Alexander's POV

Από το πρωΐ που ξύπνησα, έχω ένα πάρα πολύ κακό προαίσθημα. Όχι πως ήδη τα πράγματα δεν είναι άσχημα και τραγικά, αλλά είναι σαν κάτι να έχει πάει τελείως λάθος. Μπορώ να το αισθανθώ... Κάτι απαίσιο συνέβη στα κορίτσια μου, και συγκεκριμένα στην Ζοζεφίνα μου. Δεν ξέρω γιατί μπορώ να το καταλάβω αυτό, αλλά υποθέτω πρέπει να είναι αυτή η ιδιαίτερη σύνδεση που έχουμε μεταξύ μας. Είναι τόσο δυνατή και αληθινή... Δεν θα μπορούσε να σπάσει με κανέναν τρόπο.

Είμαι σίγουρος πως κάτι κακό έχει γίνει. Αλλιώς δεν θα ένιωθα και εγώ τόσο χάλια. Τηλεπάθεια, σήματα μορς, σήματα καπνού, δεν έχω ιδέα τι είναι. Όμως το ένστικτο μου δεν κάνει λάθος... Όχι σε τόσο σοβαρές περιπτώσεις. Η Ζοζεφίνα δεν είναι καλά... Κάτι έπαθαν οι κόρες μου! Είτε η Σιέννα, είτε η Λούνα! Ή μπορεί και οι δύο!

Θεέ μου, δεν αντέχω άλλο! Όλες αυτές οι στιγμές αγωνίας, φόβου και αναμονής με βασανίζουν αφάνταστα! Τα βράδια δεν κοιμάμαι, δεν κατεβαίνει μπουκιά, όταν προσπαθώ να φάω και δεν έχω όρεξη για τίποτα. Είναι σαν κάποιος να έχει τραβήξει κάθε όμορφο συναίσθημα μέσα από την ψυχή μου και να έχει επικρατήσει μόνο η θλίψη. Σκοτάδι και θυμός μαζί. Μπορεί να μην έχω τραυματιστεί στο σώμα, μα πόνος μέσα μου είναι χειρότερος από κάθε άλλη φορά. Δεν πιστεύω σε τίποτα και το μόνο που θέλω... Είναι να γυρίσει η Ζοζεφίνα μου, για να αποκτήσω ξανά την χαρά στην ζωή μου.

Αν τώρα ήταν εδώ, θα ψάχναμε μαζί στο ίντερνετ φωτογραφίες για παιδικά δωμάτια και θα συζητούσαμε την διακόσμηση για το δωμάτιο της κόρης μας. Είχαμε συμφωνήσει πως δεν θα το βάφαμε ροζ. Θα επιλέγαμε κάτι πιο ουδέτερο, όπως το κίτρινο για παράδειγμα. Τα χρώματα δεν διαχωρίζονται ανάλογα με το φύλο και επιπλέον, θέλαμε να ξεφύγουμε από το συνηθισμένο... Δεν είναι όμως εδώ για να το αναλύσουμε!

Κουμπώνω το πουκάμισο μου και κατεβαίνω κάτω, πηγαίνοντας προς το σαλόνι. Ευελπιστώ να βρίσκεται εκεί η Μαργαρίτα, για να μιλήσουμε. Ξέρω ότι δεν θέλει να με βλέπει μπροστά της... Και έχει απόλυτο δίκιο. Έχω και εγώ ευθύνη σε όλο αυτό κι αν συμβεί κάτι στα κορίτσια, δεν θα συγχωρήσω ποτέ τον εαυτό μου. Πλήγωσα άθελα μου εκείνες... Και τα άτομα που ζουν κάτω από την ίδια στέγη μαζί μου. Οπότε η Μαργαρίτα έχει κάθε λόγο να είναι θυμωμένη μαζί μου. Αισθάνεται και προδωμένη και από τον Άρτσι, οπότε ξεσπάει για όλα, κάθε φορά που με βλέπει τις δύο τελευταίες μέρες.

