ανάγκη. Μοναδική προτεραιότητα, ήταν η αδερφή σου. Ξέρεις πόσο λόγοι άνθρωποι πετυχαίνουν κάτι τέτοιο; Να αγαπούν κάποιον τόσο πολύ, ώστε να θυσιάσει τον ίδιο τους τον εαυτό, για να προσφέρουν σε κάποιον άλλον τα πάντα; Λίγοι το λένε και ακόμα λιγότεροι το κάνουν πράξη. Εσύ είσαι ένας από αυτούς. Φως μου, έκανες κάτι, που από κάποιους θεωρείται ακατόρθωτο. Κρύβεις μέσα σου απίστευτη δύναμη, ακόμα τώρα. Μπορεί να μην το καταλαβαίνεις, γιατί βρίσκεσαι σε κατάσταση άρνησης, αλλά εγώ που σε αγαπώ το, το διακρίνω, αγάπη μου. Ζόζι μου..."

Συνεχίζω να κλαίω και με κλείνει ξανά στην αγκαλιά του, αφήνοντας φιλιά στα μαλλιά. Μερικά από τα δικά του δάκρυα καταλήγουν σε αυτά και για λίγο, δεν αισθάνομαι τόσο μόνη. Ο Αλεξάντερ κουβαλάει μαζί μου αυτό το φορτίο και δεν πρόκειται να με αφήσει μόνη μου. Ποτέ ξανά... Και αυτή η επιβεβαίωση που μου δίνει χωρίς λόγια, αλλά που μου την δείχνει με πράξεις, είναι αρκετή για να με  απομακρύνει από την άβυσσο. Να με γεμίσει με θάρρος και ελπίδα για το μέλλον.

"Η μητέρα μου..."

"Θα ήταν περήφανη για εσένα. Και πιστεύω ότι αυτήν την στιγμή, μας κοιτάζει, χαμογελώντας. Και η Λούνα μας, στέκεται στο πλευρό της, μαζί με τον μπαμπά της. Καμία δεν σε κατηγορεί για τίποτα. Έκανες το καλύτερο που μπορούσες και παραπάνω. Ζόζι μου... Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Ο ίδιος πόνος με είχε καταβάλει όταν έχασα τον πατέρα μου. Ήμουν χαμένος. Αλλά κάποιος μου θύμησε ότι έχω λόγους να συνεχίσω να παλεύω. Και αγάπη μου, μπορώ να σου απαριθμήσω άπειρους στην δική μας περίπτωση. Πρώτοι και καλύτεροι... Ο Έντγκαρ μας και το αγέννητο μωρό μας" μου λέει και τα χέρια του χαϊδεύουν την κοιλιά μου.

Έχει δίκιο... Ωστόσο, δεν μπορώ να απαλλαγώ πλήρως από τους φόβους μου.

"Δεν ξέρω αν μπορώ να το κάνω. Δεν ξέρω αν–"

Με διακόπτει απότομα, φιλώντας με ξανά, με λίγο περισσότερο πάθος αυτήν την φορά και κάνει τους παλμούς μου αυξηθούν. Οι γλώσσες μας χορεύουν στον δικό τους, αργό ρυθμό. Αφήνομαι στο να γευτώ την οικεία αυτή αίσθηση και υποδέχομαι την ζεστασιά... Την αγάπη.

"Δεν θέλω αρνητικές σκέψεις" λέει, σπάζοντας το φιλί και τοποθετώντας μια τούφα πίσω από το αυτί μου "Όλα θα πάνε καλά. Ακριβώς όπως τα έχουμε σχεδιάσει. Και εγώ θα είμαι εδώ, σε κάθε βήμα να σε στηρίζω. Μωρό μου, πολύ φοβάμαι ότι κόλλησες μαζί μου για πάντα" με πειράζει και δεν γίνεται να μην γελάσω.

Τώρα συνειδητοποιώ ότι έχω πολύ καιρό με γελάσω τόσο... Αληθινά.

"Μπράβο το κορίτσι μου. Έτσι σε θέλω, Ζόζι μου"

Οι ματιές μας διασταυρώνονται. Τα χέρια μας είναι ενωμένα. Ανείπωτες λέξεις αιωρούνται αναμεσα μας και ξέρουμε ότι δεν είναι απαραίτητα να πούμε κάτι. Η σιωπή δεν είναι άβολη. Ίσα ίσα, φέρνει μόνο γαλήνη και στους δυό μας.

"Με αγαπάτε, Αλεξάντερ Σέργουντ;"

"Ζοζεφίνα Ράινχαρτ... Νομίζω ότι αυτό το θέμα μπορούμε να το συζητήσουμε. Βρίσκομαι σε δίλημμα"

"Ναι, φαίνεται από την έκφραση σας" ανταπαντάω και το φρύδι του ανασηκώνεται.

"Με ειρωνεύεστε, αγαπητή μου;"

"Είστε έξυπνος τελικά" μου ξεφεύγουν μερικά χαχανητά, βλέποντας την έκφραση του.

"Νομίζω μπορείτε να αντιληφθείτε την τιμωρία που σας περιμένει όταν επιστρέψουμε στο σπίτι... Και για να απαντήσω στην ερώτηση σας, ναι. Σας αγαπώ με όλη μου την καρδιά, η οποία σας ανήκει, άνευ όρων. Μπορείτε να κάνετε ότι θέλετε μαζί της"

"Μου αρέσει αυτή η επιλογή... Θα την έχω υπόψην μου" αποκρίνομαι και ανταλλάζουμε ένα ακόμα απαλό φιλί.

Υπάρχουν κι άλλα που πρέπει να συζητήσουμε, αλλά θέλω να πιστεύω ότι έχουμε άπλετο χρόνο για άλλες κουβέντες. Τώρα, επιθυμώ απλώς να είμαι μαζί του και να δωσω στον εαυτό μου την ευκαιρία να θεραπεύσει την πληγές του. Δεν ξέρω πότε θα καταφέρω να τις κλείσω, αλλά ευελπιστώ ότι κάποτε, θα επιτευχθεί και αυτό.

Έχω βιώσει πολλές απώλειες στην ζωή μου. Και ίσως αναγκαστώ να βιώσω και άλλες στο μέλλον, αργά ή γρήγορα. Η μητέρα μου πάντα έλεγε ότι και αυτό είναι κομμάτι της ζωής και πρέπει να το αποδεχόμαστε. Είναι το αναπόφευκτο που δεν μπορεί κανένας άνθρωπος να αποφύγει, οτιδήποτε κι αν κάνει. Για πολλά χρόνια, βαθιά μου μέσα μου, δεν ήθελα να το κάνω και μάλλον αυτό μου στάθηκε εμπόδιο σε πολλά. Τώρα, είναι ώρα να αγκαλιάσω την ζωή. Και για τα ροδοπέταλα που έχει στρώσει στον δρόμο μου, αλλά και για τα αγκάθια που τοποθετεί κατά διάφορες χεονικες περιόδους στην διαδρομή μου. Μόνο έτσι μπορώ να προχωρήσω... Και τότε, είμαι σίγουρη ότι θα έχω ένα ευτυχισμένο τέλος.