Josephine's POV

"Πείτε μου ότι θα γίνει καλά, σας παρακαλώ!" φωνάζω στις νοσοκόμες που την έχουν βάλει πάνω στο ειδικό κρεβάτι και την μεταφέρουν στους διαδρόμους του νοσοκομείου. Τρέχω μαζί τους, γιατί δεν θέλω να χάσω την Λούνα από τα μάτια μου. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να συμβεί αυτό. Άθελα μου το επέστρεψα... Και την πυροβόλησαν! Θεέ μου, εγώ φταίω για όλα!

Έχασα το μωράκι μου, κάτι που με συνέτριψε αφάνταστα! Αν όμως χαθεί και η μικρή μου αδερφή... Αυτό θα είναι χτύπημα θανατηφόρο! Δεν μπορεί να πεθάνει! Δεν... Δεν το δέχομαι! Όχι μετά από όσα έχουμε περάσει! Δεν έφτυσα αίμα όλα αυτά τα χρόνια, για να μεγαλώσει με υγεία και τώρα να φύγει με αυτόν τον απαίσιο τρόπο! Είναι ακόμα παιδί, δεν έχει προλάβει να ζήσει τίποτα! Μου έλεγε συνέχεια για τα όνειρα της! Είναι άδικο να μην προλάβει να τα καταφέρει! Γιατί η κόρη μου... Γιατί η μικρή μου αδερφή;!

"Απαντήστε μου κάποιος! Σας παρακαλώ!" φωνάζω ξανά απελπισμένη και πιάνω το χέρι της αδερφής μου, αλλά μια νοσοκόμα μου λέει πως από εκείνο το σημείο και μετά, δεν μπορώ να προχωρήσω περαιτέρω. Δεν μπορώ να την αφήσω μόνη της... Αλλά αναγκαστικά, πρέπει να την εμπιστευτώ στα χέρια των γιατρών, ελπίζοντας πως θα την σώσουν. Πρέπει να το κάνουν!

Κάθομαι σε μια από τις θέσεις στον διάδρομο του νοσοκομείου και καλύπτω το πρόσωπο μου με τις παλάμες μου. Τα δάκρυα δεν αργούν να πλημμυρίσουν τα μάγουλα μου και μερικοί λυγμοί ξεφεύγουν από το στόμα μου, ενώ προσπαθώ να καλμάρω τα νεύρα και την θλίψη μου, αλλά δεν ξέρω αν μπορώ πλέον να το κάνω. Τις τελευταίες μέρες, μας έχουν συμβεί τα πάνδημα. Το τελειωτικό χτύπημα. Τώρα που είμαι μακριά από εκείνα τα τέρατα... Μπορώ να λυγίσω και να ξεσπάσω. Να βγάλω όλον μου τον πόνο από μέσα μου... Αλλά και τον θυμό μου. Όσοι ευθύνονται για όσα περάσαμε, θα πληρώσουν. Ανεξαιρέτως.

"Ζοζεφίνα στάσου! Δεν μπορώ να τρέξω τόσο γρήγορα! Είμαι και έγκυος αν θυμάσαι καλά!" μου λέει Τζένη, αφού φτάσει κοντά μου. Παίρνει μερικές ανάσες και πιάνει την κοιλιά της, καθώς κάθεται δίπλα μου.

"Τζένη, δεν ήταν ανάγκη να έρθεις μαζί μου μέχρι εδώ. Τώρα που όλα τελείωσαν, θα έχετε πολύ δουλειά με τον Νικ" της λέω και ακουμπάει το χέρι της στον ώμο μου.

"Θα μείνω μέχρι να έρθουν οι δικοί σου. Τους ειδοποιήσαμε και όπου να 'ναι, θα βρίσκονται κοντά σου. Ο Αλεξάντερ ανυπομονεί να σε κρατήσει ξανά στην αγκαλιά του. Δεν φαντάζεσαι πόσο ανησύχησε όλες αυτές τις μέρες" σαν ψέμα ακούγονται τα λόγια της.

