Alexander's POV

"Μωρό μου... Ξύπνα" ψιθυρίζω στο αυτί της Ζοζεφίνας και η ίδια ανοίγει σιγά σιγά τα μάτια της, μουρμουρίζοντας σιγανά.

Η αλήθεια είναι πως την κούρασα λίγο χθες τι βράδυ. Αλλά ποθούμε τόσο πολύ ο ένας τον άλλον, που είναι αδύνατον να κρατηθούμε μακριά. Ακόμα και αν πρόκειται για μια μόνο νύχτα.

Αυτή η γυναίκα με κάνει να αισθάνομαι ζωντανός. Έχει δώσει νόημα πια στην ζωή μου, διότι ξέρω πως πριν δεν είχα. Τι να τα κάνω όλα αυτά τα πλούτη, την δόξα, την δύναμη... Αν δεν έχω κάποιον να τα μοιραστώ; Βαθιά μέσα μου, ένιωθα μόνος. Και ας μην το παραδεχόμουν. Ήξερα πως τα κατέληγα, μέχρι που η Ζοζεφίνα μπήκε στην ζωή μου και έφερε τα πάνω κάτω... Η Ζόζι μου. Η γυναίκα που θέλω να περάσω όλη την υπόλοιπη ζωή μου.

"Τι σχέδια έχουμε για σήμερα;" με ρωτάει και ανακάθεται στο κρεβάτι, τινάζοντας τα μαλλιά της προς τα πίσω.

"Σκέφτηκα σήμερα να εξερευνήσουμε τα Χανιά... Αλλά μέσα από την θάλασσα" της ανακοινώνω και με κοιτάζει παραξενεμένη.

"Τι εννοείς;" με ρωτάει ενώ φεύγει από το κρεβάτι και κατευθύνεται προς το μπάνιο.

"Θα δεις. Εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις..." πετάω τα σκεπάσματα από πάνω μου και σηκώνομαι όρθιος. Την πλησιάζω και την πιάνω από το χέρι, φέρνοντας την κοντά μου "Είναι να πάρεις το καλύτερο μαγιό που έχεις και μερικά ρούχα μαζί. Εμπιστέυσου με, θα είναι οι καλύτερες τρεις μέρες της ζωής σου" συμπληρώνω και την φιλάω πεταχτά στα χείλη.

"Ξέρεις πως λατρεύω τις εκπλήξεις σου, όσο περίεργες και αν είναι ώρες ώρες. Αλλά για να με ξυπνάς από τις οχτώ το πρωΐ, κάποιον λόγο θα έχεις" λέει, ακουμπώντας παιχνιδιάρικα την μύτη μου με το δάχτυλο της.

Ανοίγει την πόρτα και μπαίνει στο μπάνιο, αφήνοντας την ανοιχτή. Μου αρέσει να την παρατηρώ όταν ασχολείται με το σώμα της. Και δεν το εννοώ μόνο από άποψη της σεξουαλικής επαφής. Με κάνει χαρούμενο που την βλέπω να φροντίζει το σώμα της. Που επιτέλους νιώθει ελεύθερη. Μα αν κάτι με γεμίζει και με κάνει απόλυτα ευτυχισμένο... Είναι ότι τώρα πια αγαπάει τον εαυτό της. Δίνει και προτεραιότητα σε αυτόν. Ασχολείται και με τις δικές της ανάγκες και πιστεύει περισσότερο στον εαυτό της. Ελπίζω να την έχω βοηθήσει και εγώ σε αυτήν την αλλαγή.

Η Ζοζεφίνα είναι ένας άνθρωπος που αξίζει τα καλύτερα στην ζωή, γιατί ποτέ της δεν προσφέρθηκε κάτι από αυτά. Ούτε και στην μικρή μας Λούνα. Και εγώ είμαι εδώ... Γιατί θέλω να της μάθω αυτήν την πλευρά της ζωής.

[...]

"Πλάκα κάνεις... Αλεξάντερ τι έκανες;" με ρωτάει σοκαρισμένη, αντικρίζοντας το μεγάλο, κατάλευκο κότερο που δεσπόζει μπροστά στα μάτια μας.

Αφήνει το χέρι μου και κάνει μερικά βήματα πιο κοντά στην προβλήτα, φτάνοντας μπροστά από την μικρή σκάλα που οδηγεί μέσα στο σκάφος. Αφήνει τον σάκο κάτω, στον πλακόστρωτο δρόμο και πάω κοντά της, αγκαλιάζοντας την από την μέση.

Στρέφει τα μάτια της πάνω μου, ενώ τα χείλη της τρέμουν. Η ερώτηση πως βρεθήκαμε εδώ, είναι αποτυπωμένη στο πρόσωπο της.

