Alexander's POV

Έχουν περάσει ώρες και δεν έχει επικοινωνήσει ακόμα μαζί μου, έστω για να μου ότι είναι καλά... Ανησυχώ πάρα πολύ. Ειδικά επειδή μαλώσαμε, προτού φύγει από το σπίτι. Κι αν τράκαρε κάπου, γιατί ήταν συναισθηματικά φορτισμένη και έχασε τον έλεγχο; Αν έχει τραυματιστεί; Δεν μπορώ να φανταστώ που θα μπορούσε να βρίσκεται! Δεν έχει γενικά κάποιο αγαπημένο μέρος, στο οποίο θα μπορούσα να ψάξω... Αισθάνεται ασφαλής μόνο στο σπίτι της, κοντά στους ανθρώπους που αγαπάει. Και εγώ φρόντισα να την διώξω από αυτό.

Δεν έπρεπε να της μιλήσω έτσι. Ακόμα και πάνω σε έναν καυγά με τον σύντροφο μας, δεν πρέπει ποτέ να αναφέρεσαι σε θέματα που ξέρεις ότι σίγουρα θα πληγώσουν τον συνομιλητή σου, έτσι μου είχε πει ο πατέρας μου. Ευτυχώς που άκουγα όσα μου έλεγε όσον αφορά τις σχέσεις, ασχέτως αν τα εφάρμοζα κιόλας. Επίσης, μου είχε επισημάνει να σκέφτομαι πάρα πολύ πριν ξεστομίσω κάτι που σίγουρα θα μετανιώσω στην πορεία...

Είναι φυσιολογικό να τσακωνόμαστε με την Ζοζεφίνα. Δεν θεωρώ ότι αυτό θα αλλάξει ποτέ. Όμως οφείλουμε πάντα και οι δύο να μην ξεφεύγουμε από το θέμα και σήμερα, εγώ έκανα ακριβώς το αντίθετο. Άγγιξα μια ευαίσθητη χορδή, στην οποία η Ζοζεφίνα μου δεν θέλει θυμάται... Νιώθω απαίσια. Όσο άδικο κι αν πίστευα πως είχε, δεν είχα το δικαίωμα να ανακατέψω το παρελθόν της στο σήμερα. Το αν ισχύουν αυτά που είπα, το ξέρει μόνο εκείνη. Σε κάθε περίπτωση, όφειλα να μην ξεφύγω από το φλέγον θέμα, το οποίο είναι η μικρή μας Λούνα... Θέλω απλώς να επιστρέψει, για να της ζητήσω συγγνώμη. Να την επιβεβαιώσω ότι θα βρούμε μια λύση, αρκεί να είμαστε μαζί.

"Έντγκαρ μου, μην κλαις, σε λίγο θα έρθει η μαμά" λέω στον γιό μου, το κλάμα του οποίου με επαναφέρει απότομα στην πραγματικότητα.

Η Λούνα βγήκε πριν από λίγο για να φάει και τώρα κάθεται στο σαλόνι, ζωγραφίζοντας. Με χαροποιεί που την βλέπω να επιστρέφει σταδιακά στην καθημερινότητα και τα αγαπημένα της ενδιαφέροντα. Ειδικά με την ζωγραφική, χαλαρώνει πάρα πολύ. Όπου να 'ναι, θα βγουν και τα αποτελέσματα του διαγωνισμού που είχε συμμετάσχει. Μου εκμυστηρεύτηκε ότι αν κερδίσει, θέλει να ταξιδέψουμε και οι τέσσερις μαζί... Μία από τις ελάχιστες στιγμές που έδειχνε να ξαναβρίσκει τον εαυτό της.

Ειλικρινά, δεν έχω την παραμικρή ιδέα για το πώς θα το διαχειριστούμε. Δεν ξέρω τι είναι σωστό και τι λάθος. Επιθυμώ να προστατεύσω την κόρη μου, αλλά πράγματι αυτό θα γίνει, εάν κάνουμε πίσω; Η ίδια θα αισθάνεται ασφαλής, γνωρίζοντας ότι τα πρόσωπα που της έκαναν κακό, κυκλοφορούν ελεύθερα; Θα ηρεμήσει; Θα-

"Μπαμπά!"

"Ναι Έντγκαρ μου, εδώ είμαι" επαναλαμβάνω, πηγαίνοντας πέρα δώθε, μήπως και ηρεμήσει... Δεν θυμάμαι και τι μου είπε η Ζοζεφίνα πως κάνουμε μετά!

"Αλεξάντερ, είναι καλά ο Έντγκαρ;" με ρωτάει η Λούνα, μπαίνοντας στην κουζίνα. Τα ρούχα της έχουν βαφτεί με όλα τα χρώματα της παλέτας της... Αλλά πιο πολύ με νοιάζει που την βλέπω πιο ήρεμη. Τα υπόλοιπα είναι ανούσια, μπροστά στην υγεία, σωματικά και ψυχική.