Κάποτε της έδωσα όρκο πως ξέμπλεξα από όλα αυτά. Και έκανα τα πάντα, για να μείνω μακριά. Όμως δεν τα κατάφερα. Σαφώς και δεν φταίει κάποιος για αυτό. Δεν είμαι ανήλικος να με παρασύρει κάποιος. Έκανα τις επιλογές και τώρα... Πληρώνω με τον χειρότερο τρόπο για εκείνες.

Όταν η Ζοζεφίνα μάθει την αλήθεια –κάτι που θα συμβεί, τουλάχιστον από εμένα όταν επιστρέψει–, θα καταρρεύσει. Θα την χάσω μια για πάντα. Γιατί να θέλει να είναι με κάποιον που της έλεγε ένα σωρό ψέματα και έβαζε τις ζωές μας καθημερινά σε κίνδυνο; Πόσο μάλλον, όταν επρόκειτο για τις ζωές της Λούνας και της μικρής μας Σιέννας. Και τις δύο, τις έχει τοποθετημένες πάνω από όλους και από όλα. Δεν θα πάψει να κατηγορεί την ίδια, αν πάθουν κάτι...

Για κακή μοθ τύχη, δεν την βλέπω πουθενά. Χμ, μάλλον θα βρίσκεται πάλι κλεισμένη στο δωμάτιο της. Μου ανακοίνωσε πως θα φύγει όταν γυρίσουν η Ζοζεφίνα και η Λούνα, άρα θα ψάχνει και για καινούργιο σπίτι...

"Προσπάθησα να της μιλήσω και εγώ, αλλά παραλίγο να μου φέρει ένα βάζο στο κεφάλι" βλέπω τον Κρις να εμφανίζεται δίπλα μου και γυρνάω προς το μέρος του.

"Η αδερφή μας, μας μισεί" λέω και το χέρι του με χτυπάει φιλικά στον ώμο.

"Καλά να πάθουμε Αλεξάντερ. Με αυτά που κάναμε, οι αδερφές μου τώρα βρίσκονται στο στόμα του λύκου. Ένας Θεός ξέρει τι μπορεί να τους έχει κάνει αυτό το τέρας" ξεφυσάει και κατευθύνεται προς το μπαρ.

Παίρνει δύο ποτήρια από το ντουλάπι και βάζει μέσα σε αυτά λίγο για ουΐσκι... Δεν θα το επέλεγα για μεσημέρι, να χρειαζόμαστε και οι δύο κάτι βαρύ αυτήν την στιγμή. Είμαστε χάλια και σίγουρα ένα ποτό αποκλείεται να κάνει τα πράγματα χειρότερα... Ίσα ίσα, ανεβάζει και την διάθεση. Ίσως να πιω ολόκληρο το μπουκάλι, για να αισθανθώ καλύτερα.

Μου δίνει το ένα ποτήρι και αρχίζουμε να πίνουμε. Γαμώτο, ούτε η κάψα από το αλκοόλ που κυλάει στον λαιμό μου, δεν με κάνει έστω και για λίγο να ξεφύγω από την σκληρή και μισητή πραγματικότητα.

"Σου είναι δύσκολο να τον αποκαλέσεις θείο ε;" τον πειράζω, αλλά μάλλον εκείνος το πήρε στα σοβαρά, γιατί το βλέμμα του αγρίεψε.

"Δεν γουστάρω παρτίδες με κανέναν τους. Εδώ δεν θέλω τον άντρα που με έκανε με την μάνα μου πατέρα. Την παράτησε όταν τον χρειαζόταν, μαζί και εμένα. Δεν ήθελε να με δώσει, αλλά οι παππούδες μας χώρισαν. Αν δεν ήταν οι Σέργουντ... Δεν θέλω να ξέρω που θα ήμουν τώρα. Οπότε δεν θα αποκαλέσω κανέναν τίποτα" μου απαντάει και πίνει το υγρό από το ποτήρι μονορούφι, βήχοντας λίγο στο τέλος.

"Καλά κάνεις. Όλοι απαρνιόμαστε το όνομα μας κάποια στιγμή. Ειδικά όταν υπάρχουν σοβαροί λόγοι" του λέω και μου χαμογελάει αδύναμα, ενώ την ίδια στιγμή, η Άλις μπαίνει στο δωμάτιο.

