Josephine's POV

1 μέρα μετά...

Μόνο με μια λέξη μπορώ να περιγράψω την ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρίσκομαι αυτήν την στιγμή... Απόγνωση.

Η καρδιά σφυροκοπά μέσα στο στήθος μου, καθώς παρατηρώ τον Αλεξάντερ μου να κείτεται πάνω στο κρεβάτι της κλινικής. Τον έχουν καλωδιώσει, κυρίως στα χέρια. Δεν μπορώ να κατανοήσω την λειτουργία των μηχανημάτων, αλλά ο Σεμπάστιαν, ο γιατρός του Αλεξάντερ, με διαβεβαίωσε ότι η τωρινή κατάσταση του είναι καλύτερη. Και αυτό, γιατί η εισαγωγή του στο νοσοκομείο ήταν άμεση... Διαφορετικά, ίσως να μην είχαν αποφευχθεί τα χειρότερα.

Όταν φτάσαμε, η πίεση του ήταν πολύ χαμηλή και ίσα ίσα που οι νοσοκόμες μπορούσαν να εντοπίσουν τον σφυγμό του. Ευτυχώς, τον σταθεροποίησαν και πριν από μερικές ώρες, τον μετέφεραν σε ένα μεγάλο δωμάτιο, στο οποίο είναι μόνος του. Αν και δεν το ζήτησα, χαίρομαι που του παρέχεται αυτή η δυνατότητα. Έτσι, όλη η προσοχή είναι στραμμένη πάνω του. Ξέρω πως αυτό ακούγεται εγωϊστικό, αλλά θέλω ο αγαπημένος μου να λάβει όλη την απαραίτητη φροντίδα, χωρίς περισπασμούς. Την χρειάζεται, ώστε να παραμείνει κοντά μας.

Έχει βυθιστεί σε έναν βαθύ ύπνο τις τελευταίες δέκα ώρες. Η αναπνοή ξεμυτίζει από τα χείλη του,
σε κανονικό ρυθμό, άλλη μια ένδειξη ότι πάει καλά. Δέφυγα λεπτό από κοντά του. Ήμουν μαζί του μέσα στο ασθενοφόρο, περίμενα υπομονετικά στην αίθουσα αναμονής, προσμένοντας να ακούσω έστω ένα καλό νέο. Κάθε λεπτό ήταν βασανιστικό και μέχρι να μου μιλήσει ο Σεμπάστιαν, δεν μπορούσαν να ηρεμήσω. Ούτε σαν σκέψη δεν περνούσε από το μυαλό μου.

Τα παιδιά ήρθαν να με στηρίξουν, αλλά και να μάθουν οι ίδιοι τι συμβαίνει. Ο καθένας ξεχωριστά, για να ρυθμίσουν και τις δουλειές τους. Η Μαργαρίτα θα μείνει παραπάνω στον οίκο, για να καλύψει και λίγες από τις δικές μου υποχρεώσεις, ο Κρις ανέλαβε όλες τις εκκρεμότητες από την Sergud Studios και η Άλις θα προσέχει τα παιδιά για λίγο. Όλοι εκεί, για να με διευκολύνουν, έως ότου να αισθανθώ έτοιμη να επιστρέψω στην καθημερινότητα μου... Δεν ξέρω πώς θα τα έβγαζα πέρα χωρίς εκείνους. Τελικά, ισχύει αυτό που λένε ότι αυτοί που σε νοιάζονται πραγματικά είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού.

Και ενώ έχουν κάθε δικαίωμα να βρίσκονται εδώ, όπως εγώ, μου παραχωρούν την θέση τους. Γιατί ξέρουν πόσο σημαντικό είναι να είμαι κοντά στον Αλεξάντερ.

Πόσο μετανιώνω που έτρεξα έξω από την πολυκατοικία. Αν τον άφηνα να μου εξηγήσει, αν είχαμε μιλήσει, ίσως τώρα να ήμασταν αγκαλιά στο κρεβάτι και να παρηγορούσαμε ο ένας τον άλλον. Οι ενοχές για ό,τι συνέβη έχουν φωλιάσει στην ψυχή μου. Εγώ τον αναστάτωσα. Υποσχεθήκαμε πως τα μυστικά δεν θα μας χωρίσουν ξανά, αλλά και ότι η δεν θα βγάζουμε αυθαίρετα συμπεράσματα, δίχως να γνωρίζουμε... Αθέτησα αυτήν την υπόσχεση, και μάλιστα με τον χειρότερο τρόπο. Εκείνος με έχει και εγώ σκέφτηκα πάλι πόσο πληγώθηκα από την στάση του. Δηλαδή, θα προτιμούσα να ήξερα από την αρχή και σίγουρα από τον ίδιο, αλλά ώφειλα να τον ακούσω... Ευελπιστώ να ξυπνήσει σύντομα, ώστε να του πω πόσο λυπάμαι και ότι δεν θα τον εγκαταλείψω... Ποτέ.

