Alexander's POV

Νιώθω σαν να πνίγομαι σε μια κουταλιά νερό. Ο κλοιός γύρω μου στένευε μέρα με την μέρα, από την στιγμή που έφυγε η Ζοζεφίνα. Προσπαθούσα να κρατηθώ από οπουδήποτε, γιατί ήθελα η μικρή Λούνα και όλα τα άτομα που ζουν σε αυτό το σπίτι, να έχουν και αυτοί ένα στήριγμα για να μην πέσουν. Και τώρα... Όλα κατέρρευσαν μέσα σε μια στιγμή, με την απαγωγή της Λούνας!

Είχε βγει στον κήπο, για να ακούσει μουσική και να χορέψει. Δεν ήθελε να μας ενοχλεί, για αυτό. Μπορούσα να ακούσω ελάχιστα τα τραγούδια που παίζοντας στο μικρό ράδιο που της είχα αγοράσει, μιας και είχαμε αποφασίσει να μην της πάρουμε κινητό πριν ξεκινήσει το Γυμνάσιο.

Για λίγα λεπτά πήρα το βλέμμα μου από το παράθυρο που την χάζευα και όταν επέστρεψα... Δεν υπήρχε πουθενά! Η μουσική είχε αλλάξει σε κάτι στενάχωρο, σαν να έφυγε και όλα να ακόμα περισσότερο μαύρα και απαίσια. Την έψαχνα για αρκετή ώρα, μέχρι που κατάλαβα τι συνέβαινε... Και αμέσως κάλεσα την αστυνομία!

Δεν φτάνει που απήγαγαν την γυναίκα της ζωής μου και την κόρη μου! Τώρα θέλουν να κάνουν κακό και στην άλλη μου κόρη! Η Λούνα μου... Αυτό το κοριτσάκι το έχω αγαπήσει σαν τρελός. Αν κάποιος δεν φταίει σε τίποτα απολύτως, είναι εκείνη. Όχι πως φταίνε όλοι οι υπόλοιποι... Αλλά η Λούνα ένα παιδί!

Είναι τόσο αθώα και καλή. Τώρα ανακαλύπτει τον κόσμο των μεγάλων... Είναι τόσο άδικο που θα γνωρίσει σε μια τόσο νεαρή ηλικία την κακή του πλευρά. Είναι ακόμα άβγαλτη... Δεν θα το αντέξει. Πρέπει να την φέρω πίσω... Και τις δύο. Ήθελα να 'ξερα, η αστυνομία τι κάνει; Η τελευταία φορά που μιλήσαμε μαζί τους, ήταν πριν μερικές ώρες, που δηλώσαμε και την εξαφάνιση της Λούνας μας. Δεν έχουν επικοινωνήσει ξανά μαζί μας από τότε... Θεέ μου, που στον διάολο μπορεί να βρίσκονται;!

"Σας παρακαλώ, ηρεμήστε και οι δύο. Ο πανικός δεν θα βοηθήσει σε τίποτα" μας λέει η Άλις, αφήνοντας πάνω στο τραπέζι δύο ποτήρια με παγωμένο νερό που πήγε να μας φέρει. Τι να μας κάνει τώρα και αυτό; Να το ρίξω στα μούτρα μπας και συνέλθω; Για να γίνει αυτό, πρέπει να επιστρέψουν τα κορίτσια μου...

"Άλις... Πως πιστεύεις πως θα είναι οι μικρές μου αδερφές; Ψυχολογικά εννοώ, αφού είναι και το αντικείμενο σου" την ρωτάει ο Κρις και την κοιτάζω με αγωνία.

"Αχ, τι με ρωτάς και εσύ τώρα... Θα νιώθουν χαρά, ευτυχία και ενθουσιασμό... Ρε Κρις, πας καλά; Πως λες να αισθάνεται μια έγκυος γυναίκα που την απήγαγε ο τρελός πατέρας της και ένα μικρό παιδί, που τυχαίνει να είναι αδερφή εκείνης της γυναίκας; Φόβο και αγωνία! Η μια για την άλλη και για την Σιέννα!" του απαντάει απότομα και νιώθω ηλίθιος που σκέφτηκα και εγώ να ρωτήσω κάτι τέτοιο. Είναι προφανές πως θα αισθάνονται...