Αλήθεια ανησυχούσε για εμένα; Για ποιόν λόγο; Αφού εκείνος φταίει για όλα. Εξαιτίας του ζήσαμε μια κόλαση. Εξαιτίας του... Έχασα την κόρη μου. Την Σιέννα μου. Έκανε όλα ότι έκανε με το εμπόριο όπλων, χωρίς να σκεφτεί τι συνέπειες μπορεί να έχει αυτό σε εμάς. Και παρόλα αυτά, επέλεξε να συνεχίσει μαζί μου σε μια σχέση. Με έκανε να τον αγαπήσω και να θέλω να μείνω κοντά μέχρι τα βαθιά γεράματα κοντά του. Μου ζήτησε να ενώσουμε τις ζωές μας και με τα δεσμά του γάμου. Πως μπόρεσε να το κάνει αυτό, ενώ παράλληλα έφερνε στο σπίτι μας μαύρο χρήμα; Για ποιόν λόγο να το επιθυμεί; Είχε τα πάντα... Νόμιζα πως εγώ και η οικογένεια που φτιάξαμε, ήμασταν αρκετοί για αυτόν.

Τελικά έκανα λάθος. Τα χρήματα και η δόξα είχαν μεγαλύτερη αξία για αυτόν. Διάλεξε αυτά, από εμάς. Δεν μας αγάπησε... Εμένα δεν με αγάπησε. Όλα όσα καταφέραμε μαζί, ήταν δηλαδή ένα μεγάλο ψέμα; Ουσιαστικά, μου έριχνε στάχτη στα μάτια; Μα τι λέω, φυσικά και συνέβη αυτό. Με κατέστρεψε... Δεν έπρεπε ποτέ να είχα μπλέξει μαζί του. Μπορεί να τα βγάζαμε με δυσκολία πέρα... Αλλά τουλάχιστον η ζωή της αδερφής μου δεν θα κρεμόταν από την κλωστή ανάμεσα στην ζωή και στον θάνατο!

"Μήπως να σε εξετάσει κάποιος γιατρός; Μετά από όσα πέρασες, κρίνω πως είναι απαραίτητο. Και ίσως να θες και να αλλάξεις. Μπορεί λίγο νερό στο σώμα σου να σε χαλαρώσει. Άμα θες, μπορείς να έρθεις και στο σπίτι μου. Είναι πολύ κοντά στο νοσοκομείο, οπότε θα επιστρέψεις και γρήγορα όταν τελειώσεις" μου προτείνει ευγενικά και στο βλέμμα της έχει αποτυπωθεί η ανησυχία και η συμπόνια. Μου αρέσει που κάποιος ξέρει ακόμα τι σημαίνει αυτή η λέξη...

"Ίσως αργότερα Τζένη. Θέλω πρώτα να μιλήσω με έναν γιατρό και μετά θα προσπαθήσω να φτιάξω λίγο την εμφάνιση μου. Κάτι απλό, ξέρω εγώ. Θα δούμε. Πάντως σε ευχαριστώ" της απαντώ και μου χαμογελάει.

"Μην το συζητάς. Πάρε με τηλέφωνο ότι ώρα θες. Είμαι εδώ για εσένα. Όλοι μας. Και δεν θέλω να ανησυχείς. Ο πατέρας σου, δεν θα σας ενοχλήσει ποτέ–" ο ήχος από το κινητό της, διακόπτει την συζήτηση μας και το βγάζει από την τσέπη της, για να απαντήσει. Δεν θα μπορούσα ποτέ να κάνω αυτήν την δουλειά. Θα έπρεπε συνέχεια να έχω τον νου μου για το αν όλα είναι εντάξει και να μην περνάω όσο χρόνο θα ήθελα εγώ με τα άτομα μου αγαπώ.

"Έλα Νικ, τι συμβαίνει; Νικ, μην κάνεις του– Τι είπες;" τον ρωτάει σοκαρισμένη και τα μάτια της ανοίγουν διάπλατα. Μετά από λίγα λεπτά, το κλείνει και στρέφει το βλέμμα της προς το μέρος μου, κοιτώντας με αποσβολωμένη.

"Τζένη, τι συμβαίνει; Είσαι λες και έχεις δύο φάντασμα. Απάντα μου, σε παρακαλώ" την ρωτάω και αφού πάρει μια βαθιά ανάσα, πιάνει το χέρι μου... Σαν να πρόκειται να μου πει κάτι πολύ δυσάρεστο.

