Josephine's POV

"Αλεξάντερ Σέργουντ... Είσαι απίστευτος" του λέω, ενώ περπατάμε στον δρόμο χέρι χέρι.

Ξυπνήσαμε αρκετά νωρίς σήμερα και αφού πήραμε το πρωϊνό μας, μου ανακοίνουσε πως θα πάμε εγώ και αυτός μια μεγάλη βόλτα... Για ψώνια στο Μπέιβερλι Χιλς! Σοκαρίστηκα όταν το άκουσα αυτό. Είναι η πιο ακριβή περιοχή σε όλη την πόλη. Χιλιάδες μαγαζιά στέκουν πάνω στα πεζοδρόμια, τα οποία πουλάνε ότι μπορείς να φανταστείς. Δεν τόλμησα ποτέ όλα αυτά τα χρόνια να έρθω εδώ. Δεν μου το επέτρεπε η οικονομική μου κατάσταση. Ακόμα και τώρα, που διασχίζω αυτούς του δρόμους... Μου φαίνεται εντελώς απίθανο.

"Δεν ήταν ανάγκη να το κάνεις αυτό" του εξηγώ και σταματάμε στην μέση του πεζοδρομίου. Βγάζει τα γυαλιά του, χωρίς να σπάσει την οπτική επαφή μας ούτε λεπτό.

"Δεν μου λες, πότε ήταν η τελευταία φορά που πήγες για ψώνια;" με ρωτάει και... Δεν ξέρω τι να του απαντήσω.

Η τελευταία φορά που πήγα, ήταν όταν μου έδωσαν τον πρώτο μου μισθό στην εταιρεία. Ψώνισα ναι μεν αρκετά, αλλά ήταν από τα μαγαζιά που τα δίνουν μεταχειρισμένα. Είχα ψωνίσει και για την Λούνα, πλήρωσα τους λογαριασμούς και όλα τα καθυστερημένα νοίκια... Και μετά απλά τα φύλαγα, για μια ώρα ανάγκης. Λόγω της δουλειάς, δεν βρήκα ποτέ χρόνο να ξαναπάω για ψώνια.

"Είναι... Η δεύτερη φορά που πάω. Η πρώτη ήταν, όταν πήρα τον πρώτο μου μισθό. Καταλαβαίνεις όμως πως τα περισσότερα πήγαν σε υποχρεώσεις που έπρεπε να τακτοποιήσω. Αλλά, Αλεξάντερ δεν με νοιάζει. Δεν χρειάζεται να–" πάω να πω, αλλά με διακόπτει, φιλώντας με τρυφερά στα χείλη.

Να σημειωθεί πως οι περαστικοί μας τραβάνε φωτογραφίες και μιλάνε μεταξύ τους, ενώ μερικοί δημοσιογράφοι μας ακολουθούν από πίσω. Ο Αλεξάντερ μου πρότεινε να παίρνουμε τους φρουρούς μαζί όταν βγαίνουμε έξω, αλλά εγώ δεν ήθελα. Θα ένιωθα ακόμα πιο απαίσια. Τουλάχιστον τώρα, ξέρω μπορώ να σκεφτώ πως είμαι μόνη με τον Αλεξάντερ.

"Θυμάμαι τότε που ψάχναμε ρούχα για την ταινία. Το βλέμμα όταν τα παρατηρούσες, η χαρά σου όταν άγγιζες το ύφασμα. Ζοζεφίνα, το θέλεις μέσα σου να δεις πως είναι να διαλέγεις ρούχα για εσένα. Είναι το πάθος σου η μόδα και ότι να κάνει με αυτήν. Καταλαβαίνω πως πάντα έπρεπε να ασχολείσαι με προβλήματα ή το πως θα ντυθούν οι άλλοι. Νομίζω ήρθε η ώρα να διαλέξεις εσύ για τον εαυτό σου" μου λέει και του χαμογελάω. Έχει κάνει τόσα πολλά για εμένα... Πράγματα, που ποτέ κάποιος δεν θέλησε να μου προσφέρει, το κάνει αυτός. Ζωντανή απόδειξη πως νιώθει αληθινά αισθήματα.

"Έχεις κάνει πολλά για εμένα" του λέω και χαϊδεύει το μάγουλο μου.

