Josephine's POV

Βγαίνω από το δωμάτιο όπου η γιατρός μου έκανε τις απαραίτητες εξετάσεις και μου ανοίγει την πόρτα για το γραφείο της, κάνοντας μου νόημα να περάσω. Ο Αλεξάντερ σηκώνεται από τον καναπέ και τραβάει την καρέκλα απέναντι από το γραφείο της γυναικολόγου, ώστε να κάτσω. Στέκεται από πίσω μου, με τα χέρια του να χαϊδεύουν απαλά τους ώμους μου, ενώ η γιατρός κάθεται στην θέση της.

Ο γλυκός μου... Δεν πήγε καθόλου στην εταιρεία και ξύπνησε νωρίς νωρίς, για να με συνοδεύσει έως εδώ. Δείχνει λίγο κουρασμένος, όμως έχει βάλει στην άκρη την προσωπική του ανάγκη για ξεκούραση, προκειμένου να μην με αφήσει μόνη μου, ούτε για ένα λεπτό. Ανέλαβε τα πάντα αυτός, για να καταφέρουμε να βρούμε σήμερα ραντεβού. Να 'ναι καλά και η Μαργαρίτα μας, που δέχτηκε να βοηθήσει. Η αλήθεια είναι... Πως αισθάνομαι κάπως καλύτερα σε σχέση με χθες. Το στομάχι μου ακόμα με ενοχλεί λίγο, αλλά ίσως είναι κάτι που έφαγα.

"Πρέπει να είχατε πολύ καιρό να κάνετε εξετάσεις δεσποινίς Ράινχαρτ. Παρόλα αυτά, δεν βρέθηκε ίχνος κάποιου προβλήματος με μια πρώτη ματιά που έριξα. Θα ξέρω όμως περισσότερα όταν μελετήσω καλύτερα τα δείγματα που πήρα" μας λέει και ανακουφίζομαι.

Το είχα άγχος πως μετά από τόσο καιρό, ίσως κάτι να μην πήγαινε σωστά με τον οργανισμό μου. Να 'ναι καλά ο Αλεξάντερ και οι δικοί μου άνθρωποι, για την αγάπη και την στήριξη τους.

"Σχετικά με τις ενοχλήσεις στο στομάχι της, έχετε κάτι να μας πείτε;" την ρωτάει ο Αλεξάντερ και ακουμπάω το χέρι, σφίγγοντας το. Αγάπη μου... Ρωτάει πριν από εμένα, μόνο για εμένα.

"Οι εξετάσεις θα δείξουν. Αλλά δεν νομίζω να είναι κάτι ανησυχητικό. Αλλά ότι και αν είναι, είμαστε έτοιμη να αντιμετωπίσουμε το οτιδήποτε. Μην φοβάστε" τον καθησυχάζει και ο Αλεξάντερ με φιλάει στα μαλλιά, κάνοντας το σώμα μου να χαλαρώσει. Όλα θα πάνε καλά, το ξέρω.

Αφού ανταλλάξει μια χειραψία και με τους δυό μας, λέμε το τελικό αντίο και αποχωρούμε από το ιατρείο, νιώθοντας χαρούμενη που πολύ σύντομα, θα ξέρω και επίσημα ότι είμαι καλά. Μας είπαν ότι τα αποτελέσματα τα βγουν σε λίγες μέρες. Θα με πάρει τηλέφωνο για να με ενημερώσει. Όλα παίρνουν τον δρόμο τους και σε αυτό το κομμάτι.

"Πως αισθάνεσαι τώρα αγάπη μου;" με ρωτάει, περνόντας το χέρι του από τους ώμους μου.

"Καλά νομίζω. Δεν με ενοχλεί τόσο πολύ το στομάχι μου. Βέβαια, δεν μπορώ να φάω. Τα πάντα μου φέρνουν αναγούλα"

"Ναι αλλά κάτι πρέπει να βάλεις στο στόμα σου ρε μωρό μου. Έστω και με το ζόρι. Έχω πει στην Μαργαρίτα να φτιάξει κάτι ελαφρύ" μου λέει και αφήνω ένα φιλί στο μάγουλο του.

"Είπες και στα παιδιά να έρθουν για να με προσέχουν έτσι;" τον ρωτάω με ανασηκωμένο φρύδι και αυτός κοκκινίζει, ξύνοντας νευρικά τον σβέρκο του.

Δεν τον πιστεύω, για όνομα του Θεού! Κάθε φορά που παθαίνω κάτι, οτιδήποτε και αν είναι αυτό, λέει στα παιδιά να έρθουν σπίτι μας για μια ή δύο μέρες, απλά για να μπορεί να έχει τα μάτια του περισσότερες στιγμές πάνω μου, για να μην ανησυχεί ότι ίσως πάθω κάτι. Δεν λέω, μου αρέσει πάρα πολύ που είναι προστατευτικός μαζί μου και με φροντίζει, όμως ώρες ώρες, νιώθω σαν να πνίγομαι λίγο. Μπορώ να καταφέρω μια χαρά και μόνη μου άλλωστε. Μου φτάνει που μου δείχνει την αγάπη του με άλλους τρόπους. Δεν χρειάζεται και έτσι.