"Ζοζεφίνα, θέλω να παραμείνεις ψύχραιμη"

"Τζένη, τι έγινε;" την ρωτάω και σφίγγω ακόμα περισσότερο το κράτημα της.

"Ζοζεφίνα... Κάναμε αρκετές συλλήψεις αλλά... Ο Άρτσι Φόστερ με μερικούς ακόμα, κατάφερε να το σκάσει. Και ο πατέρα σου δυστυχώς, δεν έχουμε ιδέα που βρίσκεται" μου απαντάει και στο άκουσμα αυτών των λέξεων, νιώθω να μου κόβονται τα πόδια μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα.

Στηρίζω τις παλάμες μου στον τοίχο, σε μια προσπάθεια να μην χάσω την ισορροπία μου. Οι δυνάμεις μου ξαφνικά, με εγκαταλείπουν ξανά και δεν μπορώ να μην σταθώ κάπου. Τα μάτια μου βουριώνουν και πάλι, καθώς οι ανάσες μοθ βγαίνουν κοφτές από το στόμα μου... Θεέ μου, γιατί; Γιατί αυτό; Ο πατέρας μου... Ακόμα ελεύθερος εκεί έξω;!
Γιατί σε εμάς;! Δεν θα ησυχάσω ποτέ;! Δεν μου αξίζει επιτέλους και εμένα;!

"Τι έχω κάνει επιτέλους λάθος;! Γιατί σε εμένα;! Τι άλλο μπορώ να χάσω;! Έχω χάσει τα πάντα!" φωνάζω απογοητευμέν και οργισμένη, καθώς η Τζένη με κλείνει στην αγκαλιά της.

"Ηρέμησε, σε παρακαλώ... Ξέρω πολύ καλά τι περνάς. Πρέπει όμως να φανείς ψύχραιμη και–"

"Ψύχραιμη;;;!!! Ψύχραιμη;;;!!! Μου κάνεις πλάκα έτσι;;;!!!"

Το ξέρω πως εκείνη δεν φταίει σε τίποτα απολύτως και το μόνο που προσπαθεί να κάνει, είναι να με βοηθήσει, αλλά ειλικρινά, δεν ξέρω πια τι άλλο να κάνω. Που να ξεσπάσω... Κανείς από τους ανθρώπους μου δεν είναι εδώ. Ούτε και εκεί, όταν εγώ και η αδερφή μου βιώναμε τόσο φριχτά πράγματα. Μόνο την Τζένη έχω... Η μοναδική φίλη που στέκεται δίπλα μου αυτήν την στιγμή και με στηρίζει με ανιδιοτέλεια.

"Ζοζεφίνα!" ακούω μια πολύ γνωστή φωνή να με καλεί και γυρνάω από την άλλη...

Ο Αλεξάντερ κατευθύνεται προς το μέρος, με γοργό βήμα. Η έκφραση του δηλώνει ανακούφιση και χαρά που με βλέπει και πάλι. Μάλλον δεν πρόσεξε ακόμα πως η κοιλιά μου... Δεν υπάρχει πλέον. Η δική μου πάντως ψυχή, νιώθει ανάμεικτα συναισθήματα. Μέσω σε αυτά, δεν υπάρχει η αγάπη και ασφάλεια. Πέθαναν... Μαζί με την κόρη μου. Από πίσω του, τρέχουν και οι υπόλοιποι να τον προλάβουν. Ανάμεσα τους όμως... Δεν βλέπω πουθενά την Νατάσα. Το άτομο που πίστεψα ότι θα ερχόταν, δεν έκανε καμία εμφάνιση.

Σταματάει λίγα μέτρα μακριά μου και μένουμε να κοιταζόμαστε, χωρίς να βγάζουμε λέξη. Η επιθυμία μου να τον πνίξω με τα ίδια μου τα χέρια... Είναι μεγαλύτερη από όσο περίμενα. Έχει το θράσος και στέκεται απέναντι μου, μετά από όλα όσα μου έκανε; Έχει την πεποίθηση πως θα τρέξω στην αγκαλιά του, για να βρω κάποια παρηγοριά; Δεν έχει φαίνεται καθόλου συναίσθηση του τι συμβαίνει... Ότι ο ίδιος είναι ο υπαίτιος!