"Αλεξάντερ μου... Αγάπη μου" ψελλίζω, κλείνοντας το χέρι του στην χούφτα και φιλώντας το ασταμάτητα "Σε αγαπώ πάρα πολύ. Εσύ και τα παιδιά, είστε όλη μου η ζωή. Στον καθένα σας ανήκει ένα κομμάτι της καρδιάς μου. Εάν κάποιο χαθεί... Τότε το κενό δεν θα αναπληρωθεί ποτέ και από κανέναν" συμπληρώνω και λίγα δάκρυα ξεφεύγουν από τα μάτια μου, καταλήγοντας στα δάχτυλα του.

"Ζο... Ζοζεφίνα..." η τρυφερή και μπάσα φωνή του με διαπερνά και υψώνω το κεφάλι μου, εστιάζοντας το βλέμμα μου στα σοκολατί, μισάνοιχτα μάτια του.

"Αλεξάντερ; Αγάπη μου, είσαι καλά; Πονάς κάπου;" τον ρωτάω, έχοντας σκύψει από πάνω του.

"Πονάω λίγο στο σώμα μου... Αλλά κατά τα άλλα, είμαι εντάξει" μου απαντάει χαμηλόφωνα και το στόμα του, σχηματίζει ένα αμυδρό χαμόγελο.

Τα δάχτυλα του ενός χεριού μου έχουν μπλεχτεί με τα δικά του και με το άλλο, τον χαϊδεύω στα μαλλιά. Ξέρω πως από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας μας, αυτή η κίνηση τον χαλαρώνει στις πολύ δύσκολες ώρες. Παρόλο που εξωτερικά είναι ψύχραιμος, αντιλαμβάνομαι ότι εσωτερικά υποφέρει και έχει ανάγκη από δικούς του ανθρώπους να του σταθούν. Και εγώ, από εδώ και πέρα, θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να υγιής ψυχικά.

"Ζόζι μου... Συγγνώμη που δεν-" τον ηρμό του διακόπτει ένας μορφασμός και οι κοφτές του ανάσες δηλώνουν την αναστάτωση του.

"Σουσ... Μην το σκέφτεσαι. Όλα καλά. Δεν χρειαζεται να αγχώνεσαι για αυτό. Ούτε να ζητάς συγγνώμη. Δεν έχεις κανέναν λόγο" τον καθησυχάζω και ακουμπάω τα χείλη μου πάνω στα δικά του, κινώντας τα με έναν απαλό ρυθμό.

Η ανταπόκριση του είναι αδύναμη, αλλά το δέρμα του έχει ζεσταθεί, που σημάνει ότι και η θερμοκρασία του είναι αυτή που πρέπει. Μπορώ να ακούσω τους χτύπους του, οι οποίοι είναι φυσιολογικοί. Θεέ μου... Δεν μπορώ ούτε να φανταστώ τι περνάει εδώ και δύο ολόκληρα, εξαιτίας της αρρώστιας που τον βασανίζει. Γι' αυτό αδυνάτισε. Γι' αυτό τρέχει αίμα από την μύτη του σε τακτά χρονικά διαστήματα.

"Έπρεπε να σου μιλήσω από την αρχή"

"Κάλιο αργά, παρά ποτέ. Έτσι δεν λένε; Σημασία έχει πως τώρα ξέρω. Και θα το αντιμετωπίσουμε μαζί. Δεν υπάρχει περίπτωση να σε αφήσω μόνο" του λέω και το χαμόγελο του μεγαλώνει.

"Δηλαδή... Δεν είσαι θυμωμένη;" του είναι απαραίτητο να σιγουρευτεί ότι δεν ισχύει κάτι τέτοιο... Αν πρόκειται να το βοηθήσει, τότε θα του το πω.

"Όχι, Αλεξάντερ. Σου είπα, μην σε αγχώνει αυτό. Τώρα προέχει η υγεία σου. Όλα τα άλλα, είναι περιττά" του εξηγώ και απελευθερώνει μια ανάσα ανακούφισης.

"Εσύ... Εσύ πώς είσαι;" με ρωτάει και μου ξεφεύγει ένα πικρό γελάκι.

"Προσπαθώ. Από όταν σε έφεραν εδώ, δεν έχω φύγει καθόλου από την κλινική. Και δεν έχω σκοπό, μέχρι να πάρεις εξιτήριο"

"Και τα παιδιά; Η δουλειά;"

"Έχουν αναλάβει τα οι φίλοι μας. Μην σε ανησυχεί αυτό"

Μέσα σε αυτόν τον πανικός... Ο ίδιος, το πρώτο που σκέφτηκε, είναι τα παιδιά μας. Με συγκινεί τόσο πολύ να ξέρω πως ο γιός μου και η αδερφή μου, ανήκουν στις βασικότερες προτεραιότητες του. Και φυσικά, είμαι απόλυτα σίγουρη πλέον πως θα κάνει τα πάντα εκείνα. Άλλος ένας από τους λόγους που τον αγαπώ, είναι η ικανότητα του να αγαπάει με ανιδιοτελή τρόπου τους δικούς του ανθρώπους. Δεν διαθέτουν πολλοί αυτό το χάρισμα.

