Josephine's POV

Η Λούνα ανεβαίνει στην καρέκλα και δένει τα πολύ λεπτά σκοινάκια στο πίσω μέρος του φορέματος. Της ζητάω να τα σφίξει, ώστε να μην έχω κάποιο ατύχημα κατά την διάρκεια της αποψινής βραδιάς.

Έχω πολύ άγχος για σήμερα. Όχι τόσο για την ταινία. Είμαι σίγουρη πως θα έχει επιτυχία, αν και με τρομάζει λίγο η ιδέα πως όλοι θα δουν την ιδέα μου στην μεγάλη οθόνη. Αγχώνομαι γιατί... Γιατί θα είναι εκεί και ο Αλεξάντερ. Μετά το χθεσινό τηλεφώνημα, τρέμω και μόνο στην σκέψη πως θα τον δω. Φοβάμαι ότι θα τρέξω στην αγκαλιά του και θα του πω πόσο λυπάμαι. Αλλά δεν πρέπει να γίνει δημόσια κάτι τέτοιο. Όταν με δει... Άραγε τι θα κάνει; Θα μου μιλήσει; Θα προσπαθήσει να με αποφύγει όπως έκανα και εγώ; Μακάρι να μπορούσα να μάθω την αποψινή εξέλιξη των γεγονότων.

"Έτοιμη! Και είσαι θεά μέσα σε αυτό το φόρεμα!" μου λέει η Λούνα. Κάνω μια στροφή, με αποτέλεσμα οι άκρες του φορέματος να ανασηκωθούν ελάχιστα λόγω του αέρα.

"Σε ευχαριστώ για την βοήθεια αδερφούλα" την φιλάω στα μαλλιά και αυτή παίρνει το backpack της. Πριν βγει από το δωμάτιο, γυρνάει προς το μέρος μου και τυλίγει τα χέρια της γύρω από την μέση μου.

"Πάω στης κυρίας Σοφίας. Θα σε δω το πρωΐ. Καλά να περάσεις... Και να σκίσεις!" φωνάζει ενθουσιασμένη, βγαίνοντας από την αγκαλιά μου. Λίγα λεπτά μετά, ακούω την πόρτα του σπιτιού να κλείνει.

Το τελευταίο που μένει τώρα, είναι τα αξεσουάρ. Ανοίγω το συρτάρι μου και από μέσα βγάζω ένα μικρό μπλε κουτί. Ανεβάζω το καπάκι και από μέσα, εμφανίζω μια ασημένια αλυσίδα, με μικρά σχέδια πάνω της και αντί για πολλές μπίλιες, έχει μόνο τρία διαμαντένια δελφίνια, σε τρεις αποχρώσεις του μπλε.

Ακόμα θυμάμαι την στιγμή που μου το έδωσε, σαν να ήταν χθες...

1 μήνα πριν...

"Λατρεύω να κάνω έρωτα μαζί σου..." ψιθυρίζει στο αυτί μου και με φιλάει τρυφερά στο μάγουλο.

"Και εγώ λατρεύω να είμαι στην αγκαλιά σου, ξέροντας επιτέλους πράγματα για εσένα... Την λάτρεψα την Ορόρα"

"Και αυτή το ίδιο. Φάνηκε από την έκφραση της άλλωστε" αποκρίνεται και συνεχίζει να χαϊδεύει το μπούτι μου, προκαλώντας μου μια αίσθηση γαργαλήματος.

Ξαφνικά τον βλέπω να ανακάθεται στο κρεβάτι και να ανοίγει το φωτιστικό. Σκύβει πάνω από το κομοδίνο και ανοίγει το πρώτο συρτάρι, παίρνοντας από μέσα ένα κουτάκι, σε γαλάζιο χρώμα. Το κλείνει και στρέφεται ξανά προς το μέρος μου.

"Θέλω να σου δώσω αυτό" μου λέει καθώς το ανοίγει... Ωωω Θεέ μου, είναι το πιο όμορφο κολιέ που έχω δει ποτέ μου!

"Αλεξάντερ είναι υπέροχο! Αλλά γιατί μου το δίνεις;" τον ρωτάω και χαμογελάει.