"Ναι Λούνα μου, απλώς λίγο αναστατωμένος. Η Ζοζεφίνα έπρεπε να φύγει αμέσως και δεν έχει επιστρέψει ακόμα, οπότε είμαι λίγο μπερδεμένος για το τι πρέπει να κάνω"

"Το παθαίνει αυτό συχνά, όταν η Ζοζεφίνα λείπει για αρκετές ώρες. Τότε, μόνο η ίδια μπορεί να τον ηρεμήσει. Θα γίνει και μαζί σου αυτό, υπομονή χρειάζεται μόνο" μου λέει με ένα αμυδρό χαμόγελο, το οποίο μου φτιάχνει λίγο την διάθεση.

"Γύρισα!" ακούμε την φωνή της Ζοζεφίνας και πάμε προς το χολ. Με το που μας βλέπει, ένα αμυδρό μειδίαμα στολίζει το πρόσω της και δεν γίνεται να μην παρατηρήσω μερικές διαφορές όσον αφορά το πώς ήταν πριν φύγει.

"Ζοζεφίνα, που ήσουν τόσες ώρες; Ο Αλεξάντερ ανησύχησε... Και εγώ λίγο" παραπονιέται η Λούνα και η Ζοζεφίνα την πειράζει στα μαλλιά, αφήνοντας ένα γελάκι.

"Έπρεπε να πάω σε μια δουλειά. Αποδείχτηκε πιο δύσκολη από όσο περίμενα" της εξηγεί σε εύθυμο τόνο, αλλά εγώ μπορώ να διακρίνω την πικρία και την θλίψη πίσω από την φωνή της.

Ελπίζω να μην είναι έτσι εξαιτίας του καυγά μας. Ξέρω ότι στεναχωρήθηκε πολύ, μα δεν μπορώ να φανταστώ ότι αυτό μπορεί να είναι η αιτία να ζούμε μέσα στην σιωπή για αρκετό καιρό.. Απεχθάνομαι αυτήν την πιθανότητα. Υποσχεθήκαμε να τα λέμε όλα μεταξύ μας και από την στιγμή που έχουμε ξεθυμάνει και οι δύο, καλό θα ήταν να μην περιμένουμε. Εξάλλου, είναι το πιο σημαντικό θέμα μας αυτήν την περίοδο και όσο πιο γρήγορα καταλήξουμε κάπου, τόσο το καλύτερο για όλους και ειδικά για την Λούνα μας. Και πέρα από αυτό, έχω ανάγκη να απολογηθώ για ό,τι της είπα.

"Λοιπόν, εγώ πάω να συνεχίσω. Ζοζεφίνα, βοήθησε τον Αλεξάντερ σε παρακαλώ, γιατί νομίζω βρίσκεται πως βρίσκεται στα όρια της νευρικής κρίσης" χασκογελάει και επιστρέφει στο σαλόνι.

Το βλέμμα μου διασταυρώνεται με αυτό της Ζοζεφίνας. Με πλησιάζει και μου φαίνεται ακόμα πιο καθαρά η εναλλαγή στην διάθεση της. Τα μαλλιά είναι ανακατεμένα και η έκφραση της μοιάζει ταλαιπωρημένη. Στα μάγουλα της, είναι εμφανής οι υγρές ραβδώσεις, σαν να σταμάτησε να κλαίει ακριβώς πριν μπει στο σπίτι και τα μάτια της... Είναι κατακόκκινα! Ή ο καυγάς μας την επηρέασε πολύ περισσότερο από όσο πίστευα ή κάτι συνέβη όσο ήταν έξω, δεν υπάρχει άλλη εξήγηση.

"Αγάπη μου, ήρθα. Θες ο μπαμπάς να σε δώσει σε εμένα και να πάμε πάνω, να σου διαβάσω παραμυθάκι πριν κοιμηθείς;" τον ρωτάει τρυφερά και εκείνος, λίγο πιο ήρεμος από πριν, κουνάει το κεφαλάκι του θετικά.

Τον αφήνω στην αγκαλιά και εκείνη προτού ανέβει τα σκαλιά, με φιλάει απαλά στο μάγουλο... Μια κίνηση που δηλώνει ότι σίγουρα δεν είναι θυμωμένη μαζί μου, όπως και εγώ. Άρα σίγουρα κάτι άλλο ευθύνεται για αυτήν αυτήν την αδιαθεσία που κατάφερε να κρύψει από τα δυό παιδιά μας... Αλλά όχι και από εμένα. Ή μπορεί να είναι κάποιος. Όπως και να 'χει, παρόλο που γύρισε, η ανησυχία μου δεν έχει εξαφανιστεί εντελώς.

Ετοιμάζομαι να την ακολουθήσω, όταν ξαφνικά ο ήχος κλήσης του κινητού μου με σταματάει. Το βγάζω από την τσέπη μου μαι στην οθόνη, αναγράφεται ένας άγνωστος αριθμός, που ωστόσο χτυπάει κάποιο καμπανάκι του μυαλού μου.