Εκεί έξω, μόνες τους, με μια συμμορία να της τρομοκρατεί.... Και για όλα φταίω εγώ. Η Μαργαρίτα προσπαθεί να με καθησυχάσει ως προς αυτό, γιατί δεν ξέρει τίποτα σχετικά με το εμπόριο... Και έχω την εντύπωση πως δεν θα αργήσει να μάθει. Ίσως θα ήταν καλύτερα, αν εγώ από μόνους μου της αποκάλυπτα την αλήθεια. Το συζητούσαμε με τον Κρις και το αποφασίσαμε από κοινού. Και με την Άλις το ίδιο θα κάνουμε τώρα. Από την στιγμή που μπήκε στην οικογένεια μέσω της Ζοζεφίνας, έχει κάθε δικαίωμα να γνωρίζει.

"Άλις, θέλουμε να σου μιλήσουμε για κάτι σημαντικό" της λέω και κοιτάζει μια εμένα και μια τον Κρις, κατάματα σχεδόν.

"Πιο σημαντικό από όσα συμβαίνουν τώρα; Δεν μπορεί να περιμένει;" ρωτάει ξεφυσώντας και περνάει τα χέρια της από τα μαλλιά της.

"Αφορά άμεσα τα γεγονότα που συμβαίνουν... Εύχομαι μόνο να μην με μισήσεις μετά από αυτό" ψελλίζει τα τελευταία του λόγια, που ίσα ίσα εγώ καταφέρνω να τον ακούσω.

Είναι ακόμα ερωτευμένος μαζί της και αυτό φαίνεται. Εμένα η δική μου άποψη είναι –του την έχω πει κιόλας– πως από την στιγμή που μάλλον δεν θα τα ξαναβρεί με την Νατάσα, αν πραγματικά τον ενδιαφέρει η Άλις, να προχωρήσει. Το παραδέχομαι, χειρίστηκε εντελώς λάθος την κατάσταση, αλλά όλοι κάνουν λάθη. Δεν αδικώ την Νατάσα που τον χώρισε, μα έπρεπε να είχε εμφανιστεί για να τα βρουν. Έστω να μιλήσουν. Θέλω να πω, ούτε με την Ζοζεφίνα επικοινώνησε. Πρέπει να μάθουμε αν είναι καλά, με κάποιον τρόπο.

Το θέμα μας είναι, πως ο αδερφός μου θέλει να είναι μαζί με την Άλις. Αν το επιθυμεί και η ίδια και υπάρχει μια περίπτωση να χτίσουν ξανά εμπιστοσύνη μεταξύ τους, τότε είμαι υπέρ τους.

"Τι εννοείς; Γιατί να μισώ εσένα; Κρις, μην με τρομάζεις έτσι" ακουμπάει τα χέρια της πάνω στα τεντωμένα δικά του και μπλέκει τα δάχτυλα τους.

"Άλις εμείς–"

Το κοπάνημα της πόρτας τον διακόπτει και οι τρεις γυρνάμε ξαφνιασμένοι προς την είσοδο του σαλονιού. Σαν να ήξερε πως βρισκόμασταν εδώ, η Μαργαρίτα εμφανίζεται στο δωμάτιο... Με δάκρυα στα μάτια;! Και γιατί έχει κοκκινίσει ολόκληρη;! Γιατί... Γιατί είναι τόσο θυμωμένη;! Μόνο για κάποιες ώρες ήταν έξω. Όταν έφυγε από εδώ, ήταν με καλύτερη διάθεση. Τι άλλαξε;

"Μαργαρίτα τι–" πριν καν προλάβω να ρωτήσω, το χέρι προσγειώνεται με δύναμη στο μάγουλο μου, κάνοντας το κεφάλι μου να γυρίσει από την άλλη. Αυτό... Ήταν σίγουρα κάτι που δεν περίμενα να κάνει. Για ποιόν λόγο με χαστούκισε;

"Μαργ–" πάει να πει ο Κρις, αλλά χαστουκίζει κι εκείνον, ρίχνοντας τον ξανά πίσω στην θέση του. Πάντως αν τα συγκρίνουμε, εμένα με πόνεσε πολύ περισσότερο, γιατί ο Κρις δεν τρίβει καθόλου το σημάδι του.

Μα καλά, τι σκατά την έπιασε τώρα; Μπουκάρει μέσα στο σπίτι και απλά αρχίζει να μας χτυπάει;

"Μην... Τολμήσεις... Να μιλήσεις!!!Ψεύτη!!! Υποκριτή!!! Μου είχες δώσει όρκο βάρη και τον πάτησες!!! Πως... Πως μπόρεσες;;;!!! Εσύ φταις για όλα!!! Εξαιτίας τις απήγαγαν και τις δύο!!!" με βαράει στο στήθος με δύναμη. Προσπαθώ να την πιάσω από τα χέρια για να την σταματήσω, αλλά μου το καθιστά εντελώς αδύνατο.