"Και θα κάνω άλλα τόσα". Με παίρνει από το χέρι και συνεχίζουμε να βηματίζουμε καταμήκος των μαγαζιών.

"Και να μην ήταν μαγαζί στο Beverly Hills πάντως, δεν θα με ένοιαζε" του λέω με ειλικρίνεια στην φωνή μου και αυτός γελάει.

"Εμένα όμως ναι. Θέλω η γυναίκα μου να έχει τα καλύτερα"

"Και μόνο που έχει εσένα είναι καλύτερα" παραδέχομαι δυνατά και ένα φιλί προσγειώνεται στα μαλλιά μου.

Φτάνουμε μπροστά από το μαγαζί και μένω αποσβολωμένη να κοιτάζω το μεγάλο κτίριο με τα πολλά παράθυρα. Ουάου... Αυτά θα πει χλίδα!

"Δείχνει... Πολύ ακριβό" του λέω αρκετά εντυπωσιασμένη. Δεν μπαίνεις κάθε μέρα σε τέτοια μαγαζιά.

"Χεχε. Το καλό είναι... Πως το έχω κλείσει όλο το μαγαζί μόνο για εμάς σήμερα" στο άκουσμα αυτής της πρότασης, τον κοιτάζω σοκαρισμένη. Τι είπε πως έκανε;!

"Τι έκανες λέει;! Αλεξάντερ! Δεν σε πιστεύω πια! Γιατί να το κάνεις αυτό;! Θεέ μου!" φωνάζω, χωρίς να ξέρω αν είμαι θυμωμένη ή χαρούμενη για αυτήν του την κίνηση. Με πιάνει από το χέρι και το σφίγγει. Οι ματιές μας κλειδώνουν.

"Πρώτον, για εσένα. Δεύτερον, γιατί μπορώ. Και τρίτον... Γιατί μπορώ να κάνω τα πάντα για εσένα" μου λέει και απαντάει με ένα παιχνιδιάρικο χαμόγελο και περνάμε το κατώφλι του μαγαζιού.

Ο Χριστός και η Παναγία! Μαγαζί είναι αυτό ή σπίτι;! Όχι μόνο στηρίζεται πάνω σε κολώνες, χρώματος χρυσό, αλλά και στο βάθος του χώρου–ο οποίος είναι τεράστιος– υπάρχει μια σκάλα, η οποία μάλλον θα οδηγεί σε στον πρώτο όροφο... Μα καλά, σε κατάστημα με ρούχα μπήκαμε ή στο παλάτι της Μπάρμπι από το σχολείο για πριγκίπισσες;!

"Έχουν και δεύτερο όροφο. Εκεί είναι τα δοκιμαστήρια" μου εξηγεί και συνεχίζω να κοιτάζω το μέρος με ανοιχτό το στόμα.

Δεν το πιστεύω ότι όλο αυτό είναι κλεισμένο... Μόνο για εμάς. Τόσα ρούχα, τόσες επιλογές. Τα πάντα εδώ μέσα, είναι φτιαγμένα από τα πιο ακριβά υφάσματα. Δημιουργίες των πιο διάσημων σχεδιαστών του κόσμου, μπροστά στα μάτια μου. Είναι τιμή μου να βρίσκομαι απέναντι από όλα αυτά. Και ξαφνικά, έχω παρά πολύ έμπνευση για να δημιουργήσω και εγώ.  Όλα αυτά μπορούν να γίνουν δικά μου... Φτάνει μόνο να τα ζητήσω και ο Αλεξάντερ θα το κάνει.

"Άντε τι περιμένεις; Ξεκίνα να δοκιμάζεις" με παρακινεί και αφήνω το χέρι του, επιτρέποντας στον εαυτό μου να περιπλανηθεί σε αυτήν την ομορφιά.

[...]

"Σου αρέσει αυτό;" τον ρωτάω, βγαίνοντας από το δοκιμαστήριο.

Δεν μου αρέσει που το παραδέχομαι, αλλά χαίρομαι που ο Αλεξάντερ έκλεισε το μαγαζί μόνο για εμάς τους δύο. Δεν θα ένιωθα και πολύ άνετα να έχουμε όλα τα βλέμματα πάνω μας. Είναι η πρώτη φορά μετά από τόσο καιρό, που βρισκόμαστε έξω από το σπίτι και δεν μας φωτογραφίζει κάποιος.