"Πώς... Πώς έμαθες ότι έχεις λέμφωμα;"

"Μία μέρα, πριν δύο χρόνια, με έπιασε ξαφνικά ζαλάδα. Συνεχίστηκαν για αρκετό καιρό. Οι πόνοι με βασάνιζαν καθημερινά, οπότε το έψαξα και... Να 'μαστε. Μέχρι τώρα, ο γιατρός με επιβεβαίωνε ότι οι θεραπείες θα βελτίωναν τα πράγματα και τα επεισόδια θα σταματούσαν. Και έτσι έγινε. Έναν χρόνο τώρα, δεν έχασα ποτέ τις αισθήσεις μου... Δεν έχω ιδέα τι άλλαξε..." ψελλίζει στο τέλος της πρότασης του και τον φιλάω στα μαλλιά.

"Ο Σεμπάστιαν θα έρθει σε λίγο με τα αποτελέσματα των εξετάσεων σου και θα μάθουμε. Ό,τι κι αν συμβαίνει όμως, δεν πρέπει να φοβάσαι. Θαβτα καταφέρουμε μαζί. Έτσι δεν λέγαμε πάντα; Και όποιος έχει πρόβλημα..."

"Μπορεί να πάει στον διάολο" συμπληρώνει και κάνει μια μέρα να πλησιάσει το πρόσωπο του στο δικό μου, αλλά πέφτει πίσω και μορφάζει ξανά.

"Ηρεμα... Έχουμε καιρό για αυτά" λέω, ελπίζοντας ότι πραγματικά θα έχουμε.

Δεν τολμώ ούτε να φανταστώ πώς θα ήταν η ζωή μου, χωρίς τον Αλεξάντερ. Και αυτό δεν σχέση με τα τρία χρόνια χωρισμού μας. Τότε, ήξερα ότι ήταν εκεί. Και οι δύο παλεύαμε, ώστε να μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Μαθαίναμε διαρκώς τα νέα του άλλου, δίχως να επικοινωνούμε. Ήμουν σίγουρη ότι ποτέ δεν θα συνέβαινε κάτι, το οποίο θα συντάρρασε αυτήν την ρουτίνα. Δεν θα τον έχανα, διότι γνώριζα πως θα βρισκόταν εκεί για πάντα και θα προχώρα, όπως εγώ.

Αλλά ποτέ το μυαλό δεν αναλογίστηκε αυτήν την περίπτωση... Μου είναι πολύ δύσκολο να το επεξεργαστώ και να το αποδεχτώ. Θα έπρεπε να προετοιμάζομαι για τα χειρότερα, αλλά η καρδιά μου αρνείται αυτό το ενδεχόμενο. Επιτέλους, μετά από τόσο καιρό μοναξιάς και πόνου, κατόρθωσα να αφήσω το παρελθόν πίσω. Όλα, χάρη στην ώθηση του Αλεξάντερ μου... Ευελπιστώ αυτή η ιστορία, να έχει αίσιο τέλος. Γιατί εγώ και ο Αλεξάντερ, έχουμε ακόμα πολλά να ζήσουμε. Δεν θα επιτρέψω να καταρρεύσουν τόσο εύκολα τα όνειρα μας.

"Γειά σας"

Μια φωνή, με ανασύρει από τις πιο μύχιες σκέψεις και επιστρέφω στην θέση μου, στρέφοντας το πρόσωπο μου προς την πόρτα. Ο Αλεξάντερ κάνει το ίδιο, χωρίς να ελευθερώσει ωστόσο το χέρι μου από το κράτημα του. Ο Σεμπάστιαν κλείνει την πόρτα πίσω του και πλησιάζει, με ένα πλατύ χαμόγελο να στολίζει το πρόσωπο του. Πρέπει να είναι στην ίδια ηλικία με εμένα πάνω κάτω, ίσως και λίγο μεγαλύτερος, αν κρίνω από την νεανική έκφραση και τους ευγενικούς του τρόπους.

"Σεμπάστιαν, γειά" αποκρίνεται ο Αλεξάντερ και επιδιώκει να ανακαθήσει στο κρεβάτι, όχι με πολύ μεγάλη επιτυχία.