"Θα σου πω κάποια στιγμή. Θέλω μόνο να το φυλάξεις... Είναι δικό σου τώρα. Δεν υπάρχει κανένα άλλο σαν και αυτό" μου εξηγεί και παίρνω το κουτάκι στα χέρια του, παρατηρώντας το. Σίγουρα δεν πρέπει να υπάρχει. Είναι απλά μαγευτικό! Θα το φυλάω σαν τα μάτια μου!

Το αφήνω στο κομοδίνο από την δική μου πλευρά και ύστερα ανεβαίνω πάνω του, αγκαλιάζοντας τον λαιμό του.

"Σε ευχαριστώ για όλα"

"Τα κάνω όλα γιατί το θέλω... Γιατί θέλω εσένα" τυλίγει τα χέρια του γύρω από την μέση μου και με φέρνει κοντά του, φιλώντας με παθιασμένα και τρυφερά.

Ναι... Σίγουρα τον αγαπώ.

Τώρα...

Ποτέ δεν έμαθα γιατί μου το έδωσε και μάλλον δεν θα το κάνω. Αλλά δεν με ενδιαφέρει. Με νοιάζει μόνο που είναι από εκείνον.

Το φοράω στον λαιμό μου και σηκώνομαι όρθια. Στρώνω λίγο το φόρεμα, εξαφανίζοντας το τσακάλωμα σε όλα τα σημεία. Περνάω το μικρό τσαντάκι στον ώμο, το οποίο είναι στην ίδια απόχρωση με το φόρεμα και φεύγω από το σπίτι.

Άντε να δούμε λοιπόν πως θα πάει το αποψινό...

Alexander's POV

Φοράω το μαύρο σακάκι μου καθώς κατεβαίνω με χάρη τα σκαλιά για το ισόγειο. Εκεί με περιμένει η Μαργαρίτα. Φτάνω και την βλέπω να στέκεται μπροστά από την πόρτα, έχοντας βάλει το φοράμε που μας έδειξε χθες, σε συνδυασμό με ένα ζευγάρι άσπρες γόβες και ένα άσπρο τσαντάκι. Έχει βαφτεί ελάχιστα και τα μάτια τα έχει σχεδόν ίσια.

"Είσαι πολύ όμορφος. Αν δεν ήσουν αδερφός μου, θα σου την έπεφτα" αστειεύεται και με πλησιάζει. Με τραβάει από τον ώμο και φτιάχνει την γραβάτα μου. Κλασσική Μαργαρίτα. Αν δεν είναι όλα τέλεια, παθαίνει εγκεφαλικό.

"Σαν την Ορόρα κάνεις, όταν χαλάγαμε τα ρούχα μας" της λέω και χαμογελάει αμήχανα.

"Τιμή μου και καμάρι μου να λένε ότι μοιάζω στην μητέρα μου. Είναι ένας υπέροχος άνθρωπος" λέει με πόνο στην φωνή της και την αγκαλιάζω.

"Ξέρεις πως είναι καλά εκεί που βρίσκεται. Ίσως μια μέρα την φέρουμε εδώ, όταν ολοκληρωθεί η θεραπεία της" της προτείνω και μου αστράφτει το χαμόγελο που τόσο αγαπώ να βλέπω. Αν και με περνάει δύο χρόνια, ορισμένες στιγμές νιώθω πως εγώ είμαι ο μεγάλος αδερφός και πρέπει να την προστατέψω. Εννοείται πως το κάνω βέβαια.

Πιανόμαστε αγκαζέ και πάμε προς την λιμουζίνα. Ο σοφέρ μας ανοίγει την πόρτα και μπαίνουμε μέσα, βάζοντας τις ζώνες μας.

Έχω τρομερό άγχος. Όχι για την ταινία φυσικά, ξέρω πόσο εκπληκτική δουλειά κάνει η εταιρεία, αφού υπάρχει άψογη συνεργασία ανάμεσα στα μέλη της. Δεν ανησυχώ για το αποτέλεσμα. Αυτό που με τρομάζει... Είναι η αναπόφευκτη συνάντηση μου με την Ζοζεφίνα. Μπορούσαμε να αποφεύγουμε ο ένας τον άλλον τόσες μέρες, αλλά τώρα είναι αδύνατον. Φοβάμαι πως όταν την δω... Θα την βάλω στην αγκαλιά μου και θα την πάρω να φύγουμε από εκεί, κάπου μακριά μόνοι μας. Δεν μπορώ άλλο να είμαι μακριά της και ταυτόχρονα τόσο κοντά της. Και αν όταν κοιταχτούμε... Πάλι τρέξει μακριά μου; Αν προσπαθήσει πάλι να με αποφύγει; Πρέπει να είμαστε ξανά μαζί απόψε. Δεν αντέχω άλλο μακριά και αρκετά δειλός φάνηκα. Ώρα να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου.