"Θα σας αφήσω μόνους. Για ότι προκύψει Ζοζεφίνα, θα σε ενημερώσω" της γνέφω θετικά και κατευθύνεται προς το ασανσέρ.

Αφήνω τα χέρια μου να πέσουν δίπλα από την λεκάνη και σχηματίζω δύο γροθιές, σαν να παίρνω θέση μάχης. Μια λάθος κίνηση να κάνει και εγώ δεν θα διστάσω να του επιτεθώ. Είναι σαν να έχουν σβηστεί τα πάντα από το μυαλό μου. Οι καλές αναμνήσεις και αυτά που πετύχαμε μαζί, δεν χωράνε στο μυαλό μου. Τίποτα δεν υπάρχει στην καρδιά μου... Πέρα από μίσος και θυμό, οι οποίοι βράζουν μέσα μου, σαν την λάβα ενός ηφαιστείου που θα εκραγεί από λεπτό σε λεπτό και το υγρό θα κάψει τα πάντα στο πέρασμα του.

Με πλησιάζει ακόμα περισσότερο και ετοιμάζεται να με αγγίξει, αλλά τον αποτρέπω, καθώς η παλάμη του χεριού μου προσγειώνεται με δύναμη στο μάγουλο του. Είναι το λιγότερο που μπορώ να του κάνω. Κάθε αρχή περί ισότητας των δύο φύλων, με αφήνει παγερά αδιάφορη αυτήν την στιγμή.

"Ζόζι μου–"

"Μην τολμήσεις να με αποκαλέσεις έτσι ξανά! Ψεύτη! Υποκριτή! Πως μπόρεσες να μας το κάνεις αυτό;! Πως μπόρεσες να παίξεις με τα αισθήματα μου;! Δεν έπρεπε να είχα πιστέψει ποτέ σε εσένα και στα μέλη της οικογένειας Σέργουντ! Είστε όλοι σάπιοι!" ουρλιάζω, τραβώντας τα βλέμματα μερικών, μα αυτό δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Η εικόνα μου δεν έχει καμία σημασία.

"Ζοζεφίνα, τι επαθ–"

"Σκάσε Κρις! Ξέρω πολύ καλά πως και εσύ ήσουν πίσω από το παράνομο εμπόριο! Κόψε το θέατρο λοιπόν!"

Και οι δύο με κοιτάζουν έκπληκτοι και παράλληλα πανικόβλητοι, ειδικά ο Αλεξάντερ. Λογικό, περίμεναν πως δεν θα μάθαινα ποτέ την αλήθεια. Νόμιζα πως κοντά στους Σέργουντ, θα είχα τελειώσει και με τα ψέματα. Μια ζωή με βασάνιζαν και όταν έμαθα την αλήθεια, ησύχασα. Όμως μου άνοιξαν καινούργιες πληγές... Και για κάποιον λόγο, πονάνε περισσότερο από αυτές που πίστευα ότι είχαν επουλωθεί. Τίποτα όμως δεν έχει γιατρευτεί τελικά.

"Ζοζεφίνα, να σου εξηγήσω. Σε παρακαλώ, άσε με–"

"Τι;! Ότι δεν είναι αυτό που νομίζω;! Καταλαβαίνεις τι περάσαμε;! Τι πέρασα;! Έχεις ιδέα ότι η ζωή της Λούνας μου βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο εξαιτίας των ψεμάτων και των φιλοδοξιών σου;! Καταλαβαίνεις σε τι κατέληξε η αχόρταγη επιθυμία για χρήμα και δύναμη;! Θες να τα δεις;!" τον ρωτάω, με τόνο της φωνής μου να ανεβαίνει όλο και περισσότερο.

Τα σημαδεμένα χέρια μου από τις ουλές και τα βαθιά χτυπήματα, ακουμπάνε πάνω στο λεπτό ύφασμα του φουστανιού μου και πρισμένα δάχτυλα μου αρχίζουν να το τραβάνε, αποκαλύπτωντας τα πόδια μου. Όχι τόσο την ζημιά που υπέστησαν από το ξύλο και τα μαστιγώματα του πατέρα μου, αλλά το ξεραμένο κόκκινο υγρό που τα έχει αγκαλιάσει από την περιοχή ανάμεσα στα μπούτια μέχρι και τις φτέρνες. Το βλέμμα όλων τους μόλις αντικρίζουν αυτό, δείχνει την άρνηση τους να το συνειδητοποιήσουν κιόλας.