"Αλεξάντερ, βλέπω ότι δεν είσαι μόνος αυτήν την φορά. Με την Ζοζεφίνα έχουμε ήδη γνωριστεί και θέλω να πω καταρχάς ότι είναι ακριβώς όπως μου την περιέγραψες. Ένας υπέροχος και καλοσυνάτος άνθρωπος. Ως φίλος, αλλά και ως γιατρός, πραγματικά χαίρομαι για εσένα. Είναι σημαντικό ο άνθρωπος μας, να στέκεται κοντά μας στα δύσκολα"

Δεν μου αρέσει καθόλου αυτός ο θετικός πρόλογος... Φανερώνει ότι θα ακολουθήσει κάτι άσχημο. Σαν την ηρεμία, που όμως προμηνύει μια καταιγίδα, η οποία σκοπεύει να διαλύσει το οτιδήποτε όμορφο που θα βρεθεί στον διάβα της.

"Σεμπάστιαν... Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Παρόλα αυτά, έχω την αίσθηση πως δεν μου φέρνεις καλά νέα. Μίλα λοιπόν" του ζητάει ο Αλεξάντερ και τίποτα δεν μπορεί να κρύψει την αγωνία στον τόνο του, αλλά ούτε και από το δικό μου βλέμμα. Έχουμε ακριβώς την ίδια προαίσθηση.

"Αλεξάντερ... Τα πράγματα είναι σοβαρά. Εσύ ήσουν συνεπέστατος στις θεραπείες σου και ακολούθησες όλες τις οδηγίες που σου έδωσα. Ωστόσο... Αυτή η κακοήθεια που έχει προσβάλει τον οργανισμό σου, εξαπλώνεται πολύ πιο γρήγορα από όσο είχαν υπολογίσει"

"Δηλαδή;" ρωτάω, μιας και δεν προλάβαινε να μου εξηγήσει για τι νόσο πρόκειται νωρίτερα, όταν γνωριστήκαμε.

"Θα τα πάρω από την αρχή. Το λεμφικό σύστημα που διατρέχει όλο το ανθρώπινο σώμα, αποτελείται από μια ειδική κατηγορία κυττάρων, τα λεμφοκύτταρα που συμμετέχουν στην καταπολέμηση των λοιμώξεων. Το λέμφωμα είναι κακοήθεια του λεμφικού ιστού, στο οποίο τα λεμφοκύτταρα είναι παθολογικά και ανίκανα να λειτουργήσουν όπως πρέπει, ενώ πολλαπλασιάζονται ανεξέλεγκτα και εναποθέτονται σε διάφορα όργανα του σώματος και κυρίως στους λεμφαδένες, τους οποίους και διογκώνουν. Συνήθως είναι εύκολο να αντιμετωπιστεί στις αρχές, αλλά καθώς προχωράνε τα στάδια, αυξάνει και ο δείκτης δυσκολίας" σταματάει και παίρνει μια βαθιά ανάσα.

Ελέγχει κάτι στα μηχανήματα και ύστερα, κρατάει μερικές σημειώσεις πάνω στα χαρτιά που έφερε μαζί του... Νιώθω ένα ρίγος να διαπερνά το σώμα μου, παρατηρώντας τις ρυτίδες που έχουν εμφανιστεί στο μέτωπο του. Δεν είναι καλό σημάδι αυτό.

"Με άλλα λόγια... Η κατάσταση αυτής της μορφής καρκίνου, έχει εξελιχθεί ραγδαία Αλεξάντερ" επιβεβαιώνει τις υποψίες μου και με την άκρη του ματιού, διακρίνω την απογοήτευση να διαγράφεται στο πρόσωπο του Αλεξάντερ.

Περίμενε να ακούσει κάτι... Μα αυτό δεν σημαίνει πως δεν ήλπιζε να έχει βελτιωθεί. Μια σκιά περνάει από τα μάτια του και σφίγγω το χέρι του, υπενθυμίζοντας του σιωπηλά ότι θα παλέψουμε μαζί και θα νικήσουμε αυτόν τον καρκίνο.

"Και πώς προχωράμε από εδώ και μπρος;"

"Θα πρέπει να αυξήσουμε τα ραντεβού για τις θεραπείες και θα σου χορηγήσω άλλα, πιο ισχυρά φάρμακα. Μόλις πάρεις εξιτήριο, πριν φύγεις, πέρνα από το γραφείο μου για να το συζητήσουμε διεξοδικά και θα να οργανωθούμε σωστά... Εντάξει;" τον ρωτάει και ο Αλεξάντερ γνέφει θετικά.

Μετά από λίγα λεπτά περισσότερης ενημέρωσης, ετοιμάζεται να αποχωρήσει. Προτού βγει από το δωμάτιο, γυρνάει και τα μάτια του καρφώνονται πάνω μου.