"Παρακαλώ;" ρωτάω, απατώντας τελικά.

"Καλησπέρα κύριε Σέργουντ... Ο Άλεκ Απελίντο είμαι"

Με του καταλαβαίνω ποιό άτομα βρίσκεται στην άλλη πλευρά της γραμμής, καλύπτω ελάχιστα το ακουστικό και μερικές βρισιές ξεφεύγουν από το στόμα μου... Που να πάρει, με τόσο που έγιναν αυτές τις ημέρες, είχα ξεχάσει τελείως πως πρέπει να κανονίσουμε την εξέταση DNA, ώστε να διαπιστώσουμε εάν είναι γιός μου. Ντροπή μου που το παραδέχομαι, αλλά είχα ξεχάσει ακόμη και την συνάντηση μας. Πρώτα ο σάλος με την εκπομπή του Οσμάν, μετά το επεισόδιο με την λιποθυμία, η επίθεση κατά της Λούνας... Δεν είναι και λίγα όλα αυτά. Δεν αποτελούν όλα αυτά δικαιολογία, γιατί και αυτό είναι ένα πολύ σοβαρό ζήτημα, όμως κάποιο μάλλον έπρεπε να πάει λίγο πιο πίσω αναγκαστικά. Ελπίζω να μην δημιουργηθεί θέμα ανάμεσα μας, ακόμα δεν το έχω γνωρίσει καλά καλά το παιδί.

"Γειά σου Άλεκ, πώς είσαι;"

"Πολύ καλά. Εσείς; Άκουσα από τις ειδήσεις για... Καταλάβατε. Συγγνώμη αν γίνομαι αδιάκριτος"

"Όχι παιδί μου, μην ανησυχείς. Και σε ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου" του λέω, καθώς μία περίεργη αίσθηση κατακλύζει κάθε εκατοστό του σώματος μου και... Μου αρέσει αυτό.

"Μπορώ να σας κάνω μια ερώτηση;"

"Φυσικά, ό,τι θες"

"Υπάρχει περίπτωση να πάμε για την εξέταση στο άμεσο μέλλον; Ξέρω πώς ακούστηκε αυτή η ερώτηση, αλλά δεδομένου ότι και ο δικός χρόνος είναι περιορισμένος... Επιπλέον, θα χρειαστεί να επιστρέψω στην Ισπανία σε μερικές ημέρες και δεν ξέρω πότε θα μπορώ να έρθω ξανά στην Αμερική" μου εξηγεί και θυμώνω πιο πολύ με τον εαυτό μου.

Έχει απόλυτο δίκιο να μου ζητάει κάτι τέτοιο, αφού τόσο καιρό δεν τον έχω καλέσει. Όντας μεγαλύτερος και θεωρητικά έχοντας πιο περίπλοκο πρόγραμμα, έπρεπε εγώ να τον ενημερώσω για το πότε θα είμαι διαθέσιμος. Δεν πρόκειται και για κάτι απλό...

"Εχεκς

"Κατανοώ πως έχετε πολύ πιο σοβαρά θέματα αυτήν την περίοδο. Ειλικρινά λυπάμαι, εάν σας έφερα σε δύσκολη θέση. Απλώς σκέφτηκα ότι μπορούμε να πάμε για την εξέταση μέσα στην επόμενη εβδομάδα. Έχω ήδη βρει μια κλινική, όπου ξέρω από έμπιστη πηγή για την εχεμύθεια τους. Δεν πρόκειται να εκτεθούμε, σας το εγγυώμαι"

Το γεγονός ότι μου το ζητάει τόσο ευγενικά, με κάνει να αισθάνομαι πιο άσχημα. Εκείνος το μόνο που θέλει είναι να βρει τον πατέρα του, ο οποίος πιθανότατα να είμαι εγώ. Σε κάθε περίπτωση, οφείλω να τον βοηθήσω στην αναζήτηση του και όχι να τον έχω στην αναμονή, λόγω των δικών μου προβλημάτων. Δεν το ξέρω σχεδόν καθόλου αυτό το παιδί, κι όμως κάτι μου λέει ότι έχει καλές προθέσεις. Το μόνο που θέλει, είναι να βρει τον πατέρα και εγώ δεν θα έπρεπε να επιβραδύνω περισσότερο την αναζήτηση του.

"Φυσικά παιδί μου. Ποιά μέσα θες;"

"Έχω κάποιες συναντήσεις μέχρι την Τετάρτη, οπότε σκεφτόμουν Πέμπτη, εάν είστε και εσείς ελεύθερος"

"Και να μην είμαι, θα φτιάξω το πρόγραμμα μου, ώστε να έρθω. Τα πλεονεκτήματα του να έχεις δική σου επιχείρηση βλέπεις" του λέω εύθυμα και του ξεφεύγει ένα γελάκι.