"Λοιπόν, ρώτησα τον Χάντερ αν μπορεί να μας δανείσει το κότερο που έχουν με την Τερέζα εδώ στην Κρήτη. Για τρεις μέρες... Θα ταξιδέψουμε στο νερό. Και μην ανησυχείς, ξέρω να το οδηγώ. Έχουμε ξανακάνει ταξίδι με αυτό και μου έδειξε. Άρα... Θα είμαστε τα δυό μας Ζόζι μου" της λέω και παίρνοντας τον σάκο της από το έδαφος, πηγαίνω προς την σκάλα.

Πατώ πάνω στο ξύλινο δάπεδο και σπρώχνω την πόρτα. Οκ, δεν είναι και τόσο μεγάλο, όμως είναι ευρύχωρο και μας κάνει μια χαρά για τρεις μέρες. Στην μπροστινή μεριά του σκάφους, είναι ο μηχανισμός για την οδήγηση. Μέσα, υπάρχει ένα μικρό σαλονάκι. Τα παραθύρια είναι στολισμένα με κόκκινες κουρτίνες. Στο κέντρο, ένας άσπρος καναπές καταλαμβάνει τον χώρο, ενώ από κάτω του, ένα μαύρο βελούδινο χαλί είναι στρωμένο. Στην άκρη, βρίσκονται μερικές σκάλες, που οδηγούν στην κρεβατοκάμαρα και σε ένα ακόμα δωματιάκι, που είναι η κουζίνα. Στην πρύμνη, ο χώρος είναι αρκετά μεγάλος, ώστε να κάτσει μια παρέα και να διασκεδάσει. Ναι... Νομίζω μας κάνει.

Η Ζοζεφίνα με ακολουθεί από πίσω, αγγίζοντας τα πάντα στο πέρασμα της. Η έκφραση της με δυσκολεύει να καταλάβω τι σκέφτεται. Αλλά υποθέτω ότι προσπαθεί να συνειδητοποιήσει πως όλο αυτό είναι πραγματικότητα και όχι απλά ένα όνειρο.

"Θεέ και Κύριε... Και όλο αυτό δικό μας για τρεις μέρες;" ρωτάει έκπληκτη και αντίδραση της είναι πολύ αστεία. Δείχνει τόσο χαριτωμένη όταν βρίσκεται σε κατάσταση σοκ.

"Ναιπ. Βάλε μαγιό τώρα. Πρωϊνό θα πάρουμε μετά" της λέω και πάω προς το μπροστινό κομμάτι, ώστε να ξεκινήσουμε.

Είναι ένα πολύ συγκεκριμένο μέρος που θέλω να την πάω και προτιμώ να το κάνουμε τώρα, όσο είναι νωρίς ακόμα.

Νιώθω την μπλούζα να κολλάει πάνω μου, λόγω του ιδρώτα. Σκουπίζω τον ιδρώτα από το μέτωπο μου, αλλά αυτός τρέχει ασταμάτητα. Είχα ξεχάσει πόση ζέστη κάνει εδώ το καλοκαίρι. Πετάω το ύφασμα από πάνω μου και ο αέρας χτυπάει κατευθείαν πάνω στο στήθος μου. Αυτό πάντα θα μου δημιουργεί ένα αίσθημα ελευθερίας.

Δύο χέρια τυλίγονται γύρω από τους ώμους μου και δύο ζουμερά και ανοιχτόχρωμα χείλη φιλάνε το μάγουλο μου. Γέρνω ελάχιστα το κεφάλι μου προς τα πίσω, κερδίζοντας ένα ακόμα φιλί στα χείλη. Το απολαμβάνω για λίγα δευτερόλεπτα, πριν στρέψω ξανά την προσοχή μου ευθεία μπροστά. Το παλιό λιμάνι των Χανίων έχει χαθεί τώρα πια από οπτικό μας πεδίο και παντού απλώνεται και η θάλασσα. Ο παφλασμός των κυμάτων που σκάνε πάνω στην επιφάνεια, είναι ο μόνος ήχος που επικρατεί αυτήν την στιγμή στην ατμόσφαιρα.

"Που πάμε αγάπη μου;" ψιθυρίζει, δαγκώνοντας τον λοβό του αυτιού μου.

Ώρες ώρες, βλέπω μια διαφορετική Ζοζεφίνα. Φυσικά το λέω με την καλή έννοια. Νομίζω έχει βγει πια από το ντροπαλό καβούκι που κρυβόταν τόσα χρόνια και μάθει να είναι πιο αυθόρμητη. Μου αρέσει αυτό. Και το καταλαβαίνω. Όταν οι βασικές σου ανάγκες είναι καλυμμένες, τότε αφήνεσαι πιο εύκολα και χαλαρώνεις.

Βγαίνουμε ξανά στα ανοιχτά μιας παραλίας, η οποία αποτελείται από βράχους στον περίγυρο της και η ακτή είναι γεμάτη με βότσαλα.