"Ζοζεφίνα, όταν θα είναι να φύγεις, μην χρησιμοποιήσεις την κεντρική είσοδο της κλινικής. Ρώτα στην υποδοχή και σου δείξουν πώς να φύγεις, χωρίς να γίνεις αντιληπτή από τους δημοσιογράφους. Το επεισόδιο έξω από την πολυκατοικία του αδερφού σου, Αλεξάντερ, δεν άφησε περιθώρια για να παραμείνει κρυφό το ότι είσαι άρρωστος. Λυπάμαι πολύ. Καλό βράδυ και στους δύο. Θα τα ξαναπούμε σύντομα"

Αφού ξαναβρεθούμε μόνοι μας, ακουμπάω την πλάτη μου στην ράχη της καρέκλας και αφήνω τον εαυτό μου, έστω και για ένα λεπτό, να χαλαρώσει. Εισπνοή, εκπνοή... Εισπνοή, εκπνοή... Ω Θεέ μου, είχα σχεδόν ξεχάσει ότι ο Τύπος τώρα έχει ακόμα μια αφορμή για να ανακατεύεται στην ζωή μας. Και δεν θα αργήσει να εμφανιστεί ξανά ο Οσμάν, ο οποίος θα παρουσιάσει αυτό το γεγονός με έναν αρνητικό τρόπο, δεν αμφιβάλω καθόλου γι' αυτό.

"Θα μπορούσε να είναι και χειρότερα"

"Τι εννοείς;"

"Θα μπορούσε να μου πει ότι πεθαίνω" μου απαντάει και τον χτυπάω με δύναμη στον ώμο, αποτυγχάνοντας όμως να εμποδίσω τον εαυτό μου να μην γελάσει από το πείραγμα του, παρασέρνοντας και εκείνον.

"Πέρα από την πλάκα, μην το ξαναπείς. Ο Σεμπάστιαν δεν ανέφερε κάτι τέτοιο, επομένως είναι ανούσιο να το σκέφτεσαι. Θα επικεντρωθούμε στις θεραπείες σου και θα τα καταφέρουμε"

"Το ελπίζω..."

"Να είσαι σίγουρος!" του λέω, ανεβάζοντας ελάχιστα τον τόνο της φωνής μου, σαν έναν γονιό που μαλώνει το απρόσεκτο παιδί του.

Οι ματιές μας κλειδώνουν και χάνομαι στον κόσμο των σοκολατί ματιών του, από τα οποία ξεχειλίζει η αγάπη που τρέφει για εμένα. Σηκώνει το χέρι του, με όση δύναμη διαθέτει, και τα δάχτυλα του αγγίζουν με απόλυτη τρυφερότητα το πρόσωπο μου. Πιέζουν απαλά το δέρμα μου, δημιουργώντας μια γλυκιά αίσθηση που διαπερνά την ραχοκοκαλιά μου και να καταλαμβάνει κάθε εκατοστό του σώματος μου. Οι παλμοί μου καταλαγιάζουν, καθώς ο άντρας που αγαπώ, χωρίς λόγια, με καθησυχάζει, ενώ δίνει την δική του εσωτερική μάχη... Ωφείλω να κάνω το ίδιο.

"Δεν μπορείς να φανταστείς τι θέλω να σου κάνω αυτήν την στιγμή"

"Αλεξάντερ, για όνομα του Θεού! Πώς γίνεται να σκέφτεσαι το σεξ σε μια τέτοια στιγμή;"

"Σκέφτομαι μόνο ό,τι με ευχαριστεί... Και με ευχαριστεί να σε φαντάζομαι σε διάφορες στάσεις, ενώ σε–"

"Αλεξάντερ!" φωνάζω γελώντας, διακόπτωντας τις πονηρές σκέψεις του... Αν και ομολογώ πως και εγώ τον θέλω πάρα πολύ... Δεν είναι η κατάλληλη ώρα όμως για τέτοιες επιθυμίες.

"Διακόπτω κάτι;"

Μία αρκετά γνώριμη, κι ας την έχω ακούσει μια φορά στην ζωή μου, μας αποσπά την προσοχή και αντικρίζω ένα ζευγάρι κατάμαυρα μάτια, τα οποία ταξιδεύουν εναλλάξ σε εμένα και τον Αλεξάντερ. Για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, παύω να αισθάνομαι τον σφυγμό μου, βρισκόμενη μπροστά του, αλλά καθώς ενθυμούμαι όσα έκανε για εμάς και την βοήθεια του, ηρεμώ και ο νους μου αφήνει τις χειρότερες σκέψεις να εξαφανιστούν εντελώς... Δεν το περίμενα ποτέ ότι η εμφάνιση του, θα μου πρόσφερε τόση ανακούφιση. Ίσως γιατί, εφόσον πιστεύω τον Αλεξάντερ, πιστεύω και εκείνον.