"Ωραία. Θα τηλεφωνήσω στην κλινική για το ραντεβού και μετά θα σας στείλω μήνυμα για τις λεπτομέρειες"

"Μην σε απασχολεί πότε, οποιαδήποτε ώρα εγώ θα έρθω"

"Εντάξει, κύριε Σέργουντ. Τα λέμε σύντομα λοιπόν"

Αφού τον αποχαιρετήσω και εγώ, τερματίζω την κλήση και μένω για λίγα λεπτά στο σημείο που βρίσκομαι, σκεπτόμενος την συνομιλίας μας...
Ντρέπομαι πάρα πολύ που άφησα το μυαλό μου να θάψει σε γωνία του κάτι τόσο σημαντικό. Είναι ανάγκη του να στεφθεί με επιτυχία αυτή η έρευνα και σκοπεύω να βοηθήσω όπως μπορώ. Είτε είμαι, είτε δεν είμαι πατέρας του. Ήμουν πολύ δεμένος με τον δικό και ο θάνατος του, μου στοίχισε. Ούτε που μπορώ να φανταστώ πως αισθάνεται ο Άλεκ, που πέρασε την μισή του ζωή νομίζοντας πως ο πατέρας του δεν τον ήθελε και τελικά ανακάλυψε ότι δεν γνώριζε καν την ύπαρξη του. Χρειάζεται μια ευκαιρία μαζί του και θα την έχει.

Συνεχίζω να ανεβαίνω τα σκαλιά για τον πάνω όροφο. Κατευθύνομαι προς το δωμάτιο του Έντγκαρ και μέσα από την μισάνοιχτη πόρτα, βλέπω την Ζοζεφίνα να στέκεται πάνω από το κρεβάτι του, χαμογελώντας... Είναι τόσο όμορφη. Χιλιάδες πονηρές σκέψεις περνούν από το μυαλό μου αυτήν την στιγμή, αλλά καλύτερα να περιμένω να βρεθούμε μόνοι μας.

Οι ματιές μας συναντιούνται και αφού δώσει ένα φιλί στο Έντγκαρ, βγαίνει από το δωμάτιο, κλείνοντας απαλά την πόρτα πίσω της. Μου κάνει νόημα να την ακολουθήσω στο δωμάτιο και αναρωτιέμαι αν θα μου πει τι έχει γίνει.

Μπαίνουμε μέσα και με του που κλείνω την πόρτα, με τραβάει από την μπλούζα και με φιλάει έντονα. Αν και ξαφνιασμένος από αυτήν την κίνηση, δεν αργώ να ενδώσω και τα χέρια μου αγκαλιάζουν την μέση της, καθώς την κολλάω πάνω στον τοίχο. Τα δάχτυλα της μπλέκονται στα μαλλιά μου και αρχίζει να τα τραβάει με δύναμη, δειχμονγας μου ότι της είναι απαραίτητο να μιλήσει αυτήν την στιγμή, αλλά να κάνουμε έρωτα.

"Ζόζι μου..." λέω μέσα από το φιλί μας. Απομακρύνομαι ελάχιστα εκατοστά, χωρίς να σπάσω την οπτική επαφή "Αγάπη μου, τι έχεις;" την ρωτάω, χαϊδεύοντας το μάγουλο της με τον αντίχειρα μου.

"Αλεξάντερ... Μπορούμε να συζητήσουμε μετά; Τώρα, το μόνο που έχω ανάγκη είναι να μου κάνεις έρωτα και έστω για λίγο, να βρεθώ σε αυτόν τον κόσμο που έχουν πλάσει εγώ και εσύ. Σε εκλιπαρώ, μόνο για λίγο και μετά θα σου εξηγήσω τα πάντα. Για την ώρα... Κάνε με δική σου, με όποιον τρόπο θες. Αρκεί να ξεχαστώ" αποκρίνεται και όσο κι αν θέλω απαντήσεις, δεν μπορώ να της αρνηθώ.

Βλέπω πόσο ανάγκη το έχει και ομολογώ πως θα με βοηθήσει και εμένα να διοχετεύσω όλον τον εκνευρισμό μου. Είναι μια στιγμή που και οι δύο έχουμε ανάγκη την ερωτική σύμπτυξη περισσότερο από ποτέ.

"Όπως θες... Ζοζεφίνα Ράινχαρτ" ψιθυρίζω αισθησιακά στο αυτί της και τα χέρια μου περνάνε μέσα από το ύφασμα των ρούχων της.

Χαϊδεύω κάθε σημείο του κορμιού της, κατεβαίνοντας σταδιακά προς τα κάτω. Βγάζει την μπλούζα της και εμβαθύνει το φιλί, βάζοντας περισσότερο πάθος. Τα δάχτυλα μου μπαίνουν μέσα στο εσώρουχο της και πειράζουν την περιοχή της. Νιώθω τα υγρά να κυλάνε πάνω στο δέρμα μου και δεν μπορώ να μην χαμογελάσω. Εκείνη αγγίζει απαλά την περιοχή και μάλλον έχει ήδη διαπιστώσει σε τι κατάσταση με έχει φέρει, μιας και ο φιλαράκος μου εκεί κάτω έχει ερεθιστεί για τα καλά.