"Αλεξάντερ, αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί. Το ξέρω ότι με αγαπάς πολύ και μου το αποδεικνύεις κάθε μέρα. Αλλά δεν γίνεται κάθε φορά που δεν αισθάνομαι καλά, να βάζεις άλλους να με προσέχουν. Τόσα χρόνια, πριν σε γνωρίσω, μπορεί να τα έβγαζα δύσκολα πέρα, όμως έβρισκα λύσεις τις περισσότερες φορές. Όταν αρρώστεναι η Λούνα ή εγώ. Δεν θέλω να φοβάσαι. Σε αγαπώ πάρα πολύ και εκτιμώ την φροντίδα σου, αλλά σε παρακαλώ, αν συμβεί ξανά κάτι σαν το χθεσινό, μην καλέσεις τον Κρις και την Νατάσα. Στο κάτω κάτω, έχουν και αυτοί τις ζωές τους. Όσο και αν μας αγαπάνε, δεν μπορούν κάθε φορά να τρέχουν για εμάς. Αισθάνομαι σαν βάρος. Καταλαβαίνεις;" τον ρωτάω δαγκώνοντας το κάτω χείλος μου από νευρικότητα, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μου πως μπορεί και εγώ να είμαι κάπως υπερβολική. Δεν έχουν όλες οι γυναίκες την πολυτέλεια να έχουν σχέση με έναν άντρα σαν τον Αλεξάντερ και θα έπρεπε να είμαι χαρούμενη που έτυχε σε εμένα κάτι τέτοιο. Όχι ότι δεν είμαι.

Σταματάει να περπατάει και έρχεται απέναντι μου, βγάζοντας αργά τα γυαλιά ηλίου από το πρόσωπο του. Οι σοκολατί κόρες των ματιών του εστιάζουν πάνω μου, καθώς τα μπλέκει τα δάχτυλα του ενός χεριού του με τα δικά μου.

"Έχεις... Έχεις δίκιο. Το ξέρω ότι πολλές φορές, γίνομαι λίγο υπερβολικός– Εντάξει, πολύ υπερβολικός όταν το θέμα φτάνει στην προστασία σου. Πιστεύω πραγματικά ότι είσαι μια πολύ δυνατή γυναίκα, Ζοζεφίνα. Αυτό φαίνεται σίγουρα από την δύσκολη δεκαετία που πέρασες, στην προσπάθεια να ζήσεις την Λούνα και τον εαυτό σου. Έχεις θυσιάσει πάρα πολύ και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός ότι είσαι ικανή να αντιμετωπίσεις προβλήματα ολομόναχη. Παρόλα αυτά... Μην μου απαγορέψεις το να ανησυχώ για εσένα. Δεν μπορώ να σταματήσω να φοβάμαι ότι θα σου συμβεί κάτι, γνωρίζοντας όλα όσα έχεις περάσει. Σαφώς και αυτό δεν συμβαίνει πάντα... Όμως τρέμω και μόνο στην ιδέα να πάθεις κάτι και να σε χάσω. Δεν θα το αντέξω. Ζοζεφίνα, σε αγαπάω πάρα πολύ και μόνο η ιδέα να μην υπάρχεις πια στην ζωή μου, φαντάζει εφιάλτης. Για αυτό τα κάνω όλα αυτά. Σε αγαπώ. Σε αγαπώ όσο δεν έχω αγαπήσει ποτέ. Σε αγαπώ... Γιατί με κάνεις ευτυχισμένο" μου απαντάει και κλείνοντας το πρόσωπο μου στα χέρια του, ενώνει τα χείλη μας σε ένα φιλί γεμάτο πάθος. Τα χέρια μου αγκαλιάζουν την μέση του, σπρώχνωντας τον περισσότερο κοντά μου.

Μπορώ να ακούσω τους ανθρώπους να ψιθυρίζουν και τα φλας των δημοσιογράφων που έχουν σταματήσει για να απαθανατίσουν την στιγμή. Δεν κάνουμε έτσι δημόσια συχνά, για αυτό δεν χάνουν ούτε λεπτό. Αλλά δεν με νοιάζει. Δεν με νοιάζει καθόλου. Διότι κάθε φορά που αυτός ο άντρας με φιλάει, όλος ο κόσμος γύρω καταρρέει και είμαστε μόνο εγώ και αυτός.

Απομακρύνεται αργά και σταθερά, χωρίς να πάρει τα μάτια του από πάνω μου.