Σταματάμε έξω από τον κινηματογράφο και ο σοφέρ μας ανοίγει την πόρτα. Βγαίνω έξω και βοηθάω την Μαργαρίτα να κάνει το ίδιο. Από που πουθενά, εκατοντάδες φωνές και ουρλιαχτά τρυπάνε τα αυτιά μου, τα οποία προέρχονται από τον εξωτερικό χώρο του κτιρίου. Οι δημοσιογράφοι έχουν ανακατευτεί με το πλήθος των θαυμαστών και μας βγάζουν φωτογραφίες. Να μην ξέρεις και που να χαμογελάσες πρώτα...

Υπογράφω μερικά αυτόγραφα και συνεχίζοντας να έχω την αδερφή μου αγκαζέ, μπαίνουμε μέσα. Συνεχίζουμε να περπατάμε πάνω στο κόκκινο χαλί, με μερικούς ακόμα δημοσιογράφους να μας ακολουθούν και να μας φωτογραφίζουν. Αν και έχω συνηθίσει πια όλα αυτά, το φλας πάντα θα με ενοχλεί.

Παίρναμε μια ακόμα πόρτα και αντικρίζουμε, εντυπωσιασμένοι, την μεγάλη λευκή οθόνη. Το έχω πολλές φορές στην ζωή μου, όμως πάντα θα με κάνει να συγκινούμαι και να αισθάνομαι περήφανος. Πόσο θα ήθελα να τα δει όλα αυτά ο πατέρας μου... Ήταν και δικό του όνειρο να αποκτήσει μια εταιρεία σαν την δική μου. Θα τα είχε καταφέρει αν δεν είχε πεθάνει. Πάνω στα θεμέλια της δικής του, έχτισα την Sergud Studios. Άραγε... Θα ήταν περήφανος για εμένα;

Μερικοί καλεσμένοι έχουν ήδη πιάσει θέσεις πάνω στους εξόστες και περιμένουν. Η εταιρεία και οι ηθοποιοί θα κάτσουν κάτω.

"Αλεξάντερ, εκεί είναι η Ζοζεφίνα" μου ψιθυρίζει η Μαργαρίτα και στρέφω το βλέμμα μου στην κατεύθυνση που μου δείχνει.

Ουάου... Είναι εκθαμβωτική! Φοράει ένα μακρύ φόρεμα, σε παστέλ χρώμα, με μεγάλο ντεκολτέ, μέχρι την κοιλιά της. Πάνω του, έχουν κεντηθεί παγιέτες από ανοιχτόχρωμο χρυσό. Έχει χαμηλή λαιμόκοψη και η πλάτη της είναι εντελώς γυμνή. Τα μαλλιά είναι φτιαγμένα μπούκλες, σε στυλ δεκαετίας του εβδομήντα. Λάμπει σαν αστραφτερό ουράνιο τόξο μέσα σε αυτό και μπορώ να πω ότι εφαρμόζει τέλεια πάνω της.

Τότε οι ματιές μας κλειδώνουν και για λίγα δευτερόλεπτα, είναι σαν να εξαφανίζονται τα πάντα στον χώρο και να είμαστε μόνο εμείς. Τα μπλε μάτια της με κοιτάζουν γεμάτα αγωνία και τα δικά μου σοκολατί- όπως τα λέει και η ίδια η Ζοζεφίνα- την παρατηρούν από πάνω μέχρι κάτω. Η καρδιά μου χτυπάει τόσο δυνατά, που νιώθω ότι θα πεταχτεί έξω από στιγμή σε στιγμή. Δείχνει χαρούμε που με βλέπει, αλλά ταυτόχρονα και στεναχωρημένη. Περιττό να πω... Πως και εγώ αισθάνομαι αυτήν την μίξη.

Ένα τράβηγμα με ξυπνάει από τις σκέψεις μου και βλέπω την Μαργαρίτα να με τραβάει από το χέρι.