Ένα άγγιγμα μου αρκεί για να αναστατωθεί. Να μου ζητάει απεγνωσμένα να μπω μέσα της και να αφήνω στον λαιμό της σημάδια, ως ένδειξη ότι μόνο εγώ μπορώ να της τα αφήνω. Όπως και εκείνη αντίστοιχα, αφού δεν παύει να μου υπενθυμίζει καθημερινά ότι είμαι δικός της... Δεν μου αρέσει να γίνομαι κτητικός. Ωστόσο, μου βγαίνει αυθόρμητα ορισμένες φορές και δεν μπορώ να το ελέγξω. Και αυτό γιατί η γυναίκα που κρατάω στην αγκαλιά μου αυτήν την στιγμή και φιλάω παθιασμένα, έφερε τα πάνω κάτω στην ζωή μου. Όχι απλώς δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς αυτήν... Δεν θέλω να το κάνω.

[...]

"Πώς αισθάνεσαι τώρα, αγάπη μου;" την ρωτάω, χαϊδεύοντας τον γυμνό ώμο της.

Αφού χορτάσαμε ο ένας το άλλον, αποφασίσαμε να περάσουμε την υπόλοιπη βραδιά ξαπλωμένοι στο κρεβάτι, συζητώντας μέχρι να μας πάρει ο ύπνος. Είμαστε γυμνοί κάτω από τα ζεστά σκεπάσματα και το φως του φεγγαριού, λούζει ολόκληρο το δωμάτιο, περνώντας μέσα από το κλειστό τζάμι. Νομίζω πως δεν θα μπορούσαμε να είχαμε καλύτερη ατμόσφαιρα... Από όλες τις απόψεις.

Ομολογώ πως την ταλαιπώρησα λιγάκι, αλλά έδειξε να το απολαμβάνει. Οι αναστεναγμοί που απελευθέρωνε διαρκώς, είναι ισχυρό στοιχείο. Φάνηκε πόσο πολύ είχε ανάγκη αυτήν την διέξοδο. Και παρόλο που παραμένει σκεπτική και προβληματισμένη με κάτι, έχει χαλαρώσει αρκετά... Αυτό με νοιάζει μόνο. Όλα τα άλλα, θα γίνουν στην ώρα τους.

"Καλύτερα... Χάρις εσένα" απαντάει, σχηματίζοντας αόρατους κύκλους με το δάχτυλο της στον στέρνο μου.

"Χαίρομαι που βοήθησα" την πειράζω και της ξεφεύγει ένα γελάκι.

"Αλεξάντερ... Συγγνώμη για όσα είπα πριν. Είχες απόλυτο δίκιο. Έπρεπε να σκέφτομαι τι είναι καλύτερο για την αδερφή μου. Και όχι να βασίζομαι στο παρελθόν μου" αποκρίνεται και αφήνω ένα φιλιά στα μαλλιά της.

"Και εγώ συγγνώμη, Ζόζι μου. Δεν έπρεπε να μιλήσω για ένα θέμα που δεν αφορά το παρόν και αποτελεί ένα τόσο ευαίσθητο θέμα για εσένα" αποκρίνομαι και υψώνει το κεφάλι της, κοιτώντας με στα μάτια.

"Νομίζω πως το καλύτερο που πρέπει να κάνουμε... Είναι να το συζητήσουμε με την Λούνα. Να δούμε η ίδια τι θέλει. Είναι πιο δίκαιο" μου λέει και πρέπει να πω ότι δεν είχε περάσει αυτή η σκέψη από το μυαλό μου.

Η Λούνα παραμένει παιδί, αλλά για πολύ σοβαρά ζητήματα, λειτουργεί σαν ενήλικας. Και για κάτι τόσο σημαντικό, που την αφορά κιόλας, πιστεύω ακράνδακτα ότι θα το επεξεργαστεί σε βάθος το θέμα και θα πάρει την σωστή απόφαση για εκείνη... Όποια κι αν είναι αυτή. Μπορεί εγώ και η Ζοζεφίνα να έχουμε τις δικές μας απόψεις, μα μόνο Η Λούνα ξέρει πιο είναι το καλύτερο για τον εαυτό της. Είμαστε υπεύθυνοι για τα παιδιά μας για πολλά πράγματα, αλλά καθώς μεγαλώνουν, πρέπει να τα αφήνουμε να επιλέγουν μόνα τους τί θα κάνουν.