"Πολύ κοντό είναι... Δεν μου αρέσει" μου απαντάει πλησιάζοντας με.

"Εμένα όμως ναι. Θα το πάρω και δεν δέχομαι αντίρρηση. Το ότι είμαστε μαζί, δεν διαγραφεί το γεγονός ότι είμαι γυναίκα και έχω ανάγκες" του υπενθυμίζω και χαμογελάει πονηρά, γλείφοντας τα χείλη και σκανάροντας με με το βλέμμα του.

"Έχεις δίκιο... Αρκεί να σου το βγάζω κάθε βράδυ..." μου ψιθυρίζει αισθησιακά στο αυτί και τότε, το κινητό το χτυπάει. Αποχωρεί από τον όροφο, αφήνοντας με σε αναμμένα κάρβουνα. Θα του πω εγώ μετά...

Στο μαγαζί, δεν δουλεύουν πολλά άτομα. Λογικό, μιας και είμαστε Κόμο εγώ και ο Αλεξάντερ. Πέντε πωλητές για την ακρίβεια. Τέσσερις γυναίκες και... Ένα άντρα, ο οποίος με κοιτάζει από την ώρα που ήρθαμε. Πριν που διάλεγα ρούχα, ερχόταν συνέχεια και μου πρόσφερε βοήθεια. Αρνιόμουν όσο πιο διακριτικά μπορούσα, με την ελπίδα πως ο Αλεξάντερ δεν θα πρόσεξε το πέσιμο του. Θα γινόταν έξαλλος και μετά να δω ποιός θα τον μάζευε.

Κοιτάζω την στοίβα με τα ρούχα. Πω πω, είναι πάρα πολλά. Ελπίζω ο Αλεξάντερ να μην βαρεθεί. Αν και το διασκεδάζει από ότι έχω δει, να με βλέπει με διάφορα ρούχα. Από το ύφος που παίρνει, καταλαβαίνω πως φαντασιώνεται πολλά... Που θέλει να μου κάνει.

Ανοίγω την κουρτίνα και βγαίνω έξω, στήνοντας τον εαυτό μου μπροστά από το καθρέφτη. Ποτέ δεν... Έχω βάλει κάτι τέτοιο. Τόσο απαλό ύφασμα... Θα μπορούσα να κοιμηθώ πάνω σε αυτά τα ρούχα. 

"Είστε πολύ όμορφη" ακούω τον νεαρό άντρα που δουλεύει εδώ να μου λέει και του χαμογελάω διστακτικά.

Ελπίζω να μην κάνει κάτι. Με εξαίρεση τον Κρις, δεν έχω βρεθεί ξανά με άντρα από τότε που γίναμε ζευγάρι με τον Αλεξάντερ. Και δεν είναι μόνο αυτό. Πριν από τον Αλεξάντερ, η επαφή μου με τους άντρες ήταν κάπως... Περίεργη. Πράγματα που... Δεν θέλω να θυμάμαι.

"Σε ευχαριστώ..." απαντώ όσο πιο ψυχρά γίνεται. Δεν πρέπει να καταλάβει πως αισθάνομαι άβολα. Ίσως και να τον παρεξηγώ, αλλά προτιμώ να είμαι προετοιμασμένη για κάθε ενδεχόμενο.

"Πολύ... Ιδιαίτερη πάντως αυτή η σχέση που έχετε μεταξύ σας" μου λέει και δεν ξέρω αν πρέπει να επιστρέψω στο παραβάν ή να πάω εκεί πέρα και να του σπάσω το κεφάλι. "Είναι και η διαφορά ηλικίας" συμπληρώνει και πετάω τα ρούχα στο πάτωμα, κοιτώντας τον οργισμένη.

"Η ηλικία είναι μόνο ένας αριθμός. Και δεν νομίζω να αφορά κανέναν το τι κάνω εγώ και ο Αλεξάντερ" του απαντώ στο ίδιο ύφος και σταυρώνω τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου.

"Έχετε δίκιο αλλά... Δεν ήταν καλύτερος ένας άντρα στην ηλικία σας;" με ρωτάει ειρωνικά και αρχίζει να με πλησιάζει.

"Νεαρέ κάνε πίσω γιατί θα φωνάξω!"