"Βλέπεις το αίμα; Είναι αυτό της κόρης μας Αλεξάντερ. Ο πατέρας μου, μου ζήτησε να παίξουμε κρυφτό, με την υπόσχεση πως θα άφηνε την Λούνα ελεύθερη. Εγώ έτρεχα... Και έτρεχα ούτε και ξέρω για πόση ώρα.. Μέχρι που έφτασα σε ένα γραφείο. Είδα ένα σωρό χαρτιά και συμφωνητικά... Όλα είχαν την δική σου υπογραφή πάνω τους! Ο πατέρας μου μετά, μου εξομολογήθηκε πως τα <<παιχνίδια>> του, τα πήρε από εσένα, τον άντρα που αγαπώ. Στο τέλος... Αφότου σιγουρεύτηκε πως έμαθα όλη την αλήθεια... Φρόντισε να με τιμωρίσει... Επειδή δεν κρύφτηκα καλά, χτυπώντας κάθε εκατοστό του σώματος μου με την δερμάτινη ζώνη του... Και σκότωσε την Σιέννα μου! Έχασα την κόρη μου, το καταλαβαίνεις;! Αν κάτι μου έδινε ελπίδα μέσα σε αυτήν την κόλαση, ήταν η κορούλα μου και η Λούνα! Και τώρα κινδυνεύω να χάσω και τις δύο! Ο γιατρός ακόμα δεν με έχει ενημερώσει για τίποτα! Μπορεί η Λούνα να έχει πεθάνει και εγώ να μην το ξέρω! Αν χάσω και εκείνη εξαιτίας σου... Το κρίμα στον λαιμό σου Αλεξάντερ Σέργουντ. Το καλύτερο που έχω να κάνω για εσάς, είναι να μην σας καρφώσω στην αστυνομία, που κανονικά θα έπρεπε. Αλλά δεν θέλω να δώσω άλλη έκταση στο θέμα. Αυτό που προέχει, είναι η υγεία της αδερφής μου. Μόλις βγει από εδώ μέσα, θα την πάρω μακριά και θα εξαφανιστούμε. Θα πάμε οπουδήποτε, προκειμένου να μην σε ξαναδώ μπροστά μου. Μόνο πόνο μας έχεις προκαλέσει. Κατάλαβες Αλεξάντερ;" τον ρωτάω τελικά και μερικά δάκρυα ξεφεύγουν από τα μάτια του, αλλά δεν θα τον λυπηθώ. Αρκετά ανέχτηκα. Δεν θα αφήσω κανέναν να κάνει κακό στην οικογένεια μου ξανά.

"Ζοζεφίνα... Σου το ορκίζομαι πως αν είχα και την παραμικρή ιδέα πως οι αδερφοί είχαν μπλέξει ξανά με παρανομίες, θα–" πάει να πει η Μαργαρίτα, αλλά δεν γην αφήνω να ολοκληρώσει.

"Μαργαρίτα... Εγώ και εσύ θα μιλήσουμε κάποια άλλη στιγμή. Ξέρω τον χαρακτήρα σου. Είμαι σίγουρη πως θα μου έλεγες την αλήθεια... Σε αντίθεση με κάποιους άλλους" πετάω την σπόντα μου και πίσω από τον Κρις, ξεπροβάλλει η Άλις... Η καλύτερη μου φίλη!

"Άλις..." ψελλίζω και τρέχει προς το μέρος μου, σφίγγοντας με στην αγκαλιά της.

"Δεν είχα ιδέα για όλα αυτά.. Και εγώ πρόσφατα τα έμαθα. Λυπάμαι πολύ για το μωρό σου. Ξέρω..." ψιθυρίζει στο αυτί μου και βγαίνει από την αγκαλιά μου. Χαρίζοντας μου ένα χαμόγελο, γεμάτο αισιοδοξία. Μου είχε λείψει να το βλέπω να φωτίζει το πρόσωπο της...

"Ξέρεις το συναίσθημα της απώλειας. Μην συνεχίζεις, κατάλαβα πολύ καλά τι θες να μου πεις" της λέω και με τα δάχτυλα της, χαϊδεύει μερικές ουλές πάνω στο χέρι μου.