"Συμφωνώ μαζί σου. Ας ακούσουμε και εκείνη πρώτα"

Για λίγη ώρα, βυθιζόμαστε σε και πάλι στην σιωπή. Σίγουρα όμως δεν είναι καθόλου αμήχανη. Ο πατέρας μου, μου είχε πει κάποτε πως όταν αγαπάς πραγματικάς κάποιον, επικοινωνείς μαζί του χωρίς να μιλάς. Τις λέξεις αντικαθιστά η αγάπη που ξεχειλίζει από τα μάτια του συντρόφου σου και το συναίσθημα που σε κατακλύζει, όταν κρατάς την αδερφή ψυχή σου στην αγκαλιά σου. Τότε τον κορόιδευα και δεν πίστευα λέξη από όσα έλεγε. Μπορεί να υπήρχε ο έρωτας για όλους τους άλλους, μα για εμένα ήταν ανύπαρκτος. Αν έβλεπε την εξέλιξη μου, θα καμάρωνε για εμένα, το ξέρω. Πάντα θεωρούσε πως για όλους υπάρχει το σωστό ταίρι... Και εγώ βρήκα το δικό μου.

Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές γιατί ο πατέρας μου παντρεύτηκε την Ήρα. Δεν την αγαπούσε και ήδη είχε βρει τον άνθρωπο του, την Ορόρα. Πώς άντεξε να περάσει όλη την ζωή με μια γυναίκα που του φερόταν απαίσια; Έχασε τόσα χρόνια για μια γυναίκα που δεν άξιζε. Εάν είχε την Μαργαρίτα στο πλάι του, θα ήταν ευτυχισμένος. Πολύ πριν μάθουμε την αλήθεια, έβλεπα τον τρόπο που την κοιτούσε. Τους είχε δει μερικά βραδιά, όταν είχα μεγαλώσει αρκετά, να φεύγουν από το σπίτι και να επιστρέφουν το επόμενο πρωΐ. Όταν ήμασταν μικροί, πρόσεχαν πολύ, γιατί δεν θυμάμαι κάτι. Με την πάροδο του χρόνου όμως, παρατηρούσα... Δεν με πείραζε. Έτσι κι αλλιώς, με Την Ήρα ήταν μαζί μόνο στα χαρτιά. Επιδίωξε να την αγαπήσει, έτσι μου είχε πει, μα απέτυχε παταγωδώς. Η καρδιά του ανήκε αλλού. Αναρωτιέμαι τι θα είχε γίνει αν... Αν είχε χωρίσει την Ήρα, θα ζούσε ακόμα; Θα είχε παντρευτεί την Ορόρα; Γιατί δεν έζησε ποτέ τον έρωτα του μαζί της; Πολλά ερωτήματα... Που δεν μπορεί κανείς πια να μου δώσει απαντήσεις.

Από την άλλη σκέφτομαι... Ότι αν είχε μείνει με την Ορόρα, εγώ δεν θα είχα γεννηθεί. Και σίγουρα δεν θα ζούσα τόσο όμορφες στιγμές με τον έρωτα της ζωής μου.

"Τον είδα" ακούω άξαφνα την Ζοζεφίνα να λέει και επιστρέφω στην πραγματικότητα.

"Ποιόν, Ζόζι μου;"

"Ήρθε στο νεκροταφείο και μου μίλησε... Και όχι μόνο αυτό, αλλά είχε και το θράσος να στέκεται πάνω από τον τάφο της μητέρας μου" ψελλίζει και ξεφυσάει.

Σηκώνεται από πάνω μου και κάθεται οκλαδόν στο κρεβάτι, στερεώνοντας το σεντόνι γύρω από γυμνό σώμα της. Ανακάθομαι και εγώ, παραξενεμένος από αυτό που άκουσα.

"Τι εννοείς; Πήγες στον τάφο της μητέρας σου; Ποιόν συνάντησες;"

Στερεώνει μια τούφα πίσω από το αυτί της και ύστερα στρέφει το βλέμμα της πάνω μου.

"Θυμάσαι τότε που... Που με απήγαγαν;"

Αλήθεια τώρα... Πώς γίνεται να ξεχάσω τις χειρότερες μέρες της ζωής μου; Έχασα τον εαυτό μου εκείνο το διάστημα. Αγωνιούσα κάθε ώρα και στιγμή, θέλοντας να μάθω νέα της Ζοζεφίνας και της κόρης μου.

"Ο πα... Ο Κρίστιαν, μου είπε πως εκείνος δεν ήταν πατέρας μου, αλλά θείος μου. Μισούσε την μητέρα μου, η οποία είχε γίνει θύμα της οργής του, μαζί με εμένα. Μου αποκάλυψε ότι ο αδερφός του είναι ο άντρας που άφησε έγκυο των μητέρα μου στον Κρις... Και μετά σε εμένα. Μέχρι σήμερα, απλώς νόμιζα πως ήταν εκεί έξω και δεν με έψαξε ποτέ" μου εξηγεί και από τα συμφραζόμενα, αρχίζω να καταλαβαίνω.