"Πάμε σπίτι μας;" με ρωτάει και του γνέφω θετικά, τραβώντας τον από το χέρι.

[...]

"Άρα για να καταλάβω... Δεν θες πια να ερχόμαστε;" αστειεύεται η Νατάσα και γελάω, αγκαλιάζοντας την. Αχ, τι θα έκανα χωρίς εκείνη...

"Καλά κατάλαβες Νατ. Η κολλητή σου είναι απόλυτα ικανή να φροντίσει τον εαυτό της... Αλλά να αφήσει το βάρος σε εμένα" μου υπενθυμίζει και πίνω μια γουλιά από το νερό μου. Ευτυχώς που η Μαργαρίτα μαγείρεψε κάτι ελαφρύ, γιατί νιώθω ξανά μια ενόχληση στο στομάχι μου.

"Δεν περίμενε εσένα για να το ξέρει αδερφούλη" του λέει η Μαργαρίτα και με χαϊδεύει στον ώμο μου.

Η Λούνα κοιμάται μάλλον αυτήν την στιγμή, γιατί δεν κατέβηκε να φάει μαζί μας. Ίσως αναστατώθηκε με όσα έγιναν χθες στην παιδική χαρά. Μου τα είπε όλα πριν την βάλω για ύπνο και μετά από αρκετό κλάμα, κατάφερε να κοιμηθεί. Η γλυκούλα μου... Τουλάχιστον η ίδια έχει αποδεχτεί αυτό που είναι. Δεν την φοβίζει. Και αυτό με κάνει χαρούμενη.

"Πω πω, πεινούσα! Μαργαρίτα, σαν τα δικά σου φαγητά, δεν υπάρχει. Χωρίς παρεξήγηση Ζοζεφίνα. Αλήθεια, πως τα πας με την έρευνα για τον αδερφό σου;" με ρωτάει.

"Καλά πάει. Ελπίζω μόνο να αποφέρει καρπούς όλο αυτό" του απαντάω και η Μαργαρίτα τον χτυπάει στον ώμο.

"Όλα θα πάνε καλά. Το ξέρω. Μην ακούς κανέναν Ζόζι" ψελλίζει επίτηδες δυνατά η Μαργαρίτα και ο Αλεξάντερ την κοιτάει, με το φρύδι του να ανασηκώνεται.

"Μόνο εγώ την λέω έτσι μικρή!" της φωνάζει ο Αλεξάντερ και αυτή γελάει.

"Δεν σου το κλέβω, μην ανησυχείς" του λέει και χαμογελάει, δείχνοντας του πως τον πειράζει.

Ανοίγω το στόμα μου να απαντήσω, όταν ακούω τον ήχο του κινητού μου να χτυπάει. Βλέπω το όνομα της Άλις να διαγράφεται στην οθόνη και σηκώνομαι από το τραπέζι για να απαντήσω.

"Γειά σου Άλις. Πως είσαι;" την ρωτάω κατευθείαν, αφότου απαντήσω.

"Είμαι πάρα πολύ καλά... Η μητέρα είναι καλύτερα ευτυχώς" μου λέει και νιώθω ένα βάρος να φεύγει από πάνω μου.

"Αλήθεια; Υπέροχα! Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που το ακούω αυτό" της λέω και αφήνει μια ανάσα. Από μέσα, φωνάζουν το όνομα μου και τους απαντώ και πως θα έρθω σε λίγα λεπτά.

"Ζοζεφίνα... Έμαθα τις τελευταίες πληροφορίες που θέλαμε" αποκρίνεται και βαθιά μέσα μου, νομίζω πως αυτά που θα ακούσω... Θα με τρομάξουν. Δεν ήθελα να της πω κάτι από το πρώτο λεπτό, γιατί φαντάζομαι πως θα έχει τα δικά της προβλήματα. Όμως το τι θα ρωτούσε αμέσως μόλις γινόταν καλά... Δεν το περίμενα. Είναι αληθινή φίλη.

"Και;"

"Λοιπόν, μου είπε πως δεν ήθελε και αυτό το παιδί όταν μεγαλώσει, να φτάσει στο σημείο της αυτοκτονίας, λόγω της δυστυχίας. Για αυτό... Ένα βράδυ, πολύ πριν μάθουν σε όλο το ίδρυμα για την ύπαρξη του, το πήρε στην αγκαλιά και μαζί με ένα γράμμα, το άφησε στην πόρτα μιας πολύ καλής οικογένειας, με την ελπίδα πως θα το μεγαλώσουν με αγάπη και συμπόνια. Πως θα γίνουν οι γονείς που ποτέ δεν είχε, και ίσως μεγαλώσει με αδέρφια που τα το αγαπούν" μου λέει και μπορώ να αισθανθώ την αγωνία μου να έχει ανέβει στα ύψη. Οι παλμοί της καρδιάς μου, χτυπάνε πιο γρήγορα από ποτέ, ενώ εξαιτίας του άγχους, παντού στο πρόσωπο μου κυλάει ο ιδρώτας.