"Έντουαρντ... Είσαι το τελευταίο άτομο που περίμενα να με επισκεφτεί" του λέει ο Αλεξάντερ και ο Έντουαρντ με λίγες, μεγάλες δρασκελιές, φτάνει δίπλα του.

"Και εσύ ο τελευταίος άνθρωπος που περίμενα ότι θα δω να κείτεται σε ένα κρεβάτι, άρρωστο και κατάκοπο. Μα καλά, για ποιόν λόγο να κρύψεις κάτι τόσο σοβαρό;"

"Ήταν λάθος και το ξέρω! Να σου πω, η ίδια μου η κοπέλα δεν μου έκανε κήρυγμα! Αν θες να είμαστε φίλοι λοιπόν, σταμάτα"

"Ποιός είπε ότι θέλω; Και άσε τις απειλές, γιατί εγώ μπορώ να γίνω πολύ χειρότερος" του λέει στον ίδιο τόνο και στο δωμάτιο, μπαίνει εκείνη η γυναίκα που ήταν μαζί του την ημέρα που είχε έρθει στο γραφείο μου.

Η έκφραση της πιο ψυχρή από πάγο και τα μάτια της ορθάνοιχτα, λες και είναι γυάλινα. Οι κόρες τους, πότε εστιάζουν στον Αλεξάντερ και εμένα και πότε στον Έντουαρντ, κυρίως σε αυτόν όμως. Οι ώμοι της έχουν σφιχτεί και τα χείλη της, έχουν σχηματίσει μια λεπτή γραμμή. Τα πιασμένα σε μια χαμηλή κοτσίδα μαλλιά της, ταιριάζουν απόλυτα με το εντυπωσιακό της ντύσιμο... Ένα από τα ελάχιστα πράγματα, τα οποία με έκαναν να την εκτιμήσω. Σαν χαρακτήρα, δεν την ξέρω, αλλά μου εμπνέει μια αγριάδα και το σκληρό ύφος, σου απαγορεύει να προσέξεις τις κρύβεται πίσω από τα υπέροχα, σμαραγδένια μάτια της ή να ανακαλύψεις τι εξερευνήσεις αυτό το σοβαρό παρουσιαστικό.

"Δεν σε φοβάμαι" αποκρίνεται ο Αλεξάντερ, σοβαρός και πριν το καταλάβω, ξεσπάνε σε δυνατά γέλια.

Αυτός ο άντρας κάνει πολύ καλό στον Αλεξάντερ... Του υποσχέθηκα πως θα δώσω μια ευκαιρία στον Έντουαρντ, ώστε να γνωριστούμε καλύτερα. Είναι κομμάτι του παρελθόντος, αλλά και του παρόντος. Και εφόσον εκείνος έκανε καλό στην οικογένεια μου, με τον δικό του τρόπο, αξίζει να επιχειρήσω να γίνω και εγώ φίλη του, όσο γίνεται. Γιατί κακά τα ψέματα, δεν παύει να είναι ο αρχηγός της αμερικανικής μαφίας και δεν θα ήταν φυσιολογικό να είμαστε τόσο κοντά και να ξέρω τα πάντα για εκείνον... Τώρα θα με ρωτήσει κανείς, πόσα από όσα μου έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια είναι φυσιολογικά;

"Φίλε, πραγματικά μόνο εσύ και ο αδερφός μου θα μπορούσατε να κάνετε αστεία με την κατάσταση μου"

"Μόνο ένα άτομο όμως θα μπορούσε να σε γεμίσει με αισιοδοξία..." λέει με ένα χαμόγελο, το οποίο ανταποδίδω σχεδόν αυθόρμητα "Πώς είσαι Ζοζεφίνα; Πάει καιρός από τότε που τα είπαμε τελευταία φορά" αναφέρεται με τόση άνεση στη συνάντηση μας, επειδή πιθανότατα ο Αλεξάντερ του έχει ήδη μιλήσει.

"Αν αναλογιστείς τα όσα συμβαίνουν... Για την ώρα, μια χαρά στέκομαι στα πόδια μου" του απαντώ και με χτυπάει φιλικά στον ώμο... Αναρωτιέμαι αν συμπεριφέρεται έτσι με όλους.

"Θα τα βγάλεις πέρα. Και εσύ, Αλεξάντερ. Πιστεύω σε εσάς. Είμαι σίγουρος πως θα έχουμε αίσιο τέλος... Τα παιδιά τι κάνουν;"

Και κάπως έτσι, ξεκινάμε οι τρεις μας μια συζήτηση περί ανέμων και υδάτων. Ήμουν εντελώς απροετοίμαστη για αυτήν την συνάντηση, η οποία θα γινόταν έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή, αλλά δεν με ενοχλεί καθόλου. Δεν το περίμενα να έχουμε τόσο κοινά. Ούτε ότι θα βρίσκαμε μέσα σε τόσο λίγο χρόνο ευχάριστα θέματα, για να αναλύσουμε μεταξύ μας. Ένας παράγοντας που συμβάλει αρκετά στο να τον εκτιμήσω, είναι ότι πέρα από την... Δουλειά του, περνάει πολύ χρόνο με τα παιδιά του και είναι κοντά σε αυτά. Εκτός των υποχρεώσεων του λοιπόν, πρέπει να είναι ένας καλός οικογενειάρχης, δεδομένου ότι αντιμετωπίζει διάφορα σε καθημερινή βάση.