"Συγνώμη, στο ποτό ξεσπάτε και οι δύο; Μην μου καταντήσετε αλκοολικοί, γιατί θα κοπανήσω τα κεφάλια σας μεταξύ τους" αστειεύεται και κάθεται στον καναπέ απέναντι μας.

"Μην νομίζετε πάντως πως εγώ δεν είμαι θυμωμένη μαζί σας. Αλλά έχε χάρι που το μόνο που θέλω, είναι επιστρέψει η φίλη μου με την αδερφή της. Αυτό είναι που έχει σημασία τώρα. Και δεν είμαι εδώ ούτε για να σας κρίνω. Δεν είναι δική μου δουλειά αυτό" μας λέει και ομολογώ πως μια ανακούφιση την αισθάνομαι. Η Άλις είναι σημαντική για την Ζοζεφίνα, άρα και για εμένα. Είναι σημαντικό να ξέρουμε πως δεν δεχόμαστε επίθεση και από κάπου αλλού.

"Σε ευχαριστούμε Άλις. Είναι πραγματικά σημαντικό να μείνουμε ενωμένοι... Έστω και μετά από όλα αυτά που σας κρύψαμε. Αλλά θέλω να ξέρεις πως λυπάμαι και για εσένα. Ελπίζω όλο αυτό να μην επηρεάσει την δουλειά σου" της λέω και ακουμπάει την πλάτη της στα μαξιλάρια.

"Δεν υπάρχει λόγος να θυμώσω και εγώ Αλεξάντερ. Ένα είναι το θέμα τώρα. Να γυρίσουν τα κορίτσια. Όλα τα άλλα... Είναι δικό σας θέμα"

"Ευχαριστώ πολύ που δεν μου δίνεται τον λόγο παιδιά" αστειεύεται ο Κρις δίπλα μου και σκάμε στα γέλια.

"Μου κάνεις ζήλιες Κρις;"

"Πάντα θα ζηλεύω για εσένα Άλις" λέει αυθόρμητα και τα μάγουλα και των δύο, κατακλύζονται από ένα βαθύ κόκκινο χρώμα.

Μάλλον αυτό είναι το στοιχείο μου να φύγω... Είπαμε, τα στηρίζουμε τα παιδιά να είναι ξανά μαζί. Αφού δεν προχώρησε κάτι με την Νατάσα... Η Άλις είναι η επιλογή του, το βλέπω στα μάτια του. Είναι δύσκολο μετά από όλα αυτά, αλλά η Άλις έχει πρόθεση να τον συγχωρήσει... Ελπίζω και η Ζοζεφίνα να κάνει το ίδιο με εμένα. Γιατί δεν πρέπει να την χάσω. Δεν θέλω να την χάσω.

Την ώρα που ετοιμάζομαι να ανέβω ξανά πάνω, ακούω το κουδούνι και τρέχω να ανοίξω. Ίσως είναι η αστυνομία. Κάθε φορά που χτυπάει το κινητό μου ή το κουδούνι ηχεί στο σπίτι, μόνο αυτή η σκέψη περνάει από το μυαλό μου και εύχομαι να έχω δίκιο... Μακάρι να έχω! Θέλω πολύ να μπει ο Νικ ή η Τζένη στο σπίτι και να μου πει πως τους βρήκανε και ότι σύντομα θα γυρίσουν κοντά μου!

Ανοίγω την πόρτα και προς μεγάλη μου έκπληξη, είναι όντως ο Νικ, με ένα πλατύ χαμόγελο αποτυπωμένο στο πρόσωπο του.

"Τις βρήκαμε!" φωνάζει υπερήφανα και δεν μπορώ να κρατηθώ από τον κάνω μια αγκαλιά, ενώ τα μάτια μου βουρκώνουν.

"Δεν το πιστεύω! Επιτέλους! Πως;! Τι έγινε;!" τον ρωτάω ανυπόμονα και εκείνος μου κάνει νόημα να ηρεμήσω.