"Όπα! Μαργαρίτα για ποιό πράγμα μιλάς;!" την ρωτάω απότομα, κάτι που την νευριάζει ακόμα περισσότερο.

"Δεν σταμάτησες ποτέ το εμπόριο όπλων!!! Συνέχισες κανονικά, βάζοντας μας καθημερινά σε κίνδυνο!!! Και τώρα την πληρώνουν δύο αθώες γυναίκες!!! Έχεις ιδέα τι έχεις κάνει;;;!!!"

Η Άλις πετάγεται όρθιο, κοιτώντας εμένα και τον Κρις σοκαρισμένη. Τα μάτια της βουρκώνουν και ο Κρις ετοιμάζεται να την αγγίξει, αλλά αυτή κάνει βήματα πίσω, αποφεύγοντας το άγγιγμα του. Μπορώ να διακρίνω προδοσία στα βλέμματα και των δύο. Ούτε να σκέφτομαι δεν θέλω... Την έκφραση της Ζοζεφίνας, όταν και εκείνη μάθει τα πάντα. Γιατί σίγουρα θα συμβεί αυτό... Θα καταστραφούν όλα. Θα την χάσω μια για πάντα από την ζωή μου. Και το χειρότερο; Δεν θα έχει άδικο.

"Μα-Μαργαρίτα... Άκουσε με..." ψελλίζω, μα δεν δείχνει κανένα συναίσθημα. Αντιθέτως είναι ψυχρή και απόμακρη... Όπως είναι φυσιολογικό.

"Δεν έχω να ακούσω τίποτα... Μόνο πες μου γιατί; Γιατί διάλεξες να μπλεχτείς σε κάτι τέτοιο αδερφέ μου; Είχες κυριολεκτικά τα πάντα! Όλος ο κόσμος βρισκόταν στα πόδια σου. Ότι αγγίζες, γινόταν χρυσός. Τα έσοδα σου ήταν πάντα πολλά περισσότερα από τα έξοδα που είχες. Κρατάς στα χέρια σου την μεγαλύτερη εταιρεία παραγωγής σε ολόκληρο τον κόσμο. Ανήκεις στους πλουσιότερους ανθρώπους στον πλανήτη... Διάολε, είχες τα πάντα! Και μέσα στην <<μοναξιά>> σου, βρήκες μια γυναίκα να μοιραστείς και τα πλούτη, τα βάρη και τις δυσκολίες! Δεν σεβάστηκες τίποτα! Ένας Θεός ξέρει τι μπορεί να αντιμετωπίζει κοντά σε αυτό το τέρας! Και η μικρή μας Λούνα;! Είναι... Είναι ένα παιδί γαμώτο! Δεν έχεις καρδιά;! Τι θα σκεφτεί η Ορόρα;! Δεν θα ντραπείτε καθόλου;! Πως θα την αντικρίσετε;! Ο πατέρας μας τι θα σκεφτόταν Αλεξάντερ;! Λες να ήταν περήφανος αν ήξερε πως πεθαίνει άμαχος πληθυσμός εξαιτίας των όπλων ποιυ φτιάχνεις! Εσύ τα έκανες όλα! Εσύ φταις για όλα! Αν δεν μου έλεγε την αλήθεια ο Άρτσι, ακόμα στο σκοτάδι θα βρισκόμουν! Όλοι σας, με κοροϊδέψατε! Ένα σου λέω! Μόλις επιστρέψουν η Ζοζεφίνα και η Λούνα, δεν θα με ξαναδείτε ποτέ! Αχρηστε! Δεν είχε και τόσο άδικο η μητέρα σου τελικά!" φωνάζει και νιώθω τα μάτια μου να τσούζουν.

Αυτό το τελευταίο... Ξέρει πως δεν έπρεπε να το πει. Φαίνεται πως μετανιώνει και από το βλέμμα της. Δεν έπρεπε καν να τολμήσει να το σκεφτεί. Πέρασε κάθε όριο με αυτές τις λέξεις που ξεστόμισε. Γιατί γνώριζε πολύ καλά τι άνθρωπος είναι η μητέρα μου και τι έχει κάνει.

"Μαργαρίτα ως εδώ! Έχω ήδη τις τύψεις μου να με βασανίζουν! Κάνω ότι μπορώ, για να μην ξεφύγουν τελείως τα πράγματα! Μην με κατηγορείς και εσύ... Όχι τώρα τουλάχιστον! Άσε με!"

Αποχωρώ από το δωμάτιο και ανεβαίνω στο δωμάτιο μας πάνω, κλείνοντας την πόρτα με δύναμη.