"Είναι ντροπή να μην πούμε ένα γειά" ψελλίζει όσο πιο ψύχραιμα μπορεί και ούτε που καταλαβαίνω πότε φτάνουμε μπροστά της.

"Ζοζεφίνα! Γειά! Είσαι πολύ όμορφη σήμερα! Δηλαδή, κάθε φορά είσαι, αλλά απόψε είσαι θεά με τα όλα σου!" λέει η Μαργαρίτα προσπαθώντας να ανοίξει κουβέντα. Η Ζοζεφίνα της χαμογελάει και αρχίζουν να συζητάνε. Εμένα... Αποφεύγει να με κοιτάξει.

"Αχ, δεν ξέρεις πόσο περήφανη είμαι για τον αδερφό μου. Ξέρει πως να τα καταφέρνει σε όλα. Έτσι δεν είναι;" την ρωτάει στο τέλος και για πρώτη φορά μετά από τόση ώρα, στρέφει το κεφάλι της προς με τα εμένα και κοιταζόμαστε βαθιά μέσα στα μάτια.

"Ναι. Ισχύει αυτό" λέει και μου χαρίζει ένα αχνό χαμόγελο. Ούτε αυτή έχει βαφτεί πολύ. Τα χείλη της έχουν μερικές στρώσεις από γυαλιστερό κραγιόν και τα μάτια της τονίζει το eyeliner.

"Συγνώμη... Πρέπει... Να πάω στην θέση μου. Σε λίγο αρχίζουμε" ψελλίζει και απομακρύνεται με γοργό βήματα, ρίχνοντας μου κλεφτές ματιές. Αχ Ζόζι μου... Πως τα κάναμε έτσι;

"Είσαι βλάκας. Γιατί δεν της μίλησες;" με ρωτάει αγανακτισμένη και τα φώτα αρχίζουν να χαμηλώνουν.

Χωρίς να της απαντήσω, την παίρνω από το χέρι και χανόμαστε μέσα στα καθίσματα ώστε να βρούμε τις θέσεις μας. Με το κάθομαι στο δικό μου, συνειδητοποιώ πως στο δίπλα κάθεται... Η Ζοζεφίνα! Θεέ μου, είχα ξεχάσει πως μας έβαλα δίπλα όλους μαζί! Από την άλλη μεριά, βρίσκονται ο Κρις με την Νατάσα, οι οποίο μας χαιρετάνε όταν μας βλέπουν.

Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, στην αίθουσα κυριαρχεί το απόλυτο σκοτάδι και δεν ακούγεται ούτε ψίθυρος. Ένα σφίγγει το δικό μου και καταλαβαίνω πως είναι το δικό της. Φοβάται... Φοβάται το σκοτάδι. Θέλει να νιώθει πως μέσα σε αυτό, είναι και κάποιος άλλος μαζί της. Η διαφορά είναι, πως εγώ πάντα θα είμαι και δεν έχω σκοπό να φύγω. Όχι ξανά.

Οι τίτλοι αρχής πέφτουν και η μουσική γεμίζει την ατμόσφαιρα. Η ταινία άρχισε. Άντε να δούμε...

[...]

Σηκωνόμαστε όλοι από τις θέσεις μας και ο σάλος ξεσπάει μέσα στην αίθουσα. Άλλοι χειροκροτούν, άλλοι σφυρίζουν, άλλοι φωνάζουν, άλλοι κάνουν και τα τρία και άλλοι απλά κάθονται και χτυπάνε τα χέρια τους διακριτικά. Εγώ είμαι σε αυτούς που κάνουν και τα τρία.

"Αδερφούλη τα κατάφερες!" αναφωνούν ταυτόχρονα ο Κρις με την Μαργαρίτα και με αγκαλιάζουν. Εγώ κοιτάζω την Ζοζεφίνα. Με τα χείλη μου, σχηματίζω την λέξη ευχαριστώ. Γιατί τίποτα δεν θα είχε γίνει χωρίς αυτήν. Όλα τα καταφέραμε μαζί. Το αποτέλεσμα της δουλειάς μας ευχαριστεί όλους.

Ένα άντρας με λευκό κοστούμι μπαίνει στην σκηνή, κρατώντας ένα μικρόφωνο.