Αλλά αυτό θα το κρίνω και από κοντά, όταν θα βρεθούμε έξω από το νοσοκομείο. Διότι όσο οι ώρες κυλάνε, τόσο περισσότερο πείθομαι πως θέλω να γνωριστούμε καλύτερα. Εξάλλου, όπως έχω ξαναπεί, πρέπει να αποδεχτώ όλες τις πλευρές από την ζωή του Αλεξάντερ κάποτε... Και πραγματικά είμαι διατεθειμένη να το κάνω.

Κάποια στιγμή, καταλαβαίνω ότι ίσως θέλουν να τα πουν οι δυό τους και έτσι, μετά από πολλές ώρες εδώ, αποφασίζω να γυρίσω στο σπίτι. Τώρα που βεβαιώθηκα για την πορεία της υγείας του και έχουμε λάβει τις νέες οδηγίες για το πώς πρέπει να κινηθούμε, μπορώ να επιστρέψω σπίτι, να κάνω ένα μπάνιο, να δω πώς είναι τα παιδιά και ύστερα, να βρεθώ εδώ. Μπορεί να αισθάνομαι καλύτερα τώρα, αλλά δεν πρόκειται να γυρίσω στην καθημερινότητα μου, εάν δεν βγει από την κλινική ο Αλεξάντερ.

Σηκώνομαι από την θέση και τους αποχαιρετώ, πηγαίνοντας παράλληλα προς την πόρτα.

"Αλεξάντερ, θα ξαναπεράσω μετά. Έντουαρντ, θα τα πούμε σύντομα. Ίσως να κανονίσουμε ένα Σαββατοκύριακο"

"Φυσικά. Για εσάς, μπορώ να βρω χρόνο. Όποτε θέλετε, επικοινωνήστε μαζί μου"

"Εντάξει. Τα λέμε" αποκρίνομαι και περνώντας κάτω από το δοκάρι της πόρτας, βλέπω το κορίτσι να σκανάρει από πάνω έως κάτω.

Παρόλο που απομακρύνομαι, μπορώ να νιώσω το βλέμμα καρφωμένο πάνω μου, σαν να με χτυπάει ένας μεγάλος αριθμός από καρφιά. Ρίχνω μια διακριτική ματιά πίσω μου. Εάν οι άγριες εκφράσεις ήταν ικανές να δολοφονήσουν τον οποιονδήποτε... Θα είχα πεθάνει, προτού καν προλάβω να φύγω.

Alexander's POV

"Φίλε, δεν ξέρω τι θα κάνεις, αλλά σε εκλιπαρώ, μην αφήνεις την Αμάντα να τρομάζει την Ζοζεφίνα" του ζητάω και εκείνος γελάει.

"Και τι να κάνω δηλαδή; Η Αμάντα είναι το δεξί μου χέρι, Αλεξάντερ. Αντιλαμβάνομαι ότι η Ζοζεφίνα μπορεί να τρομάζει, αλλά εάν πρόκειται να κάνουμε ξανά παρέα, ως φίλοι, θα πρέπει να την συνηθίσει. Μπορώ να την βοηθήσω σε αυτό. Η Αμάντα κάνει κακό μόνο σε όσους της υποδείξω εγώ ή σε αυτούς που επιδιώκουν να βλάψουν εμένα. Άρα... Εσείς δεν κινδυνεύετε" αποκρίνεται και κατευθύνεται προς το παράθυρο.

Τα λόγια του με ανακουφίζουν και δεν έχω άλλη επιλογή, από το να τον εμπιστευτώ. Δεν έχει άδικο και στο κάτω κάτω, που έχει αποδείξει πολλές φορές στο παρελθόν ότι αυτά που λέει, τα κάνει πράξη.

"Εντάξει Έντουαρντ, σε εμπιστεύομαι" του λέω ξεφυσώντας και εκείνος ανοίγει το παράθυρο.

Εισπνέω το νέο οξυγόνο που εισχωρεί στο δωμάτιο και αισθάνομαι τους πνευκμομες μου να καθαρίζουν σχεδόν αμέσως. Ο Έντουαρντ τραβάει τις κουρτίνες στα πλάγια και οι ακτίνες του ήλιου εισβάλουν στο δωμάτιο, φωτίζοντας τον αρκετά μουντό χώρο του δωματίου μου. Μου κάνει εντύπωση που ο Σεμπάστιαν με έχει βάλει μόνο μου, αλλά δεν παραπονιέμαι. Υπάρχει και μεγαλύτερη άνεση στο επισκεπτήριο.