"Δεν έχουμε και τόση διαφορά ηλικίας για να μες λες νεαρό! Επειδή τα έφτιαξες με αυτόν, δεν σημάνει πως έγινες κάποια ξεχωριστή γυναίκα! Είσαι σαν όλες τις άλλες!"

Έχω αρχίσει να φοβάμαι λίγο τώρα... Αλεξάντερ που είσαι;!

"Αγάπη μου;" ακούω την φωνή του και από μέσα μου ανακουφίζομαι!Ηρθε!

"Νεαρέ πάρε δρόμο και πήγαινε μαζί με τους άλλους κάτω!" τον προστάζει, ενώ είναι στα όρια να μην πάθει υστερία από τον θυμό του. Αυτός υπακούει, αφού δεν τον παίρνει να κάνει και αλλιώς και αποχωρεί από το όροφο τρέχοντας.

"Τα άκουσα όλα"

"Τότε θα άκουσες και εμένα" του λέω πίσω και αυτός κοπανάει την πόρτα, κλειδώνοντας την. Με πιάνει από την μέση και με κολλάει στον τοίχο, αγνοώντας τα πεταμένα ρούχα στο πάτωμα.

"Δεν με νοιάζουν οι μαλακίες που σου λέει ο κάθε ηλίθιος! Στα δικά μου μάτια, είσαι ξεχωριστή και θα είσαι πάντα! Με άκουσες Ζοζεφίνα Ράινχαρτ;! Σε αγαπώ και θα το κάνω όλη μου την ζωή!" φωνάζει και κλείνει το πρόσωπο μου στα χέρια του, ενώνοντας τα χείλη μας.

"Μην σε ξαναδώ να επηρεάζεσαι από τις μαλακίες άσχετων που δεν ξέρουν τι είναι αγάπη!" προσθέτει, καθώς σπάει το φιλάει και τον κοιτάζω στα μάτια, προσπαθώντας να χαμογελάσω. Αν αυτό δεν είναι αγάπη... Τότε τι είναι;

Ξαφνικά, αισθάνομαι τα χέρια του μέσα από το φόρεμα.

"Αλ..."

Αφαιρεί το μαύρο ύφασμα από τι σώμα και αρχίζει να χαράζει γραμμές από υγρά φιλιά στον λαιμό μου, ενώ τα δάχτυλα του ταξιδεύουν στο σώμα μου, φτάνοντας μέχρι και στα απόκρυφα σημεία... Τουλάχιστον και εκείνον, δεν είναι πια.

"Αλεξάντερ... Εδώ...;"

"Όποιος έχει πρόβλημα... Μπορεί να πάει στον διάολο!" μου ψιθυρίζει έντονα και τα δάχτυλα του εισχωρούν μέσα μου, κάνοντας κυκλικές κινήσεις.

Τελικά τα ψώνια στο Μπέιβερλι Χιλς... Έχουν καλύτερη εξέλιξη από αυτήν που είχα φανταστεί!

Γειά σας και πάλι στις τρεις τα ξημερώματα αγαπημένα μου δελφινάκια🐬🐬🐬🐬🐬

Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Σκέφτηκα πως, αφού το προηγούμενο ήταν κάπως στενάχωρο, αυτό θα μπορούσε να είναι λίγο τρυφερός και αστείο ταυτόχρονα, να σας φτιάξω και εσάς έστω και λίγο την διάθεση.

Ελπίζω να το κατάφερα😊

Τα επόμενα κεφάλαια κάπως έτσι θα είναι, γαλήνια και τρυφερά, συν τις νέες αποκαλύψεις που θα μάθουμε για τους δύο πρωταγωνιστές, αλλά και για τους ανθρώπους γύρω τους.

Στο επόμενο... Το Josander κανονίζει κάτι πολύ γλυκό, που θα προτείνει ο Αλεξάντερ μας❤️

Μέχρι τότε...

Peace❤️💛✌️

Υ. Σ. : Ααααα! Μισό μην φύγετε!

Θέλετε να παίξουμε ένα παιχνίδι;

Αφήστε στα παρακάτω εμοτζι τραγούδια που πιστεύετε ότι ταιριάζουν με τους χαρακτήρες μας
👇👇👇

🎶🤩

Και στα άλλα δύο παρακάτω, τραγούδια που νομίζετε ότι ταιριάζουν με τα ζευγάρια μας
❤️👇

Josander

Chrisha

(Θα γίνουν περισσότερα κάποια στιγμή😂)