"Καλησπέρα Λος Άντζελες! Όλοι μας είδαμε και ενθουσιαστήκαμε με την ταινία! Ήταν πραγματικά υπέροχη! Τι θα λέγατε να ακούσουμε και μερικά λόγια από τον δημιουργώ της;!" κάνει την ρητορική του ερώτηση και όλοι απάντων ομόφωνα ναι.

Ακούω που φωνάζουν το όνομα μου και σηκώνομαι, με προορισμό την σκηνή. Ο άντρας μου δίνει το μικρόφωνο και ύστερα αποχωρεί.

Ήρθε η ώρα... Να διορθώσω τα πράγματα με την Ζοζεφίνα. Να της δείξω... Πόσο την αγαπώ. Και ότι... Θα κανω τα πάντα για χάρη της.

"Καλησπέρα!" φωνάζω δυνατά και όλοι ξεσπάνε ξανά σε έντονο χειροκρότημα. Τους κάνω νόημα να ηρεμήσουν και ξανακάθονται στις θέσεις τους.

"Καταρχάς, θέλω να σε ευχαριστήσω που είστε όλοι εδώ. Κάθε πρεμιέρα σηματοδοτεί και μια ακόμα επιτυχία για την Sergud Studios. Όμως... Στην συγκεκριμένη περίπτωση, δεν θα μιλήσω μόνο για εμένα" τους λέω και αρχίζουν να μιλάνε σιγανά μεταξύ τους. Σίγουρα τους έχει φάει η περιέργεια να μάθουν τι εννοώ με αυτό. Θα καταλάβουν αμέσως.

"Για να πετύχει αυτή η ταινία, είχαμε την βοήθεια μιας πολύ σπουδαίας στυλίστριας, η οποία έχει ακαταμάχητο ταλέντο. Είμαι πολύ τυχερός που την προσέλαβα. Ζοζεφίνα, θα μας κάνεις την τιμή να έρθεις πάνω μαζί μου;" της ζητάω καθώς την κοιτάζω και αυτή, μετά από μερικές σπρωξιές από την Νατάσα, ανεβαίνει διστακτικά πάνω στην σκηνή και έρχεται προς το μέρος μου. Φαίνεται λίγο τρομαγμένη.

"Νομίζω πως όλοι μας το είδαμε εξάλλου. Δεν θα μπορούσα να είμαι πιο περήφανος για αυτήν. Κατάφερε να κάνει σε αυτούς τους μήνες... Ότι δεν μπόρεσε να κάνει καμία από αυτές που δούλευε ή δουλεύει ακόμα στην εταιρεία μου" συμπληρώνω και στα σταματάει λίγα μέτρα μακριά μου.

Οι ματιές μας κλειδώνουν, καθώς την πλησιάζω με αργά βήματα και φτάνω απέναντι της.

"Κατάφερε να με κάνει να νιώσω δυνατά αισθήματα για μια γυναίκα μετά από τόσα χρόνια. Με έκανε να ερωτευτώ παράφορα και να θέλω να προσφέρω περισσότερα από μια βραδιά σε μια γυναίκα" παραδέχομαι και μπλέκω τα δάχτυλα μου μαζί με τα δικά της.

Στιγμιαία, κοιτάζω το πλήθος και διακρίνω πως όλοι τους έχουν σοκαριστεί. Ακόμα και ο Κρις. Όλοι... Εκτός από την αδερφή μου. Στο πρόσωπο της έχει σχηματιστεί ένα χαμόγελο, που προσδιορίζει περηφάνια.

Στρέφω ξανά το βλέμμα μου στην Ζοζεφίνα και την φέρνω ακόμα πιο κοντά μου. Χωρίς δεύτερη σκέψη, γονατίζω στο ένα πόδι και τα μάτια της ανοίγουν διάπλατα, βλέποντας με να κάνω αυτήν την κίνηση.

"Ζοζεφίνα μου... Σε αγαπώ όπως δεν έχω αγαπήσει ξανά στην ζωή μου. Θέλω να είμαστε μαζί. Μπορείς να με συγχωρέσεις για όλα τα λάθη μου... Και να γίνεις η κοπέλα μου;" την ρωτάω και σοκάρεται ακόμα περισσότερο. Τα μάτια της ταξιδεύουν μια σε εμένα και μια στο κοινό που μας παρακολουθεί. Νομίζω πως κάποιοι έχουν πάθει και ένα μίνι εγκεφαλικό, αλλά τώρα νιώθω όπως και πριν. Σαν να είμαστε μόνο εγώ και αυτή.