Θα μάθω... Επιτέλους θα μάθω.

"Το άφησε έξω από την πόρτα της πλούσιας οικογένειας στον κόσμο τότε. Στην οικογένεια Σέργουντ" μου απαντάει και ξαφνικά, όλα σταματάνε.

Το σώμα μου... Αρνείται να κάνει την οποιαδήποτε κίνηση. Αισθάνομαι το αίμα να παγώνει στις φλέβες μου, αποτρέποντας με από να πάρω αναπνεύσω σωστά. Η ανάσα μου έχει κοπεί στα δύο και δεν μπορώ να αρθρώσω λέξη! Δεν μπορώ... Δεν μπορώ να πάρω ανάσα! Τα πόδια μου δεν με κρατούν! Το σοκ με έχει κατακλύσει και καυτά δάκρυα ξεκινάνε να τρέχουν ασυναίσθητα στα μάγουλα μου! Δεν... Δεν με χωράει ο τόπος!

Μόνο ένα παιδί... Υιοθέτησε αυτή η οικογένεια την χρονολογία του 1989... Και αυτήν την στιγμή, βρίσκεται μέσα και τρώει μαζί με άλλα άτομα που υπεραγαπώ!

"Ζοζεφίνα; Ζοζεφίνα, με ακούς;" με ρωτάει μέσα από το τηλέφωνο και ακουμπάω το ακουστικό στο αυτί μου.

"Ε... Ναι ναι... Άλις, να σε καλέσω ξανά αργότερα; Πρέπει... Πρέπει να κάνω κάτι σημαντικό..." της λέω και πάνω στην βιασύνη μου, το κλείνω χωρίς να της πω κάτι. Ελπίζω να μην θυμώσει, αλλά δεν έχω μυαλό για κάτι άλλο αυτήν την στιγμή...

Βηματίζω αργά, προς την τραπεζαρία, ελπίζοντας πως ο χρόνος θα περάσει αργά. Δεν θέλω να φτάσω νωρίς εκεί... Αυτός... Θα αποδεχτεί την αλήθεια; Θα χαρεί με το γεγονός ότι είναι ο μεγάλος μου αδερφός; Θα θέλει... Να έχει επαφές μαζί μου;

Με το που μπαίνω στο δωμάτιο, όλα τα βλέμματα πέφτουν πάνω μου. Σηκώνονται όρθιοι, καθώς ο Αλεξάντερ τρέχει προς το μέρος μου, πιάνοντας με από τους ώμους, βοηθώντας με να σταθώ στα πόδια μου με πιο σταθερότητα.

"Ζοζεφίνα μου, τι έγινε; Γιατί κλαις;"

"Ζοζεφίνα, ποιός ήταν; Έχεις ασπρίσει ολόκληρη" αποκρίνεται ο Κρις, ερχόμενος προς τα μέρος.

Σκουπίζω τα μάτια μου και οπλίζοντας τον εαυτό μου με θάρρος, παίρνω μια βαθιά ανάσα και βγαίνω από την αγκαλιά του Αλεξάντερ, περπατώντας προς τον Κρις.

"Αυτό που έγινε... Είναι ότι η αναζήτηση μου έλαβε τέλος. Τον βρήκα..." του απαντώ και βουρκώνω ξανά, μόνο που αυτά είναι δάκρυα χαράς και ευτυχίας. Η ψυχή μου έχει αγαλιάσει.

"Και ποιός είναι;" με ρωτάει, ενώ τα μάτια του ανοίγουν διάπλατα. Το σοκ διαγράφεται στο πρόσωπο του. Μέσα του... Καταλαβαίνει πάρα πολύ καλά τι εννοώ, μόνο που βρίσκεται σε κατάσταση σοκ για να μπορεί να το ξεστομίσει.

"Σε βρήκα αδερφέ μου..."

Με το που αυτές οι λέξεις βγαίνουν από το στόμα μου, τα δάκρυα ξεφεύγουν από τα μάτια του και το βλέμμα του χαμηλώνει.

Με σφίγγει στην αγκαλιά του και ξεσπάμε και οι δύο, με τα βλέμματα των υπολοίπων να έχουν καρφωθεί για τα καλά πάνω μας.

Τα κατάφερα... Δεν το πιστεύω πως τα κατάφερα. Μετά από τόσα χρόνια που η αλήθεια έμεινε πολύ στο σκοτάδι... Βρήκα τον τελευταίο άντρα της οικογένειας Ράινχαρτ.

Σε βρήκα... Σε βρήκα πολυπόθητε αδερφέ μου.