"Είναι έξυπνοι και πονηροί, δεν λέω, αλλά τίποτα δεν ξεπερνά το κοφτερό της γυναίκας μου. Οι απαγωγείς τα είχαν προβλέψει όλα, εκτός από τις κάμερες ασφαλείας που βρίσκονται σε κάθε γωνιά της πόλης. Ότι και αν έγινε, το κατέγραψαν. Ακολουθήσαμε την διαδρομή τους μέσω των οθονών και μετά τους χάσαμε, αλλά κατέληγε σε μονόδρομο. Πήρα λοιπόν το αμάξι και πήρα τον δρόμο, μέχρι να βρω κάποιο στοιχείο. Και τελικά... Βρήκα το μέρος που τις κρατάνε!" μου απαντάει και μερικά δάκρυα χαράς ξεφεύγουν ξεφεύγουν από τα μάτια μου τελικά.

Θα τις κρατήσω ξανά στην αγκαλιά μου, μετά από τόσες μέρες, οι οποίες μου φάνηκαν σαν αιώνες! Η Ζόζι μου θα γυρίσει με την κορούλα μας και η Λούνα θα φέρει ξανά φως και ζωή στο σπίτι μας, με το γεμάτο αθωότητα και παιδικότητα χαμόγελο της!

"Έχετε ξεκινήσει;" τον ρωτάω από αγωνία.

"Η Τζένη βρίσκεται ήδη στον δρόμο με μια ομάδα αστυνομικών. Από στιγμή σε στιγμή, θα τους ελευθερώσουμε. Δεν έχεις να φοβάσαι για τίποτα, όταν αναλαμβάνει εκείνη" με καθησυχάζει, όμως εγώ ακόμα δεν μπορώ να ηρεμήσω όσο θα ήθελα. Μέχρι να σιγουρευτώ ότι είναι και οι τρεις ασφαλείς, τίποτα δεν μπορεί να με ησυχάσει.

"Έγκυος γυναίκα και πήγε σε αποστολή;"

"Πίστεψε με, έχουμε περάσει πολύ χειρότερα. Η Τζένη έχει επιβιώσει άσχημο πόνο πολλές φορές στο παρελθόν. Τα βγάζει πέρα και μόνη της. Είναι ένας από τους λόγους που την αγαπώ τόσο πολύ. Θα προσέχει δίπλα για το μωρό μας... Όπως και το δικό σου. Έχει άσχημη εμπειρία σε αυτό το θέμα και για αυτό, είναι πολύ προσεκτική στο θέμα παιδιά" γ

Για να το λέει αυτός, κάτι παραπάνω θα ξέρει. Σύζυγοι είναι. Άρα της έχει απόλυτη εμπιστοσύνη... Κάτι που σε λίγο καιρό, η Ζοζεφίνα δεν θα έχει σε εμένα για κανέναν λόγο. Και τότε... Δεν θα έχει άδικο.

Luna's POV

Κάθομαι δίπλα στην μεγάλη μου αδερφή, η οποία με ένα απλανές βλέμμα, κοιτάζει μόνο στο κενό. Έχει περασμένο το χέρι της στους ώμους μου και χαϊδεύει απαλά το δέρμα μου εκεί, όμως δεν μου μιλάει εδώ και ώρες.

Από τότε που την έφεραν πίσω στο δωμάτιο νωρίτερα, συμπεριφέρεται σαν ζωντανή-νεκρή. Όταν αντίκρισα το αίμα να τρέχει ανάμεσα στα πόδια της, τρόμαξα πάρα πολύ. Δεν ήθελα να πιστέψω αυτό που είχε συμβεί, κι ας είχα καταλάβει... Δεν μπορούσα να το δεχτώ πως η ανιψούλα μου χάθηκε... Και φυσικά δεν αντέχω να βλέπω την θλίψη και τον πόνο στα μάτια της Ζοζεφίνας. Κλαίει κρυφά από εμένα, ενώ μπροστά στα μάτια, καταβάλει προσπάθειες να φανεί δυνατή. Το κάνει για εμένα... Αλλά θα ήθελα να είναι ειλικρινής μαζί μου. Για μια φορά έστω.