"Δηλαδή συγγνώμη... Γνώρισες τον πατέρα σου; Τον βιολογικό;"

"Ναι. Ήμουν έτοιμη να φύγω από το νεκροταφείο, όταν ένας ήχος τράβηξε την προσοχή μου. Κοίταξα ξανά στο μνήμα μας της... Και στεκόταν εκεί. Παρατηρούσε και δεν έβγαζε μιλιά. Κάτι μουρμούριζε, σαν ζητούσε συγγνώμη. Λες και αυτό, ήταν αρκετό για ό,τι πέρασε εξαιτίας του τόσα χρόνια" ψελλίζει, περνώντας τα χέρια μέσα από τα μαλλιά της.

Άλλο πάλι και τούτο... Η εμφάνιση του Ραφαέλο Σεράνο μετά από τόσα χρόνια, είναι το τελευταίο πράγμα που περίμενα να ακούσω.

"Μισό λεπτό, τι σου είπε; Πώς κατάλαβες ότι είναι εκείνος;"

"Δεν το κατάλαβα αμέσως. Στην αρχή, νόμιζα πως ήταν ένας άλλος γνωστός μου, ο Ραφ. Θυμάσαι που σου τον είχα αναφέρει;" με ρωτάει και γνέφω θετικά "Η συζήτηση μας τότε, με παρότρυνε να σου δώσω μια δεύτερη ευκαιρία. Με έπεισε να προσπαθήσω... Που να 'ξερα τότε ότι μιλούσα με ένα άτομο, το οποίο μισώ"

Διακρίνω μερικά δάκρυα να κυλάνε στα μάγουλα της. Περνάω το χέρι μου στους ώμους της και εκείνη γέρνει πάνω μου, σκουπίζοντας το πρόσωπο με την αναστροφή του χεριού της.

Σε αντίθεση με εμένα, η Ζοζεφίνα έχει πολύ άσχημες αναμνήσεις από όλη αυτήν την ιστορία με τον πατέρα της. Έζησε απαίσια παιδικά χρόνια κοντά σε ένα τέρας και ύστερα, όταν αισθάνθηκε ότι μετά από τόσες δυσκολίες είχε βρει μια πατρική φιγούρα, η ζωή αποφάσισε να την στερήσει και τον πατριό της. Και όλα αυτά, γιατί ποτέ ο βιολογικός της πατέρας δεν υπήρξε κομμάτι της ζωής. Την βασανίζει ακόμα το γεγονός ότι εγκατέλειψε την μητέρα της, και μάλιστα δύο φορές. Σκέφτεται διαρκώς πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή της, αν δεν φύγει τότε. Από τότε που γεννήθηκε ο Κρις. Κάθε φυσιολογικός άνθρωπος θα ένιωθε έτσι.

"Το ρώτησες γιατί;"

"Όχι. Και δεν με ενδιαφέρει να ακούσω τις δικαιολογίες του. Ήξερε πού άφηνε την μητέρα μου και παρόλα αυτά, δεν έκανε τίποτα για να αλλάξει την κατάσταση. Ένας Θεός ξέρει πώς την έπεισε να βρεθούν ξανά πέντε χρόνια μετά"

Μπορώ να κατανοήσω τον θυμό και την απογοήτευση της... Αλλά δεν νομίζω πως είναι δίκαιο αυτό που λέει. Προφανώς και δεν συμφωνώ με τις πράξεις του πατέρα της. Οι συνέπειες των πράξεων είναι ολέθριες μακροπρόθεσμα... Μα η ζωή με έχει διδάξει ότι τίποτα δεν γίνεται χωρίς κανέναν λόγο. Από όσα ξέρω μέσω της Ζοζεφίνας, η Ιουλιέτα τον χαρακτήριζε κυριολεκτικά ιδανικό σύντροφο. Και επιπλέον, η Ζοζεφίνα μου έχει πει τι άνθρωπος ήταν η μητέρα της. Είμαι σίγουρος πως δεν θα έμπλεκε με κάποιον που θα της έκανε κακό ή δεν θα την αγαπούσε αληθινά.

"Καταλαβαίνω πως νιώθεις αυτήν την στιγμή... Αλλά δεν πιστεύεις πως θα ήταν καλύτερα να ακούσεις την ιστορία και από την δική σου πλευρά; Ίσως τα πράγματα να μην είναι όπως φαίνονται" λέω και γελάει ειρωνικά.

"Και πώς να είναι δηλαδή; Αυτός ο άνθρωπος εγκατέλειψε την μητέρα μου στο στόμα του λύκου. Ήταν δεκαπέντε ετών... Και αναγκάστηκε να μεγαλώσει απότομα. Δεν γνώρισε ποτέ τον Κρις και υποχρεώθηκε να υποστεί σωματική και ψυχολογική βλάβη για περισσότερο από μία δεκαετία... Αν την αγαπούσε, γιατί το επέτρεψε αυτό;" ρωτάει, περιμένοντας μιαν απάντηση που ξέρει από ποιόν θα την πάρει, αλλά δεν πρόκειται να τον πλησιάσει.