"Εδώ σε έφερα" της απαντώ και πάει προς το παράθυρο. Χμ, δείχνει πολύ σεξυ μέσα στο άσπρο μαγιό της

"Που, στα κατσάβραχα; Να πηδήξουμε από τους αυτά. μας έφερες;" αστειεύεται και νομίζω πως θα ξεσπάσω σε νευρικό γέλιο, αλλά τελικά καταφέρνω να συγκρατηθώ.

Πιέζω το κουμπί για την άγκυρα και ύστερα, παίρνοντας την Ζοζεφίνα από το χέρι, φεύγουμε από τον χώρο. Βγαίνουμε στην πίσω μεριά και ανοίγω την μικρή πορτούλα, ώστε να μπούμε στο νερό.

"Κάτσε θα βουτήξουμε; Αλεξάντερ, φοβάμαι. Το νερό είναι αρκετά σκοτεινό. Δεν θα βλέπουμε τίποτα. Κι αν πέσουμε πάνω στα βράχια και σκοτωθούμε; Κι αν χτυπήσουμε σοβαρά και δεν μπορέσουμε να καλέσουμε βοήθεια; Γιατί μας έφερες εδώ; Εγώ... Φοβάμαι το σκοτάδι" μου λέει και χαϊδεύω τρυφερά το μάγουλο της. Βλέποντας πως έχει ηρεμήσει, την φιλάω στην μύτη και της χαμογελάω.

"Με εμπιστεύεσαι;" την ρωτάω και μου γνέφει θετικά.

"Ωραία... Τότε πάμε να βουτήξουμε!" φωνάζω καθώς την παίρνω στα χέρια και αγνοώντας τις τσιρίδες της, τρέχω, με αποτέλεσμα να πέσουμε με δύναμη μέσα στο νερό.

Βγαίνουμε ξανά στην επιφάνεια για να πάρουμε ανάσα.

"Αλ... Αλεξάντερ..." ψελλίζει μέσα από την βήχα της και μπλέκω τα δάχτυλα μας.

"Απλά μην αφήσεις το χέρι μου και σου εγγυώμαι πως όλα θα πάνε καλά" της λέω και αφήνω ένα φιλί στα μαλλιά της.

Παίρνουμε μια βαθιά ανάσα και βουτάμε ξανά, αλλά αυτήν την φορά κολυμπάμε μαζί προς τα μέσα. Φτάνουμε κοντά σε έναν βράχο και της δείχνω με τα μάτια μου να συνεχίσει. Τα πάντα σκοτεινιάζουν κι άλλο για λίγο. Το χέρι της σφίγγει το δικό μου και την τραβάω κοντά μου, δείχνοντας της πως δεν θα την αφήσω ότι και αν γίνει.

Το φως εμφανίζεται ξανά και ανεβαίνουμε προς τα πάνω, βγάζοντας τα κεφάλια έξω.

"Αυτή... Αυτή είναι η πιο όμορφη σπηλιά που έχω!" της ακούω να λέει καθώς τα πόδια μας πατάνε πάνω στην άμμο.

Η σπηλιά είναι γεμάτη με κόκκινος σταλακτίτες, κάτι που προδίδει μια ομορφιά στο μέρος.

"Βρισκόμαστε στο Σπήλαιο των Ελεφάντων. Δεν θα φεύγαμε από εδώ χωρίς να το δεις. Ξέρεις πως τρομοκρατήθηκες, αλλά άξιζε τον κόπο νομίζω"

"Είναι... Είναι μαγευτικό"

Τα χέρια της αγκαλιάζουν τον λαιμό μου και οι μύτες μας τώρα, σχεδόν ακουμπούν η μία την άλλη.

"Σε αγαπώ Αλεξάντερ... Σε ευχαριστώ που κάνεις τόσα πολλά για εμένα"

Μπαίνουμε ξανά κάτω από το νερό, ανταλλάζοντας ένα ακόμα παθιασμένο φιλί.

Ωωω Ζοζεφίνα μου... Μπορώ και είμαι διατεθειμένος να κάνω πολλά για εσένα.

Γειά σας δελφινάκια μου🐬🐬🐬🐬🐬

Πως σας φάνηκε το σημερινό κεφάλαιο;

Το Josander μοιράστηκε μια πολύ όμορφη στιγμή🥰

Η Ζοζεφίνα όντως έχει αλλάξει, προς το καλύτερο.

Θεωρείται πως ο Αλεξάντερ έχει παίξει ρόλο σε αυτό;

Επίσης, ακόμα έχει κάποιες ανασφάλειες, που όμως θα τις ξεπεράσει😊

Ξέρω ότι σας έχω πρίξει με αυτό... Αλλά στο επόμενο θα έχουμε time jump!

Πλησιάζει το POV της Λούνας μας😍

Αυτά!

Καληνύχτα σας🤗

Μέχρι το επόμενο...

Peace❤️💛✌️