Η κοιλίτσα της έχει ξεφουσκώσει τελείως... Δεν μεγαλώνει πλέον το έμβρυο μέσα της. Είναι πολύ στενάχωρο όλο αυτό. Η Σιέννα μας... Τουλάχιστον τώρα θα βρίσκεται σε έναν καλύτερο κόσμο. Χωρίς όλα αυτά τα προβλήματα. Κανένας δεν θα της φερθεί άσχημα ή θα την κακομεταχειριστεί... Ο Θεός θα την φροντίσει. Θα ζήσει ανάμεσα σε πολλά δέντρα με καρπούς και σε σύννεφα, σε διάφορες αποχρώσεις. Έτσι φαντάζομαι εγώ τον παράδεισο.

Ξαφνικά η πόρτα και οι ίδιοι άντρες που την πήραν πριν μερικές ώρες, μας πλησιάζουν, με την ίδια αγριάδα και θυμό στα πρόσωπα τους. Όχι... Όχι, δεν θέλω να μας χωρίσουν πάλι με την αδερφή μου!

Με αρπάζουν από τα πόδια και αρχίζουν να με τραβάνε με δύναμη, αλλά η Ζοζεφίνα προσπαθεί να με κρατήσει κοντά της.

"Λούνα μου!!! Δεν σας φτάνει που μου πήρατε την κόρη μου;;;!!! Θέλετε να πάρετε και την αδερφή μου;;;!!! Αφήστε την!!!" φωνάζει με πόνο στην φωνή της και βασανίζεται... Αδερφούλα μου, ούτε και εγώ θέλω να σε αφήσω! Φοβάμαι πάρα πολύ!

Δεν μπορώ να κρατήσω άλλο το χέρι της! Γλιστράνε λόγω του αίματος και του ιδρώτα που τρέχει από αυτά!

"ΖΟΖΕΦΊΝΑ!!!" ουρλιάζω καθώς με τραβάνε. Το σώμα μου έρχεται σε σύγκρουση με το πάτωμα και ήδη οι πρώτοι πόνοι εμφανίζονται.

"ΛΟΎΝΑ!!!"

Κλειδώνουν την σιδερένια πόρτα και με σηκώνουν στα χέρια τους, ενώ απομακρύνονται με γρήγορα βήματα από το δωμάτιο. Μπορώ να ακούσω τα χτυπήματα της Ζοζεφίνας πάνω της και τα ουρλιαχτά της. Κλείνω τα μάτια και τα αυτιά μου, γιατί είναι πολύ σκληρό όλο αυτό! Δεν θέλω να μάθω που με πηγαίνουν ή το γιατί! Θέλω πίσω την οικογένεια μου και την αδερφή μου! Θέλω... Θέλω πίσω την ζωή μου! Οτιδήποτε θα ήταν καλύτερο από αυτήν την κατάσταση!

Από το πουθενά, το σώμα μου αιωρείται για κάποια δευτερόλεπτα στον αέρα και πέφτει με δύναμη στο πάτωμα. Νομίζω... Νομίζω η πλάτη μου έκανε κρακ.

Τα μάτια μου αντικρίζουν ξανά τα τρομακτικά πρόσωπα τους, καθώς το μίσος ξεχειλίζει από αυτά. Με πλησιάζουν και εγώ σέρνομαι προς τα πίσω, στην προσπάθεια μου να τους αποφύγω.

"Έμαθα από τον ανιψιό μου πως μια συμμαθήτρια του, εξομολογήθηκε στην αδερφή του πως την γουστάρει. Είχε κόκκινα μαλλιά και καστανά ματάκια... Εσύ ήσουν έτσι;! Βρωμιάρα!" ουρλιάζει και αρχίζει να με χτυπάει στα πλευρά, ενώ ο άλλος κρατάει από τα χέρια.

Οι μπουνιές του προσγειώνονται στο πρόσωπο μου και νιώθω το αίμα να κυλάει. Ο άλλος βγάζει κάτι αιχμηρό από την τσέπη του και αρχίζει να χαράζει γραμμές πάνω στα πόδια μου, κάνοντας με βγάλω κραυγές πόνου από το στόμα μου. Δεν μπορώ να πάρω καλές ανάσες... Πονάω!

"ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!" ουρλιάζω από τον πόνο και το σώμα μου ελευθερώνεται.

"Ποιός ξέρει τι σου έμαθε η πουτάνα αδερφή σου και κατέληξες έτσι..." λέει και μου ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι.

Αυτά... Αυτά ήταν τα λόγια του αδερφού της Στέλλας, εκείνη την μέρα στο λεωφορείο! Τότε που παραδέχτηκα και στον εαυτό μου πως είμαι ομοφυλόφιλη. Πόνεσα τόσο πολύ τότε... Αλλά τώρα είναι δέκα φορές χειρότερο! Είναι βάσανο! Συν το ότι η αδερφή σπαράζει και στεναχωριέται! Θα κατηγορεί τον εαυτό της μετά από αυτό!

Ας κάνει ότι θέλει σε εμένα... Αλλά την αδερφή μου να μην την πιάσει ξανά στο στόμα του!

Τον φτύνω στα μούτρα και τα χαρακτηριστικά του σκληραίνουν ακόμα περισσότερο. Αγρίεψε πολύ τώρα... Και δεν θέλω! Δεν θέλω να πληγωθώ εγώ ή η Ζοζεφίνα! Έχασε ήδη το μωράκι μας!

Πλησιάζει την λεπίδα προς τον λαιμό και αρχίζει αργά και βασανιστηκά να πιέζει το σημείο εκεί, κόβοντας μου την ανάσα!

"Θα δεις τι θα πάθεις..." ψιθυρίζει στο αυτί μου και κατεβάζει την λεπίδα προς τα κάτω, χαράζοντας βαθιές γραμμές πάνω στο σώμα μου.

"Σταμάτα! Σταμάτα! Βοήθεια!" φωνάζω μέσα από τα δάκρυα μου και το σαρκαστικό του γέλιο φτάνει στα αυτιά μου, τρομάζοντας με ακόμα περισσότερο!

Συνεχίζει να κάνει γραμμές πάνω στο δέρμα μου, καθώς τα δάχτυλα του άλλου χεριού του τυλίγονται γύρω από τον λαιμό μου. Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα. Δεν μπορώ να αισθανθώ τίποτα πέρα από πόνο. Αφόρητος πόνος... Τον οποίο δεν έχω ξανανιώσει ποτέ μου. Κραυγάζω πολύ ώρα τώρα, οι φωνές μου έχουν γεμίσει την ατμόσφαιρα. Προσπαθώ να αντισταθώ, αλλά είναι πιο δυνατός από εμένα.

Την στιγμή που με έχουν απελευθερώσει, σηκώνομαι όρθια και κλοτσάω τον έναν στην ευαίσθητα περιοχή και αρχίζω να τρέχω προς την έξοδο, όταν ξαφνικά ακούω έναν πυροβολισμό και ένα βάρος κατακλύζει όλο το κομμάτι από την μέση μου και κάτω. Σαν να έχουν παραλύσει τα πόδια μου, πέφτω κάτω και μπορώ να αισθανθώ ξανά το αίμα, αλλά ανάμεσα στα ποδαράκια μου... Νιώθω τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν... Τα μάτια μου... Το μόνο που βλέπουν... Είναι ένα μαύρο και πυκνό σκοτάδι... Η άβυσσος... Έρχομαι...

Πλευρά συγγραφέα-αναγνώστη

Άκουσε δύο φορές τις κραυγές της αδερφής της και μετά... Ένας πυροβολισμός... ΑΝ Η ΑΔΕΡΦΉ ΤΗΣ ΕΊΧΕ ΠΆΘΕΙ ΤΟ ΟΤΙΔΉΠΟΤΕ, ΘΑ ΣΚΌΤΩΝΕ ΜΕ ΤΑ ΊΔΙΑ ΤΗΣ ΤΑ ΧΈΡΙΑ ΕΚΕΊΝΟΝ ΠΟΥ ΤΌΛΜΗΣΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΆΓΓΙΞΕ!!!

Βάραγε την πόρτα ασταμάτητα και με τόση ορμή, που πίστευε ότι θα την σπάσει. Δεν την ένοιαζε ο πόνος στα δάχτυλα της ή το πιάσιμο στα χέρια της. Το παιδί της ταξίδευε ήδη σε τόπους διαφορετικούς και ζούσε μια καλύτερη ζωή κοντά στην μητέρα της και στον πατριό της... Η Λούνα όμως ήταν ακόμα εκεί! Και σπάραζε από τους πόνους! Δεν γινόταν να χάσει και εκείνη! 

Η Λούνα ήταν η μικρή της αδερφή! Το φως της ζωής της! Όταν ήρθε στον κόσμο, ελπίδα γέμισε την καρδιά της Ζοζεφίνας! Την μεγάλωνε τόσα χρόνια με ότι καλύτερο μπορούσε! Την... Την είχε σαν κόρη της! Ήταν μάνα, πατέρας και αδερφή! Δεν μπορούσε να χάσει άλλα άτομα από την ζωή της! Δεν θα το άντεχε!

Η πόρτα άνοιξε από το πουθενά και εκείνη έπεσα μπροστά, χτυπόντας τους αγκώνες της. Σήκωσε το κεφάλι της και είδε τον Άρτσι να την κοιτάζει με ένα ψυχρό βλέμμα και μάτια ορθάνοιχτα.

"Που είναι η αδερφή μου... Τι της κάνατε;!" φώναξε, καθώς στεκόταν ξανά στις πατούσες της.

"Είναι καλά... Για την ώρα" της απάντησε και χαμογέλασε διαβολικά.

Αηδίαζε μαζί του και ήθελα ξεράσει μαζί του και μόνο που τον έβλεπε. Μην αντέχοντας άλλο, χωρίς να έχει πια κάτι άλλο να χάσει, τον κλότσησε στην περιοχή, που αφήνει αφόρητο πόνο στους άντρες και χωρίς να κοιτάξει πίσω της, άρχισε να τρέχει προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Δεν γνώριζε ακόμα αν είχε πάρει τον σωστό δρόμο. Η διαίσθηση της, της έλεγε πως η αδερφή ήταν από εκεί. Έψαχνε ψίλο στα άχυρα σε εκείνο το μέρος, αλλά δεν θα τα παρατούσε. Έπρεπε να συνεχίσει αυτήν την διαδρομή, μέχρι το τέλος. Ακόμα κι αν αυτό σήμαινε πως θα έπρεπε η ίδια να δώσει την ζωή της.

Είδε μια πόρτα ανοιχτή και μπήκε μέσα, για να μην προλάβει να την βρει ο Άρτσι. Και τότε την είδε... Η αδερφή της βρισκόταν ξαπλωμένη στο πάτωμα, περιτρυγιρισμένη από μια λιμνούλα αίματος στην πλάτη! Τα μάτια της ήταν κλειστά και με δυσκολία οι αναπνοές έβγαιναν από το στόμα της!

Έτρεξε κοντά της και έσκυψε από πάνω της, παίρνοντας τα μαλλιά από το πρόσωπο της! Η ανησυχία της είχε φτάσει στα ύψη και η αγωνία της είχε κορυφωθεί! Το Λουνάκι της... Η αδερφούλα της! Δεν κουνιόταν! Δεν έβγαζε λαλιά! Η χαρά αυτού του πλάσματος... Είχε εξαφανιστεί! Η ενέργεια είχε εξαλειφθεί από το κορμάκι της και τώρα... Τώρα δεν ήξερε αν θα την έβλεπε ξανά να κάνει όλα αυτά που αγαπούσε! Δεν μπορεί συνέβαινε αυτό!

Δάκρυα άρχισαν να τρέχουν, το ένα μετά το άλλο από τα μάτια της και τα χέρια της έτρεμαν, καθώς πλησίαζε τα δάχτυλα της στην πληγή! Όμως δεν τολμούσε να την αγγίξει! Δεν... Δεν ήξερε τι να κάνει! Η ζωή της μικρής της, κρεμόταν από μια κλωστή! Ο ιδρώτας που έτρεχε πάνω στο σήμα, δεν ήταν αρκετός για να δείξει τον φόβο και την αδρεναλίνη της!