"Είναι καλύτερα έτσι. Βρίσκονται σε ένα πιο όμορφο μέρος και κανείς τώρα πια δεν μπορεί να τις πειράξει. Ο Θεός θα τις φροντίσει"

Ο Θεός ναι... Που ήταν άραγε, όταν ήμουν παιδί και ο πατέρας μου με χτύπαγε; Που ήταν, όταν οι γονείς μου πέθαναν και εγώ με την αδερφή μου δίναμε αγώνα για να επιβιώσουμε; Που ήταν, την στιγμή που η κορούλα μου πέθαινε μέσα στην μήτρα μου, πριν καλά καλά γεννηθεί; Και που είναι τώρα... Που η μικρή μου Λούνα χαροπαλεύει ώστε να κρατηθεί στην ζωή; Δεν με νοιάζει τόσο για εμένα... Αλλά για τα άτομα που έχασα και κινδυνεύω να χάσω. Γιατί δεν εμφανίζεται να με βοηθήσει;

Η μητέρα μου πάντα έλεγε... Πως όλα συμβαίνουν στην ζωή μας για κάποιον λόγο. Δεν πρέπει να απαιτούμε εξηγήσεις από τον Θεό, αλλά να δεχόμαστε όσα μας δίνει, να περιμένουμε το καλύτερο που μπορεί να μας προσφέρει και να είμαστε πάντα προετοιμασμένοι για τις χειρότερες δοκιμασίες που μπορεί να φέρει στον δρόμο μας. Παλιά του πίστευα, αλλά δεν ξέρω αν ισχύει πλέον αυτό. Θα χρειαστεί χρόνος... Για να συνέλθω.

"Θέλω να φύγετε όλοι. Δεν... Δεν χρειάζομαι κανέναν σας. Δέκα χρόνια, τα έβγαζα πέρα ολομόναχη. Θα το κάνω και τώρα"

Ο Αλεξάντερ φαίνεται συντετριμμένος από τα λόγια μου. Πρέπει να πληγώνεται πολύ... Δεν με νοιάζει. Του αξίζει άλλωστε. Θέλω να αισθανθεί τον ψυχικό πόνο που πέρασα και εγώ και ακόμη δηλαδή περνάω. Πρώτη φορά νιώθω τόσο μίσος και εκδίκηση για κάποιον. Πόσο μάλλον... Όταν αυτός ο κάποιος, είναι ο έρωτας της ζωής μου. Και όσο το μίσος φουντώνει, το ίδιο συμβαίνει με την αγάπη και τον έρωτα μου για εκείνον. Πρέπει να σταματήσει αυτό... Με κάθε δυνατό τρόπο.

"Ζοζεφίνα... Καταλαβαίνω όλα αυτά που λες και έχεις απόλυτο δίκιο, αλλά μην μας το κάνεις αυτό. Όλοι νοιαζόμαστε και αγαπάμε την μικρή μας Λούνα. Τουλάχιστον να μάθουμε πως είναι καλά και μετά θα κάνουμε ότι θες" μου λέει ο Αλεξάντερ και μη έχοντας το κουράγιο να ασχοληθώ και να του πω να μην μου απευθύνει τον λόγο, γνέγω απλώς θετικά. Όσο κι αν τον μισώ για τον κίνδυνο που μας έβαλε, του αναγνωρίζω την αγάπη του για την αδερφή μου. Την αποκαλούσε κόρη του και την είχε στα πούπουλα. Την λάτρευε, σαν να ήταν παιδί του. Μόνο για αυτό... Επιτρέπω να βρίσκεται ακόμα μπροστά στα μάτια μου.

"Για την Λούνα Ράινχαρτ;" ρωτάει μια γυναικεία φωνή και πετάγομαι όρθια, βλέποντας μια νοσοκόμα να στέκεται μπροστά μας.

"Εγώ! Η αδερφή της είμαι. Σας παρακαλώ, μιλήστε μου. Είναι καλά η αδερφή μου;" την ρωτάω και εγώ με την σειρά μου, γεμάτη αγωνία.