Κάθομαι στο κρεβάτι και παίρνω το μαξιλάρι της στα χέρια μου, κλείνοντας το στην αγκαλιά μου. Ακουμπάω την μύτη μου πάνω σε αυτό και αφήνω την μυρωδιά να εισχωρήσει στα ρουθούνια μου. Το άρωμα της είναι ακόμα εδώ και κατακλύζει τον χώρο. Είναι σαν να βρίσκεται ακόμα εδώ. Σαν να μπορώ να ακούσω ακόμα την φωνή της. Ίσως μπορεί από στιγμή σε στιγμή... Να ξεπροβάλλει από το μπάνιο, με μια πετσέτα τυλιγμένη γύρω από το σώμα της και την φουσκωμένη κοιλίτσα της.

"Η Σιέννα μας κλότσησε Αλεξάντερ!"

"Τι; Να ακούσω... Έλα το έχασα!"

"Μην ανησυχείς, θα υπάρχουν και άλλες ευκαιρίες!"

"Ανυπομονώ!"

"Σε αγαπώ Αλεξάντερ μου!"

"Και εγώ σε αγαπώ Ζοζεφίνα μου..." ψιθυρίζω μέσα από τους λυγμούς μου και τότε ακούω χτυπήματα στην πόρτα. Δίνω την άδεια σε όποιον κι αν είναι να μπει.

"Αλεξάντερ;" ρωτάει η Άλις, καθώς μπαίνει μέσα.

"Άλις; Τι κάνεις εδώ;"

"Ήρθα να δω αν είσαι καλά. Δεν θέλω να συζητήσουμε κάτι από όσα ειπώθηκαν. Απλά να σου κάνω παρέα, μέχρι να αισθανθείς καλύτερα" μου απαντάει αδύναμα και κάθεται κοντά μου.

Αφήνω το μαξιλάρι από τα χέρια μου και πλησιάζω περισσότερο κοντά της. Περνάω το χέρι μου στους ώμους της και εκείνη ακουμπάει το κεφάλι της στον στέρνο μου. Είναι η πρώτη φορά που ερχόμαστε με αυτόν τον τρόπο κοντά από την μέρα που γνωριστήκαμε. Την συμπαθούσα και την συμπονούσα, αλλά ποτέ δεν βρήκα την ευκαιρία να την γνωρίσω καλύτερα.

"Θα γυρίσουν και όλα θα φτιάξουν. Μην ανησυχείς" μου λέει και γελάω, με μια δόση ειρωνείας.

Οι τύψεις με κατασπαράζουν εσωτερικά. Μέρα με την μέρα, όλο και περισσότερο. Αν η Μαργαρίτα είχε σε κάτι δίκιο –που είχε σε όλα δηλαδή– είναι ότι δεν της αξίζω και πως όλα είναι δικό μου λάθος. Δεν θα αδικήσω την Ζοζεφίνα, αν μετά από όλα αυτά, θελήσει να με χωρίσει. Παρόλα αυτά, θα πονάει ακόμα. Έφτασε η στιγμή... Που πρέπει να αντιμετωπίσω τις πιο σκληρές συνέπειες των πράξεων μου.

Γειά σας δελφινάκια μου🐬🐬🐬🐬🐬

Τι κάνετε;

Τελικά χιόνισε εδώ και το πρωΐ πολλά σημεία είχαν καλυφτεί με χιόνι!

Μπορεί και αύριο, από ότι διάβασα😂

Anyway!

Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Όπως είδαμε, η Μαργαρίτα έμαθε τα πάντα!

Θεωρείται λογική την αντίδραση της; Ξεπέρασε όντως κάποιο όριο;

Ο Αλεξάντερ είναι σε άθλια ψυχολογική κατάσταση και η Άλις πήγε να τον στηρίξει🤗

Σας άρεσε αυτή της η κίνηση;

Δεν έχουμε πολλές σκηνές με αυτούς τους δύο, αλλά ίσως μπορούμε να αποκτήσουμε κι άλλες😊

Θέλετε να τους δούμε να έρχονται κοντά;

Τέλος... Στο επόμενο θα είναι μάλλον τριτοπρόσωπη αφήγηση, γιατί αυτά που θα δείτε, δεν περιγράφονται από την μεριά ενός😬

Το θέμα της απαγωγής δεν θα κρατήσει πολύ... Μας όπως λένε, δεν χρειάζεται πολύς χρόνος για να γίνει το κακό😭

Μέχρι το επόμενο...

Peace❤️💛✌️