Δεν έχει εντελώς άδικο σε αυτό που λέει. Και έχει κάθε λόγο να νιώθει οργισμένη, ειδικά από την στιγμή που εμφανίζεται δεκαετίες αργότερα... Ο μόνος λόγο που μπορώ να σκεφτώ, είναι για να βρεθεί κοντά στα παιδιά που δεν συνάντησε ποτέ στην ζωή του. Τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα, αφού μίλησε στην Ζοζεφίνα, υποδυόμενος κάποιον άλλον. Αλλά γιατί έτσι; Γιατί τώρα; Δεν έχει περιέργεια να μάθει;

"Κοίτα, έχεις κάθε δικαίωμα να μην τον θες στην ζωή σου. Δεν χρειάζεται να έχεις σχέσεις μαζί του. Όμως πριν κλείσεις οριστικά αυτό το κεφάλαιο... Δεν θες να μάθεις πώς ξεκίνησαν όλα; Τα πάντα, από την δική του οπτική γωνία; Και μετά, μπορείς απλά να ξεχαζεις ότι αυτό συνέβη. Με την προϋπόθεση βέβαια ότι και ο Κρις θα επιθυμεί το ίδιο"

"Ίσως έχεις δίκιο. Αλλά και μόνο στην σκέψη, μοιάζει ακατόρθωτο να έχω σχέσεις μαζί του... Πώς μπορώ να τον αποκαλέσω πατέρα, όταν δεν έχει κάνει τίποτα για να κερδίσει αυτόν τίτλο, μου λες; Δεν ξέρω Αλεξάντερ δεν ξέρω" αποκρίνεται και την σφίγγω στην αγκαλιά μου.

"Είναι πολύ νωρίς για να πάρεις μια τόσο σοβαρή απόφαση. Σκέψου το, συζήτησε το με τον Κρις, αν θες, και βλέπεις πώς θα το χειριστείς... Να ξέρεις πως ό,τι κι αν αποφασίσεις, θα σε στηρίξω. Πιο εινσι σημαντικό για εμένα είναι η ψυχική σου υγεία, Ζόζι μου"

"Σε ευχαριστώ... Σε ευχαριστώ για όσα κάνεις για εμένα" ψελλίζει με σχεδόν κλειστά μάτια και χασμουριέται.

Η αγάπη μου... Έχει ταλαιπωρηθεί τόσο πολύ αυτές τις ημέρες. Στερήθηκε αρκετό ύπνο εξαιτίας και της δουλειάς. Ίσως της προτείνω να κανονίσει τις υποχρεώσεις της, ώστε να λείψει δύο ή τρεις μέρες από το γραφείο, ώστε να πάμε κάπου οι δυό μας. Θα ρυθμίσω και εγώ τα πάντα στην εταιρεία, για να μπορέσω μετά να αφιερώσω όλο μου τον χρόνο σε εκείνη.

Την φιλάω απλά στα χείλη και ξαπλώνουμε στο κρεβάτι ξανά.

"Σε αγαπώ. Μην το ξεχάσεις ποτέ αυτό" ψιθυρίζω στο αυτί της και τα χείλη της σχηματίζουν ένα αμυδρό μειδίαμα.

"Και εγώ σε αγαπώ... Καληνύχτα"

"Καληνύχτα, Ζόζι μου" ψιθυρίζω στο αυτί της και αφήνοντας την αποκοιμηθεί στην αγκαλιά μου, κλείνω τα μάτια μου, έτοιμος να χάσω και εγώ για μερικές ώρες την επαφή μου με την πραγματικότητα... Το έχουμε ανάγκη άλλωστε.

Hey<3

Τι μου κάνετε;

Ξέρω πως εξαφανίστηκα... Πάλι😅

Αλλά σας εγγυώμαι πως αυτήν την φορά, θα είμαι συχνά στην εφαρμογή. Τα θερινά τελειώνουν την επόμενη εβδομάδα και επιπλέον, έχω βάλει σε μια καλή σειρά τις ιδέες μου.

Οπότε, θα βάλω τα δυνατά μου αυτές οι δύο ιστορίες σου προφίλ μου, να ολοκληρωθούν πριν την λήξη του καλοκαιριού😊

Για πείτε μου τώρα, πώς σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Δεν είχαμε κάποια... Αναταραχή. Ωστόσο, θα έχουμε αρκετές στα μετέπειτα😇😈

Επίσης, θα εμφανιστούν πρόσωπα που έμειναν για αρκετό καιρό μακριά από την ιστορία και θα έχουμε νέες αποκαλύψεις!

Πώς θα προχωρήσουν οι χαρακτήρες;

Μέχρι το επόμενο...

Peace❤️💛✌️