"Ναι ξεμυρίσει λίγο ο χώρος... Τι έχεις σκοπό να κάνεις, αφότου βγεις από εδώ μέσα;"

"Θα συνεχίσω κανονικά την ζωή μου"

"Και πώς θα διαχειριστείς την κατάσταση με τους δημοσιογράφους; Ειδικά τώρα, δεν θα σας αφήσουν ήσυχους"

"Έντουαρντ... Ξέρω πολύ καλά τι έχουν σκοπό να κάνουν. Με ακολουθούν σε κάθε μου βήμα, όλη μου την ζωή" του εξηγώ, ξύνοντας νευρικά το πίσω μέρος του λαιμού μου.

Παρόλο που από τότε που πάντοτε βρισκόμουν κάτω από τα φώτα της δημοσιότητας και συνήθισα να είμαι το κέντρο της προσοχής, πρώτη φορά στην ζωή μου με τρομάζει τόσο πολύ αυτό το γεγονός. Ενώ ξέρω πώς πρέπει να το διαχειριστώ – το ίδιο και η Ζοζεφίνα–, αμφιβάλω για το εάν θα λειτουργήσει σε αυτήν την περίπτωση κάποια από τις μεθόδους μου. Ούτε να κρυφτούμε μπορούμε, ούτε είναι η κατάλληλη στιγμή να εμφανιστούμε δημόσια και να μιλήσουμε. Χρειαζόμαστε περισσότερο χρόνο... Κάποια λύση θα βρω.

"Πάντως, θέλω να ξέρεις πως αν έχεις κάποιον ανάγκη για να μιλήσεις ή είσαι διατεθειμένος να δεχτείς συμβουλές, είμαι εδώ"

"Φίλε, το ξε–"

Ένας δυνατός ήχος, σαν να έχει σπάσει κάτι, διακόπτει την πρόταση μου και ο Έντουαρντ κάνει μια πλήρη στροφή. Τα μάτια του γυρνάνε απηυδησμένα και η Αμάντα μετακινείται από την θέση της, παίρνοντας μια επιθετική στάση. Είναι έτοιμη να εκτελέσει την όποια εντολή της δώσει ο Έντουαρντ. Ένα από τα πράγματα, τα οποία συνεχίζω να εκτιμώ πάνω της μέχρι και σήμερα.

"Αμάντα, πήγαινε να την προσέχεις, σε παρακαλώ. Σύντομα να γυρίσουμε στο αρχηγείο και εκεί, μπορεί να κάνει ό,τι θέλει" της λέει και εκείνη βγαίνει έξω, πιο εκνευρισμένη από πριν.

"Για ποιά λες;"

"Μία κοπέλα στην ομάδα... Που δεν είναι απαραίτητο να γνωρίσεις" απαντάει, έχοντας πάρει το σοβαρό ύφος του.

Αφού συζητήσουμε λίγο ακόμα για άλλα ζητήματα, αποφασίζει και εκείνος να αποχωρήσει. Μένω μόνος, περιμένοντας την Ζόζι μου να ξαναέρθει εδώ... Δεν μου αρέσει που παραμελεί την δική της ζωή και τις υποχρεώσεις της, αλλά θα ήταν ψέμα, εάν έλεγα ότι δεν το απολαμβάνω. Τα παιδιά και εγώ, είμαστε η προτεραιότητα της και θα βρίσκεται πάντα στο πλευρό μας.... Όπως και εγώ στο δικό τους. Απόδειξη ότι τα λόγια που μου είχε πει κάποτε ο πατέρας μου, είναι αληθινά. Όλοι κάποτε συναντούν εκείνο το άτομο... Που θα γκρεμίσει τις ανασφάλειες τους. Και τότε θα βρουν την πραγματική ευτυχία.

Αν και λίγο καθυστερημένα, θέλω να ευχηθώ σε όλους σας χρόνια πολλά!!!

Εσείς πώς περάσατε το Πάσχα σας;

Εγώ είμαι χαρούμενη που για ακόμα μια χρονιά, το πέρασα με την οικογένεια μου❤️❤️❤️

Αυτά από εμένα για σήμερα!

Προφανώς, αυτό ήταν ένα χαλαρό κεφάλαιο, πιο πολύ ενημερωτικό σχετικά με την κατάσταση του Αλεξάντερ μας.

Είδαμε όμως και έναν ακόμα φίλο 🤓

ast3rakiii__wp
Ελπίζω να σου άρεσε η έκπληξη... Ξέρεις εσύ😁😁😁

Και πάλι, αντίο από εμένα!

Μέχρι το επόμενο...

Peace❤️💛✌️