Νομίζω πως αν μπορούσα να κοιτάξω τον εαυτό μου σε ένα καθρέφτη, θα αντίκριζα την αγωνία στα μάτια μου. Μακάρι να μου απαντήσει ναι...

"Αλεξάντερ..." ψελλίζει σιγανά και λίγα δάκρυα ξεφεύγουν από τα καταγάλανα ματάκια της και θέλω να την αγκαλιάσω σφιχτά.

Θέλω να είμαι κοντά της και να γίνω το στήριγμα της. Θέλω να της προσφέρω όλα όσα δεν πήρε ποτέ από κανέναν. Έχω σκοπό να γίνω η οικογένεια της.

"ΝΑΙ! ΝΑΙ ΑΛΕΞΆΝΤΕΡ Ε ΝΑΙ!" ουρλιάζει με όλη της την δύναμη και σηκώνομαι όρθιος, αρπάζοντας την από την μέση και φιλώντας την, σαν μην έχουν τα χείλη μου αγγίξει ξανά τα δικά της.

Όσα φιλιά δεν ανταλλάξαμε αυτές τις δύο εβδομάδες, θα της τα δώσω τώρα εγώ στο δεκαπλάσιο. Δεν θα μου την γλιτώσει ξανά. Δεν θα την αφήνω να φύγει από κοντά μου, όσο και αν το θέλει η ίδια. Ξέρω πως αυτό ακούγεται εγωϊστικό, μα την θέλω μόνο για εμένα. Την αγαπώ.

Ο ίδιος σάλος με πριν, έχει ξεσπάσει τώρα ξανά. Όλα τα άτομα μας χειροκροτούνα και φωνάζουν συνθήματα, με τις κάμερες να συνεχίζουν να μας τραβάνε και τους δημοσιογράφους να μας φωτογραφίζουν. Το πρωΐ, μην πω και τώρα, όλο ο κόσμος θα ξέρει για εμάς.

Την κάνω μερικές στροφές και τα φλας γίνονται όλο και περισσότερα. Δεν μπορούμε να πάρουμε τα μάτια μας ο ένας από τον άλλον.

"Σε αγαπώ" της ψιθυρίζω στο αυτί και μου χαμογελάει.

"Και εγώ σε αγαπώ" μου απαντάει και πετάω σε πελάγη ευτυχίας, ενώνοντας ξανά τα χείλη μας.

Επιτέλους... Επιτέλους είμαστε μαζί... Χωρίς μυστικά.

Γειά σας δελφινάκια μου🐬🐬🐬🐬🐬

Πως τα περνάτε, εννιά μέρες πριν ανοίξουν τα σχολεία;

Μόνο εγώ ανυπομονώ;😂☺️

Anyway!

Σας άρεσε το σημερινό κεφάλαιο;

Όπως είδαμε, το ζευγάρακι μας είναι ξανά μαζί❤️

Τους αποκατέστησα για τα καλά, και νομίζω με τον καλύτερο τρόπο😙

Τώρα δεν είναι ανάγκη πια να κρύβονται!

Σας υπόσχομαι πως για μερικά κεφάλαια, δεν θα έχουμε τάραγμα των νερών. Θα ησυχάσουν τα πράγματα😁

Όμως θα έχουμε αποκαλύψεις, ενδιαφέρουσες συζητήσεις, και ίσως νέα POV!

Τώρα, έδωσα μια υπόσχεση στα δελφινάκια μου. Τι θα λέγατε να ρίξουμε μια ματιά στα ρούχα των πρωταγωνιστών μας; Το λέω και για τους λάτρεις της μόδας!

Πάμε να δούμε:

Η γλυκιά μας Ζοζεφίνα💜

Ο σέξυ Αλεξάντερ💙

Εντάξει η φωτογραφία είναι και αστεία🤣

Η γοητευτική Μαργαρίτα❤️

Η έμπιστη Νατάσα💛

Ο υπέροχος Κρις💚

Θα τα πούμε στο επόμενο!

Μέχρι τότε...

Peace❤️💛✌️