"Δεσποινίς Ράινχαρτ, μπορώ να σας πω ότι η αδερφή σας έχει διαφύγει τον κίνδυνο. Ευτυχώς, η σφαίρα δεν χτύπησε σε κάποιο κρίσιμο όργανο. Έχει ξεκινήσει το χειρουργείο για την αφαιρέσει της σφαίρας. Για αυτό ήρθα εγώ και όχι ο γιατρός, σε μερικές ώρες, θα τελειώσει και θα μπει στην μονάδα ανάρρωσης για τους ασθενείς μας. Θα λάβει τα καλύτερα, σας το εγγυώμαι" μου απαντάει με ένα αδύναμο χαμόγελο και μέσα μου πετάω από την χαρά μου.

Η αδερφούλα μου θα ζήσει! Μέσα σε όλα τα άσχημα, είναι το μόνο καλό νέο που μου δίνει χαρά και ελπίδα για να συνεχίσω την μέρα μου με ένα χαμόγελο! Τώρα, όταν θα φύγουμε από εδώ, θα την πάρω και θα ζήσουμε σε κάποια χώρα μακριά! Οπουδήποτε και αν πάμε... Έχω πια την δυνατότητα να της προσφέρω την ζωή που της αξίζει.

"Υπάρχει όμως κάτι άλλο που πρέπει να σας πω" μου λέει, αλλά το ύφος της δεν είναι πια αισιόδοξο... Όχι, δεν σημαίνει κάτι κακό αυτό απαραίτητα!

"Τι; Τι συμβαίνει;" ρωτάω και παίρνει μια βαθιά ανάσα, βάζοντας τα χέρια της στις τσέπες της στολής της.

"Η σφαίρα, πέτυχε κάποια νεύρα, τα οποία συνδέονταν με την σπονδυλική στήλη. Ο νωτιαίος μυελός περιέχει τα νεύρα που μεταφέρουν μηνύματα μεταξύ του εγκεφάλου και του σώματος. Περνάει μέσα από τον αυχένα και την πλάτη. Ένας τραυματισμός του νωτιαίου μυελού είναι ιδιαιτέρως σοβαρός διότι μπορεί να προκαλέσει απώλεια της κίνησης κάτω από το σημείο του τραυματισμού" μου απαντάει και οι παλμοί της καρδιάς μου αυξάνονται στιγμιαία. Έχω ξανά την ανάγκη να πέσω κάτω, αλλά δύο χέρια με πιάνουν από τους ώμους, κρατώντας με, για να σταθώ όρθια.

"Τι... Τι σημαίνει αυτό;"

"Ότι η μικρή σας αδερφή... Υπάρχει περίπτωση να μην περπατήσει ξανά" μου απαντάει και τα μάτια μου ανοίγουν διάπλατα στο άκουσμα αυτών των λέξεων.

Οι φωνές των πάντων ακούγονται μαζεμένες και σαν να χάνω την γη κάτω από τα πόδια μου, δεν μπορώ πλέον να ελέγξω το βάρος του σώματος μου. Το τελευταίο που θυμάμαι... Είναι ο Αλεξάντερ να φωνάζει το όνομα μου.

Γειά σας όμορφα δελφινάκια μου🐬🐬🐬🐬🐬

Τι κάνετε;

Πως τα περάσατε αυτό το τετραήμερο; Εγώ τέλεια!

Σαν πολύ γρήγορα δεν πέρασε όμως; 🤔

Τέσπα!

Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Η Ζοζεφίνα είναι σε άθλια ψυχολογική κατάσταση, από ότι είδαμε😞

Και ποιός δεν θα ήταν δηλαδή!

Η στάση της είναι αρνητική προς όλους!

Θεωρείται πως έχει δίκιο;

Εγώ δικαιολογώ την Ζοζεφίνα... Αλλά αγαπώ και τον Αλεξάντερ παιδιά, τι να κάνω;
😻😹

Η Λούνα θα ζήσει αλλά... Μπορεί να μην περπατήσει ξανά😱

Βέβαια, αυτό είναι στα δικά μου χέρια, οπότε να τα περιμένετε όλα από εμένα😈

Spoiler: Κάποιος πεθαίνει και αποκάλυψη!

(Αποκάλυψη για την Ζοζεφίνα ουσιαστικά, αφού εμείς το ξέρουμε ήδη😂)

Μέχρι το επόμενο...

Peace❤️💛✌️