"Λούνα μου... Λούνα μου, όχι!" ούρλιαξε και μαζεύοντας όλες τις δυνάμεις, άφησε μια κραυγή με ξεμιτίσει από τα χείλη της, απλώνοντας τα χέρια της πάνω στο σώμα της αδερφής της.

"Αστυνομία του Λος Άντζελες!!! Ψηλά τα χέρια!!!" άκουσε μια γυναικεία φωνή να φωνάζει και μπόρεσε να καταλάβει πως ήταν η Τζένη. Είχαν έρθει... Αλλά θα προλάβαιναν σώσουν και την αδερφή της;

Οι πυροβολισμοί άρχισαν να πέφτουν με ταχύτητα και κράτησε την αδερφή της στην αγκαλιά, με το κλάμα της να δυναμώνει. Η Τζένη της άκουσε και μπήκε σαν σήφουνας μέσα στο δωμάτιο, με τις δύο συνεργάτιδες και φίλες της να την ακολουθούν. Σοκαρίστηκε από το θέαμα, όμως έπρεπε να βάλει στην άκρη αυτό το σοκ και να επιστρατεύσει την λογική και την ψυχραιμία της, ώστε η αποστολή να είχε αίσιο τέλος... Όσο γινόταν τουλάχιστον.

"Ζοζεφίνα! Ζοζεφίνα, θέλω να με ακούσεις πολύ προσεκτικά. Είστε ασφαλείς τώρα. Δεν ξέρω τι συνέβη, μα πρέπει να φανείς ψύχραιμη. Η αδερφή σου θα σταλθεί στο καλύτερο νοσοκομείο της πόλης και θα λάβει την καλύτερη φροντίδα. Δεν έχει τελειώσει τίποτα. Ζοζεφίνα κοίταξε με" ζήτησε η καστανομάλλα γυναίκα και η ξανθιά απέναντι της υπάκουσε, μη ξέροντας τι άλλο να κάνει.

"Ξέρω πως αισθάνεσαι, καλύτερα από τον καθένα. Έχε μου όμως εμπιστοσύνη και θα δεις" της υποσχέθηκε και έπιασε το χεράκι του μικρού κοριτσιού. Είχε ακόμα σφυγμό, αλλά έπρεπε να βιαστούν.

"Ρόζα, κάλεσε ασθενοφόρο! Μάργκαρετ, ενημέρωσε τον Νικ πως θα πάω στο νοσοκομείο με την Ζοζεφίνα! Γρήγορα!"

Η Ζοζεφίνα δεν άφησε την Λούνα από τα μάτια της ούτε για ένα λεπτό. Την κρατούσε συνέχεια και την φύλαγε στα μαλλιά, ελπίζοντας πως αυτό θα βοηθούσε έστω και λίγο. Πάντα άρεσε στην μικρή της αδερφή να την φιλάνε στα μαλλιά, ακόμα κι αν δεν το παραδεχόταν. Την χαλάρωνε. Πίστεψε λοιπόν πως θα άλλαζε την κατάσταση.

Αυτό ήταν το τέλος λοιπόν... Αλλά με ποιό τίμημα; Έχασε ήδη το μωρό της. Δεν έπρεπε να χάσει και την Λούνα της... Ακόμα κι αν έπρεπε να πάρει αυτή την θέση της.

Γειά σας δελφινάκια 🐬🐬🐬🐬🐬

Λοιπόν, αυτό ήταν το κεφάλαιο!

Το τέλος της απαγωγής!

Ναι, βρήκαν την Ζοζεφίνα και για να μην βρεθώ νεκρή, σας διαβεβαιώνω πως η Λούνα θα ζήσει😂

Με κάποια προβλήματα... Αλλά θα τα ξεπεράσει!

Μην επαναπαύεστε όμως!

Έχουν ακόμα να συμβούν πολλά, μέχρι το τέλος του Styling Love💜💙

Μπορεί να έχει καλό τέλος μετά από όλα αυτά;

Θα δούμε!

Μέχρι το επόμενο...

Peace❤️💛✌️